W artystycznej Utopii każde dzieło teatralne byłoby zarzewiem buntu i wywoływałoby realną, spektakularną zmianę jak „bitwa o Hernaniego” czy zdjęcie z afisza Dejmkowskich Dziadów. Pojawiające się w tytule tomu hasło „teatr zaangażowany” odsyła automatycznie do znacznie szerszego kulturowego kontekstu – napięcia między etyką a estetyką. Pytanie o autonomię sztuki, stopień jej wyemancypowania względem przestrzeni społecznej czy szeroko rozumianej sfery politycznej padało nie raz, pomimo to ciągle powraca jako problem determinujący ogląd twórczości artystycznej. Koncepcja tomu i jego przekrojowa struktura opierają się na współczesnej dynamice zjawiska. Autorami tekstów są historycy, teoretycy i praktycy teatru, niezależni dziennikarze. Tę mnogość perspektyw pogłębia aspekt dla analizy dzieła teatralnego fundamentalny – równoczesność aktu kreacji i percepcji. W książce uwzględniona została ta podwójna optyka; spojrzenie „kreatorów” współgra z dekodowaniem przejawów zaangażowania teatru przez „odbiorców”, krytyków i badaczy.
Wydaje się oczywiste, że "teatr zaangażowany” w tym szerokim znaczeniu wykracza już dzisiaj poza sferę tradycyjnie rozumianej sztuki i teatru, znajduje szczególnie dobre warunki rozwoju w Polsce i innych krajach za sprawą wielu zwrotów (społecznego, performatywnego), co oczywiste, ale także w związku z postępującym procesem demokratyzacji społeczeństwa, wymagającym jego aktywności i oporu wobec różnych ośrodków władzy; a to testuje się najlepiej w teatrze (…), który i jako sztuka, i jako instytucja, wreszcie najogólniej jako praktyka kulturowa opiera się po prostu na współobcowaniu bliźnich.
[z recenzji dr hab. Doroty Fox]
Z laudacji jury Konkursu o Nagrodę im. Barbary Skargi:Esej Łukasza Kołoczka rozpoczyna się od przypomnienia sentencji pochodzącej od Tomasza, nawiązującego do Arystotelesa: Quia parvus error in principio - magnus est in fine (Mały błąd popełniony na początku rośnie na końcu do wielkich rozmiarów) - i od konstatacji, że żyjemy w czasach "końca" (kresu, kryzysu, wyczerpania). Ciśnie się zatem pytanie, jaki to "na początku" popełniono "błąd", kto go popełnił i jakie to niesie implikacje dla naszego "końca". Autor poszukując możliwych odpowiedzi na te pytania przywołuje szerokie spektrum historycznych i współczesnych głosów pomocnych w tym poszukiwaniu. []Mimo że tekst eseju jest bardzo erudycyjny, z odniesieniami do bogatej literatury filozoficznej, religijnej, społecznej i historycznej - jego wartki i potoczysty styl wciągnie każdego czytelnika, a wewnętrzna energia przenikająca niewątpliwie Autora udzieli się każdemu, pokonując ewentualne bariery profesjonalizmu. Jeśli o tę ostatnią kwestię chodzi, to esej Kołoczka przynosi też trafne diagnozy dotyczące dzisiejszego stanu filozofii akademickiej, opisując jej skrępowanie więzami akademickich instytucji; stąd też gorzko-kwaśny opis tej akademickiej topografii: "filozofowie są dziś nie u siebie, niezależnie gdzie się znajdują".
Zyskali sobie powszechne uznanie. Równocześnie wzbudzali lęk i nienawiść, także wśród katolików. Opowiadane o nich historie przez wieki odzwierciedlały to rozdwojenie: jedne przedstawiały jezuitów jako świętych, inne – jako postaci demoniczne. Oczywiście nie brakowało również wyważonych ocen. Jednak dopiero przed około 20 laty dokonała się zasadnicza zmiana: historycy zaczęli podchodzić do jezuitów bardziej bezstronnie, zadając proste pytanie:
Jacy oni byli?
Losy zakonu założonego przez Ignacego Loyolę były wyjątkowo burzliwe. W niemal 500-letnich dziejach jezuitów nie brakowało zarówno godnych pozazdroszczenia sukcesów, jak i dramatycznych momentów, na czele z kasatą zakonu w 1773 roku. Historia pokazuje, że potrafili doskonale wychodzić z opresji.
Jak im się to udawało?
Autor przygląda się jezuitom od momentu powstania zakonu do czasów współczesnych. Pomaga lepiej zrozumieć reguły, którymi kierują się członkowie Towarzystwa Jezusowego. Nie unika kontrowersji, a całość urozmaica mało znanymi anegdotami.
John W. O’Malley SJ (ur. 1927) – profesor teologii, wykładowca Uniwersytetu Georgetown, historyk specjalizujący się szczególnie w zagadnieniu odnowy Kościoła katolickiego w okresie kontrreformacji. W Wydawnictwie WAM ukazała się . jego książka Pierwsi jezuici (1999, drugie wydanie: 2007), za którą otrzymał nagrodę Nagrodę Jacques'a Barzuna w dziedzinie historii kultury i Nagrodę Philipa Schaffa w dziedzinie historii Kościoła.
Książka stanowi pierwsze i jedyne, jak dotąd, monograficzne opracowanie biografii Manuela Joëla (1826–1890) – naukowca, filozofa religii, profesora w Żydowskim Seminarium Teologicznym we Wrocławiu, a w latach 1864–1890 rabina wrocławskiej gminy żydowskiej. Jego biografia kulturowa konstruowana jest z uwzględnieniem szerokiego tła – ówczesnego środowiska Żydów niemieckich.
Agata Rybińska
To opracowanie jest […] minimonograficznym ujęciem – poszerzającym naszą wiedzę o różne aspekty dziejów lokalnych dużej i opiniotwórczej gminy żydowskiej w Niemczech – życia i działalności Manuela Joëla, znaczącej osobowości epoki, również odbioru jego poczynań przez najbliższe środowisko oraz członków szerokiej społeczności, żyjących w określonym miejscu i w określonej rzeczywistości polityczno-kulturowej. Stanowi ważny element uzupełniający ogląd dziejów politycznych, sztuki, kultury i mentalności […], tekst, który – pomimo swojej pozornej lokalności – w ciekawy sposób pozwala czytelnikowi spojrzeć na dzieje Żydów w Europie Środkowej.
Prof. dr hab. Leszek Ziątkowski, Uniwersytet Wrocławski
Aksjologiczny pluralizm jest kluczowy. Akceptując tezę, że jest wiele różnych wartości - różnych co do treści, dziedziny, rangi, czasu i mocy obowiązywania - można zrozumieć wielość typologicznie różnych odmian kreatywności; choć są one swoiste i odrębne, to przecież są równocześnie zasadnym przykładem kreatywności: nie ma znaczenia, czy mówimy o genialnym i wyszukanym pomyśle artystycznym, który rewolucjonizuje poezję i poetyckie środki artystyczne, czy też o przyziemnym pomyśle technicznym, który oddziałuje tylko w ten sposób, że efektywnie usprawnia zbiór truskawek. Przyjmując wielość wartości, można też zrozumieć wielość różnych historycznie form kreatywności, co staje się szczególnie potrzebne, gdy chce się zrozumieć zasadniczą przemianę, która charakteryzuje współczesne podejście do kwestii ludzkiej natury i możliwe przypisanie jej otwartego i dynamicznego charakteru.
> KRÓTKIE WPROWADZENIE – książki, które zmieniają sposób myślenia! Książka dla wszystkich, którzy chcieliby się dowiedzieć, jak działa ludzki mózg. Zawiera zarys podstawowej wiedzy na temat neuronauki poznawczej – dziedziny, która w ostatnich latach ma ogromny wpływ nie tylko na wiele gałęzi nauki, lecz także na to, jak zwykli ludzie postrzegają umysł i jego działanie. Autor, przedstawiając wyniki badań obrazowych mózgu, rozprawia się z podstawowymi nieporozumieniami z nimi związanymi, a także zapoznaje czytelnika z problematyką ludzkiego poznania. Omawia percepcję, uwagę, pamięć, rozumowanie, podejmowanie decyzji, kontrolę poznawczą i działanie. Zastanawia się również nad perspektywą najbliższych odkryć i badań w neuronauce. * Interdyscyplinarna seria KRÓTKIE WPROWADZENIE piórem uznanych ekspertów skupionych wokół Uniwersytetu Oksfordzkiego przybliża aktualną wiedzę na temat współczesnego świata i pomaga go zrozumieć. W atrakcyjny sposób prezentuje najważniejsze zagadnienia XXI w. – od kultury, religii, historii przez nauki przyrodnicze po technikę. To publikacje popularnonaukowe, które w formule przystępnej, dalekiej od akademickiego wykładu, prezentują wybrane kwestie. Książki idealne zarówno jako wprowadzenie do nowych tematów, jak i uzupełnienie wiedzy o tym, co nas pasjonuje. Najnowsze fakty, analizy ekspertów, błyskotliwe interpretacje. Opiekę merytoryczną nad polską edycją serii sprawują naukowcy z Uniwersytetu Łódzkiego: prof. Krystyna Kujawińska Courtney, prof. Ewa Gajewska, prof. Aneta Pawłowska, prof. Jerzy Gajdka, prof. Piotr Stalmaszczyk.
Czy poprawianie człowieka wpływa na jego autonomię? / Gdzie leży granica ingerencji biotechnologicznych w życie jednostki? / Jakie są kontrargumenty bioetyków wobec biokonserwatystów?John Harris poważnie traktuje możliwość radykalnego udoskonalenia ludzkości. Optuje za koniecznością interweniowania w ,,naturalną loterię życia"", żeby poprawić rzeczywistość i przejąć kontrolę nad naszym przyszłym rozwojem. Porusza m.in. takie zagadnienia, jak: badania nad komórkami macierzystymi, manipulacja genami, selekcja zarodków, możliwość przedłużenia życia, wybory reprodukcyjne, medykamenty, niepełnosprawność i upośledzenie. Podejmuje także polemikę z przeciwnikami ulepszania ludzkości: Michaelem Sandelem, Leonem Kassem oraz Jürgenem Habermasem.Jednym ze sposobów, w jaki filozofia może przyczynić się do stworzenia lepszego świata, jest pomoc w usunięciu złych argumentów, które stoją na przeszkodzie ludzkiemu postępowi i ludzkiemu szczęściu w równym stopniu, co reakcyjne siły polityczne, a nawet wojskowe. Kiedy ogłaszane są nowe technologie, pierwszą reakcją jest często ,,och - to jest niesamowite!"" lub ,,fuj - to jest chore!"". Niniejsza książka traktuje o przyczynach i argumentach leżących u podstaw obu tych reakcji oraz o tym, jak racjonalne może być czasami przejście od ,,fuj!"" do ,,och!"".Fragment książki Poprawianie ewolucji
Elementy Euklidesa są arcydziełem literatury matematycznej i najważniejszą pracą naukową wszech czasów. Do dziś na świecie ukazało się ponad 1000 edycji tego dzieła. Jedynie Biblia miała większą ilość wydań. Praca Euklidesa nie zachowała się w oryginale, lecz w późniejszych przekazach. Jednym z najstarszych są fragmenty zapisane na papirusie z ok. I wieku n.e. i znalezione w Oxyrhynchus. Za pierwszego wydawcę Elementów (ok. 364 rok) uznaje się Teona z Aleksandrii. Na początku IX wieku grecki tekst został przetłumaczony na język arabski. W 1120 roku Elementy przełożono z języka arabskiego na łacinę. W 1482 roku ukazała się pierwsza edycja drukiem oparta na łacińskim opracowaniu Campanusa z Novary z 1260 roku. W latach 18831888 duński uczony Johanne Luise Heiberg opublikował wydanie Euclidis Elementa, które wciąż uznawane jest za klasyczne. Elementy składają się z 13 ksiąg. Z uwagi na zakres materiału są one zwyczajowo dzielone na osiem grup: Księgi IIV to geometria figur na płaszczyźnie, Księga V teoria proporcji ""wielkości"", Księga VI teoria figur podobnych, Księgi VIIIX arytmetyka, Księga X klasyfikacja niewymierności, Księga XI geometria brył, Księga XII metoda wyczerpywania, Księga XIII bryły platońskie. Od strony matematycznej, metodologicznej i filozoficznej najpełniej poznana jest geometria Euklidesa i odpowiednio ta część Elementów jest uznawana za antyczny wzór metody aksjomatycznej.Zwieńczeniem matematycznego kunsztu Euklidesa jest Księga V. ""Wielkość"", ""stosunek"", ""proporcja"", ""wielokrotność"" to pojęcia, z których Euklides stworzył teorię spełniającą w matematyce greckiej taką funkcję, jaką we współczesnej matematyce pełnią liczby rzeczywiste. Poznając teorię ""wielkości"", poznajemy centralne pojęcie matematyki i filozofii greckiej. Teoria ""wielkości"" stanowi fundament teorii figur podobnych rozwiniętej w Księdze VI. Podobieństwo figur to kod, którym posługuje się ludzkość od ponad dwóch tysięcy lat. Tym dwóm księgom poświęcona jest niniejsza praca, zawierająca pierwszy polski przekład z języka greckiego oraz komentarz autorstwa Piotra Błaszczyka i Kazimierza Mrówki.""Mówi się, że w tym samym stosunku są wielkości pierwsza do drugiej i trzecia do czwartej, gdy te same wielokrotności pierwszej i trzeciej jednocześnie przekraczają, są jednocześnie równe lub jednocześnie mniejsze od tych samych wielokrotności drugiej i czwartej, wziętych w odpowiedniej kolejności, zgodnie z dowolnym mnożeniem każda z dwóch każdej z dwóch""Euklides, Elementy, definicja V.5""Trójkąty i równoległoboki pod tą samą wysokością są jeden do drugiego jak ich podstawy"".Euklides, Elementy, twierdzenie VI.11. Punkt jest tym, co nie ma części.2. Linia zaś to długość bez szerokości.3. Krańcami zaś linii są punkty.4. Linia prosta jest tym, co leży równo względem punktów na niej.5. Powierzchnia zaś jest tym, co ma tylko długość i szerokość.Euklides, Elementy, Księga I, Definicje.
Najnowsza książka z bestsellerowej już serii Stanisława Krajskiego traktującej o masonerii i jej wpływie na naszą rzeczywistość. „Masoneria polska 2021. Na skraju przepaści” to długo wyczekiwana przez czytelników publikacja. Stanisław Krajski we właściwy dla siebie sposób analizuje ubiegłoroczne wydarzenia, które w istotny sposób przyczyniły się do zmiany nastrojów społecznych, nie tylko w Polsce, ale i na świecie. Unikalny poziom analizy dr. Krajskiego, do jakiego już zdołał przyzwyczaić, zapewnia czytelnikowi wyjątkowo szerokie spektrum rozważań z pogranicza: filozofii, teologii, historii i polityki. Na podstawie wyciągniętych przez siebie wniosków przedstawia najbardziej prawdopodobną wizję przyszłości, w której masoni realizują swoje cele w tworzeniu Nowego Porządku Światowego i wskazuje proces dziejowy, którego skutkiem są obecne (zatrważające) wydarzenia. Taka konstrukcja „Masonerii polskiej 2021” sprawia, że czytelnik oprócz wiedzy zdobywa również zdolność do rozumienia procesów, które będą zachodzić w przyszłości.
Jakie znaczenie ma Polska w planach masonerii? Co wspólnego mają Chiny i masoni? Kto i jak chce wykończyć Polskę i Kościół? Czy czekają nas nowe rozbiory? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie Państwo w niniejszej pozycji książkowej!
Umysł jest podstawowym aspektem przyrody. Nie zrozumiemy go jednak, jeślinie pokonamy ograniczeń wpisanych we współczesną ortodoksję naukową.Światopogląd naukowy, jeśli chce dać pełniejsze poznanie przyrody, musi byćrozszerzony i obejmować teorie zdolne wyjaśnić pojawienie się we wszechświeciezjawisk umysłowych oraz subiektywnych punktów widzenia. Właśnie takiejszerokiej koncepcji przyrody powinniśmy szukać. Autor, nie odwołując się dożadnej religii, twierdzi jednocześnie, że nauki przyrodnicze nie mogądostarczyć takiej rozszerzonej koncepcji, i tym samym dochodzi do wniosku, żefizyka nie może stanowić teorii wszystkiego.Ta kontrowersyjna książkazainicjowała najbardziej pasjonującą debatę na przestrzeni wielu ostatnich latPodoba mi się sposób, w jaki Nagel postrzega umysł i kosmos. Jego tokrozumowania jest jasny, lecz nie arogancki i w pełni ujmuje wspaniałośćistnienia.- Leon Wieseltier ""The NewRepublic""Thomas Nagel - amerykański filozofurodzony w Belgradzie. Studiował filozofię najpierw na Cornell University,następnie na Uniwersytecie Oksfordzkim u Johna Langshawa Austina i PaulaGrice'a, a doktorat uzyskał na Uniwersytecie Harvarda, gdzie uczył się podkierunkiem Johna Rawlsa. Później sam był wykładowcą na UniwersytecieKalifornijskim w Berkeley, na Uniwersytecie Princeton, a od roku 1980 przezponad ćwierć wieku na Uniwersytecie Nowojorskim. Jego głównymi obszaramizainteresowań filozoficznych są filozofia prawa, filozofia polityczna i etyka.Jest autorem słynnego tekstu ""Jak to jest być nietoperzem?"", będącego głosem wdyskusji dotyczącej filozofii umysłu i przeciwstawiającego sięredukcjonistycznym teoriom umysłu.
Słyszenie, słuchanie... Z bliska, z pamięci…
Wieloaspektowe postrzeganie przestrzeni poprzez dźwięk to esencja zbioru miniesejów Marcina Dymitera. Autor stawia pytania między innymi o tożsamość i dźwiękową pamięć miejsc, o funkcjonowanie człowieka w konkretnej audiosferze, o ekologiczne aspekty pejzażu dźwiękowego. Opisuje soundscape wielkich miast, takich jak Berlin, Praga czy Lizbona, i przestrzeni nieoczywistych, jak pracownia Güntera Grassa. Przywołuje brzmienia przeszłości (Huta Uthemanna, Telefon Hírmondó), poddaje się intymnej aurze Oliwy, pustych plaż Pomorza, spalonej słońcem Malty.
Perspektywa, którą proponuje, jest zaproszeniem do refleksji nad dźwiękowym otoczeniem człowieka. Odkrywa przed odbiorcą prawdę, która nie dla wszystkich i nie zawsze wydaje się oczywista: że dźwięk (także ten wyabstrahowany z kontekstów muzycznych i estetycznych) jest zjawiskiem historycznym, politycznym, społecznym, ekologicznym. Wnioski z tych przemyśleń – inspirujące i napisane z szacunkiem dla znaczeń i brzmienia słów – bywają gorzkie, ale nie sposób przejść wobec nich obojętnie.
Istotną odsłoną autorskiej perspektywy myślenia o dźwięku i działania w dźwięku jest cykl zatytułowany „Field Notes”, dostępny w serwisie Bandcamp: https://field-notes.bandcamp.com. W książce znajdują się odesłania do tych nagrań. Ich znajomość nie jest konieczna, by dotrzeć do sedna „Notatek z terenu”, ale na pewno pozwoli zrozumieć – a być może także poczuć – fascynację dźwiękiem.
To niezwykła książka o słuchaniu. O doświadczaniu życia w skali mikro. O pejzażach dźwiękowych i psychoakustycznych iluzjach. O miejscach i miastach czytanych uchem.
Opowiedziana niczym powieść drogi, ruchliwa i zmysłowa, otwiera nęcące perspektywy.
Czyżby to słuchanie mogło nas na nowo zadomowić w świecie? (Rafał Księżyk)
Rap w służbie narodu to opowieść o popnacjonalizmie w rytmach hip-hopu. Piotr Majewski ujmuje węzłowe problemy współczesności – powstające na styku kultury popularnej, władzy, przestrzeni symboli i bitew o tożsamość – w sposób intelektualnie frapujący, a zarazem atrakcyjny czytelniczo.
prof. Mariusz Czubaj
(…) Przyglądając się „tożsamościowemu” rapowi Piotr Majewski zdołał napisać książkę o najważniejszych wyborach i konfliktach polskiego społeczeństwa w ogóle. W dobie polaryzacji stanowisk i radykalizacji konfliktu, a także swoistej głuchoty na każdą wyważoną opinię, książka Majewskiego stanowi głos mocno odmienny. Autor nie przyjmuje oczywiście żadnego pozytywistycznego ideału „neutralności”, który kłóciłby się zresztą z jego Gramsciańskimi założeniami. Dobrze widoczne jest jego nastawienie emancypacyjne. Postępuje jednak wedle zasady „zrozum, zanim osądzisz”, starając się ukazać całą komplikację polskiej sytuacji. Nie tylko więc ze względów naukowych, lecz także z racji społecznych jest to książka bardzo cenna dla każdego, kto chciałby zrozumieć, co się dzisiaj właściwie dzieje z polskim społeczeństwem.
z recenzji prof. Krzysztofa Moraczewskiego
Piotr Majewski – doktor, kulturoznawca i socjolog, adiunkt w Katedrze Kulturoznawstwa SWPS Uniwersytetu Humanistycznospołecznego. Naukowo zajmuje się antropologią oporu, antropologią sportu, socjologią muzyki popularnej oraz problematyką etniczności i nacjonalizmu. Autor książki Re-konstrukcje narodu. Odwieczna Macedonia powstaje w XXI wieku (2013), współautor monografii Być narodem? Ślązacy o Śląsku (2012), Historia mówiona polskiego kulturoznawstwa (2017), Naród w szkole. Historia i nacjonalizm w polskiej edukacji szkolnej (2019) oraz ponad trzydziestu artykułów opublikowanych w polskich i międzynarodowych czasopismach naukowych.
Już w marcu i kwietniu 2020 roku niektórzy badacze zaczęli zastanawiać się nad wpływem pandemii na rozwój miast, na rynek nieruchomości, ochronę środowiska czy uwarunkowania transportowe. Im więcej danych związanych z tym tematem się pojawia, tym większa szansa na pogłębione analizy, adekwatne do potrzeb. Niemniej jednak wciąż pewnego uzupełnienia wymaga kluczowe wyzwanie, sprowadzające się do ogólnego naświetlenia nowej sytuacji przestrzennej i odniesienia jej do konkretnych kierunków badawczych. Taki właśnie jest cel niniejszej książki. (…)
Poszczególne rozdziały dotyczą więc kolejno: charakterystyki nowych uwarunkowań przestrzennych (Aleksander Noworól, Przemysław Śleszyński), kierunków rozwoju miast (Iwona Sagan, Piotr Lorens), rynku nieruchomości (Marek Bryx), zakresu elastyczności w planowaniu przestrzennym w nowych warunkach (Tadeusz Markowski, Maciej Nowak), określenia konsekwencji przyjęcia w roku 2020 nowej agendy terytorialnej Unii Europejskiej (Jacek Szlachta), konsekwencji przestrzennych zmiany mobilności Polaków (Tomasz Komornicki), optymalnych zmian rozwoju społeczno-gospodarczego Polski w wyniku modyfikacji aktywów terytorialnych (Jacek Zaucha, Paulina Szulc-Fischer) oraz nowych wyzwań dla partycypacji społecznej (Paulina Legutko-Kobus).
Ze wstępu
Pojęcie kultury historycznej, tak jak je tu rozumiem, jest pojęciem wewnętrznie otwartym, obejmuje wszelkie zjawiska odnoszenia się do przeszłości. Wspomniana otwartość zasadza się na tym, że nie przyjmuje się tu żadnej skończonej listy zagadnień, zjawisk, problemów, które w sposób ostateczny wyczerpywałyby treść tego terminu. Kultura, w tym i kultura historyczna, jest historyczna właśnie, a to znaczy zmienna w czasie i przestrzeni społecznej, nie da się zatem raz na zawsze orzec, na jakie nowe zjawiska trzeba będzie zwracać uwagę, jak je poznawać i jakiej aparatury pojęciowej w tym celu użyć.
Prezentowany tom składa się z artykułów, które w większości były już publikowane w pracach zbiorowych lub czasopismach. Ich wydanie (z niewielkimi redakcyjnymi zmianami) w jednym tomie tworzy nową jakość, ukazuje bowiem wieloprofilowość całego kompleksu zjawisk mnemonicznych.
Książka składa się z dwóch części. W części I zatytułowanej Matryce kulturowych badań nad historią, pamięcią i niepamiętaniem zamieszczam artykuły o bardziej teoretycznym charakterze. Natomiast w części II – Z warsztatu empirycznych badań socjologa pamięci – znalazły się teksty poświęcone badaniu przemian różnych aspektów kultury historycznej przy użyciu wypracowanych wcześniej narzędzi badawczych.
W roku 1945 Gdańsk stał się nowym miastem w podwójnym znaczeniu. Przestrzeń miejska została w znacznym stopniu zniszczona, a nowi osadnicy zastąpili starych mieszkańców. Z kolei rok 1970 ujawnił poważny kryzys miasta portowego – młodzi stoczniowcy i inni gdańszczanie byli rozgoryczeni problemami gospodarki niedoboru i niezrealizowaną obietnicą stabilizacji. Między tymi latami rozpościera się rozległa panorama życia codziennego w Gdańsku. Autor książki analizuje metody kształtowania społeczeństwa, takie jak tropienie sabotażu, mobilizacje wyborcze, dyscyplinowanie młodzieży i próby kontroli życia prywatnego. Prezentuje również warunki życia gdańszczan – przymusowy kwaterunek i jego skutki, problemy z zaopatrzeniem, nierównomierny rozwój miasta portowego oraz ścieranie się obyczaju miejskiego z wiejskim. Na podstawie licznych archiwaliów, listów, rozmów, prasy i powieści powstał barwny obraz życia w wyjątkowym miejscu, jakim był powojenny Gdańsk.
W drugim wydaniu dodany został nowy rozdział o powojennej integracji Trójmiasta.
Książka poświęcona jest problemowi relacji bytowych, które w tradycji filozoficznej określano mianem relacji realnych, odróżniając je od relacji myślnych, będących przedmiotem logiki. Relacje realne muszą stanowić nieodłączny element rozumienia rzeczywistości, jeśli wyjaśnienia mają uniknąć monistycznego redukcjonizmu. Trudno bowiem - jak zauważa we Wstępie autor - ""wyobrazić sobie jakąkolwiek interpretację świata, a w jego ramach poszczególnych rodzajów bytów, nie wyłączając człowieka, bez uwzględnienia elementarnych odniesień, jakie występują między bytami bądź w samych bytach"". Metafizyczny charakter proponowanych analiz wyraża się w tym, że ukazują one relacje fundamentalne i najpowszechniejsze, na bazie których można podjąć próbę zrozumienia istnienia oraz istotnych właściwości bytu, zwłaszcza jego struktury. W części pierwszej przedstawione zostały trzy charakterystyczne podejścia do problemu relacji, jakie ukształtowały się w ciągu dziejów filozofii. W starożytności za dominujące uznano pojmowanie relacji na sposób jednej z kategorii bytu, w średniowieczu jako ""bytu pomiędzy"", zaś w nowożytności i czasach współczesnych jako kategorii logicznej. W części drugiej omówiono kwestię związku problemu relacji z koncepcją bytu oraz dokonano określenia metody poznania relacji. W części trzeciej wyodrębniono podstawowe typy relacji bytowych, a następnie ukazano ich właściwości, strukturę, status bytowy, główne rodzaje, funkcje bytowe oraz zastosowanie w poznaniu metafizycznym. Autor zaznacza przy tym, że ostatecznie nie tyle chodzi mu o wyjaśnianie relacji dla samych relacji, ile raczej o metafizyczne uzasadnienie pluralizmu bytowego, którego istotną racją są relacje- Wstęp
Wierność rzeczywistości to księga pamiatkowa poświęcona o. prof. Mieczysławowi A. Krąpcowi w 50 rocznicę jego pracy naukowej w KUL. Zawiera teksty z dziedziny antropologii filozoficznej, metafizyki, etyki, filozofii kultury, filozofii polityki, historii filozofii. W książce zamieszczono także list Ojca Św. Jana Pawła II, list Przewodniczącego PAN, biogram M. A. Krąpca, bibliografię jego prac i zdjęcia, ilustrujące główne obszary jego aktywności.
Raport z Madrytu to zbiór przemyśleń na temat czasu, życia i relacji międzyludzkich w dobie pandemii. Iwona Zielińska-Sąsiada skłania czytelnika do spojrzenia na wydarzenia 2020 roku oczami innych osób oraz analizuje działania hiszpańskiej władzy w walce z pandemią. Autorka dzieli się swoimi spostrzeżeniami, ujawniając przed czytelnikiem karty ze swojego osobistego dziennika. Otwiera się na temat samotności, rozłąki i tęsknoty, ale przekazuje również dobre wspomnienia i rady na lepsze samopoczucie w momentach osamotnienia.Osobiste zapiski Autorki Polki, mieszkającej od lat w Hiszpanii są, na pozór subiektywnym, a w rzeczywistości uniwersalnym obrazem zmagań z wyjątkowo trudną sytuacją, która zapanowała na świecie w 2020 roku w wyniku wybuchu epidemii koronawirusa.Obawy, strach przed nieznanym i niepewność to uczucia, które towarzyszyły ludziom bez względu na miejsce zamieszkania. Zielińska-Sąsiada opowiada o swoich własnych odczuciach, nadziejach i oczekiwaniach, przy okazji komentując sytuację polityczną i kulturową w Hiszpanii. Czas spędzony w izolacji pozwolił jej spojrzeć z dystansem na dotychczasowe życie, jakie prowadziła w biegu, ale też docenić to, co uznawała w życiu za normę. Po wielu miesiącach nowej rzeczywistości czytanie tej książki staje się pretekstem do głębokiej refleksji nad tym co jest istotne w życiu.
Świat, w którym żyjemy, zaskakuje nas bogactwem swej różnorodności i złożoności. Człowiek, który z natury dąży do poznania otaczających go rzeczy chce też rozumieć to co poznaje. Jednym z etapów rozumiejącego poznania jest odkrycie uprzyczynowanego oraz analogicznego sposobu bytowania rzeczy. Związki przyczynowe czyli relacje przenikają każdą rzecz i zachodzą pomiędzy rzeczami. Nie są one czymś co jest przed rzeczą, ale są następstwem powstałej rzeczy. Wraz z wyprowadzeniem przez twórcę lub Stwórcę rzeczy do istnienia, zastają one naznaczone różnorodnym rodzajem przyczynowania, które ujawnia się do doborze materii, formy czy celu dla powstałej rzeczy. Z drugiej strony, świat w którym żyjemy urzeka nas swoją różnorodnością. Każda rzecz jest niepowtarzalna, inna, nieredukowalna a zatem analogiczna. Poznać rozumiejąco daną rzecz to właśnie odczytać owe różnorakie rodzaje przyczyn i odkryć analogiczny sposób bytowania rzeczy.
W książce przeanalizowano sposoby rozumienia cielesności człowieka obecne u autorów (głównie) nurtu filozofii realistycznej i zaproponowano wprowadzenie do filozofii człowieka (antropologii filozoficznej) kategorii organizmu, obecnej w filozofii niemal od samych jej od początków. Nowością jest próba umiejscowienia organizmu w strukturze bytowej człowieka. Organizm jest rozumiany jako specyficzna całość, ale stanowiąca charakterystyczny dla człowieka układ przypadłości, zapodmiotowany w całości wyższego rzędu w ludzkiej substancji osobie. Sama zaś substancja w tradycyjnym rozumieniu jest kompozycją formy (duszy) i ciała (organizowanej przez formę materii). Takie rozumienie cielesności człowieka skłoniło autora do ponownego przemyślenia początków życia człowieka (oraz możliwych rozumień grzechu pierworodnego), śmierci (oraz związanego z nią zmartwychwstania), jak również bardziej szczegółowych problemów związanych z cielesnością, jak transplantacje organów. W zakończeniu Autor zarysowuje możliwość spojrzenia z tej perspektywy również na zagadnienie ludzkiej płciowości.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
