Książka zawiera zarówno interesującą i krytyczną prezentację, jak i analizę istotnych współczesnych nurtów refleksji socjologicznej. Jest ona oryginalną i ważną dla współczesnej socjologii propozycją teoretyczną. Jej udostępnienie polskiemu czytelnikowi znacznie wzbogaci ofertę dostępnych w języku polskim fundamentalnych książek dla wpółczesnych sporów socjologicznych. Trudno bowiem wyobrazić sobie charakter tych sporów bez obecności w nich prac Archer. Andrzej Niesporek

przekład Marta Kopij i Grzegorz Sowinski, przedmowa Artur Lewandowski. Przedostatni tom Nachlassu Nietzschego obejmuje zapiski z okresu od jesieni 1885 roku do wiosny 1886. Zamieszczone w nim szkice odnoszą się zarówno do kategorii filozoficznej ""wola mocy"" i jej wielopłaszczyznowej wykładni, jak też do planowanego dzieła Wola mocy. Znajdują się tutaj pomysły odnośnie do tytułów samego dzieła, jak i poszczególnych ksiąg. Chronologia i częstotliwość tytułu: Wola mocy. Próba przewartościowania wszystkich wartości. W czterech księgach, pozwala przypuszczać, że właśnie taki tytuł zamierzał Nietzsche nadać planowanemu dziełu. Inne tytuły-projekty to Wola mocy. Próba nowej wykładni wszelkiego dziania się, Wola mocy. Próba nowej wykładni świata, Wola mocy. Oznaki pewnej filozofii przyszłości. W tomie dwunastym znajdują się również liczne odniesienia do wcześniejszych dzieł, jak Narodziny tragedii czy Niewczesne rozważania, co daje możliwość prześledzenia rozwoju myśli autora Ecce homo i krytycznego, analitycznego obcowania z nią. Daje też pewien obraz żywej myśli, rodzenia się pomysłów, ich modyfikacji. W sumie lektura prac nieopublikowanych stanowi doskonałe tło, na którym tym lepiej i tym pełniej można odczytywać zawiłą, wieloznaczną i niekiedy aporetyczną, ale ogromnie inspirującą myśl ""wielkiego filologa"". Każdy tom Nachlassu ten to wręcz kopalnia dla badaczy i miłośników Nietzschego.

Etniczność i nacjonalizm są wszechobecne we współczesnym świecie. W jakiej mierze etniczność jest rezultatem różnic kulturowych, a w jakiej jest uzależniona od praktycznego wykorzystania owych różnic oraz od wiary w ich istnienie? Thomas Hylland Eriksen pokazuje, że etniczność nie jest bynajmniej niezmienną właściwością grup, lecz dynamicznym i zmiennym aspektem stosunków społecznych. Odwołując się do całego szeregu klasycznych i najnowszych badań, Eriksen dokonuje klarownej i wszechstronnej analizy związków między etnicznością, klasą, płcią kulturową i narodowością. Niniejsze wydanie Etniczności i nacjonalizmu to lektura obowiązkowa dla wszystkich studentów antropologii społecznej i dla każdego, kto pragnie zrozumieć zjawiska etniczne. Niniejsze wydanie zostało rozszerzone o zagadnienia prawa własności kulturowej, roli genetyki w powszechnym rozumieniu identyfikacji, komercjalizacji tożsamości oraz znaczenia Internetu.

"Człowieku, kim jesteś?". Cała niniejsza książka jest próbą odpowiedzi na to pytanie. Dlaczego obstawać przy tym, aby patrzeć na człowieka z dołu, z perspektywy jego animalnych korzeni, jego ziemskiej historii, kiedy można na niego spojrzeć z góry i dopiero wtedy rzeczywiście go dosięgnąć? Gdy Bóg stwarza człowieka, ma na myśli Chrystusa. Tworzy go według Jego wzoru. Wilfrid Stinissen OCD - (ur. 1927 w Antwerpii), karmelita bosy, doktor filozofii.Pochodził z głęboko wierzącej rodziny. W wieku 16 lat wstąpił do karmelitów bosych w Brugii. W 1951 roku przyjął święcenia kapłańskie. W 1958 roku obronił doktorat z filozofii na uniwersytecie Louvain z dzieła Arystotelesa Etyka Nikomachejska. W 1967 roku wraz z trzema współbraćmi w Szwecji otworzył nową fundację w Norabby, od 1981 roku jest przeorem tamtejszej wspólnoty. Zajmuje się przede wszystkim teologią duchowości karmelitańskiej oraz Modlitwą Jezusową.

To nie jest opowieść o wspaniałościach egzotycznych krain, ani też opis religijnych wtajemniczeń, modlitewnych młynków i bezzębnych mistyków, podających nam nirwanę na tacy. Nie jest to także ballada o reporterskiej odwadze podczas wojen, kataklizmów i przewrotów. To esej reporterski o rzeczywistości, która nie wytrzymuje zderzenia z oczekiwaniami. O rozczarowaniu światem, który okazał się nie tak egzotyczny, heroiczny i zaskakujący jak nam się wydawało. W Kronice końca świata kontynenty i kraje zmieniają się jak w kalejdoskopie, mieszają ze sobą nie według klucza geograficznego, tylko w zgodzie z podobieństwami pozornie odległych i niezwiązanych ze sobą miejsc i ludzi. Płyniemy więc przez miejsca z pozoru tak różne, jak różne są Lizbona i Tajpej, Londyn i Manila, Bagdad i Paryż. Odwiedzamy podłe speluny, meczety, gabinety polityków i religijnych przywódców, ale także domy zwykłych ludzi i luksusowe hotele, w których armia speców od zbawiania świata ubija ciemne interesy. Autor nie daje się jednak skusić powierzchownej egzotyce i naiwnym zachwytom nad odmiennością obcych kultur. W tej książce nikt nie jest święty ani wyjątkowy tylko dlatego, że jest wolontariuszem organizacji pozarządowej czy reporterem, albo dlatego, że ma brodę i turban lub ogoloną czaszkę buddyjskiego ascety. Wszyscy jesteśmy tu do siebie podobni, równie podli i równie wspaniali.

ATEIZM UROJONY S. Zatwardnickiego jest próbą opisu i analizy zjawiska, jakim jest współczesny ?nowy ateizm? rozumiany jako krytyka religii, wręcz wrogość wobec niej, uporczywa i bezwzględna walka z chrześcijaństwem, mająca doprowadzić do jego zaniku i zwycięstwa ateizmu. W ramach walki z chrześcijaństwem preferuje się obśmiewanie wierzących i ich praktyk, poszukuje się i dowodzi sprzeczności w ich wierze. Autor odnosi się do poglądów głoszonych przez głównych przedstawicieli nurtu nowego ateizmu, w tym do R. Dawkinsa, autora książki Bóg urojony, której założeniem jest negacja Boga. Odnosząc się do książki Dawkinsa, stawia tezę, że to nie Bóg, z którym walczą ateiści, jest urojeniem, ale jest nim właśnie ateizm. Jest on bowiem słabo umotywowanym intelektualnie wyborem życiowym skierowanym przeciw Bogu. Głoszone przez ateistów poglądy: uznawanie Boga za hipotezę, twierdzenie, że rozum nie jest w stanie poznać istoty Boga stanowią między innymi istotę intelektualnego sporu. Tekst dowodzi, że współcześni ateiści stawiają wierzącym realne wyzwanie, na które trzeba odpowiedzieć. Książka prowokuje czytelnika do odpowiedzi na fundamentalne pytania m.in: dlaczego w taki, a nie inny sposób Bóg objawia się człowiekowi, czy można podać dowody na Jego istnienie, w jaki sposób ludzka wolność jest uzależniona od istnienia Boga, jak bronić wiary i prawdy o istnieniu Boga. Autor ATEIZMU UROJONEGO analizuje proces, który doprowadził do pojawienia się poglądów negujących istnienie Boga, zastanawia się nad przyczynami pogłębiającej się laicyzacji życia. Pisana z pasją książka skrzy się od dowcipnych anegdot, a żywy język autora i publicystyczna swada nie pozwolą czytelnikowi oderwać się od lektury. Zaprezentowane treści nie pozostawią czytelnika obojętnym! Być może odnajdzie w niej odpowiedzi na pytania, które sam sobie zadaje.

Fascynująca lektura o znaczeniu czasu w życiu każdego z nas. Czym jest teraźniejszość, kiedy to w mgnieniu oka dzieje się wszystko, co rzeczywiste? Czym staje się przyszłość widziana przez okulary teraźniejszości? W końcu - czym jest przyszłość, gdy uwzględnimy czas, jaki nadejdzie po naszej śmierci? Autorzy zadają te pytania, przyglądając się upływowi życia ludzkiego i strukturze zmiany. Ukazują emocjonalne aspekty subiektywnego strumienia czasu - miłość i szczęście, które urzeczywistniają się w niepokojącym otoczeniu biznesu i polityki. Pokazują, jak dzięki świadomemu doświadczaniu przemijania zadbać o lepsze zdrowie, bardziej dochodowe inwestycje, błyskotliwą karierę i większą radość w relacjach osobistych. Książka ta jest przewodnikiem po tym, jak inwestować w swoją przyszłość. Czas ma znaczenie, nieważne kim jesteś, gdzie mieszkasz, ile masz lat i czym się zajmujesz. Niezależnie od tego, czy pijesz w samotności, czy też jesteś przywódcą narodów, czas ma znaczenie. Czy jesteś samotną matką, dyrektorem, nauczycielem, studentem, czy więźniem, czas ma znaczenie. Możesz być wyluzowanym hedonistą, czy też żwawo pnącym się do góry, pracoholikiem typu A, czas ma znaczenie. Twój czas jest cenny. Odbywasz tę podróż tylko raz, jest więc niezwykle istotne byś wykorzystał ją możliwie jak najlepiej. (fragment tekstu)

Ateizm Juliana Bagginiego został wydany w prestiżowej oksfordzkiej serii Bardzo Krótkich Wprowadzeń, którą tworzą książki pod wieloma względami modelowe. Niewielkich rozmiarów publikacje adresowane do szerokiego grona odbiorców odznaczają się dbałością o jasność wywodu, która jednocześnie nie oznacza rezygnacji z autorskiego podejścia lub z akademickiej dociekliwości. Baggini, współzałożyciel i redaktor naczelny czasopisma „The Philosophers' Magazine”, świadom, iż prowadzi czytelnika przez zagadnienie, wobec którego „niewielu będzie miało neutralny pogląd”, dystansuje się od agresywnego ateizmu wojującego i wybiera drogę racjonalnej argumentacji. W dobie przybierających na sile fundamentalizmów religijnych, sześć krótkich rozdziałów, w których autor stara się m.in. zdefiniować ateizm, odpowiedzieć na pytanie o ateistyczną etykę i miejsce ateizmu w historii, ukazuje ateizm przede wszystko jako wypracowane stanowisko filozoficzne, a nie emocjonalną reakcję na doraźne spory.

Filozofia i Wszechświat to pierwsze wydanie zebranych pism filozoficznych ks. prof. Michała Hellera, znanego kosmologa, filozofa i teologa. Artykuły zamieszczone w książce zostały tak ułożone, aby dać spójny i całościowy obraz filozoficznych poglądów Autora. Czytelnicy, wraz z Autorem, zagłębiają się w poszukiwanie odpowiedzi między innymi na takie pytania jak: czym jest nowa filozofia przyrody?; co łączy fizykę i metafizykę?; co to są prawa przyrody?; jaka jest natura czasu i przestrzeni?; co znaczy, że świat jest matematyczny?; dlaczego istnieje raczej coś niż nic?; dlaczego wiedza o świecie jest ważna dla filozofii człowieka? Jako kosmolog, twórczy badacz globalnej struktury wszechświata, Michał Heller podejmuje również kwestie nieskończoności w kosmologii oraz początkowej osobliwości, które konfrontuje z ideą stworzenia Wszechświata przez Boga. Pyta, jakiego rodzaju układem dynamicznym winien być Wszechświat, by mógł się w nim związać dynamiczny proces biologicznej ewolucji. Fragment książki Filozofia i wszechświat Wstęp Strategia kompromisu Od dość dawna nawiedzała mnie myśl, by usystematyzować i spisać swoje poglądy z pogranicza fizyki i filozofii, ale od jakiegoś czasu wiedziałem już, że nigdy nie będę mieć czasu, żeby ten zamysł wykonać. Pomysł, aby przynajmniej zebrać w jednym tomie moje prace z tej dziedziny rozrzucone w różnych książkach i czasopismach, podsunęli mi moi Przyjaciele i Współpracownicy. Gdy dokonałem wstępnego przeglądu teczek z moimi publikacjami, doszedłem do wniosku, że warto pójść na ten kompromis z upływającym czasem i przygotować wybór najistotniejszych prac. Wyrażam więc wdzięczność moim Przyjaciołom i Współpracownikom za tę inicjatywę, zwłaszcza czynię to w stosunku do ks. drą hab. Stanisława Wszołka, który nie tylko był inicjatorem pomysłu, ale także wykonał niemałą część roboty redakcyjnej. W miarę gdy ze starych wydruków komputerowych i na nowo odczytywanych dyskietek wyłaniał się zarys przyszłej książki, stawało się dla mnie coraz bardziej jasne, że — pomimo zrozumiałego w takiej sytuacji rozrzutu stylów i podejść — będzie on miał swój tematyczny kościec. A będzie nim filozoficzny namysł nad racjonalnością świata, tzn. nad faktem, że świat daje się tak skutecznie badać racjonalnymi metodami. Co więcej, racjonalność ta nie jest jakakolwiek — świat ulega tylko matematyczno-empirycznej metodzie badania. Fakt ten zawiera w sobie duży ładunek filozoficznej informacji. Jeżeli zgodzimy się z tym, że matematyka jest nauką o strukturach (a godzi się z tym większość „pracujących matematyków" niezależnie od ich stanowisk w filozofii matematyki), a niektóre z tych struktur fizyka stosuje do badania świata, to znaczy, że świat odkrywany przez fizykę jest światem struktur. „Strukturalne widzenie" przenosi się z matematyki na fizykę. Ta strukturalna perspektywa stanowi wspomniany wyżej kościec całej książki. Niejako preludium do dalszych analiz jest pierwsza część książki, w której proponuję pewien styl uprawiania filozofii przyrody. Nie chodzi o toczenie sporów, jak powinna wyglądać ta dyscyplina filozoficzna, co należy do jej kompetencji, a co nie, lecz o przygotowanie gruntu pod dalsze badania. Zarówno w samej metodzie nauk empirycznych, jak i w treści ich teorii kryją się problemy swoimi korzeniami sięgające wielkich zagadnień tradycyjnej filozofii. Trzeba nauczyć się je wyławiać i rozumieć w nowym kontekście pojęciowym. Część druga — kluczowa dla całej książki — jest poświęcona wspomnianej wyżej racjonalności i matematycznej racjonalności świata. Moja teza o „matematyczności świata" budziła opory wielu dyskutantów. Jak mogłem się wielokrotnie przekonać, wynikały one na ogół ze zbyt wąskiego rozumienia matematyki (jako naszego wytworu zawartego w matematycznych książkach i innych matematycznych publikacjach). Dlatego ważne jest dokładne wyjaśnienie pojęć. Często ono już stanowi rodzaj argumentu na rzecz przyjmowanego przeze mnie stanowiska. Jest to argument „z metody", trzeba zatem przyjrzeć się, jak metoda działa, a tego nie da się osiągnąć bez analizy pojęć w nią uwikłanych. Z analiz tych wyłania się obraz matematyki jako nauki o strukturach („morfologii struktur", jak to określił Saunders MacLane, twórca matematycznej teorii kategorii). Dopełnieniem tej części są dwa ostatnie rozdziały części trzeciej, które łącznie mówią o strategii przenoszenia „strukturalnego widzenia" z matematyki do fizyki (znalazły się one w trzeciej części ze względu na kontekst, który lepiej uwypukla ich treść). Ostatni rozdział części drugiej stanowi ostrzeżenie, że mojej filozofii nie należy rozumieć w duchu fundacjonalizmu (jako zestawu wniosków wynikających z jakiejś niepodważalnej podstawy), lecz jako pewien zbiór filozoficznych hipotez, powiązanych ze sobą różnymi związkami wynikania — hipotez, które uprawdo-podobniają się coraz bardziej w miarę funkcjonowania całego systemu. Część trzecia jest zbiorem studiów wyraźnie zmierzających w kierunku pewnej filozofii fizyki. Po kilku refleksjach na temat języka i metody fizyki, zastanawiam się nad tym, o czym właściwie mówi fizyka. Najpierw polemizuję z fenomenalizmem: nie jest tak, że teorie fizyczne ślizgają się po powierzchni zjawisk. Fizyka jest bowiem nauką o strukturach świata, a są istotne i nieistotne aspekty struktur. Fizyka ma ambicję docierać do istotnych. O czym więc mówią teorie fizyczne? Szukając odpowiedzi na to pytanie, staram się przystosować koncepcję „ontologii w sensie Quine'a" do pojęciowego środowiska mojej filozofii. Wedle niej nie należy pytać teorii fizycznych, jaka jest struktura świata, lecz, jaka jest struktura świata zakładanego przez daną teorię (chodzi więc nie o „świat rzeczywisty", lecz o „univers de discours" danej teorii). Na tak sformułowane pytanie można odpowiedzieć na drodze analizy matematycznych struktur danej teorii. Bardziej szczegółowo rozpatruję dwa przykłady tego rodzaju analizy: model kosmologiczny Godła (z zamkniętymi krzywymi czasopodobnymi) i problem nielokalności w mechanice kwantowej (w poglądach Johna Bella). Jeżeli w filozofii fizyki wyostrzymy swoje ambicje poznawcze i zapytamy o ostateczne wyjaśnienia (takie, które likwidowałyby wszelkie pytania), znajdziemy się w obszarze, który nazwałem metafizyką fizyki. W części czwartej pod tym kątem omawiam aktualne we współczesnej fizyce poszukiwanie tzw. teorii wszystkiego oraz propozycję ostatecznego wyjaśnienia w ujęciu Shahna Majida (który utrzymuje, że teoria ostateczna winna być samodualna). Problem wyjaśnień ostatecznych prowadzi do pewnych zapętleń logicznych, które analizuję na przykładzie dwu węzłowych etapów kosmicznej ewolucji — powstania życia i powstania świadomości. Trudno także uniknąć pytania Leibniza: dlaczego istnieje raczej coś niż nic? Następne dwie części są niejako zastosowaniem zasad mojej filozofii (wyłożonej w poprzednich częściach) do konkretnych zagadnień poruszanych w fizyce i kosmologii. W części piątej przedmiotem analizy są problemy z kręgu szczególnej i ogólnej teorii względności. Ponieważ są to teorie zgeometryzowane, podejście strukturalistyczne okazuje się w nich nad wyraz dogodne i owocne. Jego istotą, jak już wiemy, jest odczytywanie informacji ze struktury matematycznej (tzw. „egzegeza struktur") wykorzystywanej przez daną teorię empiryczną, w tym przypadku przez teorię względności, a nie narzucanie teorii własnych interpretacji. Pouczająca jest pod tym względem pułapka, w jaką wpadli Bergson i Whitehead w swoich poglądach na teorię względności. Strukturalistyczna metoda zastosowana do fizyki relatywistycznej pozwala dostrzec interesujące aspekty problematyki czasu, przestrzeni i przyczynowości...Filozofia i wszechświat Spis treści:   Strategia kompromisu CZĘŚĆ PIERWSZA Wstęp do nowej filozofii przyrody 1 Jak możliwa jest „filozofia w nauce"? 2 Nowa filozofia przyrody 3 Nauki przyrodnicze a filozofia przyrody CZĘŚĆ DRUGA WSTĘP Racjonalność i matematyczność świata 1 Czy świat jest racjonalny? 2 Czy świat jest matematyczny? 3 Czy kosmos jest chaosem? 4 Co to jest matematyka? 5 Przeciw fundacjonizmowi CZĘŚĆ TRZECIA W stronę filozofii fizyki 1 O języku fizyki 2 Ewolucja metody 3 Spór między esencjalizmem a fenomenalizmem w kontekście nauk empirycznych 4 Ontologiczne zaangażowania współczesnej fizyki 5 Kilka uwag o języku i ontologii 6 Ouine i Godeł — jeszcze o ontologicznych interpretacjach fizycznych teorii 7 Jak możliwa jest fizyka? — Dum deus calculat 8 Johna Delia filozofia mechaniki kwantowej 9 Strukturalizm w filozofii matematyki 10 Spór o realizm strukturalistyczny CZĘŚĆ CZWARTA Metafizyka fizyki 1 Teorie wszystkiego 2 Samodualność i wyjaśnianie 3 Logika stworzenia CZĘŚĆ PIĄTA Czas - przestrzeń - grawitacja 1 Henri Bergson i szczególna teoria względności 2 Whitehead i Einstein — dwa style myślenia 3 Czas i matematyka — przyczynek do zrozumienia struktury procesu 4 Matematyka i wyobraźnia w teorii grawitacji 5 Czas i przyczynowość w ogólnej teorii względności 6 Czasoprzestrzeń w fizyce i kosmologii 7 Czas i historia CZĘŚĆ SZÓSTA Filozofia kosmologii 1 Kosmologia i rzeczywistość 2 Graniczne zagadnienia fizyki i kosmologii 3 Nieskończoność w kosmologii 4 Wszechświat — środowisko człowieka 5 Kosmologiczne znaczenie ewolucji biologicznej 6 Kosmologiczna osobliwość a stworzenie Wszechświata 7 Czy granice metody są granicami Wszechświata CZĘŚĆ SIÓDMA Wszechświat nieprzemienny 1 Współczesne ewolucje pojęcia przestrzeni 2 Kilka uwag o geometriach nieprzemiennych 3 Ewolucja pojęć w fizyce — przyczynek do koncepcji analogii pojęć Nota od wydawcy Indeks nazwisk

Życie pełne jest wyzwań, zarówno wielkich, jak i małych. Rozwiązanie problemów z nimi związanych staje się możliwe dzięki rozwojowi naszej duchowości. W trakcie całej swojej kariery zawodowej, jako lekarz, nauczyciel i autor licznych bestsellerów, Deepak Chopra otrzymywał i nadal otrzymuje tysiące pytań od osób, które stają przed najróżniejszymi życiowymi wyzwaniami. Ludzie ci pragną wiedzieć, w jaki sposób wieść bardziej satysfakcjonujące życie, jak przezwyciężać problemy w związkach z innymi ludźmi oraz trudności natury osobistej. Jak najlepiej radzić sobie z pasywnie agresywnym przyjacielem? Jak przezwyciężyć stagnację w życiu zawodowym i przyspieszyć rozwój kariery? Jak w świecie, w którym tyle rzeczy nas rozprasza i stresuje, znaleźć czas na medytację? Pośród wszystkich tych pytań skrywają się odpowiedzi, które czekają na nasze odkrycie. W tej niezwykłej książce Chopra pokazuje nam, w jaki sposób możemy poszerzyć naszą świadomość, co stanowi klucz do skutecznego radzenia sobie z wszelkiego rodzaju problemami i konfliktami, jakie napotykamy na naszej drodze. ?Cała tajemnica polega na tym, że poziom danego problemu nigdy nie znajduje się na poziomie jego rozwiązania?, twierdzi Chopra. Wznosząc naszą świadomość do poziomu rozwiązania, możemy przekształcić problemy w okoliczności sprzyjające naszemu rozwojowi. Chopra prowadzi czytelnika do poznania tego, co określa on mianem ?prawdziwego ja?, w którym spokój ducha, jasność umysłu i mądrość służą nam za przewodnika w chwilach kryzysu i zwątpienia. Dla Chopry duchowość to przede wszystkim sprawa stanu naszej świadomości, nie zaś dogmatów religijnych czy polegania na konwencjonalnych wyobrażeniach Boga. ?Nie ma większej siły pozwalającej nam na osiąganie sukcesu w życiu oraz stały rozwój osobowy niż nasza własne świadomość?. Udzielając mnóstwa praktycznych rad, Duchowe rozwiązania dostarczają nam narzędzi oraz zapoznają nas ze strategiami postępowania, dzięki którym, wykorzystując naszą wewnętrzną siłę, z powodzeniem uda nam się stawić czoła życiowym wyzwaniom, a także mieć poczucie celu i prawdziwego spełnienia w życiu.

Arthur Schopenhauer (1788-1860) - jeden z najwybitniejszych niemieckich filozofów, choć w zasadzie nigdy nie stworzył żadnej filozoficznej szkoły, a jednak wywarł wielki wpływ na takich myślicieli jak Bergson (ze swoim intuicjonizmem), Nietzsche (ze swoją filozofią życia), a czerpali z niego także neokantyści i pragmatycy. Zwyklo się nazywać Schopenhauera twórcą pesymizmu filozoficznego. Jak pisze Jan Garewicz jego pesymizm nie miał nic współnego z katastrofizmem, a negacja postępu z zaprzeczeniem rozwoju nauki i techniki Uczył rezygnacji bez pokory, współczucia bez miłości bliźniego, buntu bez działania. Mity religijne przetransponował w filozofię świecką, a nadzieje i zwątpienia przeciętnego człowieka w światopogląd na wskroś arystokratyczny.

Jest to na polskim rynku wydawniczym pozycja wyjątkowa. Konwencję, w jakiej porusza się Marcińczak, umieścić by można na pograniczu wywiadu (gatunku typowo dziennikarskiego) i eseju (przynależnego bardziej do literatury pięknej). [...] Nie chodzi tu bowiem o wydobycie maksimum prawdy o konkretnym rozmówcy, osadzonym w rekonstruowanym przy pomocy reportera historycznym kontekście, ale raczej o trud dochodzenia do szeregu prawd na temat świata i jego przeżywania, możliwości poznawczych człowieka, historiozofii, które w takiej rozmowie, wspólnym wysiłkiem, mogą być odsłonięte. Czytelnik tej książki, który rozgląda się dookoła po swoim kulturowym otoczeniu, żeby znaleźć coś, co pomoże mu uczynić jego własne życie pełniejszym i szczęśliwszym, przekona się, że jej bohaterowie stawiają światu podobne pytania, że warto się trudzić i że trud ten nie będzie zmarnowany. To, co łączy prezentowane tu teksty, to także próba wyjaśnienia, jak się rodzą ludzkie pasje i jak się żyje z pasją. Marcińczak potrafi uruchamiać w swoich rozmówcach głębokie pokłady autorefleksji, może dlatego że sam nosi w sobie ciągle niezaspokojoną ciekawość świata, którą w rozmowach ujawnia. [...] Zwraca uwagę perfekcja tak zwanego warsztatu pisarskiego. Styl tych rozmów jest szlachetny, ale niepozbawiony znamion żywej mowy. Nie ma tu jednak irytującego – a modnego ostatnio – udawania, że zapisuje się wypowiedź w jej swobodnym toku, z wszystkimi kiksami, zahamowaniami, powtórzeniami, nadużywaniem zaimków itp. To zapis przemyślany, przez język dociera się do interesujących orzeczeń na temat świata – energia lektury nie może się wypalić przedwcześnie. To bardzo dobra książka, więcej: to książka potrzebna. W czasach, gdy media żywią się wyłącznie krwią, sensacją i śmiertelnym klinczem polityków, dzięki tekstom napisanym przez Marcińczaka odkrywamy postawy i tematy, które wcale nie są mniej ekscytujące, a przecież dają nadzieję, a nie chwilowe zapomnienie.

Warto sięgnąć po tę książkę! Choćby po to, by radykalnie zmienić swoje spojrzenie na rolę, jaka przypada w społeczeństwie artystom i sztuce. Od dawna przywykliśmy do myśli, że wolność i demokracja to pojęcia nierozłączne. A jednak Caroline Levine zamierza nas przekonać, że może być wręcz przeciwnie. Demokratyczna większość potrafi skutecznie tłumić to, co niepopularne lub niewygodne, a stąd już prosta droga do zniewolenia. Potrzebuje wyzwań, przed jakimi stawiają ją awangardowi artyści, aby nie mogła sobie wyobrażać, że jej `wola jest absolutna czy uniwersalna`. Koniec awangardy historycznej nie zamyka owego współoddziaływania, ponieważ to, co Levine nazywa logiką awangardy, regularnie powraca w przestrzeni publicznej. Według niej logika awangardy buduje także związek między sferą sztuki, która ukazuje nowe światy, uczy pokory, inspiruje, i sferą prawa, które nieustannie szuka złotego środka między człowiekiem a otaczającym go światem. Levine sięga po przykłady. Przywołuje wydarzenia artystyczne będące swego czasu przyczyną publicznych skandali: wykonany w latach dwudziestych minionego wieku przez Jacoba Epsteina pomnik ku czci pisarza Williama Henry`ego Hudsona, oblewany przez oburzonych farbą, rzeźba Richarda Serry, która miała stanąć na placu przed budynkiem federalnym w Nowym Jorku, Ptak w przestrzeni Constantina Brancusiego w 1926 roku uznany przez amerykańskich celników za tłuczek do kartofli, takie dzieła jak Ulisses czy Kochanek Lady Chatterley, głośne utwory Henry`ego Millera i wiele innych. A wszystko to przedstawia z urokliwą swobodą i zadziwiającą konsekwencją.

OSHO zastanawia się nad naturą radości z radykalnie innej perspektywy. W sposób pełen empatii i humoru dowodzi, że radość jest esencją życia i nawet poczucie nieszczęścia nie jest od niej oderwane. OSHO zachęca do sięgnięcia do zasobów radości poprzez wdzięczność za wyzwania i możliwości, jakie codziennie przynosi nam życie. Doszukujmy się tego, co dobre we wszystkim co nas otacza, zamiast wyznaczać warunki i kryteria naszego zadowolenia. Wcielając radość w życie, możemy osiągnąć stan równowagi i wewnętrznej harmonii.

Dobra teologia naturalna jest niezbędna w każdej poważnej refleksji nad wiarą. Chroni ją przed dowolnością, zabobonem i werbalizmem, dostarcza wyostrzonych narzędzi myślenia. Uprawianie teologii naturalnej pokazuje wszak, że nie jest dobrym zwyczajem przenoszenia namysłu nad Bogiem w pozaracjonalną przestrzeń, do której dostęp jest albo zupełnie niemożliwy, albo możliwy tylko pod warunkiem zgody na istnienie nadprzyrodzonego objawienia. Trudno się oprzeć wrażeniu, że jest to jedna z tych książek, które będą prawdziwym wzorem filozoficznej dyskusji, gdzie spory i różnice stanowisk prezentowane przez krytyków przedstawiane są z ogromną ostrożnością, uczciwością i intelektualną i wyrafinowaną erudycją. Tomik należy polecić przede wszystkim studentom filozofii, religioznawstwa oraz wszystkich nauk humanistycznych, a także wszystkim tym osobom, które prowadzą prace naukowo-badawcze w tych dyscyplinach.?

Dobra teologia naturalna jest niezbędna w każdej poważnej refleksji nad wiarą. Chroni ją przed dowolnością, zabobonem i werbalizmem, dostarcza wyostrzonych narzędzi myślenia. Uprawianie teologii naturalnej pokazuje wszak, że nie jest dobrym zwyczajem przenoszenia namysłu nad Bogiem w pozaracjonalną przestrzeń, do której dostęp jest albo zupełnie niemożliwy, albo możliwy tylko pod warunkiem zgody na istnienie nadprzyrodzonego objawienia. Zmierzenie się z tematem wieczności i życia wiecznego wydaje się obecnie ważne i potrzebne, gdyż ludzie żyjący na początku XXI wieku doświadczają skutków "wyzwalającego" procesu indywidualizacji i wchodzenia w świat nicości aksjologiczno-ontologicznej, które są związane z samotnością i bezcelowością jednostkowego istnienia. Człowiek jednak temu, co się wokół niego dzieje, usiłuje nadać utracony sens, dokonując interpretacji i reinterpretacji przeżytych doświadczeń. Niniejszy przyczynek do eschatologii filozoficznej oraz jego implikacje pozwalają mieć nadzieję, że problem nieuchronności śmierci nie będzie kojarzony jedynie z ostatecznym kresem ludzkiego życia.

Książka Europa wobec cywilizacji jest poświęcona życiu i dziełu niemieckiego filozofa Antona Hilckmana (1900–1970), który przedstawił jedną z nielicznych teorii cywilizacji i historii opartej na wewnętrznie spójnych założeniach naukowo-teoretycznych i metodologicznych. Jednocześnie jego badania porównawcze nad cywilizacjami stanowią ważny przyczynek do historii współczesnej. W szczególności dotyczy to prac z zakresu nauk filozoficznych i społecznych, w których na kanwie rozważań moralno-etycznych przedstawił koncepcję kultury i cywilizacji rozumianych jako wielowymiarowy fakt społeczny i polityczny, który w sposób decydujący wpływa na kształt społeczeństwa. Jako przykład mogą posłużyć jego analizy kondycji społeczeństwa okresu międzywojennego w Niemczech, czy też proces pojednania między narodami jako podstawa zjednoczenia Europy, w szczególności w kontekście stosunków polsko-niemieckich. Natomiast tłem jego rozważań i aktywności społecznej i politycznejsą cywilizacyjne uwarunkowania procesu zjednoczenia Europy na kanwie dramatycznych wydarzeń XX wieku. Obok analizy głównych dzieł Antona Hilckmana praca zawiera również niepublikowane dotychczas archiwalia czy korespondencję filozofa(m.in. z Feliksem Konecznym, Jędrzejem Giertychem, Janem Nowakiem-Jeziorańskim, ks. kard. Stanisławem Wyszyńskim i gen. Ch. de Gaulle’em).

Psalmy są „pieśniami serca”, a sercem w starożytności nazywano podświadomość. W stu pięćdziesięciu tekstach można znaleźć opis wszystkich duchowych doświadczeń człowieka. Książka odsłoni przed Czytelnikiem sposób osiągania życiowych celów; jak dostąpić duchowego uzdrowienia oraz Boskiej opieki, pokaże prawdę uwalniającą od lęku, złości, przesądu i od pokładania ufności w absurdalnych dogmatach. Joseph Murphy skupił się przede wszystkim na ezoterycznej, a nie liturgicznej wartości starożytnych pieśni. Autor wyjaśnia także znaczenie najważniejszych psalmów, jak i innych części Biblii, która jest drogowskazem i często ukazuje nam rozwiązanie wszelkich życiowych problemów... Wybrany fragment książki Psalm l Szczęśliwy mąż, który nie idzie za radą występnych, nie wchodzi na drogę grzeszników i nie siada w kole szyderców... (Psi, 1).    Pierwszy werset tego psalmu - a przy okazji całej księgi - mówi, że szczęśliwy jest człowiek, który nie idzie za radą występnych. Innymi słowy, jesteś szczęśliwy, gdy unikasz słuchania fałszywej propagandy świata, gdy nie wchodzisz w jego lęki, wątpliwości, błędne przepowiednie, negatywne idee i absurdalne przekonania na temat Boga i Jego prawd.    Powinieneś więc odrzucić wszystko, co nie pokrywa się z odwiecznymi prawdami i zasadami życia. Zrozum, że Nieskończona Inteligencja jest twoim przewodnikiem, doradcą i siłą, która pomaga ci w mierzeniu się z największymi problemami na świecie.    Nie wchodzi na drogę grzeszników. Zgrzeszyć znaczy „chybić celu", rozminąć się z tym, co w życiu najważniejsze. Grzeszysz wtedy, gdy nie wyrażasz swoich prawdziwych talentów, gdy się nie rozwijasz, gdy nie masz współudziału we wzroście i rozwoju całej ludzkości. Grzeszysz wtedy, gdy rozmijasz się z prawami umysłu. Myśl o dobru, a dobro pójdzie za tobą; myśl o złu, a doświadczysz zia. Zrozum, że cokolwiek poczniesz w swym umyśle i w co uwierzysz, wszystko to się urzeczywistni, bez względu, czy będzie to coś dobrego, czy złego. Jest rzeczą potwierdzoną, że wszystko, na co czekasz z ufnością, urzeczywistnia się.    Prawo życia jest prawem wiary. Idź, niech ci się stanie, jak uwierzyłeś (Mt 8,13). Uwierz w to, co największe i najlepsze, i oczekuj tego w życiu, a wtedy bez wątpienia to, co najlepsze, przyjdzie do ciebie. Twoim grzechem jest twoja błędna ocena, błędny sąd. Emerson powiedział kiedyś, że aby skorygować błąd muzyka, który uderza w fałszywy ton, trzeba go nauczyć grać poprawnie.       Nie siada w kole szyderców. Wyniosłe i pogardliwe nastawienie do innych wskazuje na to, że masz zaniżone poczucie własnej wartości. Może się okazać, że poniżasz samego siebie i gdy myślisz o sobie w ten sposób, masz skłonność do projektowania swojej nienawiści i samopo-tępienia na innych. Osoba z kompleksem niższości zawsze stara się skrytykować innych, stara się ściągnąć ich do swego poziomu. Zazdrosny zawsze stara się oszkalować tego, kto odniósł sukces.    „Chodzenie z Bogiem" oznacza, że gdziekolwiek się udajesz, Boska miłość idzie przed tobą, czyniąc cię szczęśliwym i radosnym. „Idziesz z Bogiem", gdy uświadamiasz sobie, że Bóg, Wszechmogący Żywy Duch idzie z tobą i przemawia przez ciebie. Gdy wchodzisz do supermarketu albo do biura, wnosisz ze sobą piękno, pokój, miłość i życzliwość. „Idziesz z Bogiem", gdy uświadamiasz sobie, że Bóg towarzyszy ci i ochrania cię, dokądkolwiek się udajesz. Bóg jest wszechobecny. To, co przykuwa twój wzrok, gdy idziesz ulicą, jest znakiem boskiej obecności. Zacznij dostrzegać Boga we wszystkim.    Pamiętaj, że zawsze podróżujesz w swym umyśle od problemu do rozwiązania. Staraj się za wszelką cenę nie zwracać uwagi na negatywne prognozy fałszywych proroków. Pesymiści, którzy malują wszystko w czarnych barwach, bardzo często posuwają się do totalnego biadolenia i gdy dajesz im posłuch, idziesz za radą występnych, ponieważ to, co oni mówią, zatruwa twój umysł.    Gdy dopuścisz do tego, żeby inni wpychali lęk do twego umysłu, zagubisz się i tym samym wejdziesz na drogę grzeszników, ponieważ gdy twoim umysłem rządzi lęk, zaczynasz przyciągać zgubę i klęskę. ...bo spotkało mnie, czegom się lękał, bałem się, a jednak to przyszło (Hi 3, 25).    Jest wiele osób, które można by nazwać „dobrymi". To ludzie, którzy przestrzegają reguł, zasad czy też odpowiednich ceremonii i rytuałów w swoich kościołach. Gdy jednak zachorują, popadną w jakieś cierpienie albo w finansowy kryzys, pomstują na Boga, mówiąc: „Dlaczego Bóg mi to zrobił?". Ludzie ci gorzknieją, zniechęcają się i porzucają swoje religijne wierzenia. Należałoby ich pouczyć, że wszystko, co złożą w swych podświadomych umysłach, urzeczywistni się w ich życiu. Nie chodzi tu o nominalne wierzenia - one nie mają znaczenia. Znaczenie ma to, w co ty szczerze wierzysz w głębi swego serca. To właśnie się urzeczywistnia.    Jesteś odpowiedzialny za to, co wybierasz. Możesz wybrać bycie królem albo niewolnikiem. Jesteś sumą swoich życiowych wyborów. Gdy narzekasz, jęczysz, marudzisz, gotujesz się ze złości i pomstujesz na swoje choroby i straty, to znaczy, że siedzisz w gronie szyderców. Jest niestety wiele osób, które gardzą prawami umysłu, sądząc, że inni odnieśli większy od nich sukces. Co więcej, ludzie tacy mają żal do tych, którzy odnieśli sukces i pną się wzwyż po drabinie życia.  

To książka dla tych, którzy wiedzą, że mają mało czasu. Za mało, by choć na chwilę nie przerwać codziennego galopu, życia w bezwładzie i ogłuszeniu - i nie zapytać samych siebie: Po co to wszystko? Skąd i po co w tym ja? Jak mam żyć? I co ze mną będzie, kiedy mnie tu zabraknie? Mogę na kogoś liczyć? A może zawsze byłem i będę sam? A może w ogóle nie będę? Hartman przygląda się uważnie, jak z tymi rozterkami radzili sobie filozofowie i myśliciele od Arystotelesa po egzystencjalistów i postmodernistów. Jego wyprawa w Krainę Największych Pytań jest fascynująca, bo czytelnik poznaje w jej trakcie samego siebie. `Myśli przychodzą i odchodzą, potem przychodzą znowu i znowu odchodzą, a życie toczy się, jakby ich wcale nie było. Życie przecież nie jest myśleniem. Myślenie jest raczej przerwą w życiu, niż jego integralną częścią` - pisze Hartman. Jego `Głupie pytania`, najmądrzejsze jakie człowiek może sobie zadać, są taką piękną przerwą w życiu. Potrzebną, byś wiedział, po co warto być. O takich jak Jan Hartman mówiono kiedyś l`enfant terrible, straszny bachor. Knąbrny i niewygodny, nieraz bezczelnie rozstawiający po kątach. Suwerenny i niezależny. W swoim myśleniu najszczerzej inny od nakazów obiegowej, tandetnej wiary, czy zwyczajów tej albo innej `wsi spokojnej`. Także filozoficznej. Tacy jak on są potrzebni jak tlen naszej kulturze: ospałej i zadowolonej z siebie, na powierzchni której królują niemrawe zbiorowe atawizmy i przymus poprawności, a we wnętrzu kotłuje się barbarzyństwo i głupota. prof. Zbigniew Mikołejko

Oddajemy w Państwa ręce książkę siostry Michaeli Pawlik, która jest katechetką Stowarzyszenia Ruchu Obrony Rodziny i Jednostki od wielu lat, podjęła wielką pracę przestrzegania społeczeństwa a szczególnie katolików, przed niebezpieczeństwami bezkrytycznego wchodzenia do destrukcyjnych ruchów kultowych i przyjmowania ?nowych??, obcych idei. Siostra Michaela w swoich książkach bezkompromisowo rozprawia się z niebezpiecznymi filozofiami Wschodu, sektami i ich wpływem na człowieka. Nie boi się słów ostrych, ale prawdziwych. Bez politycznej poprawności konsekwentnie ukazuje piękno i Prawdę, którą głosi Kościół katolicki.