Pamiętniki są dla historyka źródłem niezwykle ciekawym i wartościowym. W przeciwieństwie do źródeł urzędowych zawierają oprócz faktografii także warstwę refleksyjną, pozwalającą zrozumieć sposób myślenia ludzi w przeszłości, motywy ich działania, rozterki, triumfy i rozczarowania. Owa warstwa faktograficzna w pamiętnikach jest odmienna niż w dokumentacji aktowej. Składają się na nią opisy wydarzeń pozornie błahych, czasem anegdotycznych, a w istocie ważnych dla zrozumienia rozmaitych spraw. Historia opisana w pamiętnikach przemawia językiem codzienności, ale w takim języku tkwi głęboka prawda o czasach i ludziach. W niniejszej książce zamieszczamy 11 tekstów wspomnieniowych opisujących przeżycia głównie z lat osiemdziesiątych XX wieku. To okres schyłku systemu komunistycznego
w Polsce, czas narodzin „Solidarności”, solidarnościowego karnawału, stanu wojennego i przemian, które zachodziły w latach 1983–1990. Okres społeczeństwa alternatywnego, pracy podziemnej, przynoszących otuchę pielgrzymek papieskich i powstania pluralizmu politycznego, gdyż oprócz „Solidarności” zawiązały się wtedy inne ugrupowania podziemne i niezależne. Publikowane pamiętniki opisują lata „burzy i przełomu” na tle prozy życia, która jednak przysparzała wiele kłopotów.
Esej o naturze naszych uczuć i afektów oraz Przykłady działania zmysłu moralnego to obok Badań dotyczących pochodzenia naszych idei piękna i cnoty najważniejsze dzieła Francisa Hutchesona (1694–1746), klasyka oświeceniowej filozofii brytyjskiej. Przedstawia on w nich wpisującą się w szkołę emotywizmu etycznego koncepcję zmysłu moralnego, której bezpośrednich inspiracji można doszukiwać się w myśli Anthony’ego Ashleya Coopera Shaftesbury’ego i którą rozwijali później najwięksi filozofowie epoki: Adam Smith oraz David Hume. Jednym z centralnych motywów jego filozofii jest przekonanie o powszechnej ludzkiej życzliwości, obie zaś prezentowane w niniejszym tomie prace zawierają argumentację na rzecz owego poglądu, stanowiąc przy tym swoisty podręcznik cnotliwego życia.
WŁODZIMIERZ WINCŁAWSKI (rocznik 1942) jest emerytowanym profesorem socjologii UMK. Doktorat i habilitację otrzymał w warszawskim Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Podjął pracę w PAN-owskim Instytucie Rozwoju Wsi i Rolnic- twa, gdzie powierzono mu badania socjologicznych zagadnień wsi i wychowania. Po zamieszkaniu w Toruniu i podjęciu pracy na UMK, skierował się ku badaniu dziejów socjologii. Jest autorem artykułów i książek na te tematy.
Myśl napisania autobiografii narodziła się we mnie w późnym wieku emerytalnym, podczas pracy nad kolejnym tekstem naukowym, kiedy to dostrzegłem, że nie wnoszę nic nowego do socjologii. Odłożyłem pióro z postanowieniem zarzucenia pracy naukowej. Wiązało się to także z koniecznością porzucenia mojego stylu życia, miałem przestać pisać. Nie mogłem tego zaakceptować. Sięgnąłem ponownie po pióro i zagłębiłem się w opisie własnej przeszłości. Temperament socjologa nakazywał mi rozpatrywać ją w ścisłym powiązaniu z najbliższym otoczeniem społeczno-kulturowym.
Tworząc Katalog polichromii stropowych datowanych na XVIII w. Technologia i technika malarska wybranych stropów, zastosowano podział na części. W cz. A: Stropy opisane przez Krystynę Kalinowską znalazło się 12 kamienic i 26 różnych polichromii stropowych. […] W cz. B – Stropy odkryte po 1995 r. – znalazło się 20 adresów kamienic, w których odnaleziono polichromie 33 stropów. Ponadto w dodatku do Katalogu obiektów umieszczono dla porównania 4 stropy w 3 kamienicach o datowaniu nieznanym bądź niejednoznacznym. Łącznie w 34 kamienicach opisano ok. 60 dekoracji stropowych. Polichromie stropowe w niniejszym katalogu zostały uporządkowane chronologicznie oraz pod kątem typologii występujących dekoracji. […]
Do grupy wybranych, przebadanych w ramach pracy doktorskiej stropów w Katalogu polichromii stropowych datowanych na wiek XVIII dołączono reprezentacyjne wyniki przeprowadzonych badań, najlepiej ilustrujące technologię i technikę ich wykonania. Są to fotografie badań nieniszczących w świetle widzialnym oraz w kolorowej podczerwieni, przekroje pobranych próbek wraz z tabelami zidentyfikowanych pigmentów oraz spoiw, wykresy badań FTIR identyfikujące spoiwo danej próbki, mapowania rozkładu pigmentów w danej próbce na podstawie badań SEM-EDX bądź tabele z pomiarów przenośnym spektrometrem XRF.
Fragmenty z książki
Książka przygotowana z okazji sto siedemdziesiątej piątej rocznicy jego urodzin.
Tom poza swoją wartością merytoryczną pokazuje troskę lokalnej społeczności, by zachować pamięć o najwybitniejszych postaciach związanych z ziemią kujawską, a w tym wypadku o znakomitym humaniście,
przedstawicielu nieco dziś już zapomnianej w naszym społeczeństwie filologii klasycznej, której był koryfeuszem szeroko znanym
swego czasu w całej wykształconej Europie, a nawet poza nią.
Fragment z książki
Zamysłem pierwszej części książki Region jako współodpowiedzialność było przybliżenie toruńskiego środowiska naukowego, które od lat stara się współtworzyć polską myśl regionalistyczną, natomiast teksty zebrane w drugiej części publikacji tworzą mozaikę współczesnych dylematów badań nad regionem i dziedzictwem kulturowym. Tematem przewodnim zainicjowanym przez redaktorki tomu jest postrzeganie regionu w kategoriach współodpowiedzialności.
Agnieszka Wałęga, dr hab, prof. UMK, Instytut Nauk Pedagogicznych, Wydział Filozofii
i Nauk Społecznych UMK, pedagog, historyk edukacji, należy do Towarzystwa Historii Edukacji. Badania naukowe dotyczą biografistyki pedagogicznej, czasopism pedagogicznych XIX i XX wieku, pedeutologii historycznej oraz rozwoju historii wychowania jako dyscypliny naukowej w Polsce.
Joanna Cukras-Stelągowska, doktor, adiunkt w Instytucie Nauk Pedagogicznych, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych UMK. Z wykształcenia antropolog i socjolog. Interesuje się mniejszościami etnicznymi, procesem kształtowania tożsamości kulturowej oraz małżeństwami mieszanymi wyznaniowo. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich, British Association for Jewish Studies, Stowarzyszenia Wspierania Edukacji Międzykulturowej oraz Zespołu Pedagogiki Kultury i Edukacji Międzykulturowej przy KNP PAN – gdzie zajmuje się koordynowaniem grupy studyjnej ds. Edukacji Regionalnej.
Tekst, wstęp, przekład i komentarz – Ireneusz Mikołajczyk
Czwarty już tom Historii naturalnej Pliniusza, liczący osiem ksiąg, został w całości poświęcony ziołolecznictwu. Wraz z księgą XX rozpoczyna się przegląd roślin wykorzystywanych jako lekarstwa, a więc różnych warzyw i roślin aromatycznych. W księdze XXI została naszkicowana, w sposób nieco pobieżny i pozostawiający miejsce na pewne dygresje, kategoria botaniczna, którą współcześnie trudno zapewne uznać za odrębną kategorię, a mianowicie kwiaty wykorzystywane do splatania wieńców. W księdze XXII mówi się o roślinach, na których dobroczynne właściwości należy zwrócić uwagę, a po kilku informacjach o otrzymywanych z nich nalewkach następuje powrót do wątku wieńców. Księgę XXIII wypełnia opis środków leczniczych pochodzących z drzew uprawnych. Jest ona ściśle związana z następną księgą, w której wymieniono i omówiono lekarstwa otrzymywane z drzew dziko rosnących. Księga XXIV dzieła Pliniusza bardzo dobrze ukazuje przenikanie się pojęć naukowych, przesądów i praktyk magicznych, które zapewne towarzyszyły rozwojowi hellenistycznej botaniki roślinnej, a jej struktura jest bardzo skomplikowana. Księga XXV jest kontynuacją części botanicznej Historii naturalnej i zdecydowanie jest jedną z obszerniejszych części encyklopedii Pliniusza, podkreślającą znaczenie w kulturze starożytnej związku ziemi z człowiekiem. Okazuje on bowiem naturze bezgraniczny podziw, niemal zachwyt, a jej niezwykłemu dziełu składa nieustanny hołd. Ton tego uwielbienia natury bardziej lub mniej wyeksponowany stopniowo narasta w kolejnych księgach. Poświęcone są one opisowi spontanicznie rosnących ziół leczniczych, które natura wspaniałomyślnie oferuje ludzkości bez konieczności ich uprawy, oraz wykazowi chorób. Księga XXVI rozpoczyna nowy sposób prezentacji. Teraz rośliny będą wymieniane i opisywane w odniesieniu do ich możliwości wykorzystania w chorobach, które atakują różne części organizmu ludzkiego. Uwzględnione zostały główne choroby każdego organu i najskuteczniejsze na nie środki lecznicze. Pojawia się propozycja środków leczniczych, zwykle precyzyjnie określonych pod względem składników, dawek, metod ich przygotowania i stosowania. Księga XXVII jest ostatnią księgą rozległej summae botanicae Pliniusza. W porządku alfabetycznym – co jest również odejściem od stosowanego do tej pory przez Pliniusza schematu, mającego być może w ten sposób ożywić monotonną wyliczankę – przedstawiono dziesiątki produktów, hojnie oferowanych przez naturę człowiekowi jako pomoc w walce z wszelkimi dolegliwościami, które go dotykają. Z wywodów zawartych we wspomnianych księgach wyłania się obraz starożytnego świata dręczonego nieskończoną liczbą schorzeń, ofiar najróżniejszych i podstępnych chorób, często przewlekłych, i ludzi walczących z nimi wszelkimi dostępnymi środkami.
Od Tłumacza
Prezentowana publikacja jest jak sztuka współczesna - intrygująca i różnorodna. Zawarte w niej artykuły pracowników Katedry Konserwacji-Restauracji Sztuki Nowoczesnej i Współczesnej UMK poruszają bowiem szeroki aspekt badań i konserwacji dzieł sztuki najnowszej, często tworzonej w nietypowych technikach i przy użyciu różnych materiałów, w tym i takich, które dotąd uważano za pozaartystyczne. Autorzy szukają nowych rozwiązań, omawiają nowatorskie zabiegi konserwatorskie dedykowane konkretnym obiektom oraz efekty skomplikowanych i niestandardowych rozwiązań. Z pewnością znalezienie przestrzeni dla takich działań nie jest proste, szczególnie gdy dotyczą one obiektów o znacznych gabarytach lub skazanych przez samego twórcę na przemijanie i procesy destrukcji.
Dzieła sztuki najnowszej stawiają przed konserwatorami niespotykane do tej pory trudności, odmienne od tych z obszaru konserwacji dzieł sztuki dawnej. Jeszcze do niedawna wśród konserwatorów dosyć popularny był pogląd, że prace współczesne są w dużo lepszej kondycji niż dzieła dawne, a ich zniszczenia najczęściej wynikają z niewłaściwych sposobów ekspozycji, przechowywania lub transportu, ewentualnie są skutkiem błędnej technologii zastosowanej przez samego twórcę. Rzeczywiście, artyści współcześni często nie mieli i nie mają dostatecznego rozeznania w zakresie przydatności materiałów, którymi się posługują, oraz wiedzy o ich odporności na starzenie i skutkach łączenia ich ze sobą. Nie należy jednak czynić z tych faktów zarzutu, w naszej skomplikowanej i niezwykle szybko biegnącej rzeczywistości nawet z niewinnych produktów, dostępnych każdemu, można bez trudu stworzyć dzieło sztuki budzące emocje, podobnie jak zapewne nasza publikacja, i osiągające astronomiczne ceny na rynkach sztuki.
Dariusz Markowski
Emitowane w latach 1965-1967 spektakle telewizyjnego Teatru Sensacji Kobra, a w latach 1968-1969 odcinki serialu Stawka większa niż życie z pewnością należą do kanonicznych dzieł kultury popularnej doby PRL. I choć ich przyjęcie przez publiczność było różne, zgodność ukazywanych na ekranie realiów z ich historycznymi odpowiednikami niewielka, a wiszące nad łóżkami dziewcząt i chłopców plakaty ze Stanisławem Mikulskim w niemieckim mundurze budziły mieszane emocje u przedstawicieli pokolenia II wojny światowej, to jednak nie sposób zaprzeczyć, że mamy tu do czynienia z tworem kultury, który w istotny sposób wpływa na jej postrzeganie przez kolejne generacje.
Na ile jest to wpływ znaczący i trwały? Czy da się go wykazać i przeanalizować? Co w świadomości historycznej Polaków pozostało z wiedzy o II wojnie światowej, Niemcach, polskim Podziemiu? Czy po ponad pięćdziesięciu latach spektakle i serial zachowały coś, a jeżeli tak, to co, ze swojej uwodzicielskiej mocy?
Prezentowana publikacja jest rezultatem konferencji, podczas której szukaliśmy odpowiedzi na te i inne pytania w kontekście Stawki większej niż życie. Zgromadzone tu teksty nie wyczerpują listy zagadnień wartych przeanalizowania. Mamy jednak nadzieję, że te już poruszone przyczynią się zarówno do pełniejszego zrozumienia owego fenomenu kulturowego, jak i jego oddziaływania na odbiorców.
Ewa Bińczyk napisała bardzo potrzebną książkę. Znakomitą filozoficznie. Jej czytanie porusza, jej treści wywołują gniew, ale też dają impuls do działania, przynoszą nadzieję. Dla mnie jest to ponadto książka, która w praktyce realizuje idee bliskiej mi feministycznej etyki troski. Ewa Bińczyk troszczy się o świat, o wszystkie jego istoty, zasoby i instytucje. Dokonuje szczegółowej diagnozy katastrofy, w jakiej się zanurzamy, druzgocącej i trudnej do przyjęcia. Książka przekonuje, że dzisiaj jak nigdy wcześniej potrzebujemy humanistyki, która chce zmieniać świat, dobrze zorientowanej we współczesności, jednocześnie eksperckiej i popkulturowej.
Dr hab. Aleksandra Derra, prof. UMK
Aktualne, inspirujące i wielowymiarowe studium Ewy Bińczyk oferuje panoramę myśli i perspektyw dotyczących współczesnych wyzwań społecznych, ekonomicznych i ekologicznych, zapraszając czytelników do refleksji i działania. Autorka przedstawia kompleksową analizę kreatywnych strategii adaptacyjnych, rozpatrując zarówno ekonomiczne koncepcje dewzrostu, jak i ekologiczne aspekty uodparniania gospodarek. Przez pryzmat myśli społecznej, badaczka wnikliwie analizuje też rolę uniwersytetu. Książka Ewy Bińczyk to lektura obowiązkowa dla zainteresowanych odkrywaniem innowacyjnych podejść do przyszłości naszego świata.
Prof. dr hab. Ewa Domańska
Nie przetrwamy jako ludzkość, jeśli nie zmądrzejemy. Książka Ewy Bińczyk uświadamia to w wielkim stylu. Autorka przekonująco łączy w niej problematykę antropocenu, której jest najwybitniejszą znawczynią w Polsce, z zagadnieniami politycznymi i ekonomicznymi. Zajmuje wyraziste stanowisko i przekonująco argumentuje na jego rzecz. Pisze z pasją i zaangażowaniem, spełniając zarazem wszelkie kryteria analizy naukowej. Świetna książka.
Prof. dr hab. Andrzej Szahaj
W książce przedstawiono stan aktualny i perspektywy rozwoju energetyki odnawialnej w województwie mazowieckim. Województwo może w 100% pokryć potrzeby energetyczne z energii odnawialnej i dodatkowo być eksporterem tej energii.
Przekład – Krzysztof Abriszewski, Paweł Gąska, Adrian Zabielski
Redakcja naukowa oraz naukowe opracowanie przekładu – Krzysztof Abriszewski, Paweł Gąska, Adrian Zabielski
Pierwsze gry wideo stworzono dla szerokiej publiczności, ponieważ nie istniała jeszcze wyodrębniona grupa w postaci wyspecjalizowanych graczy. Pomiędzy latami osiemdziesiątymi z grami na automaty a dniem dziesiejszym gry wideo dojrzały jako medium, wykształcając szeroki wachlarz konwencji, budując wyspecjalizowaną bazę fanów… i zrażając wielu graczy.
Rekreacyjna rewolucja w tytule niniejszej książki oznacza czas przełomowy w historii gier wideo, w którym na nowo odkrywa się prostotę wczesnych gier, gdy jednocześnie nowe, bardziej elastyczne projekty pozwalają lepiej wpasować gry wideo w życie graczy. Gry ulegają głębokiemu przekształceniu, a wraz z nimi nasze wyobrażenie o tych, którzy w nie grają. To czas, gdy uzmysławiamy sobie, że w gry wideo może grać każdy.
Jesper Juul, Rekreacyjna rewolucja w grach wideo
Prezentowana książka stanowi drugą pozycję z serii wydawniczej Kultura Współczesności. Mamy nadzieję, że ze względu na jej punkt wyjścia – rozbieżność między rozpowszechnionym stereotypem gracza (właśnie jako gracza zagorzałego), a tym, kto faktycznie gra w gry cyfrowe, jakie tytuły wybiera oraz ile czasu im poświęca – okaże się interesująca zarówno dla zapalonych graczy, jak i dla osób, które myślą o sobie jako o „niegrających”.
Niniejsza publikacja poświęcona jest zagadnieniom warsztatu malarskiego artystów w XVIII stuleciu, ze szczególnym uwzględnieniem Szymona Czechowicza - jednego z najwybitniejszych polskich twórców aktywnych w tym czasie. Głównym celem badań była rekonstrukcja procesu twórczego - etapów i metod realizacji obrazów oraz technicznej strony malarstwa, a także przybliżenie realiów tego zawodu: edukacji, organizacji pracy, pracowni, jej zasobu
- używanych narzędzi, materiałów i akcesoriów, a także ich dostępności.
Dzięki temu autorka stworzyła bank danych dotyczących metod i materiałów w warsztacie Czechowicza, które – być może - staną się bazą do porównań, ułatwiającą datowanie oraz służącą weryfikacji autorstwa przypisywanych mu prac. Jako że badania objęły także obrazy artystów związanych z jego pracownią (tych znanych z nazwiska), autorka podjęła próbę opisania wpływu Szymona Czechowicza na ukształtowanie ich warsztatu.
Pozostajemy pod wpływem obsesji wzrostu. Postwzrost to próba wyobrażenia sobie tego, co mogłoby się wydarzyć, gdyby ta obsesja przeminęła. Zaprasza nas do szukania nowych rubieży postępu społecznego. Wskazuje na nieznany obszar, niezbadane terytorium, gdzie dostatek nie jest mierzony w dolarach, a spełnienie nie jest napędzane niekończącą się akumulacją bogactwa materialnego.
Życie po kapitalizmie to nieobowiązujący, spekulatywny podtytuł tej książki. Zaproszenie czytelnika do tego, by spojrzał na nasz dominujący paradygmat ekonomiczny jak na coś przejściowego […].
Na głębszym poziomie chodzi o to, byśmy odwrócili nasz wzrok od skażonej ekonomii i dostrzegli możliwość innego postrzegania tego, czym może być ludzki postęp. Wkrótce książka ta nie będzie już potrzebna. Ale jej zadaniem na dzisiaj jest wyzwolenie nas od mantry przeszłości i umożliwienie nakreślenia innego jutra.
Fragment prologu
Kapitalizm platform Nicka przedstawia ekonomiczną historię kapitalizmu oraz zagadnienie wpływu, jaki wywarły nań technologie cyfrowe, uwzględniając zarazem różnorodność form ekonomicznych, a także napięcia konkurencyjne wpisane we współczesną gospodarkę. Książka ta wychodzi od prostego założenia, że możemy się wiele dowiedzieć o największych spółkach technologicznych, jeśli będziemy je traktować jako aktorów ekonomicznych w ramach kapitalistycznego systemu produkcji.
Wstęp / 7
MALARSTWO / 9
Jarosław Rogóż, Elżbieta Basiul, Adam Cupa, Witold Nowik / 10
Komplementarność metod obrazowania wielospektralnego i analizy próbek w opisie warstw oryginalnych i dawnych konserwacji malowidła ściennego Pietà Eugene’a Delacroix z kościoła św. Dionizego od Najświętszego Sakramentu w Paryżu
Marta Dymowska, Justyna Olszewska-Świetlik / 36
Warsztat malarski obrazu Święta Rodzina ze św. Janem Chrzcicielem, dat. 1680 rok, z Muzeum Uniwersyteckiego w Toruniu Roksolana Kosiv, Andriana Vavrychuk, Justyna Olszewska-Świetlik / 68
Analiza materiałów malarskich wybranych ikon przypisanych szkole rybotyckiej (1670–1750) Klaudia Rajmann / 112
Polichromie dwóch stropów autorstwa Ferdinanda Wilhelma Sidawa z 1747 roku z kamienicy przy ul. Szerokiej 16 w Toruniu w świetle nowych badań
Elżbieta Szmit-Naud / 140
Iluzjonistyczne malowidła sceniczne ze szwedzkich teatrów królewskich – paleta pigmentów w świetle badań wybranych elementów osiemnastowiecznych scenerii
Karolina Jasińska, Robert Rogal / 166
Rekonserwacja fragmentu malowidła ściennego przeniesionego z pałacu w Luboradzu
RZEŹBA, ZABYTKI Z METALU / 191
Piotr Niemcewicz / 192
Konserwacja i restauracja nagrobka arcybiskupa i prymasa Wawrzyńca Gembickiego autorstwa Sebastiana Sali z katedry w Gnieźnie
Andrzej Podgórski, Alina Tomaszewska-Szewczyk / 228
Badania i problematyka konserwatorska skarbów epoki brązu
ZABYTKI ZE SKÓRY / 245
Dorota Jutrzenka-Supryn, Aleksandra Trybuła, Katarzyna Górzyńska / 246
Skóry zdobione marmoryzowaniem. Możliwości badań w zakresie identyfikacji techniki
INTERDYSCYPLINARNE BADANIA KONSERWATORSKIE / 271
Magdalena Iwanicka, Magdalena Kowalska, Tatiana Matwij, Marcin Sylwestrzak / 272
Nieinwazyjne badanie obrazów sztalugowych za pomocą spektroskopii fluorescencji rentgenowskiej w odmianie skanującej (makro XRF) oraz koherencyjnej tomografii optycznej (OCT)
Elżbieta Basiul, Joanna Borowiec, Marta Chylińska, Joanna Karbowska-Berent, Piotr Niemcewicz, Andrzej Podgórski, Ewa Skorupska / 290
Nowe impregnaty hydrofobizujące, superhydrofobizujące i oleofobizujące dedykowane do różnego typu porowatych podłoży mineralnych
Jarosław Rogóż, Adam Cupa, Solongo Gansukh / 310
Wizualizacja za pomocą techniki radarowej GPR podziemnych struktur występujących w miejscu historycznej lokalizacji dawnego klasztoru na Łąkach Bratiańskich w Nowym Mieście Lubawskim
Daria Zasada-Kłodzińska, Monika Szypczyńska, Zbigniew Łukasik, Michał Szumski / 330
Zastosowanie miniaturowych technik rozdzielania do identyfikacji barwników naturalnych w zabytkowych ornatach z Muzeum Diecezjalnego we Włocławku
Tomasz Ważny, Ellen Hanspach-Bernal / 348
Ujawniona ukryta strona obrazu Taniec weselny Bruegla i badania jego drewnianego podłoża
Droga chłopaka z Rudnik na Uniwersytet Mikołaja Kopernika. Wspomnienia to bardzo osobista relacja prof. Kazimierza Maliszewskiego z jego życia. Przedstawia koleje losu, które zaprowadziły go z małej miejscowości na Pojezierzu Iławskim do grodu Kopernika i na Uniwersytet imienia astronoma. Wspomnienia to opisane z dużym sentymentem różne epizody z okresu dzieciństwa i młodości autora oraz elementy jego autobiografii naukowej, w powiązaniu z życiem rodzinnym. Książka pokazuje także, jak wyglądał Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu za czasów studiów Profesora w latach 1968–1973 i jak zmieniał się podczas jego 46-letniej pracy naukowej i dydaktycznej.
Prezentowana monografia dotyczy wybranych aspektów zarządzania konfliktem w organizacjach, w szczególności zarządzania stresem. Poruszono w niej problem odporności na stres uwarunkowanej czynnikami neurobiologicznymi i psychologicznymi – np. cechami temperamentu afektywnego, strategiami radzenia sobie ze stresem czy poziomem inteligencji emocjonalnej. W zarządzaniu konfliktem, zwłaszcza w sytuacjach kryzysowych, mogą one odgrywać kluczową rolę i decydować o kondycji całej organizacji. Zaprezentowano wyniki badań światowych oraz własnych autorki na przykładzie jednostek ochrony zdrowia i korporacji finansowych. Podkreślono znaczenie oddziaływań psychologicznych w zapobieganiu nadmiernej eskalacji konfliktu oraz negatywnym skutkom stresu w wymiarze indywidualnym i społecznym.
Konserwacja dzieł sztuki wymaga ciągłych badań naukowych i konserwatorskich. Prawidłowe przeprowadzenie zabiegów konserwatorskich nie jest możliwe bez rozpoznania rodzaju materiałów użytych do jego wykonania oraz zastosowanej techniki. Nie mniej ważnym zagadnieniem jest określenie rodzaju i przyczyn zniszczeń. Na podstawie szeroko zakrojonych analiz dzieł sztuki wytyczany jest zakres i rodzaj prac konserwatorskich oraz dobór odpowiednich materiałów. Szeroki wachlarz problematyki badawczej wymaga od konserwatora międzydyscyplinarnej wiedzy łączącej różne gałęzie nauki i sztuki. Trzeci tom serii wydawniczej Konserwacja: Nauka i Sztuka / Conservation: Science and Art pt. Technologia i badania konserwatorskie dzieł sztuki zawiera szesnaście artykułów. W monografii przedstawiono najnowsze wyniki prac badawczych i konserwatorskich prowadzonych przez pracowników i badaczy związanych z Wydziałem Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Publikację podzielono na działy problemowe dotyczące: malarstwa, rzeźby z kamienia i terrakoty, zabytków z metalu, skóry, fotografii, innych technik, architektury oraz wartościowania dzieł sztuki. Autorzy artykułów omawiają różnorodną tematykę, począwszy od badań zabytków w aspekcie ich budowy technicznej, stanu zachowania, przekształceń powstałych na przestrzeni lat, poprzez analizy konserwatorskie związane z określeniem rodzaju i przyczyn zniszczeń, testowaniem metod oraz materiałów konserwatorskich, kończąc na zagadnieniach teoretycznych związanych z wartościowaniem zabytków. Wiele prac jest efektem wielodyscyplinarnych analiz łączących takie dziedziny nauki, jak: historia sztuki, architektury, fizyka, chemia, biologia. W monografii poruszono wielorakie zagadnienia poszerzające aktualny stan wiedzy dotyczącej ważnych gałęzi badań służących konserwacji dzieł sztuki.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
