Podejmowanie problematyki współczesnej rodziny widoczne jest w opracowaniach z zakresu pedagogiki, w tym zwłaszcza pedagogiki społecznej. Przykładem jest właśnie przedstawiona mi do recenzji publikacja nt. wybranych problemów współczesnej rodziny. To ważny głos w dyskursie pedagogicznym na temat rodziny, jej funkcjonowania, uwarunkowań, zagrożeń czy komunikacji wewnątrzrodzinnej. Opracowanie jest w mojej ocenie wartościowym merytorycznie i poznawczo dokonaniem, nie tylko redaktora naukowego, ale i wszystkich współautorów, których teksty są tutaj zamieszczone. Analiza treści zawartych w opracowaniu poszerza spektrum wiedzy na temat rodziny współczesnej oraz jej różnych aspektów i kontekstów funkcjonowania oraz wychowania dzieci i młodzieży.Z recenzji prof. zw. dr hab. Bożeny Matyjas
Rodzina jest grupą społeczną, która z jednej strony tworzy wewnętrzne warunki dla wspólnego życia, rozwoju, socjalizacji i edukacji jej członków, z drugiej zaś przygotowuje młode pokolenie do współdziałania w zewnątrzrodzinnych grupach społecznych, funkcjonujących w środowisku lokalnym i szerszym - społeczeństwie.
Młodzi i seniorzy w rodzinie (najmłodsze i najstarsze pokolenie) mają (paradoksalnie) ze sobą wiele wspólnego. Zarówno jedni, jak i drudzy funkcjonują w niezwykle niesprzyjających warunkach społecznych i ekonomicznych, co powoduje, że czują się w pewnym sensie niezrozumiani. Młodzi mają poczucie, że dorosłość, w którą wchodzą, nie jest idealna, że do niej nie pasują. Starsi, często samotni, nie nadążają za nieustannie rozwijającym się światem. Zarówno czas młodości, jak i starości - zdaniem E.Eriksona - to momenty kryzysów. Młodzi walczą o tożsamość, a starsi, zawieszeni pomiędzy produktywnością a stagnacją, pracują na koncentrację troski poza sobą - na rodzinach, przyszłych pokoleniach, społeczeństwie.
Analizy dokonane w niniejszej pracy stanowią formę diagnozy, określenia roli, znaczenia najstarszego pokolenia w procesie nabywania kompetencji kulturowych przez najmłodszych.
ależy podkreślić, że zarówno konstrukcja metodologiczna badań, jak i zgromadzony oraz zaprezentowany przez Autorkę materiał empiryczny budzą uznanie. [...] Tak skomponowana struktura badań zasługuje na pochwałę ze względu na jej logikę, a jednocześnie otwartość oraz adekwatność wobec założonych celów badawczych. [...]
Uzyskane wyniki skłoniły ponadto Autorkę do wyprowadzenia kilku interesujących wniosków dotyczących możliwości praktycznego doskonalenia Sił Zbrojnych RP jako militarnej organizacji uczącej się. Zaliczyła do nich: analizę i wykorzystanie doświadczeń żołnierzy uczestniczących w misjach wojskowych, liberalizację praktyk dowódczych polegającą na stopniowym włączaniu podwładnych w proces decyzyjny, kształtowanie nowych wzorów praktyk dowódczych (m.in. dwustronna komunikacja na linii dowódca–podwładny), dobór i kształcenie dowódców niższego szczebla w duchu służenia przykładem podwładnym. Na podstawie powyższych wniosków sformułowała również kilka trafnych zaleceń selekcyjno-szkoleniowych w zakresie stanowisk dowódczych w jednostkach liniowych.
dr hab. Mariusz Kubiak, prof. UPH
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
