Tadeusz Chabrowski, poeta i prozaik. Urodzony w 1934 roku w Złotym Potoku koło Częstochowy. Od 1961 roku na stałe mieszkający w USA. Debiutował w 1960 roku wierszami na łamach „Tygodnika Powszechnego”. Publikował m.in. w „Nowym Wyrazie”, „Więzi”, „Odrze”, „Twórczości”, nowojorskim „Przeglądzie Polskim”, paryskiej „Kulturze”, londyńskich „Wiadomościach”. Jego wiersze były tłumaczone na języki niemiecki, litewski, węgierski i hiszpański. Dwukrotnie otrzymał Nagrodę Fundacji Kościelskich: w 1965 roku za tom „Lato w Pensylwanii” i 1971 roku jako jeden z autorów antologii „Słowa na pustyni”. Jest także laureatem amerykańskiej nagrody World of Poetry Press (1990). W 1993 roku otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Częstochowy. Za działalność społeczną w Brooklynie uhonorowany wyróżnieniem prestiżowego Seneca Club (1996). W 2010 roku został uhonorowany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, nagrodą jubileuszową Ministra Kultury za całokształt dorobku oraz Nagrodą Literacką ZPPnO za najlepszą książkę rok 2010 dla pisarza na stałe mieszkającego poza Polską. W 2010 roku Tadeusz Chabrowski zadebiutował jako prozaik powieścią „Skrawki białego habitu”.
Czytam opowieści klasztorne Tadeusza Chabrowskiego ... z nieskrywaną fascynacją z przejęciem. To jasne że chodzi najpierw w tym najgłębszym zainteresowaniu o tajemnicę jakiej głodny jest zawsze człowiek świecki nie przynależny siłą rzeczy do żadnego zakonu zanurzony w powszedniość swego życia. O pytanie zatem co naprawdę jest za tym murem . Tam bowiem - domniemuje człowiek z ulicy - jest istnienie całkiem osobne całkiem odrębne od mojego drastycznie różne w swym nieznanym i wzniosłym porządku wymagające szczególnej inicjacji i absolutnej rezygnacji z dobrze wiadomego mi kształtu. Oddane zupełnie sacrum nie banałowi pospolitej mej egzystencji. ... Idzie więc nade wszystko o to co naprawdę realne nie zaś o karby oficjalnych ustanowień. Idzie o rzeczywistą egzystencję w jej wymiarze duchowym psychicznym intelektualnym obyczajowym. O faktyczną wiarę i faktyczną socjologię wspólnoty zakonnej i o bycie w niej osoby. Tej oto osoby. Osoby z całym jej wyjątkowym przecież doświadczeniem i szczególną psychiką z jej niepowtarzalnymi potrzebami religijnymi emocjonalnymi cielesnymi. Czy klasztorna tedy reguła i zakonna mistyka odsyłają wniwecz i w niepamięć to wszystko Czy coś z tego zostaje A jeśli tak to co I jak się mają te ogólne zasady i wzorce starające się uformować konkretnego człowieka w figurę nader uniwersalną - w zakonnika czy mnicha - do tego właśnie co w nim najgłębiej osobiste niepowtarzalne co jego tylko Jakie dramaty duszy jakie dramaty ciała to buduje I jakie konflikty - te wewnętrzne i te zbiorowe których nie brak przecież w każdej wspólnocie nawet najbardziej rygorystycznie uporządkowanej i ściśle hierarchicznej I co zrobić wówczas kiedy niebo staje w płomieniach Bo przecież musi stawać w nich wtedy kiedy mamy w sobie wiarę prawdziwą. Kryzys wiary oraz zwątpienie należą wszakże do jej natury jeśli ma być ona czymś niekłamanym czymś autentycznym. fragm. Posłowia prof. nadzw. dr hab. Zbigniew Mikołejko
Portrety zakonnych braci i ojców ukazują bowiem współczesne i zarazem odwieczne paradoksy wiary, nieprzystawalność ludzkiej i Boskiej logiki zbawienia i ślepe zaułki na drogach...
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
