Jak zadbać o prawidłowy rozwój emocjonalny dziecka? Oczywiście nie ma idealnych ojców ani idealnych matek – wszyscy popełniamy błędy. Większość rodziców robi wszystko, by okazać swoim dzieciom miłość, troskę i zrozumienie. Jeśli chcesz: poznać podstawowe potrzeby emocjonalne swojego dziecka; nauczyć się, jak zaspokajać te potrzeby w zrównoważony sposób; zbudować bliską więź z dzieckiem; konstruktywnie radzić sobie z codziennymi trudnościami ten dział jest własnie dla Ciebie. Mnóstwo praktycznych poradników i porad dla rodziców i specjalistów. Znani psycholodzy przekonują, że kluczowe dla prawidłowego, zdrowego rozwoju dziecka jest zaspokojenie podstawowych potrzeb emocjonalnych, do których należą: bezpieczne przywiązanie i akceptacja, zdrowa autonomia i kompetencja oraz wartości duchowe. Prezentujemy rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.
Logopedia to interdyscyplinarna dziedzina nauki, która bardzo szybko rozwinęła się w ostatnim dziesięcioleciu. Jej intensywny rozwój jest związany ze wzrostem zapotrzebowania społecznego wynikającego ze zwiększenia świadomości i wiedzy na temat zaburzeń mowy. W procesie diagnostyczno-terapeutycznym mowy najważniejsza jest rola logopedy, jednak najczęściej pełny sukces terapeutyczny osiąga się dopiero przy współpracy wielu specjalistów. Dlatego tak istotna w rozwoju myśli logopedycznej jest kooperacja wielu dziedzin nauki, świadcząca o interdyscyplinarności logopedii.
Tom zawiera teoretyczne rozważania oraz wyniki badań własnych naukowców i praktyków, którzy reprezentują ośrodki naukowe, placówki oświatowe oraz terapeutyczne z całej Polski. Ukazali oni logopedię jako dziedzinę o interdyscyplinarnych podstawach, a także przyczynili się do kontynuacji dyskusji oraz współpracy specjalistów zajmujących się pomocą dzieciom i dorosłym z zaburzeniami mowy i języka. W monografii znajdują się rozważania specjalistów z różnych dziedzin – logopedii, neurologopedii, surdologopedii, onkologopedii, oligofrenopedagogiki, psychologii, ortodoncji, językoznawstwa, glottodydaktyki – co umożliwia wieloaspektowe spojrzenie na skomplikowane zagadnienie, jakim jest szeroko pojęta komunikacja.
Ze Słowa wstępnego
Inspiracją do powstania książki były życie i twórczość pedagogiczna Janusza Korczaka. Prace w niej przedstawione koncentrują się wokół pedagogicznych dyscyplin (historii pedagogiki, pedagogiki opiekuńczej, resocjalizacji, pedagogiki specjalnej), w których Korczak zaprezentował swoje nowatorskie podejście do poznania i traktowania dzieciństwa jako niezwykle ważnego okresu w rozwoju człowieka. Podkreślał tu zwłaszcza rolę osoby dorosłej opiekuna i wychowawcy oraz jego odpowiedzialność za stworzenie optymalnych warunków dla rozwoju dziecka.
Teoria umysłu to jedno z najważniejszych zagadnień w życiu osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Do dziś niewiele materiałów łączyło badania naukowe w tej dziedzinie z praktyką – lukę tę wypełnia książka Kirstiny Ordetx. Dwunastotygodniowy program jej autorstwa można w łatwy sposób wykorzystać w klasie lub gabinecie terapeutycznym. Przygotowanie poszczególnych zajęć nie zajmuje dużo czasu, a ich treść znakomicie motywuje uczniów.
Niniejsza książka ma potencjał, by zmienić to, jak osoby ze spektrum rozumieją zachowania społeczne, i ułatwić im budowanie relacji międzyludzkich. dr Brenda Smith Myles Ohio Center for Autism and Low Incidence W niniejszej książce przedstawiono skuteczny, łatwy do wprowadzenia program nauczania, dzięki któremu dzieci z wysoko funkcjonującym autyzmem, zespołem Aspergera i pokrewnymi trudnościami społecznymi mogą rozwinąć rzetelne podstawy teorii umysłu (inaczej: czytania umysłu lub wnioskowania społecznego), czyli zdolności wyciągania wniosków na temat stanów umysłu innych osób i przewidywania na tej podstawie ich zachowania. Program wykorzystuje podejście multisensoryczne i jest przeznaczony do pracy z dziećmi w wieku 5–9 lat.
W książce czytelnik znajdzie informacje, jak przeprowadzić kolejne zajęcia krok po kroku, a także kolorowe materiały do wykorzystania oraz wzory listów do rodziców, zawierające wskazówki, jak ćwiczyć w domu. Dr Kirstina Ordetx jest specjalistką z zakresu psychologii rozwoju i terapii poznawczo-behawioralnej. Od ponad 20 lat pracuje jako terapeutka dzieci z autyzmem, zespołem Aspergera i innymi trudnościami społecznymi. Dla swoich podopiecznych założyła szkołę Pinnacle Academy w Sarasocie na Florydzie (USA), w której nauczanie odbywa się według autorskiego programu. Prowadzi również zajęcia dla studentów psychologii i nauk o zachowaniu. Mieszka w Brandenton na Florydzie.
Nasze spojrzenie na starość uległo daleko idącej zmianie, co można dobrze pokazać, odwołując się do koncepcji cyklów życia zaproponowanej przez Eriksona i jednocześnie dokonując pewnej jej rewizji. Nieodłącznym elementem towarzyszącym starości staje się longlife education. Cechą współczesnego świata są bowiem niezwykle szybkie zmiany zarówno w sferze wiedzy, jak i technologii. W tym procesie nieformalnej edukacji znaczącą, ale też budzącą wiele krytycznych uwag rolę odgrywa Uniwersytet Trzeciego Wieku (UTW). Instytucja ta ma za sobą prawie 50 lat rozwoju i jest przedmiotem dużego zainteresowania badaczy.
Podejmując temat roli Uniwersytetu Trzeciego Wieku, pragnęliśmy znaleźć w tym obszarze nowe wątki. Zastosowanie różnych instrumentów badawczych poskutkowało zebraniem bogatego i różnorodnego materiału, który pozwolił na bardziej wszechstronne sportretowanie UTW działających na terenie Poznania i Leszna.
Na postawie listy potrzeb Howarda McClusky’ego analizowano zarówno programy UTW, jak i poziom zaspokojenia tych potrzeb w opiniach uczestników. Ponadto Czytelnik otrzymuje kolejną porcję informacji na temat historii i rozwoju UTW w Polsce i na świecie, a także przegląd badań, jakie na ich temat już zrealizowano.
Ambicją autorów jest „znalezienie nowych wątków” i „innego spojrzenia”. Poza opisem działania UTW i charakterystyką ich uczestników, chcą oni bowiem wskazać na poziom zaspokojenia (a także niezaspokojenia) różnego typu potrzeb, a także szukać remedium na dotychczasowe słabości funkcjonowania UTW. Praca ma więc charakter nie tylko heurystyczny, ale i praktyczny.
z recenzji profesor Marty Zahorskiej
Konflikt z dzieckiem może być bolesnym przeżyciem dla każdego dorosłego, a kłótnie między rówieśnikami źródłem frustracji opiekunów i nauczycieli. Minimediacje to metoda konstruktywnego rozwiązywania konfliktów, która ma zastosowanie w domu, na placu zabaw, w szkole, a nawet w pracy.Minimediacje to opowieści o tym, jak być częścią rozwiązania konfliktu, a nie jego przyczyną. Książka obejmuje 20 opowiadań, będących wprowadzeniami do ćwiczeń, a także teorię na temat poszczególnych zagadnień. Książka pomaga zrozumieć, na czym polega rozwiązywanie sytuacji konfliktowych z dziećmi w duchu Porozumienia bez przemocy. Jest kierowana zarówno do rodziców chcących wzmocnić swoją relację z dzieckiem, jak i do nauczycieli, którzy w codziennej pracy ze względu na jej specyfikę wykorzystują rozmaite metody wychowawcze.Książka zaprasza do własnej wewnętrznej podróży i do towarzyszenia dziecku we wzrastaniu, do budowania świadomości (u siebie i u dziecka), do pokazywania, że zawsze mamy wybór, że możemy dbać o siebie i jednocześnie brać pod uwagę innych. Dowiecie się z niej, dlaczego nie warto łapać cuchnących skarpetek, o co chodzi z przychylnością i wielu, wielu innych rzeczy.Autorka, Katarzyna Dworaczyk, pokazuje najbardziej aktualne problemy, z którymi się mierzymy, także te związane z pandemią. Mistrzowsko łączy teorię z praktyką daje wiele konkretnych przykładów sytuacji, rozmów, sposobów szukania rozwiązań. Każda porcja, serwowana w przejrzystych rozdziałach, nadaje się do natychmiastowego stosowania bez skutków ubocznych.Świat byłby zdecydowanie lepszym miejscem, gdybyśmy potrafili ze sobą rozmawiać tak, jak bohaterowie tej książki.
Wolontariat jest najbardziej twórczą drogą dla rozwoju własnego Ja, rozwoju Ja drugiej osoby oraz wprowadzaniu ludzkiej twarzy różnych grup i wspólnot społecznych Książka pobudza myślenie człowieka, który nie chce być zagubionym w świecie płynnej rzeczywistości; a tym samym nie chce osobowościowego zagubienia drugiego, nie tylko pobudza myślenie, ona kreuje także działania, wielorakie procedury użytkowo praktyczne w obszarze wolontariatu, który jest wartością samą w sobiePublikacja spełnia wszelkie kryteria naukowej rozprawy; posiada nie tylko zalety merytoryczne i poznawcze, ale także czytelnicze. Stąd też czyta się ją z wielką przyjemnością. Połączenie wartości merytorycznych z walorami czytelniczymi jest czymś trudnym, więc tym bardziej Autorom artykułów jak i Redaktorom naukowym należy się uznanie.ks. dr hab., Adam Solak, prof. APS(). Temat wolontariatu, ujęty z różnych stron i perspektyw przez Autorów poszczególnych rozdziałów jest znakomitym kompleksowym omówieniem aktywności w ramach wolontariatu i inicjatyw. Aspekt osobistego zaangażowania w działalność społeczną, będącą istotą wolontariatu oraz człowiek jako podmiot i jego działalność na rzecz dobra, jak nić pajęcza przewija się przez całą publikację. Logiczny układ książki i wzajemne przenikanie się poszczególnych rozdziałów, czyni z niej niezwykle użyteczną publikację na rynku wydawniczym.dr Paweł Piotrowski, UPJPII
Autorka w swojej książce stawia pytanie, czy szkoła (miejsce – przestrzeń) jest w stanie pomagać ludziom angażować się w rzeczywistość. Angażować się, czyli świadomie uczestniczyć w życiu społeczeństwa, odpowiadać na wyzwania świata, nabywać kompetencje niezbędne do podejmowania działań (np. kompetencje medialne, informacyjne i cyfrowe). Praca ma charakter porównawczy, nie skupia się na konkretnych obszarach kształcenia, jednak spektrum zagadnień związanych z edukacją medialną, kompetencjami medialnymi oraz ich wpływem na cały proces kształcenia jest bardzo szerokie. Głównym obszarem badawczym są podstawy programowe nauczania w Niemczech i w Polsce. Publikacja ta przedstawia także stan prawny i organizacyjny w niemieckim i polskim systemie kształcenia oraz przykładowe i postulowane zmiany w zakresie edukacji medialnej.
W odpowiedzi na dynamicznie zmieniający się kontekst społeczno-kulturowy i ekonomiczno-polityczny oraz ze względu na wielowymiarowość procesów rozwoju człowieka autorzy wysuwają propozycje nowych rozwiązań i inicjatyw zarówno w sposobie myślenia, jak i w sferze działalności edukacyjnej. Odsłaniając nowe przestrzenie edukacyjne, akcentują potrzebę wzmocnienia kompetencji międzykulturowych jako fundamentalnych umiejętności życiowych. []Przywołane w niniejszym tomie doświadczenia społeczne niewątpliwie stanowią inspirujące źródło dla działań edukacyjnych i poczynań badawczych. Mamy nadzieję, że przedstawiony w szerokiej perspektywie teoretycznej materiał empiryczny zachęci Czytelników do ewaluacji własnych działań podejmowanych na polu edukacji międzykulturowej oraz pobudzi do podejmowania nowych wyzwań upowszechniających jej idee.Fragment Wprowadzenia
Przedkładana do rąk Czytelnika książka Otwarte zasoby edukacyjne w perspektywie pedagogicznej jest już piątym tomem serii „Cyberprzestrzeń – Człowiek – Edukacja”. Składa się z pieciu części. Autorzy monografii zaprezentowali szereg nurtujących problemów. Poddali dyskusji m.in. zagadnienia: sprostania wyzwaniom współczesnej edukacji podczas rewolucji cyfrowej oraz potrzeb rozwijania kreatywności i innowacyjności, nabywania nowych kompetencji, szczególnie kompetencji cyfrowych, społecznych, komunikacyjnych i międzykulturowych (Barbara Galas, Sylwia Galanciak, Zbigniew Łęski, Anna Pierzchała), sieciowego dostępu do cyfrowych otwartych zasobów edukacyjnych w kontekście przygotowania nauczycieli do rozwijania kultury medialnej (Marta Wrońska), uwarunkowań alfabetyzacji funkcjonalnej (Wojciech Walat), dydaktycznych i wychowawczych aspektów otwartej przestrzeni edukacyjnej na różnych poziomach edukacji formalnej i pozaformalnej (Małgorzata Jabłonowska, Justyna Wiśniewska, Tomasz Huk, Zbigniew Ledóchowski, Wojciech Walat, Janusz Miąso, Justyna Woźniak, Anna Weiss, Piotr Drzewiecki), a także sfery niepewności, ograniczeń, szans i zagrożeń (Beata Kuźmińska-Sołśnia, Artur Bartoszewski, Jerzy Jastrzębski, Katarzyna Borawska-Kalbarczyk, Adam Andrzejewski, Radosława Kompowska-Marek, Tomasz Warchoł).
Monografia przedstawia, jak w praktyce wygląda funkcjonowanie osób osadzonych w ramach system dozoru elektronicznego (SDE) z uwzględnieniem ich postaw życiowych, relacji rodzinnych i środowiskowych. System dozoru elektronicznego jest dużo bardziej efektywny aniżeli bezwzględna izolacja (jeśli wszystkie przesłanki kryminologiczno-społeczne zostają spełnione), zwłaszcza w kontekście problemu społecznego, jakim jest stygmatyzacja i marginalizacja społeczna nie tylko osób skazanych, ale również ich rodzin. Aby w pełni zobrazować istotę problemu w badaniach posłużono się metodą triangulacji, dzięki, której zebrany materiał jest obszernym i komplementarnym źródłem wiedzy.
Publikacja szczegółowo omawia obowiązujące regulacje dotyczące nadzoru pedagogicznego, w tym m.in. jego formy, wymagań wobec przedszkoli, szkół i placówek, zadań dyrektora przedszkola, szkoły lub placówki oraz zadań i kompetencji kuratora oświaty i innych organów sprawujących nadzór pedagogiczny. W opracowaniu przedstawiono również zagadnienia sprawowania nadzoru pedagogicznego w okresie ograniczenia funkcjonowania jednostki systemu oświaty.
Publikacja zawiera przykładowe plany nadzoru pedagogicznego dla przedszkoli, szkół podstawowych, szkół ponadpodstawowych oraz bursy szkolnej i internatu.
Udziela odpowiedzi na najbardziej nurtujące pytania, m.in.:
- jaka jest różnica pomiędzy wynikami z nadzoru a wnioskami z nadzoru sprawowanego przez dyrektora szkoły?
- jak uregulowana jest kwestia udostępnienia wizytatorowi danych osobowych uczniów podczas kontroli?
- czy obowiązek przeprowadzania nadzoru pedagogicznego dotyczy także szkół niepublicznych?
Bardzo wysoko oceniam wartość erudycyjną opracowania. Autorka legitymuje się ogromną wiedzą w różnych dziedzinach związanych z istnieniem i oddziaływaniem zjawiska wspomagania po traumie. (...) w upowszechnieniu zawartej w książce wiedzy widzę olbrzymią szansę doskonalenia procesów wychowawczych, opiekuńczych, rozwojowych szkoły oraz systemu wychowawczego, opiekuńczego i resocjalizacyjnego, które pilnie potrzebują doskonalenia.(...) Uważam opracowanie dr A. Bzymek za doniosłe wydarzenie na gruncie refleksji o wychowaniu. Mamy w literaturze pedagogicznej polskiej kilka interesujących opracowań na temat zjawiska resilience, ciągle jednak jest to problematyka nowa, nieprzebijająca się do głównego nurtu refleksji pedagogicznej w stopniu, na jaki zasługuje.Fragment recenzji prof. dr. hab. Tadeusza Pilcha
Książka podejmuje bardzo ważny, a jednocześnie mocno zaniedbany i słabo opisany w polskiej literaturze temat pracy w grupach. Wspomniane rozwiązanie niekiedy traktowane jest jako strategia pracy, innym razem jako metoda, a czasami tylko jako forma organizowania zajęć. Znaczenie pracy grupowej dostrzeżone zostało na początku XX wieku, kiedy w wyniku krytyki tradycyjnych form edukacji zaczęto poszukiwać rozwiązań inspirowanych potencjałem dzieci i ich potrzebami (...). Z uwagi na temat traktuję pomysł na książkę jako bardzo trafny.- fragment recenzji dr hab. Agnieszki Nowak-Łojewskiej, prof.UG
Niniejsza praca powstała w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie, jakie oddziaływania wychowawcze podejmować, aby lepiej przygotowywać młodzież niedostosowaną społecznie do samodzielnego radzenia sobie po opuszczeniu placówki resocjalizacyjnej?Książka składa się z dwóch części, pierwszej (teoretycznej) i drugiej (empirycznej). W rozdziale pierwszym na podstawie wiedzy pedagogicznej i psychologicznej przeprowadzono analizę cech strukturalnych pojęć samodzielność i usamodzielnianie, co stanowiło podstawę do sformułowania autorskich definicji obu pojęć. Celem dalszej części rozdziału było ukazanie znaczenia pedagogiczno-psychologicznych aspektów rozwoju samodzielności i podejmowanych przez wychowawców w procesie wychowania czynności usamodzielniających. W rozdziale tym ukazano również znaczenie samodzielności jako jednego z ważniejszych celów resocjalizacji, od którego w dużej mierze zależy prawidłowy przebieg readaptacji i reintegracji społecznej po opuszczeniu przez nieletnich młodzieżowych ośrodków wychowawczych. W organizowaniu tego rodzaju oddziaływań kluczową rolę odgrywają diagnozowanie, motywowanie oraz organizowanie sytuacji usamodzielniających opierających się na założeniach koncepcji twórczej resocjalizacji.
Książka ma na celu wspieranie i propagowanie idei pedagogiki serca i związanej z nią społecznej inicjatywy powołania Komitetu Upowszechniania Wychowania Emocjonalnego Pedagogika Serca, którego honorowym patronem jest Maria Łopatkowa. Celem Komitetu jest uzyskanie zgody Organizacji Narodów Zjednoczonych na dodatkowy wpis w Konwencji Praw Dziecka, odnoszący się do obowiązkowego kształcenia uczuć wyższych w systemach edukacyjnych państw członkowskich ONZ i rozwijania u dzieci i młodzieży zdolności kochania oraz empatii. Pedagogika serca powinna stać się dla każdego pedagoga i nauczyciela wyznacznikiem sposobu pracy i jej perspektywą. Nowe pokolenie wychowane w duchu pedagogiki serca realizując wzór osobowy Homo Amans – człowieka miłującego ludzi i świat – człowieka pokoju, rozpoczęłoby pozytywną globalizację świata, zmierzając do upragnionego przez ludzkość celu – do trwałego pokoju.
Książka Wczesnodziecięca edukacja – pomiędzy instrumentalizacją a towarzyszeniem w rozwoju (wybrane aspekty polskiej rzeczywistości edukacyjnej) jest drugą z kolei publikacją autorki poświęconą problemom edukacji dziecka do lat trzech. Autorka dostrzega to, o czym przekonywał także między innymi Włodzimierz Fijałkowski - dziecko „nie jest «nieme», natomiast «głusi» często bywają dorośli”. W najnowszym opracowaniu dokonuje analizy wybranych aspektów polskiej rzeczywistości oświatowej, wskazuje przejawy nadmiernej instrumentalizacji edukacji i proponuje przyjęcie niedyrektywnego towarzyszenia w rozwoju, ukazując także autentyczną gotowość opiekunów małego dziecka do ustawicznego doskonalenia warsztatu ich pracy. Autorka, sięgając do niezwykłych osiągnięć Pani Profesor Lucyny Telki, koncentruje się przede wszystkim na obszarach edukacji w dialogu z małym dzieckiem, zwraca się w stronę uważnej obserwacji, gotowości do podjęcia interakcji ze strony osoby dorosłej, postuluje potrzebę autentycznej wrażliwości dorosłego na dziecięce potrzeby. Autorka przekonuje, że prawdziwa edukacja „dzieje się” we wzajemnej bliskości motywacyjnej dziecka i dorosłego funkcjonującej w oparciu o motto: „chcę pomóc dziecku osiągnąć to, co dostrzegam lub czuję, że chce osiągnąć dziecko”, gdyż dziecko pragnie się rozwijać, jest zmotywowane, eksploruje i doświadcza nie z tego powodu, że ktoś mu każe, że ktoś na to pozwala, lecz czyni to z własnej potrzeby. Nadrzędnym celem Katarzyny Sadowskiej jest zachęta do refleksji nad (jak określił to W. Fijałkowski) „indywidualnością, osobowością i wartością istoty ludzkiej jako niezależnej jednostki na każdym etapie jej rozwoju”.
Analiza złożoności muzyki, jej rozumienia oraz oddziaływania na funkcjonowanie każdego człowieka stała się impulsem do przeprowadzenia badań dotyczących orientacji muzycznych młodzieży kształcącej się w ogólnokształcącej szkole muzycznej II stopnia. Autorka wprowadza termin orientacji muzycznych. Ustalenie definicyjne pojęcia odnosi się do specyficznego typu orientacji życiowej, rozumianej jako odzwierciedlenie siebie oraz obraz własnej kariery zawodowej, w oparciu o zdobytą w toku edukacji wiedzę, poziom percepcji, wrażliwość muzyczną, zainteresowania muzyczne i rzeczywiste i/lub projektowane działania. Wyniki badań pozwoliły na stworzenie pełnego obrazu młodzieży kształconej w systemie zawodowego szkolnictwa muzycznego, wyselekcjonowanej ze względu na uzdolnienia muzyczne.
Gdy kończyliśmy pracę nad tym poradnikiem, cztery nasze artykuły znajdowały się w recenzji (w zachodnich czasopismach: psychologicznych, medycznych, marketingowych), cztery kolejne pisaliśmy, przygotowywaliśmy trzy granty, prowadziliśmy międzynarodowe badania stanowiące podstawę kilku następnych prac, a kilka szkiców opartych na już policzonych danych czekało na dokończenie. Kiedy zaczynaliśmy przygodę z pisaniem, takie tempo było nie do wyobrażenia, gdyż przygotowanie nawet polskiego tekstu wymagało co najmniej 12 miesięcy. Napisaliśmy więc poradnik, który kiedyś, na początku naszej drogi, sami chcielibyśmy przeczytać. I podpowiadamy w nim, jak zacząć swoją przygodę z pisaniem. Ufamy, że dzięki niemu droga od „kiedyś” do „dzisiaj” nie zajmie Czytelnikowi tyle czasu, co nam: kilkanaście czy kilkadziesiąt lat. Praca dyplomowa powinna być zrozumiała nie tylko dla autora, lecz także – i przede wszystkim – dla czytelnika. Wojciech Kulesza i Dariusz Doliński piszą, w jaki sposób pracować nad pisaniem pracy dyplomowej, aby to osiągnąć. Jak powiadają: „Łatwo jest pisać trudno. Trudno jest pisać łatwo”. I pokazują, jak pisać tekst łatwy dla czytelnika. - Bogdan Wojciszke Wiele razy myślałem o tym, że łatwiej jest samemu napisać pracę naukową niż poradzić komuś, jak on taką pracę powinien napisać. Wojciech Kulesza i Dariusz Doliński – bez żadnej łopatologii – mądrze , cierpliwie i dowcipnie podsuwają przyszłym autorom prac magisterskich świetne pomysły. Jeśli studenci (co wcale nie jest pewne) przeczytają ten poradnik, to bez wątpienia napiszą bardzo porządne prace magisterskie. Czytajcie więc, bo warto! - Wiesław Łukaszewski
Problem zdrowego głosu dotyczy wszystkich, dla których ten delikatny instrument jest narzędziem pracy lub środkiem wyrazu: nauczycieli i piosenkarzy, śpiewaków i polityków, sprzedawców i prawników. Do nich jest adresowana książka Bogumiły Tarasiewicz, zawierająca autorską metodę pracy nad głosem wykorzystywanym zarówno w mowie, jak i w śpiewie. Narzędziem profilaktyki bądź rehabilitacji jest bowiem świadome kształcenie głosu pozwalające zdobyć umiejętność poprawnego mówienia i śpiewania wolnego od niedociągnięć i manieryzmów, a zarazem umożliwiające pełne rozwinięcie i swobodne wykorzystanie naturalnych możliwości tego instrumentu. Autorka zwraca uwagę na pozornie proste problemy (postawa, uelastycznienie aparatu artykulacji i kontrola napięcia mięśniowego) wpływające jednak znacząco na fonację. Uczy prawidłowego oddechu i uzyskiwania rezonansu. O istotnej wartości książki decyduje dołączony do niej obszerny zestaw praktycznych ćwiczeń opatrzony precyzyjnymi wskazówkami, co czyni ją atrakcyjną również dla logopedów. Książka napisana jest w przystępny sposób, zawiera liczne ilustracje. Prezentowana pozycja funkcjonuje jako podręcznik emisji głosu skierowany do studentów wydziałów pedagogicznych.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
