Zarządzanie kryzysowe w Polsce reguluje Ustawa z dnia 26 kwietnia 2007 roku o zarządzaniu kryzysowym. Przedstawia ona nie tylko organy, zadania i procedury działania w obszarze zarządzania kryzysowego, ale także zasady finansowania zadań z tego zakresu oraz konieczne do opracowania dokumenty planistyczne. Ten akt prawny został wprowadzony w celu zapewnienia ciągłości realizowania zadań z zakresu zarządzania kryzowego na terytorium państwa. Należy podkreślić, że zarządzanie kryzysowe to nie tylko opanowanie sytuacji kryzysowej w razie jej pojawienia się poprzez właściwe postępowanie, ale także przygotowanie na wypadek jej zaistnienia.
Ze wstępu
Czar tej powieści wynika z trzeźwego spojrzenia autora na współczesne społeczeństwo Chin, trawione korupcją, biedą i niesprawiedliwością. Mrok opowieści łagodzi wysublimowane poczucie humoru autora. Liu Zhenyun to znakomity pisarz.
Socjolog moralności-jeśli ma być wierny swej profesjonalnej roli-nie tworzy żadnych ideałów moralnych ani nie buduje systemów etycznych z pominięciem historycznych warunków miejsca i czasu. Ale sprzeniewierzeniem postawie obiektywnego badacza faktów moralnych staje się nie tylko popadnięcie w absolutyzm (dogmatyzm etyczny), lecz także postawa, którą można nazwać błędem socjologizmu, prezentyzmu lub też socjologizmem moralnym [...], sprowadzająca się do udzielenia mocy obowiązującej aktualnie przeważającym w danej zbiorowości praktykom czy sądom moralnym. Te dwie postawy-w różny wprawdzie sposób, ale równie nieuprawniony-zamazujące granicę między sferą stwierdzanych faktów a wypowiedziami o charakterze normatywnym, stanowią pułapki, których uniknięcie staje się największym wyzwaniem socjologa moralności, gdy chce uprawiać swoją subdyscyplinę jako naukę empiryczną.Andrzej Tarczyński
Monografia dr Heleny Liwo będzie przydatna zarówno dla pedagogów specjalnych, jak i rodziców dzieci niesłyszących. Praca odnosi się do warstwy suprasegmentalnej mowy, to jest do elementów prozodycznych komunikacji, takich jak: melodia, akcent i iloczas mowy. Autorka stawia zasadnicze pytania o tę stronę komunikacji w przypadku małych dzieci zaimplantowanych ślimakowo. W dużej mierze chodzi tu o pytania na temat możliwości współpracy interdycyplinarnej pomiędzy medycyną a pedagogiką. U wielu odbiorców mamy ciągle jedynie powierzchowną wiedzę na temat implantów ślimakowych, a u części wręcz brak wiedzy czy utrwalone przekonania stereotypowe. Autorka w sposób bardzo kompetentny przybliża czytelnikowi najnowsze osiągnięcia w zakresie implantowania małego dziecka i prezentuje różnice między implantem ślimakowym a aparatem słuchowym. Te argumenty mają szczególną wagę w środowisku samych niesłyszących, gdzie jeszcze często sceptycznie podchodzi się do zasadności implantowania w przypadku posiadania resztek słuchowych.
Pracę wyróżnia nowatorski projekt badawczy. Dotychczasowe badania w zakresie suprasegmentalnego obszaru mowy dotyczyły dzieci powyżej trzech lat. Autorka, badając dzieci do drugiego roku życia, uwidacznia konieczność i korzyści z wczesnego implantowania dziecka niesłyszącego. Niezwykle ważnym elementem monografii jest ukazanie pedagogicznej roli rehabilitacji słuchu.
Prof. zw. dr hab. Amadeusz Krause
Kultura bezpieczeństwa jest wszystkim tym, co człowiek myśli, czyni oraz posiada w obszarze bezpieczeństwa. Jest to, z jednej strony, sfera indywidualnych decyzji każdego z nas, z drugiej natomiast, zinstytucjonalizowana warstwa odpowiedzialności władz lokalnych, państwowych i międzynarodowych. Zdefiniowanie tego pojęcia nie jest łatwe. Termin ten został po raz pierwszy użyty w dokumencie opracowanym po katastrofie w Czarnobylu, w którym wskazano zespół ludzkich cech i postaw jako całość. Komisja Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej ( MAEA) badająca wypadek doszła wówczas do wniosku, że przyczyną wtórną wobec głównej - błędów konstrukcyjnych - były błędy proceduralne wynikające z zaniedbania w obszarze kultury bezpieczeństwa zarówno na etapie budowy, jak i eksploatacji elektrowni. Od tego czasu wiele osób i instytucji stosuje ten termin, modyfikując często jego zakres.
Fragment wstępu
Uczestnictwo w aktywności fizycznej wynika z odczuwanych potrzeb człowieka i jest swoistym antidotum na negatywne skutki rozwoju cywilizacji. Problem uwarunkowań społecznych rozwoju somatycznego i motorycznego dzieci budzi coraz większe zainteresowanie instytucji edukacyjnych i naukowców zajmujących się kulturą fizyczną. Prawidłowy stan zdrowia dzieci w wieku szkolnym oraz ich zachowania prozdrowotne stanowią podstawową wartość w tej grupie społeczności. To od nich w dużej mierze będzie zależeć w przyszłości kreowanie zdrowego stylu życia i edukacja zdrowotna. W takim ujęciu problem zdrowia i zachowań prozdrowotnych ma wymiar społeczny. Zdaniem dr Anny Niteckiej-Walerych poprawę zdrowia przez zwiększenie aktywności fizycznej zauważa się w wielu krajach, natomiast wyniki badań w Polsce świadczą o spadku uczestnictwa młodzieży w różnych formach aktywności fizycznej. Nieodpowiednie nawyki żywieniowe, niska jakość snu, zbyt niski poziom aktywności fizycznej są jednymi z czynników wpływających negatywnie na stan psychofizyczny dzieci. Zdrowotna kultura fizyczna w coraz to większym stopniu staje się jednym z podstawowych czynników zdrowego stylu życia. Badania naukowe ostatniego dziesięciolecia i do-świadczenie praktyczne przekonująco świadczą o tym, że istnieje duże zapotrzebowanie na doskonalenie różnych form aktywności fizycznej i środków stosowanych w ramach obligatoryjnych zajęć wychowania fizycznego, ze szczególnym uwzględnieniem dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Przykładem takiego opracowania jest właśnie publikacja Wychowanie fizyczne w klasach 1–3 szkoły podstawowej.
Prof. dr hab. Stanisław Sawczyn
Katedra Sportu Powszechnego
Akademia Wychowania Fizycznego i Sportu
im. Jędrzeja Śniadeckiego w Gdańsku
Choć sposób myślenia autora nawiązuje do klasycznych ujęć znanych psychologom, reprezentujących psychologię różnicową oraz edukacyjną, to sam wybór tematu i sposób jego ujęcia są autorskie, oryginalne, sensowne. Autor wybrał temat istotny poznawczo i praktycznie, plasując go w mniej znanym planie dotychczasowych studiów psychologicznych. Odnosząc się do programu badań, akcentuję jego poprawność oraz rozmach koncepcyjny i realizacyjny. Autor udokumentował „co i jak działa” między umysłem ucznia a porażką ponoszoną w szkole, wykraczającą poza niepowodzenia w nauce.
recenzji prof. dr hab. Marii Ledzińskiej
Wśród zalet ocenianej pracy należy wymienić jej oryginalny charakter wynikający z zainteresowania problematyką porażki szkolnej. Mimo że termin ten nie jest jednoznaczny, to wprowadza elementy syntetyzujące zagadnienia osiągnięć z funkcjonowaniem społecznym i emocjonalnym ucznia.
Autor potrafił w syntetyczny sposób omówić szerokie i złożone zagadnienia odnoszące się do problematyki zdolności i osobowości.
Z recenzji prof. dr. hab. Andrzeja Sękowskiego
Katalog opracowany przez biskupa Andrzeja Suskiego wyszczególnia przedtrydenckie libri ordinarii i ich fragmenty w łącznej liczbie 858 rękopisów przechowywanych w archiwach i bibliotekach kościelnych lub państwowych oraz w zbiorach różnych instytucji, zwłaszcza uczelnianych (razem w ok. 260 miejscach). Poszczególne jednostki katalogu zawierają sumaryczny opis rękopisu z odnośną bibliografią. W licznych przypadkach precyzyjnie podano zawartość treściową manuskryptu. Pozwala to na uzyskanie podstawowych danych, które mogą być poziomem wyjściowym do dalszych badań i opracowań. Na bibliografię przedmiotową, oprócz ogólnej, składa się ok. 800 pozycji. Wielce użyteczne są też dwa indeksy: chronologiczny (od XI do XVI wieku) oraz topograficzny, wskazujący miejsca pochodzenia kodeksów z 16 krajów europejskich. W odróżnieniu od wykazów cząstkowych, sporządzanych według przynależności tych ksiąg do określonych kościołów, diecezji lub zakonów, niniejszy katalog jest wykazem znacznie poszerzonym, ułożonym według miejscowości przechowania rękopisów.
ks. prof. Jerzy Stefański
Wielką zaletą prezentowanej książki jest zebranie wszelkich publikacji poświęconych zarówno klasztorowi w Międzyrzeczu, jak i problematyce związanej z eremem Pięciu Braci Eremitów. (...) Dokonując krytycznego rozbioru dotychczasowej literatury, Autor szczególną uwagę poświęca pracom Gerarda Labudy. (...) Marceli Tureczek systematycznie polemizuje z poglądami Gerarda Labudy dotyczącymi lokalizacji eremu w Kaźmierzu koło Szamotuł. Nie opiera się w tym wypadku na analizie zapisek rocznikarskich, ale poddaje krytyce inne elementy, zwłaszcza „nijakość” miejscowej tradycji i brak jakichkolwiek argumentów. Ukazuje słabe punkty dowodów Labudy w sposób merytoryczny i elegancki, w niczym nie ujmując wielkości poznańskiego mediewisty. (...) Sięgnięcie do starych, zapomnianych opracowań, do starodruków i archiwaliów, sprawozdań oraz akt wizytacyjnych pozwoliło (...) nakreślić na nowo (...) zwłaszcza historię stosunków kościelnych, tamtejszych patrociniów, translokacji etc., co jest i będzie niezwykle pomocne w dalszych badaniach nad analizowaną problematyką, a w tym też nad najstarszą historią państwa polskiego. To wielkie osiągnięcie tej pracy, gdyż żaden historyk nigdy nie zdołałby dotrzeć do tych lokalnych źródeł. Za cenne uważam także zanalizowanie na nowo niektórych aspektów dzieła Brunona „Żywot Pięciu Braci Męczenników” (np. terminologii monasterium etc.).
Fragment recenzji prof. Tomasza Jasińskiego
Niniejszy szkic nie jest całościową syntezą nauczania św. Jana Pawła II, lecz jedynie wprowadzeniem i zachętą do lektury jego encyklik, adhortacji i listu apostolskiego, w których poruszane są sprawy społeczne w świetle misji zbawczej Kościoła. Aby właściwie odczytać myśl społeczną Papieża z Polski, nie sposób nie uwzględnić jej wymiaru religijnego, duchowego i nadprzyrodzonego. Cały jego pontyfikat odznaczał się bowiem głębokim zdumieniem wobec wartości i godności człowieka. Z tej przesłanki Papież potrafił wyprowadzić wnioski, które kryją w sobie nie tylko treść religijną, ale także społeczną, polityczną, a nawet ekonomiczną. Jego myśl jaśnieje prawdą o Bogu i człowieku, o Kościele i społeczeństwie, a zwłaszcza o rodzinie jako najbardziej podstawowej wspólnocie życia i miłości.
Praca J. Wadowskiego jest zarówno interesująca, jak i oryginalna. Po pierwsze, dlatego że w osobisty sposób porusza ważne problemy filozoficzne, zwracając uwagę na rosnące zagrożenie związane z dominacją myślenia naturalistycznego, sprowadzającego człowieka do roli „egoistycznego genu” czy też „nagiej małpy”, której cała aktywność sprowadza się do pogoni za kolejną rozrywką, będącą w istocie inną formą „zabijania czasu”. Po wtóre, Autor spróbował przedstawić własną koncepcję, będącą remedium na bolączki współczesności. Wprawdzie odwołuje się do bogatej literatury współczesnej (najbliżsi są mu przedstawiciele filozofii dialogu, egzystencjalizmu chrześcijańskiego czy poszukiwacze „nowego paradygmatu”), to jednak w efekcie przed-stawił własną, oryginalną diagnozę współczesności i koncepcję filozofii intualnej, będącą propozycją ponownego „zaczarowania świata” i nadania sensu ludzkiej egzystencji.
Z recenzji dr. hab. Leszka Kleszcza, prof. Uwr
Słoń w pogoni za smokiem... to pierwsza w języku polskim monografia opisująca współczesne stosunki indyjsko-chińskie w niemal każdym ich aspekcie oraz w kontekście wpływu jaki wywierają na poszczególne regiony świata. Chiny i Indie to dwa najważniejsze „mocarstwa wschodzące”, najludniejsze kraje świata, potęgi militarne i gospodarcze, a do tego wiekowe cywilizacje, które stały się państwami. Ich relacje stanowią złożony kompleks współpracy i rywalizacji (z naciskiem na tą drugą), które wykraczają poza kontynent azjatycki i stają się coraz bardziej istotne w kontekście przemian całego ładu międzynarodowego.
Czy słoń dogoni smoka? Czyli czy Indie będą w stanie skutecznie konkurować z Chinami w „wieku Azji”, jakim jest XXI wiek? Na to – w polskich warunkach egzotyczne, a z punktu widzenia świata kluczowe – pytanie błyskotliwie odpowiada dr Okraska w swojej monumentalnej, wielowymiarowej, iście „profesorskiej” monografii stanowiącej wzór rzetelnej i przystępnie przedstawionej pracy naukowej. Nie ma lepszego czasu na ukazanie się tej książki niż teraz, gdy wszyscy na świecie mówią o Indo-Pacyfiku, a dr Okraska błyskotliwie wyjaśnia dlaczego to tak ważne.
Dr Michał Lubina
Uniwersytet Jagielloński
Książka [], wbrew skromnym rozmiarom, odkrywa przed nami (choćby w zarysie) nie tylko wielki potencjał badawczy związany z problematyką dziedzictwa kulturowego oraz pęknięcia międzypokoleniowego w pedagogice polskiej, lecz za sprawą bezkompromisowego i krytycznego upominania się jej Redaktora o najwyższe standardy uprawiania nauki i badań oraz radykalną przebudowę istniejącej formacji intelektualnej, namawia nas do rozpoznania, zrozumienia oraz stosowania idei strukturalnej złożoności procesów kulturowych, badawczych i edukacyjnych. Idei, która może wyjaśnić dużo lepiej złożone zjawiska i procesy edukacyjne, interesujące każdego na serio zaangażowanego pedagoga. [].W rekomendowanej książce uważny czytelnik znajdzie nie tylko wielobarwną narracyjnie próbę rozmowy poszukującej najlepszej wersji rzeczywistości pedagogicznej, lecz także, a może przede wszystkim, twórczą kontynuację pewnego przełomu intelektualnego, zapoczątkowanego chociażby przez B.F. Trentowskiego, podjętego w okresie międzywojennym i odrestaurowanego przez grupę pedagogów w czasie sprzyjającym ciągłości myślenia. Te i inne argumenty sprawiają, że [] książka nie tylko powinna być wydana i rozpowszechniona, ale jej idea powinna być kontynuowana zarówno w debatach konferencyjnych, jak i kolejnych grantach badawczych, by zachęcić i przyciągnąć tych otwartych na wysiłek swoistego myślowego eksperymentu przełożenia tego, co było (i jest warte naszej uwagi), na problematykę aktualnych i przyszłych wyzwań edukacyjnych.Fragment recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Wiesława Andrukowicza
Publikacja prof. Jacka Chrobaczyńskiego jest swego rodzaju protestem autora przeciw zawłaszczaniu historii przez polityków i politykę, [...] prowokuje do dyskusji merytorycznej, głębszej refleksji intelektualnej i zastanowienia się. Autor podkreśla, że historyk powinien nie tylko reagować na manipulacje decydentów, które zresztą trafnie definiuje jako wykroczenie przeciwko rzetelnej nauce, ale i protestować przeciwko nim. To bowiem naukowy i etyczny obowiązek historyka, gdyż problem dotyczy ważnego zagadnienia badawczego – dziejów II wojny światowej.
Fragment recenzji dr. hab. Tomasza Biedronia
Książkę prof. Jacka Chrobaczyńskiego przeczytałem z ogromnym zainteresowaniem. Los Muzeum II Wojny Światowej, największej w Polsce instytucji muzealnej, jest symbolem najnowszej odsłony działań prowadzonych pod hasłem polityki historycznej, czyli prób systemowego formatowania narracji historycznej i dostosowywania jej do doraźnych celów politycznych. Autor, wybitny historyk o uznanym dorobku, protestuje przeciwko tym działaniom oraz ostrzega przed ich bieżącymi i długofalowymi skutkami (m.in. dewastacją nauki historycznej, osłabianiem wiarygodności kraju, banalizacją dziejów najnowszych – by wymienić tylko kilka). Jednak przede wszystkim analizuje. Punktem wyjścia jest nieadekwatność toczonych wokół Muzeum „dyskusji” z rangą tej instytucji, a przede wszystkim z ciężarem gatunkowym problemu, jakim jest sposób przedstawiania i rozumienia II wojny światowej. Autor wskazuje na ignorancję w dziedzinie muzeologii i znajomości dziejów najnowszych, a przede wszystkim na arogancję władzy państwowej oraz gorliwych realizatorów jej „polityki kulturalnej i naukowej”.
Fragment recenzji dr. hab. Dariusza Libionki, prof. IFiS PAN
Twórczość Edvarda Griega nie tylko zajmuje nieodzowne miejsce w kanonie muzyki klasycznej, ale także – wielokrotnie cytowana – podbiła kulturę masową, o czym świadczą często przywoływane fragmenty suity „Peer Gynt”. Warto przyjrzeć się osobie tego niewysokiego kompozytora, który z uporem i konsekwencją realizował artystyczne credo, nawiązując przy tym współpracę z wieloma osobistościami świata kultury. Nigdy nie zapominając o swoim pochodzeniu, Grieg inspirację czerpał z natury, środowiska, w którym dorastał, oraz z tego, co ludzkie i człowiekowi bliskie. Jak sam twierdził, zaletą jego muzyki była obecność w niej zarówno dorsza, jak i czerniaka.
Książka Janusza Łastowieckiego to istotne osiągnięcie w badaniach nad gatunkiem medialnym, jakim jest słuchowisko radiowe. Autor dokonał syntezy problemów zarówno poetyki, jak i odbioru, a także przedstawił ewolucję tej formy radiowej i dźwiękowej. Publikacja proponuje nowy, oryginalny opis genologiczny, wykraczający poza istniejące ustalenia badawcze. Książka Janusza Łastowieckiego przedstawia materiał w wielkim stopniu nieznany lub niebadany. Proponuje całościowe, precyzyjne metodologiczne spojrzenie na zagadnienie słuchowiska.Z recenzji wydawniczej prof.dr.hab.Andrzeja Zawady
Prezentowana książka świadczy o dużej samodzielności badawczej, erudycji i kompetencjach naukowych autorki, a w warstwie metodologiczno-merytorycznej stanowi poważne osiągnięcie historiograficzne, dokonane w oparciu o najlepsze wzorce pisania prac biograficznych.ks. prof. dr hab. Anastazy Nadolny (fragment recenzji)Ogromna dawka informacji na temat życia, działalności i myśli Janusza Stanisława Pasierba, które udało się Autorce zgromadzić, znacznie wzbogaca naszą wiedzę o tej postaci. (...) Pragnę podkreślić niezwykle obszerny zestaw źródeł historycznych i literatury przedmiotu. Trzeba też bardzo wysoko ocenić kwerendę przeprowadzoną przez Autorkę, zarówno w kraju, jak i za granicą, w archiwach kościelnych, państwowych i uczelni wyższych, zbiorach specjalnych bibliotek czy wreszcie zasobach archiwów medialnych.dr hab. Adam Kucharski (fragment recenzji)
Oddaję w ręce czytelnika książkę, która jest próbą syntezy moich wieloletnich zainteresowań i działalności badawczej (w tym seminaryjnej, konferencyjnej, publikacyjnej i wdrożeniowej) dotyczącej wzajemnej korelacji i koegzystencji trzech obszarów: społeczeństwa, bezpieczeństwa i edukacji oraz problemów funkcjonujących w ich ramach (każdego obszaru z osobna i na pograniczach pomiędzy nimi). Na rynku wydawniczym w przeciągu zwłaszcza ostatnich dwóch dekad pojawiło się sporo publikacji traktujących o bezpieczeństwie, edukacji na rzecz bezpieczeństwa, różnych formach i typologiach bezpieczeństwa z uwzględnieniem różnych perspektyw psychologicznych, filozoficznych, pedagogicznych, a także wątków społecznych, politologicznych, prawnych czy z zakresu nauk o bezpieczeństwie. Każda z tych publikacji jest na swój sposób interesująca, przedstawia określoną perspektywę jej autora lub zespołu autorów na dany, szerszy lub węższy zakresowo temat.Niniejsza książka jest kolejną z podejmowanych prób czynionych w tym względzie, a w związku z tym kolejną perspektywą. Poruszana w niej problematyka odnosi się bowiem do niezwykle inspirującego, a jednocześnie bardzo złożonego i wielowymiarowego obszaru i skorelowanego z nim zbioru terminów, definicji i kategorii posiadających różne proweniencje i osadzenie w ramach różnych dyscyplin naukowych, a także przypisanych im warsztatów metodologicznych, teoriopoznawczych, czy semantycznych.
Zmiany we współczesnym świecie powodują wzrost oczekiwań społeczeństwa wobec szkoły i systemu edukacji. Ostatnie lata to okres burzliwego rozwoju nauki, w którym skumulowały się doświadczenia wielu pokoleń pedagogów. Jednak obecny stan systemu edukacji nie zadowala wielu osób zaniepokojonych o jej kształt. Dziś istnieje potrzeba dialogu o edukacji, ale w sposób holistyczny – pokazujący ją nie tylko jako przedmiot troski kolejnych reformatorów czy polityczną kartę przetargową. Wobec wyzwań przyszłości konieczne staje się myślenie o tym, jaki kształt może ona przybrać i co zrobić, by zmiany te nie były pozorne, lecz podążały we właściwym kierunku. Wyrażamy nadzieję, że problematyka współczesnego wymiaru edukacji w przestrzeni szkolnej i akademickiej stanie się przyczynkiem do dalszych, pogłębionych analiz teoretycznych i badawczych. Głosy w dyskusji nad kondycją i rozwojem edukacji zgromadzone w tej monografii skłaniają do refleksji i namysłu, wdrażają do krytycznego osądu zastanego stanu oświaty, prowokując jednocześnie do spojrzenia prospektywicznego.
Redaktorzy naukowi
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
