Napisany z dużym przymrużeniem oka, ale czasem i na poważnie, poradnik z elementami przewodnika o tym, czym właściwie jest Camino de Santiago – „Droga św. Jakuba”, w którą rocznie wyrusza pół miliona pielgrzymów z całego świata. Niektórzy zaczynają swoją podróż prosto spod progu własnego domu, piechotą.
Znajdziecie tu zarówno fakty, jak i legendy związane z Drogą św. Jakuba, a także z jej patronem, który był niezwykle ciekawą postacią! Nie jest to studium rozważań duchowych, ale czytelnik dowie się, skąd w ogóle wziął się fenomen Drogi, jak to się stało, że św. Jakub z Palestyny trafił na Półwysep Iberyjski i stał się patronem całej Hiszpanii. A także, jakie związki z Camino ma nasz kraj. Przede wszystkim jednak, dowiecie się, jak przygotować się do Drogi, co ze sobą zabrać i co tam w ogóle robić w trakcie i po pokonanu około miliona kroków, bo tyle potrzeba, aby przejść dystans ośmiuset kilometrów.
Ta książka to połączenie osobistego doświadczenia i popularnonaukowej wiedzy na temat złożonej traumy (CPTSD). Autor dzieli się własną historią, a jednocześnie wyjaśnia mechanizmy działania umysłu z perspektywy psychologii i neurobiologii. To lektura dla tych, którzy chcą lepiej poznać siebie lub wesprzeć bliskich w procesie wychodzenia z traumy.
Nie jest to typowa książka popularnonaukowa – to raczej intelektualny i emocjonalny eksperyment, który angażuje zarówno autora, jak i czytelnika. Pokazuje, jak inaczej można spojrzeć na własne emocje i sposób postrzegania świata. Jej celem jest głębsze poznanie procesów psychicznych, co może ułatwić skuteczniejszą pracę nad sobą.
"Dla kogo jest ta książka? Dla tych, którzy borykają się z trudnymi emocjami, stanami lękowymi czy objawami złożonego stresu pourazowego (CPTSD). Może być też przydatna dla terapeutów, członków rodzin osób zmagających się z traumą oraz każdego, kto pragnie lepiej zrozumieć problemy psychiczne z perspektywy kogoś, kto sam się z nimi zmaga.
Oprócz powyżej przedstawionych tematów staram się także odpowiedzieć na kil¬ka pytań, które mnie kiedyś nurtowały. Na przykład: dlaczego stres powoduje kłopo¬ty z pamięcią i chaos w myślach? Dlaczego emocje bywają silniejsze od logiki? Czy da się coś z tym zrobić? Jak działa kawa, którą piję codziennie, czy naprawdę dodaje mi ona energii, a może tylko opóźnia moment zmęczenia? Czy zmienia ona moje postrzeganie świata, czy tylko tak mi się wydaje?
Struktura tekstu została ułożona w ten sposób, by rozdziały można było czytać w dowolnej kolejności, niezależnie od siebie, dlatego też dochodzi w nich do pew¬nych powtórzeń.
Książka łączy elementy popularnonaukowe z autobiograficznymi, tworzy swoistą wędrówkę po świecie umysłu. To mieszanka osobistych przeżyć i wiedzy o funkcjo¬nowaniu systemu nerwowego, więc bardziej przypomina praktyczny informator dla górskiego turysty niż duchowy przewodnik."
Ze Wstępu
Książka ta jest owocem projektu Więzi odNowa, adresowanego do osób z obszaru wcześnie przerwanych więzi rodzinnych. Jest zbiorem wywiadów z uczestnikami projektu, którzy zechcieli podzielić się swoim doświadczeniem i osobistą refleksją dotyczącą tej problematyki.
Wśród naszych rozmówców są:
– rodzice biologiczni dzieci, które znalazły się w placówce, w rodzinie zastępczej lub w adopcji,
– osoby wychowywane przez innych ludzi niż rodzice biologiczni,
– osoby, które wychowują dzieci po przerwanych więziach,
– specjaliści pracujący z dzieckiem i z rodziną.
Budowanie świadomości społecznej na temat przyczyn i skutków zaburzeń więzi i wczesnych traum jest bardzo ważne. Wielu dramatom można zapobiec, respektując podmiotowość dziecka, chroniąc więzi w jego życiu oraz szanując jego tożsamość.
Fragment jednego z wywiadów:
….”To była najtrudniejsza rzecz, to budowanie więzi od nowa właściwie, od początku. (…) To, co już wcześniej zdobył rozwojowo, stracił w chwili, gdy jak przedmiot został z jednej rodziny przeniesiony do drugiej, praktycznie bez oswajania się, bez specjalnego przygotowania. I przeżył traumę wczesnodziecięcą”…
Autorki:
Ewa Chalczyńska, antropolog kultury (Uniwersytet Łódzki). Szczególnie interesuje ją rola jednostki jako części składowej systemu rodzinnego, społecznego, kulturowego. W projekcie Więzi odNowa, realizowanym w 2016–2017 r. przez Fundację „Zielone Wzgórze”, przeprowadzała wywiady etnograficzne z jego uczestnikami oraz z osobami zainteresowanymi zawodowo tym tematem.
Matylda Borczyńska, antropolog (UŁ, praca magisterska nt. zespołu Downa w kontekście funkcjonowania rodziny), plastyk, fotograf. Pasjonuje się pracą z ludźmi oraz sztuką. W ramach doktoratu zajmuje się badaniami nad osobistą pamięcią związaną z przedmiotami codziennego użytku w odniesieniu do sztuki współczesnej. W projekcie Więzi odNowa zajmowała się wywiadami etnograficznymi z uczestnikami, a także współprowadziła dwa cykle warsztatów fotograficznych: dla dorosłych oraz dla rodzin.
Anna Guzek, założycielka (w 2012 r.) i prezeska Fundacji Wsparcia i Rozwoju Rodziny „Zielone Wzgórze”.
W Fundacji prowadzi warsztaty umiejętności rodzicielskich, treningi komunikacji, arteterapię, grupy wsparcia dla rodziców i opiekunów oraz porady indywidualne. W obszarze jej szczególnych zainteresowań jest tematyka przerwanych więzi rodzinnych. Jest mamą dwojga dorosłych dzieci – rodzeństwa, które wraz z mężem zaadoptowała w 1995 r. Z wyksztalcenia jest artystką plastyczką i arteterapeutką. Jest autorką programu Więzi odNowa. W projekcie prowadziła konsultacje dla rodziców i opiekunów oraz warsztaty grupowe ukierunkowane na problematykę więzi i trudności w tym obszarze. Opracowała książkę pod względem merytorycznym.
Książka „Zapomniany świat. Klęska głodu w świecie konsumpcjonizmu. Czy jesteśmy skazani na bezradność?” autorstwa psychologa Tomasza Trzcińskiego opowiada o problemie głodu w Afryce, Ameryce Południowej i Azji. Autor bardzo obszernie pisze o skali i przyczynach tej największej w dziejach człowieka klęski humanitarnej. Problem głodu na świecie został dzisiaj niemal całkowicie wyparty z debaty publicznej i medialnej, tymczasem dotyka on około miliarda ludzi. Wbrew panującym stereotypom, istnienie na świecie klęski niedożywienia nie jest wynikiem działania czynników naturalnych, takich jak na przykład susze. Problem głodu jest problemem sztucznym, wykreowanym przez człowieka. Pojawia się on tam, gdzie wybuchają wojny, gdzie dyskryminuje się kobiety, gdzie szaleje korupcja lub dewastowane jest środowisko naturalne. Na istnienie problemu głodu na świecie mają też wpływ czynniki ekonomiczne. Współczesna, zglobalizowana ekonomia dobrze sprawdza się w Europie i w Ameryce Północnej. Jednocześnie jednak przyczynia się ona do trwania ogromnej zapaści gospodarczej w krajach Globalnego Południa. Książka „Zapomniany świat” zawiera dokładne informacje, dotyczące tego, jak my możemy skutecznie pomagać ofiarom głodu. Czytelnik znajdzie w niej opisy projektów i dane kontaktowe kilkunastu organizacji humanitarnych, niosących pomoc ofiarom niedożywienia.
3 zł od każdego sprzedanego egzemplarza będą przekazane Polskiej Akcji Humanitarnej. Pieniądze te posłużą wspieraniu projektów, mających na celu przywracanie bezpieczeństwa żywnościowego w Somalii, Syrii i Iraku.
Spis treści:
Wstęp. Czy problem światowego głodu jest naszym problemem?
Rozdział 1. Dane statystyczne na temat głodu na świecie
Rozdział 2. Wojny i konflikty zbrojne a problem głodu
Rozdział 3. Głód a choroby
Rozdział 4. Brak wody i infrastruktury sanitarnej w krajach rozwijających się
Rozdział 5. Krótka historia badań nad problemem głodu
Rozdział 6. Dyskryminacja kobiet a problem głodu na świecie
Rozdział 7. Stereotypy, które hamują działanie
Rozdział 8. Wielkie korporacje żywnościowe i maklerzy giełdowi – władcy jedzenia, panowie życia milionów
Rozdział 9. Problem głodu i nędzy a degradacja przyrody na świecie
Rozdział 10. Biopaliwa: wybawienie świata czy masowa zbrodnia?
Rozdział 11. Nieskuteczna pomoc humanitarna
Rozdział 12. Czy globalizacja zagraża światu?
Rozdział 13. Epoka kolonialna a współczesne problemy humanitarne w krajach Globalnego Południa
Rozdział 14. Więc jaka naprawdę jest Afryka?
Rozdział 15. Sposoby na rozwiązanie problemu światowego głodu
Rozdział 16. Biotechnologia – wielka szansa czy wielkie zagrożenie?
Rozdział 17. Czas na nowe rolnictwo i ekologię
Rozdział 18. Czy filantrokapitalizm może uratować świat?
Rozdział 19. Głód – problem moralny
Rozdział 20. Co możesz zrobić, jeśli masz władzę?
Rozdział 21. A co Ty możesz zrobić, ,,zwykły” Człowieku?
Dodatek 1. Lista organizacji, które pomagają ofiarom głodu
Dodatek 2. Scenariusze lekcji dotyczących problemu głodu adresowane do przedszkolaków oraz uczniów: szkół podstawowych i szkół średnich
A. Scenariusz zajęć dotyczących problemu głodu na świecie w przedszkolu dla dzieci pięcio- i sześcioletnich
B. Scenariusz zajęć dotyczących problemu głodu na świecie dla uczniów klas: I-III szkoły podstawowej
C. Scenariusz lekcji dotyczącej problemu głodu na świecie dla klas: IV-VI szkoły podstawowej
D. Scenariusz zajęć dotyczących problemu głodu na świecie dla uczniów klas: VII i VIII
E. Scenariusz zajęć dotyczących problemu głodu na świecie dla uczniów szkół średnich
Zaplanuj sukces swojej firmy!
Czy Twoja firma zmaga się z opóźnieniami w produkcji, rosnącymi kosztami magazynowania i problemami z terminowością dostaw? A może dopiero myślisz o własnym biznesie i chcesz uniknąć tych pułapek?
Sięgnij po przewodnik po planowaniu produkcji, który pokaże Ci, jak skutecznie zarządzać procesem produkcyjnym, optymalizować koszty i zwiększać zyski. To praktyczne narzędzie pełne analiz case study, sprawdzonych strategii i przykładów z dużych firm – wszystko w przystępnej formie, gotowe do wdrożenia w Twojej działalności!
Ta książka to must-have dla przedsiębiorców, właścicieli małych firm i wszystkich, którzy chcą zrozumieć tajniki planowania produkcji – niezależnie od doświadczenia.
Dzięki niej:
– Zyskasz kontrolę nad procesami w firmie.
– Skrócisz czas realizacji zamówień.
– Zredukujesz zbędne koszty i poprawisz przepływ gotówki.
Nie pozwól, by chaos zagrażał Twojemu biznesowi – już dziś zaplanuj sukces organizacji!
Zamów teraz i wprowadź swoją firmę na wyższy poziom!
Zamysłem autorki jest przedstawienie pań Zamoyskich, jako małżonek ordynatów, matek i przede wszystkim kobiet swoich czasów. Forma gawędy ma przybliżyć czytelnikowi postacie pań Zamoyskich, bez natłoku dat. Każda z bohaterek niniejszego opracowania była wyjątkowa i niepowtarzalna, miała swój charakter (czasem charakterek) i osobowość. Wszystkie miały swoje wady i zalety, ale przede wszystkim były kobietami z krwi i kości, pełnymi uczuć. Niektóre z nich były doskonałymi zarządczyniami majątku Zamoyskich, inne po prostu pełniły rolę żony przy mężu. Wszystkie panie Zamoyskie zapisały piękną kartę w dziejach zarówno Padwy Północy jak i całej ordynacji.
[...] Żony ordynatów, „Panów na Zamościu i Ordynacji”, należą do pocztu mało znanych postaci w historii. Rozpoznawalność i utrwaloną obecność u boku Panów Zamoyskich zyskały może jedynie żony Jana Zamoyskiego (1542-1605). Działo się tak dlatego, że jego los ułożył się w scenariusz życia bohatera idealnego. Taką kreację podtrzymywała i podtrzymuje do dzisiaj ogromna literatura, wszelkich gatunków opisująca samego bohatera, jak i jego epokę, dokonania w sferze polityki i wojny, reform i ekspansji, czy też kreująca mit herosa i człowieka wyjątkowego. Nikt nie zna, tak naprawdę nawet w przybliżeniu, losów żon innych Zamoyskich, stąd książka Pani Agnieszki Lidii Płatek wpisuje się znakomicie
w najmniej znaną i opisywaną historię rodu Zamoyskich. Stanowi pierwszą próbę opisania nie tylko Pań Zamoyskich, jako małżonek, matek, ale nade wszystko jako kobiet swoich czasów. Ukazuje je również na tle wydarzeń, zarówno tych znanych z przeszłości, jak i zdarzeń, które z reguły umykają badaczom. Ukazana wyjątkowość
i niepowtarzalna osobowość wielu
z bohaterek, z ich słabościami, a zarazem ambicjami, stanowi pierwsze tego typu przedstawienie Pań Zamoyskich […]
dr. Jacek Feduszka
Muzeum Zamojskie
Krzysztof Medyna, nestor polskiego jazzu, urodził się 18 kwietnia 1949 roku w Jeleniej Górze. Wychowywał się w rodzinie o wieloletnich tradycjach muzycznych. Jego dziadek, Aleksander Szwarc, był przedwojennym dyrygentem Reprezentacyjnej Orkiestry Wojska Polskiego. Matka studiowała pianistykę w Konserwatorium Muzycznym w Warszawie (dziś: Uniwersytet Muzyczny im. Fryderyka Chopina).
W latach siedemdziesiątych był członkiem m.in. Quidam Jazz Quartet oraz współzałożycielem grupy Breakwater. W tym czasie był także kierownikiem zespołu akompaniującego Jerzemu Połomskiemu na trasach w Polsce, Czechosłowacji, NRD i Związku Radzieckim.
Do USA wyjechał w styczniu 1982 roku, gdzie jako profesjonalny saksofonista nawiązał współpracę z hermetycznym środowiskiem jazzowym Nowego Jorku.
W lutym 2007 roku wraz z kwintetem Komeda Project wziął udział w nagraniu płyty Crazy Girl. W 2009 roku koncertował wspólnie z wybitnym polsko-amerykańskim pianistą jazzowym Adamem Makowiczem.
Indonezja jest najmniej znanym z dużych państw świata. Leży na archipelagu kilkunastu tysięcy wysp. Charakteryzuje ją niebywałe zróżnicowanie kulturowe, religijne, etniczne, językowe i przyrodnicze. Jest to miejsce, w którym żyją dzielni i zdolni ludzie. Indonezja to kraj pełen kontrastów i paradoksów. Ogromne bogactwo sąsiaduje tu z wielką biedą, pałace i drapacze chmur ze slumsami. Posiadacze gigantycznych fortun żyją całkiem niedaleko od ludzi, którzy każdego dnia muszą walczyć o przetrwanie własne i swoich najbliższych. A piękno różnorodnych miejsc: plaż, wulkanicznych gór, pól uprawnych, starożytnych budowli, świątyń i lasów deszczowych, zapiera dech w piersiach. Ta książka to zaproszenie do odbycia fascynującej przygody i poznania niezwykłej Indonezji.
Wydanie uzupełnione o dwa rozdziały, które autor napisał przed wyjazdem z Indonezji ("Desa Laguna" oraz "Labuan Bajo"). Rozdziały są dopełnieniem pierwszego wydania z roku 2023r.
SŁAWOMIR STANISŁAW STOCZYNSKI
Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, pedagog, psycholog społeczny, historyk idei, aksjolog, samorządowiec, dyplomata, podróżnik.
Mój uczony znajomy, profesor antropologii, który przeżył w Indonezji wiele lat, powiedział mi dawno temu, że w tym kraju płacze się dwa razy. Po raz pierwszy, kiedy się tu na dłużej przyjeżdża i człowiek na początku swojego pobytu mówi do siebie „Boże, co ja tu robię?”. I po raz drugi, kiedy się z Indonezji wyjeżdża. Ja także płakałem tu dwa razy.
Dawno nie czułam takich motyli w brzuchu i takiego szczęścia. On czuje to, co ja i teraz jestem tego pewna. Cieszę się, że to się zdarzyło i mam nadzieję, że okaże się prawdą. Pogrążyłam się w wyobrażeniach, jakby to mogło być. Często tak robię, jak spotyka mnie coś nowego, ale to jest nie do opisania – ta sytuacja, szczęście i satysfakcja...
Czy mogłabym mieszkać w Barcelonie?
Ode mnie też może być poprawka w stylu:
Pierwszy tom jest początkiem mojej historii. Napisałam go, żeby pomóc uzdrowić moją duszę, żeby powoli wyrzucać z siebie wszystko to, co siedzi we mnie głęboko od bardzo dawna.
Być może to banalne dla ogółu, ale dla mnie jest bardzo ważne…
Czy najgorszy dzień w życiu Piotrusia może okazać się najlepszym?
Bo w końcu szkoła tak mu dopiecze, że o swojej Wielkiej Tajemnicy opowie babci, a babcia powtórzy to znajomej nauczycielce i w ten sposób Piotrek dowie się, że jest… dyslektykiem.
Dysleksja to nic miłego, lecz wreszcie wiadomo, skąd u tak inteligentnego chłopca wzięły się problemy z czytaniem i pisaniem, ciągłe mylenie liter i liczb, kłopoty z orientacją.
Najważniejsze, że teraz wszyscy – koledzy i dorośli – już o tym wiedzą i są gotowi mu pomóc!
Kategoria wiekowa 6-10 lat
To nie jest kolejna książka o diagnostyce i leczeniu schorzeń autoimmunologicznych. To jest książka o „życiu z chorobą” i jednocześnie odpowiedź na pytanie, co Ja-Pacjent mogę zrobić dla siebie poza standardowym leczeniem. W kolejnych rozdziałach zawarte są wskazówki dotyczące optymalnych diet, fizjoterapii, wsparcia psychologicznego, a nawet w zakresie doboru suplementów diety czy ziołolecznictwa. Można się z nimi zgodzić lub nie, ale na pewno materiał zawarty w książce pobudzi do refleksji. Może znajdą w niej Państwo coś, co odmieni Wasze życie, pomoże w odzyskaniu pełnego zdrowia i sprawności. Pozycja składa się z trzech części. Pierwsza zawiera wywiady ze specjalistami, którzy na co dzień w swojej praktyce pomagają pacjentom, lub naukowo zajmują się immunologią. W drugiej części znajdują się historie osób, które podzieliły się swoimi doświadczeniami oraz metodami radzenia sobie w codziennym życiu z chorobami takimi jak: Hashimoto, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, cukrzyca typu 1, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, choroba Leśniowskiego-Crohna, celiakia, zespół Sjögrena, reumatoidalne zapalenie stawów, miastenia rzekomoporaźna, łuszczyca, łuszczycowe zapalenie stawów, zespół antyfosfolipidowy, choroba Addisona, stwardnienie rozsiane oraz toczeń układowy. W części trzeciej znajduje się – przygotowany przed dietetyka – dzienniczek do monitorowania objawów, aby Czytelnik mógł w sposób szczegółowy notować obserwacje reakcji swojego organizmu podczas wprowadzania modyfikacji stylu życia. Książka kierowana jest przede wszystkim do dwóch grup odbiorców. Pierwsza, to osoby nowo zdiagnozowane, które właśnie usłyszały diagnozę choroby autoimmunologicznej. Intencją Autorki jest, aby wiedza pochodząca od specjalistów wzmocniła w nich nadzieję na to, że istnieją skuteczne metody radzenia sobie z chorobą oraz, że możliwa jest dobra jakość życia. Druga grupa to osoby niezwiązane z medycyną, którym Autorka pragnie w przystępny sposób, bez użycia zbędnego medycznego żargonu, przekazać rzetelną wiedzę o związku stylu życia z przebiegiem chorób autoimmunologicznych. Natalia Smęder Absolwentka Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego (obecnie Uniwersytet Andrzeja Frycza Modrzewskiego w Krakowie) na kierunku pielęgniarstwo oraz Absolwentka studiów podyplomowych na Uniwersytecie Wrocławskim na kierunku tłumaczenia medyczne języka angielskiego. Doświadczenie zawodowe w Polsce zdobyła, pracując w Uniwersyteckim Szpitalu Dziecięcym w Krakowie. Pracowała również w Londynie jako opiekun medyczny i pielęgniarka. Obecnie przede wszystkim uczy języka angielskiego jako lektor. Motywacją autorki do napisania tej książki stały się doświadczenia związane z autoimmunologiczną chorobą reumatyczną, uświadomienie sobie złożoności natury tych chorób oraz dotkliwe doznanie faktu, że niekontrolowana i niezaopiekowana choroba autoimmunologiczna jest w stanie negatywnie wpłynąć na praktycznie każdy aspekt życia. Po otrzymaniu przygniatającej diagnozy rozpoczęła poszukiwania czynników zaostrzających objawy choroby. Swoim przykładem chce potwierdzić, jak istotną rolę dla utrzymywania zdrowia – w połączeniu ze skutecznym leczeniem – odgrywa styl życia, a w szczególności żywienie oraz stan mikrobiomu jelitowego. Obecnie, dzięki skutecznej terapii biologicznej oraz przyjęciu odpowiedniego dla siebie stylu życia Autorka funkcjonuje bez objawów choroby lub są one bardzo minimalne.
Mentoring jest jedną z możliwych i dostępnych (stosunkowo łatwo) dróg do pracy nad sobą, do stawania się bardziej świadomym tego, kim jestem i do czego jestem zdolny, do brania bez lęku odpowiedzialności, a przez to do stawania się lepszym wychowawcą, trenerem, liderem, menedżerem, pracownikiem, ojcem, matką, babcią, sportowcem, specjalistą… itp.
Mentoring jest drogą do odkrywania tego, czego naprawdę chcę lub nie chcę, i sposobem uczenia się, jak to komunikować swojemu otoczeniu i jak za tym iść. Jest pomocny w dążeniu do dobrego życia – ale oczywiście nie jest nań żadną receptą.
„W różnych kulturach czy organizacjach słowo mentor ma mocno hierarchiczne znaczenie. To znaczenie w ogromnym stopniu i często niewłaściwie determinuje rolę mentora i mentee w procesie mentoringowym. Piotr w swojej książce łamie stereotyp mentora jako tego lepszego, mądrzejszego, bardziej wartościowego, który głównie przekazuje wiedzę, na rzecz tego, który – będąc w procesie – sam uczy, jest równy z mentee, a przede wszystkim nie boi się przyznać, że dzięki tej relacji również zyskuje coraz większą świadomość. To złamanie schematu w fantastyczny sposób po¬zawala na nowo zgłębić to, czym jest proces mentoringowy widziany z perspektywy świadomego mentora, a także zrozumieć, kim jest mentor i kim się staje, jakie pułapki na niego czekają, a także uświadomić sobie, że przed mentorem jest co najmniej tyle samo pracy, a może nawet więcej, niż przed mentee. Jeśli chcesz się lepiej poznać jako mentor, odnaleźć właściwy azymut własnego rozwoju albo po prostu odbić myśli, to ta książka jest dla ciebie.”
RAFAŁ MICHALSKI | MBA, CEO Grupy Blachotrapez, coach, mentor, doradca sukcesyjny
„Wierzę, że tak jak opisuje Piotr w swojej książce, niezwykłość mentoringu polega na tym, że to proces wzmacniający tak samo mentee, jak i mentora – ja nazywam to sytuacją „win-win”. Mentoring jest jedną z ważnych dróg do pracy nad sobą, aby stawać się bardziej świadomym tego, kim jestem, i jeszcze lepiej wykorzystywać swoje talenty w biznesie, ale też ogólnie w życiu. Książka Piotra umocniła mnie w tym przekonaniu i dodała także świeżą perspektywę do mojej codziennej praktyki. Rekomenduję lekturę „Mentoring biznesowy: praktycznie” na pewno aktywnie działającym mentorom, ale też liderom zarządzającym zespołami, bo odpowiednio zaimplementowany mentoring w organizacji znacznie zwiększa jej efektywność biznesową.”
BARBARA LENARCIK | partnerka w MDDP, mentorka, liderka z wieloletnim doświadczeniem w zarządzaniu w branży usług profesjonalnych
Jeszcze kilkanaście miesięcy temu Fabio przysiągł Margo, że uczyni jej życie najlepszym z możliwych. Obiecali sobie miłość, wsparcie i oddanie, ale los zadrwił z ich planów.
Margo trafia w ręce jego brata, Angelo – bezwzględnego szefa mafii, który zmusza ją do małżeństwa i nie pozwala odejść.
Po długiej nieobecności Fabio powraca. Czy będzie walczył o swoją ukochaną, czy też pozostawi przeszłość za sobą? I najważniejsze pytanie: czy będzie miał tyle odwagi, aby postawić się capo?
Wciągająca opowieść o miłości, zdradzie i walce o przetrwanie w świecie, gdzie władza i lojalność często idą w parze z brutalnością. Ta pełna napięcia powieść wciągnie Cię od pierwszej strony i nie pozwoli odetchnąć do samego końca
Zosia jest stewardessą. Jest związana z Lotniskiem „Chopina” w Warszawie, a prywatnie z Leonem – świetnym pilotem pasażerskich boeingów. Mogłoby się wydawać, że jest szczęśliwą trzydziestokilkulatką, której niczego nie brakuje. Nic bardziej mylnego. Zdrada, zawód miłosny, utracone zaufanie do ukochanego mężczyzny powodują, że jej życie pozbawione jest pachnących róż, które tak często otrzymywała od niego. Pozostają tylko kolce. Jak potoczą się życiowe ścieżki głównej bohaterki zdradzonej przez partnera? Czy zwycięży prawdziwe uczucie? Czy Zofia otworzy się na zupełnie nową miłość i będzie szczęśliwa?
„Spacerowałam po kryształowych chmurach. To stamtąd podziwiałam czar ziemi. Z wysokiej przestrzeni zamiast kropli deszczu spadały srebrzyste wodospady gwiazd. Zlatywały prosto w zielony puch traw, rozwiewając im grzywy, a dalej w zapach kwiatów, zapodając ich woń coraz dalej i dalej...
...Oddałam mu kilka pocałunków, a on nie przestawał obsypywać mnie własnymi. Otwierałam przed nim drzwi, wszystkie rozbudzone zmysłami drzwi do marzeń. Odnajdowaliśmy swój własny rytm, swoją drogę, by wznieść się ponad wszystko”...
Fragment z książki
Elżbieta Ceglarek – polska autorka powieści obyczajowych. Ma na swoim koncie osiem książek.
„Moja asteroida” (2017) to jej druga z kolei książka. Pozostałe publikacje autorki: „Drugie
życie Leny” (2016), „Facet z pocztówki” (2018), dylogia: „Dom z kryształu” (2020) i „Biznesowa miłość” (2020), „Puder i stal” (2022), „Drugie życie Leny” wyd. 2 (2023), „Tylko w twoim lustrze” (2024).
Alkoholizm w rodzinie to przekleństwo.
Alkoholizm w trzech pokoleniach prowadzi do potępienia.
Doktor Jack Murano – syn alkoholika, sam naznaczony tym piętnem – próbuje uchronić swojego syna Mike’a przed takim samym losem. Pozornie niewinny łyk szampana wypity przy świętowaniu trofeum hokejowego, presja rówieśników podczas imprez w szkole średniej, obecność alkoholu przez całe lata studiów – Murano sam przeszedł przez te same etapy, a teraz staje się ich świadkiem w życiu syna. Tym bardziej zrobi wszystko, aby Mike nie powtórzył jego drogi.
Czy Murano da radę wygrać walkę z bezlitosnym nałogiem syna? A może będzie musiał w końcu przekroczyć cienką linię, podejmując decyzje, które zaważą na losie całej rodziny Murano? Jak się zachowa, gdy dotrze do kresu swoich psychicznych i fizycznych możliwości...
Po ponad trzydziestu latach kariery kardiochirurga w Kalifornii, Witold Niesłuchowski przeszedł na emeryturę i przeprowadził się do Chapel Hill, gdzie obecnie mieszka z żoną Bonnie i golden retrieverem Bentleyem.
Po latach spędzonych na sali operacyjnej i poza nią odkrył, że wszechświat nie składa się z atomów, lecz z opowieści. Związki między ojcem a synem są mu szczególnie bliskie, toteż większość jego opowiadań porusza te zagadnienia.
„JESZCZE O SZTUCE”, to książka, na którą składają się dwie części: większa, zatytułowana „Alchemia pędzla”, i mniejsza – „Okruchy z warsztatu”.
„Alchemia pędzla” zrodziła się z inspiracji „Alchemią słowa” Jana Parandowskiego, ale jest też swego rodzaju podsumowaniem serii „Gawęd o sztuce”. A było to tak:
Wróciłam do swojej ulubionej przed laty, a częściowo zapomnianej już lektury, „Alchemii słowa”, cudownej opowieści o warsztacie i trudach ludzi pióra. I doznałam niemal szoku; uderzyła mnie zbieżność tematyczna tej książki z moimi ”Gawędami o sztuce”, z tą tylko różnicą, że Pan Jan podpatrywał warsztat twórców kreujących swój świat słowem, przy pomocy pióra, a ja – ich pobratymców, kreujących świat farbami i pędzlem. A przecież obaj, i pisarze, i malarze, należą niewątpliwie do rasy alchemików, jako że swoim talentem i wyobraźnią przetwarzają artystycznie zastaną rzeczywistość.
Dotychczas moje „Gawędy” stanowiły zbiór chronologicznie biegnących biografii poszczególnych artystów, teraz postanowiłam spojrzeć na sztukę od innej strony, nie poprzez losy poszczególnych mistrzów, lecz przez ich wspólne problemy.[…]
Ze Wstępu
W ciągu stu lat w całej Europie szukano specjalisty zdolnego nałożyć kopułę, urządzano zjazdy architektów, budowniczych gotyckich katedr, i żaden nie potrafił wybawić Florencji z kłopotu; świątynia całe lata stała niezadaszona. I oto pojawił się człowiek, metr pięć w kapeluszu, brzydki jak Giotto (według słów Vasariego), o przeraźliwie piskliwym głosie, który jednak miał głowę jak nikt na całym świecie, istny geniusz. Postawił kopułę! I oto teraz ci, którzy nie potrafili tego zrobić, postanowili ukarać tego, który potrafił: za pracę bez uprawnień Brunelleschi trafił do… aresztu. (Aż szkoda, że nie mógł zdjąć tej kopuły i zabrać jej ze sobą).
Fragment książki
Bożena Fabiani – dr historii, emerytowana nauczycielka akademicka, autorka gawęd radiowych, pisarka książek popularno-naukowych z dziedziny historii i historii sztuki oraz tomików poetyckich, autorka serii książek „Gawędy o sztuce”, tłumaczka z włoskiego.
Kalendarz, którego używamy, to w zasadzie kalendarz juliański – wprowadzony w 45 roku p.n.e. przez Juliusza Cezara. Papież Grzegorz XIII w roku 1582 wniósł do tego kalendarza tylko niewielką poprawkę dotyczącą lat przestępnych, mającą na celu zapobieganie opóźniania się kalendarza w stosunku do roku słonecznego o 1 dzień na 128 lat – minimalizującą ten błąd do 1 dnia na 3322 lata. Kalendarz juliański, gdy powstał, miał tylko dwie wersje. Pierwszą był kalendarz roku zwykłego, a drugą kalendarz roku przestępnego. Wprowadzenie do kalendarza podziału na tygodnie zwiększyło liczbę jego wersji z dwóch do czternastu, a wprowadzenie ruchomej Wielkanocy doprowadziło do tego, że od roku 325 n.e. posługujemy się kalendarzem, który ma aż 490 wersji – każdego roku kalendarz przynosi nam inny układ tygodni i świąt, inną liczbę dni roboczych i dni wolnych.
Era przemysłowa wymagała uporządkowania panującej w wielu dziedzinach nadmiernej różnorodności. Rozwinęła się nowa dziedzina – normalizacja – obejmująca między innymi unifikację, to jest ujednolicenie, czyli sprowadzenie zagadnień do jednej postaci lub do jednej normy.
W 1834 roku Marco Mastrofi ni (1763-1845) – włoski ksiądz, filozof i matematyk, zaproponował zunifikowanie kalendarza i przedstawił propozycję kalendarza stałego.
Pół wieku później Francuskie Towarzystwo Astronomiczne zorganizowało specjalny konkurs na propozycję nowego, stałego kalendarza.
Do I wojny światowej zgłoszono wiele innych propozycji. Entuzjaści zreformowania kalendarza zdołali doprowadzić do uchwalenia przez Międzynarodowy Kongres Izb Handlowych rezolucji popierającej tę reformę, a rząd Szwajcarii zobowiązał się do podjęcia stosownej akcji dyplomatycznej.
W burzliwym wieku XX sprawa reformy kalendarza nie została zapomniana – odłożono ją na spokojniejsze czasy. Mamy już trzecią dekadę wieku XXI i nic nie zapowiada, że nadejdą kiedyś spokojniejsze czasy. Czas najwyższy poważnie zająć się wprowadzeniem kalendarza stałego – zunifikowanego kalendarza gregoriańskiego.
The calendar we use today is basically the Julian calendar – introduced in 45 BC by Julius Caesar. In 1582 Pope Gregory XIII made only a minor amendment to this calendar concerning leap years in order to prevent the calendar from lagging behind the solar year by 1 day in every 128 years – minimising this error to 1 day in every 3322 years. When it was first created, there were only two versions of the Julian calendar. Th e first was the ordinary year calendar and the second was
the leap year calendar. Th e division of the calendar into weeks increased the number of versions from two to fourteen, and the introduction of a moveable Easter meant that since 325 AD we have been using a calendar in as many as 490 versions – each year the calendar brings us a different arrangement of weeks and holidays, a different number of working and non-working days.
Th e industrial age created the need for sorting out the excessive diversity prevailing in many areas. A new fi eld was developed – standardisation – which includes, among other things, unification, that is reducing issues to a single form or standard.
In 1834, Marco Mastrofi ni (1763-1845), an Italian priest, philosopher and mathematician, proposed the unification of the calendar and the introduction of a fixed calendar.
Half a century later, the French Astronomical Society organised a special competition to create a new, fixed calendar. A number of other proposals were also put forward before World War One. Enthusiasts of reforming the calendar managed to get the International Congress of Chambers of Commerce to pass a resolution in support of the reform, while the Swiss government pledged to take
appropriate diplomatic action.
In the turbulent 20th century, the issue of calendar reform was not forgotten – just postponed until calmer times. We are now in the third decade of the 21st century and there is nothing to suggest that calmer times are ever to come. It is high time to seriously address the issue of introducing a fixed calendar – theunifi ed Gregorian calendar.
„W sieci pragnień. Sergio” to kontynuacja serii Bracia Rusto.
Jo i Sergio są jak dwa zderzające się na niebie pioruny – łączą swoje pragnienia, a ich losy splatają się w świecie mafii w niepowtarzalnym tańcu.
Jo, silna i niezłomna kobieta skrywająca tajemnicę, pragnie zrozumienia, miłości, a jednocześnie wolności. Jej dusza walczy między przeszłością a teraźniejszością w poszukiwaniu prawdy.
Sergio, mężczyzna o mrocznej przeszłości i niebiańskim spojrzeniu, pragnie kontroli i szuka równowagi. Jo jest dla niego, jak zakazana melodia, której pragnie słuchać, ale się jej boi. Pragnienia prowadzą go przez labirynt, na końcu którego odkrywa miłość, ale zmaga się z oceną tego, co czuje.
Jo i Sergio muszą zmierzyć się z własnymi demonami, aby przekonać się, dokąd ich to zaprowadzi. Zanim to jednak nastąpi, przez ich ciała i dusze przetoczy się tornado.
Celem niniejszej pracy jest analiza tabu i przesądów w Chinach w aspekcie kulturowym i językowym. Za punkt wyjścia do badań przyjmuję teorię obrzędów Arnolda van Gennepa, teorię tabu Mary Douglas i jej kontynuację w postaci teorii Jerzego S. Wasilewskiego.
W Chinach, mimo odmiennych uwarunkowań historycznych, religijnych, filozoficznych oraz językowych ten mianownik okazał się podobny – jest nim również próba ustanowienia sytuacji idealnej, wzorcowej, harmonijnej. Ale jest to sytuacja, w której akcentuje się dodatkowy aspekt –
dobrostan, rozumiany jako pomyślność, długowieczność i bogactwo. Harmonia zaś jest definiowana przez chińskie pojęcia filozoficzne, takie jak yin i yang, pięć pierwiastków, zodiak, energia qi. Wiele zakazów występujących w Chinach jest bardzo podobna lub wręcz identyczna z zakazami występującymi w europejskiej (polskiej) kulturze ludowej. Jednakże istnieją również liczne różnice – w materiale chińskim istnieje ogromna ilość zakazów uwarunkowanych lingwistycznie, mających swe źródło w homofonicznej strukturze języka chińskiego. Podsumowując – tabu i przesądy chińskie są uwarunkowane zarówno kulturowo, jak i językowo.
Joanna Afek to absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego (Instytut Socjologii) oraz Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (Katedra Azjatystyki). Sinolog i socjolog. Jako adiunkt wykłada na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim historię i kulturę Chin. „Tabu w kulturze chińskiej” to książka napisana na podstawie doktoratu.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
