Platońska Obrona Sokratesa (w klasycznym przekładzie wraz z posłowiem, objaśnieniami i ilustracjami Władysława Witwickiego) należy do dialogów wczesnych, a jest to - w odróżnieniu od pozostałych - w zasadzie monolog Sokratesa przedstawiający treść jego trzech mów wygłoszonych w trakcie procesu. Wniesiony przez 3 osoby akt oskarżenia zarzucał, iż Zbrodnię popełnia Sokrates, bogów, których państwo uznaje, nie uznając, inne zaś nowe duchy wprowadzając; zbrodnię też popełnia, psując młodzież. Sokrates całkowicie odrzuca te zarzuty, tłumacząc najpierw przyczyny dla których spotyka się z niechęcią współobywateli ateńskich, następnie zarzuty o deprawację młodzieży i oskarżenia o bezbożność. Twierdzi, że nawet gdyby sąd go uwolnił pod warunkiem zaprzestania dalszego filozofowania, nie zrezygnuje ze swojej działalności. Mówi: Ja was obywatele, kocham całym sercem, ale posłucham boga raczej, aniżeli was i póki mi tchu starczy, póki sił, nie przestanę filozofować i was pobudzać i pokazywać drogę każdemu, kogo tylko spotkam. (...) Tak rozkazuje bóg, dobrze sobie to pamiętacie, a mnie się zdaje, że wy w ogóle nie macie w państwie nic cenniejszego, niż ta moja służba boża. Bo przecież ja nic innego nie robię, tylko chodzę i namawiam młodych spośród was i starych, żeby się o ciało, ani o pieniądze nie troszczył jeden z drugim przede wszystkim, ani tak bardzo, jak o duszę, aby była jak najlepsza; i mówię im, że nie z pieniędzy dzielność rośnie, ale z dzielności pieniądze i wszelkie inne dobra ludzkie i prywatne, i publiczne. W Obronie Sokratesa nie rozstrzyga Platon (427 p.n.e.-347 p.n.e.) - uczeń Sokratesa, którego śmierć uważał za niewyobrażalną zbrodnię ateńskiej republiki - żadnych fundamentalnych spraw z dziedziny ontologii czy epistemologii, pozostaje jednak ona jednym z najważniejszych jego dialogów, dialogiem stricte etycznym. Sokrates zostaje skazany na śmierć, nie kaja się jednak, nie zmienia swojego zachowania/poglądów, choć dzięki temu mógłby uniknąć śmierci. Ważniejsza bowiem pozostaje prawda i sprawiedliwość oraz konieczność zachowania godności w każdej sytuacji. Poprzedzający Obronę Eutyfron i następujący po niej dialog Kriton nie tylko dopełniają sprawę Sokratesa, obrazują pseudo-moralność, ukazują pseudo-pobożność Ateńczyków, oskarżają system prawny, ale zwłaszcza w Kritonie pokazują Sokratesa jako człowieka z krwi i kości.
Poradnik został napisany z myślą o początkujących logopedach, którzy prosto po studiach trafili do zacisznego gabinetu logopedycznego i rozpoczynają pracę pełni wiedzy oraz nadziei. Autorka uważa, że pomocny może być także dla logopedów praktyków, nauczycieli i rodziców.Celem Autorki było usystematyzowanie i podanie najważniejszych praktycznych informacji oraz wskazówek potrzebnych w codziennej praktyce i terapii. Wszystko zostało napisane w jak najbardziej przejrzystej formie, aby ułatwiać korzystanie z poradnika i żeby służył on w razie trudności na każdym kroku.Impulsem do stworzenia książki było niezadowolenie z dostępnej literatury logopedycznej, w której ciągle czegoś brakowało: albo forma była nieprzejrzysta, albo zgromadzony materiał wyrazowy był niedobrany właściwe, przez co sama Autorka poświęcała dużą część swojego czasu na wyszukiwanie odpowiednich wyrazów do ćwiczeń. Zdaje sobie sprawę z tego, że nie wszystkie wyrazy, które pojawiły się w poradniku, będą zrozumiałe zarówno dla dziecka, jak i rodzica, ale będzie to dobra okazja do poszerzenia słownika czynnego oraz biernego. Najważniejsze jednak jest to, aby dziecko potrafiło prawidłowo powtórzyć ćwiczoną głoskę w danym wyrazie. Oczywiście będą wyrazy łatwiejsze i trudniejsze, które wedle uznania można pominąć lub z nich skorzystać w przypadku wyczerpania listy wyrazów łatwiejszych do wymówienia. Wiele czasu i uwagi Autorki skupiło się na wyborze materiału wyrazowego, który został dobrany bardzo dokładnie. Został on w większości przypadków uporządkowany według powtarzającego się schematu: głoska, sylaby, wyrazy z uwzględnieniem podziału na fazy artykulacyjne występowanie głoski w nagłosie, śródgłosie, wygłosie. Następnie miejscami występują wyrazy, w których dana głoska pojawia się kilkakrotnie, dalej można natrafić na wyrażenia dwuwyrazowe, a na końcu podane zostały krótsze i dłuższe zdania do ćwiczeń utrwalających. Najbardziej zależało Autorce na tym, aby w wyrazach znajdowała się ćwiczona głoska w otoczeniu tylko samogłosek albo spółgłosek łatwych do wymówienia dla dziecka.
Czesław Znamierowski, współtwórca poznańskiej szkoły prawa, uważany jest za jednego z najwybitniejszych filozofów prawa w Polsce. Na jego myśl filozoficzno-prawną wpłynęło wiele tradycji, pozostawał jednak zawsze oryginalny w swoich przemyśleniach. Sam określał swoje poglądy mianem realizmu i krytykował spekulatywną filozofię prawa opierającą się na niemieckim idealizmie. Niniejsze opracowanie ma za zadanie przedstawić Czytelnikowi jego sylwetkę, drogę naukową i poglądy.Na początku Autor opisuje postać poznańskiego profesora, czasy, w jakich przyszło mu żyć, oraz jego dorobek naukowy. Później przechodzi do prezentacji ogólnej charakterystyki założeń naukowych profesora Znamierowskiego, dotyczących głównie filozofii państwa i prawa, karnistyki, a także norm kształtujących aktywność ludzką oraz determinujących istnienie państwa jako wytworu prawa i kultury. Normom tym, a także ocenom, poświęcony został osobny rozdział pracy, w którym Autor omawia pojęcia takie jak norma naczelna i normy pochodne, porusza kwestię moralności w kontekście normy prawnej, winy i odpowiedzialności. W dalszej części pracy Autor omawia koncepcję życzliwości powszechnej jako kategorii etyczno-prawnej. Porusza także problem sprawiedliwości.Na zakończenie, po omówieniu poglądów Czesława Znamierowskiego, Autor dokonuje omówienia poznańskiej szkoły filozofii prawa po śmierci profesora. W tej części najwięcej miejsca zostało poświęcone Zygmuntowi Ziembińskiemu i Leszkowi Nowakowi.Do pracy dołączono wykaz prac Czesława Znamierowskiego, jego tłumaczeń i recenzji. Całość stanowi bogate źródło wiedzy na temat profesora z Poznania, jego myśli i twórczości.
Każdy, kto chce zrozumieć współczesny świat, procesy polityczne, które nim rządzą, a także samego siebie, swoje emocje i polityczne decyzje, powinien sięgnąć po tę książkę. Marek Migalski, politolog, pisarz i były polityk, oraz Marek Kaczmarzyk, neurodydaktyk, biolog i memetyk, w fascynujący sposób tłumaczą to, jak uprawianie polityki diametralnie zmieniło się pod wpływem odkryć nauk biologicznych ostatnich kilku dekad. Autorzy w przystępny sposób pokazują, dlaczego jesteśmy „grupolubni”, jak rządzą nami emocje, po co nam „wrogowie”, czym są memy i jak wpływają na nasze myślenie, jak media społecznościowe zmieniły politykę, dlaczego lubimy jakieś partie/ media/polityków, a innych nienawidzimy, co powoduje, że mamy takie, a nie inne poglądy. Przedstawiają powody, dla których zwyciężają na świecie populiści, także wskazują na sposoby ich pokonywania. A wszystko to robią bez nadęcia i odstraszania specyficznym językiem. Rzeczy skomplikowane tłumaczą w przyjazny dla Czytelnika sposób.
Chcecie, żeby w Polsce żyło się fajnie? Wszystkim albo prawie? Potrzeba niewiele. Ochrony zdrowia solidnie finansowanej, postawionej z głowy na nogi, powszechnie dostępnej. Szkoły coś jak w Finlandii, tylko nad Wisłą. Autobusu w każdej gminie, publicznego, w rozsądnych godzinach. A poza tym odnawialnej energii, zielonego transportu w miastach, świadomej konsumpcji i śmiałych inwestycji. A, jeszcze związki zawodowe i powszechne oskładkowanie każdej pracy, żebyśmy na starość nie umarli z głodu.Koncert życzeń? Że nas niby nie stać? Że takie numery to może w Skandynawii? Moi rozmówcy mówią jak jest w dziedzinach, o których wiedzą niemal wszystko. Dowodzą, że usługi publiczne i polityka przemysłowa to żaden luksus, tylko warunek konieczny, żeby dało się tu nie tylko że fajnie, ale w ogóle żyć. By przetrwała w Polsce cywilizacja, demokracja, żeby dobrobyt nie był zawiedzioną utopią sprzed lat.Łatwo nie będzie, ale bez tego ani rusz. A po przeczytaniu, zabierzmy się do roboty. Wybierzmy sensownych polityków, zróbmy ruchy społeczne, zawalczmy. Fajny kraj sam się nie zrobi.
Co łączy wyborców Trumpa, sufrażystki, Adasia Miauczyńskiego i młodzież biorącą udział w strajkach klimatycznych? Gniew. Gwałtowne uczucie, które wyraźnie sygnalizuje sprzeciw i potrzebę zmian.Filozof i publicysta Tomasz S. Markiewka, odwołując się do historii, ekonomii i popkultury, odpowiada na pytania o rolę gniewu we współczesnej Polsce. Kogo najczęściej dotyczy i jak się wyraża? W jakie kierunki politycznie popycha? I czy dobrze wykorzystany może pozytywnie wpływać na społeczeństwo?Gniew. Inna historia III RP to książka o zbiorowej emocji jako zjawisku politycznym oraz próba odpowiedzi na pytanie, jak najlepiej radzić sobie z gniewem we współczesnym kapitalizmie.
Autorka podejmuje temat handlu kobietami na przełomie XIX i XX wieku. Zastanawia się, jak wyjaśnić ogromne zainteresowanie ówczesnych tym procederem wobec niewielkiej liczby przypadków handlu potwierdzonych przez źródła archiwalne. Rozważa też, czy handel istniał na ziemiach polskich na tak wielką skalę, jak powszechnie utrzymywały media. Stawia również pytanie, czy przypisywanie odpowiedzialności za ten proceder władzom zaborczym i Żydom miało swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości. W badaniach autorka zastosowała zachodnie metodologie badawcze zakładające istnienie paniki moralnej i mitu o handlu kobietami.
Książka prezentuje wieloaspektowe podejście do człowieka, zawiera analizy na styku refleksji filozoficznej i teologicznej. Autor szkicuje optymistyczną wizję człowieka jako osoby, ukazuje go jako istotę zdumiewającą się, szukającą prawdy, dialogiczną, wewnętrznie zintegrowaną. Rozwój człowieka nie zatrzymuje się na poziomie natury ludzkiej, ale idzie „w górę”. Człowiek to istota zbawiona, zbawiająca się i odkupiona. Śledząc tok tych rozważań, czytelnik odkrywa głębszy obraz siebie, jest zachęcany do rozmowy z samym sobą.
„Autor od wielu lat zajmuje się tą tematyką, wpisując się tym samym w nurt filozofii personalistycznej, która choć żywo obecna jest w środowiskach filozoficznych, teologicznych a także psychologicznych, to jednak wciąż potrzebuje nowych ujęć, nowych kontekstów, nowych badań, nawet badań interdyscyplinarnych.
Wątki podejmowane przez Kozłowskiego ukazują go jako myśliciela, który potrafi łączyć filozofię z teologią. Wychodząc od Prawdy, kończy na ocaleniu − nie ma ocalenia człowieka bez Prawdy, Prawda jest właśnie tym, co człowieka ocala, wyzwala, podprowadza do źródła sensu, a może i jest samym sensem egzystencji”.
Prof. dr hab. Halina Romanowska-Łakomy
Trąd, dżuma, ospa - epidemie m.in. tych schorzeń nękały Europę w ubiegłych stuleciach. Nowa książka Szymona Wrzesińskiego rzeczowo opisuje ich pojawianie się na terytorium Królestwa Polskiego.Ukazuje okoliczności wybuchu poszczególnych zaraz i przesądy z nimi związane. Wpływ ciał niebieskich, obecność innowierców w państwie czy kara boża jako przyczyny moru - to tylko niektóre z nich. Autor sporo uwagi poświęca także skutkom, jakie przyniosły Polsce epidemie. Książka uświadamia, jak wielki wpływ na funkcjonowanie poszczególnych organów państwa - sejmu, dworu królewskiego, sądów - miały szerzące się zarazy. Wyjaśnia także, jak próbowano leczyć masowe choroby i dlaczego sposoby te nie były skuteczne. Wrzesiński podejmuje się także opisu - nieraz makabrycznych i prowadzących do samookaleczenia - praktyk religijnych, którymi próbowano przebłagać Boga, by cofał zsyłane pomory.
Temat pracy jest wysoce aktualny, ma dynamiczny charakter i ze względu na swoją innowacyjność ciągle jest niewystarczająco opracowany w literaturze. Z tego względu należy uznać wkład autorki pracy za pionierski i wnoszący nowe, naukowo istotne ustalenia dla podjętego przez nią problemu. Uważny ogląd badawczy jest tak znaczący - nie tylko w wymiarze teoretycznym, ale także praktycznym - bowiem dostarcza wielu istotnych informacji o charakterze poznawczym, a także postulatów i wniosków o charakterze praktycznym, wyjaśniających, jak wpływać na opinię publiczną w toku prowadzonych kampanii wyborczych. Z recenzji prof. dr hab. Teresy Sasińskiej - Klas
Pytanie o dobra edukacji to swoiste wyzwanie dla środowiska akademickiego pedagogów w Polsce i za granicą. Podejmujemy je, przyjmując szerokie rozumienie edukacji jako wychowania i kształcenia (w koniunkcji), bądź węższe – jako kształcenia (wychowującego), z odwołaniem zarówno do rodzimej, jak i europejskich tradycji i koncepcji: Bildung oraz education. Z perspektywy pedagogiki bowiem prezentuje się ona na trzech poziomach: po pierwsze, jako znacząca praktyka społeczna, wyróżniająca się spośród innych praktyk ześrodkowaniem starań o jakość zarówno kształcenia, jak i wychowania; po drugie, jako idea odnawiana dzięki filozoficznej refleksji i teoretycznemu namysłowi nad nią; po trzecie, jako przedmiot badań empirycznych. Zakłada się, że takie ujęcie edukacji, w którym wychowanie przegląda się w kształceniu i na odwrót, pozwala wydatniej uchwycić relacyjność obu procesów i ich wzajemne powiązania – tak ważne dla pedagogiki i jej tożsamości. Łatwiej też zadać pytania o wyróżniki edukacji – jej dobra. Co ją odróżnia od innych praktyk i w czym jest nie do zastąpienia? Czym dysponuje – jakimi aktywami? Za co ją cenimy? W co wyposaża i co umożliwia? Czego od niej oczekujemy? W czym jest pomocna? Są to pytania o dobra nieosiągalne poza praktyką wychowania i kształcenia. Staraliśmy się na nie odpowiedzieć w niniejszym tomie. Zapraszam do lektury! Dr hab. Katarzyna Wrońska, prof. UJ – absolwentka pedagogiki i filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Kierownik Zakładu Pedagogiki Ogólnej i Filozoficznej w Instytucie Pedagogiki UJ. Prowadzi badania w obrębie filozofii edukacji, pedagogiki ogólnej oraz historii myśli i praktyk pedagogicznych. Wybrane publikacje: Osoba i wychowanie. Wokół personalistycznej filozofii wychowania Karola Wojtyły-Jana Pawła II (Kraków 2000), Pedagogika klasycznego liberalizmu w dwugłosie John Locke i John Stuart Mill (Kraków 2012), Liberal education w Polsce – między kształceniem ogólnym a edukacją liberalną („Paedagogia Christiana” 2014, nr 1), Wychowanie a wolność. Próba wglądu w myślenie pedagogiczne Józefa Tischnera („Paedagogia Christiana” 2018, nr 1).
Czy maszyny rzeczywiście niedługo zastąpią ludzi? Jaki to będzie miało wpływ na nasze życie i kto najbardziej na tym skorzysta? Kai-Fu Lee, ekspert w dziedzinie sztucznej inteligencji (SI), opisuje fascynującą rywalizację pomiędzy Chinami a Stanami Zjednoczonymi w dziedzinie nowych technologii - oraz wpływ tego współzawodnictwa na resztę świata. Autor zwraca też uwagę, że ogromne zmiany i rozwój technologii oznaczają nie tylko stały postęp i dobrobyt ludzkości, ale również dylematy etyczne czy zagrożenia miejsc pracy, a co za tym idzie – pogłębienie nierówności społecznych. Tę niezwykle ciekawą książkę w wersji audio interpretuje Maciej Więckowski.
Niniejsza monografia adresowana jest szczególnie dla studentów pedagogiki i pracowników naukowo-dydaktycznych prowadzących eksploracje z zakresu pedagogiki dziecka.Pracując nad tym zbiorem naszą intencją było stworzenie pracy, która będzie inspirować i wspierać własną refleksję metodologiczną badaczy, których interesują kategorie dziecka i dzieciństwa. Książka ta nie ma natomiast ambicji, by służyć jako systematyczny i wyczerpujący wykład z zakresu metodologii.- Marzenna Magda-Adamowicz, Ewa Kowalskafragment Wprowadzenia
W publikacji syntetycznie omówiono problematykę komunikowania się podmiotów systemu oświaty począwszy od komunikacji wewnątrzszkolnej, a kończąc na komunikacji organów zewnętrznych szkoły. Oryginalne omówienie zagadnień języka komunikacji, jego funkcji w planowaniu, realizacji i ewaluacji przedsięwzięć podejmowanych w systemie oświaty umocowanych w prawie – przedstawione w opracowaniu – pomoże czytelnikowi w nawiązywaniu kontaktów między podmiotami systemu, wymianę informacji, a nawet wypracowanie własnych form i sposobów komunikacji aż po wspólne rozwiązywanie problemów.
W poradniku szczególną uwagę zwrócono m.in. na takie zagadnienia, jak:
– umiejętność skutecznego porozumiewania się dyrektora z nauczycielami i innymi pracownikami szkoły;
– kanony przekazu informacji powszechnej i urzędowej; znaczenie wystąpień publicznych;
– nowoczesny model komunikacji poziomej i pionowej w oświacie.
Autorzy przywiązują także dużą wagę do konieczności ciągłego budowania wzajemnych relacji między podmiotami oświaty w procesie zarządzania.
Monografia autorstwa Mirosławy Jaworowskiej pt. ""Socjologiabezpieczeństwa. Wybrane problemy"" jest wynikiem wieloletnich działań naukowychautorki dotyczących problematyki bezpieczeństwa. Praca ta w znacznym stopniu macharakter pionierski. Przedstawiona w opracowaniu problematyka socjologiibezpieczeństwa jako działu badań nauk o bezpieczeństwie i jednocześnie badańsocjologicznych jest w Polsce w fazie rozwoju początkowego.- zrecenzji dr.hab. Iwony Pietkiewicz, prof. AMW
Na fałszywych papierach w Chile"" to reportaż, skondensowana opowieść o sześciu tygodniach mrówczej pracy chilijskiego reżysera, figurującego na liście pięciu tysięcy wygnańców pozbawionych prawa powrotu do własnego kraju, który w warunkach absolutnej konspiracji przebywał sześć tygodni w Chile i rejestrował tamtejszą rzeczywistość po dwunastu latach rządów wojskowej dyktatury.Ten porywający reportaż, bogaty w obserwacje, obrazy, zdarzenia, okraszony niekiedy wisielczym poczuciem humoru, stanowi najwybitniejsze osiągnięcie w dziennikarskiej twórczości Marqueza. Wydawany po raz pierwszy w polskim przekładzie, będzie dla polskiego Czytelnika równie interesującą lekturą jak ""Raport z pewnego porwania"" czy ""Opowieść rozbitka"".
Poradnik dedykowany jest adeptom pracy socjalnej i pracownikom socjalnym, na co dzień wspierającym osoby i rodziny w sytuacjach kryzysowych. Czytelnik znajdzie tu wskazania, w jaki sposób szukać sił tkwiących w środowisku, jak badać potrzeby, by wspomóc jednostkę czy grupę, jak angażować ludzi do współpracy. Przykłady i dobre praktyki zawarte w książce mogą być wskazówką do podejmowania działań. Treść publikacji pobudzi do działania samych pracowników socjalnych, wskrzesi ducha działacza, zachęci do kreatywności, przekona o skuteczności metody, jaką jest praca ze środowiskiem lokalnym.
Tom Wartości w językowo-kulturowym obrazie świata Słowian i ich sąsiadów. t. 6. Jedność w różnorodności. Wokół słowiańskiej aksjosfery (2019) jest kolejną pozycją aksjologiczną przygotowaną przez międzynarodowy zespół etnolingwistów.
Badania psychologicznych aspektów religijności należą do głównych zadań psychologii religii. Wynika to z faktu, że psychologia religii jest nauką „praktyczną”, której wyniki – bazujące na naukowych metodach badań – służą różnym formom pomocy ludziom. Staje się to szczególnie ważne obecnie, gdy mamy do czynienia z postępującym procesem wydłużania się życia człowieka, a wraz z tym związanym wzrastającym segmentem ludzi starszych. Z tego względu książka Elżbiety Rydz i Anny Tychmanowicz „Religijność seniorów. Uwarunkowania i funkcje”, merytorycznie i interesująco prezentująca zagadnienia struktury i funkcji religijności osób starszych, doskonale wpisuje się w aktualne potrzeby naukowe. […] Recenzowana książka stanowi doskonałe kompendium wiedzy dla osób zainteresowanych psychologicznym wymiarem religijności w okresie późnej dorosłości oraz powiązań religijności ze sferą osobowości, głównie poczuciem własnej skuteczności, satysfakcją z życia, tendencją do przebaczania, postawą przebaczenia i subiektywnym poczuciem zdrowia. Warto także zaznaczyć, że książka pozwala sformułować praktyczne wnioski pomocne dla pracy z osobami starszymi, np. w kontekście ich jakości życia.
Z recenzji ks. dr. hab. Dariusza Kroka, prof. UO
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
