21 grudnia 2012 roku kończy się kalendarz Majów, w czym wielu widzi znak końca świata. Ale czy rzeczywiście mają rację? Może to tylko symboliczna data końca starego świata i początku nowej epoki, epoki prawdziwej duchowości… W Dwunastym Wtajemniczeniu, długo oczekiwanej najnowszej książce autora światowych bestsellerów Dziesiąte Wtajemniczenie i Niebiańska Przepowiednia, odbywamy wraz z bohaterami niezwykłą duchową podróż, której zwieńczeniem ma być przemiana całej ludzkości. Do znanego z poprzednich książek Redfielda narratora zgłasza się jego przyjaciel Wil, który odnalazł fragment nieznanego wcześniej nikomu manuskryptu. Ten starożytny dokument opisuje tajemniczą duchowość, która niezauważenie ujawni się w drugiej dekadzie dwudziestego pierwszego wieku. Nikt nie zna całości manuskryptu, w różnych regionach świata ujawniają się jedynie jego fragmenty. Aby zrozumieć w pełni jego znaczenie dla ludzkości, Wil i jego towarzysz rozpoczynają poszukiwania brakujących części. Kiedy zrozumieją siłę, jaką daje Synchroniczność i wagę kolejnych informacji zawartych w manuskrypcie, na drodze stają im religijni ekstremiści i agenci tajnych organizacji, którzy chcą poznać tajemnice ukryte w dokumencie dla swych własnych celów. Odkryłem, że Dwunaste Wtajemniczenie nie było tylko teorią. To był nowy poziom istnienia, który mógł być odkryty i przeżyty przez ludzi różnych kultur i religii. Jeśli świadomość obecności Najwyższego będzie nam towarzyszyła przez cały czas, a pozostaniemy czujni i gotowi na poświęcenie, to świat stanie się lepszy. Wiedziałem, że prawdziwym problemem w utrzymaniu świadomości jest powszechne przywiązanie do materializmu. Słyszymy ze wszystkich stron, że świat jest zły i bezwzględny, a kierowanie się w życiu zasadami duchowymi prawie niemożliwe. Jest to prawda, ale tylko wtedy, kiedy myślimy, że nikt nas nie rozumie i jesteśmy samotni we wszechświecie. Ale tak nie jest. Możemy pozostać w ustawieniu i udowodnić, że żyjemy po to, aby zmienić otaczający nas świat. Dwa dni później, kiedy przybyłem do Sedony, natychmiast udałem się na lotnisko Vortex, wspiąłem się na skały, aby popatrzeć na zachód słońca. Nie byłem sam. Siadłem prawie na samym szczycie i zamknąłem oczy, czując ciepło promieni słonecznych na swojej twarzy. Nagle ktoś usiadł obok mnie. Obejrzałem się i zobaczyłem uśmiechniętą twarz Tommyego.Spis Treści Dwunaste wtajemniczenie Podziękowania 9 Podtrzymywanie synchroniczności Świadoma rozmowa 38 Wkroczenie w ustawienie 70 Ideologia rozpoznawania 99 Boskie połączenie 123 Wielkie zlecenie 144 Sztuka nastawienia się 172 Zgodność intencji 193 Otwarcie na spostrzeżenie 218 Co wiedzą niebiosa 242 Wzrost wpływu 266 Powrót 287 Zakończenie 304

Fabuła książki osnuta na prawdziwych zdarzeniach, które mogły zaistnieć, wpleciona jest w historię hermetyzmu znalezioną w zapiskach bohatera książki, przeżywaną i dyskutowaną przez jego rodzinę i przyjaciół. Dyskutantami są ludzie wykształceni o najrozmaitszych poglądach i różnych zawodach.

Zamieszkującego stary jacht Fabera odwiedza dziewczyna zjawa. Spotkanie staje się pretekstem do uruchomienia machiny wspomnień. Są w nich obrazy przedwojennej Gdyni, pierwsza fizyczna fascynacja bohatera, obóz koncentracyjny, największa miłość oraz inne epizody z jego życia. Pewnego dnia gość ujawnia swą cielesną postać. Między bohaterami rodzi się uczucie... Faber to nietypowa powieść o konstrukcji szufladkowej, która wymaga od Czytelnika pewnej koncentracji. Tekst został napisany z pomysłem i konsekwentnie zrealizowany. Na skutek celowego mieszania miejsc, czasu, a nawet gatunków, uzyskano tajemniczy, rozchwiany i piękny klimat, podobny do tego z najlepszych utworów latynoamerykańskich. Obecność głównego bohatera w zasadzie w tle pozwala łączyć odległe zdarzenia w jedno ujęcie pamięciowe. Marek Wawrzkiewicz Prezes Związku Literatów Polskich

Tam, skąd pochodzi Ottó Tolnai, ludzie mają niebywały dar snucia opowieści. Tolnai wyspecjalizował się w ariach. Największą z nich jest Poeta ze smalcu. Opowiada w niej autor o rodzinie i przyjaciołach, o swojej twórczości i fascynacjach, o literaturze, sztuce i historii, o miastach i miasteczkach, o morzu, o wojnie. O wszystkim. Przybiera ona formę radiowego wywiadu, ale w rzeczywistości jest mówioną powieścią. A także esejem o sztuce, szkicem o literaturze, powieścią łotrzykowską, poezją, baśnią, lirycznym reportażem i dokumentem. Połamaną po wielekroć, rozsadzaną dygresjami wyprawą na Bałkany. Do świata północnej Baczki, który Tolnai od lat opisuje w wielkim polifonicznym dziele, zajmując się bezużytecznymi przedmiotami, nieważnymi ludźmi i osobliwymi dziełami sztuki. Całe stronice oddając dziwakom albo najmniejszemu podwórku świata. Nieustannie dowodząc, że to, co brzydkie, jest piękne, to, co błahe, jest ważne, to, co szare, jest barwne, że nic jest wszystkim, a detal ? całym światem. Jest bowiem ?kustoszem dupereli?. Ottó Tolnai (ur. 1940) ? poeta, prozaik, eseista, dramatopisarz; najwybitniejszy współczesny pisarz mniejszości węgierskiej w Wojwodinie. Laureat wielu nagród. W 2004 roku opublikował Poetę ze smalcu, osobliwą, monumentalną wywiado-esejo-powieść, za którą otrzymał Węgierską Nagrodę Literacką i dzięki której wszedł do szerszego literackiego obiegu. Poeta ze smalcu stanowi zwieńczenie form artystycznych, które uprawia Tolnai. To zapis wielkich monologów, literackich arii, dygresyjnych wywiadów, gdzie odpowiedzi jedynie luźno nawiązują do pytań, biegną swoim własnym nieprzewidywalnym torem.

Twoja święta ścieżka prowadząca przez pradawne nauki o Siostrzeństwie do odkrycia darów, zdolności i talentów kobiecego pierwiastka W obecnych czasach przemian na Ziemi istnieje wielka potrzeba sięgnięcia do korzeni, do mądrości przodków, do czegoś stabilnego. Jamie Sams pobierała edukacji u Starszyzny różnych Narodów Rdzennych mieszkańców Ameryki. Swoje wieloletnie wiedzę praktyczną przekazała w formie książki., która ma możliwość stać się towarzyszką życia, przewodniczką uzdrowienia i rozwoju osobistego. Wypełniona jest mądrością i naukami, które poprzez setki pokoleń przekazywane zostały w tradycji ustnej. W piękny, poetycki sposób Jamie Sams mówi o głównych prawdach, dotyczących naszej ludzkiej natury. Posługuje się Opowieściami, ażeby nauczać i przekazywać edukację – tak jak robili to w dawnej Europie skaldowie, minstrele, lirnicy, bardowie i bardy, rybałci lub też gawędziarki i bajarki – snując opowieści i śpiewając ballady czy pieśni o zwykłych ludziach, o bohaterach i wielkich czynach, o ludzkim losie i wartościach ludzkiego życia; pomagały i pomagali w ten sposób ludziom radzić sobie z codziennymi wyzwaniami i trudnymi doświadczeniami życiowymi tak, aby mogli zachować wiarę i pozostać istotami ludzkimi z otwartym sercem, wrażliwą, współczującą i radosną. Te opowieści uczą, jak odzyskać poczucie prywatnej wartości, uzdrowić wszelkie emocjonalne zranienia i jak szanować i kochać samą siebie czy samego siebie. Dowiadujemy się, że nie posiada „człowieka idealnego” – wszyscy jesteśmy ludźmi i jako ludzie popełniamy błędy, które pomagają nam się rozwijać i stawać takimi, jakimi chcemy lub marzymy, by być. Nie posiada również „człowieka uniwersalnego”, jednego wzorca. Każda istota ludzka jest niepowtarzalna i unikalna, i o ile już chcemy się porównywać, to wyłącznie z swoją wizją siebie zypełnej, zrealizowanej czy siebie pełnego, zrealizowanego. 13 Pierwotnych Matek Klanowych to książka lecząca duszę, gdyż słowa, które czytamy, i obrazki, które one w nas wywołują, docierają prosto w głąb naszej istoty, karmiąc duszę spragnioną poezji, piękna, kreatywności, miłości i świętości – siebie i świata, który nas otacza i przenika. Tanna Jakubowicz-Mount o książce 13 Pierwotnych Matek Klanowych “Cudowna Książka, która przychodzi jako przewodnik na gorący czas przełomu. Jej przesłanie pokazuje nam drogę wyjścia ze świata podziału, lęku i samotności poprzez połączenie naszej duchowej istoty z twórczym źródłem życia. To jest droga powrotu do Mieszkania Miłości, Jedności i Pokoju. Jamie Sams jest mi wyjątkowo bliska poprzez powinowactwo z jedną z moich największych nauczycielek, Babcią Twylah Nitsch (1913-2007), przewodniczką duchową narodu Seneka i Klanu Wilka. Senekowie uznawani są za filozofów i proroków Konfederacji Irokezów. Obie nauczycielki prezentują edukacji mędrców o Wielkiej Tajemnicy – Swennio, duchowej energii, która mocą miłości tworzy wszelkie istnienie. Obie rozumieją głęboko, że aktualnie, kiedy życie na świata jest zagrożone, wymaganie nam wielkiej mocy bezwarunkowej miłości, która uzdrawia i spaja nas z całkowitym Wszechświatem. Dlatego autorka mówi nam o potrzebie połączenia mojej duchowej esencji, zwanej Orendą, z Wiecznym Płomieniem Miłości całego Stworzenia. Ile przedstawicielek Kobiecej Starszyzny, Jamie Sams jest świadoma, że to kobiety Globu uzdrawiają świat, i dlatego adresuje wiedzy 13 Klanowych Matek do kobiet, które dzięki głębokiej pracy nad sobą umieją wspierać życie na Globu. Chodzi tutaj o sprzyjanie duchowej zmodyfikowaniu ludzi, o przebudzenie się do świadomości Całości, do współistnienia w harmonijny sposób ze wszystkim, co żyje. Dla mnie indywidualnie i dla wielu kobiet nauki Klanowych Matek przekazują drogę docierania do najgłębszych pokładów siebie po to, ażeby spotkać siebie prawdziwą i aby stawać się w pełni dojrzałą, świadomą kobietą. Znajduję tutaj odpowiedź na moje najbardziej palące pytanie: „Co ja, co my możemy zrobić, aby ludzie przestali zwracać własną energię przeciwko życiu na Globu?” Nauczycielki mówią: „Mamunia Ziemia pozostanie zagrożona, dopóki nie zmienimy siebie od wewnątrz. My, kobiety Kuli ziemskiej, musimy poznać przekazane nam dziedzictwo, abyśmy mogły uzdrowić siebie, zanim zaczniemy uzdrawiać innych”. Jest to bezsporne dla mnie, dla naszej Siostry z Kręgu Starszyzny, Marii Eli Lewańskiej – tłumaczki tej pięknej książki – i dla kobiet, z którymi pracujemy. Kilka z nas jest zranionymi uzdrowicielkami. Musiałyśmy przejść przez swoją sferę cienia, zmagając się z przemocą, upokorzeniem, wstydem, poczuciem winy, strachu i złości. Ale jeżeli już będziemy czerpać z cierpienia, zranienia i upokorzenia, staniemy się wojowniczkami cienia, które przyczyniają się do zwiększenia lęku i napięcia w świecie. Dlatego najpierw mierzymy się z własnymi „demonami”, ażeby uwolnić się od strachu i nienawiści, oczyścić i rozbroić serca z wielu warstw krzywdy, bólu, wrogości i oddzielenia. Przetwarzamy energię cienia w sferę światła. Odkrywamy naszą medicine, jak rdzenni Amerykanie nazywają moc uzdrawiania. Przechodząc przez transformację Koła Uzdrawiającej Mocy, leczymy i otwieramy doprawdy własne ciało, umysł i duszę. „Stajemy się płodnymi, dającymi życie Matkami Twórczej Mocy”. Dopiero wtedy możemy zająć się leczeniem innych i pobudzaniem ich do wewnętrznej przemiany. Nauki Klanowych Matek niosą przekaz o tym, jak rozpoznawać swoją prawdę i stawać w niej wobec świata wokół nas. W tym momencie, kiedy świat przechodzi przez dramatyczne doświadczenia kryzysu ekonomicznego, ekologicznego, humanitarnego i duchowego, ten przekaz jest szczególnie istotny. Nastał etap rozpadu starego systemu cywilizacyjnego, opartego na fałszywym micie oddzielenia człowieka od świata, który skutkuje bezmiarem spustoszeń. Duchowa rozłąka spowodowała ogromną pustkę, samotność, lęk i tęsknotę, które zaspokajane są przez nadmierną konsumpcję, pochłanianie zasobów świata. W poczuciu duchowej bezdomności człowiek zdobywał świat, niszcząc życie. W tej chwili zanurzeni jesteśmy w nurcie ewolucyjnym i inicjacyjnym, który niesie śmierć starego porządku i narodziny nowego ładu –pojednania człowieka z Całym Istnieniem. Ziemia wznosi się na wyższy poziom świadomości, a my wznosimy się wraz z nią. Jak mówi Jamie Sams: „To są ostanie dni Czwartego Świata Podzielenia”. Kiedy nauczymy się mówić prawdę z naszych uzdrowionych serc i łączyć nasze energie bezwarunkowej miłości w piękną sieć Siostrzeństwa, utorujemy Dzieciom świata drogę powrotu do Lokalu.”

Obsypana nagrodami, bestsellerowa powieść Olgi Tokarczuk w doskonałej interpretacji Mai Ostaszewskiej. ?Prawiek i inne czasy? jest jedną z najambitniejszych powieści, jakie powstały w ciągu ostatnich lat. Gdyby więc zasługi mierzyć ambicjami, byłaby ta powieść wielkim wydarzeniem. Ale książka Tokarczuk nie potrzebuje takiej miary. Broni się bowiem czym innym. Pięknem współodczuwania z naturą, umiejętnością znajdywania dramatyzmu w każdej szczelinie istnienia, frapującą refleksją egzystencjalną. Przemysław Czapliński Olga Tokarczuk otrzymała za Prawiek i inne czasy . Paszport ?Polityki? (1996), Nagrodę Fundacji im. Kościelskich (1997), nominację do Nagrody Literackiej ?Nike? i wygrała plebiscyt czytelników tej nagrody.

Osoby i twórczości Jorge Luisa Borgesa (1899-1986) wielkiego argentyńskiego pisarza, jednego z najlepiej znanych w Polsce przedstawicieli boomu latynoamerykańskiego, Czytelnikowi przedstawiać nie trzeba. Wywierając olbrzymi wpływ na kształt całej literatury światowej Borges pozostawał jednocześnie wierny swemu wewnętrznemu przekonaniu o ?inności? znaczeń, wobec których człowiek czuje się bezradny. Labirynty. Nowa antologia to wędrówka po świecie Borgesa, w którym przenikają się wzajemnie sacrum i profanum, rzeczywiste i nierzeczywiste, proste i najbardziej złożone w labiryncie codziennego życia, emocji, poznawania i zamyślenia. To nowa próba odczytania świata, który, aczkolwiek dobrze nam znany, pozostaje tajemniczy i nieodgadniony.

Książka świadomie nawiązuje do "Księgi dżungli" Kiplinga, a postać głównego bohatera do Mowgliego, chłopca wychowanego przez wilki. Akcja powieści rozgrywa się w miejskiej dżungli Moskwy i jej nędznych przedmieść, gdzie koczują bezdomni. Romoczka, czteroletni chłopiec, porzucony w opustoszałym domu przez matkę i wujka nie mogąc wytrzymać zimna i głodu, wychodzi na mroźne ulice, by znaleźć cokolwiek do jedzenia. Nikt nie interesuje się samotnym czterolatkiem, wałęsającym się po mieście. W końcu chłopiec przyłącza się do trzech psów i idzie za nimi do ich legowiska piwnicy pod opuszczonym, zrujnowanym kościołem, gdzie, jak na ludzkie dziecko, panowały straszliwe warunki. "Wychowany wśród psów" to wielowymiarowa powieść o naturze ludzkiej i zwierzęcej, o niewyraźnych granicach między tymi dwoma światami, o niepewnych wyznacznikach zwierzęcości i człowieczeństwa. Ukazuje specyficzny obraz moskiewskiego społeczeństwa, przy którym życie psiego stada wydaje się wzorem solidarności. Autorka wystrzega się wszakże taniego moralizowania. Wielką zaletą książki jest bogaty, wyrafinowany język, którym opisuje nieskomplikowane z pozoru życie bohaterów.

Steve Jobs (1955 – 2011), współzałożyciel Apple’a, wywarł olbrzymi wpływ na wielu ludzi, a jego życie otoczone jest aurą mitu. Jednak Jobs, postać dziś już niemal legendarna, nie osiągnął swojego sukcesu w pojedynkę - w dużej mierze zawdzięczał go współpracy z projektantami, inżynierami i myślicielami. Zen Steve’a Jobsa to historia znajomości tytułowego bohatera z jedną z takich osób - Kobunem Chino Otogawą.  

Nazywa się Lazarus i mieszka w świecie Lambda. Albo należałoby raczej powiedzieć: przebywa w świecie Lambda, choć z tego świata nie pochodzi. Jemu samemu, od kiedy przeżył coś, co go odmieniło, i to dosłownie, bardzo zależy na tym rozróżnieniu. Ale nigdy o tym nie mówi. Tylko ten jeden raz. To zbyt niebezpieczne. Jak zresztą każda prawda. Świat Lambda, o czym przekonani są jego mieszkańcy, to najlepszy ze światów. Nikt nie chce go opuszczać, dlatego tak niechętnie czeka się w nim na Zaproszenie do Podróży, będące w istocie biletem w jedną stronę. W nieznane. To krótkie opowiadanie, które proponuje Christine Voegel-Turenne, jest w pewnym sensie opowieścią paraboliczną, dotyczącą życia, śmierci, zaświatów... Została napisana, jak zwierza się autorka, aby oswoić życie i śmierć. Zresztą, bliskie to marzeniu Christine Voegel-Turenne, która chce pisać, by otwierać serca na radość życia. ?Nie słyszeliście o świecie Lambda? Jak to? To najlepszy ze światów! A przynajmniej każdy tutaj jest o tym przekonany. Świat Lambda otaczają wysokie góry, a środek krainy przecina wiele wąskich, słonowodnych rzeczek, które nazywa się tutaj Łzami. To z ich powodu świat Lambda nazywany również bywa Doliną Łez. Z racji owych wysokich gór powietrze jest tutaj chłodne, a słońce gości dość rzadko. Aby utrzymać się przy życiu, mieszkańcy muszą w pocie czoła uprawiać jałową i niewdzięczną ziemię. Ale zdarza się, że w niektóre dni zimno jest mniej dokuczliwe, półmrok mniej mroczny, a ziemia jakby mniej jałowa. Te wyjątkowe chwile radują serca mieszkańców i z ich powodu wierzą oni, że Lambda jest najlepszym ze światów.?

Drugi tom Bajek filozoficznych Michela Piquemala, które od wielu lat cieszą się nieustającą popularnością wśrod naszych czytelników, małych i dużych. Tym razem opowieści i bajki z różnych stron świata, różnych mędrców i filozofów, koncentrują się wokół problemów relacji międzyludzkich i relacji człowiek - natura.

Poznajemy młodego Iksa Igreka jako nastolatka zamieszanego w działalność przestępczą, któremu nieobce są alkohol, narkotyki, pobicia oraz izby wytrzeźwień. Wspomnienia Iksa skupiają się głównie na obozie młodzieżowym w Lloret de Mar (Hiszpania) i początku nielegalnych przygód, związanych między innymi z kradzieżami. Jako powieść inicjacyjna, traktująca o dojrzewaniu i próbie przejścia z ?Dziecięcości? w ?Dorosłość?, z czasem przenosi nas w okres, w którym Iks jest trzydziestoletnim mężczyzną, zmuszonym do zamknięcia prowadzonej przez lata własnej firmy i pójścia na ?wakacje na bezrobociu?. Wkroczył zatem w kolejną iluzoryczną rzeczywistość, gdzie normą staje się zwyczajowy rytm dnia: praca-dom-praca. Pojawiają się refleksje na temat ogólnej idei wolności i zniewolenia współczesnego człowieka. Aby dalej posiadać cel i sens albo żeby się ich pozbyć już na zawsze i osiągnąć upragniony spokój, Iks Igrek wyznacza sobie własną MISJĘ?

"Drodzy Czytelnicy, Artur Schopenhauer, wielki Gdańszczanin - filozof i uczony, urodził się w 1788 roku. Do dnia dzisiejszego niewiele zachowało się dokumentów i materiałów na temat jego życia. To jednak, co udało mi się zebrać i stworzyć - wycinki z gazet, fragmenty listów, pamiętników i wypisy z notatnika samego Filozofa - wklejam do tej książki, czyniąc z niej jakby album jego życia." Anna Czerwińska-Rydel

Tytułowy bohater od zawsze marzył o dalekich wyprawach w nieznane. Przy pierwszej nadarzającej się okazji wyruszył w daleki rejs. Niestety, jego statek rozbił się i tylko on ocalał. Trafił do kraju Liliputów, w którym przeżył mnóstwo przygód. W końcu udało mu się wydostać z tej niezwykłej krainy i wrócić do żony i dzieci. Po powrocie nie mógł jednak zbyt długo zagrzać miejsca i znów wyruszył w rejs. Tym razem trafił do kraju olbrzymów...

Rok 1327. Do opactwa benedyktynów we Włoszech przybywa angielski franciszkanin wraz ze swym sekretarzem. W opactwie ma się odbyć ważne spotkanie o charakterze polityczno-religijnym. Równolegle rozgrywa się też drugi wątek. W tajemniczych okolicznościach w opactwie ginie jeden z mnichów. Uczony Anglik prowadzi śledztwo.  

Słynne dzieło Michaiła Bułhakowa - jedna z najważniejszych powieści XX wieku. W tłumaczeniu Andrzeja Drawicza Mistrz i Małgorzata - jak wiele genialnych utworów - wymyka się jednoznacznemu opisowi, prowokując mnogość interpretacji. Ta powieść szkatułkowa, bogata w odniesienia do literatury światowej, wciąż zadziwia bogactwem tematyki. Znaleźć w niej można rozważania na temat kondycji sztuki, echa nieustannego konfliktu twórcy z otoczeniem, klasyczny filozoficzny motyw walki dobra ze złem, ale także ciętą satyrę oraz ironiczne odniesienia do ocierającej się wielokrotnie o absurd radzieckiej rzeczywistości lat trzydziestych. A także - rzecz jasna - cudowny wątek miłosny tytułowych Mistrza i Małgorzaty, który dla wielu czytelników jest jedną z największych zalet tej książki. Michaił Bułhakow (1891-1940) to wybitny rosyjski prozaik i dramaturg. Z wykształcenia lekarz, po kilku latach rzucił praktykę i poświęcił się literaturze. Współpracował z wieloma pismami, ale znane są głównie jego opowiadania i powieści ( Notatki na mankietach, Fatalne jaja, Psie serce, Biała Gwardia ) oraz dramaty ( Dni Turbinów, Ucieczka, Ostatnie dni, Zmowa świętoszków ). Ukoronowaniem twórczości Bułhakowa jest powstała w latach 1928-1940, zaliczona już do światowej klasyki powieść Mistrz i Małgorzata. Fragment książki Mistrz i Małgorzata Za mną, czytelniku! Kto ci powiedział, że na świecie nie ma prawdziwej, wiernej i wiecznej miłości? Takiemu kłamcy trzeba odciąć jego parszywy język! Za mną, mój czytelniku, i tylko za mną-ja zaś pokażę ci taką właśnie miłość! Tak więc Mistrz mylił się, kiedy o północnej porze mówił w lecznicy Iwanowi, że ona go zapomniała. To się nie mogło stać. Ona go, oczywiście, nie zapomniała. Przede wszystkim ujawnijmy tajemnicę, której Mistrz nie zechciał powierzyć Iwanowi. Ukochana Mistrza nazywała się Małgorzata Nikołajewna. Cała reszta, opowiedziana przez Mistrza biednemu poecie, była absolutnie prawdziwa. Wiernie opisał swą ukochaną. Była piękna i mądra. Dodajmy do tego jeszcze jedno: można z całym przekonaniem powiedzieć, że wiele kobiet chciałoby za wszelką cenę /.amienić się losem z Małgorzatą Nikołajewna. Bezdzietna, trzydziestoletnia Małgorzata była żoną bardzo wybitnego specjalisty, który w dodatku dokonał ważnego odkrycia o znaczeniu ogólno-państwowym. Mąż Małgorzaty był młody, przystojny, dobry, uczciwy i uwielbiał swoją żonę. Małgorzata Nikołajewna wraz z mężem zajmowała całe górne piętro pięknej willi z ogrodem mieszczącej się w jednym z zaułków arbackich. Cudowne miejsce! Przekona się o tym każdy, kto zechce udać się do ogrodu. Niech tylko zwróci się do mnie, a podam mu adres i wskażę drogę; willa stoi po dziś dzień. Małgorzata Nikołajewna nie miała problemów z pieniędzmi i mogła kupić sobie wszystko, co jej przypadło do gustu. Wśród znajomych jej męża zdarzali się bardzo ciekawi ludzie. Nigdy nie dotknęła prymusa i nie zaznała koszmarów wspólnego mieszkania. Jednym słowem... czy była szczęśliwa? Ani przez moment! Od czasu, kiedy w wieku dziewiętnastu lat wyszła za mąż i trafiła do willi, nie zaznała szczęścia. O bogowie, bogowie moi! Czego jeszcze było trzeba tej kobiecie? Czego było trzeba kobiecie, w której oczach pełgał zawsze niepojęty ognik? Czego było trzeba tej lekko zezującej na jedno oko czarownicy, która owej wiosny ozdobiła się mimozami? Nic wiem. Nie dane mi wiedzieć. Widocznie mówiła prawdę: nie trzeba jej było gotyckiej willi, własnego ogrodu i pieniędzy. Potrzebny jej był on, Mistrz. Mówiła prawdę; kochała go. Nawet mnie, który opowiadam szczerą prawdę, lecz jestem człowiekiem postronnym, ściska się serce na myśl o tym, czego doświadczyła Małgorzata, przyszedłszy następnego dnia do domku Mistrza i dowiedziawszy się, że już go tam nie ma. Na szczęście nie zdążyła porozmawiać z mężem, który nie wróci) o zapowiedzianej porze. Zrobiła wszystko, by się czegoś o Mistrzu dowiedzieć, i oczywiście, nie dowiedziała się absolutnie niczego. Wróciła zatem do swojej willi i żyła jak przedtem. (idy tylko jednak z chodników i jezdni zniknął brudny śnieg, a w lufciki powiało niespokojnym, lekko pachnącym zgnilizną wiosennym wiaterkiem, Małgorzatę Nikołajewną ogarnął smutek większy niż zimą. Często zanosiła się potajemnie długim, gorzkim płaczem. Nie wiedziała, kogo kocha: żywego czy umarłego. Im więcej dni mijało w beznadziejności, tym częściej, zwłaszcza o zmierzchu, trapiła ją myśl, że jest związana z umarłym. Trzeba było albo zapomnieć o nim, albo samej umrzeć. Inaczej nie sposób było żyć. Więc zapomnieć go, za wszelką cenę! Bieda w tym jednak, że zapomnieć się nie dawał. - Tak, tak, to był ten sam błąd! - mówiła sobie Małgorzata, siedząc przy piecu i spoglądając w ogień rozpalony na pamiątkę tego, który płonął, gdy Mistrz pisał o Piłacie. - Dlaczego odeszłam od niego tamtej nocy? Dlaczego? Przecież to było nierozsądne! Wróciłam następnego dnia, uczciwie, jak obiecałam, ale już było za późno. Tak jak nieszczęsny Mateusz Lewi: wróciłam za późno! Słowa te były naturalnie bezsensowne, bo cóż by się w rzeczy samej zmieniło, gdyby owej nocy została u Mistrza? Czy mogłaby go ocalić? Moglibyśmy w tym miejscu zawołać - śmiechu warte! Jednakże nie zrobimy tego wobec doprowadzonej do ostateczności kobiety. Tego samego dnia - kiedy w związku z pojawieniem się w Moskwie czarnego maga nastąpił szalony zamęt, owego piątku, gdy Berliozowy wujek został odesłany do Kijowa, aresztowano księgowego i zaszło wiele innych głupich i niepojętych wypadków- Małgorzata obudziła się koło południa w swej sypialni mieszczącej się w wieżyczce willi. Zbudziwszy się zaś, nie zapłakała, jak często bywało, ponieważ ocknęła się w przeczuciu, że dziś wreszcie coś się stanie. Doznawszy tego przeczucia, zaczęła je podsycać i umacniać w duchu, bojąc się, by nie zniknęło. - Wierzę! - szeptała uroczyście. - Werze! Coś się stanie![...] Mistrz i Małgorzata Rebis Spis treści CZĘŚĆ PIERWSZA I Nigdy nie rozmawiajcie z nieznajomymi II Poncjusz Piłat III Siódmy dowód IV Pościg V A działo się to w Gribojedowie VI Jako się rzekło, schizofrenia VII Niedobre mieszkanie VIII Pojedynek między profesorem i poetą IX Numery Korowiowa X Wiadomości z Jałty XI Iwanowe rozdwojenie XII Czarna magia oraz jej demaskacja XIII Przybycie bohatera XIV Chwała kogutowi! XV Sen Nikanora Iwanowicza XVI Kgzekucja XVII Niespokojny dzień XVIII Pechowi goście CZĘŚĆ DRUGA XIX Małgorzata XX Krem Azazella XXI Lot XXII Przy świecach XXIII Wielki bal u szatana XXIV Odzyskanie Mistrza XXV Jak namiestnik próbował ocalić Judę z Kerijoth XXVI Pogrzebanie XXVII Koniec mieszkania numer pięćdziesiąt XXVIII Ostatnie przypadki Korowiowa i Behemota XXIX Rozstrzyga się los Mistrza i Małgorzaty XXX Już czas! XXXI Na Wróblich Górach XXXII Przebaczenie i wieczyste schronienie Epilog Wyzwolenie i sposób na życie

Słynne dzieło Michaiła Bułhakowa – jedna z najważniejszych powieści XX wieku. W tłumaczeniu Andrzeja Drawicza Mistrz i Małgorzata – jak wiele genialnych utworów – wymyka się jednoznacznemu opisowi, prowokując mnogość interpretacji. Ta powieść szkatułkowa, bogata w odniesienia do literatury światowej, wciąż zadziwia bogactwem tematyki. Znaleźć w niej można rozważania na temat kondycji sztuki, echa nieustannego konfliktu twórcy z otoczeniem, klasyczny filozoficzny motyw walki dobra ze złem, ale także ciętą satyrę oraz ironiczne odniesienia do ocierającej się wielokrotnie o absurd radzieckiej rzeczywistości lat trzydziestych. A także – rzecz jasna – cudowny wątek miłosny tytułowych Mistrza i Małgorzaty, który dla wielu czytelników jest jedną z największych zalet tej książki. Michaił Bułhakow (1891-1940) to wybitny rosyjski prozaik i dramaturg. Z wykształcenia lekarz, po kilku latach rzucił praktykę i poświęcił się literaturze. Współpracował z wieloma pismami, ale znane są głównie jego opowiadania i powieści (Notatki na mankietach, Fatalne jaja, Psie serce, Biała Gwardia) oraz dramaty (Dni Turbinów, Ucieczka, Ostatnie dni, Zmowa świętoszków). Ukoronowaniem twórczości Bułhakowa jest powstała w latach 1928-1940, zaliczona już do światowej klasyki powieść Mistrz i Małgorzata.

Procedura to opowieść o losach Victora Werkera, biochemika, który dokonał cudu - ożywił martwą materię. Zasłużona sława nie daje mu jednak satysfakcji, nie może również przywrócić spokoju wewnętrznego utraconego po śmierci córki i odejściu żony. Coraz bardziej zagubiony, wplątuje się w sensacyjną intrygę o nieoczekiwanym zakończeniu. Historia Werkera jest jednocześnie przypowieścią, za którą kryją się stawiane od wieków pytania o istotę i konsekwencje aktu tworzenia. Mulisch rozważa ten problem na wielu płaszczyznach, interesuje go zarówno odwieczne marzenie o stwarzaniu życia na podobieństwo Boga, jak i kreacja świata literackiego. Odwołuje się do biblijnej Księgi Rodzaju, mistyki żydowskiej, legendy o praskim Golemie i osiągnięć współczesnej genetyki. Wykazując się niezwykłą znajomością rzeczy, po mistrzowsku splata wszystkie te wątki. Jak napisano w uzasadnieniu przyznanej pisarzowi Libris-Preis, najwyżej cenionej holenderskiej nagrody literackiej, ?Procedura dowodzi, że klasyczna powieść, w której z pozoru nic się nie dzieje, lecz wszystko jest wzajemnie powiązane, potrafi być naprawdę wielką literaturą?. Dzieło wybitne, powieść nad powieściami. Frankfurter Allgemeine Zeitung

Kiedy po nowatorskim, słynącym z techniki strumienia świadomości Ulissesie wydawało się, że nie sposób już pójść dalej, James Joyce stworzył utwór pod pewnymi względami jeszcze radykalniejszy. W 1939 roku, po siedemnastu latach mozolnego tkania Work in Progress (Dzieła w Toku), zanurzył czytelników w mroczną podświadomość Finnegans Wake. Jak głosi jedna z wielu prób interpretacji, ostatnia książka Joyce?a to podróż w głąb ludzkiej, boskiej czy kosmicznej, pogrążonej we śnie zbiorowej jaźni, dla której irlandzki pisarz wynalazł specjalną mowę ? symfonię skomponowaną z neologizmów i wielojęzycznych kalamburów. Z czasem ten oniryczny, wzniesiony na ruinach wieży Babel wszechświat urósł do rangi prawdziwego mitu, mającego swych zaprzysięgłych zwolenników i równie nieprzejednanych wrogów. Żaden utwór literacki nie wzbudził tylu kontrowersji ? po dziś dzień Finnegans Wake uchodzi za najbardziej tajemniczą książkę XX wieku, a być może i całej literatury. Dzięki brawurowemu przekładowi Krzysztofa Bartnickiego, ukazującemu się pod tytułem Finneganów tren, z tym legendarnym dziełem może wreszcie zapoznać się polski czytelnik. Wydawca dołożył wszelkich starań, aby możliwie wiernie odtworzyć oryginalny kształt książki ? jej format, czcionkę, zaprojektowaną zgodnie z sugestiami Joyce?a okładkę, oraz wywiedzioną z matematyczno-geograficznych proporcji liczbę stron, jak wiele wskazuje, zaplanowaną przez autora. W oryginale Finnegans Wake zawsze wydawane było w identycznej, 628-stronicowej objętości i taką objętość ma również polski przekład. Dołącza on do elitarnego klubu niewielu powstałych do tej pory kompletnych tłumaczeń tej jedynej w swoim rodzaju książki.

Bestiarium to pierwsza powieść Tomasza Różyckiego - oniryczna, surrealistyczna i zabawna. Główny bohater budzi się w środku nocy w obcym mieszkaniu i wyrusza w podróż do własnego domu. Nieoczekiwanie trafia do tajemniczej kamienicy, w której spotyka członków swojej fantasmagorycznej rodziny. Prababka Apolonia daje mu klucz, który ma dostarczyć jej siostrom, wuj Jan zbiera ludzkie dusze do butelek i buduje arkę, stryj wspomina, że zbliża się potop. Bohater krąży w labiryncie pięter, korytarzy, piwnic i podziemnych kanałów. Kiedy nadchodzi powódź, arka, która miała uratować rodzinę, tonie, a bohater na łóżku prababki płynie przez wyśnione rodzinne miasto autora. Elementy rzeczywistości splatają się z wizjami, tajemnice rodzinne przeobrażają się w groteskę i zarazem prywatną mitologię. Przeżywamy wielką przygodę wyobraźni w świecie stworzonym przez poetę, który brawurowo operuje słowem i - podobnie jak w znakomitych Dwunastu stacjach - bawi się językiem, pod kostiumem komizmu ukrywającym prawdy zaskakująco istotne.