Przez wiele lat, zajmując się porodem, zwracano uwagę jedynie na przeżycia kobiet rodzących. Ze względu na swoją specyfikę poród był odbierany jako wydarzenie na granicy ich życia i śmierci. Jednocześnie zakładano, że rodzące się dziecko pozbawione jest jakichkolwiek odczuć, w tym także doznania bólu[1]. Tymczasem jego możliwości w tym względzie są równie istotne, jak osób w późniejszych okresach życia.
Jednym z podstawowych zadań medycznych, a także największym osiągnięciem na przestrzeni ostatnich stuleci stało się obniżenie śmiertelności noworodków. Jest to wynik wdrożenia wczesnej diagnostyki oraz działań profilaktycznych. Jednocześnie, chcąc jak najskuteczniej chronić rodzące się dzieci przed największym zagrożeniem porodowym ? niedotlenieniem, coraz częściej stosowano interwencje medyczne. Większość z nich, mogąc być przydatnymi we wczesnej diagnostyce lub profilaktyce wyjątkowo rzadko występujących nieprawidłowości, stała się zagrożeniem dla olbrzymiej liczby prawidłowo przebiegających ciąż i porodów, a tym samym dla rozwoju rodzących się dzieci. Medykalizacja porodu okazała się samonapędzającą się maszyną, paradoksalnie zwiększającą zagrożenia wobec rodzącego się dziecka, zarówno w wymiarze biologicznym, jak i psychicznym oraz społecznym
Celem przedkładanego Czytelnikowi tomu jest ukazanie wybranych obszarów pracy socjalnej warunkowanych dynamiką zmian ? głównie demogra?cznych i społeczno-gospodarczych ? występujących we współczesnym społeczeństwie. Punktem wyjścia uczyniono tu proces przygotowania do zawodu pracownika socjalnego. Zebrany materiał przedstawiono w czterech częściach. Pierwszy blok zagadnień dotyczy re?eksji nad kształceniem do pracy socjalnej, czyli tendencji, wyzwań i dylematów edukacji w zakresie pracy socjalnej. W części drugiej zebrano teksty, których tematyka oscyluje wokół zagadnień związanych z funkcjonowaniem i kompetencjami podmiotów polityki zabezpieczenia społecznego. Część trzecia tomu jest poświęcona innowacyjnym rozwiązaniom w obszarze pracy socjalnej, a w ostatniej autorzy artykułów koncentrują się na wieloaspektowości pracy socjalnej.
Mamy nadzieję, że ze względu na zakres poruszanej problematyki książka zainteresuje szerokie grono odbiorców, a opisane w niej kwestie będą stanowiły inspirację do podjęcia praktyki oraz refleksji naukowej. Prezentowany zbiór adresujemy zwłaszcza do pedagogów, socjologów, polityków społecznych, osób doświadczających trudności w pracy zawodowej polegającej na profesjonalnym świadczeniu pomocy i wsparcia, jak również studentów nauk humanistycznych.
Ponadto, w monografii czytelnik znajdzie opracowania z zakresu aktywnej polityki społecznej: Elżbieta Trafiałek ?Pracownik socjalny wobec wyzwań aktywnej polityki społecznej. Halina Worach-Kardas ?Wielosektorowość w polityce społecznej i jej implikacje dla pracy socjalnej?.
Jak również teksty zestawiające stare i nowe wyzwania pracy socjalnej, np. profesor Zofii Kawczyńskiej-Butrym a także o interwencji kryzysowej Bożeny Matyjas i artykuł Anny Kotlarskiej-Michalskiej nt. ?Przestrzeń wymiany doświadczeń między teoretykami a praktykami pracy socjalnej. Możliwości i bariery?.
Życzę Czytelnikom tej książki, aby jej lektura przyczyniła się do pogłębienia własnej wiedzy na temat działania w pracy socjalnej, kształcenia do niej i sposobów pozyskiwania sojuszników (sił ludzkich) w tych trzech, wyżej wymienionych przestrzeniach ?pomiędzy?, a tym samym dała potwierdzenie sensu obranego kierunku kształcenia do tego pola aktywności.
(Z wprowadzenia do książki prof. zw. dr hab. Ewy Marynowicz-Hetki)
Autor książki poszukuje odpowiedzi na pytania o uwarunkowania dobrego zdrowia: zachowania dotyczące zdrowia, czynniki ryzyka zachorowań, profilaktyka i promocja zdrowia, skuteczne leczenie i rehabilitacja, poprawa jakości życia. Poszukiwanie odpowiedzi na pytania stawiane w tych obszarach wpływa na kształtowanie czynników poznawczych, a także na podejmowanie zachowań dotyczących zdrowia, które z kolei oddziałują na stan zdrowia i przebieg choroby. W psychologii zdrowia i psychologii klinicznej od wielu lat podkreśla się znaczenie reprezentacji poznawczej dla zdrowia i choroby. Istotne wydają się podmiotowe przekonania o możliwości wpływu na stan zdrowia: poczucie umiejscowienia kontroli zdrowia, określające źródła wpływu na stan zdrowia (działanie własne, oraz innych osób znaczących, lub przypadek) oraz przekonania o własnej skuteczności działań związanych ze zdrowiem. To one właśnie, jak wskazują dane z literatury mogą decydować o przezwyciężeniu choroby. Własna skuteczność uznawana jest bezspornie jako predykator zachowań zdrowotnych. W książce poczucie umiejscowienia kontroli zdrowia oraz przekonania o własnej skuteczności traktowane są jako wymiary indywidualnych zasobów zdrowia.
Mimo, że uwarunkowania poznawcze stanowią pewien fragment systemu czynników wpływających na zachowania dotyczące zdrowia, można przytoczyć zaobserwowane i opisane w literaturze dowody zbawiennego wpływu przekonań o własnej skuteczności w sytuacjach krytycznego zagrożenia zdrowia, jakim jest na przykład rak. Warto więc poszerzyć wiedzę i podjąć analizę roli, jaką odgrywają w przypisywanym im zakresie.
Książka składa się z ośmiu rozdziałów; cztery pierwsze mają charakter teoretyczny, poglądowy. Rozdział pierwszy poświęcony jest problemom zdrowia i choroby, które stanowią punkt wyjścia i punkt odniesienia dla omawianych zagadnień w dalszej części książki. Znajdujemy w nim wyjaśnienia i charakterystykę podstawowych pojęć dotyczących zdrowia i choroby, ze zwróceniem szczególnej uwagi na przyjęty w książce nurt poznawczy. Z szerokiego obszaru zagadnień dotyczących omawianej w pracy problematyki autor wybrał te, które wydawały się najistotniejsze, a zatem sporo miejsca zajmują zachowania oraz zasoby dotyczące zdrowia. Podmiotowe, indywidualne, poznawcze zasoby zdrowia, którymi są analizowane w książce poczucie umiejscowienia kontroli i przekonania o własnej skuteczności omówiono w rozdziałach: drugim i trzecim. Nieco więcej miejsca poświęcono poczuciu umiejscowienia kontroli, wokół którego koncentrowały się wieloletnie zainteresowania badawcze autora.
Poczucie umiejscowienia kontroli i przekonanie o własnej skuteczności są w dużym stopniu powiązane z uczeniem się zaradności lub bezradności w toku socjalizacji; dotyczy to również zachowań zdrowotnych. Z tego też względu w rozdziale czwartym omówiono zespół wyuczonej bezradności, głównie w aspekcie mechanizmów jej uwarunkowań.
Kolejne rozdziały zawierają analizę popartą wynikami badań własnych poczucia kontroli i skuteczności własnej w przebiegu takich wybranych chorób przewlekłych, jak: choroba nowotworowa (rozdział V), przewlekła obturacyjna choroba płuc (rozdział VI), ból przewlekły (rozdział VII), choroba alkoholowa (rozdział VIII).
Mając na uwadze biograficzną perspektywę rozwoju człowieka oraz społeczne przemiany w modelu życia współczesnych młodych ludzi, autorka zdecydowała się podjąć w dysertacji doktorskiej dyskurs nad wydarzeniem, które wydało się kluczem do rozstrzygnięcia powyższych wątpliwości. Materiałem badawczym, którym posłużyła się autorka, aby opisać to wydarzenie i jego następstwa, a zarazem zrealizować postawione sobie cele, były odpowiedzi na pytania wywiadu biograficznego, jaki przeprowadziła z kobietami i mężczyznami z 50 par małżeńskich. Oparte na teoretycznych podstawach badania zbudowała na zasugerowanej wcześniej dualnej perspektywie doświadczających: kobiety i mężczyzny oraz systemu, jaki oboje tworzą. W niniejszej publikacji analizie zostały poddane wyłącznie dane pochodzące z jednostkowych narracji kobiet i mężczyzn.
Książka składa się z sześciu rozdziałów. W pierwszym przybliżono Czytelnikowi teoretyczne podstawy podjętych badań empirycznych oraz poddano oglądowi wydarzenie, jakim jest przyjście na świat pierwszego dziecka z uwzględnieniem obowiązujących w psychologii rozwojowej koncepcji life-span. W kolejnych pięciu rozdziałach zaprezentowano metodologiczne podstawy badań własnych oraz (w rozdziałach od trzeciego do szóstego) ich wyniki.
Książka prezentuje adopcję, jako istotne zjawisko społeczne i kulturowe. Adopcja jest tu rozumiana jako forma zaspokajania podstawowych potrzeb osamotnionego dziecka i bezdzietnej, na ogół, pary małżeńskiej oraz etycznego choć niełatwego rozwiązania problemów rodziny biologicznej. Temat jest niezwykle aktualny. Odnosi się bowiem do bardzo delikatnego obszaru tworzenia lub rekonstrukcji życia rodzinnego. W adopcji fascynujące jest to, że obcy sobie - początkowo - ludzie, małżonkowie i dziecko tworzą rodzinę, nawiązują więź i budują wyjątkową wspólnotę, dochodząc do niespotykanej głębi uczuciowej, takiej którą nie zawsze udaje się stworzyć nawet w rodzinach o naturalnych więzach krwi. Adopcja nie jest zjawiskiem mocno reprezentowanym w liczbach, ale pomimo to budzi wielkie zainteresowanie społeczne. Przedstawiona praca składa się z czterech części podzielonych na trzynaście rozdziałów. W części pierwszej, dokonano wprowadzenia w problematykę adopcji poprzez prezentację literatury naukowej i popularnej oraz przedstawiono metodologiczne podstawy badań własnych. Część druga skupiła się na instytucjonalnych wymiarach adopcji, stanowiących jedną z najbardziej inspirujących form opieki nad dzieckiem osamotnionym i tworzenia rodziny, kształtującej się na obok form kompensacji sieroctwa społecznego. Podjęto tu próbę ukazania przysposobienia na tle wybranych czynników o charakterze historycznym oraz próby zakreślenia aktualnego stanu prawnego przysposobienia. W części trzeciej przedstawiono medialne wizerunki adopcji, tworzone w społeczeństwie polskim ostatnich kilkunastu lat. Część ostatnia pracy stanowi swoistą próbę konfrontacji obrazu medialnego: czasopiśmienniczych, telewizyjnych, filmowych, zamieszczonych w Internecie z doświadczaną przez niektóre osoby rzeczywistością. Została wykorzystana tu wiedza i doświadczenie pracowników ośrodków adopcyjno-opiekuńczych. Kolejne źródło stanowiła korespondencja złożona z listów czytelników Pani Domu, składających deklaracje adopcji dzieci ukazanych na łamach tygodnika. Również bardzo cenne dla konfrontacji wizerunków medialnych i dokumentacyjnych są wywiady przeprowadzone z rodzicami adopcyjnymi, znawcami adopcji z praktyki życiowej.
Celem niniejszej pracy jest przedstawienie najważniejszych cech Herbartowskiej pedagogiki, która jest w zasadzie filozofią nauczania wychowującego.
[...] Herbart nigdy nie przestał być filozofem i dlatego jego pedagogika pozostała otwarta na kwestie filozoficzne.
[...] z jednej strony pedagogika Herbarta może być interpretowana tylko jako część jego filozofii, a z drugiej – jego filozofowanie nabiera sensu wówczas, gdy śledzimy drogi jego pedagogicznego myślenia.
Niniejsza praca składa się z pięciu rozdziałów. W rozdziale pierwszym postaram się wprowadzić Czytelnika w bardzo złożony kontekst życia i twórczości Herbarta, odsyłając jednocześnie do mojej pierwszej książki, której znajomość wydaje mi się niezbędna do zrozumienia wielu istotnych kwestii.
Rozdział drugi poświęcony jest najważniejszym źródłom, z których Herbart czerpał wiedzę i które zainspirowały jego filozoficzno-pedagogiczne poglądy. Podstawy „pedagogiki naukowej” zostaną omówione w rozdziale trzecim. Rozdział czwarty obejmuje części składowe wychowania, które spaja Herbertowskie nauczanie wychowujące. Jego istota zostanie szczegółowo omówiona w rozdziale piątym.
Parafrazując wypowiedź Herbarta dotyczącą związku między jego poglądami filozoficznymi i pedagogicznymi, chciałbym na zakończenie tego krótkiego wstępu podkreślić, że niniejsza książka jest skierowana przede wszystkim do osób, które uprzednio zapoznają się z moją refleksją nad twórczością filozoficzną Herbarta wyrażoną w książce Johann Friedrich Herbart i jego miejsce w kontekście pokantowskiej myśli idealistycznej.
Z radością oddajemy do rąk Czytelników książkę, która w wielu szczegółowych kwestiach przybliża nas do granicy zrozumienia autyzmu. Przybliża do niej, ale jej nie przekracza. Prezentowane artykuły ukazują obecny stan wiedzy, prowadzone badania, jak i hipotezy potrzebujące weryfikacji w wielu wąskich zagadnieniach związanych ze spektrum autystycznym. Zagadnienia te mogą zainteresować nie tylko teoretyków, ale także diagnostów, terapeutów czy rodziców dzieci dotkniętych autyzmem. Świadomym zamierzeniem redaktorskim było pozostawienie Autorom swobody co do wyboru formularza czy struktury tekstów. Stąd niektóre z artykułów mają charakter przeglądowy, inne zaś oparte są na własnych badaniach.
Opracowanie, które oddajemy do rąk Czytelników, jest interdyscyplinarnym studium nad zjawiskami zachodzącymi w kulturze współczesnej. Zawiera ono artykuły badaczy z różnych ośrodków akademickich, których zainteresowania skupiają się na refleksji nad kulturą popularną i jej edukacyjnymi kontekstami.
Książka składa się z czterech części. Część pierwsza zawiera teksty, których problematyka podejmuje zagadnienie sposobów edukacyjnego ?wykorzystania? sztuki i kultury popularnej. Artykuły wypełniające część drugą koncentrują się na mediach jako przestrzeni naszej edukacji i socjalizacji. W części trzeciej znalazły się teksty dotyczące kwestii relacji kultury popularnej ze szkołą i światem młodzieży. Ostatnia część podejmuje temat powiązań kultury popularnej ze sferą duchowości i tożsamością płci.
Redaktorzy mają nadzieję, że książka ta stanie się kolejnym, inspirującym głosem w dyskusji nad rolą kultury popularnej w kształtowaniu się tożsamości współczesnego człowieka.
Problematyka życia seksualnego osób z niepełnosprawnością intelektualną w świetle literatury przedmiotu
Osoba z niepełnosprawnością intelektualną w drodze ku dorosłości i pełnemu seksualizmowi
Doświadczenia seksualne osób z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną - wyniki badań własnych
Doświadczenia seksualne osób z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną a wybrane cechy podmiotowe
"Chowanna" jest kompendium wskazówek na temat wychowania, kształcenia dzieci, a także stanowi pierwszą publikację polską, w której możemy znaleźć historię myśli pedagogicznej.
Dzieło Trentowskiego w myśl jego teorii filozoficznej (są 3 światy - realny, idealny i boski, czyli rzeczywisty) dzieli się na 3 części.
"Chowanna" powstała w wyniku nacisku opinii publicznej w jego ojczystym kraju. Na zapisanie książki miała też wpływ inteligencja poznańska, która starała się zapewnić Trentowskiemu źródło dochodu na obczyźnie. Trentowski pragnął również przez swoja książkę wskazać swym rodakom drogę do niepodległości. Zwrócić uwagę na znaczenie poziomu moralnego jak i intelektualnego narodu. W "Chowannie" widać także filozofię ruchu umysłowego rozwijającego się w Wielkim Księstwie Poznańskim...
Prezentowana książka pierwotnie miała być jedynie swoistym suplementem do pracy habilitacyjnej – Szlachetny pożytek. O filozoficznej pedagogice Bronisława F. Trentowskiego, nawiązującym do dwusetnej rocznicy urodzin autora Chowanny. Ogrom niedających się łatwo uporządkować myśli i wątków z wszystkich tekstów Trentowskiego sprawił, że chcąc zapanować nad tym żywiołem, autor prezentowanej ksiąski musiał ograniczyć się tylko do tekstu Chowanny, a właściwie do tych fragmentów, które nie tyle wynikają z szczególnych zainteresowań Wiesława Andrukowicza filozofią pedagogiczną, co wiążą się z jego, życiodajną obsesją ich treścią.
Dlatego autor zdaje sobie w pełni sprawę z tego, że zaproponowany wybór myśli nie może być całkowicie niezależny od wybierającego i niewinny, a zatem musi być obarczony, jak napisał w „Przedmowie” Lech Witkowski, jakąś (nie)świadomością „skali niebezpieczeństwa szkody, jaka może, a nawet musi przynieść w dopełnieniu pożytku wyboru w celu przełamania nieobecności całości”. Czy warto zaryzykować taki eksperyment myślowy?
Mimo wszystko Wiesław Andrukowicz uważa, że warto, nie tylko ze względu na „wymowne milczenie” różnych środowisk akademickich wobec faktu kilku okrągłych rocznic, bądź co bądź największego filozofa i pedagoga w naszym kraju, lecz przede wszystkim dlatego, że kompromitująca jest nie tyle jego nieobecność we współczesnych dyskursach (nie tylko filozofów i pedagogów, ale także socjologów, psychologów, politologów, a nawet teologów), ile właśnie niedowartościowana obecność. Wychodząc naprzeciw tym brakom, zwłaszcza problemowi rewitalizacji styku historii myśli pedagogicznej i najnowszych teorii pedagogicznych, z niezgodą na codzienność funkcjonowania zamkniętych enklaw historyków i teoretyków, ale z odpowiedzialnością docenienia potrzeby spajania własnych myśli z myślami klasyków, przyjmując, że rozumienie jest sposobem istnienia, przedstawiam Czytelnikowi wrażliwemu na kontakt z dziedzictwem kulturowym tę garść myśli klasyka i jego komentatorów. […]
Wiesław Andrukowicz
Choć ADHD jest najczęściej rozpoznawanym zaburzeniem rozwojowym u dzieci i młodzieży, to trudno odnaleźć w literaturze ślady analiz funkcjonowania ucznia z tym zaburzeniem, na tle zewnętrznych czynników środowiskowych. Skupianie uwagi na istocie ograniczeń dziecka podtrzymuje stereotypowe ocenianie go, jako ?nieprzystosowanego społecznie?, z jednoczesnym przypisywaniem mu intencjonalności działania.
Książka jest wynikiem poznawczego poszukiwania ucznia z ADHD w przestrzeni szkolnej, w której odnajdujemy także osoby nauczycieli, z ich osobistymi nastawieniami i ograniczeniami. Na tle medycznej, psychologicznej i pedagogicznej wiedzy o tytułowym zaburzeniu, treść książki, ukazując wyniki przeprowadzonych badań, wyjaśnia pewien łańcuch przyczynowo- skutkowy, oscylujący pomiędzy możliwościami i ograniczeniami ucznia z ADHD a nauczycielską percepcją jego problemów, która modyfikuje konkretne rozwiązania w szkolnej empirii. Co więcej, treść książki sygnalizuje mechanizm generowania określonych zachowań uczniów z ADHD pod wpływem szczególnego sposobu nauczycielskiego spostrzegania.
Czytelnik, szczególnie pedagog, nauczyciel, po zapoznaniu się z treścią książki ma szansę ustalić obiektywne źródła oceniania uczniów z ADHD. Odnajdzie również w książce wskazówki do zmiany niepożądanych, choć niezamierzonych, osobistych nastawień.
Książka przeznaczona jest zarówno dla nauczycieli praktyków, jak i studentów pedagogiki. Publikacja ma charakter teoretyczno-praktyczny. W dwóch pierwszych rozdziałach autorki przedstawiły pojęcie i rodzaje wartości oraz ich znaczenie w procesie wychowania dzieci i młodzieży, a także ogólnie w relacjach interpersonalnych. W kolejnych dwóch rozdziałach natomiast omówiły sposoby badania zjawiska przyjaźni, jego uwarunkowań i zaprezentowały wyniki badań obejmujących dzieci i młodzież. Na zakończenie zamieszczono autorski „rozwojowy model przyjaźni” oraz przykłady programów autorskich, stanowiące cenną pomoc w realizacji zajęć o przyjaźni.
Tematyka książki pozwala na rozwiązywanie aktualnych problemów w szkole oraz wpisuje się w zalecane i promowane programy ministerialne.
Opracowanie pod redakcją Danuty Wajsprych można odczytać na wiele sposobów. Znajdą w niej coś dla siebie nauczyciel, przedstawiciel samorządu terytorialnego. Może ono także wywołać zadumę i autorefleksję wśród młodzieży, w tym również młodzieży studenckiej, wśród nauczycieli akademickich, zwłaszcza kształcących pedagogów. Dobrze byłoby, gdyby przeczytali ją urzędnicy administracji, aby wsparcie finansowe kierowali do najuboższych i zaniedbanych kulturowo.
W opracowanie i jego treść wprowadza Danuta Wajsprych, wskazując na tło gospodarcze i społeczne, które spowodowało m.in. rozwarstwienie społeczne, ubóstwo, w tym także kulturowe. [...]
Całość opracowania posiada dużą wartość poznawczą i pragmatyczną. Nie sposób sobie wyobrazić, aby poruszana problematyka nie mogła liczyć na zainteresowanie pedagogów, nauczycieli i pracowników naukowo-dydaktycznych. To opracowanie bowiem [...] wywołuje refleksję nad współczesną kulturą. Stanowi też ciągle aktualny przykład myślenia innowacyjnego nad stanem współczesnego ubóstwa i jego skutkami. W tej interesującej pozycji jest miejsce dla wszystkich, którym bliska jest problematyka minimalizacji ubóstwa kulturowego.
Z recenzji prof. zw. dr hab. Eugenii Malewskiej
W pierwszej połowie XIX wieku na rynku wydawniczym zaczęło pojawiać się coraz więcej pozycji mających charakter porad, dyrektyw, kierowanych do coraz szerszego kręgu odbiorców. Pozycje te miały najczęściej formę książkową, choć zdarzały się też broszurki czy nawet kilkustronicowe utwory wierszowane (...).
Zdecydowana większość poradników złożona była z rad i dyrektyw, w niektórych jednak były same zakazy i upomnienia. Na ich podstawie można wnioskować, jakie zachowania uznawane były za „nieobyczajne”. Natomiast rady zawarte w tego typu piśmiennictwie były swego rodzaju odpowiedzią na społeczne zapotrzebowanie (...). Prawdopodobnie największym powodzeniem wśród młodych dziewcząt cieszyły się poradniki savoir-vivre’u. W takich pozycjach zamieszczane były wszystkie możliwe porady dotyczące poprawnego zachowania się w towarzystwie. Każda młoda panienka chciała „zabłysnąć”, być akceptowana, podobać się. Opanowanie zaś „sztuki podobania się” miało przynieść konkretne efekty – w przypadku młodych dziewcząt chodziło o zdobycie upragnionego, wymarzonego męża. Inne cele przyświecały kobietom dojrzałym, sięgającym po kodeksy obyczajowe. Mężatki szukały w nich rad, jak stworzyć szczęśliwą rodzinę, utrzymać miłość męża na wysokim poziomie, zapewnić sobie jego dozgonną wierność
i troskliwość, odpowiednio wychować dzieci; gospodynie zaś – jak stworzyć idealne, dobrze funkcjonujące gospodarstwo domowe. Znaczna część poradników poświęcona była zagadnieniom związanym z troską o zdrowie, higienę ciała i zawierała wskazówki kosmetyczne oraz konkretne przepisy na poprawienie urody.
Książka składa się z pięciu rozdziałów. Rozdział pierwszy stanowi próbę ukazania życia kobiet w pierwszej połowy XIX wieku. W kolejnych czterech rozdziałach przedstawiono ideał kobiety pierwszej połowy XIX wieku. Rozdziały te powstały na podstawie poradników wydanych w języku polskim w latach 1800-1863. W książce zamieszczono dużo oryginalnych cytatów oddających klimat epoki.
Książka ?Domowe narodziny. Fanaberia szaleńców czy powrót do normalności?? pod red. Ewy Janiuk
i Emilii Lichtenberg-Kokoszka powstała ponieważ uznałyśmy, że skoro wbrew nakazom i zakazom, pomimo negatywnego stosunku lekarzy i części położnych porody domowe mają miejsce, to pora, by ta prawda ujrzała światło dzienne.
Na stronie tytułowej niniejszej publikacji widnieją nasze nazwiska, można jednak powiedzieć, że książkę tę napisało jednak samo życie. Jest ona zbiorem wspólnych przemyśleń i refleksji wielu ludzi ? rodziców, którzy gotowi są podjąć pełną odpowiedzialność za siebie, swoje zdrowie, a także powołane przez siebie nowe życie. Poród domowy to nie kilka, kilkanaście godzin, podczas których dziecko wyłania się z ciała kobiety. To proces, który trwa tygodniami, miesiącami, latami, sięgając czasem aż do poprzednich pokoleń. To prawda, że prezentowane tu wypowiedzi rodziców nie są w pełni reprezentatywne, w domu dowiem rodzą tylko wyjątkowi, wysoce uświadomieni i dokształceni rodzice. Posiadający ogromną wiedzę na temat psychicznych i fizycznych, społecznych i duchowych elementów porodu. To, co chcą nam przekazać, to ich wiedza i doświadczenie ? doświadczenie, które podarowało im życie. Posłuchajmy, co mają do powiedzenia. Ja, naukowiec, nie mam wątpliwości, że warto.
Nie jest to książka naukowa czy tym bardziej poradnik. To próba przybliżenia tematu, który budzi mnóstwo emocji ? niestety najczęściej negatywnych.
(?) W szkole nauczono mnie, jak wychwytywać patologię, jak należy ją leczyć. Z pewnością nie nauczono mnie fizjologii porodu i tego, jak ją chronić. Tego nauczyli mnie właśnie moi domowi rodzice.
Ewa Janiuk, Emilia Lichtenberg-Kokoszka
Prace dedykowane Panu Profesorowi
Henrykowi Machelowi
Jubileusz zasłużonego i ważnego dla społeczności akademickiej członka zwykło się zgodnie z tradycją uniwersytecką upamiętniać ofiarowaniem mu specjalnie z tej okazji przygotowanej Księgi Jubileuszowej. Prace dedykowane Profesorowi Henrykowi Machelowi zostały przez wzgląd na swoją zróżnicowaną tematykę przyporządkowane poszczególnym częściom niniejszej Księgi. Począwszy od działań zaradczych i profilaktycznych, przez analizę patologicznych form zachowania, ich resocjalizację oraz skuteczność po możliwości i utrudnienia resocjalizacyjnych oddziaływań penitencjarnych. Pracę wieńczą probacyjne i alternatywne formy oddziaływań resocjalizacyjnych.
Pierwszą część Księgi pt. Profilaktyka problemów społecznych otwiera artykuł, który wskazuje na innowacyjne formy zapobiegania przestępczości w Polsce. Poruszane jest również zagadnienie kapitału społecznego i jego animacji jako alternatywy dla zachowań w środowisku życia współczesnego Polaka, a także zostały opisane wybrane strategie oporu społecznego.
Druga część Księgi pt. Norma a resocjalizacja patologicznych form zachowania podejmuje próbę odpowiedzi na pytanie, czy normalność jest wartością. Porusza także problematykę alkoholizmu i etapów jego uzależnienia, przedstawiając działania psychologicznych mechanizmów uzależnienia, jakie występują u osób podejmujących stacjonarne leczenie psychoterapeutyczne. W tej części Księgi zostały również zamieszczone artykuły przedstawiające genezę zachowań tworzących sytuacje kryminogenne u osób niepełnosprawnych psychicznie oraz efektywności i skuteczności resocjalizacji osób o psychopatycznej strukturze osobowości. Zamieszczono tu również prace oscylujące wokół seksualizacji młodzieży. Z jednej strony zostały zasygnalizowane zmienne psychologiczne warunkujące seksualizację dzieci i młodzieży, z drugiej wpływ Internetu na aktywność seksualną młodzieży.
Trzecią część Księgi pt. Resocjalizacja ? o skuteczności podejmowanych działań otwiera artykuł, w którym autor ukazuje drogę resocjalizacji od korekcji do rozwoju. Poruszona jest tu również kwestia emocjonalnego przesilenia w oddziaływaniach resocjalizacyjnych, nowe tendencje w resocjalizacji w odniesieniu do działań podejmowanych przez instytucje resocjalizacyjne dla nieletnich, a także zagadnienie kary, tolerancji i dobroczynności w odniesieniu do charyzmy i charyzmatyczności, jaką powinien posiadać wychowawca. Ostatnią część tej pracy wieńczy artykuł prezentujący czynniki determinujące efektywność w zespołowych grach sportowych.
Rozważania zaprezentowane w prezentowanej publikacji koncentrują się wokół wątku penitencjarnego. Pierwszoplanowym zjawiskiem jest podkultura więzienna, która nie jest sformalizowanym zjawiskiem występującym w zakładzie karnym, ponieważ stoi w opozycji do jego oficjalnych przepisów. Podkultura dzieli się na ?grypsujących?, ?niegrypsujących? i ?cweli?. Ten ukryty nurt ma destruktywny wpływ na proces resocjalizacji, a cały tajemny ?więzienny kodeks? niewątpliwie jest usytuowany w opozycji do procesu naprawy człowieka ? więźnia.
Zakłady karne to nie tylko osoby osadzone i personel pilnujący, to także wiele sytuacji tworzących tamtejszą atmosferę i wpływających na świat znajdujący się za wielkim murem. W związku z tym istnieje potrzeba ukazywania autentycznych relacji i zjawisk istniejących w środowisku więziennym.
Książka niewątpliwie przyczyni się do rozwoju myśli resocjalizacyjnej w wydaniu penitencjarnym.
Leksykon obejmuje łącznie ponad 1 200 haseł rzeczowych, w zdecydowanej większości dotyczących kwestii medycznych, społecznych, ekonomicznych, pedagogicznych, psychologicznych i prawnych - współczesnej gerontologii oraz nauk i dyscyplin z nią współdziałających. Jest to nowość na polskim rynku wydawniczym, poprawiony i zaktualizowany Leksykon gerontologii, wyrażający indywidualny punkt widzenia autora. Wśród haseł znajdziemy precyzyjne charakterystyki takich pojęć i określeń, jak np. andropauza, choroba Alzheimera, dyskryminacja z powodu wieku, feminizm a starzenie się, gerontologia w Internecie, medialny obraz starości i osób starszych, menopauza, religijność w starszym wieku, starość w mitologii, symbolika starości, uniwersytet trzeciego wieku, upadki, Viagra, wychowanie do starości. Adresatami publikacji są osoby zainteresowane gerontologią, w szczególności - geriatrzy, gerontopsycholodzy, gerontosocjolodzy, pielęgniarki geriatryczne, pracownicy socjalni, opiekunowie społeczni, studenci kierunków medycznych, społecznych i pedagogicznych.
Wzrost populacji ludzi w starszym wieku powoduje, że w wielu krajach obserwuje się rosnące zainteresowanie tą generacją. Sytuacja życiowa i problemy ludzi starych stały się przedmiotem badań oraz rozważań teoretycznych pedagogów, psychologów, socjologów, polityków, ekonomistów, demografów. Starzejące się społeczeństwo i zaspokajanie jego potrzeb jest wyzwaniem dla służb społecznych.
Zwrócenie uwagi na wybrane problemy osób w starszym wieku, było przesłaniem niniejszego opracowania, które składa się z trzech uporządkowanych problemowo części.
Pierwszą część poświęcono biologicznym, psychologicznym i społecznym aspektom starzenia się i starości. W drugiej części znajdują się rozważania na temat funkcjonowania osób starszych w różnych środowiskach (rodzina, dom pomocy społecznej) oraz ról społecznych oraz związanych z tym trudnościami. W trzeciej części przedstawiono problematykę dotyczącą wybranych form aktywności i terapii ludzi starych.
Celem książki jest przedstawienie roli edukacji uniwersyteckiej w kreowaniu elit społecznych. Wydaje się, że zamieszczone w niej rozważania można umiejscowić na pograniczu dwóch dyscyplin nauk o edukacji, jakimi są socjologia edukacji i pedagogika porównawcza. Autorka omawia więc z jednej strony społeczne funkcje uniwersytetu w kontekście zawartego w tytule publikacji problemu (z uwzględnieniem takich kategorii, jak: selekcja, stratyfikacja społeczna, kapitał społeczny etc.), a z drugiej – kluczowym komponentem analiz autorki są studia przypadków odnoszące się do sześciu – pretendujących do miana elitarnych – Uniwersytetów: Harvarda, w Oksfordzie, Tokio, Heidelbergu, Kapsztadzie i Buenos Aires. Jednocześnie autorka próbuję socjologiczno-porównawczymi wywodami umieścić na tle rekonstrukcji zarówno tradycyjnych akademickich ideałów, jak i współczesnych dyskusji na temat zmian społecznej roli uniwersytetu (np. komercjalizacji, ograniczenia wolności akademickiej, nowego pojęcia ideału człowieka wykształconego).
Jaki jest współczesny uniwersytet? Jakie zadania w dobie zmieniającego się gwałtownie społeczeństwa stoją przed tą instytucją o wielowiekowej tradycji? W jaki sposób powinien funkcjonować, aby mógł z jednej strony pozostać niezależny, wierny tradycji i odwiecznym sposobom kształcenia, a z drugiej – być otwarty na zmiany, jakie niesie ze sobą współczesny świat? Co musi uczynić, aby zasłużyć na miano prestiżowej uczelni wyższej? W jaki sposób, jeśli w ogóle, uniwersytet przyczynia się do kształcenia elity społecznej? Czy edukacja uniwersytecka powinna być ukierunkowana na tworzenie elit czy ma służyć celom egalitarnym? Na jakich zasadach społeczeństwo rekrutuje elity społeczne? W niniejszej publikacji autorka próbowała odpowiedzieć na te pytania, odwołując się do „rzeczywistości edukacyjnej” wymienionych uniwersytetów. Materiały i źródła do publikacji były gromadzone przez autorkę między innymi podczas pobytów naukowych na University of London, Humboldt-Universitat zu Berlin oraz Universitat Heidelberg.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
