Prezentowane w książce studia ze spotkań krakowsko-bratysławskich dotyczą istotnych faktów z teorii i historii wychowania na Słowacji i w Polsce.
Zdominowała je problematyka recepcji pedagogiki zachodniej i kierunków jej rozwoju na Słowacji w latach 1918–1938 (Milan Krankus), rozwój pedagogiki rodziny w obu krajach (Janina Kostkiewicz, Mária Potočárova) oraz humanistyczny i personalistyczny zarazem kierunek rozwoju uspołecznienia uczniów w systemie oświatowym współczesnej Słowacji (Ivan Podmanický). Uprzystępniane w kolejnych studiach fakty i refleksje z jednej strony świadczą o prężności rozwoju myślenia humanistycznego i społecznego w obu krajach, z drugiej zaś pokazują międzynarodową wspólnotę dyskursu pedagogicznego Europy Środkowej. Jak się bowiem okazuje, wiele inspiracji – dotyczących kierunków rozwoju pedagogiki w obu krajach – jest wspólnych. Do ich śledzenia, odkrywania i porównywania autorzy zapraszają wszystkich zainteresowanych. Pozostajemy z nadzieją, że dwujęzyczność pracy (ze względu na powszechne rozumienie języka naszych południowych sąsiadów) nie będzie przeszkodą dla potencjalnych Czytelników.
Książka autorstwa Dominiki Jagielskiej oraz Janiny Kostkiewicz Pedagogika humanizmu społecznego Andrzeja Niesiołowskiego jest odkrywczym i z wielu względów ważnym studium historyczno-biograficznym. Wprowadza czytelnika w szczególny mikrokosmos idei i problemów. Na planie pierwszym plasuje się tutaj zagadnienie transcendencji i duchowości, ściśle związane z normą samorozwoju osobowego oraz uczestnictwa społecznego, a jedno i drugie jest źródłem wychowania katolickiego. Musiało upłynąć wiele lat, by życie i dzieło A. Niesiołowskiego, tak ważnego reprezentanta społeczno-pedagogicznej myśli katolickiej, zostało dostrzeżone, zaprezentowane i ocenione oraz wprowadzone do współczesnego obiegu naukowego. Pierwszeństwo w tej mierze należy do Janiny Kostkiewicz, która po raz pierwszy wydobyła na światło dzienne postać Niesiołowskiego w monografii Kierunki i koncepcje pedagogiki katolickiej w Polsce 1918–1939 (2013). Dużą zasługą Dominiki Jagielskiej oraz Janiny Kostkiewicz jest to, że pokonały granice milczenia i zapomnienia, że ukazały ideologiczne przyczyny dyskwalifikowania i marginalizacji myśli społecznej wyrosłej na gruncie prawd ewangelicznych i nauczania Kościoła. Pośrednio, ale w sposób wyraźny, dzięki przedstawianej książce można dostrzec »pole zaległości«, obszar braków badawczych i problemów, które należy podjąć i rozwiązać, by uzupełnić i wzbogacić dotychczasowy, dalece niepełny obraz polskiej myśli humanistyczno-społecznej XX wieku. Oby te ustalenia stały się impulsem do szerszej i systematycznej pracy badawczej nad myślą i praktyką katolickiej pedagogiki w naszym kraju.
Z recenzji prof. zw. dr. hab. Wiesława Theissa
Studium pt. ,,Pedagogie katolickich zgromadzeń zakonnych. Historia i współczesność', przygotowane pod redakcją naukową prof. dr hab. Janiny Kostkiewicz jest kontynuacją bardzo ważnej i potrzebnej w Polsce serii dotyczącej wychowania katolickiego realizowanego przez różne podmioty, ze szczególnym uwzględnieniem katolickich zgromadzeń zakonnych.
Zawartość tomu trzeciego stanowi szesnaście odrębnych rozdziałów traktujących o pedagogii żeńskich zgromadzeń zakonnych w Polsce. Wspólną podstawą jest katolicki system wychowania oparty na ideałach chrześcijańskich, a więc na normie miłości Boga i bliźniego oraz odniesieniu eschatologicznym. Tom ten wpisuje się w historię myśli pedagogicznej oraz ukazuje współczesną praktykę wychowania. Tytuł książki wyraźnie określa, że sytuuje się w ramach pedagogiki religii, pedagogiki katolickiej. Studium może – i powinno -zainteresować także osoby nie związane z nurtem chrześcijańskim, bowiem poszczególne rozdziały ukazują interesujące rozwiązania pedagogiczne, które oparte są na konkretnych doświadczeniach z których mogą korzystać wszyscy zainteresowani wychowaniem.
Cechą charakterystyczną trzeciego tomu Pedagogii katolickich zgromadzeń zakonnych jest to, że tworzą go opracowania dotyczące pedagogii zgromadzeń żeńskich, które działają głównie w Małopolsce. Należy z wielkim uznaniem przyjąć podjęty przez p. prof. dr hab. Janiny Kostkiewicz projekt badawczy dotyczący wychowania katolickiego, które jest realizowane przez różne żeńskie zgromadzenia zakonne. Należy podkreślić - jako duży walor naukowy przemyślaną strukturę prezentowanych opracowań. Charakterystyka
pedagogii omawianych zgromadzeń zakonnych rozpoczyna się informacją o założycielu lub założycielce wspólnoty oraz podaniem ogólnej historii zgromadzenia i zrealizowanych dziełach. Omawiając charyzmat zgromadzeń koncentrowano się na ich aktywności pedagogicznej, tak w aspekcie założeń ideowych, jak też w praktyce. Przy czym zazwyczaj ukazywana jest dynamika działalności pedagogicznej - najczęściej wychodząc od ujęcia historycznego - ukazywano socjologiczne elementy działalności edukacyjnej w czasach współczesnych.
Słowa wielkiego uznania należy skierować do prof. dr hab. Janinie Kostkiewicz za bardzo cenny projekt badawczy dotyczący pedagogii katolickich zgromadzeń zakonnych. O powszechnym uznaniu dla tego projektu oraz opracowań zawartych w poszczególnych tomach książki: Pedagogie katolickich zgromadzań, zakonnych. Historia i współczesność świadczy fakt przyznania - za I tom (Wydawnictwo ,,Impuls') głównej nagrody w ogólnopolskim konkursie na najlepszą książkę katolicką roku 2012 oraz bardzo pozytywne opinie znanych pedagogów i czytelników. Tematyką zamieszczoną w poszczególnych tomach zainteresowali się pedagodzy oraz wszyscy którym bliskie są zagadnienia polskiej edukacji.
Przygotowane pod redakcją naukową prof. dr hab. Janiny Kostkiewicz opracowania są niewątpliwie obrazem oryginalnych teorii i koncepcji tkwiących u podstaw pracy pedagogicznej poszczególnych zgromadzeń zakonnych Kościoła katolickiego. Są też wyrazem twórczego wkładu w teorię i praktykę wychowania. Współcześnie - w dobie ogromnego chaosu aksjologicznego w naszym społeczeństwie istnieje autentyczne zapotrzebowanie na wiedzę dotyczącą realizowanych w Polsce często bardzo oryginalnych I cennych systemów pedagogicznych, które zostały wypracowane przez rożne zakony.
Poszczególne opracowania ukazują bardzo interesujące procedury wychowawcze realizowane przez zgromadzenia i są interesującą ofertą pedagogiczną.
Z recenzji dr hab. Romana Jusiaka prof. KUL
Zapraszamy do publikacji prof. dr hab. Janiny Kostkiewicz. To już trzeci tom serii.
Trzeci tom Pedagogii katolickich zgromadzeń zakonnych. Historia i współczesność jest kontynuacją tomów pierwszego i drugiego, ale jest też wyjątkowy z paru względów. Po pierwsze tworzą go głównie pedagogie zgromadzeń żeńskich, po drugie wszystkie opisane zgromadzenia mają swoje domy między innymi w Małopolsce. Po trzecie tom niniejszy powstawał już przy wyraźnej i głębokiej aprobacie dla tego projektu, udzielonej przez wiele środowisk zarówno świeckich, jak i zakonnych, co znacznie ułatwiło pracę.
Niniejszy tom niesie pewne nadzieje na dokonanie w miarę całościowej, chociaż wstępnej rekonstrukcji pedagogicznej spuścizny i roli wychowawczej katolickich zgromadzeń, przynajmniej z terenu Polski. Zamyka on serię i projekt naukowo-wydawniczy. Czy wyczerpany został temat tego dziedzictwa? Z pewnością nie, lecz powstałe tomy pokazują ogromne, niemożliwe do zmierzenia w swych oddziaływaniach społecznych i kulturowych dzieło sprawstwa wychowawczego zgromadzeń zakonnych. Należy dodać, że każde ze zgromadzeń uzyskało jedną szansę zaistnienia w naszej serii, w takim sensie, iż danemu zgromadzeniu poświęcono tylko jeden rozdział.
W tomie drugim […] przedmiotem analiz są przesłanki tematyczne tkwiące „korzeniami” w antropologii człowieka, filozofii, teologii, psychologii, antropologii kulturowej, etyce, którymi kierowali się założyciele zakonów w podejmowaniu działań o charakterze pedagogicznym, oraz działania praktyczne w zakresie wychowania, nauczania, opieki. Autorzy w części praktycznej skupiają się na różnych formach działalności pedagogicznej, charakterystycznych dla poszczególnych zakonów. W ten sposób został nakreślony całościowy obraz pedagogii chrześcijańskiej realizowanej przez zgromadzenia zakonne. [...] Stanowi on cenną skarbnicę wzorów działania wychowawczo-dydaktycznego, formacyjnego, opiekuńczego i resocjalizacyjnego w różnego rodzaju grupach i instytucjach, z których to wzorów czerpać mogą wszyscy, którym leżą na sercu wychowanie i formacja człowieka.
Z recenzji wydawniczej prof. zw. dr hab. Krystyny Chałas
Katolickie zgromadzenia zakonne, które działają na terenie naszego kraju, o rodowodzie zarówno polskim, jak i europejskim, w dziedzinie wychowawczej proponują szeroką gamę cennych i godnych zauważenia inicjatyw, kierowanych […] do ludzi dorosłych, jak również do młodego pokolenia. Kościół bowiem zawsze zdawał sobie sprawę, że wychowanie powinno obejmować wszystkich, ponieważ właściwie uformowany człowiek jest w stanie podjąć odpowiedzialnie zadanie wychowywania młodego pokolenia. [...] W prezentowanej książce najbardziej widoczne jest zaangażowanie tychże zgromadzeń zakonnych na rzecz młodzieży i dzieci, wynikające w dużej mierze z uwarunkowań historycznych, w których owe zgromadzenia powstawały. Zarówno dziewiętnastowieczna Europa, jak i ziemie polskie w tym samym okresie zmagały się z problemem zaniedbań wychowawczych ludzi młodych, które były konsekwencją przede wszystkim przebiegających wówczas w szybkim tempie procesów uprzemysłowienia i industrializacji oraz co za tym idzie – narodzin zjawiska drapieżnego kapitalizmu, zorientowanego głównie na zysk [...]. W tej sytuacji ludzie Kościoła, wychowywani w tradycji wrażliwości na potrzeby drugiego człowieka, wynikającej z przykazania miłości Boga i bliźniego, nie mogli nie reagować na otaczającą ich rzeczywistość. Był to dla nich rodzaj naturalnej powinności, którą podejmowali. [...]
Dobrze się więc stało, że redaktorzy […] nie poprzestali na wydaniu tylko jednego tomu, ale postanowili go uzupełnić o kolejny. Jest bowiem wiele zgromadzeń zakonnych, których działalność należy nie tylko udokumentować (wiele z nich się o to stara), lecz także zareklamować na współczesnym rynku propozycji wychowawczych, gdyż są ciekawe i oryginalne, a przede wszystkim ukierunkowane na wychowywanie pełnego człowieka. [...] Bogactwo propozycji poznawczych oraz działań pedagogicznych podejmowanych przez zgromadzenia zakonne dają wychowawcom, studentom, badaczom pedagogiki możliwości zgłębienia wiedzy oraz szukania inspiracji do działań innowacyjnych.
Z recenzji wydawniczej dr hab. Haliny Wrońskiej CMW, prof. KUL
Janina Kostkiewicz zachowuje bardzo zdrowy dystans zarówno w prezentacji wyników analizy treści materiału badawczego, jak i w próbach spojrzenia na bogaty przecież dorobek refleksji pedagogicznej badanej epoki. Widać, że zna epokę, twórców i nurty, które prezentuje; jawią się one Czytelnikowi jako żywa, pulsująca rzeczywistość. Nie ma także w postawie autorki żadnych sądów pochopnych, lekceważących, widać wręcz pokorę wobec obowiązku dokonywania ocen. [...] Czytelnik [?] jest prowadzony pewną i wytrawną ręką przewodnika po jakże bogatych przestrzeniach myśli pedagogicznej [...], często dotąd słabo spenetrowanej. [...]
Po raz pierwszy w polskim piśmiennictwie naukowym na temat pedagogiki katolickiej otrzymujemy tak szerokie, bardzo cenne monograficzne opracowanie terenu badawczego, dotąd prezentowanego tylko przyczynkowo.
Z recenzji wydawniczej ks. prof. zw. dr. hab. Jerzego Bagrowicza
Książka składa się z ośmiu rozdziałów. W rozdziale pierwszym poszukuję odpowiedzi na pytanie, jakiej pedagogice można nadać mino katolickiej. Wskazuję dwie płaszczyzny odpowiedzi ? pierwszą stanowią treści podstawowych pojęć i kategorii pedagogicznych, takich jak: idea katolickości, katolicki ideał wychowania, cele i zadania wychowania, światopogląd. Jako drugą z płaszczyzn zaproponowałam kategorię sensus catholicus ? uznając, że w filozoficznych podstawach pedagogiki katolickiej kategoria ta zawiera i scala istotę katolickości pedagogiki. Sensus catholicus to teoria i kategoria ujmująca pełny wymiar założeń teologicznych, ontologicznych, epistemologicznych, antropologicznych, aksjologicznych, etycznych ? aż po rezultat wychowawczy, którym jest człowiek wyrażający swoją wolność i podmiotowość w czynie (wypełniają je realizm, obiektywizm, uniwersalizm, transcendencja; uwzględnia władze człowieka: intelekt ? wolę ? uczucia z ich rolą w poznawaniu i czynieniu: prawdy ? dobra ? miłości; czyn oraz wychowanie do czynu). Uzupełniam ją jeszcze kategorią harmonii, połączeniem harmonii życia i harmonii wychowania.
Rozdziały od drugiego do ósmego są poświęcone wyłonionym kierunkom rozwoju pedagogiki katolickiej w Polsce lat 1918?1939. Każdy rozpoczyna się podrozdziałem wprowadzającym do wyodrębnionego kierunku rozwoju pedagogiki katolickiej, nie tylko pokazuje jego źródła i inspiracje, ale przede wszystkim stara się wskazać filozoficzne i/lub teoretyczne podstawy danego kierunku. Autorskie koncepcje pedagogiczne (o różnych zakresach ogólności i uszczegółowienia ? poddane interpretacji i klasyfikacji) stanowią egzemplifikacje danego kierunku. Rozdziały kończą się podsumowaniem i uogólnieniem właściwości (wyróżników) danego kierunku...
Książka jest pierwszym tego typu opracowaniem przygotowanym przez grupę specjalistów. Odsłania nie tylko twórców i organizatorów szkolnictwa w Europie i na świecie w przeszłości, ale także koncepcje pedagogiki opiekuńczej, społecznej, resocjalizacyjnej i przedszkolnej doskonale sprawdzające się we współczesnej praktyce pedagogicznej. Aktualność zawartych tu koncepcji teoretycznopraktycznych w czasach współczesnych kiedy wychowanie ponosi powszechne fiasko jawi się jako szansaPedagogie zgromadzeń zakonnych nadal stanowić mogą wartościowe źródło inspiracji dla studentów i poszukujących nauczycieli, dla twórczych i refleksyjnych pedagogów, teologów, animatorów pracy kulturalnej i społecznej. W tym sensie winna wejść do kanonu lektur obowiązkowych na wszelkich kierunkach pedagogicznych, socjalnych, teologicznych, kulturoznawczych. Dla kreatorów kultury masowej, ośrodków i osób opiniotwórczych, komentatorów życia publicznego, reformatorów edukacji książka ta jawi się jako dokument pozwalający realnie oceniać wkład zgromadzeń zakonnych w wychowawcze podnoszenie godności człowieka i jego rozwoju jest bowiem przede wszystkim dokumentem humanizmu i krzewienia kultury we wszelkich dziedzinach życia, nie tylko religijnej.
Książka jest próbą rekonstrukcji ponadczasowej warstwy pedagogiki Fryderyka Wilhelma Foerstera jaką jest zawarta w niej koncepcja wychowania do wolności wyboru. Sam Foerster nie sformułował tego zadania/celu, lecz pogłębiona analiza jego przebogatej spuścizny konsekwentnie kreuje człowieka posiadającego nie tylko umiejętności podjęcia nie determinowanej zewnętrznie decyzji, ale i wytrwania w dokonanym wyborze (konsekwentnego przeprowadzenia go).
Część I książki ukazuje filozoficzne podstawy myśli Foerstera oraz metodologiczne aspekty jego pedagogiki . Część II to koncepcja wychowania do wolności wyboru. Wyjaśniona jest tu jego istota i sens; podstawowe filary osobowościowe warunkujące zdolność wyboru: wola i charakter; droga dojrzewania do wolności wyboru z udziałem samoprzezwyciężenia, posłuszeństwa, karności, ascezy, wierności i stałości. Część III wskazuje istotne, teoretyczne i społeczno ? kulturowe konteksty tegoż wychowania. Są nimi holizm teorii i praktyki oraz rozwiązania dotyczące kwestii płci w wychowaniu. Na czoło wysuwa się tu specyficznie (personalistycznie) rozumiana emancypacja kobiet ? poprzez wierność doskonałości oraz model wychowania seksualnego wpisany w wychowanie w ogóle, dbający o nie zinstrumentalizowanie ludzkiej płciowości.
Całość zakończona jest tłumaczeniem przez autorkę fragmentów pamiętników Fryderyka Wilhelma Foerstera.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
