Historia męskości. Tom 1. Od starożytności do oświecenia. Wymyślanie męskości opis wydawcyMęskość jest naznaczona tradycją sięgającą niepamiętnych czasów to nie tylko płeć męska, lecz sama jej natura oraz jej część najszlachetniejsza, by nie rzec: najdoskonalsza. Przez wieki uchodziła za cnotę i stanowiła jeden z fundamentów społeczeństw Zachodu. Od starożytności do oświecenia oznaczała pewną koncepcję mocy, która obejmowała zarówno siłę fizyczną, jak i męstwo psychiczne. Jej kody, rytuały i fantazmaty kulturowe utrwalały patriarchalny obraz świata, choć męskiej dominacji zawsze zagrażało widmo porażki.Nie było też nigdy uniwersalnego, niezmiennego modelu męskości. Społeczność kupiecka hołdowała innemu ideałowi niż społeczność wojskowa. Dworzanin nie mógł wyobrażać sobie męskości tak samo jak rycerz. Ten zaś pojmował ją inaczej niż duchowny czy mieszczanin. Te właśnie różnice i przemiany, a także związane z nimi gesty nienormatywne, starają się zrekonstruować autorzy i autorki pierwszego tomu Historii męskości.W planach:Tom 2: XIX wiek. Tryumf męskościTom 3: XXXIX wiek. Męskość w kryzysie.

'A brilliant display of fireworks, attacking the widespread and banal notion that "in the beginning" sexual activity was guilt-free and delicious, being repressed and blighted only by the gloom of Victorianism' Spectator We talk about sex more and more, but are we more liberated? The first part of Michel Foucault's landmark account of our evolving attitudes in the west shows how the nineteenth century, far from suppressing sexuality, led to an explosion of discussion about sex as a separate sphere of life for study and examination. As a result, he argues, we are making a science of sex which is devoted to the analysis of desire rather than the increase of pleasure. 'A wealth of insights, original conceptualizations and provocative ideas' The Times Literary Supplement

Książka o języku gwarowym badanego obszaru, jego historii, ale także o ludziach – mieszkańcach wsi Komarowo i pobliskich miejscowości. Komarowszczyzną nazywano dawniej majątek Starzeńskich, wokół którego w późniejszym okresie powstała wieś Komarowo. Przyjęty w niniejszej pracy termin „Komarowszczyzna” ma nieco szerszy zasięg, obejmuje bowiem także szereg sąsiednich wsi i jest nazwą symboliczną, pod którą kryje się gwara Komarowa i innych miejscowości, które zostały objęte badaniami. Autorka analizuje i opisuje mowę Komarowszczyzny oraz pokazuje, w jaki sposób są realizowane różnorodne zjawiska językowe podczas komunikacji, a język znajduje się w ścisłej korelacji z tożsamością wspólnoty komunikatywnej.

In the third volume of his acclaimed examination of sexuality in modern Western society, Foucault investigates the Golden Age of Rome to reveal a decisive break from the classical Greek version of sexual pleasure. Exploring the moral reflections of philosophers and physicians of the era, he identifies a growing anxiety over sexual activity and its consequences. At the core of this transformation Foucault found the principles of the 'care of the self': the belief that the self is an object of knowledge to be cultivated over time, and the implications this has for ethics and behaviour.

The second volume of Michel Foucault's pioneering analysis of the changing nature of desire explores how sexuality was perceived in classical Greek culture. From the stranger byways of Greek medicine (with its advice on the healthiest season for sex, as well as exercise and diet) to the role of women, The Use of Pleasure is full of extraordinary insights into the differences - and the continuities - between the Ancient, Christian and Modern worlds, showing how sex became a moral issue in the west. 'Required reading for those who cling to stereotyped ideas about our difference from the Greeks in terms of pagan license versus Christian austerity' Los Angeles Times Book Review

Od stylu do sukcesu

Wartościowa, ze wszech miar potrzebna książka autorstwa Anny Pekaniec została napisana z dużym zaangażowaniem i w sposób niezwykle interesujący. Autobiografki… to z pewnością ważna pozycja dotycząca dziejów kobiet w Polsce. Wyraźnie dochodzi tu do głosu umiejętność dociekliwego interpretowania tekstów autobiograficznych: diariuszy, pamiętników, listów. Monografistka kobiecego dokumentu osobistego, autorka książki Czy w tej autobiografii jest kobieta? (Kraków 2013) proponuje tym razem nowe tematy i nowe ujęcia, opisuje lektury i artystyczne fascynacje kobiet z przeszłości, ich sposób przeżywania chorób i starości, spojrzenie na życie rodzinne i zbiorowe. Przedstawia wizerunki matek i córek, ukazuje wyłaniające się z zapisków autoportrety. Warto zauważyć, że książka skierowana jest nie tylko do specjalistów, reprezentantów nauk humanistycznych, lecz także do wszystkich zainteresowanych autobiografiami i dziejami polskich kobiet żyjących w XIX i XX wieku. Z recenzji prof. dr hab. Anny Czabanowskiej-Wróbel Anna Pekaniec – absolwentka filologii polskiej i podyplomowych studiów z wiedzy o kulturze i filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim, doktor literaturoznawstwa, historyczka literatury. Pracuje jako adiunkt w Katedrze Krytyki Współczesnej Uniwersytetu Jagiellońskiego, współpracuje z Ośrodkiem Badań Literatury Dziecięcej i Młodzieżowej. Przez wiele lat związana z redakcją „Nowej Dekady Krakowskiej”. Jej zainteresowania badawcze skoncentrowane są na kilku obszarach: teorii autobiografii i epistolografii (ze szczególnym uwzględnieniem literatury dokumentu osobistego obiet, również w aspekcie historycznym), historii literatury kobiet (głównie prozy i poezji) od XIX do XXI wieku, narracyjnych teorii tożsamości, feministycznej krytyki literackiej, historii literatury od Młodej Polski po współczesność. Prócz wskazanej w recenzji monografii opublikowała wiele tekstów w tomach pokonferencyjnych oraz artykułów w czasopismach naukowych, między innymi w „Pamiętniku Literackim”, „Wielogłosie”, „Ruchu Literackim”, „Er(r)go”, „Autobiografii”. Przemyślanka, mieszka w Krakowie

Najnowsze wydanie tablic skróconych UKD zastępuje dotychczasowe wydanie tablic skróconych UKD (UDC-P058) z 2006 roku. Nowa edycja tablic UKD została opracowana w Bibliotece Narodowej na podstawie pliku wzorcowego UKD nr 102, który Biblioteka zakupiła w 2019 roku w ramach umowy licencyjnej z Konsorcjum UKD. Nowe tablice zawierają ponad 5 000 symboli UKD wraz z odpowiednikami słownymi, uzupełnionych o noty stosowania i przykłady. Indeks przedmiotowy do tablic zawiera ponad 19 000 haseł.

Czas wolny w PRL. To on w ogóle istniał? A może było go za dużo? Jedno jest pewne: relaks w nieoczywistym świecie minionej epoki to towar nieco wybrakowany. W latach 50. młodzi odkryli uroki podróżowania autostopem i z książeczką autostopowicza w ręku ruszyli w Polskę. Inni dopiero oswajali się z wolnymi dniami i na wakacje wybierali się z Funduszem Wczasów Pracowniczych, a udany turnus zależał od pomysłowości kaowca. W latach 60.,kiedy akurat w ramach czynu społecznego nie trzeba było sprzątać ulic albo budować przedszkola, ludzie gromadzili się w domach przy słuchowisku radiowym W Jezioranach albo przed telewizorami, żeby obejrzeć Bonanzę lub Wojnę domową. W latach 70. Polacy chętnie korzystali z wypoczynku na coraz liczniejszych polach campingowych, gdzie z trudem zdobyte namioty sąsiadowały z przyczepami campingowymi Niewiadów. Podczas festynów organizowanych z okazji świąt 22 lipca i 1 maja zajadali się watą cukrową, którą popijali wodą z saturatora. Gdy sprzyjała pogoda korzystali z nadwiślańskich plaż i uroków ogródków działkowych. W wolnych chwilach odwiedzali bibliobusy, kina (również te objazdowe), kluby prasy i książki czy ośrodki Praktyczna Pani. Młodzież przesiadywała na podwórkowym trzepaku, dziewczynki grały w gumę, chłopcy w kapsle. W latach 80. „odkryli” komputer i wideo. Czas wolny w PRL miał różne oblicza. Jedni zdawali się na to, co proponowały władze. Inni nie pozwalali się zamknąć w sztywnych ramach peerelowskiego „jedynie słusznego” relaksu i płynęli osobnym nurtem. Książka Wojciecha Przylipiaka to pełen anegdot reportaż o wypoczynku po pracy i szkole, na co dzień i od święta, słowem o wolnych chwilach obywateli w ich ludowej ojczyźnie.

Przez stulecia mieszkańcy Islandii musieli zmagać się z trudnymi warunkami fundowanymi im przez klimat i położenie wyspy. Nic dziwnego ponad 200 wulkanów i liczne lodowce, wysokie klify, ostry wiatr z niemal każdej strony Do tego pustka, choć dawno temu tę samotną skałę wystającą gdzieś pośród Oceanu Atlantyckiego porastały gęste lasy. Niestety, poszły z dymem, a właściwie z parąBo Islandczycy uwielbiają sauny, od zawsze. I zawsze mieli mnóstwo rozwiązań, jak przetrwać w tak surowych warunkach. Niektóre pomysłowe, inne wręcz epokowe, ale większość, jak udowadnia Alda Sigmundsdóttir, wyjątkowo komiczne.Choć to zaledwie mała książeczka, w rzeczywistości jest prawdziwą księgą, w której pochodząca z Islandii autorka popularnego bloga ""The Iceland Weather Report"" przedstawia najciekawsze, najzabawniejsze i często zaskakujące fakty dotyczące tego, jak kiedyś wyglądało życie na tej wyjątkowej, wulkanicznej wyspie.Dowiecie się z niej:Jakie zastosowanie miały patyczki czuwania?Dlaczego każdy musiał trzy razy westchnąć przed śmiercią?Na czym polegał zwyczaj ""bogowania przez okno""?Entuzjazm, z jakim autorka odkrywa przed nami kolejne zadziwiające tradycje i zwyczaje, sprawiają, że nabieramy podziwu dla ludzi, którzy potrafili przetrwać w warunkach przyprawiających o dreszcze. I szacunku dla ludzi, którzy mieszkają tam do dziś.

Jeśli chcesz zmienić świat na lepsze, zacznij od własnej szafy. Elizabeth L. Cline - dziennikarka, fashionistka i ekspertka w dziedzinie ubrań - prezentuje przejrzysty przewodnik po etycznej i ekologicznej modzie, w którym podpowiada, jak stworzyć wspaniałą pod każdym względem garderobę. "Ekoszafa" to coś więcej niż tylko poradnik mody. To manifest, wezwanie do czynu, apel o zainicjowanie zmian w funkcjonowaniu jednej z najbardziej szkodliwych branż na świecie - branży mody. Cline bierze pod lupę przemysł odzieżowy. Podpowiada, jak wyzwolić się z trybów fast fashion, jak od nowa pokochać, szanować i rozumieć modę - bez obciążania środowiska i sumienia, a zarazem bez szkody dla własnego stylu. Z tej książki dowiemy się, gdzie i w jaki sposób powstają nasze ubrania oraz jak dołączyć do międzynarodowego ruchu społecznego modowych rewolucjonistów. "Ekoszafa" to szafa człowieka świadomego, czyli zestaw ubrań skompletowany z większą dbałością i świadomością: skąd pochodzą, z czego zostały uszyte i dlaczego są ważne. Niniejszy poradnik pomoże przeobrazić osobistą garderobę i ułatwi dokonywanie lepszych, wartościowszych wyborów odzieżowych bez większych wyrzeczeń. Znajdziesz w nim informacje o ekologicznych materiałach, przyjaznych środowisku producentach, dowiesz się wszystkiego o ekologicznej pielęgnacji ubrań i nauczysz rozpoznawać dobrej jakości tkaniny, a także przedłużać ich trwałość. To kompletny zbiór wskazówek, jak dobrze wyglądać, dobrze się czuć i dokonywać właściwych wyborów w kwestiach garderoby. Książka ta jest również zaproszeniem do rewolucji w modzie. Prawda jest bowiem taka, że świadoma moda to nie towar, który kupujemy. Świadoma moda to stan umysłu, ruch społeczny, styl życia. Manifest i wezwanie do działania. Wykorzystajmy cudowną siłę mody, aby zmienić ją samą, a w efekcie być może cały świat! Elizabeth L. Cline Lektura obowiązkowa dla wszystkich pasjonatów mody, którym nie jest obojętny los naszej planety. Booklist Z książki Cline dowiemy się, jak sprawić, by nasze ubrania odzwierciedlały nasze poglądy etyczne i jednocześnie dodawały nam jeszcze więcej szyku. "InStyle" Cline dostarcza mnóstwa cennych praktycznych wskazówek, jak dokonywać bardziej etycznych wyborów konsumenckich. "Publishers Weekly" Pokochałam ten poradnik. Przejrzysty, inspirujący i arcyciekawy. Tego było potrzeba światu. Kate Secules, założycielka VisibleMending Czy jesteś minimalistką, czy fashionistką - weź sobie do serca porady Elizabeth L. Cline zawarte w tym pouczającym przewodniku po modzie oraz trafniejszych zakupach. "Real Simple" Absolutna biblia zrównoważonej mody, którą każdy powinien przeczytać. Isabella David, modelka Ta książka powinna się znaleźć w każdym domu. Możemy się z niej nauczyć nowych, właściwych zachowań, promujących zrównoważony styl życia, łącznie z dawno zapomnianą sztuką naprawiania ubrań. Bardzo pomocny poradnik! Arizona Muse, modelka i aktywistka Elizabeth L. Cline jest dziennikarką i publicystką. Współpracuje między innymi z czasopismami: "Los Angeles Times", "Atlantic", "Nation" i "New Yorker". Posiada rozległą wiedzę na temat odpadów generowanych przez branżę mody, prowadzi własną działalność związaną ze sprzedażą używanych ubrań, a także sprawuje funkcję dyrektorki ds. badań i ponownego użycia w jednej z największych nowojorskich firm pośredniczących w sprzedaży używanej odzieży - Wearable Collections. Jej pierwsza książka ("Overdressed: The Shockingly High Cost of Cheap Fashion") była przełomowym reportażem śledczym odsłaniającym skrzętnie ukrywane do niedawna grzechy tzw. fast-fashion: niszczenie środowiska, wyzysk pracowników, a także odbieranie nam przyjemności obcowania z modą. "Ekoszafa" podpowiada, jak możemy temu wszystkiemu zaradzić. Elizabeth L. Cline mieszka w Brooklynie z partnerem, Josephem D. Rowlandem, muzykiem grupy Pallbearer, oraz kotką Lily.

Publikacja w 2018 roku czwartej części Historii seksualności stała się we Francji intelektualnym wydarzeniem. To wybitne dzieło miało nigdy się nie ukazać, gdyż taka była wola jego autora, który nie zdążył go ukończyć przed swą przedwczesną śmiercią. Historia seksualności to dzieło z ostatniej fazy twórczości Michela Foucaulta. Na książkę składają się trzy prace opublikowane w latach 1976–1984. Podobnie zresztą, jak nieukończona Historia seksualności, ukazująca nam inne oblicze Foucaulta: myśliciela, który do końca życia nie pozwolił zamknąć się w gotowych formułach – nawet tych, które on sam wypracował.

Przedstawiona w tej książce antropografia jest propozycją atrakcyjną, chociaż – jako dzieło-tekst – nietypową. Autor kieruje ją, jak łatwo się domyślić, do czytelników chętnie poznających podejścia niestandardowe, przełamujące swojską badawczą „normalność”, podporządkowaną starym wspólnotowym paradygmatom. Takich odbiorców nie powinno odstraszyć złożone teoretyczne ugruntowanie antropografii, za to powinna zauroczyć tworzona w jej ramach opowieść o doświadczeniu i opisywaniu miasta, kontynuująca wcześniejsze „badawczo-pisarskie” próby Autora. Poszukiwanie antropografii to poszukiwanie czegoś, co właściwie w antropologii kulturowej i dziedzinach pokrewnych w istocie pod tą nazwą nie istniało. Przy ścisłych i pełnych porównaniach, brak dla publikacji Krystiana Darmacha antropologicznej albo antropograficznej konkurencji – czy to w naukowej literaturze krajowej, czy zagranicznej. Z recenzji prof. em. UŁ dr. hab. Andrzeja Pawła Wejlanda

Niezwykły i poruszający zapis podróży nostalgicznej śladami utraconego ukochanego miasta… Bogato ilustrowana pozycja. Lwów – magiczna nazwa miasta w II Rzeczypospolitej i miejsce tęsknoty mieszkańców Kresów oraz wszystkich, którzy zaczytywali się w powieściach Henryka Sienkiewicza. Tam bowiem, 1 kwietnia 1656 r. po „potopie” szwedzkim, Król Polski Jan Kazimierz w katedrze lwowskiej poddał Królestwo Polskie pod opiekę Maryi, zwanej odtąd Królową Korony Polskiej. Do II wojny światowej Rzeczypospolita należała do państw wielonarodowościowych. Wschodnie rubieże Rzeczypospolitej, a także samo miasto Lwów, nie stanowiły tutaj wyjątku. Wręcz odwrotnie, ta wielonarodowość i wielokulturowość na tym terenie była wyraźniejsza niż w innych częściach państwa polskiego. Żyli w niej w różnych proporcjach w zależności od okresu Polacy, Ukraińcy, Niemcy, Rusini, Ormianie, Żydzi, a także Tatarzy, Austriacy i inne narodowości. Różnorodność etniczna i narodowa odcisnęły swoje piętno także na sferze religijnej i budownictwa sakralnego. Dominującą grupą etniczną w wielowiekowej historii Lwowa byli Polacy wyznania rzymskokatolickiego. To oni pozostawili dziedzictwo kulturowe, w tym mieście w postaci kościołów i obiektów sakralnych należących do różnorodnych zgromadzeń zakonnych. Kościoły i zakony zaś zawsze były miejscem nie tylko kultu religijnego, ale także centrum pielęgnowania tradycji patriotycznych. Prezentowana publikacja składa się z trzech części. W części pierwszej, najbardziej obszernej, przedstawiono losy polskich kościołów we Lwowie. Znajdują się tam świątynie, które zawsze należały do obrządku łacińskiego, jak również takie, które po uzyskaniu przez Ukrainę niepodległości powróciły do swych funkcji sakralnych, lecz główne w formule obrządku greckokatolickiego, a wreszcie również te, które na zawsze utraciły swoje pierwotne przeznaczenie. Część druga zawiera charakterystykę wybranych pomników przyozdabiających ulice i place Lwowa w II Rzeczypospolitej, a niekiedy postawione jeszcze dużo wcześniej. Wiele z nich zniknęło na zawsze usuniętych przez władze radzieckiej Ukrainy. Niektóre z nich przekazane zostały władzom polskim i aktualnie zdobią place i skwery Wrocławia, Gdańska i Szczecina, a tylko nieliczne istnieją nadal na miejscu ich pierwotnej lokalizacji. Wreszcie trzecia część „Lwowskiego sacrum” poświęcona jest prezentacji postaci zasłużonych Polaków, których mogiły znajdują się na Cmentarzu Łyczakowskim. O znaczeniu tej nekropolii świadczyć może fakt, iż idąc jej alejkami, przyglądając się kolejnym nagrobkom, możemy prześledzić pokaźną części historii naszej Ojczyzny. Dotyczy to nie tylko bohaterów zasłużonych w walce o odzyskanie naszej niepodległości, jak i w późniejszym okresie również wybitnych jednostek, które już w wolnej Polsce tworzyły gospodarkę, naukę, kulturę. W końcowym fragmencie tej części znajdujemy także krótką charakterystykę ważnego dla historii Lwowa i całej II Rzeczypospolitej Cmentarza Orląt Lwowskich. /ze wstępu/

Monografia przedstawia historiozoficzne wątki obecne w myśli Aleksandra G. Dugina — intelektualisty rosyjskiego, znanego głównie z radykalnych, konserwatywnych poglą­dów oraz promowanych koncepcji geopolitycznych, takich jak idea walki cywilizacji Lądu z cywilizacją Morza czy też „czwarta teoria polityczna". W tej książce podejmuje się natomiast treści mniej eksponowane w badaniach nad poglądami Dugina, które jednak mają charakter o wiele bardziej fundamentalny. Jego historiozofia, z wyraźnym aspek­tem antropologiczno-etycznym, jest kontynuacją ruskiej i rosyjskiej historiozofii reli­gijnej. Refleksja nad nią prowadzi do ukazania, jak ważny dla zrozumienia współczesnej Rosji jest namysł nad sensem dziejów i przeznaczeniem ludzkości, społeczeństw, kultur i państw. Duginowska historiozofia ujawnia również, w jakim stopniu koncepcja czło­wieka, mająca religijny fundament, wpływa na sposób budowania nowoczesnego spo­łeczeństwa i państwa rosyjskiego, jak również wyznacza granice dopuszczalnych działań na arenie międzynarodowej.

The Peculiarity of Man"", to seria wydawnicza, której celem jest badanie osobliwości ludzkiej natury w aspekcie osobniczym, populacyjnym i gatunkowym w odniesieniu do fundamentalnych dla człowieka problemów badawczych.

Jest to pionierska w Polsce monografia poświęcona wiecznym piórom, a także jedna z pierwszych pozycji w literaturze światowej odnoszących się do społecznych i kulturowych funkcji designu przyborów piśmiennych. Autor przedstawił w niej, w jaki sposób dokonujące się w XX stuleciu cywilizacyjne wpływały na rozwój tych fascynujących przedmiotów i odwrotnie – jak ewolucja wiecznych piór oddziaływała na styl i życie piszących nimi ludzi.

Książka stanowi próbę analizy różnorodnych reprezentacji kobiecości wyłaniających się przez wieki i postrzeganych przez wielu autorów jako symbole, archetypy, mity czy ikony. Interpretując materiały ikonograficzne, a także teksty literackie, medyczne, religijne czy filozoficzne, Autorka starała się przedstawić wybrane konstrukcje kobiecości. Uchwyciła także ambiwalencje i sprzeczności, zmieniające się znaczenia i dryfujące symboliki ? tak jak przejawiały się / przejawiają się one w kulturze Zachodu. Autorka starała się także odpowiedzieć na następujące pytania: Co decyduje o tym, że pewne baśnie, mity, legendy są ponadczasowe, a ich bohaterki stają się swoistymi symbolami, archetypami czy ikonami kobiecości? Dlaczego pomimo upływu dekad i stuleci wciąż są w stanie wzbudzać zainteresowanie czytelników i stanowią niewyczerpane źródło inspiracji dla artystów, malarzy, kompozytorów, ale także w życiu codziennym kobiet i dziewcząt?

Autorzy publikacji opisują dzieje Afryki ? począwszy od czasów pradziejowych poprzez okres wczesnych i późnych europejskich penetracji tego kontynentu aż po współczesne problemy polityczne ? oraz przedstawiają zagadnienia dotyczące historii podróżowania i odkrywania, a także zdobywania i kolonizacji. Tom zawiera również tekst poświęcony metodologii badań afrykanistycznych. Część artykułów została napisana na podstawie etnograficznych badań terenowych i obejmuje zjawiska współczesne, między innymi: seksualność i obrzędy przejścia kobiet z Mozambiku, działalność ludowych uzdrowicieli w Tanzanii czy prawo zwyczajowe w Afryce.

Człowiek w dialogu to drugi tom z cyklu Filozofia na tropie człowieka. Monografią otwierającą ten cykl była publikacja Człowiek. Filozoficzne wyzwanie, a zakończy go Przeszłość i przyszłość antropologii fundamentalnej – książka poświęcona projektowi Michaela Landmanna. Określenie „człowiek w dialogu” przywodzi na myśl dialog, będący powszechnym medium porozumiewania się i komunikacji. Tymczasem dialog jest nie tylko rozmową (może być nawet bezsłowny), podobnie jak nie każda rozmowa jest dialogiem – w sensie, który przypomniany nam został za sprawą dwudziestowiecznej filozofii dialogu, a nawet dzięki niej doczekał się antropologicznej rehabilitacji i wydobycia z filozoficznej niepamięci. Człowiek jest podmiotem użytkującym język – w słowie mówionym i pisanym – i w ten sposób dającym wyraz swojej rozumności, ale to pozostaje oczywiste, przynajmniej od czasów Arystotelesa. Jednak słowo dialog, gdyby uwzględnić jego morfologię, ujawnia dwie prawdy, niezależne od siebie, a zarazem współtworzące szczególną jakość. Mówi ono, że „dia” jest nie tylko reminiscencją greckiego liczebnika, lecz także posiada inną etymologię, wskazującą na zapośredniczenie ludzkiego Ja przez Ty. Owo osobowe, interpersonalne Ty nie może zostać sprowadzone do żadnego To – nie dlatego i nie tylko dlatego, że taka procedura byłaby niebezpieczna czy kulturowo niestosowna. Przyczyna leży w fakcie międzyosobowego „zagadnięcia”, które za sprawą swego transcendentnego źródła dysponuje potencjałem zapewniającym możliwość pełnego uczłowieczenia tym, którzy stają się jego beneficjentami. Ukazany przez dialogików paradoks polega na tym, że chociaż dialog nie jest żadnym poddającym się weryfikacji obiektem, kulturowym artefaktem ani żadną ontyczną realnością, to jednak – i właśnie dzięki temu – stanowi bezprecedensową okoliczność, która jako jedyna zdolna jest doprowadzić do ukonstytuowania się bytu ludzkiego. Ów odkrywany przez dialogików człowiek jest nie tylko istotą myślącą, mówiącą, formującą przestrzeń cywilizacyjno-kulturową oraz formowaną przez tę przestrzeń. Jest on ponadto kimś wyjątkowym i niepowtarzalnym – ludzką osobą.