Kalendarz, którego używamy, to w zasadzie kalendarz juliański – wprowadzony w 45 roku p.n.e. przez Juliusza Cezara. Papież Grzegorz XIII w roku 1582 wniósł do tego kalendarza tylko niewielką poprawkę dotyczącą lat przestępnych, mającą na celu zapobieganie opóźniania się kalendarza w stosunku do roku słonecznego o 1 dzień na 128 lat – minimalizującą ten błąd do 1 dnia na 3322 lata. Kalendarz juliański, gdy powstał, miał tylko dwie wersje. Pierwszą był kalendarz roku zwykłego, a drugą kalendarz roku przestępnego. Wprowadzenie do kalendarza podziału na tygodnie zwiększyło liczbę jego wersji z dwóch do czternastu, a wprowadzenie ruchomej Wielkanocy doprowadziło do tego, że od roku 325 n.e. posługujemy się kalendarzem, który ma aż 490 wersji – każdego roku kalendarz przynosi nam inny układ tygodni i świąt, inną liczbę dni roboczych i dni wolnych.
Era przemysłowa wymagała uporządkowania panującej w wielu dziedzinach nadmiernej różnorodności. Rozwinęła się nowa dziedzina – normalizacja – obejmująca między innymi unifikację, to jest ujednolicenie, czyli sprowadzenie zagadnień do jednej postaci lub do jednej normy.
W 1834 roku Marco Mastrofi ni (1763-1845) – włoski ksiądz, filozof i matematyk, zaproponował zunifikowanie kalendarza i przedstawił propozycję kalendarza stałego.
Pół wieku później Francuskie Towarzystwo Astronomiczne zorganizowało specjalny konkurs na propozycję nowego, stałego kalendarza.
Do I wojny światowej zgłoszono wiele innych propozycji. Entuzjaści zreformowania kalendarza zdołali doprowadzić do uchwalenia przez Międzynarodowy Kongres Izb Handlowych rezolucji popierającej tę reformę, a rząd Szwajcarii zobowiązał się do podjęcia stosownej akcji dyplomatycznej.
W burzliwym wieku XX sprawa reformy kalendarza nie została zapomniana – odłożono ją na spokojniejsze czasy. Mamy już trzecią dekadę wieku XXI i nic nie zapowiada, że nadejdą kiedyś spokojniejsze czasy. Czas najwyższy poważnie zająć się wprowadzeniem kalendarza stałego – zunifikowanego kalendarza gregoriańskiego.
The calendar we use today is basically the Julian calendar – introduced in 45 BC by Julius Caesar. In 1582 Pope Gregory XIII made only a minor amendment to this calendar concerning leap years in order to prevent the calendar from lagging behind the solar year by 1 day in every 128 years – minimising this error to 1 day in every 3322 years. When it was first created, there were only two versions of the Julian calendar. Th e first was the ordinary year calendar and the second was
the leap year calendar. Th e division of the calendar into weeks increased the number of versions from two to fourteen, and the introduction of a moveable Easter meant that since 325 AD we have been using a calendar in as many as 490 versions – each year the calendar brings us a different arrangement of weeks and holidays, a different number of working and non-working days.
Th e industrial age created the need for sorting out the excessive diversity prevailing in many areas. A new fi eld was developed – standardisation – which includes, among other things, unification, that is reducing issues to a single form or standard.
In 1834, Marco Mastrofi ni (1763-1845), an Italian priest, philosopher and mathematician, proposed the unification of the calendar and the introduction of a fixed calendar.
Half a century later, the French Astronomical Society organised a special competition to create a new, fixed calendar. A number of other proposals were also put forward before World War One. Enthusiasts of reforming the calendar managed to get the International Congress of Chambers of Commerce to pass a resolution in support of the reform, while the Swiss government pledged to take
appropriate diplomatic action.
In the turbulent 20th century, the issue of calendar reform was not forgotten – just postponed until calmer times. We are now in the third decade of the 21st century and there is nothing to suggest that calmer times are ever to come. It is high time to seriously address the issue of introducing a fixed calendar – theunifi ed Gregorian calendar.
„W sieci pragnień. Sergio” to kontynuacja serii Bracia Rusto.
Jo i Sergio są jak dwa zderzające się na niebie pioruny – łączą swoje pragnienia, a ich losy splatają się w świecie mafii w niepowtarzalnym tańcu.
Jo, silna i niezłomna kobieta skrywająca tajemnicę, pragnie zrozumienia, miłości, a jednocześnie wolności. Jej dusza walczy między przeszłością a teraźniejszością w poszukiwaniu prawdy.
Sergio, mężczyzna o mrocznej przeszłości i niebiańskim spojrzeniu, pragnie kontroli i szuka równowagi. Jo jest dla niego, jak zakazana melodia, której pragnie słuchać, ale się jej boi. Pragnienia prowadzą go przez labirynt, na końcu którego odkrywa miłość, ale zmaga się z oceną tego, co czuje.
Jo i Sergio muszą zmierzyć się z własnymi demonami, aby przekonać się, dokąd ich to zaprowadzi. Zanim to jednak nastąpi, przez ich ciała i dusze przetoczy się tornado.
Celem niniejszej pracy jest analiza tabu i przesądów w Chinach w aspekcie kulturowym i językowym. Za punkt wyjścia do badań przyjmuję teorię obrzędów Arnolda van Gennepa, teorię tabu Mary Douglas i jej kontynuację w postaci teorii Jerzego S. Wasilewskiego.
W Chinach, mimo odmiennych uwarunkowań historycznych, religijnych, filozoficznych oraz językowych ten mianownik okazał się podobny – jest nim również próba ustanowienia sytuacji idealnej, wzorcowej, harmonijnej. Ale jest to sytuacja, w której akcentuje się dodatkowy aspekt –
dobrostan, rozumiany jako pomyślność, długowieczność i bogactwo. Harmonia zaś jest definiowana przez chińskie pojęcia filozoficzne, takie jak yin i yang, pięć pierwiastków, zodiak, energia qi. Wiele zakazów występujących w Chinach jest bardzo podobna lub wręcz identyczna z zakazami występującymi w europejskiej (polskiej) kulturze ludowej. Jednakże istnieją również liczne różnice – w materiale chińskim istnieje ogromna ilość zakazów uwarunkowanych lingwistycznie, mających swe źródło w homofonicznej strukturze języka chińskiego. Podsumowując – tabu i przesądy chińskie są uwarunkowane zarówno kulturowo, jak i językowo.
Joanna Afek to absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego (Instytut Socjologii) oraz Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (Katedra Azjatystyki). Sinolog i socjolog. Jako adiunkt wykłada na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim historię i kulturę Chin. „Tabu w kulturze chińskiej” to książka napisana na podstawie doktoratu.
Dorota Raniszewska – Coach i mentorka, EMCC Master Practitioner. Wykorzystuje fotografię w rozwoju osobistym w oparciu o odkrywanie osobistych i emocjonalnych znaczeń zdjęć oraz uważność w naturze. Rozwija zastosowania i uczy „Fotografii w Coachingu” specjalistów na całym świecie. Autorka książki „JEDEN OBRAZ - WIELE SŁÓW”.
Witaj w świecie obrazu. To świat naszych myśli, emocji, wyobraźni, pamięci, intuicji i kreatywności. Fotografie pomagają zapamiętywać, kontaktować się z odczuciami, emocjami oraz intuicją, znajdować słowa, aby coś opisywać. Są wyrazem naszej kreatywności.
W tej książce znajdziesz oryginalne scenariusze ćwiczeń, warsztatów i lekcji wychowawczych, które powstały na przestrzeni kilku lat pracy rozwojowej z wykorzystaniem autorskiej kolekcji zdjęć. Zatytułowałam ją „AHA™ – fotografie, które inspirują”.
Od Autorki
Rekomendacje:
Nowa książka Doroty Raniszewskiej jest pięknym zaproszeniem do bardzo praktycznego korzystania z mocy fotografii podczas coachingowych i terapeutycznych procesów. Serdecznie polecam tę książkę wszystkim moim absolwentom studiów coachingowych, a także doświadczonym coachom, terapeutom, mentorom i superwizorom - to prawdziwa skarbnica narzędzi, dzięki którym każda sesja z klientem staje się fascynującą, pełną zaskoczeń i odkryć podróżą po galaktyce świadomości.
dr Lidia D. Czarkowska, Założycielka Centrum Coachingu i Mentoringu oraz kierowniczka studiów podyplomowych Coaching Profesjonalny na Akademii Leona Koźmińskiego, Dyrektorka Instytutu Jakości Życia. Akredytowany coach i superwizor Izby Coachingu | http://lidiaczarkowska.pl/
Książka „Fotografie – sztuka samoświadomości” oferuje szereg praktycznych narzędzi do głębokiej pracy coachingowej, mentoringowej, szkoleniowej z dorosłymi i młodzieżą, a nawet dziećmi. Pozostając pod wrażeniem – szczerze polecam.
Andrzej Cieplak, mentor i coach EMCC – Senior Practitioner, mentor mentorów i liderów, trener biznesu | www.andrzej.cieplak.com
Książka Doroty ma charakter czysto praktyczny. Można wykorzystać zarówno pełne scenariusze z książki, jak i wybrane pytania. Celem jest samopoznanie uczestników, przywracanie do równowagi, a także zrozumienie własnych potrzeb, wartości czy motywacji. W dzisiejszych czasach jest to bezcenne.
Agnieszka Kaseja, master coach i mentorka EMCC EIA MP, akredytowana globalnie superwizorka coachingu i mentoringu ESIA | www.agnieszka.kaseja.com
Fotografia jest jednym z najbardziej fascynujących świadectw przemian zachodzących w świecie. Porównując fotografie sprzed lat do tych współczesnych, możemy zauważyć ogromne zmiany zarówno w technice fotografowania, jak i w samych zdjęciach.
Publikacja, którą dzisiaj Państwu rekomenduję, stanowi podsumowanie owych wielu lat aktywności zawodowej Autorki, jest także swoistą ewaluacją narzędzi i technik pracy, sprawdzonych w praktyce nie tylko przez ich twórczynię, lecz także innych specjalistów. Nic dziwnego, że skala i zakres tej książki zasługują na uznanie. To aż 30 scenariuszy do wykorzystania w pracy rozwojowej – podczas sesji coachingowych czy terapeutycznych, jak i podczas warsztatów czy lekcji. Ich uzupełnienie stanowi zapis 5 sesji z klientami, dzięki którym można w sposób praktyczny prześledzić, jak budować proces wsparcia z wykorzystaniem fotografii. Oczywiście publikacja zawiera także wprowadzenie metodyczne, szczególnie ważne dla osób rozpoczynających dopiero swoją praktykę zawodową.
Książka Doroty Raniszewskiej to nie tylko opis ważnej formy pracy, ale przede wszystkim praktyczny przewodnik dla tych wszystkich, którzy chcą swoim klientom i podopiecznym pomóc w zrozumieniu siebie i otaczającego świata, którego to świata fotografie są tak integralną częścią.
Arkadiusz Walczak, Uniwersytet Jana Długosza w Częstochowie
Książka "Kierunek niebo" to osobiste rozważania i natchnione pieśni, które mają niezwykłą moc dotarcia do naszych serc i przekazania ważnego przesłania miłości i nadziei. Słowa, które w niej znajdziesz, wprowadzają w atmosferę skupienia i refleksji, a także kierują myśl w stronę miłości Boga, który mówi: Umiłowałem Cię odwieczną miłością (Jer 31,3).
Spójrz w niebo i pomyśl… Jakie struny Twojego serca poruszają te słowa?
Czy idziesz w dobrym kierunku, aby na nie odpowiedzieć?
Hipnorodzenie, z angielskiego hypnobirthing, to pewnego rodzaju filozofia porodu i sięganie do korzeni położnictwa i opieki nad rodzącymi. To z jednej strony edukowanie rodzących i przywracanie im wiary odnośnie zdolności ich ciała do naturalnego procesu, jakim jest poród. Z drugiej – uczenie mam technik, które pozwalają im osiągnąć głęboki stan relaksu. Dzięki temu ich ciało w łatwiejszy i przyjemniejszy sposób przygotowuje się na poród. Mamy stają się również bardziej pewne siebie i ufają swojemu ciału.
Mam na imię Kaja. Jestem jedyną w Polsce magister hipnoterapii klinicznej z dyplomem londyńskiej uczelni. Pracę magisterską, którą broniłam na University of West London, poświęciłam na badania odnośnie hipnoporodu. Jestem również certyfikowaną instruktorką KgHypnobirthing oraz twórczynią szkolenia dla specjalistów opieki okołoporodowej, akredytowanego przez London College of Clinical Hypnosis International.
(…) Książka stanowi bardzo cenną i innowacyjną jak na polskie warunki lekturę dla kobiet będących w ciąży i, jak sądzę, wielu położnych pracujących na traktach porodowych. (…) Książka jest źródłem cennej wiedzy i doświadczeń zawodowych wynikających z praktyk prowadzonych w Wielkiej Brytanii, w której kwalifikacja rodzących według czynników ryzyka jest bardzo szczegółowo rozpracowana, a hipnoporód jest wykorzystywany w codziennej praktyce. Żywię nadzieję, że stanie się on też częścią praktyki w naszych salach porodowych.
Ewa Tobor – dr n. med., położna,
adiunkt, miejsce pracy Wydział Nauk o Zdrowiu
Uniwersytetu Opolskiego
Ta książka to kompendium wiedzy i dzikich roślinach jadalnych. Każda roślina jest zilustrowana i opisana. Dodatkowym atutem jest informacja o wykorzystaniu jej w kuchni, zielarstwie czy do produkcji kosmetyków.
Tak zwane „chwasty” są naszą pasją od lat. Szczególnie interesuje nas ich zastosowanie kulinarne, ale nie sposób oddzielić go od zielarstwa i kosmetyki. Tematyki te zazębiają się wzajemnie. Dziś dieta ludzi opiera się na roślinach uprawnych, wywodzących się jednak od roślin, które „gdzieś tam” na świecie rosną lub rosły kiedyś dziko. Niektórzy wierzą, że każdy naród dostał wszystko, czego mu potrzeba w miejscu, w którym żyje… Czy to prawda? Naszym zdaniem tak. Dlatego postanowiliśmy zabrać Was w wirtualną podroż dookoła Polski, by opowiedzieć o najciekawszych dzikich warzywach, owocach, przyprawach, o ich smakach, właściwościach i dawnych zastosowaniach. Zapraszamy do wędrówki. Doświadczcie jej razem z nami.
Wybierzcie się z nami w podróż dookoła Polski, śladami pospolitych „chwastów” i ich niepospolitych smaków i właściwości.
Dziś zainteresowanie dzikimi roślinami jadanymi przechodzi w Polsce renesans. Jednak dotyczy to jedynie niewielu gatunków, jak np. pokrzywy zwyczajnej (Urtica dioica), podagrycznika (Aegopodium podagraria) i kilku innych. Ludziom zależy na zebraniu bez trudu świeżych, zdrowych roślin, ale wiedza na temat dzikich warzyw jest u nas niewielka. Zbieramy tylko to, co jest nam dobrze znane i szczegółowo opisane oraz łatwe w pozyskaniu.
Nazywamy się dr Wojciech M. Szymański i mgr Iwona Ziółkowska i jesteśmy Odkrywcami Natury. Naszą pasją są rośliny jadalne – dzikie, jak i uprawne, rodzime i egzotyczne. Kiedyś przeczytaliśmy, że „można sobie wyjść do lasu, na łąkę, bagna, nazbierać listków, korzonków, jagódek, ale żeby się najeść, trzeba ze sobą wziąć kilogram mąki lub dwa kilogramy ziemniaków”– to nieprawda! Nie zgadzamy się z tym i możemy to udowodnić! Spędziliśmy ponad 25 lat, rekonstruując dawne, zapomniane metody obróbki dzikich roślin na pokarm. A dzikie rośliny jadalne są nie tylko zdrowe, ale kryją również w sobie unikalne smaki i mają różnorodne, ciekawe możliwości zastosowania.
Wyobraźmy sobie chorobę, która bezwzględnie i skrycie prowadzi młode ciało dziecka nad samą krawędź przepaści, poza którą nie ma już nic poza niewysłowionym żalem. Strach, który obezwładnia rodzica słyszącego diagnozę „dziecięca AML” i stawia pod ścianą. Chce pomóc, lecz nie wie jak. Chce zrozumieć, lecz nie potrafi. Chce wiedzieć, lecz znajduje tylko opis bólu i enigmatyczne schematy terapii. Czy można podejść do dziecięcej białaczki inaczej? Można.
Zapis osobistych zmagań z agresywną chorobą z punktu widzenia rodziców dwuletniego malca pokazuje, że strach i niewiedza są naturalne. Wskazuje, czy wyrok – nawet w przypadku niesprzyjających okoliczności – jest nieodwołalny. Przechodzi przez szereg pojawiających się u każdego onkorodzica wątpliwości i pytań, starając się wprowadzić go w świat ostrej białaczki szpikowej u dzieci. Oferuje swoiste kompendium wiedzy o chorobie i świadectwo hartu ducha najmniejszych pacjentów, których wola życia jest silniejsza niż cokolwiek innego.
Ostra białaczka szpikowa u dzieci to choroba, która onkorodzicom nie daje czasu na powolne zrozumienie jej mechanizmów, procesu diagnostyki czy leczenia. Wiedza ta pomaga jednak podejść do terapii świadomie i okiełznać strach, co pomaga udzielać małym pacjentom tak potrzebnego wsparcia. Na bazie historii walki dwuletniego syna autora powstało to kompendium – zapis walki, emocji i odpowiedzi na pytania, które zadają sobie wszyscy rodzice pacjentów onkologicznych.
Artur Renard – z wykształcenia informatyk i inżynier biomedyczny. Autor powieści sensacyjnych i szpiegowskich. Prywatnie miłośnik ASG, modelarstwa redukcyjnego, kolejnictwa i burz. Ojciec najsilniejszego wojownika, który napisał dla niego najpiękniejszą historię – z happy endem.
"Uważaj, czego pragniesz. Angelo" to romans mafijny.
Trzech bohaterów, dwie zawiązane historie, jedna zagmatwana miłość. W tym wirze emocji i niebezpieczeństw, Margo, nieustraszona i uwodzicielska, staje twarzą w twarz z Angelo, kapitanem mafii, który porywa ją w wir swojego bezwzględnego świata. Jego determinacja i władza sprawiają, że Margo zostaje wplątana w niebezpieczną grę, gdzie każde posunięcie może okazać się śmiertelnym. Ale los ma jeszcze więcej w zanadrzu niż wydaje się na pierwszy rzut oka. Los stawia Margo w tragicznej sytuacji pomiędzy wyborem: życiem a śmiercią.
Czy odnajdzie swoje miejsce w tym nieprzebranym labiryncie, czy skazana jest na wieczną walkę o wolność? Czy Angelo odpuści? Sięgnij po historię pełną tajemnic, która przeniesie Cię od słonecznych Włoch po upalne Emiraty Arabskie, pozostawiając Cię z sercem bijącym szybciej i chęcią poznania tej poruszającej opowieści.
Są ludzie, którzy przyjmują rzeczywistość taka?, jaka jest. Przyjmują ja? i próbują sobie z nią jakoś poukładać stosunki. Są tez˙ ludzie, którzy nie zgadzają się na rzeczywistość taka?, jaka jest – buntują się wobec niej lub są na nią obrażeni. Próbują ja? zmienić na taka?, jaka ich zdaniem być powinna. I są tez˙ tacy ludzie, którzy przyjmują rzeczywistość taka?, jaka jest, pomimo że czują, że mogła lub powinna być inna. Czekaja?, aż cos´ się wydarzy i obróci świat, czekają, aż cos´ się ujawni, aż cos´ zostanie odnalezione. Zawsze należałem do tej trzeciej kategorii ludzi. Akceptowałem rzeczywistość i uczyłem się w niej żyć. Ale jednocześnie czułem się w niej obco, jakby była nieprawdziwa. Albo jakby była tylko preludium innej rzeczywistości, która może, choć nie musi się ujawnić. Czekałem więc, aż coś się wydarzy.
Ze Wstępu
„Bogowie są ukryci” to powiastka filozoficzna, głęboko alegoryczna opowieść o grupie tajemniczych bóstw z ukrycia kierujących ludzką egzystencją. Bohater tej historii, zapoznając się bliżej z kolejnymi bogami, uczy się, jak im stawiać granice, stając się dzięki temu kompletnym i wyzwolonym człowiekiem.
Tomasz Mazur (ur. 1972) jest współczesnym stoikiem, autorem podcastu Ze stoickim spokojem oraz wielu książek popularyzujących filozofię stoicką i nie tylko. Są to między innymi: „O stawaniu się stoikiem” (2014), „Wielki spokój. Trzydzieści antycznych lekcji dobrego życia według Muzoniusza Rufusa” (2018), „Zakazana historia filozofów” (2019), „Nieustające napomnienia” (2021). Od wielu lat prowadzi spotkania, warsztaty oraz indywidualne konsultacje filozoficzno-stoickie.
Książka poświęcona Pracowni Rzeźby prof. Tadeusza Breyera w latach 1923–1939 wypełnia istotną lukę w badaniach nad rzeźbą polską w dwudziestoleciu międzywojennym. Stanowi też uzupełnienie historii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w nieprzebadanym dotychczas obszarze.
Autorka opisuje fenomen pracowni prowadzonej całe lata przez jednego człowieka, wychowawcę kilku pokoleń często niesłusznie zapomnianych polskich rzeźbiarzy i rzeźbiarek, których było tu wyjątkowo dużo (ok. 27%), a wśród nich tak utalentowane jak Julia Keilowa i Ludwika Nitschowa. Na podstawie zachowanych dokumentów, wycinków prasowych i zdjęć archiwalnych został odtworzony program pracowni i realizowane w niej zadania oraz udział uczniów i uczennic prof. Breyera w wystawach krajowych i zagranicznych, a także ich rola w grupie Kapitol.
Dotarcie do rodzin artystów pozwoliło na zebranie unikalnej dokumentacji, wiele zamieszczonych w książce fotografii dzieł publikowanych jest po raz pierwszy. Publikacja zawiera listy studentów i studentek z poszczególnych lat oraz katalog ich przedwojennych prac. Jest też opowieścią o niezwykłych losach ludzi, którzy studiowali rzeźbę w warszawskiej uczelni.
Książka uzyskała patronat honorowy bpa Michała Janochy, przewodniczącego Rady ds. Kultury i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego Komisji Episkopatu Polski, Centrum Rzeźby Polskiej, Instytutu Sztuki PAN, Narodowego Instytutu Polskiego Dziedzictwa Kulturowego za Granicą POLONIKA, Zespołu ds. Warszawskich Historycznych Pracowni Historycznych, Okręgu Warszawskiego ZPAP. Druk sfinansowany częściowo dzięki wsparciu Mennicy Polskiej SA.
Są to historie ludzi i miejsc w kraju i za granicą, które odwiedził autor. Bohaterowie oraz budowle historyczne – to wszystko zostały utrwalone na zdjęciach, wykonanych podczas podróży lub uzyskanych od osób prywatnych. W opowiadaniach znajdziemy informacje o ludziach zasłużonych dla polskiej kultury i nauki, takich jak prof. Wojciech Jastrzębowski, autor Konstytucji dla Europy; ks. Krzysztof Kluk, przyrodnik; Roman Dmowski, polityk; Julian Niemcewicz, pisarz i polityk. W artykułach zamieszczone są opisy dotyczące zabytków, klimatu i sztuki kulinarnej poszczególnych miejscowości w kraju i za granicą. Autor podróżował różnymi środkami lokomocji, ale jego ulubionym wehikułem jest rower, z którego niemal codziennie korzysta – jeździł nim też po Londynie. Bohaterami opowiadań są ptaki i żaby, na tle zmieniającego się środowiska. Kilka tekstów odnosi się do wydarzeń kulturalnych bądź ma charakter polemiczny.
W dalszej części książki umieszczone są artykuły poświęcone ludziom, którzy uczestniczyli w tajnym nauczaniu medycyny w okresie okupacji w Warszawie i getcie warszawskim.
Ze Wstępu
Inne tytuły autora:
Tajne nauczanie medycyny w czasie okupacji oraz inne opowiadania
Na marginesie wielkich wydarzeń
Limeryki
Klimaty praskie, nadmorskie i inne wierszyki
Limeryki i rymowanki dla Wikta, Stelli, Ewy i Hanki
Rymowanki czytanki
Ta książka to coś więcej niż zbiór przepisów…
Czego szukamy w sztuce, także kulinarnej? Niezwykłych doznań?
Szukamy czegoś, co rozpala w nas iskierkę życia…
"Myślę, że
każdy z nas musi mieć
takie miejsce
i taki czas
żeby być tylko z Tobą, Panie
mieć
taki swój kącik dla duszy"
Skorzystałam więc z uprzejmości wydawnictwa Rozpisani i ofiarności mego nadwornego grafika Zbyszka Karaszewskiego i Janusza Olecha, jak również z hojności Joanny, amatorki moich wierszy, by kolejnym, trzynastym już tomikiem rozważań o Bogu, serdecznie zaprosić moich Czytelników do takiego poetyckiego kącika.
Wprawdzie w tych dniach od przedstawicielki młodszego pokolenia usłyszałam, że moje piosenki, (bo czasem je pisuję) są staroświeckie i przeraziłam się, że może te wiersze też? Ale ponieważ dotyczą szukania Boga, a ja – jak kiedyś wyraziłam nadzieję – maczam pióro w atramencie Ducha Świętego, to pocieszyłam się, że przecież Duch Święty nie może być staroświecki.
Wszystkie umieszczone tu wiersze zrodziły się w roku 2023. Powtarzam tylko kilka dawnych, które zaczerpnęłam z niedostępnych już dziś tomików.
Ta książeczka to hołd dla Autora Nieznanego, który wymyślił językową zabawę pt. „Gra Półsłówek”. To coś w rodzaju kontynuacji i rozprzestrzenienia idei.
Tu nie ma napisu „KONIEC”....
Można się dopisać. Jest miejsce.
Ograniczenia to wokabularz i wyobraźnia.
Albo odwrotnie. ;)
Życzę dobrej zabawy!!!
Zawartość tej książeczki jest żartem. Do-słowną zabawą. I do niej zachętą.
To nie ja wymyśliłem zabawę pt. ”Gra Półsłówek”. Jest chyba tak stara, jak język mówiony.
Wymyśliłem jednak wszystkie „gry”, zawarte w tej książce. Dobrze się przy tym bawiłem i mam nadzieję, że Wy, Drodzy Czytelnicy, będziecie się bawić tak samo dobrze, albo lepiej.
„Gry” polegają na brzmieniu. Zapis jest tylko utrwaleniem i zachętą.
„Gry” działają najlepiej nagłos. Zwłaszcza na imprezach;).
Nie każda zapisana „gra” jest prawidłowa ortograficznie. Nie musi być.
Część „gier” nie jest oczywista na pierwszy rzut ucha/oka.
Niektóre litery/głoski są bardziej “grogenne”, inne mniej. Te mniej ”grogenne” są oczywiście większym wyzwaniem do tworzenia.
Jeśli ktoś czuje się “grami” urażony, to nic na to nie poradzę;(
To już się wydało.
Powieść łyka się jak dobry serial. Uczestniczymy w narodzinach polskiej masonerii. Akcja rozgrywa się w latach dziewięćdziesiątych w Paryżu, Strasburgu i Warszawie. Bohaterowie kombinują, zakładają fabrykę fałszywych obrazów. Jest wątek romansowy. Czytamy znakomite charakterystyki psychologiczne postaci, na przykład sąsiadki Marii.
Jeden z bohaterów buduje willę w Konstancinie, kupuje do ogrodu amerykańskie wiewiórki, bo są większe od naszych. Pełna humoru powieść to alegoria Polski po 1989 roku. Masoni żyją od wyborów do wyborów, tropią agentów. Podróżujemy po krainie absurdu.
Autor ośmiesza opinie o masonerii jako przyczynie wszelkiego zła. Ksiądz na wykładzie mówi, że masoni wynaleźli karty kredytowe, żeby zniszczyć Polaków:
Pewnego dnia mason przy superkomputerze w Brukseli wyśle
impuls do kart kredytowych, które nosimy w kieszeniach marynarek,
i wtedy serca prawdziwych Polaków przestaną bić.
Janusz Miliszkiewicz, reporter, napisał między innymi: Polskie
gniazda rodzinne i Przygodę bycia Polakiem, współautor bestselleru
Kolekcja Porczyńskich – genialne oszustwo?
John Behringer, znany czytelnikom powieści „Droga do Little Star” jako bezwzględny i psychopatyczny Szeryf, powraca w kolejnej książce, która pozwala prześledzić jego losy od wczesnego dzieciństwa aż do momentu pojawienia się w Little Star i zasiania zamętu w spokojnym życiu jego mieszkańców.
Kim był, zanim stał się Szeryfem? Co wpłynęło na to, że jego życie potoczyło się tak, a nie inaczej? I jakie były jego dalsze losy po wydarzeniach w Little Star?
Szalona podróż po Ameryce w towarzystwie człowieka uznawanego przez niektórych za wcielenie samego diabła.
Czy masz wystarczająco dużo odwagi, by się w nią udać?
Sześć wspaniałych kobiet, żądnych przygód i niezadowolonych z życia na Ziemi, startuje w konkursie, który daje im możliwość kontynuowania naukowych karier na planecie Wenus. Dwa dni wcześniej w międzygwiezdną podróż wyrusza grupa ziemskich decydentów, chcących ukryć się przed odpowiedzialnością za zbrodnie dokonane na ludzkości. Ich celem był Mars. Komuś bardzo zależało, żeby pokrzyżować plany oligarchów i udaremnić ich bestialskie zamiary. Do rozkosznych i ciepłych gniazdek na Czerwonej Planecie trafiają panie. Surową i okrutną Wenus zasiedlają ziemskie pieszczochy – panowie. Zabawne perypetie, ukazujące chwilami dramatyczne, to znowu skrajnie komiczne sytuacje, zaskoczonych zamianą kursów statków podróżników sprawiają, że książkę „Kosmiczny kiks” czyta się jak komediową opowieść z ważnym przesłaniem, że niekiedy, pomimo kompletnego braku możliwości porozumienia się obu płci, nie wydaje się możliwe życie bez naszych wybrańców lub wybranek i że los nigdy nie zwalnia z odpowiedzialności za dokonane w życiu czyny.
Bohaterami książki są najbliżsi moi przodkowie z czterech pokoleń żyjący w ciągu 200 lat (1799-2003), których losy były typowe w tym okresie dla miejsca naszego kraju w Europie. Moi antenaci byli jednak aktywni, pomysłowi, ciekawi otoczenia, czyli zmotywowani tym co robili. Chciałabym zatem ocalić od zapomnienia to, co im się udało bądź nie udało osiągnąć. Przez dwie trzecie tego okresu na naszej ziemi nie było niepodległego państwa polskiego. Miało to duży wpływ na poglądy, emocje i działania niemal wszystkich moich przodków. Byli oni bowiem w różnym stopniu „chorzy na Polskę”. Kolejne rozdziały książki stanowią mój pomysł na opis życia siedmiorga Jastrzębowskich obojga płci: od Prapradziadka Wojciecha Bogumiła i jego żony Anieli, przez Pradziadka Władysława i Prababkę Teonę oraz Dziadka Wojtka i Babkę Halę, do mojej Matki Inki. W tę kanwę wplecione są też informacje o osobach związanych z tymi bohaterami więzami rodzinnymi, przyjacielskimi i zawodowymi. Zaś wszystko oparte jest w dużej mierze na nieznanych dokumentach, niepublikowanych tekstach i listach oraz rysunkach, malowidłach i fotografiach z archiwum rodzinnego, dzięki czemu udało się ustalić kilka nowych faktów z życia bohaterów książki.
Elżbieta Jastrzębowska – profesor archeologii klasycznej, o specjalizacji w zakresie późnego antyku i wczesnego chrześcijaństwa: Rzymu, Konstantynopola, Efezu, Chersonezu i Ptolemais; po studiach w UW w Warszawie (magisterium), Instytutu Papieskiego Archeologii Chrześcijańskiej w Rzymie (licencjat); Uniwersytetu we Freiburgu RFN (doktorat); z pracą dydaktyczną i badaniami naukowymi w UW (habilitacja); z dyrekcją w Stacji PAN w Rzymie; z udziałem w polskich wykopaliskach na kilku stanowiskach wokół morza Śródziemnego oraz z objazdami dziesiątków innych antycznych miejsc w basenie tego morza oraz w Brytanii, Francji i Niemczech.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
