Jak zadbać o prawidłowy rozwój emocjonalny dziecka? Oczywiście nie ma idealnych ojców ani idealnych matek – wszyscy popełniamy błędy. Większość rodziców robi wszystko, by okazać swoim dzieciom miłość, troskę i zrozumienie. Jeśli chcesz: poznać podstawowe potrzeby emocjonalne swojego dziecka; nauczyć się, jak zaspokajać te potrzeby w zrównoważony sposób; zbudować bliską więź z dzieckiem; konstruktywnie radzić sobie z codziennymi trudnościami ten dział jest własnie dla Ciebie. Mnóstwo praktycznych poradników i porad dla rodziców i specjalistów. Znani psycholodzy przekonują, że kluczowe dla prawidłowego, zdrowego rozwoju dziecka jest zaspokojenie podstawowych potrzeb emocjonalnych, do których należą: bezpieczne przywiązanie i akceptacja, zdrowa autonomia i kompetencja oraz wartości duchowe. Prezentujemy rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint z 1937 r. "STRAŻ NAD PROSNĄ. 1912-1937 JEDNODNIÓWKA JUBILEUSZOWA HARCERSTWA ZIEMI KALISKIEJ".
Przyrzeczenie Harcerskie
Mam szczerą wolę całym życiem pełnić
służbę Bogu i Polsce; nieść chętną pomoc
bliźnim; być posłusznym Prawu Harcerskiemu.
Prawo Harcerskie
I. Harcerz służy Bogu i Polsce i sumiennie spełnia swoje obowiązki.
II. Na słowie harcerza polegaj jak na Zawiszy.
III. Harcerz jest pożyteczny i niesie pomoc bliźnim.
IV. Harcerz w każdym widzi bliźniego, a za brata uważa każdego innego harcerza.
V. Harcerz postępuje po rycersku.
VI. Harcerz miłuje przyrodę i stara się ją poznać.
VII. Harcerz jest karny i posłuszny rodzicom i wszystkim swoim przełożonym.
VIII. Harcerz jest zawsze pogodny.
IX. Harcerz jest oszczędny i ofiarny.
X. Harcerz jest czysty w myśli, mowie i uczynkach; nie pali tytoniu, nie pije napojów alkoholowych.
HARCERZE!
„Już w latach niewoli przygotowywaliście się do służby Ojczyźnie. Uwierzywszy w tę pracę, że tylko silny i zdrowy, przygotowany odpowiednio naród zdolny jest podjąć zwycięsko zbrojną walkę o niepodległość, poczęliście z całym entuzjazmem młodości zaprawiać swe ciała do trudów życia obozowego, ćwiczyć się w rzemiośle wojennym, a dusze swe młode nastrajać na wysoki ton moralny ofiarnej gotowości do czynu.
To też gdy huragan wojny światowej deptać począł niwy polskie i przyjść miało do dziejowego porachunku za lata krzywd i niewoli, Wyście w pierwszym stanęli szeregu tych, którzy odważyli się sięgnąć po zaszczytne miano żołnierzy niepodległości. Łzami matek i ojców żegnani lub częściej bez ich wiedzy i zezwolenia rzucając dom rodzicielski, szliście w szeregi polskich oddziałów na trud wojenny, przerastający wielekroć Wasze siły, na rany i śmierć, na górną radość zmierzenia się z wrogiem w otwartym polu.
Nie sprzeniewierzyliście się i potym nakazom harcerskiego prawa, gdy zmartwychwstała Ojczyzna pod broń swych obywateli dla obrony granic wołała.
W walkach o Kresy Wschodnie, Małopolski czy Ziemię Litewską, w walkach zeszłorocznych z przemożnym chwilowo wrogiem braliście czynny i chwalebny udział. Rozrzuceni po oddziałach regularnej armii lub zgrupowani w odrębne jednostki w służbie wywiadowczej, kurierskiej i frontowej, zdaliście raz jeszcze egzamin ze swej dojrzałości obywatelskiej i gotowości do ofiar, zawsze świecąc swym starszym towarzyszom broni przykładem wysokiego pojmowania swych ochotniczo na się wziętych obowiązków.
Oddając cześć poległym za Ojczyznę kolegom Waszym, wyrażam Wam, Harcerze, podziękę i uznanie za dotychczasową służbę“.
Naczelny Wódz
(—) J. PIŁSUDSKI
Pierwszy Marszałek Polski.
Start do trzyletniego Wyścigu Pracy drużyn harcerskich zbliża się siedmiomilowemi krokami. Zdajemy sobie wszyscy dobrze sprawę z niewyrównanego poziomu pracy w poszczególnych drużynach naszej Chorągwi. Wiemy również że największą bolączką w pracy drużynowego jest brak odpowiednio wyszkolonych zastępowych. Dobry zastępowy, to dobrze prowadzony zastęp; porządne zastępy — to drużyna harcerska.
Chęć posiadania dobrych zastępowych wysuwa konieczność prowadzenia stałej i konsekwentnej pracy drużynowego nad zastępowym w zastępie zastępowych.
Druhu drużynowy! Pomyśl o pracy w drużynie i ułóż na tej podstawie program pracy zastępu zastępowych na rok bieżący. Jeżeli cię nie stać na samodzielne prowadzenie zastępu zastępowych, jeżeli rozpiętość wieku poszczególnych zastępowych jest zbyt wielka, porozum się z innym drużynowym, zorganizujcie pracę wspólnie, zwróć się wreszcie do druha Hufcowego o pomoc, zapytaj go, czy na terenie hufca nie będzie gromady zastępowych, w której skład twój zastęp zastępowych mógłby wejść. Tak, czy inaczej zorganizuj zastęp i rusz robotę z miejsca. Czasu mało, a do startu wszyscy musimy stanąć gotowi!
Jakie to dziwne, jakie tajemnicze, jakie straszne w swej tajemniczości...
Jeszcze sześćset pięćdziesiąt lat temu na części ziem dzisiejszego państwa polskiego, tam gdzie przepływają Narew i Biebrza, gdzie wznoszą się Suwałki, Augustów i Białystok, — mieszkali Jadźwingowie. Byli oni narodem licznym, składającym się z kilkudziesięciu plemion, mieli własny odrębny język, własne wierzenia, swoiste obyczaje. Żyli niezależnem życiem politycznem.
A dziś? Śladu po nich nie zostało. Dosłownie — żadnego śladu.
Legendy i baśnie nie dochowały o Jadźwingach żadnych wspomnień; archeologowie nie natrafili dotychczas na żaden grób, na żaden zabytek jaćwieski; lingwiści nie próbują nawet w językach polskim, białoruskim i litewskim doszukiwać się słów jaćwieskich; historycy nie posiadają najmniejszego kawałka pergaminu, zapisanego ręką Jadźwinga.
I obecnie nikt nie zajmuje się losem zanikłego narodu. Nawet uczeni. Siedemdziesiąt lat mija, gdy ostatni raz napisano o Jadźwingach rozprawę naukową.
Jadźwingowie nie zostawili po sobie żadnego śladu, ale obcy, ich sąsiedzi, przypadkowo i urywkowo zanotowali o nich garść szczegółów. Na tych notatkach cudzoziemskich opiera się cała nasza wiedza o Jadźwingach.
Jadźwingowie nie byli, jak my, Słowianami; należeli do grupy ludów litewskich. Język ich jednak różnił się wyraźnie od litewskiego, pruskiego i łotewskiego. Religja też prawdopodobnie tworzyła odrębny systemat. Liczni książęta plemienni, będąc zarazem czarodziejami i wróżbitami, pośredniczyli między ludem a tajemniczemi i groźnemi bóstwami, wcielonemi w zwierzęta lub uosobionemi w żywiołowych potęgach natury.
Dziesięć Praw Harcerskich przyświeca nam w drodze, po której przyrzekliśmy postępować w życiu. Tyle w nich mądrych i nadzwyczaj trafnych wskazówek, a tak naturalnych, tak pożytecznych i prostych, że mimowoli ukazuje się uśmiech zachwytu i zadowolenia na twarzach tych, którzy je po raz pierwszy odczytują, a dla tych, którzy je dobrze znają, nie stają się one obojętne, ale przeciwnie coraz to bardziej pociągające.
Szkoda tylko, że tak pięknych Praw nie zna szerszy ogół, iż niejeden nawet z naszych kolegów szkolnych nie wie, że:
1. Na słowie harcerza można polegać.
2. Harcerz jest wierny Ojczyźnie.
3. Harcerz jest użyteczny innym.
4. Harcerz w każdym widzi bliźniego, a brata w każdym harcerzu.
5. Harcerz jest rycerski.
6. Harcerz jest przyjacielem zwierząt i miłuje przyrodę.
7. Harcerz jest posłuszny i karny.
8. Harcerz jest zawsze pogodny.
9. Harcerz jest oszczędny i ofiarny.
10. Harcerz jest czysty w myśli, mowie i uczynkach
O czym rozmawiać podczas kolacji służbowej? Jak składać kondolencje? Jakich kwiatów nie wręczać Japończykowi? Nie daj się zaskoczyć w żadnej sytuacji!Ten praktyczny poradnik savoir-vivre`u pokaże ci, jak właściwie zachować się zarówno w sytuacjach formalnych, takich jak rozmowa kwalifikacyjna, prowadzenie negocjacji, dyskusja na zebraniu, jak i w życiu prywatnym: na randce, na imprezie rodzinnej czy w teatrze. Znajdziesz tu również wiele cennych wskazówek dotyczących nauki dobrych manier u dzieci, bezpiecznych zachowań i dbania o własny wizerunek w świecie wirtualnym.Dowiesz się, jak elegancko korzystać z poczty elektronicznej, dlaczego warto wybrać ""poważny"" adres e-mail, czy dobre maniery obowiązują na Facebooku.Dla podróżujących polecamy rozdział dotyczący zachowania się w różnych częściach świata, w którym zamieszczamy szczegółowe informacje, jak nie narazić się mieszkańcom poszczególnych krajów.Silke Schneider-Flaig zaliczana jest w Niemczech do najbardziej znanych ekspertów zajmujących się etykietą. Od wielu lat udziela w mediach porad na temat dobrych manier.Warto posłuchać jej rad i zadbać, by nieznajomość reguł nie zrujnowała nam dobrze zapowiadającej się rozmowy o pracę lub randki!Obecne wydanie zostało opracowane przez redakcję specjalnie dla polskiego czytelnika.
Jeśli poszukujecie skutecznych sposobów, by dobrze wychować nastolatka i przygotować go do dorosłego życia, musicie przeczytać tę książkę!
Sue i Tim Muldoonowie, rodzice trojga dzieci, przetestowali wiele metod wychowawczych i wybrali dla Was najlepszą z nich!
Jak wychować nastolatka z pomocą duchowości ignacjańskiej to praktyczny przewodnik dla wszystkich matek i ojców, którzy pragną, by ich dzieci wyrosły na dobrych i szczęśliwych ludzi. Autorzy, zainspirowani nauczaniem św. Ignacego Loyoli, przekonali się, że najskuteczniejszą metodą wychowawczą jest zaproszenie nastolatków do wspólnego przeżywania wiary w codzienności. W książce dzielą się swoim doświadczeniem, pokazując, jak pełne miłości życie rodziców może stać się bezkonkurencyjnym wzorem do naśladowania dla ich dzieci.
Wczytajcie się w rady tych wyjątkowych małżonków i dowiedzcie się od nich, jak:
budować w nastolatku poczucie własnej wartości;
pomóc odnaleźć młodemu człowiekowi jego miejsce w świecie;
nauczyć dzieci odpowiedzialnego korzystania z daru wolności;
uwrażliwić swoje latorośle na los słabszych;
rozmawiać z nastolatkami o ich seksualności;
przygotować młodych ludzi do przeżywania porażek;
umiejętnie wprowadzać dzieci w świat nowych technologii i mediów społecznościowych.
Sue i Tim Muldoonowie – terapeutka i teolog; wychowują trójkę nastoletnich dzieci i dzielą się swoim doświadczeniem z szukającymi wsparcia rodzicami; autorzy wielu książek na temat wychowania, m.in. poradnika Duchowość dla domu. Sześć reguł życia rodzinnego.
Książka Tima i Sue Muldoonów pomaga rodzicom lepiej rozumieć swoich synów i córki oraz rozróżniać zachowania czy sytuacje groźne dla dzieci i młodzieży od nieuniknionych przejawów niedojrzałości. W jednym i drugim przypadku autorzy podpowiadają rodzicom takie strategie postępowania, jakie stwarzają szansę na pokonanie zaistniałych trudności.
Zadania rodziców, a także zasady wychowania, autorzy książki ukazują w świetle tego, co Pismo Święte mówi na temat człowieka i kryteriów dojrzałości. Odwołują się przy tym do duchowości ignacjańskiej, która w formowaniu człowieka uwzględnia wszystkie sfery: ciało i ducha, myślenie i emocje, wolność i zdolność do miłości.
Tim i Sue Muldoon słusznie podkreślają, że podstawą wychowania jest aktywna obecność rodziców przy synach i córkach, uczenie ich ofiarnej służby na rzecz bliźnich, a jednocześnie nieustanne okazywanie dzieciom miłości rodzicielskiej, która powinna być odblaskiem miłości Boga-Ojca.
Dużym atutem książki jest to, że jej autorzy są małżonkami i rodzicami. Tim jest teologiem i duszpasterzem, a Sue jest psycholożką i terapeutką. Obydwoje dysponują dużym doświadczeniem w pomaganiu ludziom znajdującym się w trudnych sytuacjach. Na co dzień podejmują trud wychowywania trojga dzieci, z których jedno to dziecko adoptowane. Jak sami podkreślają, ów trud rodzicielstwa podejmują z radością i pełnym zaufaniem w pomoc Boga.
ks. Marek Dziewiecki,
wykładowca psychologii i pedagogiki, autor książki
Kochać i wymagać. Rozważania o wychowaniu
Seria Pracuję z kartami przez cały rok przeznaczona jest dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym i znacznym, ze sprzężeniami oraz mających trudności w uczeniu się. Materiał opracowano z uwzględnieniem zmian zachodzących w przyrodzie, ważnych wydarzeń oraz cyklu życia człowieka. Podręcznik oraz karty pracy są zgodne z podstawą programową MEN.
– Mamo, nie mogę zasnąć!
– Dlaczego?
– Nie wiem… Jestem zdenerwowany i przez głowę wciąż przebiegają mi myśli, myśli, myśli…
– Chcesz, żebym wyjaśniła ci, jak oddychać?
– ODDYCHAĆ? Ale ja już umiem oddychać!
– A poświęciłeś kiedyś chwilę, żeby się zastanowić, jak właściwie to robisz? Którędy powietrze wchodzi, a którędy wychodzi? Czy wypełnia twój brzuch czy raczej klatkę piersiową, czy robisz to powoli czy szybko…
„Mamo, nie mogę zasnąć” to książka o tym, w jaki sposób za pomocą ćwiczeń wyciszyć dziecko przed snem. Zawiera opisy różnych technik oddechowych i lekkich ćwiczeń fizycznych sprzyjających uspokojeniu.
Ines Castel-Branco – współzałożycielka wydawnictwa Fragmenta. Po urodzeniu dzieci zajęła się typografią i projektowaniem książek. Od wczesnych lat lubiła odkrywać różne techniki malarskie, jest absolwentką architektury. Informacjami o tym, jakie cuda można zrobić z makulatury, dzieli się na swoim blogu „Mama recicla”.
Co to jest savoir-vivre? Mniej więcej to samo co bon ton, tylko że trudniej to się wymawia. No dobrze, a co to jest bon ton? Wiedza o tym, jak człowiek dobrze wychowany zachowuje się w różnych sytuacjach. Hm..., a kto to właściwie jest ten dobrze wychowany człowiek? Ktoś, kto nie zachowuje się jak małpa i kogo nie trzeba chować do szafy, gdy przychodzą goście. Czyli każdy, kto przeczyta tę książkę i czegoś się z niej nauczy!
Czyta Jacek Kiss
Poradnik dla ojców, którzy chcą wiedzieć wszystko (i to szybko) o swoim nowo narodzonym dziecku.Dziecko to rewolucja, ale książka Jak być wystarczająco dobrym tatą pomoże Ci przez nią przejść. Zawarłem w niej syntezę najbardziej przydatnych informacji i sposobów na to, żeby nie stracić kontroli nad życiem i odnaleźć się w najważniejszej roli w roli ojca. Ta książka pomoże ci przetrwać najgorsze chwile po narodzinach dziecka, bo jest instrukcją obsługi nie tylko potomka, lecz także związku.
Po latach zainteresowania uczniem w dydaktyce języków obcych, powraca temat nauczyciela i jego roli w procesie kształcenia. Publikacja porusza kwestie przygotowania zawodowego nauczycieli języków obcych, motywacji podejmowania kształcenia na studiach filologicznych o specjalności nauczycielskiej, dalszego rozwoju zawodowego oraz różnorodnych uwarunkowań pracy nauczycieli języka w szkołach i na uniwersytetach. Wśród przedstawianych zagadnień znajdziemy propozycje programu kształcenia nauczycieli języka angielskiego, porównawcze zestawienie uwarunkowań pracy nauczycieli w Unii Europejskiej, rozważania na temat rozwijania kompetencji zawodowych w trakcie kształcenia akademickiego. Kolejne artykuły podejmują zagadnienia rozwijania kompetencji interkulturowej oraz kompetencji w zakresie stosowania nowych technologii podczas pracy dydaktycznej. Zwrócono również uwagę na problem doskonalenia zawodowego czynnych nauczycieli. Autorzy przedstawiają zagadnienia teoretyczne w oparciu o najnowszą literaturę przedmiotu oraz raporty z badań empirycznych. Monografia przeznaczona jest dla wszystkich, którzy interesują się kształceniem zawodowym nauczycieli oraz jakością edukacji językowej.
Seria Pracuję z kartami przez cały rok przeznaczona jest dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym i znacznym, ze sprzężeniami oraz mających trudności w uczeniu się. Materiał opracowano z uwzględnieniem zmian zachodzących w przyrodzie, ważnych wydarzeń oraz cyklu życia człowieka. Podręcznik oraz karty pracy są zgodne z podstawą programową MEN.
Za pomocą prostych wskazówek i łatwych do wykorzystania w praktyce strategii Steve Brown wyjaśnia, jak stosować niefizyczne i fizyczne interwencje, aby dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu lub zaburzeniami behawioralnymi i emocjonalnymi były bezpieczne, kiedy przejawiają trudne zachowania. Autor prezentuje różne strategie deeskalacji, udziela informacji o ocenach ryzyka i zagadnieniach prawnych, podejmuje także dyskusję na temat ważnej roli fizycznych interwencji i środków przymusu bezpośredniego. Niniejsza książka, przybliżając to skomplikowane zagadnienie, wspiera osoby pracujące z dziećmi i młodzieżą (3–18 lat) z zaburzeniami ze spektrum autyzmu lub zaburzeniami behawioralnymi i emocjonalnymi w świadomym stosowaniu niefizycznych interwencji oraz w postrzeganiu fizycznych interwencji jako ostatniego sposobu dozwolonego działania.
PODRÓŻ PRZEZ PORY ROKU Z KARTAMI PRACYKarty pracy dla II etapu nauczania uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanymczęść 1Seria kart pracy Podróż przez pory roku jest przeznaczona dla II etapu nauczania uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym. Zawiera materiał z trzech obszarów: samoobsługi, uspołecznienia oraz rozwijania sprawności i umiejętności. Tematyka kart pracy odpowiada rozkładowi materiału nauczania dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną i umożliwia pełną realizację treści zawartych w podstawie programowej. Prezentowane zestawy są kontynuacją kart pracy dla I etapu nauczania uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym (Jest już jesień, Nadeszła zima, Przyszła wiosna, Nareszcie lato).
Optymalna, męska instrukcja obsługi nowego życia, do przeczytania pomiędzy zmienianiem pieluch, ulewaniem, a nieprzespanymi nocami. Wszystko, co musisz wiedzieć o ciąży, porodzie i rozwoju twojego dziecka, z uwzględnieniem wskazówek, jak przeżyć, oraz pomocnych strategii na pierwszy rok, spisane przez wielokrotnie przetestowanego ojca kilkorga dzieci.
Kto komu pierwszy podaje rękę? Jak ułożyć sztućce na talerzu, gdy skończyło się już posiłek? Jak przyjmować urodzinowe prezenty? Dobre maniery to praktyczny poradnik, który pomoże dziecku odnaleźć się w każdej sytuacji, budować dobre relacje z innymi i zawsze zachować się jak prawdziwy dżentelmen lub dama. Grunt to dobre wychowanie!
Kto komu pierwszy podaje rękę? Jak ułożyć sztućce na talerzu, gdy skończyło się już posiłek? Jak przyjmować urodzinowe prezenty? „Dobre maniery” to praktyczny poradnik, który pomoże dziecku odnaleźć się w każdej sytuacji, budować dobre relacje z innymi i zawsze zachować się jak prawdziwy dżentelmen lub dama. Grunt to dobre wychowanie!
Studia i wyniki badań prezentowane w 10 tomie serii Edukacja małego dziecka – zatytułowanym Wychowanie i kształcenie – kierunki i perspektywy zmian – warunkowane są z jednej strony krytyczną oceną wprowadzanych reform systemu edukacji w Polsce i realizacji kolejnych etapów proponowanych zmian strukturalnych oraz programowych w niższych klasach szkoły podstawowej. Natomiast z drugiej strony – w kontekście zachodzących współcześnie przemian społecznych i kulturowych – są próbą wskazania podstaw pedagogiki przedszkolnej i wczesnoszkolnej oraz ich perspektyw.
Kierując się tymi założeniami, autorzy poszczególnych tekstów wskazują między innymi na kulturowe i poznawcze konteksty pedagogiki wczesnoszkolnej, która – powracając „do korzeni”, do paradygmatów wczesnej edukacji dziecka, do „nieobecnych dyskursów” – powinna reorganizować pracę pedagogiczną z dzieckiem w młodszym wieku szkolnym, interpretowaną w kategoriach pomocy w rozwoju, pomocy wzajemnej oraz kształcenia dla rozwoju.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint z 1929-1933. "Harcerstwo żywe i radosne (Felietony harcerskie z tygodnika „Iskry” z lat 1929–1933)".
„Iskry” 1929, R. 7, nr 42, 5 października, s. 643.
Ten harcerz miał 13-cie lat.
Pan Prezydent Rzeczypospolitej odbywa obecnie jesienną podróż po wschodnich województwach Rzeczypospolitej. Ludność i władze miast, miasteczek, wsi, któremi przejeżdża Głowa Państwa, starają się przez budowę pięknych bram, uroczyste powitania i manifestacje uliczne dać dowód swego przywiązania i miłości dla Państwa. Taką właśnie uroczystą chwilę przeżywał przed kilkoma dniami Skurcz, przez który miał przejeżdżać Pan Prezydent. Wzdłuż głównej ulicy ustawiły się szpalery dzieci szkolnych, organizacje młodzieży i dorosłych i cała ludność miasteczka. Na przedzie burmistrz i duchowieństwo oczekiwało Dostojnego Gościa z chlebem i solą.
Zbliżała się godzina przyjazdu. Setki ócz niespokojnie wyczekiwało na szosie charakterystycznego kłębu kurzu. Dzieci przestały ze wzruszenia rozmawiać, a policjanci usuwali z drogi przejeżdżające jeszcze prywatne powozy. Już ktoś krzyknął: — Jedzie! — I tłum, jak dotknięty iskrą elektryczną poruszył się niespokojnie. Gdy wtem nieoczekiwanie i nagle stała się rzecz straszna. Ognisty, młody koń ziemianina p. Splitzera, spłoszony nerwowemi ruchami ludzi, stanął dęba, szarpnął się wprzód, a potem wbok i, nim zaskoczony woźnica pojął sytuację, koń runął z błędnym wzrokiem wzdłuż drogi. Wszystko to stało się tak nagle, że publiczność nie zorjentowała się nawet, o co chodzi, i tylko straszny głos jakiejś kobiety: dzieci, dzieci! wskazał grozę sytuacji. Oszalały koń, gryząc wędzidła, z pianą w pysku pędził wprost na gromadkę dzieci szkolnych, stojących na zakręcie w szeregu. Przerażenie wionęło w tłum. Usta, zdawało się, przestały oddychać. Za sekundę stanie się rzecz straszna.
I wtedy — „w ostatniej chwili“, jak podają świadkowie — wyrwał się z szeregu 13-letni harcerz, Leon Rawka, i skoczył naprzeciwko konia. On jeden, malec, brzdąc, trzynastoletni pędrak, gdy mężczyźni stali ze spuszczonemi rękami, a z oczu kobiet wyglądało bierne przerażenie, on jeden w ciągu ułamka sekundy pojął grozę sytuacji, zdecydował się na czyn i chwycił myślą sposób działania. W tej samej sekundzie mały harcerz wisiał już u mordy rozszalałego zwierzęcia, zaciskając kurczowo palce na lejcach, i całym ciężarem ciała szarpał wędzidła. Fizyczny ból i nagłość szarpnięcia musiały wstrząsnąć psychiką konia, gdyż ten w jednej chwili zarył się czterema nogami w ziemię i, drżąc nerwowo na całem ciele, parskał pianą wprost na głowy wylęknionej gromady dzieciaków. Wtedy dopiero ruszyli się mężczyźni, kilku z nich podbiegło na pomoc malcowi, który blady i wyczerpany wysiłkiem uspokajał delikatnemi klapsami rozedrgane chrapy zwierzęcia.
Gazety, opisujące ten wypadek, podają, że: „publiczność zgotowała śmiałemu druhowi spontaniczną owację“.
Czytałem w dziennikach ten opis ze wzruszeniem. Jestem dumny, że należę do tej samej organizacji, której członkiem jest druh Leon Rawka.
Bambaju
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint z 1928-1929. "Wstępuję do harcerstwa (Felietony harcerskie z tygodnika „Iskry” z lat 1928–1929)".
„Iskry” 1928, R. 6, nr 18, 14 kwietnia, s. 295.
Prawdziwe imię.
Jak to się wszystko zmienia na świecie! Spójrz na podpis pod tym artykułem. Widzisz? Nie ma „10“-ki. Zjawiło się nowe indywiduum — „Bambaju“, by też wam opowiadać o tem, co dostrzeże „na tropie harcerskim“.
A z tem „Bambaju“ było tak:
Mój zastęp Psów (byłem wtedy zastępowym) starał się pełznąć jaknajciszej. Wiatr szumiał po lesie, zagłuszając niepotrzebny szmer i trzask gałązek, wieczorny zmrok otulał dobroczynną ciemnością ledwo poruszające się sylwetki. I zresztą — nikczemne, tchórzliwe Wrony zachowywały się jak niemądre żółtodzioby; hałas, śmiechy, żarciki głośnemi krzykami wyrywały się z dwóch wronich namiotów, a jedynej warcie znakomicie udawało się naśladować swój zwierzęcy pierwowzór — gawrona.Gdyśmy byli już zaledwie o parę kroków od Wron, szczeknąłem bojowem szczeknięciem; w jednej chwili wojenne wycie mych Psów zagłuszyło rozpaczliwe wrzaski nieroztropnych Wron.
Obóz wroga został zdobyty!
Wtedy, w triumfie zwycięstwa, rozstawiłem szeroko nogi, wzniosłem zaciśnięte pięści wysoko w górę, a z piersi, dumą rozpieranej, uderzył w drzewa trzykrotny zwycięski hymn. „Bambaju!.. Bambaju!.. Bambaju!..“
I odtąd zostałem „Bambaju“. Niezrozumiałe, tajemnicze „bambaju“ stało się mojem imieniem harcerskiem.
Bracie drogi, siostro kochana! Chcę ci coś powiedzieć — i boję się. Boję się, żeby nie wynikła stąd jaka herezja harcerska. Powiem wreszcie — ale pamiętaj: ani mru-mru drużynowemu i drużynowej!
Oto jeśli już masz trzeci stopień — to jeszcze niczego nie masz; jeśli masz drugi stopień — to posiadasz niewiele. Dopiero gdy zdobędziesz imię harcerskie, swój własny totem indyjski, wtedy dopiero będziesz w prawie przechadzać się wśród braci harcerskiej jak paw.
Ale imię harcerskie, puszczańskie, zdobyć niełatwo, oj, niełatwo. Mnie się jakoś wyjątkowo udało je okupić jednem zwycięstwem. Od ciebie twoi współtowarzysze będą więcej wymagali, będą żądali jakichś wyjątkowych zasług i czynów bohaterskich. Imię trzeba będzie wywalczyć i wypracować.
W czasie minionych wakacyj byłem w obozie, w którym na dwudziestu czterech harcerzy zaledwie dwóch dostąpiło tego zaszczytu, że zostało przyjętych do „kręgu synów puszczy“, t. j. otrzymało imiona harcerskie.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
