W dotychczasowym piśmiennictwie na temat Drugiej Emigracji brak prac o ambicjach syntetyzujących dotyczących krytyki literackiej. Dominują studia poświęcone poszczególnym krytykom, ich zapatrywaniom, zainteresowaniom, sympatiom i antypatiom literackim. Dr Rafał Moczkodan jako pierwszy próbuje ogarnąć emigracyjne piśmiennictwo krytycznoliterackie szerzej, co nie znaczy, że bez pewnych ograniczeń. Stanąwszy w obliczu ogromu materiału, musiał zdecydować się na radykalną selekcję. Wybrał „Wiadomości”, jako najważniejszy tygodnik literacki emigracji, ramy czasowe zamknął w granicach 1946–56 i – choć ta końcowa cezura z punktu widzenia logiki rozwoju literatury emigracyjnej może budzić wątpliwości – takie ograniczenie materiału było z pewnością decyzją słuszną. Dzięki niemu Moczkodan mógł stworzyć syntezę pewnej całości – krytycznoliterackiego piśmiennictwa londyńskiego pierwszego powojennego okresu polskiej emigracji niepodległościowej. W tym rozumieniu praca ma charakter pionierski.
Z recenzji dra hab. Wacława Lewandowskiego, prof. UMK
Lektura monografii Rafała Moczkodana jest wielowątkowa. Historyczno-literacka, kiedy autor dokonuje rekonstrukcji stanowiska polskiej emigracji wobec pisarzy z kanonu lekturowego (Mickiewicz, Sienkiewicz, Prus, Żeromski i inni), kiedy odnotowuje reakcję pisma na twórczość powstającą na emigracji i w kraju, kiedy wreszcie punktuje „polonocentryczny” stosunek do literatury powstającej na Zachodzie; kulturologiczna (z zakresu kultury literackiej, rozumianej jako system produkcji, dystrybucji i reemisji znaczeń), kiedy badacz pokazuje funkcjonowanie pisma w systemie instytucji życia literackiego emigracji oraz w kontekście środowiskowych napięć, nacisków i samozwrotności polityki redakcyjnej pisma; historyczno-polityczna, kiedy oceny kultury (również literackiej) przekłada na system światopoglądowo-ideowy polskiej emigracji niepodległościowej po II wojnie światowej. To wszystko są ważne i konieczne problemy.
Z recenzji prof. dra hab. Mariana Kisiela
Proponowana publikacja obejmuje kilka wątków mieszczących się w kwestii społecznej o zasięgu globalnym. Na początku zostanie przedstawiony temat samej globalizacji. W jej ramach należy najpierw zdefiniować proces jej powstawania, uchwycić jego najważniejsze przyczyny oraz szanse i zagrożenia, jakie proces ten niesie dla jednostek i społeczności. Również kwestia ekologiczna to problem, który trzeba analizować i próbować rozwiązywać w skali całego świata. Rozważanie tego tematu będzie obejmować najpierw ukazanie współczesnego kryzysu ekologicznego w jego przejawach i przyczynach, następnie przedstawienie chrześcijańskiej doktryny ekologicznej, podstawowych kryteriów moralnych chrześcijańskiej ekologii, ekologii ludzkiej i dróg wyjścia z kryzysu ekologicznego. Z zagadnieniem ekologii powiązany jest model rozwoju. Nauczanie społeczne Kościoła głosi koncepcję integralnego rozwoju ludzkiego. Problematyka ta będzie najpierw obejmować kwestię rozwoju określanego jako podstawowe powołanie ludzkie, a następnie zasadnicze zagadnienie, jakim jest dla tego tematu rozwój integralny każdego człowieka. W dalszej kolejności zostaną ukazane problemy wynikające z rozwoju jednostronnego. Rozważania zamknie kwestia właściwego ukierunkowania rozwoju. Końcowa część książki prezentuje zagadnienia związane z pokojem na świecie i wojnami. Aksjologiczne podstawy pokoju obejmują zagadnienie prymatu pokoju przed wojną oraz wartości prawdy, sprawiedliwości, miłości i wolności będące fundamentem pokoju. Jako ostatnie zostały poruszone tematy dotyczące kwestii moralnych powinności na rzecz pokoju, sprawy pacyfizmu i problem służby wojskowej. Zagadnienie wojny zostanie ukazane w następujących etapach: zdefiniowanie różnych rodzajów wojny, warunki wojny sprawiedliwej, moralna kwalifikacja działań wojennych i wreszcie problem terroryzmu.
Lenistwo to przywara, o której, zdaje się, już wszystko powiedziano. Ma swoje odpowiedniki zarówno w językach klasycznych, jak i współczesnych. Jest tradycyjnym motywem w sztuce, poezji i literaturze, a chrześcijańskiej refleksji moralnej towarzyszy od wieków jako jeden z siedmiu grzechów głównych. O nieróbstwie traktują więc bajki, przysłowia i powieści, ale także wierszyki dla dzieci. Łatwo zatem ulec złudzeniu, że teoretyczny problem lenistwa również jest już dawno definitywnie rozwiązany.
A może to tylko pozór? Czy na pewno jesteśmy świadomi bogactwa wszystkich kontekstów lenistwa? Czy trafnie rozpoznajemy złożoność i różnorodność jego odmian? Czy mamy pewność, że potrafimy je bez trudu odróżnić od pokrewnych mu melancholii, nudy czy depresji? I wreszcie, pytanie szczególnie dręczące etyków i moralistów, nie tylko tych leniwych: czy nieróbstwo zawsze jest przywarą, czy też może być też wartościowane pozytywnie?
Zadanie gruntownego zbadania przedpola teoretycznego lenistwa dopiero się otwiera. Punktem wyjścia i niezwykle obiecującym tropem jest nieco zapoznana rodzima kategoria, wokół której zbudowana jest książka - gnuśność.
Udajmy się zatem w drogę. Stąd do gnuśności.
Camino de Santiago wpisało się w krajobraz współczesnej Europy, stając się ważną duchową arterią starego kontynentu. Widok tysięcy osób pielgrzymujących każdego roku do Composteli jest znakiem nie tylko nadziei i radości z tego, że została odzyskana ważna, chrześcijańska tradycja pątnicza sięgająca średniowiecza, lecz także skłania do refleksji naukowej, która z roku na rok staje się bardziej pogłębiona i popularna, również w Polsce. Camino przyciąga uwagę badaczy z rożnych dziedzin nauki, od teologii przez socjologię i geografię po historię, prowokując do stawiania pytań o sens i znaczenie Camino dla konfiguracji kulturowej europy wczoraj i dziś.
[…] Publikacja, którą składamy w życzliwe ręce czytelnika, już w swym tytule Camino Polaco. Teologia – sztuka – historia – teraźniejszość zdradza najważniejsze rysy nowego projektu. To zaproszenie do multidyscyplinarnych poszukiwań, które nie zamkną Camino w prostych skojarzeniach, sprowadzając wszystko do jednego z wymiarów. Stawiamy sobie za cel rzucenie światła na fenomen Camino ze strony historii, historii sztuki, teologii, antropologii, geografii, kulturoznawstwa, muzykologii i wszelkich innych dziedzin tak, aby pokazać całą jego dynamikę i licząc na komplementarność ujęć. Podobnie jak to bywa na samym Szlaku św. Jakuba, tak w przedstawianych o nim badaniach, następuje ciekawa interakcja, odsłaniająca często pomijane przy pierwszym spojrzeniu aspekty. Camino zaskakuje rozległością tematycznych powiązań, o czym świadczy tak wiele tytułów książek, które opisują rutę jakubową w kategoriach „skrzyżowania kultur”, „korzeni humanizmu europejskiego”, „drogi wiary i „wartości”. Dostarczają w ten sposób ważnych narzędzi do interpretacji fenomenu, który wymyka się prostym opisom, pozostawiając zawsze pewien niedosyt.
[…] W tomie, który inauguruje – jak mamy nadzieję – cykl publikacji dotyczących „Camino Polaco” odnaleźć można artykuły, które wierne metodologii właściwej dla swej dyscypliny, stawiają sobie za cel przedstawienie aktualnego stanu badań oraz w kilku przypadkach również ukazania nowych kierunków refleksji nad Camino. Można je podzielić na kilka grup tematycznych: studia historyczne nad kultem św. Jakuba, teraźniejszość szlaku jakubowego, troska o odzyskanie chrześcijańskiego profilu Camino, stan dróg jakubowych w Polsce oraz w Europie, a w końcu bardzo cenne świadectwa pielgrzymów.
(Ze Wstępu)
Figura Jezusa jest rozpowszechniona w kulturze współczesnej, najczęściej jednak twórcy pozbawiają ją treści sakralnych. Książka jest prezentacją prawdopodobnych źródeł zarówno tej tendencji, jak i zasadniczych typów wyobrażeń Chrystusa. Z tego powodu zaczyna się od opisania przemian w pojmowaniu moralności, jakie proponowali filozofowie w ostatniej ćwierci XVIII wieku. Wskutek procesu zwanego przez współczesnych nam postsekularystów „śmiercią Boga”, wzrosło zainteresowanie postacią Jezusa. Została ona zredukowana do struktury złożonej z niewielu cech, których fundamentem uczyniono doskonałą moralność. Zestaw owych cech nieomylnie kojarzono z Chrystusem, niemniej jednak ich ogólność pozwała na subiektywne, niesakralne interpretacje. Zerwanie związku z religijną, instytucjonalną egzegezą i pojmowanie Jezusa jako wcielenia doskonałej moralności stało się więc fundamentem Jego kulturowego wyobrażenia, jakie zaczęło funkcjonować około 1800 roku. Ukształtowało się ono w dwa wyraźne nurty. Pierwszy polegał na funkcjonalnym wykorzystaniu tej figury przez ruchy społeczne i polityczne, dla których sztuka była sferą kreślenia utopijnych wizji lub narzędziem propagandy. Drugi nurt obejmował niemal wyłącznie sferę sztuki i stanowił zapis zmian duchowości. Oba nurty opisać można za pomocą opozycyjnych cech, w sposób przypominający charakterystykę romantyzmu zaproponowaną przez francuskich literaturoznawców: jeden dotyczył bowiem wyobrażeń społecznych, był optymistyczny i ekstrawertyczny, natomiast kolejny był wyrazem indywidualizmu i intymizmu kształtowanego przez melancholię i rozpaczliwą beznadzieję wynikającą z „niemożności uwierzenia”. Emblematyczną postacią jednego był Jezus tryumfujący, drugiego zaś – martwy.
Książka jest poświęcona problematyce wykorzystania biblioterapii w młodzieżowej edukacji rówieśniczej z zakresu profilaktyki uzależnień i promocji zdrowia. Punktem wyjścia uczyniono tutaj charakterystykę zagrożeń wieku dorastania oraz główne założenia profilaktyki uzależnień i promocji zdrowia. Przedstawiono także teoretyczne założenia biblioterapii i zaproponowano jej wykorzystanie w działaniach profilaktycznych oraz scharakteryzowano toruński „Programu młodzieżowych liderów profilaktyki uzależnień i promocji zdrowia”. Podjęto również próbę usystematyzowania działań biblioterapeutycznych w programach profilaktycznych. Kluczowym elementem rozprawy są wyniki eksperymentu biblioterapeutycznego przeprowadzonego wśród nastolatków uczestniczących w programie liderskim w 2007 i 2008 roku.
Celem pracy jest polemika z Eliadowską tezą, że praktyka religijna, na której opierają się wyzwolenia przez zmysły („mantra, modlitwa, pielgrzymka”), stanowi „łatwiejszą” drogę do sacrum. O „jakości”, „głębokości” doświadczenia religijnego nie rozstrzyga jego nominalna przynależność klasyfikacyjna, ale jego praktyka. Jak mówią hermenuci, dopiero egzystencja rozstrzyga o esencji.
Tematem książki jest więc doświadczenie, jakie kryje się za wyzwoleniami przez zmysły. Autorka poszukuje przede wszystkim odpowiedzi na dwa pytania: 1) czym, w fenomenologicznym sensie pytania o znaczenie, są tybetańskie praktyki soteriologiczne, rozważane zarówno od strony człowieka wyzwalanego, podmiotu, jak i od strony wyzwalającego przedmiotu, którym jest rzecz święta; 2) jakie znaczenie w strukturze wyzwoleń przez zmysły maja te zachowania wyzwalającego, w których demonstruje on swoją „nieświadomość” i starannie unika tematyzowania rzeczy, która ma mu przynieść wyzwolenie (zagadnienie tzw. religijności tematycznej).
Spis treści:
Wstęp / 7
ANDRZEJ RADZIMIŃSKI
Dominikanie toruńscy na tle życia zakonnego w państwie zakonu krzyżackiego w Prusach / 9
RAFAŁ KUBICKI
Miejsce klasztoru toruńskiego w prowincji polskiej dominikanów w średniowieczu / 25
SŁAWOMIR ZONENBERG
Stosunki dominikańsko-krzyżackie w Prusach do 1466 roku / 43
MONIKA JAKUBEK-RACZKOWSKA, JULIUSZ RACZKOWSKI
Dominikanie: obraz i kult. Średniowieczne elementy wystroju kościoła św. Mikołaja w Toruniu / 79
ŁUKASZ MYSZKA
Działalność duszpasterska dominikanów toruńskich w czasach nowożytnych / 117
WALDEMAR ROZYNKOWSKI
Księgi metrykalne parafii w Kaszczorku w kontekście ostatnich lat pobytu dominikanów w Toruniu / 145
OLIŃSKI PIOTR
Warstwy pamięci w kronice dominikanów toruńskich / 161
WITOLD KONOPKA
Losy wyposażenia klasztoru dominikańskiego w Toruniu po kasacie. Wybrane przykłady / 173
Teologiczne i praktyczne aspekty dialogu chrześcijańsko-muzułmańskiego
Pedagogiczne i etyczne aspekty dialogu chrześcijańsko-muzułmańskiego
Dialog chrześcijańsko-muzułmański w Polsce, Europie i na świecie
Literatura przestrzenią dialogu chrześcijańsko-muzułmańskiego
Stanisław Zapaśnik, znany specjalista w dziedzinie Azji Centralnej, analizuje w swej książce problemy niezwykle ważne w odniesieniu zarówno do tego regionu, jak i do islamu jako religii i cywilizacji. Wykazuje, że przenoszenie powstałych w kulturze zachodniej pojęć, takich jak religia czy fundamentalizm, na zjawiska istniejące poza jej kręgiem jest przyczyną powtarzających się nieporozumień w sprawach przemian religijności muzułmanów w Azji.
Autor prezentowanej książki, pisząc o islamie centralnoazjatyckim i nowych w nim zjawiskach, opiera się nie tylko na znajomości obszernej literatury specjalistycznej. Podstawą jego wiedzy są badania terenowe i nawiązane w ich trakcie kontakty osobiste. To właśnie one pozwalają sformułować ciekawe opinie i wnioski, często zaskakujące czytelnika.
W dniach 19–20 października 2011 roku na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu odbyła się druga międzynarodowa konferencja poświęcona teorii i praktyce chrześcijańsko-muzułmańskiego dialogu. Do jej organizacji zachęciły nas pozytywne echa pierwszej konferencji z października 2010 roku oraz dobre przyjęcie opublikowanych materiałów pokonferencyjnych (Wydawnictwo Naukowe UMK Toruń, 2011). Mamy podstawy, aby sądzić, że zarówno konferencja, jak i publikacja przyczyniły się do przełamywania „wzajemnej ignorancji”, wzbogaciły naszą wiedzę o partnerach religijnego dialogu i o naszych religiach, określiły szanse oraz wskazały wyzwania i zagrożenia chrześcijańsko-muzułmańskiego dialogu we współczesnym świecie. Uświadomiły także, że zarówno chrześcijaństwo, jak i islam są nie tylko wiarą, ale także wiedzą, nauką i historią. Oba wyznania są również systemem wartości ważnych dla współczesnego świata; wśród tych wartości na pierwszym miejscu należy wymienić pokój. Toruńskiej konferencji patronują dwie wybitne osobistości reprezentujące świat chrześcijański oraz świat islamu, darzący się szacunkiem i doskonale rozumiejący się zwolennicy i orędownicy międzyreligijnego dialogu – błogosławiony Jan Paweł II oraz Fethullah Gulen. W niniejszym tomie pomieściliśmy teksty wygłoszonych podczas konferencji referatów, których autorzy podejmowali różnorodne aspekty chrześcijańsko-muzułmańskiego dialogu: od zagadnień metodologiczno- merytorycznych, poprzez pogłębioną refleksję o orędownikach dialogu, przemyślenia dotyczące praktyki dialogowej, informacji o chrześcijańsko-muzułmańskich relacjach w wielowyznaniowym, wielonarodowym, wielokulturowym i wielojęzycznym Wielkim Księstwie Litewskim, aż do literackich ujęć chrześcijaństwa oraz islamu. W sumie prezentujemy Czytelnikowi dwadzieścia różnorodnych opracowań autorskich, będących pokłosiem dwudniowych obrad. Organizatorzy konferencji serdecznie dziękują za pomoc w jej organizacji, za obecność i udział w obradach patronom honorowym, szanownym gościom, referentom oraz wszystkim jej uczestnikom. Szczególnie gorące podziękowania kierujemy pod adresem patronów honorowych konferencji: reprezentującego Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego członka Zarządu Sławomira Kopyścia oraz reprezentującego Prezydenta Miasta Torunia – Wiceprezydenta Ludwika Szuby. Swą obecnością na uroczystym otwarciu konferencji zaszczycili organizatorów. Ich Ekscelencje Ambasadorowie krajów arabskich: J.E. Ambasador Republiki Jemeńskiej, Ali Ali Abdulaziz Aqlan; J.E. Ambasador Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Asim Mirza Ali Mohamed Al-Rahma; J.E. Ambasador Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, Abdelkader Khemri, którym przekazujemy nasze wyrazy wdzięczności i głębokiego szacunku. W konferencji uczestniczył jako gość honorowy, a zarazem jako współorganizator i współgospodarz spotkania, p. Selcuk Mustafa Ozcan, prezes Instytutu Dialogu Dunaj, któremu również składamy serdeczne podziękowania. Słowa powitania w imieniu Jego Magnificencji Rektora Uniwersytetu Mikołaja Kopernika oraz władz Wydziału Filologicznego skierował do organizatorów i uczestników konferencji Dziekan prof. Adam Bednarek. Miło nam było gościć również przedstawicieli ważnych dla międzyreligijnego dialogu Instytucji od wielu lat efektywnie realizujących dialog nie tylko w teorii, ale także w praktyce: ks. prof. Waldemara Chrostowskiego – przewodniczącego Stowarzyszenia Biblistów Polskich; ks. dra Adama Wąsa oraz dra Artura Konopackiego – współprzewodniczących Rady Wspólnej Katolików i Muzułmanów. Jeszcze raz dziękujemy wszystkim uczestnikom naszego spotkania: patronom honorowym, gościom, referentom, słuchaczom oraz dyskutantom. W osobach referentów podziękowania kierujemy zarazem do autorów tekstów zamieszczonych w niniejszym tomie.
„[…] do rąk czytelnika trafi trzeci już tom z cyklu poświęconego szeroko rozumianym ograniczeniom wolności słowa na ziemiach polskich w XIX, XX i XXI wieku. Recenzowany tom, w odróżnieniu od dwóch go poprzedzających, różnicują wyznaczone w podtytule ramy czasowe, czyli okres PRL. Mimo jednak tych ograniczeń, zawarte w tomie teksty są interesujące poznawczo i metodologicznie. […] wszystkie teksty dowodzą, że cenzura to zjawisko wielowymiarowe, wielopłaszczyznowe, które bardzo trudno zdefiniować i ująć w encyklopedyczną formułę. […] Z zawartych w tomie studiów wynika, że mimo bogatej literatury, niejednolitej w formie, ujęciu i zawartości, a poświęconej różnym formom ograniczeń wolności słowa, temat ten daleki jest od wyczerpującego, pełnego opracowania. Jest to uwaga w brzmieniu optymistyczna, być może zachęci do dalszych spotkań i dyskusji”.
Prof. Grażyna Wrona
Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie
Monografia Romans Freuda i Gradivy ukazuje dorobek Sigmunda Freuda jako formę działalności literackiej, za którą twórca psychoanalizy otrzymał w 1930 roku Nagrodę im. Johanna Wolfganga Goethego. Książka zawiera charakterystykę jego tekstów poświęconych sztuce, definiuje rozumienie roli pisarza i artysty przez psychoanalizę. Autor opisuje metodologię badawczą Freuda, który zapożyczył od literatury istotną część swojego aparatu pojęciowego, pisząc tzw. romans psychoanalityczny. Rozważania na temat mitopoezji we wskazanej twórczości wykraczają poza granice literatury i nawiązują do wątków filozoficznych, estetycznych oraz autobiograficznych obecnych w dziele „ojca psychoanalizy”.
Problematyka tekstów zamieszczonych w monografii Współczesne oblicza komunikacji i informacji. Problemy, badania, hipotezy obejmuje różnorodne pola badawcze, m.in. bibliologii i informatologii, socjologii, filozofii, kognitywistyki, literaturoznawstwa, informatyki i nauki o zarządzaniu. Obszary te spaja wspólny mianownik, którym jest komunikacja i informacja poddane naukowej refleksji. Mimo zróżnicowanej tematyki każdy z tekstów pozwala spojrzeć na komunikację i informację inaczej, wnosząc do stanu wiedzy szereg nowych ustaleń lub wskazując nowe pola badawcze – często w perspektywie inter/multidyscyplinarnej. Redaktorzy tomu mają nadzieję, że książka stanie się inspirującym głosem w dyskusji nad rolą społecznych aspektów komunikacji i informacji w kształtowaniu tożsamości współczesnego człowieka, a tym samym znajdzie szerokie grono czytelników.
Badania nad dziejami zakonu krzyżackiego i jego państwa w Prusach w średniowieczu mają już stosukowo długą, ponad 150-letnią tradycję.
Jednak w ich początkowym stadium uczonych interesowała niemal wyłącznie historia polityczna: począwszy od przeprowadzonego w ramach krucjat podboju plemion pruskich, poprzez dzieje wewnętrzne i relacje z sąsiadami, na likwidacji państwa zakonnego w Prusach w 1525 roku kończąc.
Fragment recenzji prof.. Sławomira Jóźwiaka
Celem skryptu jest ułatwienie przygotowania się studentów do ćwiczeń z toksykologii i ekotoksykologii. Każdy z przedstawionych tematów składa się z dwóch części. W pierwszej przedstawiono teoretyczne wiadomości związane z przedmiotem ćwiczeń, w drugiej instrukcje wykonywania doświadczeń. Aby umożliwić studentom dokładniejsze zapoznanie się z omawianymi zagadnieniami, podano literaturę przedmiotową. W treści skryptu pozostawiono miejsce na indywidualne uwagi i odpowiedzi studentów. Niniejsze opracowanie na pewno pozwoli studentom na usystematyzowanie wiedzy z dziedziny toksykologii i ekotoksykologii.
Pomiędzy filozofią a resztą kultury rośnie przepaść. Podczas gdy filozofowie są całkowicie przekonani o ważności swojej dziedziny i doniosłości tego, co się w niej robi – jej pytań, jej argumentacji, jej odpowiedzi, jej wynalazków pojęciowych, jej błyskotliwych idei, to niefilozofowie coraz powszechniej ważność tę kwestionują, w doniosłość powątpiewają, argumentacji nie cenią, błyskotliwości nie dostrzegają i w ogóle nie pojmują o co cały ambaras. Wszak filozofia drwa nie narąbie, wirusów z komputera nie usunie, cen w sklepach nie obniży, w rubryce „patenty i wdrożenia” napisze „brak”. Zapytajmy więc: po co naszej kulturze filozofowanie? Nie filozofowie i nie instytuty filozoficznych badań i kształcenia filozoficznego, ale właśnie – filozofowanie. Żeby odpowiedzieć na takie pytanie, potrzeba nie tylko filozofii, ale także dobrych narzędzi z innych dziedzin nauki. Trzeba zapytać, jakiego rodzaju grą kulturową jest filozofowanie? Ilu z nas w nią gra? I co się wtedy dzieje? Czy filozofujemy na co dzień, czy tylko od święta?
Niniejsza książka ani nie popularyzuje, ani nie przybliża tego, co robią filozofowie. Zamiast tego prowadzi Czytelników od rozmów w pociągach do teorii czerpanych z filozofii i socjologii wiedzy, od lektury nagłówków prasowych do teorii kultury, od obrazów epidemii i biografii Spinozy do studiów nad nauką. Stara się przy tym na pytania wyżej postawione jak najogólniej odpowiedzieć, a przepaść zasypać, pokazać przy tym, że filozofia od swego kulturowego otoczenia nie jest i nigdy nie była odizolowana. Przeciwnie, filozofowanie tak bardzo i w tak licznych miejscach w tkankę kultury wrosło, że bez niego tkanka ta porozrywałaby się na strzępy, że dla kultury współczesnej filozofowanie w najrozmaitszych przejawach jest czymś koniecznym, jest warunkiem trwania, życia i rozwoju.
Teologia już niejednokrotnie składała współczesnej myśli filozoficznej obietnicę poszerzenia horyzontów czy też otwarcia jej na transcendencję. Jednak obietnica ta nie spotkała się – jak dotąd – z przychylnym przyjęciem, gdyż teologia sama nie zdołała przekonać filozofii o swojej racjonalności . Filozofia przestała być bowiem, z jednej strony, wrażliwa na argumentację natury metafizycznej, z drugiej zaś, teologia jest skłonna poddawać się metodologiom nauk szczegółowych, rezygnując przy tym z własnej odrębności.
Zarysowana tu hermeneutyka teologii jest w pierwszym rzędzie badaniem teologii jako nauki, próbą uprawomocnienia jej na gruncie jednego z najważniejszych kierunków filozofii współczesnej, mianowicie hermeneutyki filozoficznej. Teologia zostaje tu ujęta w aspekcie immanencji, choć bynajmniej nie zamyka się w jej horyzoncie. Dziejący się świat teologii rozpada się na „kawałki” – miejsca teologiczne – które jednak wchodząc ze sobą w interakcje, uczestniczą w grze teologicznej. Jako pole owej gry zostaje wskazana liturgia, miejsce metodologicznie wyróżnione ze względu na naoczność dokonujących się konsekwencji gry teologicznej. Analiza czerpie z takich źródeł jak teoria miejsc teologicznych Melchiora Cano OP, koncepcja kręgu hermeneutycznego Martina Heideggera oraz projekt hermeneutyki filozoficznej Hansa-Georga Gadamera, ze szczególnym uwzględnieniem roli prze(d)sądów, utożsamianych tutaj z miejscami teologicznymi.
Nowość spojrzenia na tradycję katolicką kontekście myśli hermeneutycznej sprawia, że prezentowana książka może trafić nie tylko do teologów i filozofów, ale także do badaczy szeroko rozumianej kultury.
W ostatnich dziesięcioleciach nieodłącznym elementem naukowej dyskusji stała się kategoria płci jako element różnicujący. Założenia o nierówności płci oraz dążenie do równouprawnienia kobiet, traktowane jako próby ataku na najwyższe wartości, wraz z pejoratywną konotacją słowa „feminizm”i wszystkich jego odmian stały się przyczyną nie tylko negatywnego odbioru społecznego, ale również w nauce doprowadziły do postrzegania tej problematyki przez pryzmat ideologicznych sporów. Przedstawione w książce artykuły z zakresu politologii, socjologii, psychologii i historii podejmują kwestię płci w różnych kontekstach. Są próbą analizy współczesnych zjawisk z perspektywy zmian zachodzących w życiu dzisiejszych kobiet i mężczyzn, a także stanowią interesujący opis kobiecości i męskości. Monografia adresowana jest do studentów politologii, socjologii, nauk społecznych, gender studies, antropologii i etnologii, dziennikarstwa, psychologii oraz pedagogiki. Może po nią sięgnąć każdy, kto interesuje się zagadnieniami przemian politycznych zachodzących w Polsce i na świecie w kontekście płci.
Zawartość tej publikacji odzwierciedla potrzebę stworzenia katalogu różnych metod używanych do analizy obrazów namalowanych na drewnie i płótnie - najbardziej rozpowszechnionego i najczęściej badanego rodzaju obiektów zabytkowych. By być bardziej przydatna dla czytelnika, definicja każdej z technik musi zawierać zwięzły wykaz materiałów, do których może być stosowana, jak również przykłady zastosowań, Niniejsza książka zawiera właśnie takie informacje.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
