Mogę być chrześcijaninem z nazwy i z przyzwyczajenia, albo... z przekonania. Jacek Bacz postanowił sam przekonać się, co jest prawdą oraz komu można zaufać. Przez rozum do wiary to zapis zmagania się autora z pytaniami: czy wiedza może prowadzić do Boga? Czy intelektualne poszukiwania utwierdzają wiarę? Czy chrześcijaństwo daje się obronić argumentami logicznymi i naukowymi? W efekcie powstała książka o charakterze osobistej obrony wiary przed zarzutami o nieracjonalność, absurdalność, czy fikcyjność. Autor podejmuje również kwestie moralne, w tym etyki seksualnej. Prezentuje własne ich rozumienie i uzasadnienie w oparciu o naukę Kościoła. Dodatkowo, w ciekawy sposób tłumaczy postrzeganie Jezusa przez inne religie: judaizm, islam, czy buddyzm. Chcę zadać kłam przekonaniu, że zgłębianie spraw Bożych wymaga jakichś wyjątkowych predyspozycji, że zarezerwowane jest dla specjalistów czy wybrańców losu; krótko, jeżeli potrafiłem ja, to znaczy, że każdy potrafi. Jacek Bacz jest z zawodu inżynierem elektrykiem. Urodził się i wychował w Krakowie, studiował, doktoryzował się i pracował w Akademii Górniczo-Hutniczej. Stan wojenny zastał go w Afryce, gdy jako wykładowca elektroniki pracował na uniwersytecie w Algierze. Z Algierii wyjechał do Kanady i zamieszkał w Montrealu. Jego życiową pasją jest „teologia dla każdego", popularna acz nietrywialna refleksja nad wiarą i religią, a jej świadectwem są dwie prace: niniejsza książka, oraz wydana w Kanadzie By Reason Alone. Autor jest miłośnikiem muzyki, języków, historii, filozofii, żony, dwojga dzieci i sześciorga wnuków. Gra na organach, z żoną rozprawia o językoznawstwie, z wnukami o historii, a o filozofii i religii z każdym, kto gotów jest słuchać.

Małe światy polskiego ewangelikalizmu. Studium z antropologii interpretatywnej.

Niektóre tereny Europy Środkowo-Wschodniej opanowane po 1944 r przez komunistów są dla polskiego czytelnika zupełnie nieznane, bądź wiedza o nich zatrzymała się nam na poziomie bardzo dobrej skądinąd pracy prof. B. Cywińskiego. Stąd, ze szczególnym zainteresowaniem przeczytałem artykuły na temat losów sióstr Urszulanek w Rumunii, czy też Zgromadzenia Córek Bożej Miłości - głównie - na terenach Jugosławii. Ten ostatni przykład jest może szczególnie ciekawy, gdyż dopiero powoli dociera do odbiorców prawda o wyjątkowo represyjnych działaniach antykościelnych ekipy J.Broz-Tito, na którą patrzono zbyt jednostronnie z racji jej oporu wobec Stalina. Prof. dr hab. Jan Żaryn (Warszawa)...

Niniejsza książka to dar Twojej duszy. Dzięki niej oczyścisz i uzdrowisz swój umysł i ciało oraz uwolnisz się od cierpienia i traumy. To już druga książka Roberta Schwartza ? po Odważnych duszach ? która zgłębia tematykę zaplanowanych przed narodzinami doświadczeń. Tym razem autor zmierzył się ze szczególnie trudnymi emocjami ? przedstawił historie osób, które przeżyły takie traumy, jak: samobójstwo, choroba psychiczna, poronienie, aborcja czy gwałt, oraz przeanalizował je, bazując na informacjach przekazanych z ?drugiej strony? za pomocą mediów i channelerów. Świadomość, iż dusza wykoncypowała przeżycie takich wydarzeń, może wydawać się przerażająca i trudna do zaakceptowania. Ale na tym właśnie polega planowanie przedurodzeniowe. Jeśli przyjrzysz się przyczynom, które doprowadziły do zaplanowania takich doświadczeń, uzdrowisz swoje rany ? głęboko ukryte wzorce bezwartościowości, bezsilności czy gniewu. Pamiętaj, że wszelkie zdarzenia w Twoim życiu mają sens. Nie są karą od Boga ani dziełem przypadku. To, co Ci się przytrafia, kieruje Twoją uwagę na emocje, z jakimi powinieneś się zmierzyć w tym wcieleniu, na Ziemi. Prowadzi również do głębokiego zrozumienia siebie oraz buduje ścieżkę przebudzenia i oświecenia. Przyjmij tę uzdrawiającą moc życiowych wyzwań, które dusza zaplanowała jeszcze przed Twoimi narodzinami. Pozbądź się poczucia winy i napełnij miłością, zrozumieniem oraz współczuciem wobec samego siebie. Uzdrów się, a odkryjesz, że jesteś najdzielniejszą z istot, która miała odwagę wcielić się w ziemskim wymiarze i zaplanować sobie tak traumatyczne zdarzenia.

Bardzo emocjonalna i doskonale napisana „Ucieczka z krainy wiecznego śniegu” to saga o niedoświadczonym przywódcy przyodzianym w ciążące mu mnisie szaty, który zmuszony uciekać ku wolności odkrywa, że od jego przetrwania zależy los tysięcy Tybetańczyków. Stephan Talty pokazuje nam metamorfozę prostego, zagubionego człowieka w charyzmatycznego orędownika wolności myślenia i powszechnego współczucia. Książka stanowi również portret uduchowionego narodu, zmuszonego do chwycenia za broń w obronie swoich ideałów. Przenieśmy się w czasie do 17 marca 1959 roku. Tybet stoi na skraju zagłady. Wkrótce dojdzie do całkowitego przejęcia władzy nad państwem przez chińskiego okupanta. Młody Dalajlama decyduje się na śmiertelnie niebezpieczny krok. Ucieka z rezydencji otoczonej elitarnym oddziałem chińskich żołnierzy i wraz z trzystuosobową eskortą przeprawia się ku zdradzieckim przełęczom Himalajów, za którymi czekają Indie i wolność. Zbiedzy cały czas czują na karkach nienawistny oddech podążających ich tropem prześladowców. Żadnemu z poprzednich Dalajlamów nie przyszło mierzyć się z milionową armią komunistycznych Chin, zdeterminowaną, by butami żołnierzy zdeptać wolność Tybetu. „Talty rysuje przed nami żywy obraz niebezpiecznej podróży i państwa postawionego w stan kryzysu” – Publishers Weekly „To opis prawdopodobnie najbardziej monumentalnej ucieczki w historii świata: Dalajlama przeprawiający się ponad dachem świata z żołnierzami Mao Zedonga depczącymi mu po piętach” – James Bradley, autor bestsellerów wg New York Timesa „Talty pomaga nam spojrzeć na Dalajlamę nie jak na symbol, ale jak na odważnego acz przerażonego młodego człowieka, który został zmuszony poddać się nieoczekiwanej przemianie” – Greg Mortensen, autor bestsellerów wg New York Timesa Fragment książki Ucieczka z krainy wiecznego śniegu Ucieczka Uciekający pędzili przez noc. Tempo nadawała podążająca na czele grupa Dala]lamy, taktycznie wyprzedzająca pozostałych o dwie godziny drogi. Ich kolejnym celem było miejsce zwane Kjiszong („Szczęśliwa Dolina"), położone z dala od głównego szlaku komunikacyjnego między Lhasą a doliną Cangpo. Mieli nadzieję, że w ten sposób zmniejszą się szansę spotkania chińskiego patrolu. Z każdą godziną robiło się coraz zimniej. „Stopy mi zdrętwiały - wspominał Czógjal. - Koń, na którym jechałem, był bardzo zmęczony". Luger wbijał mu się w bok, ale chłopiec za nic nie chciał wyjąć go zza paska. Od jednego z żołnierzy z Regimentu Kusung otrzymał też Mausera, a między fałdami czuby trzymał schowany magazynek. Do tej kolekcji należał też czterdziestopięciocentymetrowy sztylet. „Wyglądałem jak żołnierz doskonały" - opowiadał. „Byłem tylko ciut za niski". Niestety, później kazano chłopcu oddać Mausera i w zamian dostał parasolkę Dalajlamy, co zapamiętał jako wyjątkowo upokarzające doświadczenie. Jego Świątobliwość odkrył, że nawet na szlaku podróżnym człowiek jest niewolnikiem przyzwyczajeń. Gdy zbliżali się do przełęczy, Dalajlama postanowił zatrzymać się na krótki spacer. Wyjął prawą stopę ze strzemienia i zeskoczył na ziemię, wzbijając kłąb kurzu z wysuszonego podłoża. Zaczął iść, a gdy na chwilę odwrócił głowę, zobaczył, że jeden z ministrów również zsiadł z konia i ruszył za nim. I nagle wszyscy nauczyciele, a nawet członkowie rodziny poszli w siady ministra. Najwyraźniej nie godziło się zostać w siodle, skoro Dalajlama zdecydował, że nadszedł czas na spacer. -Już dobrze - odezwał się Dalajlama do pozostałych - wsiadajcie z powrotem na konie. Ale oni, z pochylonymi głowami, szli dalej. Byli wśród nich głównie starcy, zmiękczeni latami życia na dworze władcy. W końcu Dalajlama poddał się i ponownie dosiadł konia. Idący za nim ludzie powoli zaczęli robić to samo i po chwili już wszyscy jechali dalej konno. Okolica stawała się coraz bardziej górzysta. Podróżni zatrzymali się na chwilę w jakiejś zagrodzie, której mieszkańców powiadomiono wcześniej, że Jego Świątobliwość wstąpi do nich na posiłek (nie zdążył zjeść kolacji) i odpoczynek. Starszy mężczyzna, który służył jako stajenny jeszcze xm Dalajlamie, przyprowadził białego konia z białą chustką zawiązaną na szyi. Bał się, że kucyk Jego Świątobliwości nie poradzi sobie na trudnej przełęczy, którą mieli do pokonania. Gdy Dalajlama przyjął jego prezent, starzec rozpłakał się ze wzruszenia. Jego Świątobliwość próbował go pocieszyć, mówiąc, że nie wyjeżdża daleko - tylko to przyszło mu do głowy w tamtym momencie. Staruszek towarzyszył im przez całą drogę do przełęczy Cze, gdzie dotarli o ósmej rano. Słońce było już na tyle wysoko, że oświetlało równinę za nimi, ale góra, którą mieli pokonać, rzucała ogromny cień na wędrowców. Zaczęli wspinać się po piaszczystym zboczu (Cze La oznacza „Piaszczystą Przełęcz"). Piasek osuwał się pod ciężarem zwierząt. Z każdym krokiem do przodu konie zsuwały się cztery kroki w tył. W miarę jak traciły siły, dystans między jeźdźcami a przewodnikami zwiększał się i droga wydawała się „trudna i męcząca". Postawny wuj Czógjala prawie spadł z konia. „Siodło ześlizgiwało się z grzbietu zwierzęcia, bo wuj był bardzo ciężki - wspominał Czógjal. - Krzyczał i kurczowo trzymał się grzywy". Gdy Dalajlama dotarł do grzbietu przełęczy, jeden z pomocników nachylił się ku niemu i zauważył, że to jest ostatni moment, by spojrzeć na Lhasę. Jego Świątobliwość zsiadł z konia i spojrzał na skupisko budynków w oddali, na zachodzie. Z tej odległości nawet Pałac Potala stracił swoją imponującą wielkość. „Starożytne miasto w dole było spokojne jak zawsze" - wspominał. Dalajlama odmówił modlitwę, po czym odwrócił się i zaczął biec w dół po piaszczystym, rozświetlonym słońcem zboczu, ku dolinie rzeki Cangpo. Gdy promienie słońca oświetliły twarze wędrowców, a pokonana góra odgrodziła ich od kwatery głównej Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej, nastroje w ekipie znacznie się poprawiły. „Śmiałem się do rozpuku i nie potrafiłem się powstrzymać" - przyznaje Czógjal, który nie mógł oderwać oczu od wuja próbującego utrzymać się w siodle. „Ale wuj był tak kochany, że wcale się na mnie o to nie gniewał". Wyglądało na to, że jak tylko wyjechali z Lhasy, wuj zaczął odzyskiwać poczucie humoru. „Jak byłem niegrzeczny, wuj tylko kręcił głową i mówił: O Boże, on znowu swoje. Wuj był cudownym człowiekiem". Reszta grupy zsiadła z koni i podążyła za Dalajlamą, który biegł co sił wzdłuż zbocza. „Byliśmy wszyscy szalenie szczęśliwi - opowiada Czógjal. - Udało nam się uciec. Radość była ogromna. Wreszcie mogliśmy wyrazić to, co czuliśmy". Dalajlamą ogromnymi susami przemierzał zbocze. „W dzień po naszej ucieczce z Lhasy poczułem wreszcie ogromną ulgę. Choć oczywiście niebezpieczeństwo nadal było obecne". Ale w końcu, po raz pierwszy od lat, ograniczenie, które odczuwał w Lhasie, zniknęło. Mógłby przeklinać Chińczyków, gdyby tylko chciał. „Pamiętam, że zawsze myślałem w duchu, iż przecież mam prawo mówić o nich źle. Teraz uczucie wolności było bardzo wyraźne: to była moja główna reakcja na ucieczkę". Gdy dobiegł do doliny po drugiej stronie góry, nadeszła burza piaskowa, która zupełnie oślepiła podróżnych. Dalajlamą pocieszał się myślą, że kurz zasłoni ich ślady przed chińskimi oddziałami, które chciałyby ich dopaść. Grupa przewodnia przekroczyła przełęcz i parła do przodu, ku rzece Cangpo oddalonej o jakieś szesnaście kilometrów. Na brzegu czekali już rebelianci z łodziami, by przeprawić uciekinierów na drugą stronę. Spotkali się tam z grupą wieśniaków, których uprzedzono o przybyciu dalajlamy. Mijani po drodze Tybetańczycy zawsze wyglądali tak samo - biednie ubrani mężczyźni i kobiety, skłaniający głowy w pokłonach, z kadzidełkami lub khatakami w dłoniach. Jeden z wieśniaków wspominał, że rozrzucał siano i obornik na pokrytym lodem brzegu, gdzie mieli przybyć podróżni. [...]Ucieczka z krainy wiecznego śniegu Spis treści: Bohaterowie Egzamin ze wspomnień W drodze do Lhasy Przeprawa przez rzekę duchów Ognie na wschodzie Plotka Bracia z zagranicy Na drugi brzeg Kjiczu Ucieczka Norbulingka OPIM „Bezbożna Czerwień kontra żywy Bóg” Światynia Dżokhang Lhunce Dzong W Tybetańskim Więzieniu Ostatnia Granica Spotkanie z Poetą Ogniska Słowniczek Bibliografia Cytowane źródła Podziękowania Indeks

Książka traktuje o roli barokowych fundacji artystycznych krzyżowców z czerwoną gwiazdą w promocji rzekomo palestyńskiego rodowodu i dość wątpliwego rycerskiego statusu tego zgromadzenia ? w rzeczywistości szpitalnego zakonu, założonego w XIII w. w Pradze. Oficjalne przyznanie tytułu ordo militaris tej wspólnocie w drugiej połowie XVII stulecia stało się impulsem do samowolnej modyfikacji zarówno godła mistrzów generalnych, jak i ich stroju. Miało też wpływ na przejęcie niektórych ceremoniałów znamiennych dla rzeczywistych zakonów rycerskich. W służbę idei ordo militaris włączono historiografię krzyżowców z czerwoną gwiazdą oraz ich główne fundacje artystyczne. To właśnie sceny Znalezienia czy Podwyższenia Krzyża Świętego, niekiedy z udziałem członków tej wspólnoty, przedstawienia świętych rycerzy, kupno i przebudowa zamków, a także militaryzacja architektury i symboliczne formy niektórych planów budowli, nawiązujące do godła zgromadzenia ? krzyża i gwiazdy, stanowią wspólny mianownik głównych fundacji artystycznych zakonu, niezależnie od powstawania w różnych fazach baroku na terenie Czech, Moraw i Śląska.

W dniu 28 września 2008 r. ks. Michał Sopoćko został ogłoszony błogosławionym podczas uroczystości beatyfikacyjnych, które miały miejsce w Białymstoku w sanktuarium Miłosierdzia Bożego, gdzie też złożone zostały jego relikwie. Od tego momentu wierni Kościoła katolickiego, a zwłaszcza czciciele Miłosierdzia Bożego otrzymali obok św. Faustyny nowego orędownika u Boga i wzór do naśladowania. Wyniesienie na ołtarze gorliwego piewcy i apostoła Miłosierdzia Bożego stało się też znaczącym krokiem w rozwoju i upowszechnianiu kultu Miłosierdzia Bożego w naszych czasach. Jednakże tajemnica Miłosierdzia Bożego, jak często powtarzał bł. Michał, wciąż od nowa winna być zgłębiana, a proces ten nigdy nie może być zakończony.(Z wprowadzenia)

Publikacja jest zbiorem tekstów ks. Waleriana Słomki, wieloletniego profesora KUL-u, teologa życia wewnętrznego, twórcy Lubelskiej Szkoły Duchowości, autora licznych publikacji z zakresu teologii duchowości.

Medytacje i modlitwy dla kapłanów i osób konsekrowanych. ?Wiara rzeczywiście zmienia wszystko; jeśli przemienia życie człowieka, to życie takie jest nowe, pełne radości. Kto wierzy, nigdy nie jest smutny, bo wiara odsłania przed nim horyzonty nadziei. Odsłania Boga obecnego i działającego w świecie (?). Ożywiana i ubogacana wiara zgina kolana do modlitwy, daje nowe oczy, pobudza serce, uruchamia ręce do służby, choć nie tylko rękami służymy. Ważne to jest dla księdza, osoby konsekrowanej i dla świeckich?. Tak pisze we wstępie do swej kolejnej książki ks. T. Rusiecki. W niniejszym, VI tomie z serii ?Z Dobrym Pasterzem?, znajdziemy piękne medytacje, adoracje i modlitwy związane z Rokiem Wiary. W zamyśle autora rozważania te mają pomóc w umocnieniu wiary, która będąc fundamentalnym zadaniem dla każdego chrześcijanina, nie może być teorią, ale samym życiem. Ks. Tomasz Rusiecki, kapłan diecezji kieleckiej, wykładowca teologii duchowości w WSD w Kielcach, wikariusz biskupi ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, diecezjalny ojciec duchowny, dyrektor Unii Apostolskiej Kleru. Odbiorcy: - głównie duszpasterze i osoby konsekrowane, ale także wszyscy, dla których wiara stanowi o sensie życia Dlaczego warto przeczytać tę książkę: - wychodzi naprzeciw duchowym potrzebom głosicieli Ewangelii oraz tych, którzy oddali całe życie Chrystusowi Oblubieńcowi i pragną być Jego świadkami - wprowadza do pogłębionych refleksji nad wiarą, odwołując się do szczególnie ubogacających ją źródeł: słowa Bożego, nauczania Kościoła i całej jego tradycji - zawiera modlitwy o silną, owocną wiarę współczesnych wyznawców Chrystusa.

Uważna lektura studium Stanisława Cieślaka SJ skłania na koniec do refleksji, iż mamy do czynienia z wartościowym, źródłowym opracowaniem, które bez wątpienia poszerza znacznie dotychczasowy stan wiedzy na temat aktywności społecznej i kulturalnej galicyjskich jezuitów. Wnosi ono sporo nowych i cennych ustaleń zarówno w odniesieniu do dziejów Prowincji Galicyjskiej Towarzystwa Jezusowego jak też historii społecznej zaboru austriackiego w drugiej połowie XIX stulecia. Prof. dr hab. Tomasz Gąsowski Autor w kompetentny sposób opisując szeroką gamę działalności galicyjskich jezuitów wykazał ich aktywność nie tylko na polu religijnym, ale także społeczno-kulturalnym i patriotyczno-narodowym. Trafnie wybrał i scharakteryzował te katolickie stowarzyszenia, których jezuici byli moderatorami i często inicjowali ich działalność oraz formy aktywności. Ma to znaczenie dla badań historyczno-społecznych, ponieważ dzięki tej działalności jezuici uformowali rzesze katolików, którzy przed pierwszą wojną światową włączyli się w działalność społeczną, kulturalną i niepodległościową, a po jej zakończeniu - w życie Kościoła i niepodległej Polski. Dr hab. Stanisław Sroka

Dzienniczek zawiera osobiste zapiski s. Faustyny, polskiej zakonnicy zmarłej w 1938 r., wizjonerki i mistyczki, której Jezus zlecił przekazanie światu orędzia o Bożym miłosierdziu. Niezwykłe dzieło duchowe, zachwycające swą prostotą i mądrością. Kieruje ono do każdego z nas osobiste wezwanie do bezgranicznego zawierzenia Bogu, który jest „samym Miłosierdziem”.

- Najbardziej znane i najczęściej odwiedzane przez pielgrzymów miejsca uzdrowień - Miejsca, gdzie można usłyszeć i zobaczyć świadectwa zaskakujących powrotów do zdrowia, pokonania nałogów czy zadziwiających nawróceń. - Szczegółowe przypadki uzdrowień zarówno fizycznych jak i duchowych

Miejsca kultu nie tylko w Polsce ale i na świecie, do których każdego roku przybywają tysiące pątników Historia pielgrzymowania oraz motywy i cele pielgrzymek. Tradycja pielgrzymek w Polsce i na świecie. Najpopularniejsze szlaki pielgrzymkowe i kalwarie.

Czy Bóg istnieje? Dlaczego mamy tak wiele religii? Jaki sens ma nasze życie, skoro umieramy? Czym jest Trójca Święta? Dlaczego toczą się wojny, skoro ludzie modlą się o pokój? Co się stało z Maryją po śmierci Jezusa na krzyżu? Na te i wiele innych pytań, które nurtują człowieka, ojciec Delhez odpowiada w niezwykle przystępny i nowatorski sposób, z właściwym sobie optymizmem i pogodą ducha. Nie jest jego ambicją dostarczenie Czytelnikowi kompendium wiedzy teologicznej. Autor chce rzucić jedynie nieco światła na gnębiące wielu chrześcijan wątpliwości. Myślą przewodnią książki jest proste stwierdzenie: Bóg jest Miłością, a Miłość ? Życiem!

Chrześcijanin, jest członkiem ?Ludu Bożego znajdującego się w drodze". Otóż pielgrzymowanie wzięte na serio zakłada całą niewiadomą drogi, którą chrześcijanin ? razem ze wszystkimi ? idzie po raz pierwszy, jedyny i niepowtarzalny. Człowiek wierzący wie, ku czemu pielgrzymuje, nie wie jednak, w jaki sposób wypadnie mu iść. Jego wiara jest światłem, którym będzie musiał rozświetlać dzień po dniu wszystkie etapy swego zawikłanego, osobistego losu. Wiara to dla chrześcijanina ustawiczny wysiłek zrozumienia życia. /Hans Urs von Balthasar/

Posługa pasterska ks. kard. Stanisława Dziwisza w Archidiecezji Krakowskiej rozpoczęła się z chwilą nominacji na Metropolitę Krakowskiego przez Ojca Świętego Benedykta XVI dnia 3 czerwca 2005 roku. Nowy Pasterz Kościoła w Krakowie po prawie 40 latach posługiwania kard. Karolowi Wojtyle ? Janowi Pawłowi II stanął na czele wspólnoty ludu Bożego ze świadomością, że przypadła mu szczególna rola świadka Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, a jednocześnie świadka wielkiego pontyfikatu pierwszego Papieża Słowianina i Polaka. (...) Niniejszy tom homilii, kazań i listów pasterskich zbiera doświadczenie pierwszego roku posługi biskupiej ks. kard. Stanisława Dziwisza w Archidiecezji krakowskiej i w kościele w Polsce. Nie zabrakło również wystąpień z Rzymu i z innych podróży pasterskich. Wszędzie Metropolita Krakowski jawi się jako wierny uczeń Chrystusa i świadek pontyfikatu bł. Jana Pawła II. Lektura tych tekstów pokazuje nie tylko całość jego posługi duszpasterskiej, ale odzwierciedla również charakter jego duszy, jego wielkie pragnienie spotkania z każdym człowiekiem i ukazywania mu Chrystusa. Jest w tej posłudze również pasja spłacania długu za wszystko, co otrzymał u boku Jana Pawła II.

Zazwyczaj uważa się, że takie pojęcia jak „Chrystus” i „seksualność” nie dają się ze sobą pogodzić. I słusznie. Dzieli je bowiem grzech: nieobecny w pierwszym z tych pojęć, lecz zakładany w drugim. Z tej racji twierdzenie, jakoby łączyły się one w malarstwie renesansowym, wywołuje gwałtowne niedowierzanie. Ponadto, gdy ktoś słyszy, że dowód tej tezy tkwi w samych obrazach, wówczas uważa, iż w takim razie dzieła te muszą być wyjątkowe. Początkowy opór przed uznaniem twierdzenia o zbieżności tych dwóch terminów znika – jak się o tym przekonałem w prywatnych rozmowach, jakie odbyłem ze sceptykami – dopiero pod wpływem wrażenia, jakie wywiera liczba tego rodzaju obrazów. Oto powód, dla którego w głównym eseju zamieszczono 124 reprodukcje dzieł i tyle samo znajduje się w dalszych częściach książki, a jeszcze więcej obrazów doczekało się wzmianek w samym tekście. To, w jaki sposób czytelnik odbierze tę nadmierną liczbę ilustracji, w mniejszym stopniu jednak zależy od niego samego, a bardziej od kolejnych etapów perswazji przedstawionej w tekście: w fazie sceptycznej czytelnicy będą bowiem myśleć, że pół setki przykładów wciąż nie wystarcza, zaś w chwili, gdy przekonają się do głoszonej w nim tezy, uznają, iż już sześć takich obrazów to za dużo. Jednakże nadmiar świadectw jest w tym wypadku niezwykle istotny. Pozwala bowiem ustalić, że chodzi tu o temat związany nie z jakimiś indywidualnymi upodobaniami, lecz z ważnym zjawiskiem w historii chrześcijaństwa. Archiwum renesansowych wizerunków, w których nacisk na genitalia jest wyraźny i kluczowy, obecnie liczy sobie ponad tysiąc przykładów i ciągle się rozrasta, ponieważ materiału jest pod dostatkiem.

Książka dr Joanny Kulwickiej-Kamińskiej pozostaje w niezwykle bujnie rozwijającym się w ostatnich latach nurcie tzw. kitabistyki. Jednocześnie ma charakter interdyscyplinarny, ale owa interdyscyplinarność wykracza wyraźnie poza to, co wymagane przez kitabistykę. Monografia obejmuje bowiem, jak wskazuje tytuł, translatologię, głównie w jej aspekcie językoznawczym, ale także w odniesieniu do translatologii literaturoznawczej i porównawczej krytyki przekładu, jak również elementy religioznawstwa ze szczególnym naciskiem na islamistykę i biblistykę. Lektura pracy wskazuje, że na tej liście uwzględnić należy także slawistykę oraz orientalistykę – z naciskiem na arabistykę i turkologię. [...] Mamy do czynienia z niezwykle wartościowym opracowaniem, będącym krokiem milowym w badaniach nad literaturą religijną Tatarów polsko-litewskich i translatologią koraniczną oraz porównawczą – koraniczno-biblijną. To ogromny wkład do polskich badań językoznawczych i religioznawczych. Z recenzji prof. dr. hab. Marka Dziekana Rozważania o przekładzie terminologii religijnej islamu w polskich tłumaczeniach Koranu na tle biblijnej tradycji translatorycznej, autorstwa dr Joanny Kulwickiej-Kamińskiej, to praca dojrzała, bardzo dobrze sproblematyzowana i uargumentowana. Samą koncepcję pracy oceniam jako bardzo fortunną, ale też niełatwą do realizacji, wymagającą bardzo szerokich kompetencji. I z tym wszystkim Autorka wyśmienicie sobie poradziła. Jej ustalenia, wywiedzione z obszernego materiału empirycznego, są przekonujące i z pewnością następni badacze problemu będą się do nich niejednokrotnie odwoływać. Recenzowaną książkę oceniam bardzo wysoko ze względu na niepodważalne wartości merytoryczne, udaną próbę usytuowania tworzonej przez translatorów religijnej terminologii islamu na tle chrześcijańskiej tradycji biblijnej, bogaty materiał źródłowy, kompetentne, szczegółowe analizy z uwzględnieniem problematyki z zakresu kultury i dogmatu islamu oraz chrześcijaństwa. Z recenzji dr hab. Alicji Pihan-Kijasowej, prof. UAM

Prawdziwa historia uzdrowienia za wstawiennictwem bł. Jana Pawła II Gloria Maria (Chwała Maryi) - imiona, które streszczają historię dziewczynki urodzonej wkrótce po śmierci Jana Pawła II. Z punktu widzenia medycyny historia ta jest niewytłumaczalna. Z punktu widzenia wiary - zdumiewająca. Z punktu widzenia miłości rodziców - cudowna. Ta książka nie ma na celu zaspokojenia zapotrzebowania na sensację. Powstała z pragnienia podzielenia się świadectwem o życiu i nadziei. A także jako wyraz wdzięczności wobec Boga.

Żadne artystyczne przedstawienie męki Jezusa nie zdołało dotąd wywrzeć tak fascynującego wrażenia, jakie wywiera to ukazane na Całunie Turyńskim o. Raniero Cantalamessa "Wystawiony obecnie na widok publiczny Całun zgromadził miliony wiernych ze wszystkich części świata, pragnących ujrzeć ikonę ukrzyżowanego Chrystusa" - pisze Carlo Maria Martini. Ale czym w istocie jest ów olśniewający znak od Boga? Na to pytanie Martini usiłuje odpowiedzieć w tej niewielkiej książce "Bóg ukryty. Medytacja o Całunie". Punktem wyjścia do jego rozważań jest tajemniczy werset z Księgi Izajasza: "Prawdziwie Tyś Bogiem ukrytym, Boże Izraela, Zbawco!" (45,15). Autor odczytuje te słowa w szerszym kontekście. Ważnym również dla nas. Tu i teraz. Istotne rozważania, które pogłębią nasze widzenie Całunu. Carlo Maria Martini SJ (15 II 1927 - 31 VIII 2012) - włoski jezuita, arcybiskup Mediolanu (1979-2002), kardynał. Przez wiele lat był związany z Papieskim Instytutem Biblijnym jako wykładowca, dziekan i rektor; rektor Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego (1978), profesor Wydziału Teologicznego w Chieri; głosił rekolekcje wielkopostne w Watykanie (1978). Wielokrotnie brał czynny udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów; Przewodniczący Rady Konferencji Episkopatów Europy (1986-1993). Był twórcą tzw. Katedry Niewierzących i Szkoły Słowa, odwiedzał ubogich i więźniów. Jako jedyny katolik był członkiem ekumenicznego komitetu naukowego przygotowującego greckie wydanie Nowego Testamentu. Doktor honoris causa Papieskiego Uniwersytetu Salezjańskiego w Rzymie (1989), w 2000 r. został uhonorowany Nagrodą Księcia Asturii w dziedzinie nauk społecznych oraz mianowany członkiem honorowym Papieskiej Akademii Nauk