Antologia tekstów Thomasa Mertona w wyborze i przekładzie Aleksandra Gomoli, ze wstępem i komentarzami Krzysztofa Bielawskiego. To wyjątkowe drugie wydanie zostanie wzbogacone zdjęciami autorstwa Thomasa Mertona.

Dzieci rosną, ale Dobre Anioły nadal nad nimi czuwają. Ta opieka jest bardzo potrzebna także dziewczynkom i chłopcom przystępującym do Pierwszej Komunii Świętej, by potrafili dobrze się przygotować do tego wyjątkowego dnia i właściwie go przeżyć, pamiętając, co jest w nim najważniejsze. Na końcu albumu dzieci znajdą szablon figurki Anioła Stróża - samodzielnie wykonana będzie przypominała o naszych Niebieskich Orędownikach i ich opiece nad nami.

Pasjonująca opowieść z ogromną pasją. "Daily Telegraph" Jako historyk lord Norwich wie doskonale, co ma rzeczywiste znaczenie. Jako pisarz posiada wyczucie piękna, także językowego, oraz czarujący dowcip. "Spectator" Lord Norwich po mistrzowsku panuje nad jakże rozległym i złożonym tematem. Ów zaś należy do najbarwniejszych w historii. "The Economist" - Dzieje papiestwa bez tajemnic - Od świętego Piotra do Benedykta XVI - Poczet zwierzchników Kościoła: święci, światowcy i pustelnicy, mistycy, lubieżnicy i żołnierze, politycy i intryganci Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój [...] I tobie dam klucze królestwa niebieskiego. Na tych kilku słowach Jezusa, zacytowanych w Ewangelii św. Mateusza, spoczywa cała budowla Kościoła Rzymskokatolickiego. Książka prowadzi czytelnika chronologicznie przez dzieje kolejnych zwierzchników Kościoła, właśnie od św. Piotra poczynając. Św. Piotr i św. Paweł zginęli w Rzymie, stolicy Cesarstwa Rzymskiego. Ale od razu na początku książki autor stawia pytanie, czy tylko dlatego, że tam znajdują się ich groby, Rzym stał się papieską stolicą i centrum chrześcijaństwa, które przecież powstało i rozwinęło się na wschodnich wybrzeżach Morza Śródziemnego? Bardzo szybko wynikł spór o prymat w chrześcijańskim świecie. Tym samym w opowieści Norwicha sprawy doktrynalne i wewnątrzkościelne zaczynają przeplatać się z wątkami politycznymi, a historia papieży staje się historią imperium, a potem całej Europy.  

?Korona i krzyż. Czas Piastów i Jagiellonów? ? fascynująca, bogato ilustrowana i pięknie wydana książka. Opowiada o narodzinach potęgi państwa polskiego oraz o narodzinach wiary naszego narodu. Ukazuje niezbicie, iż kształtowanie się i umacnianie chrześcijaństwa w epoce panowania Piastów i Jagiellonów wiązało się nierozerwalnie ze wzrostem siły Polski, aż do powstania wielkiego mocarstwa. Książka jest tak wciągająco napisana, że z wielką ochotą zanurzamy się wraz z autorem w odległe wieki. Mimo iż wiedzie nas przez czasy odległe, jest zaskakująco aktualna. Pokazuje, jak powinno funkcjonować zdrowe państwo. Mądrej i barwnej opowieści Krzysztofa Ożoga towarzyszą zdjęcia wybitnego artysty i patrioty, Adama Bujaka, który przywołuje liczne ślady dawnej, wspaniałej Polski. ?Korona i krzyż. Czas Piastów i Jagiellonów? prof. Krzysztofa Ożoga stanowi tom pierwszy 4-tomowej Historii Polski pt. ?Kościół na straży polskiej wolności?, na którą składają się ponadto: tom 2. ?Przedmurze chrześcijaństwa. Czas królów elekcyjnych? prof. Józefa Szaniawskiego, tom 3. ?Naród bez państwa. Czas zaborów? dr Martyny Deszczyńskiej, tom 4. ?Czas walki z Bogiem 1918-1991? prof. Andrzeja Nowaka. Tworzenie się i rozwój narodu polskiego oraz polskiej państwowości ukazano w powiązaniu z umacnianiem się Kościoła na naszych ziemiach. Kościół był zawsze gwarantem tej państwowości oraz nierozerwalnie z nią związanej wolności, suwerenności. Cała seria przemawia słowem, które wspomaga piękny obraz.

W książce zawarte zostały szczegółowe omówienie ikon maryjnych, ich historii i teologii. Wnikliwym i szczegółowym analizom tradycyjnych przedstawień ikonicznych towarzyszą fragmenty Akatystu w tłumaczeniu autora.

Kanony Pamfilosa z apostolskiego synodu w Antiochii Prawo kanoniczne świętych Apostołów Kary świętych Apostołów dla upadłych Euchologion Serapiona

"Praktyczny modlitewnik dla najmłodszych" to praktyczna pomoc w nauce pierwszych modlitw. Praktyczny uchwyt, dzięki któremu można mieć książkę zawsze przy sobie. Praktyczna oprawa, dzięki której książka jest wytrzymała i... praktyczna. To praktyczna i dobra książka!

INSPIRUJĄCA OPOWIEŚĆ O MUZYCZNEJ I DUCHOWEJ PRZYJAŹNI. Papieski maestro to książka, która opowiada historię niezwykłej przyjaźni między amerykańskim dyrygentem żydowskiego pochodzenia, a papieżem-Polakiem. To przejmująca opowieść o muzycznej i duchowej wędrówce przedstawicieli dwóch różnych religii, którzy poprzez świat muzyki odnaleźli siłę, by umacniać pokój i jedność w głęboko podzielonym świecie. Ich ponad siedemnastoletnia współpraca zaowocowała znaczącymi wydarzeniami muzycznymi - jak koncert dla upamiętnienia Holokaustu, czy Koncert Pojednania - które w niezwykły sposób przyczyniły się do głoszenia przesłania Jana Pawła II o pokoju i zrozumieniu między chrześcijanami i żydami, muzułmanami i ludźmi różnych wiar na całym świecie. Maestro Gilbert Levine miał niezwykły przywilej dyrygowania koncertami dla Jego Świątobliwości papieża Jana Pawła II przez 17 lat […]. Porywająca książka sir Gilberta o jego podróżach do Krakowa, Watykanu i innych miejsc będzie duchowym wzbogaceniem każdego, kto przeczyta tę, jedyną w swoim rodzaju, kształcącą opowieść. Stanisław Kardynał Dziwisz, Arcybiskup Krakowa Kraków, 10 listopada 2010 roku

Przyczyny kryzysu, który przechodzi obecnie Kościół są wielorakie. Skandale księży pedofilów i przymusowe dymisje biskupów, karierowiczostwo w Watykanie i afery finansowe nie są niczym nowym. Ale chodzi głównie o kryzys duchowy: wiary i moralności. Kryzys instytucjonalny, za który ponoszą odpowiedzialność Episkopaty i Kuria Rzymska. Kryzys w stosunkach ze współczesnością, z kulturą świecką. Tekst Giana Franco Svidercoschiego jest nie tylko aktem oskarżenia czy oburzenia, ale także wyrazem miłości do Kościoła. Posłowie ks. Adama Bonieckiego.

Idealny prezent na Pierwszą Komunię Świętą! Niedziela to świąteczny dzień. Dzieci nie muszą iść do szkoły, a rodzice do pracy. Wszyscy mogą odpocząć, mają czas, żeby pójść na spacer, odwiedzić dziadków. W każdą niedzielę dzieje się coś jeszcze. Pan Bóg zaprasza nas na spotkanie! Dlatego idziemy do kościoła na Mszę Świętą. Ale... czasem ziewamy w kościele, bo nie rozumiemy, co się dzieje podczas Mszy. Warto to zmienić! Nigdy już nie będziesz się nudził na Mszy Świętej, jeśli poznasz jej tajemnice. Piękne kolorowe ilustracje Marii Gromek sprawiają, że książka jest jedynym w swoim rodzaju prezentem.

Chrześcijanie to najwięksi buntownicy, którzy wiedzą, że do źródła idzie się pod górę i pod prąd!Słyszałem kiedyś, że jeśli na czele stada owiec staje lew, to wszystkie owce muszą stać się lwami. Lew Judy pokazał, że pójście za Nim wymaga ,,pazura"". Szczególnie dziś potrzeba nam chrześcijaństwa dotykającego życia i przenikającego do szpiku kości, gdyż tylko takie może przetrwać próbę czasu.Dlatego nie chcę się z Tobą dzielić wyczytanymi teoriami, ale życiem, które stało się punktem wyjścia do napisania tej książki. Znajdziesz w niej historie ludzi, którzy zechcieli podzielić się ze mną swoimi dylematami, a często tragediami życiowymi, prosząc, abym przestrzegł innych przed wyborami, które sprawiły, że ich chrześcijaństwo stało się karykaturą ideału. Mam nadzieję, że po jej przeczytaniu zrozumiesz, że warto zaryzykować życie dla Boga, który umiłował nas do końca. Tego Ci życzę z całego serca!

Błogosławiony Jan Paweł II w czasie pobytu w Lisieux w 1980 roku, stwierdził, że ?święci [to ludzie, którzy] się nigdy nie starzeją?. Zawsze są młodzi w miłości i entuzjazmie życia, które toczy się zazwyczaj małymi, wąskimi drogami. Teresa to święta ?małych dróg?. Znaczy to, że czyniła drobne gesty w życiu z uwagą i miłością. Czyniła rzeczy zwykłe w sposób niezwykły. Każdy z nas w istocie tego samego pragnie i może być do niej podobny. Podejmujemy ten trud w modlitwie. Modlitwa nowenny jest szczególnie cenna, gdyż cechuje ją wytrwałość w pragnieniu osiągnięcia obranego celu i ?jest zawsze przy mnie?. Podjęta pierwszego dnia i kontynuowana przez kolejne osiem dni kształtuje charakter, umacnia wiarę i nadzieję. Przede wszystkim zaś stawia ciągle w obecności Boga. Nowenna o szczęśliwą godzinę śmierci wypływa z serca Teresy. Niech jej pragnienie stanie się naszym pragnieniem wyrażanym codziennie w modlitwie ?na małej drodze życia?.

„Bóg jest naszym Ojcem, a my Jego dziećmi. Ta prawda najbardziej uniwersalna, ta rzeczywistość została z wiarą, nadzieją i miłością na nowo «odczytana» przez Teresę z Lisieux. Została ona w pewnym sensie na nowo odkryta przez doświadczenie wewnętrzne jej serca i jej życia, które trwało tylko dwadzieścia cztery lata. […] Dziękujemy Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu za świętych. Dziękujemy za św. Teresę z Lisieux. Dziękujemy za to piękno – i głębokie, i proste, i czyste – które objawiło się w niej Kościołowi i światu. To piękno zachwyca. A Teresa z Lisieux ma szczególny dar zachwycania pięknem swojej duszy. Nawet jeśli wiemy, że to piękno było trudne i że wzrastało w cierpieniu, nie przestaje ono radować swym czarem oczu naszej duszy. […] Owocami tej wspaniałej pracy wewnętrznej buduje się Kościół, Królestwo Boże na ziemi. […] Dzięki niej Kościół odnalazł całą swoją prostotę i świeżość”. Bł. Jan Paweł II, fragment homilii, Lisieux, 2 czerwca 1980 r.

Klasyka duchowości chrześcijańskiej, najbardziej poczytne po Biblii dzieło chrześcijańskie w najnowszym przekładzie znakomitego tłumacza, dominikanina o. Wiesława Szymony. ""O naśladowaniu Chrystusa"" to popularny poradnik życia chrześcijańskiego, który stał się jedną z najbardziej rozpowszechnionych ksiąg chrześcijańskich. Popularność zdobył nie tylko wśród katolików, ale również wśród protestantów, a nawet niechrześcijan. Forma dialogu ucznia z niewidzialnym Mistrzem, która często pojawia się na kartach książki, nadaje jej niezwykły charakter. Dzieło Tomasza a Kempisa mówi wsprost, jak godnie i prawdziwie żyć.

W cieniu jasnogórskiej ikony Matki Bożej, w ostatnich dniach roku kościelnego, dokładnie w tygodniu poprzedzającym uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata, polscy biskupi gromadzą się na wspólne rekolekcje. Jak usłyszeliśmy w trakcie ubiegłorocznych rekolekcji, wszyscy, a więc i biskupi, potrzebujemy czasu, aby pogłębić naszą więź z Chrystusem, ponieważ to ona, ostatecznie, jest warunkiem owocnego pasterzowania. Wybrane fragmenty Dziejów Apostolskich prowadziły nas od jerozolimskiego Wieczernika poprzez swoiste żniwa Ducha Świętego w popaschalnej Jerozolimie, do osobistego świadectwa Piotra o Jezusie i reakcji Apostoła wobec pierwotnej wspólnoty przeżywającej kryzys, aż po misyjne otwarcie i przeżycie w Samarii Zielonych Świąt pogan. W tych wszystkich wydarzeniach zaczerpniętych z życia pierwszego Apostoła odkrywaliśmy, w jaki sposób w całej ułomności swojej ludzkiej postaci św. Piotr coraz bardziej otwierał się na Ducha Świętego i dawał się Mu poprowadzić. (fragmenty Przedmowy bp. Wojciecha Polaka)

Jest to bez wątpienia książka w pedagogice polskiej nowatorska, niezwykle ważna w filozofii i teorii wychowania, doskonale rekonstruująca źródła i główne idee etyki Józefa Tischnera oraz ogarniająca całościowo implikacje jego filozofii dla podstaw teoretycznych i zasad realizacji pedagogiki dobra (agatologicznej), książka napisana gruntownie, przejrzyście, jasno, przekonywająco i pięknie. Jest to wzorcowy przykład odczytania dla pedagogiki pism filozofa, nie pisanych z myślą o przeznaczeniu ich i umiejscowieniu w pedagogice i wychowaniu, a zatem rekonstrukcji pedagogii „implicite", dyskretnej, odczytanej pośrednio, nie wprost z pism filozoficznych, „zobaczenie - jak pisze Autorka - wychowana w filozofii bezpośrednio z nim nie związanej". z recenzji prof. zw. dra hab. Zbigniewa Kwiecińskiego

Kapłaństwo było decyzją świadomą, której nigdy nie żałowałem. Inaczej rzecz się ma z celibatem. Kiedy wstępowałem do seminarium, nie za bardzo zdawałem sobie sprawę z tego, na co się decyduję. Kościół często bardzo mocno, i słusznie, wypowiada się na tematy moralne, wymaga od ludzi odpowiedniego zachowania. Nie stosuje jednak takich samych kryteriów do samego siebie. Jeśli chce on pouczać innych, niech zacznie od siebie. Skoro tego nie czyni, to teraz za to płaci spadkiem zaufania czy właśnie niesprawiedliwymi ocenami. Jestem antykomunistą, i to jest główny element mojej tożsamości. Jestem przeciwnikiem tego, co określane jest mianem michnikowszczyzny. Opowiadam się przeciw politycznej poprawności. W dużym skrócie, choć żadna z partii nie reprezentuje w pełni moich poglądów, to popieram Prawo i Sprawiedliwość, z którym nie zgadzam się tylko w sprawie ludobójstwa na Wołyniu i Podolu. Dla Kościoła najlepszą sytuacją jest, gdy lekko się go prześladuje. Nie mocno, bo wtedy bywa sparaliżowany, ale lekko powinno się nas od czasu do czasu podszczypywać, bo to daje nam siłę i dynamizm, wyrywa z drzemki i uświadamia, że nie ma nic za darmo. Księdza Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego nie trzeba nikomu w Polsce przedstawiać. Jest to, bez wątpienia, najbardziej znany ksiądz diecezjalny w naszym kraju. Zasłynął walką o oczyszczenie archidiecezji krakowskiej z agentów. To on rozpoczął nigdy niedokończoną lustrację w polskim Kościele. To on ostrzegał przed mianowaniem biskupa Wiktora Skworca metropolitą katowickim. To on osobiście protestował, gdy Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie przyznał doktorat honoris causa Adamowi Michnikowi. To on od dawna walczy o upamiętnienie rzezi wołyńskiej. To on spiera się, niekiedy ostro, z tymi Ukraińcami, którzy za swojego bohatera narodowego uważają Stepana Banderę. Sprowadzenie działalności księdza Isakowicza-Zaleskiego tylko do protestów, walki czy sporów ideowych byłoby wielką niesprawiedliwością. Od lat 80. duchowny ten znany jest także jako społecznik, który całe swoje życie poświęcił osobom niepełnosprawnym. Dla nich prowadzi Fundację im. Brata Alberta i ośrodek w Radwanowicach, w którym zresztą mieszka. Wielu pamięta go jako odważnego opozycjonistę, mocno prześladowanego przez bezpiekę. Są tacy, dla których jest on przede wszystkim duszpasterzem Ormian, od lat przemierzającym Polskę, by dotrzeć z ormiańską mszą do tych, którzy takiej posługi potrzebują. Wymienione aktywności wcale nie wyczerpują działalności krakowskiego duchownego. Jest on także felietonistą „Gazety Polskiej" (to chyba zresztą jedyny duchowny diecezjalny, który ma własną cotygodniową rubrykę w świeckim, ogólnopolskim tygodniku), blogerem, którego strona jest jedną z najpopularniejszych stron kapłańskich w sieci, i wreszcie autorem książek i poezji. Jeśli do tego dodać częste wizyty w telewizjach i rozgłośniach radiowych oraz rozmowy z licznymi dziennikarzami, aż trudno uwierzyć, że czas na to wszystko znajduje jedna osoba. Tak duże spektrum zainteresowań nie jest jednak jedyną cechą charakterystyczną księdza Isakowicza--Zaleskiego. Równie istotne jest także to, że nie ma niemal nikogo, komu by się ten duchowny nie naraził. Jego własny metropolita, kardynał Stanisław Dziwisz, nie znosi go za lustrację, a także za wytykanie (bardzo wytrwałe) politycznego, proplatformer-skiego zaangażowania nie tylko samego kardynała, ale także jego najbliższego otoczenia. Prymas Polski kardynał Józef Glemp określał go „nadubowcem" (także za lustrację). Dla hierarchii greckokatolickiej jest wrogiem publicznym numer jeden. Unicki arcybiskup przemysko-warszawski w listach kierowanych do metropolity krakowskiego domagał się zrobienia z księdzem Tadeuszem porządku. Podobne emocje żywią wobec duchownego także ukraińskie władze, które nie wpuściły go na polskie uroczystości do Lwowa. Niedopatrzeniem byłoby pominięcie emocji, jakie niekiedy żywią wobec niego także politycy czy komentatorzy z prawej strony sceny politycznej. Ksiądz Isakowicz-Zaleski wielokrotnie narażał się choćby Prawu i Sprawiedliwości, ostro i jednoznacznie krytykując prezydenta Lecha Kaczyńskiego za jego postawę w sprawie rzezi na Wołyniu czy wspieranie Wiktora Juszczenki. Nie przepadają za nim także liderzy PJN, którzy uważają, że przeszkadza on w pojednaniu polsko-ukraińskim. Z drugiej jednak strony ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski ma prawdziwych fanów (a niekiedy wręcz wyznawców). Na sprawowane przez niego msze ormiańskie ściągają tłumy. Często są to osoby, które z ormiańskością nie mają nic wspólnego, ale utożsamiają się z wizją Polski i polskiego Kościoła, jaką prezentuje krakowski duchowny. Tłumy gromadzą się także na licznych spotkaniach z księdzem Isakowi-czem-Zaleskim. Sam uczestniczyłem tylko w kilku. Część z nich poświęcona była lustracji, część Wołyniowi czy szerzej Kościołowi. Zawsze miałem wrażenie, że ludzie wręcz spijają każde słowo z ust księdza Tadeusza. Długotrwałe oklaski po niemal każdej wypowiedzi też nie pozostawiają wątpliwości, że ze zdaniem księdza ci ludzie, niekiedy wcale nie będący blisko wiary, naprawdę się liczą. I gdyby było trzeba, poszliby za nim w ogień. Skąd taka siła przekonywania? I dlaczego ten duchowny budzi tak silne emocje? Odpowiedzią jest przede wszystkim jego odwaga i otwartość, z jaką mówi o najtrudniejszych nawet sprawach. Ksiądz Isakowicz-Zaleski jeśli uznaje, że coś trzeba zrobić, jeśli dostrzega rażącą niesprawiedliwość, nie siedzi z założonymi rękami. Działa. Nie liczą się przy tym koszty, także osobiste. Jeśli dostrzeże gdzieś prawdę, bez wątpienia się nią zajmie. Można się niekiedy nie zgadzać z jego metodami, można nie podzielać jego diagnoz, ale nie sposób odmówić mu szczerości, odwagi i wierności rozpoznanej przez siebie prawdzie. Ta książka jest próbą zrozumienia, dlaczego ksiądz Isakowicz-Zaleski angażuje się w takie a nie inne sprawy, skąd bierze się jego silą, a także jak rozumie on swoje kapłaństwo. Rozmawiałem z księdzem Tadeuszem wiele godzin pod altanką w Radwanowi-cach, bo chciałem się dowiedzieć, „o co księdzu tak naprawdę chodzi?". I dowiedziałem się. Chodzi o prawdę, o sprawiedliwość, o pamięć. Z pewnymi diagnozami czy opiniami nadal się nie zgadzam, ale nie zmienia to faktu, że teraz lepiej rozumiem nie tylko przyczyny zaangażowania księdza Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego, ale także polski Kościół. Z ra-dwanowickiego wzgórza widać naprawdę sporo. I choć perspektywa to odmienna od biskupiej, i z pewnością daleka od hurraoptymizmu, to warto się z nią zapoznać. Choćby po to, by zrozumieć, dlaczego tak mało księży diecezjalnych angażuje się w życie publiczne, dlaczego mamy problem z przywództwem w Kościele, a także by odpowiedzieć sobie na pytanie, czy grożą nam skandale seksualne na miarę tych z Europy Zachodniej. Tomasz P. Terlikowski – Wstęp do ksiażki Chodzi mi tylko o prawdę Duchowny do zadań specjalnych – ksiądz Tadeusz Isakowicz - Zaleski – ma odwagę mówić głośno o tym, o czym inni tylko szepcą. To nie jest grzeczny wywiad – dotyka trudnych tematów: niedokończonej lustracji w polskim Kościele homoseksualizmu części duchownych zasadności celibatu zaangażowania politycznego duszpasterzy relacji biskupów z podwładnymi działalności księdza Natanka ludobójstwa na Kresach Wschodnich Z książki dowiesz się ponadto: co wyróżnia kościół ormiański w Polsce, dlaczego księża zrzucają sutanny, czy nauczanie religii w szkołach ma sens, czy Lech Kaczyński powinien spoczywać na Wawelu oraz jak działa Fundacja im. Brata Alberta. Ta książka pomoże nie tylko zrozumieć, o co chodzi księdzu Isakowiczowi-Zaleskiemu, ale także lepiej poznać Kościół w Polsce. Ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski (ur. 1956), duchowny archidiecezji krakowskiej, duszpasterz Ormian, opiekun osób niepełnosprawnych intelektualnie oraz współzałożyciel i prezes Fundacji im. Brata Alberta i Oświatowego Towarzystwa Integracyjnego w Radwanowicach. Poeta, pisarz, publicysta i bloger, stały felietonista „Gazety Polskiej". W latach 70. współpracownik opozycji demokratycznej i prasy niezależnej, a w latach 80. podziemnej „Solidarności" i Duszpasterstwa Ludzi Pracy w Nowej Hucie--Mistrzejowicach. Dwukrotnie pobity przez tzw. nieznanych sprawców. Autor głośnej książki Księża wobec bezpieki na przykładzie archidiecezji krakowskiej (Nagroda im. Józefa Mackiewicza - 2007) oraz publikacji o Kościele ormiańskim i Kresach Wschodnich, m.in. Przemilczane ludobójstwo na Kresach, Nie zapomnij o Kresach, Moje życie nielegalne. Wielokrotnie nagradzany za bezkompromisowe dążenie do prawdy (m.in. Nagroda im. Pawła Włodko-wica, Kustosz Pamięci Narodowej). Za pracę na rzecz osób niepełnosprawnych otrzymał Order Uśmiechu (1998) i Nagrodę Lodołamacz 2008. Od 2010 roku jest proboszczem parafii ormiańskokatolickiej pw. Świętej Trójcy dla Polski południowej, z siedzibą w Gliwicach, oraz przedstawicielem mniejszości ormiańskiej w Komisji Wspólnej Rządu i Mniejszości Narodowych i Etnicznych. Chodzi mi tylko o prawdę Spis Treści   Wstęp Życie po lustracji Kapłaństwo Służba Kościół Ormianin Ukraina

Nie jest to typowa książka na temat wychowania dzieci. Autorka, przelała na papier swoje doświadczenia i techniki wychowawcze, jakich nauczyła się, przeżywając swoje codzienne problemy z Bogiem. Ukazuje ona Boga jako doskonałego rodzica, który wychowuje i zmienia serca ziemskich rodziców oraz uczy ich wychowania ich własnych dzieci.

Rekolekcje wygłoszone do studentów w warszawskim kościele Dominikanów. Kaznodzieja pyta, jak ufać sobie w czasach kryzysu obietnic? Jak zaufać komuś, gdy słowa często są już tylko zabawą? Odpowiedź odnajdujemy w Ewangelii, która zaprasza nas do tego, by oprzeć się na skale Słowa Życia. Dzięki słowu danemu nam od Boga, nasze słowa odzyskują zdrowie, a miłość szczęśliwie się zakorzenia. Maciej Biskup OP - Dominikański kaznodzieja. Przez kilka lat towarzyszył braciom nowicjuszom i studentom w ich dominikańskiej formacji; obecnie - redaktor naczelny Wydawnictwa W drodze. Znany jest ze swojego zaangażowania w dialog ekumeniczny, głównie z Kościołem Prawosławnym, którego refleksja teologiczna oraz piękno liturgii i ikony są mu szczególnie bliskie. Pracuje w Studium Chrześcijańskiego Wschodu przy warszawskim klasztorze na Służewie. Ekumenia to dla Macieja Biskupa ewangeliczne wezwanie chrześcijan do nawrócenia i przełamania schizmy w sobie i w stosunkach z innymi, to integracja sakramentu ołtarza i sakramentu brata. Autor bloga "Burzenie bastionów", na podstawie którego powstała książka "Ocalić w sercu" (2010).

Zapis wygłoszonych na Jamnej w 2008 roku rekolekcji zmarłego nagle o. Andrzeja Hołowatego OP, który przez całe życie zafascynowany był nade wszystko Ewangelią. Mówił o Niej z takim entuzjazmem, że zaciekawiał, przyciągał, inspirował, niepokoił. Miał niezwykłą wrażliwość i umiejętność słuchania. Andrzej Hołowaty OP (1960-2011) znany był przede wszystkim jako nieprzeciętny kaznodzieja, katecheta kochany przez „trudną” młodzież, a także miłośnik jazzu, wytrawny czytelnik, zafascynowany m.in. genialnym samoukiem Gustawem Thibonem czy medytacją zen. W latach 1996-2000 był redaktorem naczelnym Wydawnictwa W drodze. Najdłużej pracował w Rzeszowie, gdzie odprawiane przez niego Msze Święte przyciągały wiernych z całego miasta. W 2009 roku zamieszkał na Jamnej, ceniąc sobie zarówno prowincjonalną codzienność, jak i „najazdy” młodzieży. Zmarł nagle 25 sierpnia 2011 roku. Był zafascynowany nade wszystko Ewangelią - mówił o Niej z takim entuzjazmem, że zaciekawiał, przyciągał, inspirował, niepokoił. Miał niezwykłą wrażliwość i umiejętność słuchania. Pełen poczucia humoru, radości życia i zachwytu dla piękna natury – mówią o nim przyjaciele.