Jak zadbać o prawidłowy rozwój emocjonalny dziecka? Oczywiście nie ma idealnych ojców ani idealnych matek – wszyscy popełniamy błędy. Większość rodziców robi wszystko, by okazać swoim dzieciom miłość, troskę i zrozumienie. Jeśli chcesz: poznać podstawowe potrzeby emocjonalne swojego dziecka; nauczyć się, jak zaspokajać te potrzeby w zrównoważony sposób; zbudować bliską więź z dzieckiem; konstruktywnie radzić sobie z codziennymi trudnościami ten dział jest własnie dla Ciebie. Mnóstwo praktycznych poradników i porad dla rodziców i specjalistów. Znani psycholodzy przekonują, że kluczowe dla prawidłowego, zdrowego rozwoju dziecka jest zaspokojenie podstawowych potrzeb emocjonalnych, do których należą: bezpieczne przywiązanie i akceptacja, zdrowa autonomia i kompetencja oraz wartości duchowe. Prezentujemy rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.
Poradnik dla rodziców niesfornych dzieci.
Mówili ci, że dzieci to najlepsze, co ci się w życiu zdarzy. Że nic nie daje takiej satysfakcji, jak bycie rodzicem. Nie to, żeby kłamali… ale jakoś zapomnieli wspomnieć, że choć droższe niż życie, dzieci potrafią czasem zaleźć za skórę. Jeśli czujesz, że rodzicielstwo cię przerasta, nie panikuj i nie kupuj biletu w jedną stronę, by uciec na koniec świata.
Michał Kędzierski udowadnia, że nawet niesforne pociechy tak naprawdę da się okiełznać! Prosto, praktycznie i z pełnym zrozumieniem dla wszystkich trudów rodzicielskiego życia.
Czy możemy pomóc dzieciom wzmocnić zdolności do samoregulacji, aby czas spędzany w szkole był optymalny dla ich rozwoju?
Stuart Shanker, ekspert od samoregulacji, przekonuje, że nauczyciele mają niezwykłą moc pomagania uczniom w nauce tej umiejętności. W książce objaśnia pięć obszarów samoregulacji – czym są, jak działają, jak przejawiają się w szkole oraz co możemy zrobić, żeby wzmocnić uczniów w każdym z nich.
Jesteśmy przemęczeni. Zmartwieni. Puści. Nasze domy nadają się do katalogów reklamowych, starannie dobieramy jedzenie i wino, ale podejście do dzieciństwa coraz bardziej przypomina wyścig zbrojeń po osiągnięcia. Czy możemy w takim razie powiedzieć, że wiedziemy z naszymi dziećmi „dobre życie”?
W zasadzie od początku rozumiemy, że dziecko to indywidualna jednostka, ale jednocześnie chcemy, aby swój pierwszy krok postawiło w miejscu, w którym my zostawiliśmy nasz ostatni. Chcemy je wspierać, aby czerpało z tego, co wiemy i co możemy mu zapewnić. Chcemy, aby sięgało po dyscypliny, dzięki którym będzie mogło się rozwijać, i korzystało z okazji, które zmaksymalizują jego możliwości. Wiemy, czego trzeba w dzisiejszym świecie, aby odnieść sukces, i chętnie chronimy nasze dzieci oraz nimi kierujemy. Chcemy je wspierać na każdym zakręcie życia – bez względu na cenę. Czy jednak ich nie krzywdzimy, starając się za bardzo?
„Pułapka nadopiekuńczości” to książka o rodzicach, którzy przesadnie angażują się w życie swoich pociech. O miłości i lęku ukrytych pod nadmiernym zaangażowaniem. I o tym, jak możemy pomagać naszym dzieciom osiągać więcej sukcesów, stosując inne podejście wychowawcze.
Poradnik Zucherek. Scenariusze zajęć i zabaw tematycznych to zbiór scenariuszy z propozycjami zajęć z dziećmi w wieku 612 lat. Zucherek. Scenariusze zajęć i zabaw tematycznych ma dostarczyć nauczycielom, wychowawcom i instruktorom pracującym z dziećmi rozmaitych pomysłów, umożliwiających świadomą, kreatywną, prowadzącą do twórczych rozwiązań pracę z uczestnikami zajęć poprzez zabawę.Uniwersalność proponowanych zajęć z elementami polskich obrzędów, zwyczajów i tradycji nie ogranicza książki tylko do jednego rodzaju odbiorcy, dotyczy wszystkich aktywności w przedziale wiekowym od 6 do 12 lat. Zajęcia nadają się do realizacji zarówno na zbiórkach zuchowych, jak i na lekcjach w szkole, w świetlicy, w przedszkolu, na obozach czy koloniach. Bardzo ważnym elementem w poradniku są Worki pomysłów, które pełnią funkcję skrzyni skarbów. W Worku znajdują się wiadomości uzupełniające, pomagające w pracy z dziećmi, materiały do gawęd, piosenki, wierszyki, gry i zabawy, majsterki.Metody są tak dobrane, aby wyzwalały aktywność i zaangażowanie uczestników podczas realizacji wspólnych celów, jakie przyjmuje grupa, a także ułatwiały wymianę myśli i odczuć bez lęku przed oceną ze strony innych. Ma to sprzyjać m.in. uświadomieniu sobie i zrozumieniu konkretnego problemu i wspólnemu poszukiwaniu jego rozwiązań, a także przekazywaniu określonych treści i uczeniu się. Propozycje nasze powstały na podstawie zajęć prowadzonych metodyką zuchową, czyli metodyką pracy z dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Nad jego powstaniem pracowali doświadczeni instruktorzy zuchowi i nauczyciele.
Istnieje kilka powodów, dla których niniejsza książka ma charakter wyjątkowy i niezmiernie cenny. W pierwszej kolejności jest ona napisana z wielkim obiektywizmem i znawstwem. Autor w sposób obiektywny omawia różnego rodzaju teorie, z którymi nie zawsze się zgadza. Drugą cechą omawianej publikacji jest jej konkretność (...). Spójny układ oraz adekwatny do tematyki kwant wiedzy sprawiają, iż jest to znakomita lektura, dzięki której także zapamiętywanie wiadomości nie przysparza żadnych kłopotów. Co więcej, Autor uniknął zbędnych kontekstów i dygresji, przez co książka jawi się jako wysokiej klasy kompendium.
Kolejną cechą omawianego tekstu jest jego systematyka. Uporządkowanie tak ogromnego materiału (...) jest mistrzowskie. Trzeba pamiętać, iż jasne i czytelne przekazanie tak obfitej wiedzy wymaga konkretnego pomysłu natury metodycznej. Autor poprzez wykorzystanie tabel i rycin sprawił, że jego podręcznik nie tylko jest źródłem wiedzy, ale jednocześnie ją porządkuje. W konsekwencji staje się on interesującym przewodnikiem po trudnym materiale z zakresu teorii wychowania. Należy podkreślić także profesjonalny krytycyzm Autora. Można bowiem w tekście odnaleźć krytyczne refleksje na temat określonych koncepcji czy poglądów. Prof. Andrzej M. de Tchorzewski nie dokonuje ocen, ale poprzez narrację i znakomity język pozwala czytelnikowi na ukształtowanie własnej opinii. (...) Jest to podejście niezwykle nowoczesne i zgodne z obecnie obowiązującymi standardami metodologicznymi.
Z recenzji ks. prof. dra hab. Janusza Mastalskiego
Przetrwaj codzienne rodzicielskie potyczki i pomóż swojej rodzinie kwitnąć.Daniel Siegel i Tina Payne Bryson stworzyli mistrzowski, przyjazny czytelnikom przewodnik, który ma pomóc dzieciom w kształceniu inteligencji emocjonalnej. Te błyskotliwe metody zmieniają codzienne interakcje w wartościowe, modelujące umysł chwile. Każdy, kto kocha swoje dziecko i troszczy się o nie, powinien przeczytać tę książkę. - Daniel Goleman, autor Inteligencji emocjonalnejTwój dwulatek wpada w histerię na środku sklepu, przedszkolak odmawia ubrania się, a piątoklasista dąsa się na ławce, zamiast grać na boisku. Czy dzieci spiskują, żeby życie ich rodziców było niekończącym się wyzwaniem? Nie to tylko ich rozwijające się umysły przejmują ster!W tej pionierskiej książce autorzy w przystępny sposób przekazują nową wiedzę dotyczącą rozwoju mózgu człowieka. U dzieci, szczególnie małych, prawa półkula, odpowiedzialna za emocje, dominuje nad lewą półkulą, zawiadującą logicznym myśleniem. Nic dziwnego, że dzieci mogą mieć problem z kontrolowaniem swoich zachowań. Ta niezwykła książka dostarcza rodzicom skutecznego narzędzia w postaci 12 sprawdzonych strategii integracji umysłu, które zostały uzupełnione wyjaśnieniami, przykładami oraz ilustracjami.
Książka Marka Gajdzińskiego podsumowuje doświadczenia drużynowego 16 WDH im. Zawiszy Czarnego oraz twórcy harcerskich programów i organizacji. Dostarcza wiedzy oraz narzędzi ambitnym wychowawcom - nie tylko instruktorom harcerskim - oraz pozwala zrozumieć czemu harcerstwo zawdzięcza swoje sukcesy wychowawcze.
"Nareszcie ktoś opisał metodę harcerską współczesnym i zrozumiałym językiem!" - dr phm. Ewa Palamer - Kabacińska, Stowarzyszenie Harcerskie, Uniwersytet Warszawski.
"Gdy szukam inspiracji przygotowując zajęcia dla instruktorów, wracam do książki Marka, by sprawdzić, czy na pewno o niczym nie zapomniałam." - hm. Jolanta Kreczmańska, Związek Harcerstwa Polskiego
"Idea, metoda i program splatają się w spójny, harcerski system wychowania, po którym książka ta jest świetnym przewodnikiem i zaproszeniem do instruktorskiej przygody!" - hm. Andrzej Jaworski, Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej
"Dziecko w wieku przedszkolnym. Zabawne przygody odważnego ojca."
Jakie wydarzenie najbardziej zmienia świat dorosłego mężczyzny? Oczywiście narodziny dziecka.
Dziecko w wieku przedszkolnym to zbiór opowieści napisanych przez tatę trzyletniej Wiki. M. M. Cabicar opisuje rodzicielską rzeczywistość bezkompromisowo, czasem dosadnie, ale przede wszystkim z rozbrajającą szczerością i kapitalnym poczuciem humoru. Nie zdejmuje różowych okularów nawet w najbardziej kłopotliwych sytuacjach, wychowując dzięki temu niezwykle pogodne dziecko!
Dzieci mają tylko jedno dzieciństwo. Rozstanie rodziców jest dla nich sytuacją bardzo trudną. Można jednak o nie zadbać i sprawić, by problemy dorosłych nie burzyły dziecięcego świata. Nasze dzieci mogą mieć dwa kochające domy. Jeśli zdołamy choć oddzielnie być wspólnie rodzicami, to nasze dzieci pozostaną dziećmi, mimo że będą musiały dzielić czas między dwa domy.Autor książki, profesor psychologii, dzięki dziesięcioleciom badań i doświadczeń pomaga w zrozumieniu i kształtowaniu życia dzieci w dwóch rodzinach oraz pokazuje, jak sprawić, by ich dzieciństwo i dorastanie było lepsze.
Publikacja podejmuje próbę scharakteryzowania roli i możliwości tkwiących w największej liczebnie instytucji mundurowej - Policji, której potencjał właściwie wykorzystany w realizacji funkcji pedagogicznej mógłby zaowocować skuteczniejszymi działaniami profilaktycznymi, resocjalizacyjnymi, readaptacyjnymi i reintegracyjnymi.
Zmiana podejścia do obywatela i włączenie się w system oddziaływań zarówno uspołeczniających, profilaktycznych, resocjalizacyjnych, readaptacyjnych, jak i wychowawczo-rozwojowych wydaje się najwłaściwszym kierunkiem realizacji zadań przez współczesną Policję.
Dziś nawet instytucje izolacyjne, dostrzegając rolę najbliższego środowiska, otwierają się na ten kontakt. Policja, chcąc być skuteczna w realizacji swoich ustawowych zadań, nie może pozostać głównie instytucją kontrolną i restrykcyjną, ograniczającą swoje działania do krótkotrwałego kontaktu z obywatelem poprzez np. informowanie go o zagrożeniach. Musi się włączyć do współtworzenia rzeczywistości społecznej, w ramach której będzie sprzymierzać się ze społeczeństwem obywatelskim, będąc razem z obywatelami, a nie obok nich, wykorzystując w swoich działaniach wiedzę i metodykę pedagogiki resocjalizacyjnej.
Głównym celem analizy funkcjonowania Policji i zaproponowania jej nowej pedagogicznej roli jest zmiana rodzaju relacji z naciskiem na ich jakość, gdzie Policja występować powinna jako wspomagacz i pedagog wskazujący właściwą drogę oraz współtworzący bezpieczeństwo ze społecznościami na zasadzie partnerskiej.
W niniejszej książce autorka próbuje zdefiniować nową perspektywę działania Policji. Dotychczas była to instytucja umiejscawiana w dziedzinie nauk o bezpieczeństwie. Proponuje usytuowanie jej w kategorii nauk społecznych. Dotychczasowa kwalifikacja, zawężała obraz jej działań, nowa zaś stwarza szansę na dopełnienie go dzięki dostępnej metodyce pracy. Praca Policji, w jej prewencyjnym obszarze, powinna być oparta na teoriach i metodach resocjalizacyjnych (twórczej resocjalizacji), gdyż sprzyja to większej skuteczności w dotarciu do człowieka, a ponadto pozycjonuje policjantów bliżej ludzi, kreuje obraz Policji jako tej przyjaznej, rozumiejącej pracę na potencjale i zapraszającej do współdziałania, a nie restrykcyjnej. Tego typu próby działań są już w Polsce podejmowane i stanowią one po części zasługę policjantów realizujących je w obszarze edukacyjnym, filmowym, teatralnym, sportowym, charytatywnym itp. (zostały one opisane w rozdziałach 5 i 6). Jednak z powodu braku zaimplementowania w środowisku policyjnym fundamentu wspomnianej teorii i metodyki oraz kompleksowych rozwiązań systemowych nie są to działania globalne i powszechne, a jedynie pokazują tkwiący w organizacji i jej pracownikach potencjał. Intencją Autorki polecanej publikacji jest zaproponowanie nowego spojrzenia na Policję, określenie jej nowej roli, zbudowanej na podstawach naukowych zakorzenionych w pedagogice resocjalizacyjnej, której wzorce postępowania można zaadaptować dla Policji w formie działań prospołecznych. Propozycja koncepcji otwiera dyskusję nad systemowymi rozwiązaniami, których wprowadzenie może pozwolić na skuteczną pracę policjantów pod auspicjami instytucji, dającej szansę na realizację zadań w społecznościach lokalnych poprzez zaplanowane, systemowe oddziaływanie uspołeczniające, profilaktyczne, wychowawcze i resocjalizacyjne.
Ada, wypada ci zabierać głos! Wypada ci się wyróżniać, dbać o siebie i zadawać pytania bez odpowiedzi. Czy wiesz, co jeszcze?
Poradniki dobrego wychowania dla panien dawno odeszły do lamusa. Dziś dziewczynom – tym małym i tym całkiem dużym – wypada… robić wszystko, o czym marzą! Mają prawo być sobą, rozwijać się i uczyć od najlepszych. Bohaterki tej książki wiedzą o tym najlepiej, bo same pokonały niejedną przeszkodę. Teraz dzielą się swoimi doświadczeniami, a ich opowieści mogą być inspiracją i dla dziewczynek, i dla chłopców.
Swoje historie opowiadają: Ewa Błaszczyk, Katarzyna Bonda, Marta Dymek, Irena Eris, Magdalena Fikus, Agnieszka Graff, Agnieszka Holland, Joanna Klimas, Mela Koteluk, Olga Kozierowska, Katarzyna Kozyra, Ewa Łętowska, Katarzyna Miller, Marta Sziłajtis-Obiegło, Natalia Partyka, Karolina Baca-Pogorzelska, Katarzyna Rosner, Beata Stelmach, Kamila Szczawińska, Dorota Wellman i Agnieszka Więdłocha.
Lektura książki to intelektualna podróż przez historię myśli pedagogicznej, dla której punktem odniesienia była z jednej strony specyfika ludzkiej natury oraz procesu osiągania przez nią doskonałości, a z drugiej strony etyczne i społeczno-polityczne konteksty owego procesu.
Tom 12 serii Edukacja małego dziecka, zatytułowany Kierunki zmian w edukacji i stymulacji aktywności twórczej, prezentuje kolejne rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka. Czas, w jakim dokonują się zmiany, jest okresem szczególnym, który prowadzi do zmiany myślenia o dziecku, jego rozwoju i stymulacji twórczości. Zmiany w edukacji powinny warunkować rozwój dziecka, tzn. takie „odczytanie” jego możliwości znanych i niepoznanych jeszcze, które znajdują się w strefie jego najbliższego rozwoju, jak je określał Lew S. Wygotski.
Tematyka opracowań tomu skupia się wokół strony osobowej dziecka, warunków, przestrzeni jego rozwoju twórczego oraz twórczości w obszarze edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej. Omówiono obszary aktywności dziecka w zakresie jego twórczości językowej, artystycznej, technologicznej. Zwrócono uwagę na stymulację jego osobowości poprzez właściwy dobór metod, technik, które wyzwalają jego twórcze podejście do rozwiązywania zadań i problemów pojawiających się w różnych sytuacjach, zarówno edukacyjnych, jak i życiowych. Proces kształtowania u dziecka twórczego podejścia do wszelkiego rodzaju działań pozwoli mu na bycie refleksyjnym, tzn. umiejącym się zatrzymać i zadawać pytania, poszukiwać rozwiązań i odpowiedzi, które będą wyłamywały się z powszechnie obowiązujących, krępujących swobodę standardów.
Bycie twórczym w przedszkolu czy szkole jest trudne dla dziecka, ponieważ jest ono cały czas obciążone nowymi zadaniami, wymaganiami i nie zostawia mu się przestrzeni, aby samo dostrzegło problem i próbowało go rozwiązać. A przecież może samodzielnie i w sposób oryginalny (tylko z dyskretnym wsparciem dorosłego) rozwiązać określony problem, na poziomie swoich możliwości, swojego rozumienia świata. W edukacji powinniśmy stwarzać warunki do wyzwalania twórczości. To pozwoli dzieciom na kształtowanie mądrego i wolnego w ich wyborach życia w przyszłości.
Mam nadzieję, że teksty zawarte w tym tomie zainspirują czytelnika do szukania i tworzenia rozwiązań innowacyjnych w pracy z małym artystą – odkrywcą świata – oraz zmuszą do stawiania pytań, które przyczynią się do nowego spojrzenia na dziecko, jego świat i możliwości.
Urszula Szuścik
Uczę się czytać, pisać i liczyć to karty pracy adresowane do: uczniów ze specjalnymi potrzebami; uczniów edukacji wczesnoszkolnej z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim; uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym; uczniów z trudnościami w uczeniu się wynikającymi z deficytów rozwojowych; sześciolatków w normie intelektualnej, których rozwój przebiega typowo; nauczycieli szkół masowych i specjalnych ośrodków szkolno-wychowawczych; rodziców uczniów. W publikacji zawarte są treści z zakresu edukacji polonistycznej, matematycznej, przyrodniczej, plastycznej i technicznej.Karty pracy są zgodne z Rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 14 lutego 2017 r. w sprawie podstawy programowej.
Druhny i Druhowie,
minęło sporo lat od zakończenia naszej harcerskiej działalności.
Staliśmy się nieco wolniejsi, trochę przygarbieni, czasem schorowani.
Życie nas mniej lub bardziej doświadczyło. Uśmiechamy się
jednak i czerpiemy ze wspomnień harcerskiej młodości optymizm
i wiarę oraz cieszymy się najcenniejszym bogactwem, które nam
pozostało z tamtych lat – uczuciem przyjaźni i koleżeństwa. To te
dary pozwalają dzisiaj odżyć wspomnieniom i ocieplać serdecznością
spotkania po latach oraz z uśmiechem i nadzieją patrzeć
w przyszłość. Drodzy: Druhno i Druhu, siądźmy razem przy
ognisku i w serdecznej gawędzie powspominajmy tych, których
spotkaliśmy na harcerskim szlaku, a którzy byli ważnymi postaciami
w naszym życiu i w hufcu. Zapiszmy wspomnienia o ich pracy,
pasjach, wspólnych przeżyciach. Może one przybliżą je młodym
instruktorom. Pozwolą dzieciom, wnukom, przyjaciołom bardziej
poznać swoich bliskich – „zakręconych” harcerstwem przez całe
życie. W gawędzie nie zapomnijmy o tych, którzy kiedyś byli z nami,
a powołani zostali na wieczną wartę. Już nigdy nie zasiądą z nami
w blasku ognia i nie uścisną naszych dłoni we wspólnym kręgu.
Elżbieta i Zbigniew Soroczanowie
ROZDZIAŁ I. „Moc i niemoc” edukacji i wychowania w ponowoczesności. Zarys zagadnienia
(...)
ROZDZIAŁ II. Cywilizacyjne i społeczne konteksty kryzysu edukacyjnego i wychowawczego
(...)
ROZDZIAŁ III. Zapaść wychowawcza szkoły współczesnej
(...)
ROZDZIAŁ IV. Edukacja i wychowanie w postmodernistycznej perspektywie teoretycznej – wybrane stanowiska
(...)
ROZDZIAŁ V. Dylematy i antynomie postpedagogiki i antypedagogiki
ROZDZIAŁ VI. Czy w świecie „płynnej nowoczesności” można budować trwałą i skuteczną teorię wychowania?
(...)
ROZDZIAŁ VII. Potrzeba nauczyciela właściwego. Uwagi i refleksje 119
(...)
ROZDZIAŁ VIII. Idea kształcenia ogólnego w edukacji współczesnej – aktualność zagadnienia
(...)
ROZDZIAŁ IX. „Filozofowanie” z dziećmi zawiązkiem kształcenia ogólnego
(...)
ROZDZIAŁ X. Filozofia podstawą kształcenia ogólnego
(...)
ROZDZIAŁ XI. Chybotliwość wartości i zasad etycznych a wychowanie 192
(...)
ROZDZIAŁ XII. Uniwersytet w świecie ponowoczesnym – zagrożenia, nowe role i wyzwania
ROZDZIAŁ XIII. Uniwersytet w społeczeństwie rynkowym – rozpad tożsamości
(...)
ROZDZIAŁ XIV. Medialny obraz rzeczywistości w kształtowaniu ogólnej orientacji w świecie i sposobu bytowania
(...)
ROZDZIAŁ XV. Społeczeństwo konsumpcyjne. Alienacyjny charakter nowoczesnej konsumpcji oraz jej antropologiczne i pedagogiczne konsekwencje
(...)
ROZDZIAŁ XVI. Człowiek w „ponowoczesności” jako podmiot uprzedmiotowiony. Zmiana duchowości i tożsamości, stylów i jakości życia
(...)
W książce tej zawarte są cenne i merytoryczne wskazówki niezbędne do trafnego oceniania ucznia z wychowania fizycznego oraz szczegółowe kryteria oceniania. Program nauczania wychowania fizycznego odnosi się do wszystkich etapów edukacji w szkole podstawowej. Nauczyciele mogą wykorzystać tę propozycje do przygotowania lub zmodyfikowania własnych przedmiotowych systemów oceniania. Wymagania szczegółowe dla poszczególnych etapów edukacji zawierają niezwykle wiele trafnych elementów z zakresu postaw, aktywności, sprawności fizycznej i umiejętności ruchowych.Wydanie drugie programu nauczania jest odpowiedzią autora na liczne sugestie i oczekiwania nauczycieli realizujących zajęcia wychowania fizycznego według tego opracowania. Przede wszystkim szczegółowe plany pracy dydaktyczno-wychowawczej zostały opracowane w ujęciu wynikowym i tematycznym. Każda jednostka lekcyjna ma sformułowany temat, jak również zakres kompetencji społecznych, umiejętności i wiadomości, które powinny zostać przekazane, nauczone i utrwalone. () Każdy nauczyciel uczący wychowania fizycznego według niniejszego programu może w sposób indywidualny planować liczbę godzin i termin realizacji treści kształcenia i wychowania fizycznego zawartych w programie. () Drugą istotną zmianą zaproponowaną przez autora jest przygotowanie dwóch dodatkowych rocznych planów pracy dydaktyczno-wychowawczej dla klasy siódmej i ósmej z uwzględnieniem zajęć do wyboru w systemie 2 + 2 w klasie VII i VIII. Jest to więc podręcznik przydatny do opracowania planów dla klasy czwartej, piątej i szóstej. Ta nowa edycja programu zawiera także uzupełnienie, jakim jest przykładowy system oceniania. Dodano w nim kryteria odnoszące się do edukacji zdrowotnej.
Fińskie dzieci uczą się najlepiej, w Paryżu dzieci nie grymaszą, a w Szwecji – są zdrowe, aktywne i szczęśliwe!
„A gdyby tak więcej maluchów obserwowało prawdziwe ptaki, zamiast grać w Angry Birds?” – fragment książki
Stare skandynawskie porzekadło mówi, że nie ma złej pogody, są tylko źle dobrane ubrania. W Polsce jeszcze niedawno zwykło się mawiać, że dzieci dzielą się na czyste i szczęśliwe. Kiedy Linda Akeson, szwedzka blogerka i dziennikarka, wyszła za mąż za Amerykanina i przeprowadziła się do stanu Indiana, nie mogła uwierzyć, że mieszkańcy kraju o tak oszałamiająco pięknej i bogatej przyrodzie do tego stopnia utracili więź z naturą. Kiedy urodziły się jej dzieci, postanowiła – wbrew presji społecznej – wychować je tak, jak niegdyś wychowano ją. Nie ma złej pogody na spacer to zapis tych zmagań – oparty na osobistej historii poradnik, który pomoże rodzicom:
– wypuścić dzieci na zewnątrz niezależnie od pogody,
– zmierzyć się z lękiem, poznać wartość odrobiny ryzyka i zaufać dzieciom,
– pozwolić im na kreatywną nudę,
– uwierzyć, że czasami mniej naprawdę znaczy więcej,
– pozbyć się panicznego lęku przed bakteriami i brudem,
– ochronić dzieci przed uzależnieniem od urządzeń elektronicznych.
Osobista historia, przydatne rady, opinie specjalistów, wyniki najnowszych badań i inspirujące przykłady z życia – oto, co znajdzie w tej książce każdy obecny i przyszły świadomy rodzic.
„Linda Akeson McGurk proponuje doskonałe antidotum na hiperczujne, zelektryfikowane, poddane standaryzowanym testom i aresztowi domowemu dzieciństwo XXI wieku oraz na ekspertów, którzy je wymuszają. Praktyczna i mądra książka” – Richard Louv, autor bestsellerów Ostatnie dziecko lasu i Witamina N
Ta książka zmieni Twoje życie.
Jean Liedloff podczas swoich wypraw do amazońskiej dżungli przez wiele miesięcy żyła wśród Indian z plemienia Yequana. Obserwowała ich niebywały spokój, pogodne usposobienie i odkryła, że korzenie tego stanu ducha leżą w sposobie wychowywania przez nich dzieci. Dlaczego współczesny świat tak lekceważy emocjonalne i fizyczne potrzeby dziecka?
Jaka jest nasza prawdziwa natura? Kto odebrał nam prawo do szczęścia?
Radykalna książka Jean Liedloff od ponad 40 lat stanowi przedmiot gorących dyskusji w gronie nie tylko naukowców i antropologów, ale także psychologów oraz rodziców, dla których stała się pozycją niemal kultową. To pionierska książka, która zapoczątkowała ruch Rodzicielstwa Bliskości i po którą powinien sięgnąć każdy, kto kiedykolwiek był dzieckiem.
„Ta książka jest dziełem geniuszu”
dr Robert Epstein, redaktor naczelny „Psychology Today”
„To jedna z najważniejszych książek, jakie miałam w ręku. Jako matka i babcia będą ją polecać wszystkim młodym i starym, żebyśmy w końcu dochowały się szczęśliwego pokolenia, które nie będzie spędzało drugiej połowy życia w gabinetach terapeutów.”
Joanna Eichelberger, artystka, założycielka Kręgu Kobiet
„Czemu więc nie zaufać samej sobie, chociaż czasem, w tych najbardziej ważnych kwestiach? Czemu nie spojrzeć na swoje dziecko jako na odrębny byt – ze swoimi preferencjami, swoim temperamentem i umysłem. Przecież »w toku ewolucji nie mógł powstać gatunek, w którym dzieci doprowadzałyby swoich rodziców do szału – to byłoby wbrew logice«, jak pisze Liedloff.”
Sylwia Chutnik, pisarka
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint z 1937 r. "Obrzędy harcerskie".
O kucharzu, duchachi dobijaniu na „sucho“ przeciwnika
Młodzi wodzowie! Czyście widzieli kiedy obóz, w którym trzydziestu bęcwałów wałkoni się z dnia na dzień? Pędzi się ich nierozumną „wojskówką“, przerabiając te ćwiczenia, które najbardziej odpowiadają drużynowemu, jako „najwspanialsza praca wychowawcza Harcerstwa“. Wchodząc już do obozu, wyczuwa się tę stęchłą, skisłą atmosferę wspólnej niechęci i ciągłego pokrzykiwania ważnych. Brud po namiotach, ślady jedzenia i szorowania garnków na mundurach chłopców. Myślicie, że to nieprawda? A jednak zdarzają się jeszcze, wprawdzie coraz rzadziej, takie obozy, sam bowiem widziałem podobny. Całe szczęście, że tylko w tym obozie byłem przez pół godziny. Nie wytrzymałbym dłużej. Powiesiłbym się, a przedtem samego „wodza“ wysłałbym w paczce zalakowanej do muzeum „osobliwości harcerskich“.
Czy ten zarzut możnaby skierować tylko wyłącznie pod adresem obozów harcerskich? Nie. Mamy podobne zbiórki zastępów, drużyny, nawet wykapki. Cóż dziwnego, że chłopcy w niektórych środowiskach „wieją“ z Harcerstwa? Dobrze choć, że podobne wypadki — to wyjątki. „Wojskówka“, ważność drużynowego czy zastępowego — to minusy pracy. Ich się to wystrzegamy i solennie przyrzekamy w czyn nie wprowadzać. W jakiż to sposób przeciwdziałamy powstawaniu podobnych „nieszczęść“
Trzy podstawowe czynniki, harmonijnie zespolone musimy uwzględnić, aby osiągnąć dodatni efekt — dobry plan pracy, zdecydowana postawa wodzowska i obrzęd harcerski oto elementy, które w sumie stwarzają to, co nazwiemy wychowywaniem pełnych i prawdziwych jednostek — harcerzy.
Traktując to po kucharsku — zbiórka, obóz, lub wykapka, to pewna ilość kąsków mięsnych lub nawet pieczeni — a obrzęd to sos. Sos, który przepoi swym aromatem całość zbiórki czy wykapki. Obrzęd harcerski — to nasz serdeczny druh. Ileż to razy on właśnie pomógł nam scementować ducha w zastępie, czy w pace zastępowych, ileż to razy pchnęliśmy przy pomocy niego chłopaków na tor głębszych myśli. Ileż to razy uzyskaliśmy atmosferę braterską, szczerą. Pamiętasz Adamie-Cienkoszyjo, jak Ci to Józek-Tarzan dokuczał i wymyślał, aż wreszcie na zbiórce naszej „bandy“ pod Jedyną Sosną obrzęd harcerskiego koła zbratał Was i uczynił z Was serdecznych i prawdziwych przyjaciół? Ileż to razy przez obrzęd harcerski czuliśmy się mocniejszymi i prawdziwszymi braćmi-harcerzami.
Wierzę w obrzęd i w to, iż przez swój nastrój i oddziaływanie da on nam wiele sposobności do wyrobienia charakterów chłopięcych.
Często tylko nastrój, a mniej rozumowana przemowa, daje możność zapadnięcia wielu decyzjom poświęcenia, zmiany życia, przerobienia swego charakteru i t. d. Obrzęd da nam, wodzom, jedną rzecz nie do pogardzenia. Oto sprowadzi nas, „starych koni“, na drogę harcerskości. Przestaniemy tkwić, jako postumenty fałszu i sztuczności. „Ważność“ naszej rangi zniknie. Zajmie jej miejsce braterskość i stosunek serdeczny względem chłopców. Staniemy się według określenia — Wilka, który nigdy nie śpi — starszymi braćmi. Tak. Wszystko to piękne, cudowne, ale... Ale trzeba pamiętać o tym, że dobry kucharz nie da za dużo sosu i nie przesoli potraw.
Fałszywie pojęta obrzędowość w oparciu o formy pozbawione treści stanie się naszym wrogiem, a przy okazji możemy sobie tak ręce poparzyć, iż długi czas minie, nim się wszystko wygoi. Krótko mówiąc — boję się tych obrzędów, które szkodzić mogą zdrowiu psychicznemu chłopców. Obrzędy, posiadające makabryczność są niedopuszczalne do przeprowadzenia ich na naszych zbiórkach. Wszelkiego rodzaju piszczele, czaszki trupie, maski i t. d. to nie dla nas. Dlaczego?
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
