Znachor to "ten, kto zna"choroby. To osoba bez wykształcenia medycznego, zajmująca się leczeniem ludzi, Znachorstwo jest często związane z zabobonami.Stosuje się w nim metody irracjonalne, w tym praktyki rytualne, i magiczne, które są rozpowszechnione wśród ludzi niewykształconych,ale niekoniecznie.Sporadycznie w społeczeństwach cywilizowanych. Wiedzę znachor otrzymywał od wykształconych poprzedników i znawców medycyny ludowej.Medyczna wiedza ludowa oparta była i jest na korzystaniu z naturalnych właściwości leczniczych przyrody. Jej główny dział stanowi ziołolecznictwo.Dopiero lata 50. i 60. XX w. zmieniły sytuację, ponieważ na terenach wiejskich pojawili się lekarze. Powieść " Znachor" Tadeusz Dołęga-Mostowicz napisał w roku 1937. Dzieło to powstało początkowo jako scenariusz filmowy. Kiedy jednak scenariusz odrzucono, autor przerobił go na powieść. Treścią jest historia renomowanego chirurga, profesora Rafała Wilczura, który pewnego dnia dowiaduje się, że jego ukochana żona Beata odeszła z kochankiem, zabierając ich córeczkę Marysię. Zrozpaczony włóczy się po mieście i pada ofiarą bandytów. Ciężko pobity doznaje amnezji. Nie wiedząc, kim jest, tuła się po wioskach, chwytając się dorywczych prac. W końcu przyjmuje go pod swój dach wiejski gospodarz i Wilczur, już jako Antoni Kosiba, rozpoczyna swoją znachorską działalność. Po udanej operacji kalekiego syna gospodarza zyskuje sławę wielkiego uzdrowiciela. Miejscowy lekarz, zazdrosny o sukces, grozi mu sądem za nielegalne wykonywanie praktyki lekarskiej... Sukces powieści zachęcił autora do napisania kontynuacji losów profesora Wilczura. W 1939 roku wydana została powieść "Profesor Wilczur" przedstawiająca jego dalsze losy. W 1936 roku pisarz przebywający w majątku Piwnickich w Sikorzu,odwiedził z gospodarzami w ramach wycieczki oddaloną o 10 km wieś Radostki, w której znajdował się młyn wodny. Przyjmował w nim pacjentów jeden z pracowników młyna, miejscowy zielarz i znachor nazwiskiem Różycki. Liczni pacjenci woleli leczyć się u znachora niż u drogich i mało skutecznych lekarzy. Krótko wcześniej, w 1935 w dzienniku " ABC", z którym Dołęga-Mostowicz współpracował, ukazała się notatka o lekarzu, doktorze Ferdynandzie Dolanim, absolwencie uczelni medycznej w Brukseli, który w małopolskiej wsi Borek został aresztowany za znachorstwo. Dolani zataił posiadanie dyplomu doktora medycyny, ponieważ znachorom powodzi się lepiej niż lekarzom. Historie te zainspirowały pisarza, a Radotki stały się pierwowzorem Radoliszek, które autor przeniósł jednak do północno-wschodniej Polski, na Wileńszczyznę i tereny białoruskie, skąd sam pochodził. Wątek pobicia doktora Wilczura mógł nawiązywać do przeżyć pisarza, który za krytykę władz został pobity w 1927roku.żródło Autor: Tadeusz Dołęga-Mostowicz urodził się 23 września 1900 roku w Głębokiem. Należy do najbardziej poczytnych polskich pisarzy okresu międzywojennego.Popularność przyniosły mu takie powieści jak Kariera Nikodema Dyzmy, Znachor, Doktor Murek czy Pamiętnik pani Hanki, na podstawie których powstały też chętnie oglądane filmy i seriale. Pisarz zmarł w roku 1939 w Kutach.
Do rąk Państwa oddajemy dwie powieści Znachor i Profesor Wilczur w jednej książce jako całość losów Rafała Wilczura autorstwa Tadeusza Dołęgi-Mostowicza.
Znachor to„ten, kto zna”choroby. To osoba bez wykształcenia medycznego, zajmująca się leczeniem ludzi, Znachorstwo jest często związane z zabobonami.Stosuje się w nim metody irracjonalne, w tym praktyki rytualne, i magiczne, które są rozpowszechnione wśród ludzi niewykształconych,ale niekoniecznie.Sporadycznie w społeczeństwach cywilizowanych. Wiedzę znachor otrzymywał od wykształconych poprzedników i znawców medycyny ludowej.Medyczna wiedza ludowa oparta była i jest na korzystaniu z naturalnych właściwości leczniczych przyrody. Jej główny dział stanowi ziołolecznictwo.Dopiero lata 50. i 60. XX w. zmieniły sytuację, ponieważ na terenach wiejskich pojawili się lekarze. Powieść „Znachor” Tadeusz Dołęga-Mostowicz napisał w roku 1937. Dzieło to powstało początkowo jako scenariusz filmowy. Kiedy jednak scenariusz odrzucono, autor przerobił go na powieść.
Powieść Profesor Wilczur została wydana w roku 1939 i przedstawia dalsze losy tego,który „zna choroby”.
Rafał Wilczur,to osoba bez wykształcenia medycznego zajmująca się leczeniem ludzi.
Po odzyskaniu pamięci Rafał Wilczur powraca do swej dawnej pracy w klinice. Jednak intrygi jego dotychczasowego zastępcy Dobranieckiego doprowadzają Wilczura do zniechęcenia. W końcu postanawia opuścić stolicę i zamieszkać z powrotem na wsi, gdzie czuje się bardziej potrzebny. W 1936 roku pisarz przebywający w majątku Piwnickich w Sikorzu,odwiedził z gospodarzami w ramach wycieczki oddaloną o 10 km wieś Radostki, w której znajdował się młyn wodny. Przyjmował w nim pacjentów jeden z pracowników młyna, miejscowy zielarz i znachor nazwiskiem Różycki. Liczni pacjenci woleli leczyć się u znachora niż u drogich i mało skutecznych lekarzy.
Wątek pobicia doktora Wilczura mógł nawiązywać do przeżyć pisarza, który za krytykę władz został pobity w 1927 roku. Autor: Tadeusz Dołęga-Mostowicz urodził się 23 września 1900 roku w Głębokiem. Należy do najbardziej poczytnych polskich pisarzy okresu międzywojennego.Popularność przyniosły mu takie powieści jak Kariera Nikodema Dyzmy, Znachor, Doktor Murek czy Pamiętnik pani Hanki, na podstawie których powstały też chętnie oglądane filmy i seriale. Pisarz zmarł w roku 1939 w Kutach.
Źródło:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Znachor;
https://pl.wikipedia.org/wiki/Profesor_Wilczur
Znachor to „ten, kto zna”choroby. To osoba bez wykształcenia medycznego, zajmująca się leczeniem ludzi, Znachorstwo jest często związane z zabobonami.Stosuje się w nim metody irracjonalne, w tym praktyki rytualne, i magiczne, które są rozpowszechnione wśród ludzi niewykształconych,ale niekoniecznie.Sporadycznie w społeczeństwach cywilizowanych. Wiedzę znachor otrzymywał od wykształconych poprzedników i znawców medycyny ludowej.Medyczna wiedza ludowa oparta była i jest na korzystaniu z naturalnych właściwości leczniczych przyrody. Jej główny dział stanowi ziołolecznictwo.Dopiero lata 50. i 60. XX w. zmieniły sytuację, ponieważ na terenach wiejskich pojawili się lekarze. Powieść „ Znachor” Tadeusz Dołęga-Mostowicz napisał w roku 1937. Dzieło to powstało początkowo jako scenariusz filmowy. Kiedy jednak scenariusz odrzucono, autor przerobił go na powieść.
Treścią jest historia renomowanego chirurga, profesora Rafała Wilczura, który pewnego dnia dowiaduje się, że jego ukochana żona Beata odeszła z kochankiem, zabierając ich córeczkę Marysię. Zrozpaczony włóczy się po mieście i pada ofiarą bandytów. Ciężko pobity doznaje amnezji. Nie wiedząc, kim jest, tuła się po wioskach, chwytając się dorywczych prac. W końcu przyjmuje go pod swój dach wiejski gospodarz i Wilczur, już jako Antoni Kosiba, rozpoczyna swoją znachorską działalność. Po udanej operacji kalekiego syna gospodarza zyskuje sławę wielkiego uzdrowiciela. Miejscowy lekarz, zazdrosny o sukces, grozi mu sądem za nielegalne wykonywanie praktyki lekarskiej...
Sukces powieści zachęcił autora do napisania kontynuacji losów profesora Wilczura. W 1939 roku wydana została powieść „Profesor Wilczur” przedstawiająca jego dalsze losy. W 1936 roku pisarz przebywający w majątku Piwnickich w Sikorzu,odwiedził z gospodarzami w ramach wycieczki oddaloną o 10 km wieś Radostki, w której znajdował się młyn wodny. Przyjmował w nim pacjentów jeden z pracowników młyna, miejscowy zielarz i znachor nazwiskiem Różycki. Liczni pacjenci woleli leczyć się u znachora niż u drogich i mało skutecznych lekarzy.
Krótko wcześniej, w 1935 w dzienniku „ ABC”, z którym Dołęga-Mostowicz współpracował, ukazała się notatka o lekarzu, doktorze Ferdynandzie Dolanim, absolwencie uczelni medycznej w Brukseli, który w małopolskiej wsi Borek został aresztowany za znachorstwo. Dolani zataił posiadanie dyplomu doktora medycyny, ponieważ znachorom powodzi się lepiej niż lekarzom. Historie te zainspirowały pisarza, a Radotki stały się pierwowzorem Radoliszek, które autor przeniósł jednak do północno-wschodniej Polski, na Wileńszczyznę i tereny białoruskie, skąd sam pochodził.
Wątek pobicia doktora Wilczura mógł nawiązywać do przeżyć pisarza, który za krytykę władz został pobity w 1927 roku.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Znachor
Autor: Tadeusz Dołęga-Mostowicz urodził się 23 września 1900 roku w Głębokiem. Należy do najbardziej poczytnych polskich pisarzy okresu międzywojennego.Popularność przyniosły mu takie powieści jak Kariera Nikodema Dyzmy, Znachor, Doktor Murek czy Pamiętnik pani Hanki, na podstawie których powstały też chętnie oglądane filmy i seriale. Pisarz zmarł w roku 1939 w Kutach.
Ziemia Obiecana to jedna z najwybitniejszych powieści Władysława Reymonta, po Chłopach najczęściej tłumaczona na języki obce i filmowana. Materiały do niej autor zaczął zbierać w 1896, przebywając przez blisko rok w mieście Łodzi. Dzieło było publikowane w latach 1897–1898 na łamach Kuriera Warszawskiego (osobno książkę wydano w roku 1899). Bohaterem tego studium jest miasto kapitalistyczne, jakim wtedy stawała się Łódź. Władysław Reymont porównał ją do monstrum, niszczącego zwykłych ludzi, a z drugiej strony wykrzywiającego psychicznie właścicieli wielkich fortun. Tematem powieści jest mechanizm „robienia pieniędzy” przez jej trzech bohaterów, z których jeden jest Polakiem (Karol Borowiecki), drugi Niemcem (Max Baum), trzeci Żydem (Moryc Welt). Różnice pochodzenia i obyczajów nie dzielą ich, wręcz przeciwnie – przyjaciele wykorzystują je dla skutecznego działania i wygrywania z konkurencją. Razem zakładają fabrykę, łączy ich wspólny interes, wspólne poczucie, że należą do grupy Lodzermenschów.
Mimo zawartej krytyki społecznej Ziemia Obiecana jest nie tylko manifestem politycznym. Plastyczny i naturalistyczny obraz Łodzi i jej mieszkańców jest przykładem antyurbanizmu Reymonta, jego umiłowania przyrody oraz przeciwstawiania „naturalnego” środowiska chłopskiego i wiejskiego (jego obyczajów, systemu wartości) „patologicznemu” środowisku miejskiemu. Ironiczny tytuł tej powieści stał się w Polsce publicystycznym określeniem Łodzi, z czasem pozbawionym pejoratywnego odcienia.
O autorze:
Władysław Reymont urodził się 7 V 1867 w Kobielach Wielkich koło Radomska. Był synem wiejskiego organisty. Prawdopodobnie ok.1888 przekształcił sobie nazwisko na Reymont, tak bowiem od 1889 podpisywał listy. Pod koniec 1893 przeniósł się do Warszawy, żyjąc wyłącznie z prac literackich. Rozgłos zyskał studium środowiskowym Pielgrzymka do Jasnej Góry (1895; uczestniczył w chłopskiej pielgrzymce podczas obchodów 100. rocznicy powstania kościuszkowskiego 1794), w którym dał się poznać jako artysta o niezwykłej wrażliwości zmysłowej, ukazujący w plastycznych opisach bogactwo otaczającego świata. Twórczość Reymonta jest zróżnicowana pod względem tematyki, formy literackiej oraz nierówna pod względem swej wartości. W powieściach obyczajowych zawarł elementy krytyki społecznej. Władysław Reymont jest laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1924. Otrzymał ją za powieść Chłopi. Zmarł 5 grudnia 1925 w swoim mieszkaniu w Warszawie.
BAJKA. DLACZEGO WARTO DBAĆ O ZDROWIE I NIE PRZEZIĘBIAĆ SIĘ, MIEĆ ŁADNE ZĄBKI ORAZ NIE BAĆ SIĘ SZCZEPIENIA! przybliża dzieciom wszystkie działania, które mają wpływ na zdrowie naszych milusińskich.Bo zdrowe dziecko,to szczęśliwi rodzice. W skład tej zbiorczej książki wchodzą trzy bajki.Są to: Jak dbać o ząbki, Wizyta Pana doktora, Pani pielęgniarka.Nie boję się szczepienia.
Autor przekonuje, że ciekawe i wcale niestraszne może być spotkanie z panem dentystą, z panem doktorem czy z panią pielęgniarką, która w sposób umiejętny zaszczepi nas przeciw różnym chorobom zagrażającym zdrowiu malucha. Przesłaniem książki i dla rodziców i dla dzieci jest to, że o zdrowie należy dbać w każdym wieku.
Wizyta lekarza, wizyta u dentysty badania lekarskie, szczepienia,higiena osobista, czy zażywanie leków nieraz jest konieczne, a na pewno wcale niegroźne. Bajeczka, którą macie przed sobą została napisana z myślą o naszych kochanych maluchach. Autor, Lech Tkaczyk, zgodnie ze sprawdzoną zasadą „nauka poprzez zabawę”, w nowatorski i ciekawy sposób, zapoznaje dzieci z zawodem LEKARZA, DENTYSTY,PIELĘGNIARKI.Warto dodać, że bajeczka jest pięknie ilustrowana przez Tomasza Laskowskiego, co z pewnością spodoba się Twojemu młodemu odkrywcy. Autor, Lech Tkaczyk proponuje Państwu wierszowane bajeczki, napisane lekkim, żartobliwym językiem, łatwym do zrozumienia przez najmłodszych. Każda historyjka w zabawny i przyjemny sposób uczy małego człowieka podstawowych czynności i pojęć związanych ze zdrowiem.
Barwne obrazki pobudzą wyobraźnię, dzięki czemu nauka stanie się zabawą, a zabawa nauką. Książka ma dołączony audiobook z czytaną treścią bajki i podkładem muzycznym na płycie CD. Piosenkę Jak być zdrowym do muzyki Mieczysława Stępnia śpiewa Monika Kozłowska.
Zapraszamy do lektury tej pięknej bajki!
O Autorze:
Lech Tkaczyk - absolwent Wydziału Technologii Żywności Akademii Rolniczej we Wrocławiu i Międzynarodowych Studiów Doktoranckich na Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. Poeta, autor kilku tomików poetyckich wydanych wraz z płytami z poezją śpiewaną do jego tekstów - w tym przez artystkę Piwnicy Pod Baranami Beatę Czernecką (tomik poetycki i płyta muzyczna Anioły Codzienności). Napisał teksty do ponad 150 piosenek wydanych na płytach dla najmłodszych i dla dorosłych.
Lech Tkaczyk napisał i wydał w postaci książek, audiobooków, słuchowisk, e-booków ponad 100 bajek dla dzieci. Słuchowiska i audiobooki nagrywane są przez aktorów scen polskich, a także przez profesjonalnych lektorów. Autor pisze książki klasycznym wierszem i nie zamierza zmieniać stylu na prozatorski. Uczestniczy w spotkaniach autorskich z dziećmi w szkołach, przedszkolach, bibliotekach itd. Za swoją działalność na rzecz dzieci otrzymał Medal Komisji Edukacji Narodowej. Fragmenty spotkań i czytanych przez niego książek można zobaczyć na YouTube i innych portalach społecznościowych, na których jest bardzo aktywny. Na Facebooku prowadzi wiele grup poetyckich promujących twórczość autorów.
Jako prezes i współwłaściciel Wydawnictwa Astrum wydaje cykliczne antologie poetyckie i prozatorskie pozwalające zaistnieć w księgarniach całego kraju autorom reprezentującym różne style uprawianej przez nich poezji czy beletrystyki.
Lech Tkaczyk ma wiele pasji. Nadal działa aktywnie - pisze książki dla dzieci i dorosłych, nagrywa słuchowiska, pisze wiersze.
Kocha poezję oraz piosenkę poetycką. Strona autorska oraz adresy do stron Lecha Tkaczyka
www.lech-tkaczyk.pl
www.sluchowiska.com
www.wydawnictwo-astrum.pl
https://www.facebook.com/lech.tkaczyk
https://twitter.com/tkaczyk1
https://www.instagram.com/ksiazkidladzieciautor/
mail: l.tkaczyk@astrum.wroc.pl
Pogadanki autora o książkach dla dzieci na You Tube: Radio ASTRUM dzieciom
Ze wstępu do reprintu:Kiedym został kucharzem w mojej młodości, nie roiłem sobie, że przyjdzie mi kiedyś napisać książkę kucharską. Wiek i doświadczenie ośmielają. Opuściłem Warszawę, zwiedziłem nadreńskie prowincye, Paryż, pracowałem tam dwa lata w moim zawodzie, a zebrawszy zasiłek na drogę, puściłem się do Londynu, gdzie poznałem znakomity porządek w kuchniach i siłę potraw angielskich,odpowiednią klimatowi i powołaniu m arynarskiem u narodu. Cztery więc poznałem kuchnie: polską, niemiecką, francuską i angielską. Korzystałem z tej znajomości i siłę jednych ze smakiem drugich starałem się pogodzić i zastosować do naszego klimatu. Objętość 300 stron;Wkładka 80 kolorowych ilustracji. oprawa miękka;format A4.
Książka kucharska dla każdego domu zawierająca znaczną ilość przepisów kuchennych zarówno dla zwykłej, domowej, jak i wykwintnej kuchni, tudzież jasne, dokładne, na długim do świadczeniu i najlepszych źródłach oparte wskazówki co do dobrego przyrządzania najrozma itszych potraw, pieczywa, napojów i t.d.
Do rąk Państwa trafia powieść pod tytułem MIŁOŚĆ CIERPLIWA JEST... autorstwa Krystyny Jarockiej. Pierwotny tytuł utworu brzmiał "Sprzężenie zwrotne", ale w porozumieniu z Wydawcą zmieniono go na inny uznając, że poprzedni był mocno techniczny i mógł zainteresować niewielką grupę czytelników. Obecny, będący fragmentem listu św. Pawła apostoła do Koryntian, bardziej oddaje psychikę głównej bohaterki. Ponieważ autorka zdaje sobie sprawę, że pewna grupa czytelniczek, zwłaszcza o postawie współczesnej, charakteryzującej się przekonaniem, że natura kobieca tak naprawdę nie różni się niczym od męskiej, będzie oburzona postawą bohaterki, a nawet może wzbudzić do niej pogardę. Jednakże psycholog, znający wnikliwie swój fach, uzna najpewniej, że pokrętny rysunek natury kobiecej jest dość powszechny i że autorka uczciwie go oddaje. Summa summarum osąd i tak będzie należał do czytelników.
Powieść nie jest słodką literaturą kobiecą do „czytania w wannie”. To wielowątkowa, niezwykle ciekawa w fabule powieść będąca ilustracją całkowitego samoistnego zniszczenia, rozpadu osobowości młodych ludzi, którzy żyjąc w koszmarnym ,szarym systemie PRL-u, pozbawieni swoich prawdziwych wzorców i wiary w ideały, przyjmują postawę konformistyczną, odrzucając przy tym podstawowe wzorce moralne. Bohaterowie, odnosząc się jednocześnie lekceważąco do ogólnie uznawanych autorytetów i zasad etycznych, są rezultatem niewłaściwych doświadczeń, których doznali na progu dorosłego życia.
Powieść niesie ze sobą przesłanie aktualnych zachowań wielu ludzi do dzisiaj.
Zapraszam do lektury!
Autorka o sobie: Urodziłam się w Paryżu. Skończyłam filologię polską. Od kiedy pamiętam, literatura była moją pasją. Debiutowałam w poznańskim „Nurcie” fragmentem prozy w roku 1967. Brałam udział i byłam nagradzana w konkursach literackich: I nagroda w dziedzinie poezji i III w prozie w ogólnopolskim konkursie „Nad Kamienną”; wyróżnienie „O Laur Miedzianego Amora”; III nagroda za powieść „Wędrowne ptaki”, która była owocem doświadczeń z dzieciństwa, wydana w zbiorze „Z tamtej strony drogi” przez Wyd. Spółdzielcze w 1989 r.; II nagroda za „Oazę” w Międzyuczelnianym Ogólnopolskim Konkursie „ O Bursztynowy Kwiat Magnolii” w 1987 r. Zdobywałam również nagrody w licznych konkursach poetyckich i literackich organizowanych lokalnie. Drukowałam też drobne opowiadania w gazetach o profilu literackim i społecznym. Niektóre z nich znalazły się w obecnie wydanym zbiorze „Czarne i złote”. W sprzedaży jest również tom opowiadań „Kocie szlaki”. Pod koniec 2018 roku wydano powieść „Tygiel”. Rok później ukazała się w księgarniach internetowych moja następna powieść „Sprzężenie zwrotne” a także saga „Medea z kraju Lechitów” oraz opowieść biblijna „Samotność”. Jedyna pogodna opowieść (bo moje pisarstwo jest nieco mroczne) to „Rękopis znaleziony na strychu,” wyróżniona zresztą w wydawnictwie Poligraf, która jest w księgarniach internetowych i na stronach Empiku. Najnowszy utwór pt. „Dawid” jest przygotowywany do druku przez wydawnictwo „Borgis”. Jest to coś w rodzaju psychologicznego rozliczenia się króla Dawida z życiem na łożu śmierci. Zafascynowała mnie ta postać nie tylko ze względu na na jego niezwykłą karierę z pastuszka na władcę, ale głównie na fakt, że był poetą. Wydałam też tomik wierszy pt. „Labirynty”. Tom „Opowiadania z Pchlego Targu” wydany przez wydawnictwo Astrum już trafił do księgarń, podobnie jak „Pamiętne lata”. Te ostatnie mogę uznać, podobnie jak „Rękopis znaleziony na strychu” za utwór pogodny. Opinie o moim pisarstwie można znaleźć w sztukator.pl Stowarzyszeniu oceniającym utwory literackie i propagującym je na rynku.
Krystyna Jarocka
Friedrich Wilhelm Nietzsche; ur. 15 października 1844 w Rcken, zm. 25 sierpnia 1900 w Weimarze) niemiecki filozof, filolog klasyczny, prozaik i poeta[1]. Kategorią centralną filozofii Nietzschego jest filozofia życia, ujmowanie rzeczywistości, a więc także człowieka, jako życia. Prowadzi to do zanegowania istnienia ukrytego sensu i układu świata esencji, rzeczywistość staje się wobec tego chaosem. Konsekwencję tego stanowi radykalna krytyka chrześcijaństwa oraz współczesnej autorowi zachodniej kultury, jako opartych na tym złudzeniu. Podejście Nietzschego do religii i moralności cechował ateizm, psychologizm i historyzm; uważał je (religię i moralność) za wytwory ludzkie obarczone błędem zamiany przyczyny i skutku. Istotny u niego był także szacunek wobec wartości obecnych w antycznej kulturze greckiej, wraz z postulatem powrotu do niej.Był synem luterańskiego pastora Carla Ludwiga Nietzschego (18131849) i Franziski Nietzsche, z domu Oehler (18261897). Wychowywał się w rodzinie o tradycjach protestanckiej religijności szwabskiej, którą cechowało zamknięcie w ramach indywidualistycznej interpretacji Biblii. Zdaniem niektórych interpretatorów (np. Jaspersa) właśnie protestancka religijność wpłynęła na ukształtowanie pojęcia moralności niewolniczej, analizowanej później przez Nietzschego. Nietzsche przyznawał się wielokrotnie do polskiego pochodzenia. Badania drzewa genealogicznego niemieckiego filozofa (prowadzone przez Maxa Oehlera kuratora Archiwum Nietzschego w Weimarze), które sięgają XVI wieku wskazują, że miał jedynie niemieckich przodków. Nietzsche chętnie przyznawał się do polskości, ponieważ był to rodzaj manifestacji przeciwko Niemcom i ich kulturze, którą uważał za upadłą. Polskie pochodzenie filozofa poruszył w artykule Ueber Nietzches Polentum Bernard Scharlitt, wywodząc ten ród od Nickich herbu Radwan z województwa płockiego.Od śmierci ojca w 1849 roku domem Nietzschego zarządzały kobiety: babka, ciotki, młoda jeszcze matka i siostra Elżbieta; w 1850 roku cała rodzina przeniosła się do Naumburga (Saale), gdzie Nietzsche rozpoczął naukę w szkole miejskiej, którą kontynuował w gimnazjum przykatedralnym. W tym czasie samodzielnie zapoznał się z klasyczną muzyką niemiecką - dziełami Bacha, Hndla, Mozarta, Haydna, Beethovena i Schuberta. Po ukończeniu gimnazjum zaproponowano mu bezpłatne kontynuowanie edukacji w Pforcie, gdzie odkrył poezję zupełnie nieznanego w tym czasie w Niemczech Hlderlina i uznał jego wielkość.
Friedrich Wilhelm Nietzsche; ur. 15 października 1844 w Röcken, zm. 25 sierpnia 1900 w Weimarze) – niemiecki filozof, filolog klasyczny, prozaik i poeta[1]. Kategorią centralną filozofii Nietzschego jest filozofia życia, ujmowanie rzeczywistości, a więc także człowieka, jako życia. Prowadzi to do zanegowania istnienia ukrytego sensu i układu świata – esencji, rzeczywistość staje się wobec tego chaosem. Konsekwencję tego stanowi radykalna krytyka chrześcijaństwa oraz współczesnej autorowi zachodniej kultury, jako opartych na tym złudzeniu. Podejście Nietzschego do religii i moralności cechował ateizm, psychologizm i historyzm; uważał je (religię i moralność) za wytwory ludzkie obarczone błędem zamiany przyczyny i skutku. Istotny u niego był także szacunek wobec wartości obecnych w antycznej kulturze greckiej, wraz z postulatem powrotu do niej.
Był synem luterańskiego pastora Carla Ludwiga Nietzschego (1813–1849) i Franziski Nietzsche, z domu Oehler (1826–1897). Wychowywał się w rodzinie o tradycjach protestanckiej religijności szwabskiej, którą cechowało zamknięcie w ramach indywidualistycznej interpretacji Biblii. Zdaniem niektórych interpretatorów (np. Jaspersa) właśnie protestancka religijność wpłynęła na ukształtowanie pojęcia moralności niewolniczej, analizowanej później przez Nietzschego. Nietzsche przyznawał się wielokrotnie do polskiego pochodzenia. Badania drzewa genealogicznego niemieckiego filozofa (prowadzone przez Maxa Oehlera – kuratora Archiwum Nietzschego w Weimarze), które sięgają XVI wieku wskazują, że miał jedynie niemieckich przodków. Nietzsche chętnie przyznawał się do „polskości”, ponieważ był to rodzaj manifestacji przeciwko Niemcom i ich kulturze, którą uważał za upadłą. Polskie pochodzenie filozofa poruszył w artykule „Ueber Nietzches Polentum” Bernard Scharlitt, wywodząc ten ród od Nickich herbu Radwan z województwa płockiego.
Od śmierci ojca w 1849 roku domem Nietzschego zarządzały kobiety: babka, ciotki, młoda jeszcze matka i siostra Elżbieta; w 1850 roku cała rodzina przeniosła się do Naumburga (Saale), gdzie Nietzsche rozpoczął naukę w szkole miejskiej, którą kontynuował w gimnazjum przykatedralnym. W tym czasie samodzielnie zapoznał się z klasyczną muzyką niemiecką - dziełami Bacha, Händla, Mozarta, Haydna, Beethovena i Schuberta. Po ukończeniu gimnazjum zaproponowano mu bezpłatne kontynuowanie edukacji w Pforcie, gdzie odkrył poezję zupełnie nieznanego w tym czasie w Niemczech Hölderlina i uznał jego wielkość.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Friedrich_Nietzsche
Pszczoły. Zbiór najważniejszych wskazań dla hodowców autorstwa księdza Władysława Cegielskiego to niezastąpione źródło wiedzy dla każdego pszczelarza, niezależnie od jego doświadczenia. Autor, z pasją i oddaniem, dzieli się swoją bogatą wiedzą i praktycznym doświadczeniem, zdobytym przez lata pracy z pszczołami.
W książce znajdziesz:
Podstawy pszczelarstwa: Przewodnik po pierwszych krokach w pszczelarstwie, od wyboru odpowiedniego miejsca na pasiekę po zakładanie i prowadzenie uli.
Biologia pszczół: Dokładne omówienie cyklu życia pszczół, ich zachowań i struktury społecznej w ulu.
Prace sezonowe: Kalendarz prac pszczelarskich na cały rok, pomagający w organizacji pracy i zapewniający optymalną opiekę nad pszczołami w każdej porze roku.
Zdrowie pszczół: Praktyczne porady dotyczące zapobiegania chorobom i radzenia sobie z nimi, w tym naturalne metody leczenia i zapobiegania.
Zaawansowane techniki: Opisy innowacyjnych technik i narzędzi pszczelarskich, które pomogą zwiększyć wydajność pasieki.
Zrównoważony rozwój: Wskazówki dotyczące ekologicznego i zrównoważonego pszczelarstwa, które wspiera zdrowie pszczół i ochronę środowiska.
Ksiądz Władysław Cegielski, będąc nie tylko duchownym, ale także pasjonatem przyrody i doświadczonym pszczelarzem, przekazuje w swojej książce mądrość płynącą z połączenia tradycji i nowoczesnych metod hodowli. "Pszczoły. Zbiór najważniejszych wskazań dla hodowców" to nie tylko praktyczny podręcznik, ale także inspirująca lektura, która wciągnie każdego miłośnika pszczół i przyrody.
Osteoporoza nazywana jest cichym złodziejem kości, bo przez lata nie powoduje żadnych dolegliwości. Niestety, może grozić każdemu z nas. Na szczęście można ją wcześnie rozpoznać i odpowiednio leczyć. Naprawienie szkód powstałych w wyniku tej choroby jest niezwykle trudne, jednak kości można wzmacniać w każdym wieku, wystarczy przestrzegać kilku ważnych zasad. Jakie to zasady dowiecie się państwo z poradnika autorstwa Barbary Jakimowicz-Klein (...). Nigdy nie jest za późno na zmianę trybu życia i diety!
BAJKA O PRACOWITYCH PSZCZÓŁKACH autorstwa Lecha Tkaczyka została napisana z myślą o ciekawych świata, lubiących poznawać zwyczaje i obyczaje pszczół,a także zdobywać nowe umiejętności,takie jak organizacja pracy. To książka dla kochających przygody maluchach. Z tej bajki dziecko zdobędzie podstawową wiedzę o życiu mieszkańców ula. Kto kto jest pracowity,a kto jest w ulu leniuszkiem. Dzieci poznają także podstawowe produkty, które wytwarzają pszczoły. Dziecko pozna też bliżej królową pszczół, pracowite robotnice. Wystarczy sięgnąć po odpowiednią lekturę. Książeczka jest napisana rymowanym, łatwo przyswajalnym przez dzieci klasycznym wierszem i pięknie ozdobiona ilustracjami Tomasza Laskowskiego. Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom, Wydawnictwo ASTRUM przygotowało serię książek dla dzieci Gdyby zwierzęta umiały mówić. Każda z książeczek zawiera ciekawą, ślicznie ilustrowaną bajkę poświęconą odrębnemu zagadnieniu. Ich autor, Lech Tkaczyk, w sposób prosty, żywy i zabawny uczy dzieci, jak dobierać przyjaciół, dlaczego zawsze należy mówić prawdę i słuchać rodziców, a także kochać zwierzęta i szanować przyrodę. Każda książka autorstwa Lecha Tkaczyka ma dodaną płytę audio CD ze słuchowiskiem i muzycznymi materiałami edukacyjnymi. Słuchowisko, to teatr wyobraźni i dziecko będzie miało okazję poznać dźwięki dochodzące z ula, także dźwięki zwierząt żyjących na łące i w lesie. Z pewnością warto sięgnąć po tę bajkę ze słuchowiskiem audio CD na płycie. Płyta zawiera także piosenkę wraz z podkładem muzycznym o pracowitych pszczółkach do samodzielnego śpiewania w domu,przedszkolu itp.
BAJKA O PRACOWITYCH PSZCZÓŁKACH autorstwa Lecha Tkaczyka została napisana z myślą o ciekawych świata, lubiących poznawać zwyczaje i obyczaje pszczół,a także zdobywać nowe umiejętności,takie jak organizacja pracy. To książka dla kochających przygody maluchach. Z tej bajki dziecko zdobędzie podstawową wiedzę o życiu mieszkańców ula. Kto kto jest pracowity,a kto jest w ulu leniuszkiem. Dzieci poznają także podstawowe produkty, które wytwarzają pszczoły. Dziecko pozna też bliżej królową pszczół, pracowite robotnice. Wystarczy sięgnąć po odpowiednią lekturę. Książeczka jest napisana rymowanym, łatwo przyswajalnym przez dzieci klasycznym wierszem i pięknie ozdobiona ilustracjami Tomasza Laskowskiego. Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom, Wydawnictwo ASTRUM przygotowało serię książek dla dzieci Gdyby zwierzęta umiały mówić. Każda z książeczek zawiera ciekawą, ślicznie ilustrowaną bajkę poświęconą odrębnemu zagadnieniu. Ich autor, Lech Tkaczyk, w sposób prosty, żywy i zabawny uczy dzieci, jak dobierać przyjaciół, dlaczego zawsze należy mówić prawdę i słuchać rodziców, a także kochać zwierzęta i szanować przyrodę. Każda książka autorstwa Lecha Tkaczyka ma dodaną płytę audio CD ze słuchowiskiem i muzycznymi materiałami edukacyjnymi. Słuchowisko, to teatr wyobraźni i dziecko będzie miało okazję poznać dźwięki dochodzące z ula, także dźwięki zwierząt żyjących na łące i w lesie. Z pewnością warto sięgnąć po tę bajkę ze słuchowiskiem audio CD na płycie. Płyta zawiera także piosenkę wraz z podkładem muzycznym o pracowitych pszczółkach do samodzielnego śpiewania w domu,przedszkolu itp.
Czy lubicie potrawy o wyjątkowej prostocie i niezapomnianym smaku? Jeśli tak, to dobrze trafiliście. Trzymacie w ręce książkę autorstwa Barbary Jakimowicz-Klien, która w niezwykle prosty i przystępny sposób przybliża nam jedną z ciekawszych kuchni w Polsce, kuchnię wielkopolską. W książce znalazły się przepisy zarówno na potrawy codzienne, jak i te przygotowane z okazji świąt i ważnych uroczystości. Są to przede wszystkim przepisy na potrawy charakterystyczne dla tradycyjnej kuchni wielkopolskiej. Niektóre, szczególnie interesujące receptury, pochodzą bezpośrednio ze starych ksiąg kucharskich, z zachowaniem oryginalnej pisowni i gwarowych określeń, zachęcając tym Państwa do kontynuowania tradycji kuchni wielkopolskiej. Autorka przedstawia rys historyczny tradycji kulinarnych obszaru Wielkopolski, w tym wielkie zamiłowanie Wielkopolan do sosów, które nazywano gąszczami: żółty zaprawiony szafranem, szary z cebuli, czarny z powideł czy z soku wiśniowego lub z żurawin, i wreszcie ulubiony sos chrzanowy. Poznaniacy nie stronili też od bigosu, kapusty kiszonej ze słoniną, kaszy jaglanej, klusek. Specjalnością kuchni ziemiańskiej były pasztety. Potrawą zjawiającą się często na stole, specjalnie wysoko cenioną przez Wielkopolan, były ryby. Znano też ostrygi, kawior, jadano potrawy z raków i ślimaków. Spożywano także dużo grzybów, a wśród warzyw ceniono wysoko szparagi i sałaty. Na deser podawano różnego rodzaju wypieki, jak na przykład baby muślinowe czy szafranowe, a toasty wznoszono winem, piwem lub miodem. Aż ślinka cieknie! Zatem zapraszamy do lektury, a potem do kuchni.
Książka Klasyczna kuchnia włoska, to reprezentatywny zestaw specjałów z różnych prowincji Włoch. Zrozumienie włoskiego stylu jedzenia odsłoni Państwu tajemnice sporządzania włoskiego menu i pozwoli korzystać z tej książki w sposób jak najbardziej efektywny. Spaghetti alla bolognese, pizza, minestrone, lasagne... Któż z nas nie chciałby delektować się ich smakiem i aromatem, siedząc w cieniu starych drzew oliwnych i popijając wyśmienite wino? Choć o gaj oliwny w naszym kraju raczej trudno, to z przygotowaniem jakiegoś włoskiego dania nie powinno być problemu. Dzięki zawartym w książce Klasyczna kuchnia włoska przepisom nie tylko przypomnimy sobie o cudownym słońcu Sorrento, wspaniałych zabytkach Rzymu czy niepowtarzalnym klimacie Wenecji.
Czyż nie warto z tego skorzystać?
Zapraszam do lektury!
Czy lubicie potrawy o wyjątkowej prostocie i niezapomnianym smaku? Jeśli tak, to dobrze trafiliście. Trzymacie w ręce książkę autorstwa Barbary Jakimowicz-Klien, która w niezwykle prosty i przystępny sposób przybliża nam jedną z ciekawszych kuchni w Polsce, kuchnię wielkopolską. W książce znalazły się przepisy zarówno na potrawy codzienne, jak i te przygotowane z okazji świąt i ważnych uroczystości. Są to przede wszystkim przepisy na potrawy charakterystyczne dla tradycyjnej kuchni wielkopolskiej. Niektóre, szczególnie interesujące receptury, pochodzą bezpośrednio ze starych ksiąg kucharskich, z zachowaniem oryginalnej pisowni i gwarowych określeń, zachęcając tym Państwa do kontynuowania tradycji kuchni wielkopolskiej. Autorka przedstawia rys historyczny tradycji kulinarnych obszaru Wielkopolski, w tym wielkie zamiłowanie Wielkopolan do sosów, które nazywano gąszczami: żółty zaprawiony szafranem, szary z cebuli, czarny z powideł czy z soku wiśniowego lub z żurawin, i wreszcie ulubiony sos chrzanowy. Poznaniacy nie stronili też od bigosu, kapusty kiszonej ze słoniną, kaszy jaglanej, klusek. Specjalnością kuchni ziemiańskiej były pasztety. Potrawą zjawiającą się często na stole, specjalnie wysoko cenioną przez Wielkopolan, były ryby. Znano też ostrygi, kawior, jadano potrawy z raków i ślimaków. Spożywano także dużo grzybów, a wśród warzyw ceniono wysoko szparagi i sałaty. Na deser podawano różnego rodzaju wypieki, jak na przykład baby muślinowe czy szafranowe, a toasty wznoszono winem, piwem lub miodem. Aż ślinka cieknie! Zatem zapraszamy do lektury, a potem do kuchni.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
