Faces of Immigrant Fatherhood is an attempt to determine how immigrant families – and immigrant fathers in particular – are portrayed in the late twentieth-century Asian-Canadian diasporic fiction. Through the analysis of three novels – The Electrical Field (1998) by Kerri Sakamoto, Disappearing Moon Café (1990) by SKY Lee, and No New Land (1991) by M.G. Vassanji – this book discusses the aforementioned depictions in the context of different diasporic experiences and problems faced by Asian immigrants in Canada. Highlighting the complexity characterising the concept of fatherhood not only allows a more critical examination of the Western portrayals of immigrant fathers but also provides an opportunity for an in-depth look into the impact migratory experiences – such as immigration and transgenerational trauma, identity crisis, hybridisation, rootlessness, issues with acculturation and assimilation, racism, and longing for homeland – have on the representation of immigrant fatherhood.
oday, there are no longer any doubts that the German thinker Johann Heinrich Abicht (1762–1816), who intended to dedicate all his efforts to the victory of Immanuel Kant's philosophy, is considered a "Vilnius philosopher."
When he arrived in Vilnius in 1804, the capital of Polish culture under partition, he became not only a citizen of this city but also inscribed himself in the history of Poland and Lithuania. Abicht was the philosophy scholar who lectured for the longest period in the first half of the 19th century in the territories of the former Polish-Lithuanian Commonwealth. From 1804, Abicht devoted his entire philosophical and educational activity to the university youth of Vilnius, just as he dedicated all his efforts to his new homeland. He was the author not only of ambitious projects for the reform of the Vilnius University but also of many ideas concerning various aspects of social life. These projects and ideas illustrate the challenges encountered and the potential of the Polish-Lithuanian community in the first half of the 19th century, and a deeper look at the philosophy of the Vilnius professor reveals previously unrecognised alternative perspectives in the history of Polish philosophy.
All his Vilnius texts – philosophical, organisational, and educational – have been recovered from obscurity, mostly from manuscripts found in the last two decades. In this volume, we publish a representative selection of Abicht’s Vilnius lectures, his philosophical course projects, and several essential letters, all of them in original languages. Many of them contain ideas that were ahead of their time but today form the foundation of academic life for the community of scholars and students. The efforts of Abicht to maintain a focus on the spiritual life of humans and philosophical education in a world where the natural sciences dominate seem familiar to us, not without reason.
Wpisując się w nurt pozytywnej, rozwojowej i kreatywnej pedagogiki muzyki, autor przygotował tę publikację z myślą o refleksyjnych i krytycznych nauczycielach szkoły muzycznej I stopnia. Założenia teorii uczenia się muzyki Edwina E. Gordona – rozumiane jako podejście naukowo-empiryczne – stały się impulsem do napisania tej książki. Jest ona ściśle związana z rozwijaniem słuchu muzycznego, w tym umiejętności słuchowego rozpoznawania struktur melodycznych, metrorytmicznych i harmonicznych, kształceniem ekspresji muzycznej (wyobraźni i wrażliwości muzycznej) oraz zdobywaniem podstawowej wiedzy z zakresu teorii muzyki, niezbędnej do stosowania w praktyce muzycznej.
W części teoretycznej autor dokonał wnikliwej analizy podstawowych założeń teorii uczenia się muzyki Edwina E. Gordona w perspektywie polskich i zagranicznych źródeł, a w rozdziale ostatnim przedstawił szerokie możliwości praktycznej egzemplifikacji wybranych wątków tej teorii pod kątem jej przydatności prakseologicznej w szkole muzycznej I stopnia. Prezentowana praca ma charakter teoretyczno-praktyczny i jest skierowana głównie do osób na co dzień zajmujących się nauczaniem kształcenia słuchu w starszych klasach szkoły muzycznej I stopnia (klas 4–6 działu dziecięcego oraz klas 3–4 działu młodzieżowego).
Pamiętniki są dla historyka źródłem niezwykle ciekawym i wartościowym. W przeciwieństwie do źródeł urzędowych zawierają oprócz faktografii także warstwę refleksyjną, pozwalającą zrozumieć sposób myślenia ludzi w przeszłości, motywy ich działania, rozterki, triumfy i rozczarowania. Owa warstwa faktograficzna w pamiętnikach jest odmienna niż w dokumentacji aktowej. Składają się na nią opisy wydarzeń pozornie błahych, czasem anegdotycznych, a w istocie ważnych dla zrozumienia rozmaitych spraw. Historia opisana w pamiętnikach przemawia językiem codzienności, ale w takim języku tkwi głęboka prawda o czasach i ludziach. W niniejszej książce zamieszczamy 11 tekstów wspomnieniowych opisujących przeżycia głównie z lat osiemdziesiątych XX wieku. To okres schyłku systemu komunistycznego
w Polsce, czas narodzin „Solidarności”, solidarnościowego karnawału, stanu wojennego i przemian, które zachodziły w latach 1983–1990. Okres społeczeństwa alternatywnego, pracy podziemnej, przynoszących otuchę pielgrzymek papieskich i powstania pluralizmu politycznego, gdyż oprócz „Solidarności” zawiązały się wtedy inne ugrupowania podziemne i niezależne. Publikowane pamiętniki opisują lata „burzy i przełomu” na tle prozy życia, która jednak przysparzała wiele kłopotów.
Esej o naturze naszych uczuć i afektów oraz Przykłady działania zmysłu moralnego to obok Badań dotyczących pochodzenia naszych idei piękna i cnoty najważniejsze dzieła Francisa Hutchesona (1694–1746), klasyka oświeceniowej filozofii brytyjskiej. Przedstawia on w nich wpisującą się w szkołę emotywizmu etycznego koncepcję zmysłu moralnego, której bezpośrednich inspiracji można doszukiwać się w myśli Anthony’ego Ashleya Coopera Shaftesbury’ego i którą rozwijali później najwięksi filozofowie epoki: Adam Smith oraz David Hume. Jednym z centralnych motywów jego filozofii jest przekonanie o powszechnej ludzkiej życzliwości, obie zaś prezentowane w niniejszym tomie prace zawierają argumentację na rzecz owego poglądu, stanowiąc przy tym swoisty podręcznik cnotliwego życia.
Thorana S. Nelson, PhD, jest emerytowaną profesor terapii rodzin na Uniwersytecie Stanowym Utah. Jest współautorką i redaktorką licznych artykułów oraz książek na temat Krótkoterminowej Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach, a także zajmuje się nauczaniem tego nurtu; w jej dorobku znajdują się takie tytuły jak „Handbook of Solution-Focused Brief Therapy” (współtworzona z Frankiem N. Thomasem) oraz „Doing Something Different: Solution-Focused Brief Therapy Practices”.
„Krótkoterminowa Terapia Skoncentrowana na Rozwiązaniach w pracy z rodzinami” przedstawia TSR w ujęciu systemowym i dostarcza studentom, pedagogom, trenerom oraz praktykom jasnych i szczegółowych przykładów wykorzystania tej metody w systemowej terapii rodzin. Terapeuci rodzinni będą mogli zrozumieć, jak działa TSR w pracy z rodzinami, natomiast terapeuci skoncentrowani na rozwiązaniach będą mogli się nauczyć, jak systemowe rozumienie klientów oraz kontekstów, w jakich funkcjonują, może usprawnić ich pracę. Każda z tych grup dowie się, jak wykorzystać swoje umiejętności w pracy z klientami.
Książka rozpoczyna się od zbadania podstaw teorii systemów, cybernetyki i komunikacji, takich jak całościowość, rekurencja, homeostaza i zmiana. Następnie autorka prezentuje pięć podstawowych metod terapii rodzin oraz omawia Krótkoterminową Terapię Skoncentrowaną na Rozwiązaniach (TSR). Dalej rozpatruje TSR w kontekście paradygmatu systemowego oraz przedstawia zastosowanie tej terapii w pracy z rodzinami i parami. Każdy etap jest objaśniany za pomocą pomysłów pochodzących zarówno z TSR, jak i z teorii systemów. Ostatni rozdział obrazuje, w jaki sposób TSR może być zastosowany w przypadku różnych metod terapii rodzin.
Tekst jest napisany w przystępny sposób, wzbogacony o opisy, studia przypadków, dialogi i komentarze – zarówno systemowe, jak i skoncentrowane na rozwiązaniach. Czytelnicy na nowo docenią światopogląd TSR, jego zasady oraz sposób, w jaki są one stosowane w pracy systemowej.
Niniejszy tom z cyklu „Za kulisami. Toruńskie spotkania wokół dramatu” to zapis wywiadów, wykładów i wytłumaczeń gości biorących udział w trzeciej edycji festiwalu, która odbyła się
w dniach 17–18 maja 2022 r., oraz osób zaproszonych do współtworzenia publikacji. Wydarzenie poświęcone francuskiemu dramatowi i teatrowi przygotował Zespół Badawczy „Performatyka
i Studia nad Przekładem Dramatu” we współpracy z Katedrą Literaturoznawczą Filologii Romańskiej, Studenckim Kołem Teatrologicznym oraz Studenckim Kołem Kulturalno-Naukowym Romanistów – sekcja literacka „Polifraza” z Wydziału Humanistycznego UMK w Toruniu.
Barbara Bibik i Monika Krajewska
WŁODZIMIERZ WINCŁAWSKI (rocznik 1942) jest emerytowanym profesorem socjologii UMK. Doktorat i habilitację otrzymał w warszawskim Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Podjął pracę w PAN-owskim Instytucie Rozwoju Wsi i Rolnic- twa, gdzie powierzono mu badania socjologicznych zagadnień wsi i wychowania. Po zamieszkaniu w Toruniu i podjęciu pracy na UMK, skierował się ku badaniu dziejów socjologii. Jest autorem artykułów i książek na te tematy.
Myśl napisania autobiografii narodziła się we mnie w późnym wieku emerytalnym, podczas pracy nad kolejnym tekstem naukowym, kiedy to dostrzegłem, że nie wnoszę nic nowego do socjologii. Odłożyłem pióro z postanowieniem zarzucenia pracy naukowej. Wiązało się to także z koniecznością porzucenia mojego stylu życia, miałem przestać pisać. Nie mogłem tego zaakceptować. Sięgnąłem ponownie po pióro i zagłębiłem się w opisie własnej przeszłości. Temperament socjologa nakazywał mi rozpatrywać ją w ścisłym powiązaniu z najbliższym otoczeniem społeczno-kulturowym.
Tworząc Katalog polichromii stropowych datowanych na XVIII w. Technologia i technika malarska wybranych stropów, zastosowano podział na części. W cz. A: Stropy opisane przez Krystynę Kalinowską znalazło się 12 kamienic i 26 różnych polichromii stropowych. […] W cz. B – Stropy odkryte po 1995 r. – znalazło się 20 adresów kamienic, w których odnaleziono polichromie 33 stropów. Ponadto w dodatku do Katalogu obiektów umieszczono dla porównania 4 stropy w 3 kamienicach o datowaniu nieznanym bądź niejednoznacznym. Łącznie w 34 kamienicach opisano ok. 60 dekoracji stropowych. Polichromie stropowe w niniejszym katalogu zostały uporządkowane chronologicznie oraz pod kątem typologii występujących dekoracji. […]
Do grupy wybranych, przebadanych w ramach pracy doktorskiej stropów w Katalogu polichromii stropowych datowanych na wiek XVIII dołączono reprezentacyjne wyniki przeprowadzonych badań, najlepiej ilustrujące technologię i technikę ich wykonania. Są to fotografie badań nieniszczących w świetle widzialnym oraz w kolorowej podczerwieni, przekroje pobranych próbek wraz z tabelami zidentyfikowanych pigmentów oraz spoiw, wykresy badań FTIR identyfikujące spoiwo danej próbki, mapowania rozkładu pigmentów w danej próbce na podstawie badań SEM-EDX bądź tabele z pomiarów przenośnym spektrometrem XRF.
Fragmenty z książki
Kolejny tom kodykologicznej serii „Studia nad skryptorium i spuścizną rękopiśmienną średniowiecza” jest zasadniczo pokłosiem czwartego toruńskiego spotkania konferencyjnego z cyklu „Textus et pictura” z 2022 roku, którego myślą przewodnią było „drugie” (po wyjściu z obiegu czytelniczego) oraz – „dalsze” życie wciąż na nowo użytkowanej i aktualizowanej książki średniowiecznej. Zagadnienie to, zogniskowane na substancji materialnej ksiąg – na wiele sposobów modyfikowanej i przekształcanej, dla różnych celów zniekształcanej, a nawet degradowanej – jest niezwykle ważne zarówno w aspekcie wartościowania dziedzictwa rękopiśmiennego, jak i sprawowanej nad nim opieki konserwatorskiej. Konferencja „Średniowieczny kodeks rękopiśmienny w aspekcie historycznego trwania” (Toruń, 24–25.11.2022), choć była kolejną sesją z cyklu „Textus et pictura”, pod wieloma względami była wyjątkowa. Historyczny uzus w czasach dawnych pozostawiał w kodeksach charakterystyczne znamiona (fizyczne ślady użytkowania, przekształcenia bloku i opraw, uzupełnienia i aktualizację treści oraz dekoracji) i w różnym stopniu łączył się z historycznym trwaniem. W niniejszym tomie, oprócz dwóch analitycznych studiów związanych z powszechnymi wartościami kodeksów (część: Textus et pictura), koncentrujemy uwagę przede wszystkim na zagadnieniu trwania; na refleksji dotyczącej historycznych i współczesnych postaw teoretycznych oraz praktyk wobec średniowiecznego kodeksu i wynikających z nich dylematów konserwacji i restauracji (części: Liber et historia, Fragmentaria). Jest to głos w dyskusji nad wartością przekształceń jako integralnej części zabytku, nad rolą średniowiecznych fragmentów w studiach kodykologicznych i historycznych, wreszcie – nad dezyderatami stosunkowo nowej specjalizacji, jaką jest konserwacja zabytkowych kodeksów rękopiśmiennych.
Książka przygotowana z okazji sto siedemdziesiątej piątej rocznicy jego urodzin.
Tom poza swoją wartością merytoryczną pokazuje troskę lokalnej społeczności, by zachować pamięć o najwybitniejszych postaciach związanych z ziemią kujawską, a w tym wypadku o znakomitym humaniście,
przedstawicielu nieco dziś już zapomnianej w naszym społeczeństwie filologii klasycznej, której był koryfeuszem szeroko znanym
swego czasu w całej wykształconej Europie, a nawet poza nią.
Fragment z książki
Zamysłem pierwszej części książki Region jako współodpowiedzialność było przybliżenie toruńskiego środowiska naukowego, które od lat stara się współtworzyć polską myśl regionalistyczną, natomiast teksty zebrane w drugiej części publikacji tworzą mozaikę współczesnych dylematów badań nad regionem i dziedzictwem kulturowym. Tematem przewodnim zainicjowanym przez redaktorki tomu jest postrzeganie regionu w kategoriach współodpowiedzialności.
Agnieszka Wałęga, dr hab, prof. UMK, Instytut Nauk Pedagogicznych, Wydział Filozofii
i Nauk Społecznych UMK, pedagog, historyk edukacji, należy do Towarzystwa Historii Edukacji. Badania naukowe dotyczą biografistyki pedagogicznej, czasopism pedagogicznych XIX i XX wieku, pedeutologii historycznej oraz rozwoju historii wychowania jako dyscypliny naukowej w Polsce.
Joanna Cukras-Stelągowska, doktor, adiunkt w Instytucie Nauk Pedagogicznych, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych UMK. Z wykształcenia antropolog i socjolog. Interesuje się mniejszościami etnicznymi, procesem kształtowania tożsamości kulturowej oraz małżeństwami mieszanymi wyznaniowo. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich, British Association for Jewish Studies, Stowarzyszenia Wspierania Edukacji Międzykulturowej oraz Zespołu Pedagogiki Kultury i Edukacji Międzykulturowej przy KNP PAN – gdzie zajmuje się koordynowaniem grupy studyjnej ds. Edukacji Regionalnej.
Tekst, wstęp, przekład i komentarz – Ireneusz Mikołajczyk
Czwarty już tom Historii naturalnej Pliniusza, liczący osiem ksiąg, został w całości poświęcony ziołolecznictwu. Wraz z księgą XX rozpoczyna się przegląd roślin wykorzystywanych jako lekarstwa, a więc różnych warzyw i roślin aromatycznych. W księdze XXI została naszkicowana, w sposób nieco pobieżny i pozostawiający miejsce na pewne dygresje, kategoria botaniczna, którą współcześnie trudno zapewne uznać za odrębną kategorię, a mianowicie kwiaty wykorzystywane do splatania wieńców. W księdze XXII mówi się o roślinach, na których dobroczynne właściwości należy zwrócić uwagę, a po kilku informacjach o otrzymywanych z nich nalewkach następuje powrót do wątku wieńców. Księgę XXIII wypełnia opis środków leczniczych pochodzących z drzew uprawnych. Jest ona ściśle związana z następną księgą, w której wymieniono i omówiono lekarstwa otrzymywane z drzew dziko rosnących. Księga XXIV dzieła Pliniusza bardzo dobrze ukazuje przenikanie się pojęć naukowych, przesądów i praktyk magicznych, które zapewne towarzyszyły rozwojowi hellenistycznej botaniki roślinnej, a jej struktura jest bardzo skomplikowana. Księga XXV jest kontynuacją części botanicznej Historii naturalnej i zdecydowanie jest jedną z obszerniejszych części encyklopedii Pliniusza, podkreślającą znaczenie w kulturze starożytnej związku ziemi z człowiekiem. Okazuje on bowiem naturze bezgraniczny podziw, niemal zachwyt, a jej niezwykłemu dziełu składa nieustanny hołd. Ton tego uwielbienia natury bardziej lub mniej wyeksponowany stopniowo narasta w kolejnych księgach. Poświęcone są one opisowi spontanicznie rosnących ziół leczniczych, które natura wspaniałomyślnie oferuje ludzkości bez konieczności ich uprawy, oraz wykazowi chorób. Księga XXVI rozpoczyna nowy sposób prezentacji. Teraz rośliny będą wymieniane i opisywane w odniesieniu do ich możliwości wykorzystania w chorobach, które atakują różne części organizmu ludzkiego. Uwzględnione zostały główne choroby każdego organu i najskuteczniejsze na nie środki lecznicze. Pojawia się propozycja środków leczniczych, zwykle precyzyjnie określonych pod względem składników, dawek, metod ich przygotowania i stosowania. Księga XXVII jest ostatnią księgą rozległej summae botanicae Pliniusza. W porządku alfabetycznym – co jest również odejściem od stosowanego do tej pory przez Pliniusza schematu, mającego być może w ten sposób ożywić monotonną wyliczankę – przedstawiono dziesiątki produktów, hojnie oferowanych przez naturę człowiekowi jako pomoc w walce z wszelkimi dolegliwościami, które go dotykają. Z wywodów zawartych we wspomnianych księgach wyłania się obraz starożytnego świata dręczonego nieskończoną liczbą schorzeń, ofiar najróżniejszych i podstępnych chorób, często przewlekłych, i ludzi walczących z nimi wszelkimi dostępnymi środkami.
Od Tłumacza
Prezentowana publikacja jest jak sztuka współczesna - intrygująca i różnorodna. Zawarte w niej artykuły pracowników Katedry Konserwacji-Restauracji Sztuki Nowoczesnej i Współczesnej UMK poruszają bowiem szeroki aspekt badań i konserwacji dzieł sztuki najnowszej, często tworzonej w nietypowych technikach i przy użyciu różnych materiałów, w tym i takich, które dotąd uważano za pozaartystyczne. Autorzy szukają nowych rozwiązań, omawiają nowatorskie zabiegi konserwatorskie dedykowane konkretnym obiektom oraz efekty skomplikowanych i niestandardowych rozwiązań. Z pewnością znalezienie przestrzeni dla takich działań nie jest proste, szczególnie gdy dotyczą one obiektów o znacznych gabarytach lub skazanych przez samego twórcę na przemijanie i procesy destrukcji. Dzieła sztuki najnowszej stawiają przed konserwatorami niespotykane do tej pory trudności, odmienne od tych z obszaru konserwacji dzieł sztuki dawnej. Jeszcze do niedawna wśród konserwatorów dosyć popularny był pogląd, że prace współczesne są w dużo lepszej kondycji niż dzieła dawne, a ich zniszczenia najczęściej wynikają z niewłaściwych sposobów ekspozycji, przechowywania lub transportu, ewentualnie są skutkiem błędnej technologii zastosowanej przez samego twórcę. Rzeczywiście, artyści współcześni często nie mieli i nie mają dostatecznego rozeznania w zakresie przydatności materiałów, którymi się posługują, oraz wiedzy o ich odporności na starzenie i skutkach łączenia ich ze sobą. Nie należy jednak czynić z tych faktów zarzutu, w naszej skomplikowanej i niezwykle szybko biegnącej rzeczywistości nawet z niewinnych produktów, dostępnych każdemu, można bez trudu stworzyć dzieło sztuki budzące emocje, podobnie jak zapewne nasza publikacja, i osiągające astronomiczne ceny na rynkach sztuki. Dariusz Markowski
Emitowane w latach 1965-1967 spektakle telewizyjnego Teatru Sensacji Kobra, a w latach 1968-1969 odcinki serialu Stawka większa niż życie z pewnością należą do kanonicznych dzieł kultury popularnej doby PRL. I choć ich przyjęcie przez publiczność było różne, zgodność ukazywanych na ekranie realiów z ich historycznymi odpowiednikami niewielka, a wiszące nad łóżkami dziewcząt i chłopców plakaty ze Stanisławem Mikulskim w niemieckim mundurze budziły mieszane emocje u przedstawicieli pokolenia II wojny światowej, to jednak nie sposób zaprzeczyć, że mamy tu do czynienia z tworem kultury, który w istotny sposób wpływa na jej postrzeganie przez kolejne generacje.
Na ile jest to wpływ znaczący i trwały? Czy da się go wykazać i przeanalizować? Co w świadomości historycznej Polaków pozostało z wiedzy o II wojnie światowej, Niemcach, polskim Podziemiu? Czy po ponad pięćdziesięciu latach spektakle i serial zachowały coś, a jeżeli tak, to co, ze swojej uwodzicielskiej mocy?
Prezentowana publikacja jest rezultatem konferencji, podczas której szukaliśmy odpowiedzi na te i inne pytania w kontekście Stawki większej niż życie. Zgromadzone tu teksty nie wyczerpują listy zagadnień wartych przeanalizowania. Mamy jednak nadzieję, że te już poruszone przyczynią się zarówno do pełniejszego zrozumienia owego fenomenu kulturowego, jak i jego oddziaływania na odbiorców.
Przedmiotem badań jest zespół ok. 60 (znanych obecnie) polichromii XVIII-wiecznych, zachowanych na drewnianych stropach kamienic, znajdujących się na obszarze toruńskiej starówki wpisanej na listę światowego dziedzictwa UNESCO. To jeden z największych zbiorów tego typu i jest on unikatem na skalę światową. Polichromie te znajdują się w 34 różnych kamienicach, a ich liczba zwiększa się wraz z nowymi odkryciami przy okazji kolejnych remontów. Tak licznie występujące polichromie nie doczekały się odrębnego opracowania do lat 90. ubiegłego stulecia.
Problem badawczy wymagał wykonania nowoczesnych badań interdyscyplinarnych z pogranicza kilku dziedzin nauki. Studia o charakterze kompleksowym, łączące analizę archiwalną, stylistyczną i technologiczną, wzbogacając niniejszą pracę.
Fragmenty z książki
Ewa Bińczyk napisała bardzo potrzebną książkę. Znakomitą filozoficznie. Jej czytanie porusza, jej treści wywołują gniew, ale też dają impuls do działania, przynoszą nadzieję. Dla mnie jest to ponadto książka, która w praktyce realizuje idee bliskiej mi feministycznej etyki troski. Ewa Bińczyk troszczy się o świat, o wszystkie jego istoty, zasoby i instytucje. Dokonuje szczegółowej diagnozy katastrofy, w jakiej się zanurzamy, druzgocącej i trudnej do przyjęcia. Książka przekonuje, że dzisiaj jak nigdy wcześniej potrzebujemy humanistyki, która chce zmieniać świat, dobrze zorientowanej we współczesności, jednocześnie eksperckiej i popkulturowej.
Dr hab. Aleksandra Derra, prof. UMK
Aktualne, inspirujące i wielowymiarowe studium Ewy Bińczyk oferuje panoramę myśli i perspektyw dotyczących współczesnych wyzwań społecznych, ekonomicznych i ekologicznych, zapraszając czytelników do refleksji i działania. Autorka przedstawia kompleksową analizę kreatywnych strategii adaptacyjnych, rozpatrując zarówno ekonomiczne koncepcje dewzrostu, jak i ekologiczne aspekty uodparniania gospodarek. Przez pryzmat myśli społecznej, badaczka wnikliwie analizuje też rolę uniwersytetu. Książka Ewy Bińczyk to lektura obowiązkowa dla zainteresowanych odkrywaniem innowacyjnych podejść do przyszłości naszego świata.
Prof. dr hab. Ewa Domańska
Nie przetrwamy jako ludzkość, jeśli nie zmądrzejemy. Książka Ewy Bińczyk uświadamia to w wielkim stylu. Autorka przekonująco łączy w niej problematykę antropocenu, której jest najwybitniejszą znawczynią w Polsce, z zagadnieniami politycznymi i ekonomicznymi. Zajmuje wyraziste stanowisko i przekonująco argumentuje na jego rzecz. Pisze z pasją i zaangażowaniem, spełniając zarazem wszelkie kryteria analizy naukowej. Świetna książka.
Prof. dr hab. Andrzej Szahaj
W książce przedstawiono stan aktualny i perspektywy rozwoju energetyki odnawialnej w województwie mazowieckim. Województwo może w 100% pokryć potrzeby energetyczne z energii odnawialnej i dodatkowo być eksporterem tej energii.
Przekład – Krzysztof Abriszewski, Paweł Gąska, Adrian Zabielski
Redakcja naukowa oraz naukowe opracowanie przekładu – Krzysztof Abriszewski, Paweł Gąska, Adrian Zabielski
Pierwsze gry wideo stworzono dla szerokiej publiczności, ponieważ nie istniała jeszcze wyodrębniona grupa w postaci wyspecjalizowanych graczy. Pomiędzy latami osiemdziesiątymi z grami na automaty a dniem dziesiejszym gry wideo dojrzały jako medium, wykształcając szeroki wachlarz konwencji, budując wyspecjalizowaną bazę fanów… i zrażając wielu graczy.
Rekreacyjna rewolucja w tytule niniejszej książki oznacza czas przełomowy w historii gier wideo, w którym na nowo odkrywa się prostotę wczesnych gier, gdy jednocześnie nowe, bardziej elastyczne projekty pozwalają lepiej wpasować gry wideo w życie graczy. Gry ulegają głębokiemu przekształceniu, a wraz z nimi nasze wyobrażenie o tych, którzy w nie grają. To czas, gdy uzmysławiamy sobie, że w gry wideo może grać każdy.
Jesper Juul, Rekreacyjna rewolucja w grach wideo
Prezentowana książka stanowi drugą pozycję z serii wydawniczej Kultura Współczesności. Mamy nadzieję, że ze względu na jej punkt wyjścia – rozbieżność między rozpowszechnionym stereotypem gracza (właśnie jako gracza zagorzałego), a tym, kto faktycznie gra w gry cyfrowe, jakie tytuły wybiera oraz ile czasu im poświęca – okaże się interesująca zarówno dla zapalonych graczy, jak i dla osób, które myślą o sobie jako o „niegrających”.
W książce zanalizowano wybrane zdarzenia dźwiękowe będące elementami codziennej, gęstej tkanki sonicznej Warszawy przełomu XIX i XX wieku. Studia przypadków zaprezentowane w pracy dotyczą dźwięków: katarynki, fortepianu, na którym gra młoda kobieta, protestu, nawoływań ulicznych sprzedawców, wreszcie – dźwięków ciszy w mieszkaniu i poszukiwania ciszy w mieście. Każdy z tych elementów ukazuje wielopoziomowe splątania rozumienia dźwięku i reagowania na niego, które przecinają się na poziomie klasy, płci kulturowej czy tożsamości narodowej. Nasłuchiwane historyczne zdarzenia dźwiękowe to przestrzenie spotkania i konfliktu grup społecznych o różnych (rozbieżnych) sonicznych potrzebach i tożsamościach; zbadano zatem rolę wyżej wymienionych dźwięków w przestrzeni miasta oraz sposoby reagowania na te same dźwięki przez mieszkańców i mieszkanki Warszawy. Innymi słowy, w książce zanalizowano, jak dźwięki były wykorzystywane, by kształtować, definiować, przetwarzać i podważać społeczne i kulturowe konteksty codziennego życia w mieście.
Istotnym elementem pracy są także rozważania metodologiczne wokół historycznych studiów nad dźwiękiem, orbitujące wokół pytania „co to znaczy słuchać historii?”. Autorka zastanawia się nad pojęciami, analizą źródeł tekstowych i wizualnych w kontekście badania dźwięku oraz rolą badacza i badaczki w procesie poznawania dźwiękowej przeszłości. Głównymi narzędziami metody są: definicja dźwięku jako zdarzenia dźwiękowego, pojęcie akustemologii, akustycznej epistemologii, czyli poznawania i porządkowania świata za pomocą dźwięku, także praca z dźwiękową wyobraźnią.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
