Przedstawione w tej pracy materiały wskazują na rozległość i złożoność badanego zagadnienia. Podstawową trudnością była konieczność dokonywania selekcji informacji z punktu widzenia ich ważności. Zabieg ten wywołał wiele wątpliwości, gdyż większość informacji wydawała się istotna, a ich odrzucenie mogło spowodować luki w ciągłości omawianego procesu. Wykorzystanie obszernej literatury pozwoliło na przynajmniej zarysowe przedstawienie tła społecznego i naukowego kształtujących się poglądów, sytuacji rodziny ubogiej i przestępczości młodzieży.
Problem dzieci i rodzin w gorszej sytuacji społecznej życiowej i materialnej w XVI–XX wieku był podejmowany przez czynniki kościelne, społeczne i państwowe. Silniejszy rozwój poglądów i inicjatyw społecznych w tym zakresie zaznaczył się już w XIX wieku, ale przede wszystkim po I wojnie światowej, w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Ewolucja tych poglądów wiąże się w zasadzie z rozwojem pedagogiki naukowej i wyodrębnieniem się z filozofii wielu dyscyplin naukowych, takich jak psychologia czy socjologia.
Poradnik niezbędny dla emeryta, który pragnie się cieszyć życiem bez uszczuplenia zawartości portfela. Zachęca do działania, do walki z stereotypowym wyobrażeniem człowieka na emeryturze, który – jak mawiają satyrycy - nie wie, czy lepiej położyć się do łóżka wcześniej, by nie nudzić się przez cały wieczór, czy też przed północą, by nie nudzić się od rana.
Strach przed kolejnym dniem, niepewność, nastrój przygnębienia, poczucie wyobcowania, pustka, samotność, utrata chęci do życia, mogą się przytrafić każdemu. Kiedy jesteśmy czynni zawodowo, nie mamy czasu, by drobiazgowo analizować stany emocjonalne. W uwalnianiu się od negatywnych emocji pomaga nam praca zawodowa, obowiązki, codzienny kontakt z ludźmi.
Co począć w sytuacji, kiedy przeszliśmy na emeryturę, gdy odebrano naszej psychice i organizmowi wszystko, co daje aktywność zawodowa? Czy mamy poddać się losowi, zaakceptować biernie nowy etap naszego życia?
„Być emerytem to bardzo trudne zajęcie, bo polega głównie na zadawaniu się ze sobą” – powiadają twórcy mało życzliwych uwag.
Autor poradnika Jak się nie nudzić na emeryturze wychodzi z innego założenia:
Inspiruje i zachęca do działania.
Sugeruje, co zrobić z nadmiarem czasu, którego na emeryturze nie umiemy sobie wypełnić.
Podpowiada, jak dostrzec jasne strony „nowego życia”, jak zaplanować codzienność, poranki i wieczory, kiedy człowiek budzi się z niechęcią i wieczorem nie może zasnąć.
Podaje wiele adresów, wskazuje miejsca, gdzie warto się udać, choćby na chwilę.
Jego rady mogą okazać się lekarstwem na nudę, wskazówki – zachętą, bodźcem do zmiany sytuacji na lepsze.
Poradnik został przygotowany tak, aby między czytelnikiem a doradcą nawiązały się sympatia i porozumienie oparte na zaufaniu.
Zapoznajmy się najpierw ze spisem treści do poradnika Jak się nie nudzić na emeryturze, aby przekonać się do myśli Joanny Chmielewskiej: ”Lepiej grzeszyć i żałować. Niż żałować, że się nie grzeszyło”.
Książka, którą oddajemy w ręce Czytelników, obejmuje teksty o różnym poziomie „naukowości”. Jedni autorzy dokonują analiz metodologicznych, wyjaśniając funkcjonowanie Makatonu w szerokim kontekście, inni natomiast opisują pracę przy bardzo konkretnych przypadkach. Tę cechę należy uznać za walor publikacji, ponieważ w ten sposób prezentuje ona obszerny zakres możliwości stosowania polskiej wersji metody Makaton. Jest to pierwsza tego typu książka zbierająca doświadczenia specjalistów, nauczycieli i rodziców, potwierdzające skuteczność metody, która znacząco zmienia jakość życia zarówno dzieci, młodzieży, jak i osób starszych, mających trudności w porozumiewaniu się z otoczeniem. Dzięki Makatonowi stali się oni rzeczywistymi uczestnikami życia społecznego na wszystkich dostępnych im poziomach.
Mam nadzieję, że książka opisująca metodę Makaton będzie wsparciem dla wszystkich, którzy codziennie podejmują trud przełamywania barier komunikacyjnych.
dr Bogusława B. Kaczmarek – autorka polskiej wersji Makatonu
Książka ta zawiera zestaw ćwiczeń nazwanych na nasze potrzeby kartami prac wraz z rozwiązaniami stworzony na bazie wieloletnich doświadczeń płynących z naszej pracy zawodowej oraz dostępnej literatury. Nie opiera się ona na konkretnej metodzie. Ćwiczenia o różnym stopniu trudności oraz zróżnicowanej tematyce, bazujące na wiedzy ogólnej, nadają się do prowadzenia zajęć o charakterze zarówno indywidualnym, jak i grupowym. Prowadzący może na swój sposób oraz na własne potrzeby modyfikować i łączyć poszczególne zajęcia. Wielorakość zadań umożliwia pracę z podopiecznymi z różnymi stopniami zaawansowania choroby. Proponowane przez nas zajęcia to: anagramy, krzyżówki, wykreślanki, zadania opierające się na skojarzeniach, podstawowej wiedzy matematycznej, geograficznej i polonistycznej.
Najlepsze rezultaty osiąga się w początkowym etapie choroby, nie można jednak zapominać o tym, że terapia pozytywnie oddziałuje na chorego także w późniejszym okresie. Pacjent może uczestniczyć w różnych metodach terapii: psychoterapii, gelatoterapii, rehabilitacji, muzykoterapii, choreoterapii, dramatoterapii, treningu orientacji, terapii zajęciowej, relaksacji i innych. Wymierne efekty pracy uzyskujemy dzięki holistycznemu podejściu do osób dotkniętych otępieniami.
Istotne cechy:
- przejrzystość i czytelność kart
- karty pracy z odpowiedziami
- różnorodna tematyka
- możliwość modyfikacji ćwiczeń
- zróżnicowany stopień trudności
- skierowany do różnych grup zawodowych (psycholog, pedagog, pielęgniarka, opiekun medyczny, neurologopeda, terapeuta) oraz do chorych i opiekunów rodzinnych
- ćwiczenia stworzone na bazie praktyki zawodowej
Z poważaniem,
Katarzyna Sabela
Mirosława Cuper
Prezentowana praca zawiera m. in. badania autorki dotyczące wpływu procesu terapeutycznego na stopień autyzmu i rozwój psychoruchowy. Celem badań było także określenie związku między stopniem autyzmu a poziomem i profilem rozwoju psychoruchowego dzieci. Wyniki tych badań mogą być zastosowane przez terapeutów w ich pracy z osobami dotkniętymi autyzmem, a także w diagnozie i profilaktyce tej choroby. Książka adresowana do specjalistów zajmujących się problematyką autyzmu, studentów oraz rodziców dzieci dotkniętych tą chorobą.
Wśród pozycji wydawniczych poświęconych problematyce rozwoju i jego wspomagania u dzieci z zespołem Downa proponowana książka będzie pozycją szczególną. Obejmuje bowiem nie tylko aspekty medyczne, psychologiczne oraz społeczne odnoszące się do tego zespołu zaburzeń rozwoju, ale także ujmuje je w perspektywie terapeutycznej, ukonkretnionej opisem wybranych metod postępowania. Ponadto znajdziemy w książce wypowiedzi rodziców wychowujących dzieci z zespołem Downa, wypowiedzi samych dzieci, jak też informacje pomocne w poszukiwaniu miejsc, w których znaleźć można pomoc terapeutyczną oraz społeczne wsparcie.Z recenzji prof. dr hab. Ireny Obuchowskiej Książka dostępna w wersji elektronicznej w następujących witrynach:
,,Pojmowanie oporu jako swoistej dynamicznej perspektywy przełamującej ograniczenia jest działaniem zorientowanym na określony cel, w którym wartościowanie świata idzie w parze z realizacją własnych celów życiowych"" - tak we Wstępie nakreśliła źródło powstania książki jej redaktor, Ewa Bilińska-Suchanek. Jakkolwiek teoria oporu posiada już pokaźny dorobek naukowy, wciąż sama boryka się z oporem społecznym wobec niej samej. O sile i słabości kategorii oporu pisze obszernie Lech Witkowski, natomiast opór jako składowa poetyki wolności jest tematem artykułu Bilińskiej-Suchanek. Ujęcie socjologiczne zaprezentował Sławomir Pasikowski, określając etyczny i aksjologiczny charakter przeciwstawiania, a Paweł Murzicz, na podstawie biopolityki Foucaulta, buduje pojęcie ,,biopedagogiki"". poleca Impuls Anonimowość, będąca skutkiem konsumeryzmu, niszczy jakąkolwiek chęć oporu, jak udowadnia Grzegorz Piekarski, za to deformacja i/lub estetyzacja ciała to, w opinii Marty Glinieckiej, widoczny znak oporu społecznego. Opór, w powiązaniu z samotnością, staje się nieodłącznym elementem gry pomiędzy władzą i represją (Anetta Jaworska), natomiast w kontekście szkoły jedynie zintegrowana wspólnota (brak oporu) dyrektora i nauczycieli gwarantuje sprawność funkcjonowania szkoły (Jolanta Maciąg). Marta Anna Sałapata pyta, czy instytucje edukacyjne przygotowują do zmierzenia się z sytuacją progową, a Małgorzata Mogielnicka pisze o podwójnym wykluczeniu społecznym osób starszych (skutek stereotypów i samomarginalizacji). Anna Rożnowska analizuje jakość egzystencji ludzi żyjących w dobrych warunkach oraz tych, których życie upływa w chronicznym stresie. Teoretyczną rekonstrukcję oporu wobec wpływów społecznych przedstawia Sławomir Pasikowski, a kształtowanie się tożsamości lokalnej omawia Telimena Ryta. Justyna Ratkowska-Pasikowska podejmuje temat tabu, jakim wciąż jeszcze jest zagadnienie dziecięcej seksualności, a Piotr Modzelewski wskazuje te przekonania na temat ludzkiej kondycji, które mogą wpływać na nauczanie młodego pokolenia. Opór ucznia wobec szkoły, na przykładzie gimnazjum, przedstawia Anna Babicka-Wirkus, podczas gdy Walenty Pasieki wskazuje rodzinę jako miejsce narodzin oporu konformistycznego młodzieży. Swoistą ciekawostką jest ostatni z artykułów w zbiorze, autorstwa Przemysława Frąckowiaka - Prawa człowieka nie dla wszystkich. Opór społeczny wobec najstarszego zawodu świata - prostytucji.
Stałym elementem życia codziennego, od wczesnej młodości - a nawet dziecięctwa - do późnej starości. Ta ,,światowa epidemia współczesnych czasów"", jak określiło zjawisko ONZ, przypadła w szczególnym udziale nauczycielom jako grupie zawodowej żyjącej w ciągłym stanie podwyższonej gotowości. Stres w pracy nauczyciela płynie z rozmaitych źródeł: psychicznych, umysłowych, emocjonalnych, a nawet fizycznych - sami pedagodzy obserwują jego działanie i zgubne skutki, z którymi zmagają się na co dzień, bez wsparcia ze strony społeczeństwa (co więcej: opinia społeczna, a raczej rządzące nią stereotypy, to kolejny czynnik stresogenny). I chociaż stres zawodowy pedagogów stał się przedmiotem dociekań naukowych już w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku, to polska bibliografia przedmiotu pozostaje wyjątkowo szczupła. Lukę tę znakomicie uzupełnia publikacja Stanisława Korczyńskiego, oparta na przesłankach metodologicznych, wykorzystująca współczesne teorie stresu i badania własne.
Jak pisał amerykański pedagog John Holt, ,,dziecko potrzebuje prawa do unikania tych przeżyć, które niszczą jego rozwój"", jednak, często nieświadome swych praw i bezbronne wobec świata dorosłych, potrzebuje ,,świadomego jego praw i mechanizmów ich ochrony"", kompetentnego i celowo wykształconego nauczyciela-pedagoga. Tymczasem zagadnienie edukacji na rzecz praw dziecka w programie nauczania akademickiego zajmuje wciąż marginalne miejsce - publikacja Małgorzaty Kozak jest więc próbą przywrócenia właściwej hierarchii, próbą połączenia fragmentarycznych rozważań naukowych z rzeczywistą dydaktyką, czyli autentycznymi szkolnymi przeżyciami. Dlatego też Autorka podchodzi do tematu wieloaspektowo: przytacza regulacje prawne, analizuje miejsce i rolę edukacji na rzecz dziecka w dydaktyce uniwersyteckiej, wreszcie - przedstawia autorski plan metodyczny nauczania edukacji do praw dziecka, całość wieńcząc propozycją nowego przedmiotu w programie Studiów nauczycielskich i pedagogicznych: Konwencja o prawach dziecka - implikacje pedagogiczne.
Są to ćwiczenia i zabawy do wykorzystania w pracy dydaktyczno-terapeutycznej dla nauczycieli i terapeutów pracujących z dziećmi o specyficznych potrzebach edukacyjnych. Program przeznaczony jest do realizacji w pracy terapeutycznej w przedszkolach masowych, z grupami integracyjnymi oraz w przedszkolach integracyjnych, jak również w zajęciach terapeutycznych w klasach młodszych szkół podstawowych i specjalnych. Celem programu jest umożliwienie dzieciom niepełnosprawnym zdobycia wiedzy i umiejętności na miarę ich możliwości, w warunkach przedszkola ogólnodostępnego, kształtowanie właściwych interakcji międzyosobowych, kształtowanie postaw otwartości i samoakceptacji. Pełna realizacja tego celu da pedagogom możliwość stworzenia optymalnego planu psychostymulacji dzieci niepełnosprawnych i przygotowanie ich do względnie niezależnego funkcjonowania w społeczeństwie.
Proponowana pozycja wydawnicza: ""RYTMIKA DLA DZIECI"" stawia sobie za cel rozwinięcie naturalnej potrzeby rytmu u dziecka. Całość obejmuje 120 zabaw i ćwiczeń rytmicznych przeprowadzanych w sposób systematyczny z uwzględnieniem stopnia trudności. Wprowadzenie wartości rytmicznych poprzez zabawy, grę na dziecięcych instrumentach perkusyjnych, rysowanie, ekspresję ruchu czyni zajęcia atrakcyjne, przyjemne i pożyteczne. Dokładny opis ćwiczeń, rysunki i szereg praktycznych wskazówek umożliwi łatwe prowadzenie zajęć. Schematyczne rysunki ilustrujące ćwiczenia i zabawy ułatwią nauczycielowi przeprowadzenie zabaw i ćwiczeń. Publikacja przeznaczona jest dla nauczycieli przedszkoli, ognisk, szkół muzycznych i studentów kierunków pedagogicznych.
Oficyna Wydawnicza „Impuls”, we współpracy z Uniwersytetem Pedagogicznym im. KEN w Krakowie, wystąpiła z międzynarodowym projektem, zatytułowanym Women in different global contexts. Culture – Gender – Violence. Redaktorkom, a zarazem Autorkom kilku z zamieszczonych w tomie tekstów, udało się namówić do współpracy światowej klasy pedagogów, socjologów, psychologów, filozofów, prawników z polskich i zagranicznych ośrodków akademickich, co czyni publikację Jolanty Maćkowicz i Ewy Pająk-Ważnej szczególnie cenną, mającą charakter interdyscyplinarny a nawet multuidyscypliny.
Osią, wokół której skupia się uwaga badaczy, jest sytuacja kobiety we współczesnym świecie, czemu służy przejrzysty podział książki na trzy części – trzy odmienne konteksty: kobieta postrzegana jest kolejno przez pryzmat kultury (m.in. sytuacja kobiety w romskiej społeczności oraz działalność żydowskich organizacji charytatywnych z przełomu XIX i XX w.), uwikłania w płeć (min. kwestia ról politycznych jakie mogą/nie mogą pełnić kobiety, mit Bilderberg Group oraz role, jakie przyjmują na siebie młode kobiety, dopiero wchodzące w dorosłość), a także jako ofiara przemocy, przede wszystkim domowej.
Tematy skądinąd dobrze znane, w ujęciu Maćkowicz i Pająk-Ważnej zyskują nowy – międzynarodowy wymiar, rzucając na zawartą tu problematykę odmienne światło i pokazując, jak odmienne kulturowo środowisko modyfikuje rolę kobiety i koleje jej losów.
Serdecznie zapraszamy do lektury.
Szanowny Czytelniku, Nauczycielu, Logopedo!
Książeczka, którą bierzesz teraz do rąk, ma służyć Ci do pracy z dziećmi, do doskonalenia pięknego i poprawnego wymawiania przez nie polskich głosek oraz utrwalania ich pisowni.
Moim zamysłem było napisanie tekstów logopedycznych pomocnych w pracy z małymi dziećmi. W rezultacie powstał zbiór wierszyków o każdej głosce, włącznie z rozróżnieniem zapisu ortograficznego, np. u – ó, h – ch, ż – rz, a także głosek zmiękczonych, np. pi, bi, li itd.
Myślę, że dzięki temu nauczyciele nauczania początkowego będą mogli wykorzystywać te wierszyki jako pomoc przy wprowadzaniu kolejnych literek, a logopedzi jako narzędzie pomocne w ćwiczeniach wymowy. Wierszyki mają tę zaletę, że w większości są krótkie, rytmiczne, a ich tematyka wiąże się z życiem dziecka, jego wyobraźnią, otwartością na przyrodę oraz naturalną skłonnością do fantazji. Dlatego też wiele tekstów ma charakter minibajeczek.
Jestem przekonana, że książka przyda się Państwu w pracy zarówno z dziećmi, które mają problemy z poprawną artykulacją, jak i tymi, które dopiero poznają polski alfabet.
Elżbieta Śnieżkowska-Bielak, Od autorki
W prezentowanej książce przede wszystkim postaramy się uzasadnić tezę, iż współczesna działalność resocjalizacyjna nie powinna być tym, czym jest w chwili obecnej, a więc ,,narzucaniem"" określonych postaw i zachowań na drodze instytucjonalnego, zalegalizowanego administracyjnie przymusu, zakamuflowanego pod pojęciem oddziaływań resocjalizacyjnych.
Poświęcone używkom publikacje przyzwyczaiły nad do jednostronnego ujęcia tematu, jasno wyznaczającego kierunek czytelniczej interpretacji; inaczej postąpiła Beata Hoffmann, pisząc narkotyki w kulturze młodzieżowej. Nie znaczy to, że Autorka w jakikolwiek sposób popiera czy uzasadnia zjawisko narkomanii – cechą osobowości twórczej autorki Perfum (Oficyna Wydawnicza „Impuls” 2013) jest pasja analizowania zjawisk społecznych, jakim bez wątpienia pozostaje stosowanie środków psychotropowych, niezależnie od ich moralnego wydźwięku. Narkotyki w ujęciu Beaty Hoffmann postrzegane są przez pryzmat konkretnych subkultur czy środowisk, dla których środki odurzające stanowiły swoiste sine qua non. I tak Autorka zabiera nas w egzotyczną podróż, gdzie punktem wyjścia jest paryska bohema spod znaku Baudelaire’a i la belle epoque, a przystankami Londyn czasów Sex Pistols czy rockowisko z polskim „kompotem” w tle. Hoffmann nie ocenia, jedynie bada i przedstawia, słucha z zaciekawieniem (książkę wypełniają po części fragmenty autentycznych wywiadów; część respondentów zmarła na długo przed ukazaniem się książki) i przedstawia Czytelnikowi swe obserwacje. Opowieść, być może całkiem bezwiednie, okazała się być fascynującą, jak każda historia z szaleństwem w tle…
Seria wydawnicza Przywrócić Pamięć ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 19111939.Reprint wydania z 1935 r.: METODYKA HARCÓWGry i ćwiczenia harcowe) znalazły już nietylko zrozumienie i uznanie w sferach pedagogicznych, ale i oficjalne miejsce w programach szkolnych. W ten sposób uczyniliśmy w Polsce duży krok naprzód w realizowaniu korzyści z genjalnych pomysłów Baden Powella, które winien odnieść każdy wychowanek dobrze prowadzonej szkoły, bez względu na przynależność do zrzeszenia harcerskiego). I w niczem to nie uchybia Harcerstwu, że jeszcze jedna z dziedzin przez nie wprowadzonych i rozwiniętych, zaczyna stawać się własnością całego społeczeństwa, zaczyna służyć szerokim sferom młodzieży także nieharcerskiej i dorosłych, podobnie jak to już stało się z obozownictwem i wędrownictwem, a staje się współcześnie z kajakarstwem i żeglarstwem, w których Harcerstwo także odegrało rolę pionierską.W oparciu o literaturę polską i zagraniczną, z uwzględnieniem doświadczeń harcerskich nie publikowanych, podejmuję tu próbę zestawienia ogólnych wytycznych metodyki harców i zastosowania ich przykładowego w niektórych działach techniki harcowej, jak tropienie, podchodzenie, węzły, rozpalanie i utrzymywanie ognisk, służba samarytańska, i t. d. Poświęcę też nieco miejsca biegowi z przeszkodami harcerskiemi, jako interesującemu, a mało znanemu szerszym sferom, zastosowaniu różnych dziedzin techniki w jednem większem ćwiczeniu zawodach.
Na rynku mamy coraz więcej pozycji dotyczących pracy z dziećmi z ADHD, ale poniższe opracowanie tym się różni od innych, że traktuje młodego człowieka bardziej kompleksowo, umożliwia dokonanie jego charakterystyki uwzględniając aspekty psychologiczne, zamiłowanie do różnych dziedzin życia, wskazuje na stan psychiczny danego dziecka.
Publikacja wzbogacona jest kilkunastoma tekstami z różnych dziedzin i własnych obserwacji oraz napisana jest przystępnym językiem. Teoria to nie wszystko, najważniejsza jest praktyka i Autorka pragnie się podzielić własnymi spostrzeżeniami wyniesionymi z pracy nauczycielskiej oraz terapeutycznej z dziećmi, młodzieżą, a także dorosłymi.
Książka może okazać się pomocna dla przyszłych terapeutów, nauczycieli, pedagogów, rodziców oraz pomoże pogłębić wiedzę tym wszystkim, którzy pragną pomagać innym osobom.
Recenzowana książka stanowi pierwszą w polskim piśmiennictwie próbę zastosowania współczesnych koncepcji systemowych do analizy funkcjonowania rodzin z problemem alkoholowym (...). Na szczególne wyróżnienie zasługują rozdziały poświęcone współuzależnieniu i DDA. Rozważania autora konfrontują rozpowszechnione i często stosowane do celów edukacyjnych charakterystyki tych zjawisk z wynikami badań empirycznych (...). Interesujące i trafne wydają się sugestie autora podkreślające zasadność traktowania współuzależnienia przede wszystkim jako specyficznej i dysfunkcjonalnej adaptacji do patologicznych relacji lub sytuacji rodzinnych oraz rozpoznawania różnic indywidualnych wśród osób współuzależnionych (...). W udokumentowany empirycznie sposób autor podważa nadal popularne w Polsce przekonania utożsamiające DDA z jakimś specyficznie wyodrębnionym zaburzeniem emocjonalnym (...). Wyniki badań wskazują na zmiany w funkcjonowaniu rodzin alkoholowych, które pojawiły się po rozpoczęciu terapii odwykowej przez mężów.
Z recenzji prof. dr. hab. Jerzego Mellibrudy, SWPS Warszawa
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint wydania z 1918r.: Wskazówki do próby harcerskiej
CZUWAJ!
Tym hasłem witają się i żegnają harcerze. Znaczy to, że pamiętają o przyrzeczeniu. Możesz powiedzieć „czuwaj“ tylko wtedy, kiedy pamiętasz, że jesteś harcerzem.
Czuwać znaczy zwykle poprostu nie spać. Kto nie śpi, ten myśli, mówi, czyni, ten wie, co się około niego dzieje, więc widzi, słyszy i t. d. Harcerz nie może być śpiącym gapą. Czuwaj! — to znaczy, że harcerz musi się przezornie ćwiczyć, jak postępować w każdym wypadku, żeby go nie zaskoczyły „niespodzianki“, żeby dał sobie radę zawsze.
Czuwaj! — to znaczy, żeś ciałem i duchem gotów spełnić obowiązek. Czuwać duchem — to myśleć, być karnym i umieć spełnić rozkaz, wiedzieć, co należy czynić w każdem położeniu; czuwać cieleśnie — to starać się być zawsze silnym, zdrowym, dzielnym, aby móc działać, jak należy.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint wydania z 1927 r.: Jak pracować w starszem harcerstwie?
Broszura niniejsza ma na celu ułatwienie prowadzenia pracy w zrzeszeniach Starszego Harcerstwa oraz danie wskazówek tym, którzy pracę taką podjąć pragną.
Ze względu na chęć jaknajszybszego wydania broszury, nie wyczerpuje ona wszystkich kwestji, z pracą starszo-harcerską związanych, porusza jednak zasadnicze jej elementy, opierając się na dotychczasowych doświadczeniach poszczególnych śro-
dowisk starszoharcerskich. W miarę rozwiązania pozostałych zagadnień metodycznych, będziemy je publikować, bądź w „Harcmistrzu“, bądź oddzielnie.
Mamy nadzieję, że praca ta przyczyni się do rozrostu Starszego Harcerstwa, a sam fakt jej wydania winien być dowodem, że Starsze Harcerstwo przeszło już okres szukania dróg, i wchodzi w fazę normalnego rozwoju.
Czuwaj!
Komisja Programowa Starszego Harcerstwa
Głównych Kwater Z. H. P.
Warszawa, w marcu 1927 roku
Po wszelkie dalsze wskazówki w zakres metodyki wchodzące, jak również ze wszelkiemi uwagami, zwracać się należy do Komisji Programowej Starszego Harcerstwa, Warszawa, Al. Ujazdowska 37 m. 12.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
