Złoty łańcuch należy do najbardziej znanych dzieł Akwinaty. Jeden z wybitnych angielskich tłumaczy tego dzieła napisał, że ukazuje ono mistrzowskie opanowanie wszystkich zagadnień teologicznych. Księga obejmuje obszerny zbiór tekstów patrystycznych odpowiednio powiązanych i uporządkowanych, tak że tworzą jeden wspólny komentarz do czterech Ewangelii. Święty Tomasz, czerpiąc z bogatego skarbca dokumentów soborowych pierwszych wieków chrześcijaństwa oraz z pism wschodnich i zachodnich ojców Kościoła, pozwala odkryć głębię poszczególnych fragmentów Ewangelii. Moim celem w tej pracy - pisze wielki Doktor Kościoła - nie było jedynie oddanie dosłownego sensu danego fragmentu, lecz również uwypuklenie jego znaczenia mistycznego; pragnę nie tylko zwalczać istniejące błędy, lecz również utwierdzać prawdę katolicką. Wydaje się to potrzebne, ponieważ z Ewangelii w sposób szczególny czerpiemy normy wiary katolickiej, jak również reguły postępowania dla całego chrześcijańskiego życia. Niniejszy tom stanowi obszerny wybór z Tomaszowego dzieła, uporządkowany w taki sposób, że poszczególne komentarze przyporządkowane są perykopom ewangelicznym na niedziele i święta całego roku liturgicznego. Dzięki temu księga ta może być doskonałą pomocą w osobistej medytacji nad Ewangelią. Może również posłużyć jako świetna pomoc kaznodziejska!
Humanizm katolicki to określenie zarówno wielowiekowego procesu odrodzenia kultury pod wpływem wiary, jak i jego dwudziestowiecznej wersji łączącej dokonania literackie, filozoficzne, z dziedziny etyki, estetyki i myśli społecznej. W treści książki te różne aspekty pojawiają się poprzez teksty skoncentrowane na centralnych ideach dzieł wybranych filozofów, pisarzy i teologów. Autor podejmuje z różnych perspektyw sprawę humanistycznego dziedzictwa kulturowego chrześcijaństwa - zarówno w płaszczyźnie zasad relacji wiary i kultury, jak i średniowiecznych oraz nowożytnych przykładów ich powiązań. Obrazu dopełniają refleksje dotyczące prób kultywowania humanizmu integralnego w wieku laicyzmu i totalitaryzmów. Dzisiaj jest dla nas zupełnie jasne, że znajdujemy się w centrum potężnego napięcia "płyt tektonicznych" kultury. Na tym tle humanizm katolicki, wyłaniający się w XII-XIII w. jako odrodzenie człowieczeństwa ochrzczonego, jest od dawna humanizmem integralnym, czyli co do głębokości i szerokości istotnie różnym od nowoczesnych humanizmów bez-bożnych. W konsekwencji jego rzecznicy - widzieliśmy to bardzo wyraźnie w XIX i XX wieku - rozumieją swoją pracę jako apologię poznania prawdy, wolności odpowiedzialnej i pełni życia, wobec agnostycyzmu, relatywizmu, "wynaturzonej wolności" oraz dehumanizacji. Jan Paweł II mówił wprost o sporze o człowieka oraz o błędzie antropologicznym podminowującym kulturę nowoczesną. Co ciekawe, ten sam papież w kontekście tak opisanej materii owej konfrontacji opisywał jej charakter jako nadludzki. Nie wydaje się, żeby obecny spór o sprawy ludzkie mógł mieć czysto ludzkie rozwiązanie - takie przynajmniej jest stałe przeświadczenie humanizmu katolickiego. Ze wstępu książki Paweł Milcarek (ur. 1966), filozof, historyk i publicysta, założyciel i redaktor naczelny kwartalnika "Christianitas", kiedyś adiunkt w Katedrze Historii Filozofii Średniowiecznej UKSW w Warszawie (1992-2008) i dyrektor Programu 2 Polskiego Radia (2008-2009). Autor książek i artykułów dotyczących historii filozofii i liturgii, myśli św. Tomasza z Akwinu, nauki Vaticanum II, cywilizacyjnych wymiarów chrześcijaństwa. W Radiu Lublin prowadzi od lat cotygodniową audycję Konwersatorium - rozmowy o filozofii, religii, historii i literaturze. Zaangażowany w prace na rzecz stosowania edukacji klasycznej w dzisiejszej szkole, autor Breviarium Kanonu kultury (2022). Mąż, ojciec siedmiorga dzieci. Mieszka w Brwinowie koło Warszawy.
Geniusz chrześcijaństwa (1802) Chateaubrianda to chyba najsławniejsze dzieło autora wydanych już po polsku Pamiętników zza grobu. Jego wpływ na współczesnych był bardzo duży: w chaosie poglądów po rewolucji ukazywało ono religię jako drogę do spełnienia wszelkich tęsknot i dążeń ludzkich. W dziedzinie literatury wpływ jego był nie mniejszy: odrzucenie mitologii pogańskiej i podkreślenie roli chrześcijaństwa jako źródła inspiracji artystycznej przygotowały drogę romantyzmowi.Chateaubriand napisał tę książką, aby obronić chrześcijaństwo przed zarzutami i uprzedzeniami XVIII wieku. Aby przywrócić chrześcijaństwu należne miejsce w świadomości współczesnych Chateaubriand uzasadnia jego wyższość w stosunku do innych religii i mitologii oraz ukazuje, że religia ta odpowiada ludzkiej naturze i prowadząc do szczęścia pozaziemskiego, daje szczęście już tu na ziemi.
100 kolęd i pastorałek wybranych i opracowanych przez Jana Gołaskiego. Pieśni podane są w całości, ze wszystkimi zwrotkami! Śpiewnik dzieli się na dwie części: kolędy kościelne i domowe. Każdemu utworowi w śpiewniku towarzyszy kompetentna informacja o czasie powstania, autorach, najstarszych źródłach tekstu i melodii, oraz źródłach, na których oparto opublikowaną wersję. Tekstom towarzyszą nuty umieszczone na końcu śpiewnika. Ze względu na dużą liczbę utworów, pełne teksty, fachowe omówienia i nuty do najbardziej tradycyjnych linii melodycznych jest to śpiewnik wyjątkowy, a do tego pięknie ilustrowany i poprzedzony znakomitym wstępem Jacka Kowalskiego.
Unikatowe wydanie najważniejszych dzieł wielkiej Błogosławionej. To lektura duchowa, która jest perłą wśród arcydzieł duchowości na przestrzeni ostatnich wieków. Historia Jezusa Jego życie, śmierć i zmartwychwstanie, ale też historia tych ludzi, którzy blisko Jezusa zawsze byli. Niezwykłe i porywające świadectwo Bożych zamiarów wobec całego świata i każdego z osobna człowieka. Anna Katarzyna urodziła się 8 września 1774 r. w ubogiej rodzinie w wiosce Flamske, w diecezji Mnster w Westfalii, w północno-wschodnich Niemczech. W wieku dwunastu lat zaczęła pracować jako służąca. Po wielu trudnościach spowodowanych przez ubóstwo i sprzeciw rodziny wobec wyboru życia zakonnego, w 1802 r., w wieku 28 lat, wstąpiła do klasztoru Augustianek w Dlmen. Śluby złożyła po roku nowicjatu - 13 listopada 1803 r. Jak sama powiedziała: Oddałam się zupełnie niebieskiemu Oblubieńcowi, a On czynił ze mną według swojej woli. Kiedy w grudniu 1811 r. władze państwowe zamknęły klasztor, przeprowadziła się do prywatnego domu. Już przed wstąpieniem do klasztoru, głowę Anny Katarzyny naznaczyło znamię korony cierniowej. Kilkanaście lat później - 29 grudnia 1812 r. - na jej rękach i nogach pojawiły się wyraźne stygmaty ran Ukrzyżowanego, a na boku obficie krwawiąca rana w kształcie krzyża. Tę chwilę tak wspominała: Było to trzy dni przed Nowym Rokiem, mniej więcej o godzinie trzeciej po południu. Rozważałam właśnie Mękę Pańską, prosząc Pana Jezusa, by mi pozwolił uczestniczyć w tych strasznych cierpieniach, a potem zmówiłam pięć Ojcze nasz na cześć pięciu świętych ran... Nagle ogarnęła mnie światłość. Widziałam Ciało Ukrzyżowanego, żywe, świetliste, z rozkrzyżowanymi ramionami, lecz bez krzyża. Rany jaśniały jeszcze silniejszym blaskiem niż reszta Ciała. W sercu czułam coraz większe pragnienie ran Jezusowych. Wtedy najpierw z Jego rąk, a potem z boku i nóg wyszły czerwone promienie, które niczym strzały przeszyły moje ręce, bok i nogi. Oprócz łaski stygmatów Anna Katarzyna Emmerich od 4. roku życia miała dar widzenia spraw nadprzyrodzonych, dotyczących męki i śmierci Pana Jezusa, życia Najświętszej Maryi Panny, świętych i uroczystości kościelnych, w których skromna, niewykształcona wieśniaczka wykazywała zadziwiającą znajomość topografii, szczegółów archeologicznych i historycznych, objawionych jej w wizjach wypadków. Najpierw próbowała spisywać je sama, jednak czuła, że to zadanie przerasta jej możliwości. Kiedy dowiedział się o tym wybitny niemiecki pisarz doby romantyzmu - Klemens Brentano, odwiedził ją, pod jej wpływem nawrócił się i w rezultacie lata 1818-24 spędził przy łożu stygmatyczki, spisując jej relacje. Przychodził dwa razy dziennie, kopiując notatki z jej pamiętnika, a następnie pokazywał jej to, co sam napisał, by mieć pewność, że wiernie oddał jej słowa. Wiem, że gdyby nie ten pielgrzym - mawiała Anna Katarzyna o Klemensie Brentano - już dawno bym umarła. Jednak najpierw on musi wszystko spisać, bo moje wizje są darem Boga dla ludzi. Z kolei Brentano tak wspominał te spotkania: Nie widziałem w jej twarzy czy spojrzeniu cienia wzburzenia czy egzaltacji. Wszystko, co mówiła, było zwięzłe, proste i spójne, a zarazem pełne życia i miłości.
Jaką tajemnicę wyjawił młodemu księdzu były agent SB? Na czym polegała operacja Hermes? Czy SB prowadziła ją na zlecenie Watykanu? Co łączyło dostojników watykańskich, którzy utracili wiarę w Boga, z oficerami KGB, którzy utracili wiarę w komunizm? Znakomita powieść z gatunku political fiction, która powstała na kanwie badań ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego i opowiada o skomplikowanych losach Kościoła w czasach komunizmu. Przemienienie Szczepana Twardocha przedstawia w formie powieści sensacyjnej obraz przeszłości konkurencyjny wobec wersji Urbana, Psów czy Gazety Wyborczej. Fikcyjne spiski i zbrodnie wciągają tu czytelnika w realistycznie opowiedziany thriller o służbach specjalnych la Frederick Forsyth zarazem przekazując prawdę o tym, kto był w PRL-u zbrodniarzem, a kto ofiarą. Jacek Dukaj
Książka zawiera dwie fundamentalne prace wybitnego amerykańskiego pisarza i naukowca, które z jednej strony diagnozują kryzys duchowy cywilizacji Zachodu a z drugiej przedstawiają konkretny projekt jej odbudowy. Humanistyczny program odbudowy edukacji klasycznej i cywilizacji chrześcijańskiej. Prawdziwe kompendium zasad i praktyk kultury chrześcijańskiej.Część pierwsza: Upadek cywilizacji chrześcijańskiejCzęść druga: Odrodzenie cywilizacji chrześcijańskiejNa potrzeby wydania polskiego publikacja łączy dwie książki, które odrębnie ukazały się m.in. w Stanach Zjednoczonych, Francji i Hiszpanii. Niedługo ukażą się też w Brazylii. Wydawca polski zdecydował się na edycję wspólną, wychodząc z założenia, że prace tę są propozycją integralną. Z jednej strony diagnozują kryzys duchowy cywilizacji Zachodu, a z drugiej przedstawiają konkretny projekt jej odbudowy. Można je czytać odrębnie, ale lepiej czytać je razem.
Rok liturgiczny to dzieło jedyne w swoim rodzaju. W czasie przed Soborem Watykańskim II znalazło się w rękach każdego prawie kapłana na świecie oraz, co było tak ważne dla jego autora, także bardzo wielu świeckich, których uczyło rozumienia, uczestnictwa i przede wszystkim miłości liturgii. Rok liturgiczny to dzieło w trzech tomach (okres Bożego Narodzenia, okres Wielkanocy i okres po Zesłaniu Ducha Świętego). Łącznie prawie 1500 stron znakomitego przewodnika po roku kościelnym którego autor objaśnia w jego poszczególnych częściach. Wskazanie na znaczenie jego okresów, dni świątecznych, niedzielnych i dni tygodnia jest głównym celem tej książki.Ponieważ ofiara Mszy świętej stanowi szczytowy punkt każdej uroczystości kościelnej, dlatego szczególnie usiłuje autor w tej książce objaśnić tekst mszalny w jego budowie wewnętrznej. Ale i brewiarz nie może być zbyt pobieżnie potraktowany w tych objaśnieniach, dlatego zwłaszcza, że jeszcze bardziej niż tekst mszalny wprowadza on nas w znaczenie roku kościelnego. Mimo to wyjaśnienie liturgii zajmuje w tej pozycji najwięcej miejsca. Nie jest ono jednak najwyższym celem, do którego książka niniejsza zmierza. Historia była jakby korzeniem, objaśnienia - liściem i łodygą rośliny; kwiatem jest natomiast duchowe zrozumienie, mistyka, wewnętrzne przejęcie się myślami roku kościelnego, co można by nazwać ""pneuma"", czyli duchem. I na tej drodze książka niniejsza ma być pomocą i przewodnikiem. Dlatego też do poszczególnych dni dołącza autor rozważania i rozmyślania, które usiłują dać pojęcie ducha liturgii.
Ścienny 'Kalendarz tradycji' na Rok Pański 2022 z tradycyjnym kalendarzem liturgicznym według Missale Romanum 1962. Przy dniach oznaczono święta, uroczystości, patronów, kolor szat liturgicznych, dzień postny lub post zniesiony oraz najważniejsze święta państwowe. Wszystkie informacje w formie czytelnych ikonograficznych znaków, z legendą na karcie okładkowej.W tym roku sięgamy do fotografii obrazujących obecność żywej liturgii w starszej formie rytu rzymskiego w naszych kościołach i wspólnotach. W związku z tym na niektórych będziemy mogli rozpoznać miejsca i osoby. Wyrażamy tym samym raz jeszcze wdzięczność wszystkim którzy się do tego przyczynili, a przede wszystkim Ojcu św. Benedyktowi XVI za ten czas który dał Kościołowi na ponowne zapoznanie się ze swoim dziedzictwem i zakorzenienie w swej wierze j tradycji.A jeśli chodzi o stronę graficzną, to przepiękne zdjęcia zdobiące kalendarz zawdzięczamy Piotrowi Łysakowskiemu, który od ponad dwudziestu lat dokumentuje, uwiecznia i prezentuje sacrum i misterium tego co jest i powinno być źródłem i szczytem życia chrześcijańskiego
Książka Pawła Milcarka, filozofa, historyka i publicysty, to żywy codzienny komentarz do reguły św. Benedykta.W klasztorach benedyktyńskich czyta się codziennie mały odcinek Reguły Świętego Benedykta. Autor parę lat temu zaczął spisywanie swoich notatek do każdego z tych codziennych odcinków.Jestem człowiekiem świeckim, mężem i ojcem lecz Regułę znam od dwóch dziesiątków lat nie tylko z lektury, ale trochę też z prób inspirowania nią życia osobistego i domowego.Książka wyrosła z przekonania, że każdy chrześcijanin musi być trochę mnichem (podczas gdy mnisi mają być nimi zupełnie). Dlatego adresowana jest zarówno do tych, którzy chcą Regułę tylko studiować, ale także do tych, którzy chcą zobaczyć czy i jak można nią żyć, nie tylko w murach klasztorów.
Gdy słyszymy z różnych stron o możliwych ograniczeniach w sprawowaniu liturgii w starszej formie rytu rzymskiego, oraz uczestnictwa w niej wiernych pojawia się książka która w sposób bardzo hojny udostępnia nam wiedzę na temat tego wszystkiego co stanowi o statusie doktrynalnym i prawnym tradycji katolickiej. Ponad 700 stron uporządkowanych informacji i interpretacji. Prawdziwe vademecum dla wszystkich zainteresowanych tradycyjną liturgią i ramami w których żyją instytuty i wspólnoty tradycyjne. Najlepszą ilustracją zawartości tej publikacji i jej wartości są opinie specjalistów jak i spis treści, który pokazuje ogrom wykonanej pracy i niezwykle szerokie spektrum zagadnień w niej poruszanych.
Krótkie objaśnienie obrzędów Sakramentu Pokuty w starszej formie rytu rzymskiegoZgodnie z zarządzeniem papieskim wyrażonym w motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum Kościół obrządku rzymskiego sprawuje obecnie swe sakramenty w dwóch formach: zwyczajnej i nadzwyczajnej. Ta druga nazywana także formą starszą, a potocznie liturgią trydencką to postać tradycyjnej liturgii rzymskiej skodyfikowana w księgach liturgicznych obowiązujących w roku 1962, czyli przed reformami przeprowadzonymi po Soborze Watykańskim II.W przypadku sakramentu Pokuty obrzędy właściwe formie starszej znajdują się w Rituale Romanum zatwierdzonym w roku 1952 przez Papieża Piusa XII praktycznie identyczne z obrzędami podanymi już w Rituale Romanum Pawła V z 1614, czyli w pierwszym Rytuale Rzymskim posiadającym zatwierdzenie papieskie dla całego Kościoła.Książeczka zawiera omówienie obrzędu w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego oraz przedstawienie zmian wprowadzonych w formie zwyczajnej po Soborze Watykańskim II. Bardzo ważny jest rozdział porównujący oba ryty i ukazujący ciągłą atrakcyjność formy starszej rytu rzymskiego. Częścią integralną książeczki jest pełny dwujęzyczny (łaciński i polski) tekst obrzędu w formie nadzwyczajnej. Tekst przedstawiony jest zgodnie ze zwyczajem ksiąg liturgicznych w wersji z czerwonymi rubrykami.
Zgodnie z zarządzeniem papieskim wyrażonym w motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum Kościół obrządku rzymskiego sprawuje obecnie swe sakramenty w dwóch formach: zwyczajnej i nadzwyczajnej. Ta druga nazywana także formą starszą, a potocznie liturgią trydencką to postać tradycyjnej liturgii rzymskiej skodyfikowana w księgach liturgicznych obowiązujących w roku 1962, czyli przed reformami przeprowadzonymi po Soborze Watykańskim II.Obrzędy ślubne podane w Collectio rituum z 1963 reprezentują najpełniej to, co ukształtowało się w ciągu wieków jako forma ślubu typowa dla obyczaju polskiego. Ciągłość z obrzędami znanymi z najstarszych drukowanych w Polsce agend liturgicznych jest w pełni widoczna. Do tego dochodzi skarb obrządku łacińskiego: błogosławieństwo ślubne pochodzące z dawnych sakramentarzy rzymskich. Co więcej, obrzędy z Collectio rituum 1963 zdają się być szczęśliwym połączeniem tych tradycji polskich i rzymskich w z wymaganiami adaptacji duszpasterskiej.
Krótkie objaśnienie obrzędów Chrztu dziecka w starszej formie rytu rzymskiegoZgodnie z zarządzeniem papieskim wyrażonym w motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum Kościół obrządku rzymskiego sprawuje obecnie swe sakramenty w dwóch formach: zwyczajnej i nadzwyczajnej. Ta druga nazywana także formą starszą, a potocznie liturgią trydencką to postać tradycyjnej liturgii rzymskiej skodyfikowana w księgach liturgicznych obowiązujących w roku 1962, czyli przed reformami przeprowadzonymi po Soborze Watykańskim II.W przypadku sakramentu Chrztu obrzędy właściwe formie starszej znajdują się w Rituale Romanum zatwierdzonym w roku 1952 przez Papieża Piusa XII praktycznie identyczne z obrzędami chrzcielnymi podanymi już w Rituale Romanum Pawła V z 1614, czyli w pierwszym Rytuale Rzymskim posiadającym zatwierdzenie papieskie.Książeczka zawiera omówienie obrzędu w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego oraz przedstawienie zmian wprowadzonych w formie zwyczajnej po Soborze Watykańskim II. Bardzo ważny jest rozdział porównujący oba ryty i ukazujący ciągłą atrakcyjność formy starszej rytu rzymskiego. Częścią integralną książeczki jest pełny dwujęzyczny (łaciński i polski) tekst obrzędu w formie nadzwyczajnej. Tekst przedstawiony jest zgodnie ze zwyczajem ksiąg liturgicznych w wersji z czerwonymi rubrykami.
Krótkie objaśnienie obrzędów Bierzmowania w starszej formie rytu rzymskiegoZgodnie z zarządzeniem papieskim wyrażonym w motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum Kościół obrządku rzymskiego sprawuje obecnie swe sakramenty w dwóch formach: zwyczajnej i nadzwyczajnej. Ta druga nazywana także formą starszą, a potocznie liturgią trydencką to postać tradycyjnej liturgii rzymskiej skodyfikowana w księgach liturgicznych obowiązujących w roku 1962, czyli przed reformami przeprowadzonymi po Soborze Watykańskim II.W przypadku sakramentu Bierzmowania obrzędy właściwe formie starszej znajdują się w Pontificale Romanum w edycji typicznej św. Jana XXIII z 1961-62. Obrzędy Bierzmowania są tu identyczne z podanymi już w Pontificale Romanum Klemensa VIII z 1595/6, czyli w pierwszym Pontyfikale Rzymskim posiadającym zatwierdzenie papieskie.Książeczka zawiera omówienie obrzędu w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego oraz przedstawienie zmian wprowadzonych w formie zwyczajnej po Soborze Watykańskim II. Bardzo ważny jest rozdział porównujący oba ryty i ukazujący ciągłą atrakcyjność formy starszej rytu rzymskiego. Częścią integralną książeczki jest pełny dwujęzyczny (łaciński i polski) tekst obrzędu w formie nadzwyczajnej. Tekst przedstawiony jest zgodnie ze zwyczajem ksiąg liturgicznych w wersji z czerwonymi rubrykami.
Krótkie objaśnienie obrzędów Chrztu dziecka w starszej formie rytu rzymskiegoZgodnie z zarządzeniem papieskim wyrażonym w motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum Kościół obrządku rzymskiego sprawuje obecnie swe sakramenty w dwóch formach: zwyczajnej i nadzwyczajnej. Ta druga nazywana także formą starszą, a potocznie liturgią trydencką to postać tradycyjnej liturgii rzymskiej skodyfikowana w księgach liturgicznych obowiązujących w roku 1962, czyli przed reformami przeprowadzonymi po Soborze Watykańskim II.W przypadku sakramentu Bierzmowania obrzędy właściwe formie starszej znajdują się w Pontificale Romanum w edycji typicznej św. Jana XXIII z 1961-62. Obrzędy Bierzmowania są tu identyczne z podanymi już w Pontificale Romanum Klemensa VIII z 1595/6, czyli w pierwszym Pontyfikale Rzymskim posiadającym zatwierdzenie papieskie.Książeczka zawiera omówienie obrzędu w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego oraz przedstawienie zmian wprowadzonych w formie zwyczajnej po Soborze Watykańskim II. Bardzo ważny jest rozdział porównujący oba ryty i ukazujący ciągłą atrakcyjność formy starszej rytu rzymskiego. Częścią integralną książeczki jest pełny dwujęzyczny (łaciński i polski) tekst obrzędu w formie nadzwyczajnej. Tekst przedstawiony jest zgodnie ze zwyczajem ksiąg liturgicznych w wersji z czerwonymi rubrykami.
W ramach niniejszego, frapującego wywiadu biskup Athanasius Schneider dokonuje trzeźwej i wnikliwej analizy panoszących się w Kościele kontrowersji oraz najbardziej palących kwestii naszych czasów, niosąc jasność i nadzieję znękanym katolikom. Wśród poruszanych przez księdza biskupa zagadnień znalazły się między innymi: rosnący zamęt doktrynalny, granice władzy papieskiej, dokumenty Soboru Watykańskiego II, Bractwo św. Piusa X, ideologie antychrześcijańskie i zagrożenia polityczne, trzeci sekret fatimski, tradycyjna forma rytu rzymskiego Mszy Świętej oraz synod amazoński. Niczym jego patron z IV wieku, św. Atanazy Wielki, biskup Schneider mówi rzeczy, których inni nie powiedzą, nieustraszenie podążając za radą św. Pawła:Głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, [w razie potrzeby] wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz (2 Tm 4, 2).Jego spostrzeżenia dotyczące wyzwań, przed którymi stoi dziś Chrystusowa owczarnia, są zasadniczą lekturą dla tych, którzy są lub pragną być wyczuleni na znaki naszych czasów. Analogicznie do Raportu o stanie wiary Josepha Ratzingera z 1985 r., Christus Vincit stanie się głównym punktem odniesienia na najbliższe lata.
Dom Forgeot opowiada o swojej drodze powołania i o drodze Kościoła ostatnich dziesięcioleci. O codziennym życiu benedyktynów, ale i o swoich spotkaniach z Janem Pawłem II, Matką Teresą z Kalkuty, Benedyktem XVI i wieloma innymi postaciami. Rozmowę ilustrują zdjęcia autorstwa Pawła KuliDom Antoine Forgeot to urodzony w 1933 benedyktyn, mnich klasztoru Matki Bożej w Fontgombault (Francja) i jego opat przez z górą jedną trzecią burzliwego stulecia (1977-2011). W ciągu jego przełożeństwa Opactwo zachowało i rozwinęło renomę jednego z najsolidniejszych ośrodków życia duchowego, znanego zarówno z wiernego przestrzegania Reguły i posłuszeństwa Stolicy Apostolskiej, jak i z odważnego sięgania do łacińskiej tradycji liturgicznej. Wychowawca pokoleń mnichów.W klasztorze nie jest się odciętym od tego, co dzieje się w Kościele i świecie. W takich trudnych okresach modlimy się i cierpimy w ciszy, chyba że jest konieczność mówienia. A wtedy to ojciec opat musi działać tak, jak uzna to za wskazane i mówić to, co uzna za dobre, ostatecznie po to, by bronić prawdy. (...) Z ludzkiego punktu widzenia poszczególne dni mnicha są do siebie bardzo podobne i już sam ten fakt, owa zewnętrzna monotonia jest dla jego duszy zaproszeniem do tego, by wpatrywała się w coś innego, w coś wyższego, bez zatrzymywania się na tutejszym życiu, które odmawia mu wszelkiego rozproszenia. Monotonia, będąca zaproszeniem do patrzenia na Boga i wychowująca mnicha, przygotowuje jego duszę do kontemplacji. Albowiem sam Bóg się nie zmienia, a jeśli decydujemy się patrzeć na Niego i tylko na Niego, trzeba wyrzec się rozproszenia, do którego nieustannie zaprasza życie światowe."Dom Antoine ForgeotGłos dzwonu nie rozprasza narosłych pytań. Z tymi pytaniami przyglądamy się mnichom, którzy w przewidzianym porządku klękają przed Najświętszym Sakramentem, wchodzą do chóru, kłaniają się opatowi, zajmują swoje miejsca. Jeszcze raz stopnie pokory: w twarzy, spojrzeniu, geście. Po co to wszystko? Po co tu jesteście, mnisi Opactwa Matki Bożej w Fontgombault? Nie prowadzicie duszpasterstwa, ani drukarni. Nie prowadzicie akcji charytatywnej, ani szpitala. Nawet rekolekcji nie organizujecie. Nie słychać, byście się specjalizowali w jakichś studiach naukowych. Po co więc to wszystko?"Paweł Milcarek (Z wprowadzenia)
Gorzkie żale to prawdziwe arcydzieło polskiej poezji mistycznej. Reprodukcja i edycja pierwodruku z 1707 roku to sięgnięcie do najstarszego w Polsce źródła jednego z najpopularniejszych w naszym Kościele nabożeństw. Książka ta to równocześnie modlitewnik, ale także, przede wszystkim dzięki znakomitemu wstępowi Jacka Kowalskiego, przewodnik po pobożności i kulturze staropolskiej. Styl wypowiedzi autorskiej, rozpięty między gawędą a wykładem, subtelnie patynowany archaizacją ale zawsze przejrzysty, jasny i czytelny, pozwala przyswoić bardziej złożone treści każdemu czytelnikowi. Pomaga w tym również rozwiązanie edytorskie, które zamysł pokazania oryginału (z jego pięknem i pewną egzotycznością dawnej książki) godzi ze współczesną polszczyzną przekaz językowy zabytku. Bardzo funkcjonalne z punktu widzenia pomocy w modlitwie jest też zestawienie starego, pierwotnego tekstu z obecnie śpiewaną wersją .Znakomitym dopełnieniem książki jest opublikowanie towarzyszących Gorzkim żalom w 1707 roku modlitw eucharystycznych, przede wszystkim Krótkiego nabożeństwa do Najświętszego Sakramentu . O ile w zbiorowej modlitwie Gorzkich żalów znajduje swój wyraz jedność wspólnoty wierzących, o tyle medytacja przed monstrancją pozwala i niejako nakazuje podjąć głęboką indywidualną rozmowę z Bogiem.Miłym uzupełnieniem jest także dołączenie do książki płyty CD z nagraniem Gorzkich żalów w interpretacji zespołu Liquescentes przy wtórze tradycyjnych i historycznych instrumentów, które pozwolą także w domu, w kręgu rodzinnym, czy w samotności, wejść w samą istotę nabożeństwa, którego muzyka i śpiew są najlepszymi przewodnikami dla wchodzących w przepaść Męki Pańskiej.
Miłosierdzie to mocny metafizyczny thriller. Powieść o potwornej zbrodni, księdzu, ale i o Kościele w ogóle. Z tym, że ta opowieść o grzechach kleru zaczyna się u Raspaila tam, gdzie u innych właśnie się ona kończy, gdzie proste schematy niczego już nie tłumaczą, a pamflet zamienia się w moralitet. W punkcie wyjścia jest autentyczna historia sprzed lat z okrutnym morderstwem i surową karą. Raspail zmagał się z nią kilkadziesiąt lat. Odkładał ją i do niej powracał. Ostatecznie nie kończy swej opowieści, choć nie ukrywa, że wie, jaki finał jest jej pisany. To taka przewrotna gra z czytelnikiem, którego wysyła na wędrówkę, na którą ten musi wybrać się sam, zawierzając podrzucanym przez Autora śladom i znakom, by ostatecznie stać się jednoosobowym sądem w mrocznej sprawie.Miłosierdzie to ostatnia powieść Jeana Raspaila. Może dlatego też tak bardzo osobista, metafizyczna, a nawet religijna. Rozciągnięta pomiędzy wstrząsającą zbrodnią i przejmującą wiarą. Stary Mistrz zdaje się podawać w niej antidotum, które choć bardzo potrzebne, to, podane bez znieczulenia, jest bardzo bolesne. Być może nie przypadkiem pierwsza jego dawka trafia najpierw do czytelnika w Polsce.Zmieniłem nazwę wsi, która sześćdziesiąt lat temu stała się sceną tej przerażającej zbrodni, która wstrząsnęła całą Francją, pogrążając wiernych i katolickich duchownych w przepaści skonsternowanych rozważań. Zmieniłem też imię tego, który zamordował, złożył w ofierze, poświęcił. Nazwałem go Jacquesem Charlbgiem, proboszczem z Bief, i stałem się odpowiedzialny za jego życie od momentu jego uwięzienia.Ta książka jest bowiem powieścią. O ile dobrze sobie przypominam jej początki, to nie zbrodnia mnie do niej przyprowadziła, ale zamknięcie winnego, młodego księdza, skazanego na dożywocie i jego sam na sam z Bogiem, dzień po dniu, miesiąc po miesiącu, rok po roku, w czterech ścianach jego celi.Kiedy pisałem pierwsze zdania, minęło dwanaście lat od popełnienia zbrodni i jedenaście lat od procesu. Sprawa była już od dawna zapomniana, a imienia skazanego nigdy nie przywoływano. Nikomu nic nie było o nim wiadomo. Było tak za sprawą swego rodzaju konspiracyjnej ciszy administracji penitencjarnej i rzymskokatolickiego magisterium, które, tak jak Bóg, nigdy nie porzuca swoich księży upadłych bez względu na to, jak bardzo nikczemne byłyby ich czyny.Byłem więc sam i pozostałem sam wobec tej książki, tak jak wobec świętego muru, nieprzekraczalnego, nieosiągalnego, u stóp którego czułem się bezbronny i niegodny: nie zostaje się przecież Bernanosem tak po prostu...""Jean Raspail
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
