Czym różni się ryż genmai od ryżu hakumai? Do czego podaje się wasabi? Co sprawia, że sushi potrafi zachwycić nawet najwybredniejszych smakoszy? Potrawy z Kraju Kwitnącej Wiśni przebojem podbiły serca (a przede wszystkim żołądki!) Europejczyków. I nic dziwnego! Kuchnia japońska uchodzi przecież za jedną z najzdrowszych na świecie i... jest przepyszna! Któż z nas nie słyszał o sake, sashimi i sukiyaki? A tempura?! Dzięki książce Adama Wieczorka od dziś przysmaki te będziemy mogli (z sukcesem!) przygotowywać samodzielnie w domu. Kuchnia japońska jest bowiem doskonałym przewodnikiem dla wszystkich chcących zgłębić arkana sztuki kulinarnej. Znajdziemy w niej receptury i na omlet z krewetkami i tofu, i na zupę z małży, kurczaka z pędami bambusa czy shabu-shabu lub lody z zieloną herbatą. Nic, tylko próbować i... Meshigare!
Kołduny, rosolnik, szpekuchy, bliny, miód żmudzki... Iluż z nas z serdeczną łezką w oku wspomina ich smak i cudowny aromat? Dla iluż z nas z kolei to w zasadzie nic nieznaczące słowa? I dla jednych, a tym bardziej i dla drugich Wydawnictwo ASTRUM przygotowało kolejną pozycję z cieszącej się dużą popularnością serii "Kuchnie świata". KUCHNIA KRESOWA Barbary Jakimowicz-Klein to wspaniały przewodnik po kulinarnym świecie dawnych polskich Kresów, Litwy,Ukrainy,Białorusi itp. Dzięki zawartym w nim recepturom zarówno na wykwintne, jak i proste, na tanie i drogie, na jarskie i mięsne potrawy mieszkańców Wilna,Lwowa,Kijowa można powrócić w kraj lat dziecinnych, można też odkryć nieznane dotąd przyjemności podniebienia. A wszystko to "pod czujnym okiem" (zaproponowanych na marginesach) zdrowotnych ziół przyprawowych Diety Funkcjonalnej Lecha Tkaczyka, dzięki którym każde danie nie tylko nabiera niesamowitego smaku i oryginalnego aromatu, ale także przyczynia się do utrzymania na długie lata zgrabnej sylwetki, dobrego humoru, sił witalnych, pięknych włosów itp. Czyż nie warto wybrać się w tę kulinarną podróż?
Książka opisująca w przystępny sposób, jak przyrządzić szybko smaczne naleśniki na wiele sposobów.Przyrządzanie naleśników jest rodzajem celebrowania potraw w kuchniach wszystkich kultur. Od wieków wszak ludzie z różnych stron świata w swoim menu mają te bardzo cienkie placki z mleka, jajek i mąki, smażone na patelni i nadziewane farszem. Sposobów na zrobienie naleśników jest wiele - można je podawać na słodko, słono, a nawet na kwaśno czy na ostro, i z przeróżnymi dodatkami.Smakują oszczędnie żyjącym studentom, słynącym z zamiłowania do wykwintnej kuchni Francuzom, a nawet koronowanym głowom.Naleśniki przygotowane na wiele sposobów i podawane z różnymi składnikami, zaliczane są do najbardziej komfortowym dań. Rezultatem takich działań jest wyjątkowa kolekcja wyrafinowanych i niezwykłych połączeń, takich jak naleśniki z imbirem, czekoladą, wszelkimi dżemami i konfiturami, świeżymi owocami, owocami morza, czy z różnymi serami.Wystarczy tylko odpowiednio je przyrządzić - w tym z pewnością pomoże Ci, Szanowny Czytelniku, niniejsza książka. Znajdziesz w niej nie tylko dziewięćdziesiąt sprawdzonych, tańszych lub droższych, przepisów na ciasto i na farsz, ale też piękne kolorowe zdjęcia naleśników z całego świata. Zadziw więc swoich najbliższych, przygotowując im niesamowitą i niezapomnianą ucztę!
Album malarski ""Droga krzyżowa i pieśni pasyjne w obrazach"", to poruszający motyw Drogi Krzyżowej Jezusa Chrystusa na Golgotę w sztuce. Droga Krzyżowa (łac. via crusis) - w Kościele Katolickim, to nabożeństwo wielkopostne o charakterze adoracyjnym, polegające na symbolicznym odtworzeniu drogi Jezusa Chrystusa na śmierć i złożenia do grobu.
Różaniec, to modlitwa Kościoła Rzymskokatolickiego, pierwotnie znana pod nazwą Psałterza Najświętszej Maryi Panny i kultywowana od czasów średniowiecza w tradycji katolickiej, oraz obdarzona przez Chrześcijan szczególnym znaczeniem duchowym i łaską błogosławieństwa. Symbolika różańca oparta jest na objawieniach maryjnych potwierdzonych przez Kościół katolicki. Termin różaniec oznacza także wspólne odmawianie modlitwy różańcowej w kościele, domu, wszędzie.
Obecna książka Tomasza Sitkowskiego, pod tytułem WAHADŁO W RADIESTEZJI, jest kolejną pozycją, która stanowi kontynuację popularyzacji dziedziny radiestezji przez tego autora. Celem książki jest przekazanie czytelnikowi w logiczny i racjonalny sposób podstaw wiedzy na temat wahadła radiestezyjnego, aby nie dopuścić do magicznego widzenia tego przyrządu. Zdaniem autora, wahadło należy traktować jako podstawowy przyrząd radiestezyjny, a nie jako magiczne wahadełko do rozwiązywania wszelkich problemów. Jest ono zwykłym przedmiotem, który pełni rolę wskazówki do obsługi biologicznego przyrządu, jakim jest organizm radiestety. Wahadło służy radiestecie do rozpoznawania i oceny oddziałujących na nas bodźców z otoczenia lub poleceń wydawanych przez nasz umysł nieświadomy. W książce przekazano podstawowe wiadomości na temat teorii i praktyki zastosowania wahadła radiestezyjnego. Określono jego definicję, zaprezentowano różne rodzaje wahadeł, metodykę posługiwania się wahadłem w radiestezji mentalnej i fizycznej oraz zastosowanie w różnego rodzaju badaniach radiestezyjnych.
Książka stanowi podstawowe i wyczerpujące kompendium wiedzy na temat wahadła radiestezyjnego, przeznaczone zarówno dla początkujących, jak i zaawansowanych radiestetów oraz sympatyków tej dziedziny.
O Autorze:
Tomasz Sitkowski – urodzony w 1950 roku. Z zawodu jest technologiem żywności, o specjalności technologia młynarstwa. W latach 1977-2000 był pracownikiem naukowo badawczym, w roku 1986 uzyskał tytuł kandydata nauk technicznych oraz doktora nauk rolniczych. W latach 2001-2016 pracował w przemyśle młynarskim. Obecnie jest na emeryturze. Radiestezją zajmuje się amatorsko od 1990 roku. W latach 1992-1993 ukończył kursy radiestezji dla początkujących oraz dla zaawansowanych w Polskim Towarzystwie Psychotronicznym w Warszawie. W latach 1991-1993 był członkiem Polskiego Towarzystwa Psychotronicznego. Następnie w życiu autora nastał wieloletni okres samodzielnej, niestowarzyszonej działalności. Od połowy roku 2015 jest członkiem Stowarzyszenia Rzeczoznawców Radiestezji w Warszawie. Swoje prace na temat radiestezji opisuje na stronach www.radiestezjatomaszsitkowski.pl oraz www.psychotronika.pl Publikuje również artykuły w pismach Nieznany Świat, Czwarty Wymiar Biuletyn SRR
Kropla na liściu… to debiutancka powieść biograficzna Beaty Hytkowskiej. Pisanie o sobie, obnażanie siebie jest zawsze szczytem odwagi. Tę siłę do opisania swojej drogi życiowej od dzieciństwa do dorosłości autorka w sobie znalazła, wierząc, że zaciekawi ona wielu czytelników.
I chyba się nie myliła. Jej życie pełne niespodzianek, zawirowań i odkrywanych na nowo tajemnic czyni tę książkę doskonałą powieścią. Nie brak tu łez, smutku i bólu dojrzewania, ale przede wszystkim jest w tej książce naturalna afirmacja życia - tego, co piękne wokół nas i w nas. Autorka jest osobą pogodną, pełną wrażliwości na drugiego człowieka i dobro, którego ludzie są źródłem. Kocha przyrodę, zachwyca się nawet drobnymi przejawami jej piękna i naturalności. Kocha drzewa i wierzy, że mają one duszę. Że można z nimi rozmawiać, przytulać się do nich, czerpać z nich energię. Jej droga do dorosłości, do sukcesu, do tego, kim jest dzisiaj nie była usłana różami. Spotykała na tej drodze różnych ludzi, tych oddanych, dobrych i uczciwych, ale także i tych z drugiej strony… Niezależnie od ich intencji zawsze potrafiła znaleźć wartość w drugim człowieku i czerpać życiową inspirację ze zdarzeń z nimi związanych. Wrodzony optymizm, wzmocniony niezawodną kobiecą intuicją, pomagał jej w każdej sytuacji życiowej wybrać właściwą drogę do celu. Miłość. Miłość do rodziny, do najbliższych, do męża i syna, do odnalezionego rodzeństwa, a nawet do perfekcjonizmu w pracy zawodowej. Niech więc ta książka będzie dla Ciebie, czytelniku, drogowskazem afirmacji życia, niech Cię upewni, że mimo zawirowań i przeciwności losu, zawsze warto być dobrym człowiekiem, bo dobro prędzej czy później do nas wraca.
Zapraszam do lektury tej niezwykle ciekawej książki.
Stron 202
okładka kolorowa, oprawa miękka
Powróżyć?! Powróżyć?! Pokaż rękę, a prawdę Ci powiem! Z pewnością nie raz i nie dwa otrzymałeś gdzieś taką propozycję. Bez względu jednak na to, czego się dowiedziałeś i jakie były tego skutki, propozycja ta nie była bezpodstawna. Z ludzkiej ręki bowiem bardzo wiele da się wyczytać! I nie trzeba do tego jakichś specjalnych predyspozycji czy umiejętności. Każdy z nas może (i powinien) zgłębić arkana chirologii za pomocą świetnego podręcznika Teresy Stąpór.Dowiedzieć się z niego można, jakie są astrologiczne typy dłoni, czym charakteryzuje się człowiek z ręką łopatkowatą, czy osoba z dłonią uczonego faktycznie jest uczona, czego możemy się spodziewać po kimś z kwadratowym kciukiem. Poza tym w książce tej znaleźć można informacje na temat wszystkich linii, wzgórz, kratek, kropek i innych znaków obecnych na dłoniach. Ważną częścią kompendium jest rozdział o zdrowiu i chiromancji oraz o sposobach poprawiania samopoczucia (i kondycji) za pomocą własnych rąk. Jeśli zatem nie zdawałeś sobie dotąd sprawy z potęgi dłoni, zajrzyj do ""Chirologii"". Niejedno Cię zaskoczy!
Jezus Chrystus urodził się ok. 3 roku p.n.e. w Betlejem. Jest on centralną postacią religii chrześcijańskiej. Uznawany jest za Boga jako Syn Boży, współistotny Bogu Ojcu i Duchowi Świętemu. Według Nowego Testamentu narodził się z Ducha Świętego przez Niepokalane Poczęcie Najświętszej Maryi Panny. Jego opiekunem był Święty Józef.Jako dorosły przyjął chrzest z rąk Jana Chrzciciela. Następnie nauczał i gromadził wokół siebie uczniów (najbliższych nazwano apostołami), dokonując w tym czasie cudów. W nauczaniu Jezusa centralnym motywem było Królestwo Boże, rozumiane jako sfera panowania Bożego, w której znaleźć się może każdy, poprzez zmianę swego życia, czyli tzw. (gr.) metanoia. W pełni miało się to objawić w czasach ostatecznych. Było ono oparte na Starym Testamencie, jednak treści starotestamentowe zostały zreinterpretowane. Synteza nauki Jezusa Chrystusa przedstawiona została w Kazaniu na górze zawartym w dwóch nieco różnych wersjach w Ewangelii Mateusza i Ewangelii Łukasza.Jezus nauczał między innymi, jak należy żyć. Po przyjeżdzie do Jerozolimy został powitany z entuzjazmem przez mieszkańców. To, co twierdził, zwłaszcza nazywając się Mesjaszem, spowodowało jednak wrogość faryzeuszy i saduceuszy. Jezus przepowiedział swój los podczas Ostatniej Wieczerzy, kiedy ustanowił sakrament Eucharystii. Zdradzony tej samej nocy przez jednego z uczniów, Judasza, został pojmany i postawiony przed religijnym sądem żydowskim, który uznał go za winnego bluźnierstwa. Wydany został w ręce rzymskiego namiestnika Poncjusza Piłata, który skazał go na śmierć przez ukrzyżowanie. Jezus umarł na krzyżu, jednak trzeciego dnia po złożeniu jego zwłok w kamiennym grobie zmartwychwstał, a następnie przez 40 dni spotykał się ze swoimi uczniami, tłumacząc sens swojej męczeńskiej śmierci i zmartwychwstania, po czym wstąpił do nieba.
Geneza powieści Lalka autorstwa Bolesława Prusa
9 lutego 1887 w 30 numerze warszawskiego dziennika „Gazeta Polska” ukazała się informacja o odbytym w Bernie procesie młodej kobiety, która została oskarżona o kradzież lalki. Została ona uniewinniona, ponieważ sprzedawca zeznał, że zabawka jednak była zakupiona u niego. O tym sprawozdaniu prasowym Prus napisał kilka zdań w XX arkuszu swoich Notatek o kompozycji. Scenę o podobnej tematyce wprowadził później także do powieści (tom II, rozdział VIII). Z wypowiedzi samego pisarza wynika, iż proces ten miał decydujące znaczenie w skrystalizowaniu się pomysłu na powstanie Lalki. Z tego też wydarzenia narodził się tytuł utworu. Wyjaśnił to Prus w liście z 8 lutego 1897 do Władysława Korotyńskiego:
W powieści Lalka znajduje się rozdział poświęcony procesowi o kradzież lalki, rzeczywistej lalki dziecinnej. Otóż taki proces miał miejsce w Wiedniu. A ponieważ fakt ten wywołał w moim umyśle skrystalizowanie się, sklejenie się całej powieści, więc przez wdzięczność użyłem wyrazu Lalka za tytuł. Powieść, o której mówię, powinna mieć tytuł: «Trzy pokolenia». Może nawet byłaby lepiej rozumiana z takiem nazwiskiem.
W sierpniu i na początku września tego samego roku Prus intensywnie pracował nad Lalką. Zbierał także informacje niezbędne do jej powstania: w tym celu skontaktował się z Franciszkiem Bagieńskim – uczestnikiem powstania węgierskiego w 1848 roku.
Publikacja w „Kurierze Codziennym”
29 września 1887 rozpoczął się w „Kurierze Codziennym” druk Lalki. 5 maja 1888, w 123 numerze Kuriera ukazał się ostatni odcinek I tomu powieści. Nastąpiła miesięczna przerwa w publikacji. Na skutek procesu sądowego Prus postanowił zmienić nazwisko subiekta Moraczewskiego na Mraczewski. 8 czerwca tegoż roku rozpoczęto druk II tomu Lalki na łamach „Kuriera” (od nr. 157). Natomiast 5 sierpnia w nr. 215 dziennika ukazała się ostatnia część III rozdziału II tomu powieści, po czym nastąpiła nie zapowiedziana przerwa spowodowana wyjazdem autora do Nałęczowa. Redakcja poprosiła listownie Prusa o dostarczanie kolejnych partii tekstu do druku ze względu na zaniepokojonych czytelników. 30 sierpnia wydrukowano informację, że otrzymano od Prusa zapewnienie o szybkiej publikacji dalszych części. Autor nie dotrzymał jednak obietnicy, sytuacja się przeciągała, więc redakcja Kuriera postanowiła na początku października rozpocząć druk nowego opowiadania Henryka Sienkiewicza Ta trzecia. Ciąg dalszy Lalki ukazał się dopiero 21 listopada (nr 323). Od tamtego momentu publikowano już powieść regularnie. Ostatni odcinek ukazał się 24 maja 1889 w 142 numerze „Kuriera”. W pierwodruku powieść dzieliła się na dwa tomy. W skład pierwszego tomu wchodziło dziewięć rozdziałów, z których ostatni (Złudzenia i rozczarowania) był objętościowo znacznie dłuższy od pozostałych, dlatego też w pierwszym wydaniu książkowym autor podzielił go na dziewięć rozdziałów. Tom drugi składał się z 12 rozdziałów, które w wydaniu z 1890 zostały podzielone na 19. Na podstawie zachowanych rękopisów stwierdzono, że w pierwodruku gazetowym omyłek drukarskich jest bardzo niewiele, co świadczy o staranności korektorów i zecerów.
Jestem komiwojażerem. Podróżuję jedenaście miesięcy w ciągu roku. Jadę zazwyczaj pociągiem, najczęściej trzecią klasą, i prawie zawsze odwiedzam żydowskie miasta i miasteczka. Bo po cóż bym jeździł tam, gdzie nie ma Żydów?
Mój Boże! Ileż to dziwolągów spotyka się po drodze!
Jako komiwojażerowi zdarzają mi się w drodze całe dnie, gdy nic nie robię. Siedzę i myślę. Ot, choćby tłuc łbem o ścianę! Przyszedł mi więc dobry pomysł do głowy. Kupiłem kajet i ołówek. Wszystko, co tylko po drodze słyszę lub widzę, notuję w moim kajecie.
Nie jestem pisarzem ani belfrem, ani żadnym łazęgą. Jestem kupcem.
O autorze:
Szolem Alejchem to żydowski pisarz, jeden z klasyków literatury pięknej w języku jidysz, który swą karierę literacką rozpoczynał od twórczości w języku hebrajskim. Pozostawił po sobie spuściznę składającą się z czterdziestu tomów. Wiele utworów przetłumaczonych zostało na wszystkie główne języki świata. Jego twórczość obejmuje powieści, zbiory opowiadań, dramaty, komedie, nowele, humoreski, felietony, książki dla dzieci. Utwór najbardziej znany to Dzieje Tewji Mleczarza (Tewje der Milchiker), na podstawie którego powstał głośny musical Skrzypek na dachu. Charakterystyczne dla utworów Szolema Alejchema są liczne wątki autobiograficzne. Humor, ironia, sarkazm, ale także zrozumienie natury ludzkiej i znajomość ludzkich losów – oto cechy stylu, które przysporzyły pisarzowi popularności.
Jestem komiwojażerem. Podróżuję jedenaście miesięcy w ciągu roku. Jadę zazwyczaj pociągiem, najczęściej trzecią klasą, i prawie zawsze odwiedzam żydowskie miasta i miasteczka. Bo po cóż bym jeździł tam, gdzie nie ma Żydów?
Mój Boże! Ileż to dziwolągów spotyka się po drodze!
Jako komiwojażerowi zdarzają mi się w drodze całe dnie, gdy nic nie robię. Siedzę i myślę. Ot, choćby tłuc łbem o ścianę! Przyszedł mi więc dobry pomysł do głowy. Kupiłem kajet i ołówek. Wszystko, co tylko po drodze słyszę lub widzę, notuję w moim kajecie.
Nie jestem pisarzem ani belfrem, ani żadnym łazęgą. Jestem kupcem.
O autorze:
Szolem Alejchem to żydowski pisarz, jeden z klasyków literatury pięknej w języku jidysz, który swą karierę literacką rozpoczynał od twórczości w języku hebrajskim. Pozostawił po sobie spuściznę składającą się z czterdziestu tomów. Wiele utworów przetłumaczonych zostało na wszystkie główne języki świata. Jego twórczość obejmuje powieści, zbiory opowiadań, dramaty, komedie, nowele, humoreski, felietony, książki dla dzieci. Utwór najbardziej znany to Dzieje Tewji Mleczarza (Tewje der Milchiker), na podstawie którego powstał głośny musical Skrzypek na dachu. Charakterystyczne dla utworów Szolema Alejchema są liczne wątki autobiograficzne. Humor, ironia, sarkazm, ale także zrozumienie natury ludzkiej i znajomość ludzkich losów – oto cechy stylu, które przysporzyły pisarzowi popularności.
KRZYŻACY, to powieść historyczna Henryka Sienkiewicza publikowana w latach 1897-1900 w ,,Tygodniku Illustrowanym"", wydana w 1900 w Warszawie przez wydawnictwo ,,Gebethner i Wolff"" (wydanie jubileuszowe), rękopis powieści przechowuje Biblioteka Narodowa. Powieść przedstawia dzieje konfliktu polsko-krzyżackiego, a akcja utworu toczy się od 1399 (rok śmierci królowej Jadwigi) do 1410 (bitwa pod Grunwaldem). W okresie publikacji powieść była protestem przeciwko germanizacji prowadzonej przez władze zaboru pruskiego. Henryk Sienkiewicz w swojej książce przywołał Polskę w okresie świetności jej oręża i skupił się na zwycięstwie nad zakonem krzyżackim. Tłem historycznym Krzyżaków jest fragment historii Polski przedstawiający konflikt jagiellońskiej Polski z zakonem krzyżackim. Przy pisaniu powieści autor korzystał z Kroniki Janka z Czarnkowa, Historii Jana Długosza, dzieł takich historyków jak Stanisław Smolka i Karol Szajnocha, niemieckich i francuskich opracowań historycznych, map, odpisów ksiąg itd. Na tle znaczących wydarzeń historycznych autor opisuje dzieje barwnych i wyrazistych postaci. Bohaterami powieści są: Jurand ze Spychowa i jego córka Danusia, a także polski rycerz Maćko i jego bratanek Zbyszko z Bogdańca. Tragiczna miłość Zbyszka i Danusi stanowi wątek melodramatyczny, a walka ze zdradzieckimi Krzyżakami miała podnosić ducha Polaków pod zaborami. Kulminacją powieści jest zwycięska bitwa pod Grunwaldem, przedstawiona jako tryumf oręża polsko-litewskiego. Przebieg bitwy Sienkiewicz odtworzył według Jana Długosza i pod wpływem obrazu Jana Matejki. Powieść opisuje wiele wydarzeń i postaci historycznych, choć nie wszystkie opisane są zgodnie z prawdą. Książkowe wydanie powieści w roku 1900 uwieńczyło jubileusz dwudziestopięciolecia pracy pisarza. Krzyżacy ze względu na antyniemiecką wymowę byli pierwszą książką wydaną w Polsce po zakończeniu II wojny światowej; powieść została wydana w sierpniu 1945 roku.
Los książki podobny jest do losu człowieka. Musi ona przejść wszystkie męki piekielne, nim ujrzy światło Boże. „Z jarmarku” może również znaczyć „z życia”, bo życie jest podobne do jarmarku. Każdy jest skory do porównywania lu?kiego życia z czymkolwiek. Pewien stolarz na przykład powie?iał kiedyś: — Człowiek jest jak stolarz. Stolarz żyje, żyje, a potem umiera. Tak też bywa z człowiekiem. Od szewca słyszałem, że życie człowieka podobne jest do pary butów. Kiedy podeszwy są już zdarte, to znaczy koniec. Pora głowie do piachu.
Człowiek, kiedy wybiera się na jarmark, jest pełen na?iei. Spo?iewa się znaleźć tam jakieś nadzwyczajne towary. Leci więc na ten jarmark jak strzała z łuku. Mknie jak szalony. Nie zaczepiajcie go wtedy. On nie ma czasu! Gdy wraca z jarmarku, wie już, co kupił. Wtedy ma czas. Może już ochłonąć, może też zdać relację ze swoich osiągnięć. Może opowiadać powolutku, nie śpiesząc się, o wszystkim. Z kim się na jarmarku spotkał, co wi?iał i co słyszał. Prawda jednak nie przedstawia się dokładnie tak; kiedy mówi się „z jarmarku”, to ma się na myśli drogę powrotną albo wrażenia wyniesione z wielkiego jarmarku.
Książka Z JARMARKU wiernie odtwarza sceny z życia ludu żydowskiego w dawnych czasach. „Jarmark” to codzienna walka o chleb, o przetrwanie, o miłość, o wiarę i nadzieję, o które w biedzie niezwykle trudno.
Mimo upływu czasu, jeśli chodzi o ludzkie przywary, wady i zalety, książka nie straciła na aktualności. Świat może się zmienić, ale człowiek „na jarmarku” życia nie zmienił się ani trochę.
Zapraszam do lektury.
Album malarski Droga krzyżowa i pieśni pasyjne w obrazach, to poruszający motyw Drogi Krzyżowej Jezusa Chrystusa na Golgotę w sztuce. Droga Krzyżowa (łac. via crucis) w Kościele Katolickim, to nabożeństwo wielkopostne o charakterze adoracyjnym, polegające na symbolicznym odtworzeniu drogi Jezusa Chrystusa na śmierć i złożenia do grobu.Nazwa ta używana jest też w kontekście samej męki Chrystusa, nabożeństwa rozważania stacji Drogi Krzyżowej, przedstawienia pasyjnego oraz czwartej tajemnicy części bolesnej różańca.Jak mogła wyglądać droga Jezusa Chrystusa oddaje obraz Droga Krzyżowa autorstwa Pietera Bruegela starszego na okładce książki. Ukazuje on niejako później rozrysowywane 14 stacji Drogi Krzyżowej, której głównym uczestnikiem oprócz bohatera tego tragicznego wydarzenia są ludzie. Widzimy tu ludzi wychodzących z bram miasta, którzy wielkim łukiem zmierzają na wzgórze Golgota. Tłum kierowany jest przez jeźdźców na koniu, w czerwonych pelerynach.To nie tłum pątników opłakujących Mistrza. To raczej rozbawione tłumy ciekawskich, nieświadomych wydarzenia ludzi.Dopiero po dokładnym przyjrzeniu się, można dostrzec sceny nowotestamentowe. Zauważyć można upadek Chrystusa pod ciężarem krzyża. Jego oprawcy kłócą się, czy go podnieść, czy pozostawić na ziemi. Z grupy chłopów powracających do domu, jeden zostaje wyciągnięty. Żołnierz na koniu toruje miejsce wśród gapiów i oglądając się za siebie ponagla go do podejścia do krzyża i upadłego Jezusa. Mężczyzną opierającym się oprawcom jest Szymon Cyrenejczyk. Bruegel ukazał hipokryzję i dwulicowość tłumu, który nie zna znaczenia ukrzyżowania. Grupa idąca z boku nie chce uczestniczyć w haniebnej procesji - oni rozumieją znaczenie misterium wielkanocnego. Żona Szymona ma u pasa różaniec symbol katolickiej modlitwy i wiary. Przed krzyżem ciągnięty jest wóz, na którym siedzą dwaj łotrzy otrzymujący rozgrzeszenie.Widzimy też grupę lamentujących kobiet oraz Marię podtrzymywaną przez Jana Ewangelistę. Stoją oni na skale, powyżej tłumu, będąc świadomymi wydarzeń. Grupę tę, już nie na obrazie, widzimy w dalszych scenach Drogi Krzyżowej - ukrzyżowanie Jezusa Chrystusa i złożenie do grobu. Dzieło Misterium Wielkiej Nocy kończy się Zmartwychwstaniem Syna Bożego, aż do Wniebowstąpienia. To z Nieba, jako sędzia sprawiedliwy w Dniu Ostatecznym będzie sądził według uczynków, nie kierując się jakimikolwiek względami.
Komunikacja społeczna w edukacji od wielu lat jest obiektem różnego rodzaju dydaktycznych badań eksperymentalnych. ""Podstawy komunikacji społecznej w edukacji"" jest jedną z pierwszych na polskim rynku księgarskim publikacji prezentujących charakter interdyscyplinarny - przeznaczona jest dla osób interesujących się zagadnieniami komunikacji społecznej, dla nauczycieli róznych typów szkół zreformowanego systemu edukacji...
Wielkie i wspaniałe stare miasto gojowskie Jehupec (tak autor nazywał w swoich utworach Kijów) w całej swojej długoletniej historii czegoś podobnego jeszcze nie widziało. W opisywany przeze mnie poranek kończącego się lata Jehupec miał okazję ujrzeć na swoich ulicach jakieś niezwykłe typy Żydów. Ilekroć wypadnie ci czytelniku wpaść do tego miasta i sięgnąć po miejscową gazetę, zetkniesz się już na pierwszej stronie z Żydami. A co to za Żydzi zebrali się w mieście owego poranka? Byli to nobliwi obywatele Kasrylewki. Szanowani i szacowni obywatele tego miasta. Nie byle jacy obywatele i gospodarze domów, ale wybrani z wybranych. A wybrani zostali po to, aby dokonać czynu zbożnego, ważnego i miłego Bogu. Śmietanka miasta Kasrylewki. Chętnie wymieniłbym ich nazwiska, ale sądzę, że nie jest to konieczne. Albowiem Żyd z Kasrylewki, który zajmuje się czynieniem dobra, nie ugania się za zaszczytem i nie łaknie sławy. Żydzi owi żwawymi i dziarskimi krokami przemierzali ulice. Byli jakby trochę nadęci i nieco zdenerwowani. Każdy z nich nosił pod pachą brzuchaty woreczek, w którym był tałes i tefilin. Ponadto każdy miał przy sobie parasol. Jeden Pan Bóg w niebie chyba wiedział, w jakim celu je dźwigali. Pora i pogoda — bezdeszczowa i bezsłoneczna — nie była dla nich stosowna. Przy silnym jednak wietrze parasol ten gotów był niczym samolot unieść każdego Żyda w przestworza. Ci zacni obywatele Kasrylewki nie byli zamożni. Ale czy można śmiać się z własnej biedy? Że jest to możliwe, potwierdza zarówno Szolem Alejchem, jak i mieszkańcy wymyślonej przez niego Kasrylewki, fikcyjnego miasteczka żydowskiego w zaborze rosyjskim. Humor, który nigdy ich nie opuszcza, nie przekreśla jednak ani ich życiowej zaradności, ani innych zalet charakteru. Pojawiający się w wielu opowiadaniach lokalny mędrzec, jest oczywiście równie śmieszny, co pozostali mieszkańcy, ale nie przestaje być z tego powodu mędrcem ani nie traci godności. Większość mieszkańców Kasrylewki to ludzie niezamożni, by nie rzec bieni. Są to jednak biedacy, którzy nie stracili radości życia. Szolem Alejchem przedstawia wiele postaci - najbardziej znane to Tewje Mleczarz i Menachem Mendel, całkowite przeciwieństwa charakterów. Tewje to pracowity, twardo stąpający po ziemi chłop-gospodarz, natomiast Menachem to marzyciel ciągle bujający w obłokach. Jednak dla mieszkańców tego fikcyjnego miasteczka bardzo ważne jest to, żeby mimo braku pieniędzy nie stracić najważniejszego - czyli człowieczeństwa. O autorze: Szolem Alejchem to żydowski pisarz, jeden z klasyków literatury pięknej w języku jidysz, który swą karierę literacką rozpoczynał od twórczości w języku hebrajskim. Pozostawił po sobie spuściznę składającą się z czterdziestu tomów. Wiele utworów przetłumaczonych zostało na wszystkie główne języki świata. Jego twórczość obejmuje powieści, zbiory opowiadań, dramaty, komedie, nowele, humoreski, felietony, książki dla dzieci. Utwór najbardziej znany to Dzieje Tewji Mleczarza (Tewje der Milchiker), na podstawie którego powstał głośny musical Skrzypek na dachu. Charakterystyczne dla utworów Szolema Alejchema są liczne wątki autobiograficzne, a także scenki z życia mieszkańców Kasrylewki – wymyślonego przez niego, typowego żydowskiego miasteczka. Humor, ironia, sarkazm, ale także zrozumienie natury ludzkiej i znajomość ludzkich losów – oto cechy stylu, które przysporzyły pisarzowi popularności.
Wielkie i wspaniałe stare miasto gojowskie Jehupec (tak autor nazywał w swoich utworach Kijów) w całej swojej długoletniej historii czegoś podobnego jeszcze nie widziało. W opisywany przeze mnie poranek kończącego się lata Jehupec miał okazję ujrzeć na swoich ulicach jakieś niezwykłe typy Żydów. Ilekroć wypadnie ci czytelniku wpaść do tego miasta i sięgnąć po miejscową gazetę, zetkniesz się już na pierwszej stronie z Żydami. A co to za Żydzi zebrali się w mieście owego poranka? Byli to nobliwi obywatele Kasrylewki. Szanowani i szacowni obywatele tego miasta. Nie byle jacy obywatele i gospodarze domów, ale wybrani z wybranych. A wybrani zostali po to, aby dokonać czynu zbożnego, ważnego i miłego Bogu. Śmietanka miasta Kasrylewki. Chętnie wymieniłbym ich nazwiska, ale sądzę, że nie jest to konieczne. Albowiem Żyd z Kasrylewki, który zajmuje się czynieniem dobra, nie ugania się za zaszczytem i nie łaknie sławy. Żydzi owi żwawymi i dziarskimi krokami przemierzali ulice. Byli jakby trochę nadęci i nieco zdenerwowani. Każdy z nich nosił pod pachą brzuchaty woreczek, w którym był tałes i tefilin. Ponadto każdy miał przy sobie parasol. Jeden Pan Bóg w niebie chyba wiedział, w jakim celu je dźwigali. Pora i pogoda — bezdeszczowa i bezsłoneczna — nie była dla nich stosowna. Przy silnym jednak wietrze parasol ten gotów był niczym samolot unieść każdego Żyda w przestworza. Ci zacni obywatele Kasrylewki nie byli zamożni. Ale czy można śmiać się z własnej biedy? Że jest to możliwe, potwierdza zarówno Szolem Alejchem, jak i mieszkańcy wymyślonej przez niego Kasrylewki, fikcyjnego miasteczka żydowskiego w zaborze rosyjskim. Humor, który nigdy ich nie opuszcza, nie przekreśla jednak ani ich życiowej zaradności, ani innych zalet charakteru. Pojawiający się w wielu opowiadaniach lokalny mędrzec, jest oczywiście równie śmieszny, co pozostali mieszkańcy, ale nie przestaje być z tego powodu mędrcem ani nie traci godności. Większość mieszkańców Kasrylewki to ludzie niezamożni, by nie rzec bieni. Są to jednak biedacy, którzy nie stracili radości życia. Szolem Alejchem przedstawia wiele postaci - najbardziej znane to Tewje Mleczarz i Menachem Mendel, całkowite przeciwieństwa charakterów. Tewje to pracowity, twardo stąpający po ziemi chłop-gospodarz, natomiast Menachem to marzyciel ciągle bujający w obłokach. Jednak dla mieszkańców tego fikcyjnego miasteczka bardzo ważne jest to, żeby mimo braku pieniędzy nie stracić najważniejszego - czyli człowieczeństwa.
O autorze:
Szolem Alejchem to żydowski pisarz, jeden z klasyków literatury pięknej w języku jidysz, który swą karierę literacką rozpoczynał od twórczości w języku hebrajskim. Pozostawił po sobie spuściznę składającą się z czterdziestu tomów. Wiele utworów przetłumaczonych zostało na wszystkie główne języki świata. Jego twórczość obejmuje powieści, zbiory opowiadań, dramaty, komedie, nowele, humoreski, felietony, książki dla dzieci. Utwór najbardziej znany to Dzieje Tewji Mleczarza (Tewje der Milchiker), na podstawie którego powstał głośny musical Skrzypek na dachu. Charakterystyczne dla utworów Szolema Alejchema są liczne wątki autobiograficzne, a także scenki z życia mieszkańców Kasrylewki – wymyślonego przez niego, typowego żydowskiego miasteczka. Humor, ironia, sarkazm, ale także zrozumienie natury ludzkiej i znajomość ludzkich losów – oto cechy stylu, które przysporzyły pisarzowi popularności.
JUTRZENKA.MYŚLI O PRZESĄDACH MORALNYCH. WYDANIE ALBUMOWE Z ILUSTRACJAMI.WYD. I. 2021.OPRAWA TWARDA.STRON 162- DODATEK 12 KOLOROWYCH I CZARNO-BIAŁYCH ILUSTRACJI I RYCIN.
JUTRZENKA.MYŚLI O PRZESĄDACH MORALNYCH.
?Seria: Beletrystyka
?Autor: Friedrich Wilhelm Nietzsche
?EAN 9788366716568
Cena: 155 zł
Opis:
Jutrzenka jest dziełem napisanym przez słynnego filozofa Friedricha Nietzschego.
Filozofia Nietzschego koncentruje się wokół koncepcji "filozofii życia", która postrzega rzeczywistość, w tym ludzi, jako samo życie.
Ta filozofia prowadzi Nietzschego do odrzucenia tradycyjnych filozoficznych koncepcji i zamiast tego skupia się na dynamicznej i zmieniającej się naturze istnienia.
Dzieło Nietzschego Jutrzenka należy do kategorii eposów, aforyzmów i modernizmu, jak wskazują fragmenty.
Oprócz Jutrzenki, Nietzsche jest także znany ze swojego wpływowego dzieła "Tako rzecze Zaratustra", które klasyfikowane jest jako epos, traktat i modernistyczne dzieło.
Wpływ Nietzschego i jego powiązanie z faszyzmem
Filozofia Nietzschego była przedmiotem wielu debat, a niektórzy dopatrywali się powiązań między jego ideami a wzrostem faszyzmu.
Jednak ważne jest, aby pamiętać, że sam Nietzsche nie był faszystą, a jego dzieła były później błędnie interpretowane i wykorzystywane przez faszystowskich myślicieli.
Przytoczony fragment wskazuje, że relacja między Nietzschem a faszyzmem jest złożona i niuansowana, wymagająca dalszego zbadania.
Ideały apollińskie i dionizyjskie w filozofii Nietzschego
Filozofia Nietzschego bada również koncepcje ideałów apollińskich i dionizyjskich, które reprezentują napięcie między racjonalnymi, uporządkowanymi i zdyscyplinowanymi aspektami natury ludzkiej (apollińskie) a irracjonalnymi, namiętnymi i ekstatycznymi aspektami (dionizyjskie).
Te dwie przeciwstawne siły są postrzegane jako fundamentalne dla zrozumienia przez Nietzschego ludzkiej kondycji i natury istnienia.
W "Jutrzence Nietzsche" przeprowadza zasadniczą krytykę dotychczasowej moralności, dotychczasowych stosunków społecznych, dotychczasowej kultury. Jak pisze B.A.G. Fuller ażeby uwolnić ludzkość, nim będzie za późno, od zwyrodnienia do jakiego doprowadził chrześcijański, a w szczególności teutońsko-chrześcijański pogląd na życie i sposób życia, potrzebna jest nieodzownie radykalna rewolucja duchowa i, co za tym idzie, moralna i społeczna. Jutrzenka tę rewolucję zapowiada.
Cena: 155,00 JUTRZENKA.MYŚLI O PRZESĄDACH MORALNYCH. WYDANIE ALBUMOWE Z ILUSTRACJAMI.WYD. I. 2021.OPRAWA TWARDA.STRON 162- DODATEK 12 KOLOROWYCH I CZARNO-BIAŁYCH ILUSTRACJI I RYCIN.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
