Książka jest próbą syntetycznego ujęcia filozofii Lona Brunschvicga (1869-1944), niegdyś wpływowej, a dziś zapomnianej postaci francuskiej sceny filozoficznej. System Brunschvicga stanowi połączenie namysłu epistemologicznego z refleksją historiozoficzną, co znajduje odzwierciedlenie w układzie niniejszej pracy. W jej kolejnych rozdziałach analizowane są leżące u podstaw badanej koncepcji założenia teoriopoznawcze, rozwiązania metodologiczne wynikające z ich przyjęcia oraz sposoby zastosowania tych rozwiązań do badań nad dziejami zachodniej kultury. Ważnym celem pracy jest odniesienie koncepcji filozoficznej Brunschvicga do kontekstu historycznofilozoficznego i ukazanie jej powiązań między innymi z filozofią krytyczną Immanuela Kanta i z Heglowskim idealizmem. Głównym zamierzeniem książki jest pokazanie związku między poszczególnymi elementami składającymi się na koncepcję filozoficzną Lona Brunschvicga. Prace pochodzące z różnych okresów twórczości francuskiego filozofa, pozornie dotyczące odległych od siebie obszarów problemowych (teorii poznania, form życia duchowego ludzkości, dziejów poszczególnych form ducha), są kolejnymi etapami realizacji jednego projektu, którego punkt wyjścia został określony przez Brunschvicga na samym początku jego drogi filozoficznej. Projekt ten, ufundowany na założeniach wypracowanych w rozprawie La modalit du jugement, to krytyczna refleksja nad historią ludzkiej myśli, mająca umożliwić namysł nad poznaniem i przejawiającym się w dziejach wiedzy rozumem. W ten sposób, w filozofii Brunschvicga transcendentalizm, rozumiany jako krytyczna refleksja nad poznaniem, łączy się z badaniem dziejów rozumu, przejawiającego się we wszelkiej ludzkiej działalności.
Książka stanowi zbiór krytycznie opracowanych artykułów, sprawozdań i recenzji nawiązujących do fenomenologii, napisanych przez polskich filozofów przed wybuchem drugiej wojny światowej. Ukazuje szerszy horyzont rozwoju i recepcji fenomenologii w okresie przedwojennym, a zatem - oprócz pierwszych prób przeniesienia fenomenologii na polski grunt - także polemicznych odniesień do tego nurtu filozoficznego i jego reprezentantów. Publikacja obejmuje między innymi najwcześniejsze polskie reakcje na fenomenologię Husserla (tu na przykład teksty Władysława Heinricha, Bronisława Bandrowskiego, Kazimierza Twardowskiego, Konstantego Michalskiego), wybrane artykuły Romana Ingardena, najsłynniejszego polskiego ucznia Husserla, a także fragmenty pism estetycznych Ingardena oraz wybrane polemiki, w których brał udział. Znalazło się w niej także miejsce na artykuły i fragment rozprawy Leopolda Blausteina oraz na reakcje na fenomenologię filozofów wywodzących się z kręgu szkoły lwowsko-warszawskiej. Publikacja kierowana jest przede wszystkim do studentów filozofii oraz badaczy filozofii polskiej, dziejów fenomenologii (w tym jej recepcji w Polsce) oraz epistemologii.
Autorki podejmują problematykę filozofii wyobraźni Gastona Bachelarda — tę sferę całości koncepcji, o której rzadko pisze się w naszej literaturze filozoficznej, choć jest to bardzo znaczna część jego twórczości. W książce przedstawione zostają jej aspekty antropologiczne, psychologiczne, związki z koncepcjami obrazu, nieświadomości i archetypu oraz miejsce na tle różnych ujęć funkcji obrazu w jego aktywności psychoterapeutycznej, społecznej, politycznej. Podjęte zostają problemy formowania się obrazu, obrazowości, transcendentalności obrazu, ekspresyjności, mimetyzmu i „mito-logiki polityczności”. Autorki zauważają, że Bachelard zajmuje się głównie znaczeniami obrazów literackich, lecz na ich podstawie tworzy pewne antropologiczno-filozoficzne ujęcie wyobraźni jako podstawowej władzy umysłu człowieka oraz mającej prymarne znaczenie dla całości jego psychiki.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
