Przyrodnicza książka roku 2019 według „Sunday Times” Nocne żuki wpatrzone w Drogę Mleczną toczą kulkę nawozu po linii prostej. Żółwie morskie, langusty i ćmy odnajdują drogę, kierując się polem magnetycznym Ziemi. Wieloryby zachowują niezmienny kurs, pokonując tysiące mil, a ptaki po przemierzeniu całego oceanu trafiają do swojego gniazda na maleńkiej wysepce. David Barrie zaprasza nas do zgłębienia tajników nawigacji zwierząt i wyjaśnia, w jaki sposób stworzenia duże i małe – a wśród nich i człowiek ? orientują się w przestrzeni. Autor rozmawia z naukowcami z różnych stron świata i odwołuje się do przełomowych odkryć noblistów w dziedzinie neuronauki, ukazując zadziwiające zdolności najrozmaitszych zwierząt. Supernawigatorzy… przedstawiają cuda zwierzęcej nawigacji, byśmy mogli choć trochę zrozumieć złożoność i piękno otaczającej nas przyrody. Czy wiesz, że: Mrówki kierują się nie tylko słońcem, wiatrem i znakami orientacyjnymi. Wewnętrzny zegar i mechanizm liczenia kroków wskazują im, jaką pokonały odległość. Motyle przelatują tysiące kilometrów, posługując się finezyjnym kompasem słonecznym. Większość z nas całkowicie zarzuciła dawny zwyczaj uważnego przyglądania się otoczeniu i ciągłego – nawet nieświadomego – śledzenia, gdzie jesteśmy i dokąd zmierzamy. Pisarstwo Barrie’go jest porywające i przesycone duchem przygody. Fascynująca lektura. „Financial Times” Ta książka to elegia o czasach sprzed GPS-u, który uczynił z nas wszystkich jednocześnie geniuszy i idiotów. „Daily Express” Pasjonująca lektura zarówno dla szczurów lądowych, jak i dla żeglarzy. „Geographical Magazine” David Barrie, brytyjski pisarz o bardzo urozmaiconym życiu zawodowym. Studiował psychologię eksperymentalną i filozofię na Uniwersytecie Oksfordzkim. Potem pracował między innymi jako marynarz pokładowy na promie, dyplomata, analityk służb wywiadowczych, menedżer kultury i działacz na rzecz reform społecznych. Jest członkiem Royal Institute of Navigation. Supernawigatorzy. Jak zwierzęta odnajdują drogę dostała złotą nagrodę Nautulusa za rok 2019.
W XVI wieku w Krakowie pojawiają się stałe zakłady drukarskie, które zaczynają produkować nowe książki, łatwiej osiągalne dla mieszkańców stolicy od rękopiśmiennych. Wśród tych nowości wydawniczych, oprócz ksiąg religijnych, historycznych, medycznych czy prawniczych, znalazło się też miejsce dla różnych historyj: śmiesznych, łzawych, ekscytujących lub pouczających opowieści o przygodach Gryzeldy, Sowiźrzała, Aleksandra Wielkiego, Ezopa, Meluzyny, Magielony czy Marchołta. Kim byli ludzie, którzy sięgali po te opowieści? Jak poczytna była naprawdę dawna literatura popularna? Jak wyglądało życie tych tekstów i co może nam ono powiedzieć o kulturze książki w dawnym mieście?Andrzej Tadeusz Staniszewski szuka odpowiedzi na te pytania, traktując dawne opowieści popularne jako to, czym były one pierwotnie: ważny element zmieniającego się świata wczesnonowożytnej kultury pisma, ale też przede wszystkim część codziennego doświadczenia dawnych krakowian. Śledząc losy tych tekstów od momentu ich wejścia na rynek wydawniczo-księgarski miasta pod Wawelem po chwile, kiedy trafiały one w ręce jego mieszkańców, autor opracowania pokazuje, czym te opowieści były dla ich pierwszych odbiorców, oraz ich rolę w upowszechnieniu się tak dla nas oczywistego zjawiska jak łatwo dostępna książka, która ma dawać swoim czytelnikom przede wszystkim przyjemność i odpoczynek.Dr Andrzej Tadeusz Staniszewski (ur. 1987) absolwent Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 2018 roku obronił tam pracę doktorską poświęconą losom popularnych historyj w dawnym Krakowie. Kierownik finansowanego przez Narodowe Centrum Nauki projektu Funkcjonowanie narracyjnych tekstów popularnych we wczesnonowożytnej aglomeracji krakowskiej. W swoich badaniach zajmuje się przede wszystkim wczesnonowożytną literaturą popularną, kulturą dawnego Krakowa, literacy studies, funkcjonowaniem dawnego rynku książki, retoryką i kulturą wizualną dawnej Europy (zwłaszcza emblematyką). Interesuje się również współczesną kulturą popularną, w szczególności filmem i komiksem.
La monografía de la Dra. Agata Komorowska aborda una de las cuestiones centrales de la lingüística descriptiva, esto es, la deíxis, analizando el fenómeno deíctico basándose en un corpus del espanol periodístico, lo cual ya de por sí constituye una novedad. El libro consta de dos partes principales: en la primera, integrada por cuatro capítulos, la autora demuestra un excelente dominio de los aspectos teóricos, tanto en lo que se refiere a la definición de la deíxis, como al análisis de los vínculos de la misma con la semántica y la pragmática, además de las descripciones preliminares de las relaciones personales, temporales y espaciales. La segunda parte tiene carácter analítico-práctico al incluir una descripción del fenómeno deíctico en textos periodísticos espanoles. La autora examina más de 200 ejemplares de los principales periódicos espanoles, como ABC, El Mundo, El País, además de los periódicos locales andaluces Diario de Jerez y Diario de Cádiz del periodo comprendido entre 2005 y 2010, así como las versiones digitales de dichos periódicos de los anos 2017, 2018 y 2019. Se trata de un estudio riguroso, elaborado con alta profesionalidad, que cuenta con sólidos fundamentos teóricos y está basado en el análisis de un amplio corpus. Ciertamente suscitará gran interés en el entorno de los lingüistas hispánicos. Fragmentos de la resena elaborada por Wiaczesław Nowikow, catedrático de lingüística hispánica de la Universidad de Łódź y académico correspondiente de la Real Academia Espanola
Niniejsza antologia znakomicie wypełnia lukę w polskojęzycznej literaturze przedmiotu. Dzięki przemyślanemu wyborowi tekstów wnosi pozaestetyczne aspekty do dyskusji o awangardzie i awangardowości. Kładzie się w niej nacisk na problemy, które są mocno obecne w światowej refleksji, podczas gdy w Polsce nieustająco dominuje jednak paradygmat filozoficzno-estetycznego ujmowania tych zjawisk. Autorzy i autorki zaproponowali sproblematyzowany przegląd teorii, w którym spotykają się i wchodzą ze sobą w dialog (czasem spór) wielodyscyplinarne ujęcia. Praca stawia wciąż słabo obecne na gruncie polskim pytania o kulturowe, społeczne, geograficzne i ekonomiczne uwarunkowania różnych awangard, a przede wszystkim kontekstualizuje nie tylko samo zjawisko awangardy (a właściwie awangard), lecz także sposoby jego rozumienia i teoretycznego ujęcia, zależne również od tego, jakiego kontekstu kulturowego dotyczyły. Książka pozwala relatywizować i niejako dekolonizować utarte - i wydawałoby się, że już nieprzekraczalne - definicje awangardowości. Dzieje się tak za sprawą włączenia w obręb zainteresowań teorii wypracowywanych w odniesieniu do odmiennych kulturowo kontekstów: europejskiego, amerykańskiego, rosyjskiego. Uwzględnianie tego aspektu sprawia, że teksty antologii wchodzą we wzajemny, wielogłosowy dialog, co potwierdza trafność dokonanego wyboru. Ze względu na pierwszą tego typu publikację znanych, ale nie tłumaczonych dotąd tekstów, jak i tekstów mniej znanych w polskim obiegu oraz zaproponowaną tu „holistyczną" wizję awangardowości, trudno sobie wyobrazić kolejne prace i badania bez odniesienia do tego zbioru. Fragment recenzji dr hab. Agnieszki Karpowicz, prof. UW Krytyczny namysł nad awangardą jako zjawiskiem niszowym i z zasady nastawionym konfrontacyjnie wobec obowiązujących wzorców uczynił z niej model, którym posługiwało się nowe myślenie o kulturze w szerszym rozumieniu. Można zatem powiedzieć, że bardziej wyspecjalizowane teorie awangardy musiały skonfrontować się z ogólniejszymi teoriami, które z awangardy czyniły wygodny argument w walce o nowatorstwo i przełamywanie skostniałych schematów myślowych. Wszystkie przełomy w rozwoju dwudziestowiecznych teorii kultury korzystały z arsenału dobrze znanego eksperymentatorom, z wychyleniem w przyszłość, kontestacją starego porządku i radykalizacją języka na czele. Tego rodzaju zderzanie idei dało początek rewidującym dotychczasowe ustalenia dyskusjom i sporom o przyjętą perspektywę badawczą. Skoro, jak ustaliliśmy, paradoks i wielokształtność
Kolejne wydanie bestsellerowego poradnika dla rodziców i dzieci z ADHD uzupełnione o najnowsze informacje. Russel A. Barkley, autorytet w dziedzinie leczenia zaburzeń koncentracji uwagi pomaga zrozumieć czym jest ADHD, jakie są potrzeby dziecka z takim zaburzeniem oraz jaka jest rola rodzica w procesie wychowawczym. Opracowana przez autora metoda wychowawcza, oparta na aktualnym stanie wiedzy na temat zaburzeń koncentracji i najnowszych metodach terapeutycznych to niezastąpione wsparcie dla rodziców dzieci i młodzieży z ADHD. Zastosowanie wskazówek wychowawczych w codziennych sytuacjach pomoże uporać się z problemami, a zaprezentowane przykłady pokażą, jak zapewnić dziecku możliwie najlepszą opiekę i rozwinąć jego potencjał. Dzięki tej książce: - zrozumiesz czym jest ADHD, gdzie szukać informacji i pomocy - nauczysz się efektywnie współpracować ze szkołą i instytucjami wspierającymi - poznasz skuteczne metody wychowawcze niezbędne w budowaniu relacji z dzieckiem „Bezcenne, bardzo przystępne źródło wiedzy. Dr Barkley ma dar przekazywania praktycznych, łatwych do zrozumienia porad, które wspierają w pełnieniu roli skutecznego orędownika własnego dziecka.” – Chris A. Zeigler Dendy, autorka bestsellerowej książki Teenagers with ADD and ADHD „Jeśli jakikolwiek profesjonalista naprawdę rozumie ADHD, to jest nim Russel Barkley … Ogólnie rzecz ujmując, ta książka to arcydzieło.” – Child and Family Behavior Therapy Dr Russell A. Barkley pracuje jako profesor psychiatrii i pediatrii na Uniwersytecie Medycznym Karoliny Południowej. Jest autorem wielu książek i artykułów naukowych na temat zaburzenia aktywności i uwagi (ADHD), funkcji wykonawczych oraz zachowań buntowniczych u dzieci.
Wykorzystaj teorię poliwagalną w praktyce terapeutycznej Deb Dana pokazuje, jak w terapii zaburzeń psychicznych zastosować teorię poliwagalna opartą na neurobiologii. W przystępny sposób wyjaśnia podstawy teorii autorstwa Stephena W. Porgesa, przekładając je na język zrozumiały dla terapeutów i ich klientów. W kolejnych rozdziałach omawia przygotowane przez siebie mapy układu nerwowego i arkusze ułatwiające śledzenie wzorców reakcji autonomicznych ciała. Proponuje też ćwiczenia oraz medytacje, które aktywują zdolności regulacyjne układu błędnego brzusznego i dzięki temu stanowią przydatne narzędzie regulacji autonomicznego układu nerwowego. Przedstawione w książce metody, przygotowane do zastosowania pod kierunkiem terapeuty, pomogą klientom zmienić wzorce reakcji autonomicznych, zwiększyć zdolność do regulacji oraz przywrócić stan bezpieczeństwa i łączności z innymi. Klinicyści i psychoterapeuci z powodzeniem mogą więc wykorzystać zasady teorii poliwagalnej w terapii wielu zaburzeń psychicznych, w szczególności traumy i zespołu stresu pourazowego. Deb Dana to utalentowana terapeutka odznaczająca się realistycznym spojrzeniem na traumę, pragnąca zintegrować teorię poliwagalną z leczeniem klinicznym. Teoria poliwagalna dostarczyła jej języka opisującego reakcje ciała i korespondującego z jej własnymi emocjami oraz intuicyjnym poczuciem łączności z klientami. Dała jej także składnię pozwalającą nazwać własne doświadczenia i doświadczenia klientów potwierdzone przez udokumentowane mechanizmy neuronalne. Z Przedmowy Stephena W. Porgesa Autorka uprzystępnia teorię poliwagalna, pokazując mnóstwo przykładów jej zastosowania w pracy psychoterapeuty. Liczne arkusze i czytelnie wyjaśnione wzorce sprawiają, że to idealna książka nie tylko dla początkujących terapeutów. Bardziej doświadczeni praktycy niezaznajomieni z teorią Stephena W. Porgesa lub z najnowszymi osiągnięciami neuronauki również znajdą tu coś dla siebie. „Somatic Psychotherapy Today" Czerpiąc z bogatego doświadczenia, autorka prezentuje teorie i praktyczne wskazówki, które dają wgląd w życie wewnętrzne osób po traumie i pokazują, jak mogą one odnaleźć radość życia, poczucie bezpieczeństwa i połączenia z innymi. „Psych Central"
Najnowsza książka współautora bestselerowego Nienawidzę cię! Nie odchodź! Jeżeli bliska ci osoba cierpi na zaburzenia osobowości z pogranicza (BPD – Borderline Personality Disorder), w waszych relacjach zapewne nie brakuje napięć. Wahania nastroju, rozpaczliwa potrzeba bliskości przeplatana wybuchami gniewu i atakami werbalnymi – to codzienność. Skrajne reakcje twojego partnera mogą wyprowadzać cię z równowagi i utrudniać porozumienie. Jerold J. Kreisman, specjalista w zakresie terapii zaburzeń osobowości z pogranicza, w swojej najnowszej książce oferuje narzędzia do prowadzenia efektywnej komunikacji opartej na wsparciu, empatii i prawdzie. Praktyczne porady autora pomogą odpowiednio reagować na żądania i emocje partnera bez zaniedbywania własnych potrzeb. Podpowiedzą też, jak prowadzić rozmowę w atmosferze zrozumienia i szacunku, bez prowokowania napięć i wzajemnych oskarżeń. Wprowadzenie sformułowanych przez autora zasad komunikacji do codziennych interakcji pomoże zapewnić bliskim poczucie akceptacji i zrozumienia, a przy tym utrzymać wyznaczone granice. Dzięki tej książce: poznasz prostą i skuteczną technikę komunikacyjną SET-UP; nauczysz się rozpoznawać zbliżające się kryzysy oraz dowiesz się, jak na nie reagować; przyswoisz strategie radzenia sobie z frustracjami, które pojawiają się w waszej relacji; dowiesz się, jak utrzymać rozmowę na właściwych torach i skutecznie porozumieć się z osobą z BPD. Jeśli pragniesz usprawnić komunikację z bliską ci osobą z BPD i oszczędzić sobie emocjonalnego wyczerpania w przyszłości, trudno będzie ci znaleźć odpowiedniejsze źródło wiedzy. Jeff Riggenbach, PhD, przewodniczący CBT Institute of Oklahoma DR JEROLD J. KREISMAN, absolwent Cornell University Medical College w Nowym Jorku. Dożywotni zasłużony członek Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego i profesor nadzwyczajny na wydziale psychiatrii St. Louis University. Współautor książek Nienawidzę cię! Nie odchodź! oraz Sometimes I Act Crazy: Living with Borderline Personality. Prowadzi prywatną klinikę w St. Louis w stanie Missouri w USA.
Tematem książki są bliskie relacje łączące Stany Zjednoczone i Holandię w zakresie wspólnych interesów i wartości. Analizie poddano stosunki amerykańsko-holenderskie w odniesieniu do podejść liberalnych, nurtów realistycznych, teorii państw o średnim i małym potencjale oraz konstruktywistycznego paradygmatu stosunków międzynarodowych. Omówiono wpływ USA na wybrane problemy polityki Holandii, w tym wojnę w Zatoce Perskiej, konflikty bałkańskie, wojnę z terroryzmem, integrację europejską czy ekologię. Przedstawione zostały różnorodne aspekty szerokiej współpracy między Waszyngtonem a Hagą w obszarze bezpieczeństwa, polityki antynarkotykowej i gospodarczym, w tym gospodarki wodnej. W formie porównawczej podjęto również istotne kwestie społeczne dotyczące między innymi systemu edukacyjnego, emerytalnego i opieki zdrowotnej, a także zagadnień etycznoprawnych (aborcja, eutanazja i prostytucja). Anna Wyrwisz - doktor nauk społecznych w zakresie nauk o polityce (Uniwersytet Jagielloński, 2017), stypendystka Copernicus Society of America (Dickinson College, USA, 2012) oraz Roosevelt Institute for American Studies (Middelburg, Holandia, 2011).
Połączenie kunsztu analitycznego i dogłębnej znajomości literatury przedmiotu przyniosło znakomite efekty. Monografia bowiem obfituje w wiele oryginalnych ustaleń pojęciowych i filozoficznych. Ujmując rzecz krótko, lektura książki dr. Ciszewskiego to prawdziwa intelektualna przyjemność dla czytelnika ceniącego analityczny sposób uprawiania filozofii. Z recenzji wydawniczej prof. Wojciecha Załuskiego To znakomita praca, bardzo erudycyjna, oparta na obszernej i wnikliwej kwerendzie bibliograficznej, napisana precyzyjnie i z analityczną dociekliwością. Spełnia ona, moim zdaniem, nawet najbardziej wyśrubowane kryteria pracy doktorskiej na czołowej uczelni. Z recenzji prof. Wojciecha Sadurskiego dr Wojciech Ciszewski – adiunkt w Katedrze Teorii Prawa na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz doktorant w Instytucie Filozofii UJ. Autor kilkudziesięciu prac z zakresu współczesnej filozofii politycznej, teorii prawa oraz etyki, w tym monografii Zasada neutralności światopoglądowej państwa (2019).
Należy z cała mocą podkreślić, że książka ta jest wyjątkowo aktualną propozycją na rynku wydawniczym. Czas otaczającej nas zewsząd mowy nienawiści, hejtu, manipulacji i propagandy to czas, kiedy potrzeba antidotum, potrzeba recepty czy choćby diagnozy. Z całą pewnością praca Doroty Korwin-Piotrowskiej ma w sobie wszystkie te elementy. Czytelnik dostaje nie tylko przemyślenia i rozważania na temat dobrej rozmowy, języka jako siły sprawczej i wpływu interakcji komunikacyjnej na funkcjonowanie w środowisku społecznym, ale także konkretne wskazówki, jak osiągnąć postulowany w całej książce dobrostan komunikacyjny. Ta część z powodzeniem może być wykorzystana przez wszystkie osoby, które uczą właściwego porozumiewania się – psychologów, terapeutów, trenerów czy nauczycieli. Z recenzji dr hab. Anety Załazińskiej, prof. UJ Dr hab. Dorota Korwin-Piotrowska, prof. UJ, jest literaturoznawczynią, od lat zajmuje się pograniczem poetyki i językoznawstwa, wykłada poetykę oraz kompozycję z elementami retoryki dla studentów elektronicznego przetwarzania informacji na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ. Autorka książek naukowych: Białe znaki. Milczenie w strukturze i znaczeniu utworów narracyjnych (Na przykładach z polskiej prozy współczesnej) (2015), Poetyka – przewodnik po świecie tekstów (2011), Powiedzieć świat. Kognitywna analiza tekstów literackich na przykładach (2006), Problemy poetyki opisu prozatorskiego (2001), a także literackich: Tak patrzeć (2017), Podróż do Oddo (2008), Witajcie w realu! (2005), Kolor tego, co nie istnieje (2002).
Niniejsza książka opowiada o dwóch dziełach. Pierwszym z nich jest obraz XVI-wiecznego włoskiego artysty Francesca Mazzuoli (Mazzoli), zwanego Parmigianinem (małym parmeńczykiem) lub po prostu Parmezanem. Drugim — poemat napisany przez współczesnego amerykańskiego poetę Johna Ashbery'ego. Obydwa noszą ten sam tytuł wyrażony w dwóch różnych językach: Autoritratto entro uno specchio convesso, Self-Portrait in a Convex Mirror (Autoportret w wypukłym lustrze). Dzieli je blisko czterysta pięćdziesiąt lat— pierwszy zainicjował europejski manieryzm, drugi powstał w najlepszym okresie amerykańskiego postmodernizmu. Artysta i poeta — każdy na swój sposób — mierzą się z podobnymi wyzwaniami. W jaki sposób „uchwycić" siebie i swoje życie, skoro co chwilę wymykają się nam z rąk? Jak ochronić się przed tym, co przychodzi ze strony innych i świata, nie wpadając przy tym w pułapkę solipsyzmu? Jak patrzeć w lustro, by rozpoznać siebie, a zarazem nie ulec samozwrotnej namiętności? Szukając odpowiedzi na powyższe pytania, Parmigianino i Ashbery próbują za pomocą malarstwa oraz poezji przekształcić siebie i otaczającą ich rzeczywistość. Nie tylko po to, by przeprowadzić artystyczny czy literacki eksperyment, ale przede wszystkim po to, by „żyć dalej". Grzegorz Jankowicz (ur. 1978) — filozof literatury, filolog, eseista, redaktor, krytyk i tłumacz. Dyrektor programowy Festiwalu Conrada. Redaktor działu kultury „Tygodnika Powszechnego". Dyrektor programów literackich Fundacji Tygodnika Powszechnego. Juror Nagrody Conrada oraz Nagrody Literackiej Unii Europejskiej. Opublikował między innymi: Po co jest sztuka? Rozmowy z pisarzami (2013), Gombrowicz–Loading. Esej o formie życia (2014), Uchodźcy z ziemi Ulro. Eseje (2015), Życie na poczytaniu. Rozmowy o literaturze i reszcie świata (201 7), Blizny. Eseje (2019). Współtwórca akcji społecznej „Tygodnika Powszechnego" Lekcje czytania z... oraz pomysłodawca działającej przy Krakowskim Biurze Festiwalowym Szkoły Czytania, w ramach której prowadzi warsztaty czytelnicze z dziećmi, młodzieżą, seniorami i osadzonymi.
Pomimo wielu inwestycji podjętych w związku z jubileuszem 600-lecia założenia Akademii Krakowskiej, obchodzonym w 1964 roku, Uniwersytet Jagielloński nadal borykał się z poważnymi problemami lokalowymi. Taka sytuacja wymagała podjęcia działań o charakterze inwestycyjnym i organizacyjnym, aby kwalifikacje, talent, doświadczenie i zaangażowanie kadry akademickiej mogły być jak najlepiej wykorzystane. Jedyną szansę rozwoju dawała koncepcja budowy nowego kampusu. Idea ta pojawiła się już w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych XX stulecia, ale dopiero na przełomie wieków mogła przyjąć realny kształt. Wiązało się to z kolejnym jubileuszem – 600-lecia odnowienia Akademii Krakowskiej, który przypadał na 2000 rok. Społeczność akademicka pragnęła, aby wielki jubileusz był połączony z realizacją planów rozwoju i rozbudowy najstarszej polskiej uczelni. Takie działania wymagały jednak nakładów przekraczających możliwości Uniwersytetu. Przełom nastąpił w maju 2001 roku wraz z przyjęciem przez Sejm RP ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego „Budowa Kampusu 600-lecia Odnowienia Uniwersytetu Jagiellońskiego”. Środki finansowe przekazane Uniwersytetowi na podstawie tej ustawy umożliwiły budowę nowoczesnych obiektów badawczych i dydaktycznych spełniających najwyższe światowe standardy. Symboliczne ukończenie dzieła nastąpiło w 2018 roku. Podczas uroczystości Święta UJ rektor Wojciech Nowak powiedział: „Zakończył się bardzo ważny etap w historii uczelni, który śmiało możemy nazwać czasem spełniających się marzeń”.
Pytanie o dobra edukacji to swoiste wyzwanie dla środowiska akademickiego pedagogów w Polsce i za granicą. Podejmujemy je, przyjmując szerokie rozumienie edukacji jako wychowania i kształcenia (w koniunkcji), bądź węższe – jako kształcenia (wychowującego), z odwołaniem zarówno do rodzimej, jak i europejskich tradycji i koncepcji: Bildung oraz education. Z perspektywy pedagogiki bowiem prezentuje się ona na trzech poziomach: po pierwsze, jako znacząca praktyka społeczna, wyróżniająca się spośród innych praktyk ześrodkowaniem starań o jakość zarówno kształcenia, jak i wychowania; po drugie, jako idea odnawiana dzięki filozoficznej refleksji i teoretycznemu namysłowi nad nią; po trzecie, jako przedmiot badań empirycznych. Zakłada się, że takie ujęcie edukacji, w którym wychowanie przegląda się w kształceniu i na odwrót, pozwala wydatniej uchwycić relacyjność obu procesów i ich wzajemne powiązania – tak ważne dla pedagogiki i jej tożsamości. Łatwiej też zadać pytania o wyróżniki edukacji – jej dobra. Co ją odróżnia od innych praktyk i w czym jest nie do zastąpienia? Czym dysponuje – jakimi aktywami? Za co ją cenimy? W co wyposaża i co umożliwia? Czego od niej oczekujemy? W czym jest pomocna? Są to pytania o dobra nieosiągalne poza praktyką wychowania i kształcenia. Staraliśmy się na nie odpowiedzieć w niniejszym tomie. Zapraszam do lektury! Dr hab. Katarzyna Wrońska, prof. UJ – absolwentka pedagogiki i filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Kierownik Zakładu Pedagogiki Ogólnej i Filozoficznej w Instytucie Pedagogiki UJ. Prowadzi badania w obrębie filozofii edukacji, pedagogiki ogólnej oraz historii myśli i praktyk pedagogicznych. Wybrane publikacje: Osoba i wychowanie. Wokół personalistycznej filozofii wychowania Karola Wojtyły-Jana Pawła II (Kraków 2000), Pedagogika klasycznego liberalizmu w dwugłosie John Locke i John Stuart Mill (Kraków 2012), Liberal education w Polsce – między kształceniem ogólnym a edukacją liberalną („Paedagogia Christiana” 2014, nr 1), Wychowanie a wolność. Próba wglądu w myślenie pedagogiczne Józefa Tischnera („Paedagogia Christiana” 2018, nr 1).
Obowiązkowa pozycja dla wszystkich specjalistów w dziedzinie zdrowia psychicznego PDM-2. Podręcznik diagnozy psychodynamicznej został opracowany przez klinicystów i badaczy reprezentujących tradycję psychoanalityczną. Przedstawiony w nim model diagnostyczny uwzględnia trzy wymiary funkcjonowania jednostki: wzorce osobowości (oś P), profile funkcjonowania psychicznego (oś M) oraz sposoby doświadczania objawów (oś S). Stworzony z myślą o opracowaniu przypadku i planowaniu terapii, PDM-2 może służyć klinicystom jako ugruntowana empirycznie alternatywa systemów DSM i ICD lub jako ich dopełnienie. Autorzy systematycznie omawiają problemy zdrowia psychicznego w okresie niemowlęctwa, dzieciństwa, adolescencji, dorosłości i starości, biorąc pod uwagę postępy kliniczne, empiryczne i metodologiczne, jakie dokonały się w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Ilustracją omawianych zagadnień są liczne opisy przypadków, w tym pełne profile PDM-2. Ponadto w całej książce przedstawiono szczegółowe porównania PDM-2 z systemami klasyfikacyjnymi DSM-5 i ICD-10-CM. Trzeci tom PDM-2 skupia się na kwestiach zdrowia psychicznego w okresie dzieciństwa, niemowlęctwa i wczesnego dzieciństwa; omówiono w nim także narzędzia do przeprowadzenia diagnozy według modelu PDM-2 oraz przykłady kliniczne i profile PDM-2 przydatne w opracowaniu przypadku. W części dotyczącej niemowlęctwa i wczesnego dzieciństwa zastosowano odmienne podejście wieloosiowe niż w pozostałych częściach ze względu na wyjątkowe cechy tego stadium życia. Do organizacji sponsorujących PDM-2 należą m.in.: Międzynarodowe Towarzystwo Psychoanalityczne, Sekcja Psychoanalizy Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego, Amerykańskie Towarzystwo Psychoanalityczne, Międzynarodowe Towarzystwo Psychoanalizy i Psychoterapii Relacyjnej czy Amerykańskie Towarzystwo na rzecz Psychoanalizy Klinicznej. „PDM-2 dał wreszcie klinicystom »taksonomię ludzi« zamiast »taksonomii zaburzeń«. Chociaż już pierwsze wydanie było monumentalnym osiągnięciem, drugie robi jeszcze większe wrażenie”. Morris N. Eagle, Ph.D., A.B.P.P., instruktor, School of Graduate Psychology, California Lutheran University „Mistrzowskie dzieło… Redaktorzy pozyskali czołowych przedstawicieli tej dziedziny z różnych stron świata do stworzenia tego ważnego podręcznika”. Miriam Steele, Ph.D., Department of Psychology, The New School for Social Research Vittorio Lingiardi, M.D. jest profesorem psychologii dynamicznej i byłym dyrektorem programu psychologii klinicznej na Sapienza University of Rome. Jego zainteresowania koncentrują się na zagadnieniach diagnozy i leczenia zaburzeń osobowości, na badaniach nad procesem i skutecznością psychoanalizy czy psychoterapii oraz na problematyce tożsamości płciowej i orientacji seksualnej. Jest autorem wielu prac z tych dziedzin, w tym artykułów publikowanych m.in. w: „The American Journal of Psychiatry”, „Contemporary Psychoanalysis”, „The International Journal of Psychoanalysis”, „Psychoanalytic Dialogues”, „Psychoanalytic Psychology”, „Psychotherapy”, „Psychotherapy Research” oraz „World Psychiatry”. Nancy McWilliams, Ph.D., A.B.P.P. jest profesorem wizytującym w Graduate School of Applied and Professional Psychology na Rutgers University – stanowym uniwersytecie New Jersey; prowadzi też prywatną praktykę we Flemington w New Jersey. Zasiada w komitecie redakcyjnym „Psychoanalytic Psychology” i jest autorką książek poświęconych psychoterapii, w tym podręcznika Opracowanie przypadku w psychoanalizie. Jest honorowym członkiem Amerykańskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego; była stypendystką w Instytucie Eriksona w Austen Riggs Center w Stockbridge w stanie Massachusetts. Laureatka licznych nagród w środowisku psychologicznym, uznana przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne za „wybitnego lidera w dziedzinie psychologii”.
Przejmujący obraz Japonii, jakiej nie znamy. Kazu nie żyje i jako duch nawiedza park w pobliżu stacji Tokio Ueno. Choć mężczyzna urodził się w tym samym roku, co cesarz – a to uznaje się za błogosławieństwo – jego życie było pełne bólu i nierzadko doskwierała mu samotność. Od kiedy przyjechał do Tokio, by jako robotnik pracować przy budowie obiektów sportowych na Igrzyska Olimpijskie w 1964 roku, zaczął tracić najbliższych, a pod koniec życia, po tragicznym tsunami w 2011 roku, zamieszkał w parku Ueno w ogromnym miasteczku bezdomnych. Czy po takim życiu Kazu zazna ukojenia? Stacja Tokio Ueno pokazuje nieznane oblicze Japonii, w której bezdomność i bieda dotykają znacznej części społeczeństwa, zwłaszcza osób w podeszłym wieku. W swej przejmującej powieści Yu Miri oddaje głos wykluczonym, udowadniając, że literatura piękna ma ogromną moc uwrażliwiania na palące problemy społeczne. Yu Miri potrafi pisać. W Japonii uważana jest jednocześnie za społeczną outsiderkę i gwiazdę literatury. Twórczy geniusz. „New York Times” Pisząc o ludziach z marginesu, Yu Miri wykazuje się dużą empatią i wrażliwością. Przez umieszczenie akcji swojej książki w parku Ueno odsłania hipokryzję japońskiego społeczeństwa, którego członkowie uchodzą za życzliwych, uczynnych i gościnnych. Jej pisarstwo – zwięzłe, dziwne i zapadające w pamięć – jest absolutnie wyjątkowe. „The Spectator” Yu Miri – japońska pisarka, dramatopisarka i eseistka koreańskiego pochodzenia. W swojej twórczości podejmuje aktualne problemy społeczne, opisuje przede wszystkim sytuację mniejszości etnicznych w Japonii. Po trzęsieniu ziemi i tsunami w 2011 roku przeprowadziła się do miasta Minamisoma w prefekturze Fukushima. Obecnie prowadzi audycję radiową – zaprasza do niej osoby, które przeżyły katastrofę. W 1997 roku otrzymała nagrodę im. Akutagawy za powieść Kazoku Sinema (Kino familijne).
Praktyczny przewodnik dla psycho- i fizjoterapeutów oraz osób zmagających się z przewlekłym stresem i depresjąStanley Rosenberg, specjalista w zakresie terapii czaszkowo-krzyżowej z ponadtrzydziestoletnim doświadczeniem, przekonuje, że stany psychiczny i emocjonalny człowieka zależą przede wszystkim od prawidłowego działania nerwu błędnego. Opierając się na teorii poliwagalnej, autor udowadnia, że liczne powszechnie występujące problemy psychiczne i fizyczne od lęku przez depresję po migreny i ból pleców świadczą o nieprawidłowym funkcjonowaniu tego nerwu.Terapeutyczna moc nerwu błędnego zawiera proste ćwiczenia do samodzielnego wykonywania, które umożliwiają regulację działania nerwu błędnego w celu osiągnięcia stanu głębokiego odprężenia, poprawy jakości snu i regeneracji po urazie lub traumie. Proponowane przez autora metody pracy z ciałem można również z powodzeniem stosować w terapii zaburzeń ze spektrum autyzmu. Rosenberg pokazuje, jak dobre funkcjonowanie autonomicznego układu nerwowego pozwala uzyskać wewnętrzny spokój i równowagę oraz pozytywnie wpływa na relacje z innymi.Nerw błędny jest nerwem czaszkowym łączącym obszary pnia mózgu z kilkoma narządami wewnętrznymi. Twórca teorii poliwagalnej, Stephen W. Porges, udowadnia, że funkcjonowanie tego nerwu ma ogromny wpływ na ludzką psychikę. Autor niniejszej książki wykorzystuje teorię poliwagalną w fizjoterapii, a zaproponowane przez niego techniki znajdują zastosowanie w zaburzeniach lękowych, terapii traumy i depresji oraz pracy z osobami z zaburzeniami ze spektrum autyzmu.Stanley Rosenberg, specjalista w zakresie terapii czaszkowo-krzyżowej z ponadtrzydziestoletnim doświadczeniem. Przez wiele lat uczył się pod kierunkiem Alaina Gehina, odbywał szkolenia w Instytucie Upledgera, uczestniczył w kursach prowadzonych przez Giorgię Milne, badał zastosowania terapii czaszkowo-krzyżowej w pracy z dziećmi wraz z Benjaminem Shieldem oraz uczestniczył w kursach osteopatii prowadzonych przez Jeana-Pierre'a Barrala. Przez wiele lat prowadził w Danii szkołę, w której uczył integracji strukturalnej, masażu powięziowego, masażu blizn, biomechanicznej terapii czaszkowo-krzyżowej, masażu wisceralnego i biotensegracji.
Wacław Rapak czyta teksty Michaux z tego okresu (1927--1929) systematycznie i niespiesznie, respektuje następstwo diarystycznych notacji, rekonstruuje bardzo swoistą logikę tego wymykającego się wszelkim gotowym kategoriom dzieła, które określa mianem egzystencjalnego i literackiego do-świadczenia"", czyli świadczenia o tym, czego się doświadczyło"". Rozwija przy tym (naprzemiennie bądź równolegle) kilka komplementarnych strategii interpretacyjnych.Z recenzji prof. Jerzego FranczakaWacław Rapak, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego związany od czterdziestu lat z Instytutem Filologii Romańskiej. Literaturoznawca, w swojej działalności naukowej zajmuje się głównie nowoczesną i współczesną literaturą francuską. Wśród jego zainteresowań warto wymienić również teorię literatury i metodologię badań literackich. Znawca twórczości Henriego Michaux, któremu poświęcił do tej pory wiele artykułów, zagranicznych wykładów i wystąpień na naukowych konferencjach. W zamyśle autora Henri Michaux - dzieło wyobraźni. Czas wielkich podróży (1927-1929) ma stanowić kontynuację poprzedniej poświęconej temu poecie i artyście książki (Henri Michaux - dzieło wyobraźni. Okres zielony"" 1922-1927) o początkach jego twórczości.
Ślady teatru. Księga ofiarowana Joannie Walaszek wpisuje się w najlepsze tradycje tomów jubileuszowych i stanowi dowód wielogłosowości polskich badań nad teatrem, widowiskami i sztukami performatywnymi. Powstała spójna, a zarazem utrzymana w dialogicznym duchu całość, dająca obraz współczesnej polskiej teatrologii jako dyscypliny, która nie zapomina o swych tradycjach, a jednocześnie otwiera się na nowe tematy i nowe metodologie. Z recenzji dr hab. Ewy Partygi, prof. IS PAN Różnorodność materiału badawczego jest ogromna, tak jak zróżnicowane są poetyki tekstów – od krótkich szkiców i przyczynków do historii teatru, przez eseje, studia przypadków i wspomnienia, po artykuły przekrojowe czy o charakterze syntez. Twórczość Swinarskiego, przywoływana po latach i na nowo interpretowana, stanowi mocne ogniwo książki, nic więc dziwnego, że została wyodrębniona jako osobna część. Jako całość książka Ślady teatru jest niezwykle wartościowa, przynosi wiele cennych odkryć, oryginalnych interpretacji oraz sporo materiału do przemyśleń. Z recenzji prof. dr hab. Ewy Wąchockiej Na książkę składa się dwadzieścia siedem tekstów napisanych z myślą o Joannie Walaszek oraz jej ofiarowanych. Autorami są przede wszystkim jej przyjaciele, często wybitni naukowcy z różnych ośrodków uniwersyteckich i teatralnych w Polsce. Największy blok tekstów dotyczy Konrada Swinarskiego. Nowe świadectwa (niepublikowane listy), nowe odczytania pozwalają po raz kolejny spojrzeć na życie i twórczość tego reżysera. Kolejne rozdziały książki – „Przedstawienia”, „Aktorzy”, „Nowe przestrzenie”, „Obyczaje” – zawierają interesujące teksty dotyczące historii, krytyki i teorii teatru. Tytuł tomu – Ślady teatru – w oczywisty i bezpośredni sposób nawiązuje do zbioru recenzji Joanny Walaszek Ślady przedstawień, wydanego w 2008 roku. Punkt wyjścia obu książek jest podobny – ocalamy ślady. Przy tym, pisząc recenzje, komponując teksty naukowe, ślady po sobie też pozostawiamy... Od redaktorów tomu
Il y a des tetes assiégées de visions extravagantes et d’idées qui éclairent jusqu’a bruler l’esprit de celui qui les avait allumées. La vie de l’esprit dessine un cercle, vicieux ou vertueux, ou les cerveaux s’agitent beaucoup, mais ou, en fin de compte, les pensées tournent en rond. Au milieu du XIXe siecle, il n’y plus de doute qu’on vit une époque de pulsions cognitives non unifiées et ou nul modele d’entendement ne peut clôturer la théorie de la démarche des esprits. Sinon celui de Jacques le Fataliste : « on suit sa fantaisie qu’on appelle raison, ou sa raison qui n’est souvent qu’une dangereuse fantaisie qui tourne tantôt bien, tantôt mal ». Placée dans le giron d’une archéologie des figures changeantes d’intellection au XIXe siecle, la présente étude se propose de garder un oeil attentif sur la représentation littéraire d’une force de corrosion sociale qu’exerce une pensée insolite, ou extravagante, dans la période allant du romantisme au Second Empire. Dans ce cadre chronologique, il s’agit d’étudier les figures des francs-tireurs de la pensée, des génies avortés, des hommes a projets qui évoluent aux bornes du pathologique, ainsi que les stratégies de détournement et de contournement que les écrivains mettent en place, avant que le serpent de l’intelligence ne revete une autre peau : celle du loufoque. Agnieszka Kocik. Docteur es lettres et maître de conférences a l’Université Jagellonne de Cracovie. Ses recherches portent sur les rapports entre littérature, philosophie morale et savoirs humanistes a l’époque romantique et post-romantique.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
