Książka zawiera zbiór tekstów poświęconych percepcji. Autorami ich są artyści, których twórczość zaprezentowano na wystawie "Sposoby widzenia" - najnowszej odsłonie stałej ekspozycji muzealnej prezentującej prace twórców awangardowych i współczesnych. Na polifonię artystycznych głosów, które zebrano w tej publikacji, składają się manifesty, wiersze, eseje, jak również fragmenty dzienników, listów czy teksty krytyczne. Wystawa Sposoby widzenia. Kolekcja Muzeum Sztuki w Łodzi jest skoncentrowana na zagadnieniach związanych z percepcją wzrokową. Prace artystek i artystów zostały pogrupowane w tematyczne rozdziały, które eksplorują widzenie jako funkcję ciała i problem percepcji, a także jako społeczno-polityczny konstrukt wpływający na to, jak postrzegamy świat. Te wymiary kreacji artystycznej wyrażone są zarówno w dziełach sztuki, jak i w tekstach teoretycznych. Wielogłosowy charakter ekspozycji wzmacnia niniejsza antologia tekstów dotyczących percepcji. Zbiór ten może służyć jako pomoc przy zwiedzaniu wystawy, oferując wgląd w szerszy kontekst twórczości poszczególnych twórczyń i twórców. Może być więc towarzyszem podróży po kolejnych rozdziałach ekspozycji, dlatego też struktura tej książki odzwierciedla konstrukcję wystawy. Można jednak korzystać z niej również niezależnie od kolekcji Muzeum Sztuki i doświadczenia związanego ze zwiedzaniem ekspozycji. Antologia staje się wtedy kompozycją tekstów napisanych w przeróżnych poetykach, ale wskazującą na kluczowe w twórczości wybory metodologiczne, stając się poniekąd przekrojowym studium z "autoteorii". Antologia pokazuje, że kolekcja Muzeum Sztuki w Łodzi to nie tylko zbiór obiektów, lecz przede wszystkim zasób indywidualnych metod twórczych. Muzeum Sztuki to instytucja, która wiele się nauczyła od autorek i autorów prac zgromadzonych w jej zbiorach, a relacje z nimi od niemal stu lat budują jej tożsamość i kierunek rozwoju. Kluczowe dla nowej prezentacji kolekcji było więc stworzenie przestrzeni, w której nasza publiczność może wsłuchać się także w ich głosy.
Dobór naturalny: najgenialniejszy rzeźbiarz w historii życia.W najnowszej książce autor Samolubnego genu i Na skrzydłach wyobraźni zabiera nas w niezwykłą podróż ― przez ciała i zachowania zwierząt, aż po molekuły DNA ― by pokazać, jak dobór naturalny rzeźbi życie w nieskończonej różnorodności form.Z typową dla siebie klarownością i błyskotliwością Dawkins odsłania zarówno genialne rozwiązania ewolucji, jak i jej osobliwe pomyłki, proponując przełomowe spojrzenie na historię życia. Pokazuje, że ciało, zachowania i geny każdego organizmu są niczym księga ― archiwum światów jego przodków. Drobne dłuta doboru naturalnego rzeźbią każdy szczegół: od biochemicznych zakamarków po każdą komórkę ciała. Zoolog przyszłości, badając nieznane zwierzę, będzie w stanie odtworzyć światy, które kształtowały jego przodków. Doskonale zamaskowana pustynna jaszczurka nosi na grzbiecie „namalowany” krajobraz piasków i kamieni, zapis dawnych pustyń, na których przeżyli jej przodkowie ― i jeszcze dawniejszych światów zakodowanych w genach: genetycznej księgi umarłych.Książka Dawkinsa roi się od fascynujących przykładów twórczej mocy doboru naturalnego ― zdolnego kreować arcydzieła, a jednocześnie zaskakiwać pozornymi pomyłkami ewolucji. Po drodze autor rozprawia się z krytykami „perspektywy genowej”, a na koniec stawia prowokacyjne pytanie: czy wszystkie nasze geny można postrzegać jako gigantyczną kolonię współpracujących wirusów?Genetyczna księga umarłych to książka odważna, obrazowa i inspirująca ― otwierająca oczy na dawne światy, z których wszyscy się wywodzimy.Każde stworzenie jest księgą ― trzeba tylko nauczyć się ją czytać.
Dlaczego więc człowiek po prostu i człowiek pogranicza zyskali w ówczesnej Rzeczypospolitej status obcych? Czyżbyśmy żyli w kraju radykalizujących się mniejszości oraz zagubionej większości, która nie jest do końca pewna swego, nie potrafi znaleźć dla siebie silnego wyrazu w przestrzeni publicznej i uwiarogodnić się jako swoja?Pytam o to ponownie 14 stycznia 2019 roku i wciskam te słowa w litą skałę polskiej ściany płaczu. Nie do Boga są adresowane. Tylko my możemy sprawić, że Paweł Adamowicz jest i będzie dla nas wszystkich swój. I to wobec jego tragicznej śmierci wszystko, co ludzkie raz na zawsze przestaje być obce. FragmentCzłowiek po prostu. Paweł Adamowicz (14 I 2019)
Po latach lektur zarówno świadectw Żydów, którzy w Polsce przeżyli wojnę, jak i tekstów autorstwa nie-Żydów odsłonił się przede mną obraz, z którym nie oswoiłem się do dzisiaj i który mnie przeraża – obraz głębi i zasięgu antysemityzmu polskiego społeczeństwa podczas okupacji. No i złączone z nim i równie bulwersujące zjawisko (napisałem na ten temat oddzielną książkę, pod tytułem Strach): jak można było w Polsce być antysemitą po wojnie?!
Nie wiem czy przeświadczenie, że takie pytanie jest urgujące wymaga w ogóle uzasadnienia, już choćby dlatego, że przecież połowa, z grubsza biorąc, trzech milionów polskich Żydów została wymordowana w miejscu zamieszkania, albo tuż obok, to znaczy na widoku okolicznej ludności. Czyż tego rodzaju krwawy spektakl, którego byli świadkami, nie powinien był raz na zawsze wyleczyć Polaków z antysemickich uprzedzeń? Ale żeby nie potraktowali Państwo mojego zdumienia za dowód pięknoduchostwa oderwanego od realiów i konkretów życia społecznego, pozwolę sobie zacytować polskiego chłopa, który większą część okupacji spędził w podrzeszowskiej wsi, z której pochodził, a poza tym, zasłużył się literaturze polskiej jako jeden z ważniejszych poetów XX wieku.
Albert Camus prowadził notatniki w latach 1935-1959. Konfrontuje się w nich nieustannie ze światem i samym sobą. Ciekawy wszystkich i wszystkiego, opowiada anegdoty, notuje pomysły i komentuje swoją twórczość. Od wpisów lapidarnych do krótkich szkiców. Pełno przemyśleń i rozmyślań, obrazków, filozoficznych zapisków, listów, zalążków utworów, notatek z lektur, namysłów nad twórczością, życiem, światem. Notatniki to świadectwo pragnienia harmonii, do której dąży poprzez najbardziej strome ścieżki. Po raz pierwszy po polsku w całości, w jednym tomie, w przekładach Krzysztofa Umińskiego, Tomasza Swobody i Jana Marii Kłoczowskiego.
Andrzej Karbownik urodził się w 1947 r. w Orzeszu. Jest profesorem nauk technicznych, a zarazem specjalistą do spraw górnictwa węgla kamiennego. W latach 2002-2008 był dziekanem Wydziału Organizacji i Zarządzania Politechniki Śląskiej w Gliwicach, a w latach 2008-2016 rektorem tej uczelni. Przez pięć lat pełnił również funkcję prezesa zarządu Państwowej Agencji Restrukturyzacji Górnictwa Węgla Kamiennego w Katowicach oraz był wiceministrem gospodarki w rządzie Jerzego Buzka. Obecnie, mimo możliwości przejścia na emeryturę, nadal prowadzi zajęcia na politechnice, dzieląc się wiedzą i doświadczeniem ze studentami, a także stoi na czele rady Fundacji Rozwoju Kardiochirurgii im. prof. Zbigniewa Religi w Zabrzu.
Na początku 2024 r. – jak sam mówi: „z długo dojrzewającej w nim potrzeby wewnętrznej” – rozpoczął pisanie dziennika, którego celem była dokumentacja życia codziennego w otoczeniu rodziny, przyjaciół i znajomych, ale też próba dodania własnego, subiektywnego komentarza do aktualnych wydarzeń w Polsce oraz podjęcia polemiki z osobami z tzw. „świecznika”. Wyważone, choć czasami cięte i dowcipne oraz zabarwione ironią przemyślenia, nieraz w odniesieniu do felietonów i artykułów innych, znanych autorów, stanowią silny głos w przetaczającej się przez kraj dyskusji na tematy zarówno polityczno-gospodarcze, jak i światopoglądowe. Swoje zapiski Andrzej Karbownik nazwał „Dziennikiem harnasia”. Dlaczego tak? Bo „harnaś to mężczyzna ślebodny”, czyli niezależny i wolny. A takim właśnie czuje się autor niniejszej publikacji.
„Wielkimi zaletami książki, poza wciągającymi opisami codzienności, przybliżeniem ludzi i miejsc bliskich autorowi oraz dosadnymi komentarzami na temat polityki, gospodarki czy świata akademickiego, są jej styl i walory literackie. Andrzej Karbownik wyróżnia się wyjątkową umiejętnością snucia narracji – pisze dynamicznie, z wyczuciem języka, nie unikając ostrych sądów i opinii. Jego oceny są jednoznaczne, bezpośrednie, czasem bezkompromisowe… Język, jakim operuje, jest barwny, wartki i pełen sarkazmu, co sprawia, że »Dziennik harnasia« czyta się gładko i z dużym zainteresowaniem. Obok rozbudowanej warstwy dotyczącej życia publicznego, czytelnik uzyskuje wgląd w intymny świat autora, który nadaje książce wyjątkowy charakter”.
z recenzji Iwony Flanczewskiej-Rogalskiej
Sohaila Abdulali zaczyna swoja książkę od wyznania jako nastolatka padła ofiarą zbiorowego gwałtu. Trzydzieści lat później przez Indie przetacza się fala protestów po brutalnym gwałcie i śmierci studentki Jyoti Singh, a stary, internetowy artykuł, który Abdulali opublikowała po napaści staje się wiralem. Po latach aktywizmu i pracy na infolinii dla ofiar gwałtu i zajmowania sie tematyka przemocy seksualnej zawodowo, zmuszona jest do powrotu do traumatycznych wydarzen sprzed dekad. O czym mówimy, kiedy mówimy o gwałcie to książka przejmująco szczera, momentami bolesna, ale też niosąca nadzieję. Autorka rozmawia z przetrwankami, z osobami pracującymi seksualnie, z dominami, edukatorkami, aktywistkami, prawniczkami i przygląda się tematom seksu oraz przemocy seksualnej z różnych perspektyw. Na własnym przykładzie pokazuje, że otrzymanie zrozumienia i wsparcia ze strony rodziny jest możliwe; że da się o tym rozmawiać z dziećmi; ze nie ma się czego wstydzić. I jak ważne jest to, jak mówimy o przemocy seksualnej. Stawiając odpowiednie pytania, Abdulali odsłania głęboko zakorzenioną w naszych społeczeństwach kulturę gwałtu. Kto według naszych wyobrażeń pada ofiarą gwałtu? Kto gwałci? Czy to doświadczenie niszczy na zawsze? Czy możliwe jest zbudowanie świata bez gwałtu? Jak wychować chłopców, aby jako dorośli mężczyźni nie gwałcili? I jak po takim doświadczeniu znów odczuwać radość? Opowiedzenie o doświadczeniu gwałtu nie zawsze spotyka się z nagrodą w postaci oczekiwanej ulgi, domknięcia pewnego etapu czy też zwykłej sprawiedliwości. Zdarza się, że przetrwanki mówią, a wszyscy zachowują się tak, jakby nic się nie stało.
NIKOTYNA ALKOHOL KOKAINA PEYOTL MORFINA ETER APPENDIX Świństwo, ogłupiająca trucizna, ohyda. Tak Witkacy określał narkotyki, o których działaniu miał okazję się przekonać. Po raz pierwszy wydane w 1932 roku eseje to relacje z doświadczeń autora z każdą z używek, których szkodliwy wpływ na człowieka potępił, jeszcze zanim oficjalnie zrobiło to społeczeństwo. Niniejsza publikacja została opatrzona wstępem dr Anny Żakiewicz – witkacolog, która w fascynujący sposób odkrywa przed czytelnikiem kulisy powstania niektórych prac artysty oraz jego eksperymentów.
Autor analizuje trzy trendy wywierające coraz dotkliwsze piętno na cywilizacji zachodniej i kreśli konsekwencje ich kulminacji. Część pierwsza dotyczy dekadencji. Nawraca ona w historii cyklicznie po okresie ekspansji i szybkiego rozwoju cywilizacji. Jej istotą jest względna sytość i stopniowy demontaż systemu wartości, który do tej ekspansji i rozwoju się przyczynił. W okresie dekadencji następuje polaryzacja polityczna, rozwarstwienie ekonomiczne, zadłużenie państw i ich niska sprawczość. Kluczową cechą dekadencji jest niezdolność elit do rozwiązywania faktycznych problemów. Elity są bowiem pochłonięte „sygnalizowaniem cnoty”, czyli demonstrowaniem przywiązania do fikcyjnych wartości powoływanych do życia przez bieżące mody. Finałem dekadencji jest nawarstwienie się problemów i cywilizacyjny kryzys.
Druga część dotyczy demografii. W całym świecie cywilizowanym rodzi się coraz mniej dzieci przypadających na jedną kobietę. Prowadzi to do starzenia się ludności, coraz większej jej części wymagającej opieki państwa i coraz mniejszej części pracującej i utrzymującej to państwo. Jednocześnie, w państwach demokratycznych, osoby starsze i potrzebujące opieki mają coraz więcej głosów i przegłosowują pracujących i obciążają ich coraz większymi podatkami. Jakie czynniki wywołały ten trend? Czy jakakolwiek polityka państwa może go odwrócić?
Tematem trzeciej części jest klimat. Kraje cywilizowane produkują dwutlenek węgla, który zwiększa temperaturę na Ziemi i może doprowadzić do tego, że obszary okołorównikowe, gdzie mieszkają miliardy ludzi, staną się niezdatne do zamieszkania i będą źródłem dużej presji migracyjnej na resztę globu. O ile faktycznie może wzrosnąć temperatura? Czy można temu racjonalnie przeciwdziałać? Czy faktycznie podejmowane działania są racjonalne?
Czwarta część kreśli perspektywy na przyszłość. Są one mroczne, ponieważ każdy z rozważanych trendów przyniesie poważne problemy, a ich nałożenie się spotęguje chaos.
(Opis Autora)
Czy Melpomena mówi już po śląsku? to zbiór esejów i rozmów nie tylko o śląskim teatrze, ale także o śląskiej historii oraz pamięci. Wiele regionalnych spektakli stawało się bowiem inscenizacją tych wydarzeń, które nie mieściły się w ramach usankcjonowanej polityki historycznej. Przedstawienia powstawały z osobistego przeżycia wielu traum i przybierały frapujący kształt sceniczny. Melpomenę uczyli mówić po śląsku: Stanisław Ligoń, Stanisław Bieniasz, Kazimierz Kutz, Robert Talarczyk, Szczepan Twardoch, Zbigniew Rokita To ich dokonania formują wyobrażenia o Górnym Śląsku, to w tych wizjach od dekad odnajduje się tłumnie przychodząca na kolejne premiery publiczność. To ciekawy i bardzo potrzebny szkic krajobrazu teatralnego Śląska, widzianego oczami miłośnika muzy w śląskiej mazelonce i badacza jej konkretnych wcieleń/przedstawień. prof. Dorota Fox Autor wprowadza ład zarówno w ocenę dokonań teatralnych, jak i dotychczasową wiedzę o nich. A książka spełnia ważne funkcje społeczne, popularyzując zachodzące przemiany na polu odradzania się języka śląskiego. prof. Andrzej Linert Krystian Węgrzynek - dr nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa, regionalista, publicysta. Pracuje w Instytucie Badań Regionalnych Biblioteki Śląskiej. Od 2023 jest redaktorem naczelnym rocznika Zaranie Śląskie. Współpracuje z Wydziałem Humanistycznym Uniwersytetu Śląskiego. Zajmuje się kulturą i historią Górnego Śląska. Napisał książki: Języki mitu, historii i religii w literaturze na Górnym Śląsku oraz Śląskiem wiedziony. Opowieść biograficzna. Z Alojzym Lyską rozmawia Krystian Węgrzynek. Opracował teksty dramatyczne Kazimierza Gołby (Nad Odrą wstaje zorza, Autochtonka) oraz Alojzego Lyski (Mianujom mie Hanka oraz Godajom mi Helmut), które wydała Biblioteka Śląska. Współredagował zbiory: Obraz medialny Górnego Śląska w okresie międzywojennym i Teatr Ś/śląski. Historie mówione. Pochodzi ze Starych Panewnik i tam mieszka w domu przodków.
"Podwójne zęby Szalonego Carla. Szkice z frontu" Dariusza Sośnickiego to książka o przeżywaniu wspólnoty poprzez doświadczenia literackie. Autor z pasją zabiera nas na spotkania z poezją Marcina Świetlickiego, mniej znaną twórczością Wisławy Szymborskiej, prozą "trochę dziwnego chłopaka" Maksa Blechera, Tove Ditlevsen, Doroty Kotas, Wioletty Grzegorzewskiej czy Mateusza Górniaka. Sośnicki zastanawia się też nad samą ideą eseju. I nic nie jest tu ani proste, ani oczywiste.
"Inacząc" Franczaka to eksperymentalna, autorska forma dialogu poety, prozaika i wykładowcy z dziełami takich pisarzy jak Jonathan Littell, Don DeLillo, czy Paul Auster. To nie tylko krytyka literacka, ale próba nowego odczytania, napisania i zrozumienia klasycznych tekstów kultury. W zbiorze esejów Franczaka dzieła zmierzają w zaskakujących kierunkach, a towarzyszy im pytanie: "Co by było gdyby?". Autor rozbiera dzieło literackie na części, sprawdza jak to wszystko działa, zastanawia się, czego oczekujemy od fikcji, romansu, tragedii, zachęca do wzniecania literackich awantur - twórczego przepisywania, bez strachu i bez końca.
Aranżacje w kolorze Blue. Notatki o miłości i budowaniu sobie życiaGłośny esej znanej brytyjskiej poetki eksploruje powszechne, lecz nadal marginalizowane w literaturze doświadczenie, jakim jest życie w pojedynkę. Czy szczęście bez miłości romantycznej jest w ogóle możliwe? Co zrobić, by singielstwo przeżywać nie jako niepełny stan przejściowy, lecz pełnoprawne bycie? Jak nawiązać bezpieczną relację z samą i samym sobą? Amy Key w swojej autobiograficznej książce zgłębia uczucia i stany niewygodne, więc często pomijane milczeniem: pisze o desperacji, wstydzie, zazdrości, miłosnych rozczarowaniach czy upokarzających porażkach. Towarzyszką jej zmagań jest płyta "Blue" Joni Mitchell, która na dobre i na złe ukształtowała rozumienie miłości przyszłej pisarki."Aranżacje w kolorze Blue" to jednak walka z modelem uczucia wpajanym nam zarówno przez tradycyjne rodziny, jak i popkulturowe wzorce. Podróżując we własnym towarzystwie, urządzając mieszkanie, folgując swoim zachciankom, ale też dbając o przyjaciół i przyjmując ich pomoc, Key próbuje zdefiniować miłość na nowo; odkrywa formy więzi i troski, których często nie doceniamy. Odnajdzie się w tej książce każdy, komu zdarzyło się samotnie otworzyć butelkę wina, podpatrywać z nostalgią pary tulące się w samolocie czy rzucać w zakupową manię, jakby relacja z przedmiotami mogła nas uchronić przed nieodwzajemnioną miłością. Amy Key, odważnie odsłaniając swoją intymność, niesie mimo wszystko nadzieję: pokazuje, że można zbudować dobre życie poza granicami romantycznych relacji."Na taką książkę czekałam całe życie. Absolutnie piękna, śmieszna i prawdziwa".Dolly Alderton"Piękna, bolesna i wyzwalająca książka. Amy Key pisze czule i przenikliwie o życiu, w którego centrum nie znajduje się miłość romantyczna".Olivia Laing
Tom esejów, w których James Baldwin mierzy się z kwestiami amerykańskiego rasizmu, afroamerykańskiej i amerykańskiej tożsamości, nierówności społecznych i w których wiele miejsca poświęca roli pisarza. Opowiada o Harlemie po swoim powrocie z Paryża i o podróży na amerykańskie Południe, kiedy wybuchała tam właśnie walka o równouprawnienie w szkołach. Relacjonuje paryski kongres czarnych pisarzy i artystów z 1956 roku, w którym wziął udział. Wdaje się w literackie polemiki, pisze krytycznie o Andr Gidzie i Williamie Faulknerze, kreśli portret Richarda Wrighta, starszego o pokolenie afroamerykańskiego autora, będącego najpierw jego mistrzem, a potem antagonistą. Barwnie przedstawia wieloletnią i pełną napięć przyjaźń z Normanem Mailerem. Teksty, zróżnicowane formalnie: jedne mają charakter intelektualnej spekulacji lub reminiscencji, a inne są podobne do reporterskich zapisków, dają interesujący wgląd w życie literackie lat pięćdziesiątych i atmosferę ówczesnych debat. Jak zawsze u Baldwina, na pierwszy plan wysuwa się jego własna postawa osoby zaangażowanej, ale i samokrytycznej, niebojącej się dzielić swoimi wątpliwościami i wahaniami, próbującej opisywać rzeczy w ich złożoności, nieustannie negocjującej swój status Amerykanina.
Bertrand Russell (1872-1970) angielski filozof, logik, matematyk, eseista, pisarz, laureat Nagrody Nobla (1950) w dziedzinie literatury, także działacz społeczny, socjalista utopijny, pacyfista, propagator ateizmu, jeden z twórców filozofii analitycznej, uczeń Wittgensteina, autor kilkudziesięciu książek, w tym napisanego wspólnie z Alfredem Northem Whiteheadem fundamentalnego dzieła Principia Mathematica.W zbiorze esejów Pochwała lenistwa wydanych pierwotnie w 1937 roku zajmuje się Russell zagadnieniami z pogranicza filozofii, socjologii i etyki, w tym genealogią faszyzmu, socjalizmem, cywilizacją Zachodu, wychowaniem młodzieży, ale też kometami, czy owadami. W tytułowym eseju pisze: W świecie, w którym nikt nie będzie zmuszany do pracy przez więcej niż cztery godziny na dobę, wszyscy, którzy mają takie potrzeby, będą mogli oddać się badaniom naukowym, a malarze będą mogli malować nie przymierając głodem, bez względu na to, jak doskonałe będą ich malowidła. Młodzi pisarze nie będą musieli przyciągać uwagi czytelników tanią sensacją, aby w ten sposób zyskać niezależność materialną potrzebną do napisania monumentalnego dzieła, na które, gdy czas nadejdzie, nie starcza już sił i zdolności. Ludzie, którzy w trakcie swojej pracy zawodowej zainteresują się jakąś dziedziną gospodarki lub polityki, będą mogli rozwijać swoje pomysły bez popadania w pułapkę akademickości, która tak często nadaje pracom ekonomistów uniwersyteckich charakter rozważań oderwanych od rzeczywistości. Lekarze będą mieli czas, by zaznajamiać się z postępem wiedzy medycznej, a nauczyciele nie będą dłużej czynić rozpaczliwych wysiłków, aby przy pomocy tradycyjnych metod nauczać rzeczy, których sami nauczyli się w młodości, a które mogły w międzyczasie być przez naukę odrzucone. Nade wszystko zaś zapanuje szczęście i radość z życia zamiast nerwowego napięcia, przemęczenia i złej przemiany materii. Wykonywanej pracy będzie dość dużo, aby odpoczynek pozostał przyjemnością, a jednoczenie nie dość dużo, by mogła ona doprowadzić do stanu wyczerpania. Ponieważ zatem w czasie wolnym ludzie nie będą zmęczeni, nie wystarczą im już rozrywki bierne i jałowe.Co najmniej jeden procent ludności poświęci zapewne czas wolny od pracy zawodowej zajęciom o pewnej społecznej doniosłości, a ponieważ ich poziom życia nie będzie zależał od tych zajęć, nic nie będzie hamować ich oryginalności i nie zmusi ich do trzymania się wzorów ustalonych przez autorytety starszego pokolenia. Ale korzyści płynące z czasu wolnego nie ograniczą się do przypadków wyjątkowych. W warunkach umożliwiających szczęśliwe życie zwykli mężczyźni i kobiety staną się lepsi, mniej skłonni do prześladowania innych i mniej wobec innych podejrzliwi. Zaniknie zamiłowanie do wojen, częściowo z powodów, o których mowa była wyżej, a częściowo dlatego, że wojna pociągałaby za sobą konieczność długiej i ciężkiej pracy. Pogoda ducha jest tą cechą charakteru, której świat potrzebuje najbardziej, ale nie rodzi się ona w bezustannej walce, lecz w życiu płynącym w spokoju i poczuciu bezpieczeństwa. Współczesne metody produkcji dały nam możność zapewnienia spokoju i bezpieczeństwa wszystkim. Zamiast tego wolimy jednak, by jedni się przepracowywali, a inni wegetowali w nędzy. Jak dotąd godziliśmy się znosić trudy, które konieczne były, gdy nie istniały jeszcze maszyny i trudno powiedzieć, byśmy pod tym względem zachowywali się rozumnie nie ma jednak powodu by postępować nierozumnie bez końca.
AzardKiedy w październiku 1923 roku eksplozja niszczy warszawską Cytadelę, w ruch zostaje wprawiona policyjno-wojskowa maszyneria śledcza. Choć z braku dowodów trudno dociec przyczyny wybuchu - czy był to samozapłon, przypadkowe podpalenie, czy długo przygotowywany zamach? - niektórzy za wszelką cenę starają się obarczyć winą komunistów. Paweł Kozioł w swojej polifonicznej powieści, którą czyta się jak wciągający thriller polityczno-sądowy, zdarzenia z tamtego czasu uzupełnia jednak o wątek fantastyczny. Oto bowiem okazuje się, że bohaterowie "Azardu" działają z podszeptu Słowackiego, który pokątnie zawiaduje polskimi dziejami z grobu na paryskim Montmartrze. Po co to robi? Bo pragnie Polski krwawej i okrutnej, państwa pogrążonego w nieprzemijającym stanie wyjątkowym, które bezwzględnie rozlicza się ze swoimi wrogami, tym samym torując sobie drogę do nowoczesności."Azard" to znakomicie skrojona powieść opisująca mało znany wycinek międzywojennej historii, ale przede wszystkim oryginalny głos w dyskusji o długim cieniu, jakim romantyzm kładzie się na naszej - polskiej - współczesności.Fragment powieści:Wypełnił się cykl kolejny, kolejne szczeblowanie. Rodzaj ludzki postawił jeszcze jeden krok na rozciągniętej, lecz nieustępliwie pnącej się w górę spirali, a wtedy poruszyła się i moja truna w wilgotnem łonie cmentarza Montmartre. Ja, com w niej leżał jak na popielisku wypalonego stosu, wzbudziłem w sobie zmysł magnetyzerski, by, wolny od ciężaru ciała, rozejrzeć się po świecie. Przez te lat kilkadziesiąt, przez kilkanaście przebudzeń, doskonaliłem w sobie umiejętność, którą za życia zdradzały sny i poemata. Należało ją tylko skutecznie odwrócić, żeby soki żywotne w kwiat poszły, nie w korzeń, i tym sposobem zacząć pośmiertną pracę.Paweł Kozioł (ur. 1979) - autor pięciu książek poetyckich, kilku prac naukowych, programów grających w szachy i powieści "Wariant la Plata", która znalazła się na krótkiej liście nominowanych do Nagrody Conrada. Tym razem bierze na warsztat historię pewnego wybuchu, zbrodni sądowej i polskiej kolektywnej nieświadomości.
Stajemy właśnie u progu rewolucji w psychiatrii i neuronauce. Po pięćdziesięciu latach zakazów, kryminalizacji i obaw nauka wreszcie pokazuje nam, że psychodeliki nie muszą być ani niebezpieczne, ani szkodliwe. Wręcz przeciwnie: stosowane zgodnie z przetestowanymi, bezpiecznymi i etycznymi zaleceniami stanowią najskuteczniejszy i najbardziej innowacyjny środek leczenia zaburzeń zdrowia psychicznego, od depresji, przez zespół stresu pourazowego, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, po problemy z odżywianiem, uzależnienia i przewlekły ból.Profesor David Nutt, jeden z najważniejszych dziś neuropsychofarmakologów, poświęcił piętnaście lat na badania substancji psychodelicznych, a także stworzył pierwszy ośrodek naukowy zajmujący się tą tematyką. W swojej przełomowej książce wyjaśnia, że odpowiednio stosowane psychodeliki ze względu na swoje niezwykłe właściwości powinny funkcjonować jako substancje lecznicze.Psychodeliki to książka, z której dowiesz się, czym tak naprawdę są magiczne grzyby, ayahuasca czy ketamina; w jaki sposób wpływają one na działanie ludzkiego mózgu i jak przełomowe mogą się stać w medycynie XXI wieku. To również fascynująca podróż w czasie, która ukazuje, jak substancje psychodeliczne wykorzystywali nasi przodkowie zarówno ci sprzed tysiącleci, jak i ci, których najbardziej z psychodelikami kojarzymy: z szalonych lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku.*Profesor David Nutt jest jednym z naukowców, którzy odegrali kluczową rolę we wskrzeszeniu po kilku dekadach przerwy szeroko zakrojonych badań nad psychodelikami takimi jak LSD czy psylocybina. W niniejszej książce opisuje swoje pionierskie projekty dotyczące ich wpływu na mózg i potencjału w leczeniu depresji, a także wnioski z eksperymentów przeprowadzonych przez inne zespoły, między innymi z udziałem pacjentów cierpiących na uzależnienia, traumy lub inne problemy psychiczne. W merytoryczny, a jednocześnie przystępny sposób ukazuje zarówno obiecujące możliwości, jak i zagrożenia związane z użyciem tych substancji.Psychodeliki to lektura obowiązkowa dla wszystkich zainteresowanych miejscem psychodelików we współczesnej nauce i medycynie. MACIEJ LORENC, autor książki Czy psychodeliki uratują świat?
"Mowa zen" Alana Wattsa to pochwała nieszablonowego myślenia, zachęta do wyglądania poza ustalone ramy rzeczywistości i obcowania z bezpośredniością życia. Watts, błyskotliwie i z poczuciem humoru, wywraca do góry nogami nasze wyobrażenia o świecie, dzięki czemu tracimy złudzenia, lecz otwieramy się na czar i tajemniczość istnienia. Lektura jego tekstów - inspirowanych buddyzmem zen i taoizmem - pomaga nam zrozumieć, że to, co wydaje się nam oczywiste, wcale takim nie jest, a przed nami jeszcze wiele do odkrycia.
Kultura europejska jest uwięziona w przekonaniu o linearnym postępie. Ma to wiele plusów, ale i nie mniej minusów. Wydaje się nam, że ustawami albo perswazją zmienimy ludzką mentalność. Mądrzy Persowie wcześnie zdali sobie sprawę, że walka dobra i zła w nas samych nigdy nie ustanie. Bóg Mitra miał tysiąc oczu i uszu. Nigdy nie spał. Poruszał się uzbrojonym w strzały, topory i maczugi szybkim rydwanem. W walce wspomagali go herosi, wśród nich do dziś wszechobecny w Iranie Rustam, pogromca smoków, wiedźm i pięknych kobiet czyhających na głodnych miłości samotnych wędrowców. Razem odnosili zwycięstwa, póki z Północy nie przybyła Nausz, centkowana mucha roznosząca kłamstwo. Fałsz i pożądliwość, raz zasiane, mnożyły się jak chwasty. Choć stanowiły truciznę, przyjmowano je, zwłaszcza wśród elit, jak największą słodycz. Zwodzeni kłamstwem i pożądaniem ludzie stawali się nieomal marionetkami przeznaczenia. A mimo to kolejne pokolenia z pomocą Mitry i jego herosów stawały do walki. Wcale nie syzyfowej, jak nie jest pracą syzyfową – patrząc ludzką, a nie boską miarą – pielenie chwastów. Co robić? Wciąż to samo. Robić dobrze, co do nas należy.
Kompromis nie jest zapisany w naszych genach. W cywilizacjach, które nie potrafiły obchodzić się z różnorodnością, każde odstępstwo od zbiorowej normy groziło konfliktem. Jedność wymuszano bez pardonu: kijami, banicją, konfiskatą majątku, w ostateczności gniewem „ludu”, często sterowanym, przed czym nie cofają się nawet demokratyczne rządy. Rozumiano, że zgoda prowadzi do dostatku. Nie wiedziano, jak okiełznać naturalną różnorodność. Starożytny grecki pasterz Hezjod zalecał przede wszystkim szacunek dla prawa (ale też uważne przyglądanie się sędziom), bo bez niego ludzie pożrą się nawzajem jak dzikie zwierzęta. Zaraz za nim na drodze do dobrobytu położył pracę, uczciwość i oszczędność. Nie zapomniał, że przyjazny sąsiad jest skarbem, o który trzeba nieprzerwanie zabiegać, gdyż niezgoda to prosta droga do nieszczęść.
O tym, jak nie otwierać drzwi złu, które samo dobrze wie, którędy wejść, traktują eseje tej książki. Ich wspólnym mianownikiem jest podejście historyczne i zarazem obywatelskie. Dotyczą rządzących i rządzonych, populistów i technokratów (ich role nie zawsze są jednoznaczne, wbrew temu, o czym nas się zapewnia), demonstrantów i policji, uchodźców i pograniczników, pokoju i wojny, realizmu i emocji w polityce, wreszcie kobiet i mężczyzn w sytuacjach ekstremalnych.
JAN M. PISKORSKI – historyk na Uniwersytecie Szczecińskim, długie lata wydawca w Poznaniu, eseista, bywa też tłumaczem. Laureat nagrody Berlińsko-Brandenburskiej Akademii Nauk za całokształt twórczości. Jego książka Wygnańcy. Przesiedlenia i uchodźcy w dwudziestowiecznej Europie (PIW 2010) otrzymała nagrodę ministra nauki i szkolnictwa wyższego oraz nominacje do nagrody „Polityki” za najlepszą książkę historyczną roku oraz nagrody literackiej „Srebrny Kałamarz”. Współpracuje z „Odrą”, „Więzią”, „Kwartalnikiem Literackim Wyspa”, „Gazetą Wyborczą”, „Polityką”, „Rzeczpospolitą”. W ostatnich latach wydał w Bellonie: Polska – Niemcy. Blaski i cienie tysiącletniego sąsiedztwa, Pomeranika, Gorzka sól historii. Migracje i transformacje, w szczecińskiej Książnicy Pomorskiej Spacer między słowem a obrazem (z fotografikiem Timmem Stützem), w Universitasie eseje Bitwy o przeszłość. Nauka, polityka, media, edukacja, a w Oficynie Wydawniczej Atut opowiadania Syrena i profesor.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
