Czym były osiemnastowieczne salony? Kto je prowadził i jak można było stać się częścią tego świata? Jakie aktywności towarzyszyły spotkaniom? Jakie funkcje pełniły salony w życiu społecznym i politycznym? Jaki był stosunek „salonierek” do polityki i w jakim stopniu salon pomagał im w ich publicznej działalności? Autorka odpowiada na te pytania, nawiązując do prac dotyczących salonu we Francji, pamiętników polsko-litewskiej szlachty oraz relacji podróżników, którzy odwiedzili Warszawę w czasie panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego. Porównuje życie towarzyskie elit we Francji i w Polsce w drugiej połowie XVIII wieku, ukazując punkty wspólne i specyfikę obu środowisk. Wnioski z lektury korespondencji markizy Marie de Vichy-Chamrond du Deffand i Marii Radziwiłłowej pozwoliły z kolei zestawić kultury polityczne przykładowych „salonierek”, a także ukazać związki między życiem towarzyskim i politycznym z ich perspektywy.
Kulturowa historia opery może zostać opowiedziana na wiele sposobów. Dyskurs, który wzięto pod uwagę w prezentowanej książce, aby przedstawić operę u progu nowoczesności, to encyklopedie i słowniki muzyczne. Stanowią one specyficzny typ literatury, skierowany do odbiorcy-dyletanta, samouka i pasjonata, który na własną rękę poszukuje wiedzy muzycznej. Odbiorca ten wywodzi się przeważnie z dynamicznie rozwijającej się klasy średniej – mieszczaństwa. Z rekonstrukcji wspomnianego dyskursu wyłania się wizja teatru operowego jako narzędzia zarządzania afektywnością na poziomie indywidualnym i zbiorowym, a zarazem czułego miernika przemian owej afektywności. Autorka nakreśla wszystkie te przemiany, biorąc pod uwagę operę włoską i francuską, tradycyjnie sobie przeciwstawiane, oraz włoski i francuski dyskurs encyklopedyczny, w okresie poprzedzającym Wielką Rewolucję Francuską i krótko po niej. Opera rozumiana jest tu w swych rozmaitych wymiarach: jako instytucja, przestrzeń społeczna, wspólnotowe doświadczenie, ale także jako specyficzny typ teatru, wreszcie – dzieło słowno-muzyczne. Wszystkie te wymiary składają się zaś na obraz fascynującego i uwodzicielskiego zjawiska multimedialnego, które od ponad czterech wieków oddziałuje na naszą wyobraźnię.
Opracowanie naukowe – Tomasz Kupś, Joanna Usakiewicz, Dalius Vilunas
Dziś nie ma już wątpliwości, że niemiecki myśliciel Johann Heinrich Abicht (1762–1816), który miał zamiar wszystkie swoje siły poświęcić zwycięstwu filozofii Immanuela Kanta, jest „filozofem wileńskim”.
Gdy w roku 1804 przybył do Wilna, stolicy polskiej kultury pod zaborami, nie tylko stał się obywatelem tego miasta, ale również zapisał się w historii Polski i Litwy. Abicht był najdłużej wykładającym filozofię uczonym w pierwszej połowie XIX wieku na terenach dawnej Rzeczpospolitej. Całą swoją działalność filozoficzną i dydaktyczną od 1804 roku poświęcił uniwersyteckiej młodzieży wileńskiej, tak jak wszystkie swoje wysiłki ofiarował nowej ojczyźnie. Był on autorem poważnych projektów reform Uniwersytetu Wileńskiego, a także wielu pomysłów dotyczących najróżniejszych aspektów życia społecznego. Pokazują one, z jakimi problemami zmagano się i jaki potencjał miała polsko-litewska wspólnota w pierwszej połowie XIX wieku, a wnikliwsze spojrzenie na filozofię wileńskiego profesora ujawnia dotychczas nieznane alternatywy historii filozofii polskiej.
Wszystkie jego wileńskie teksty – filozoficzne, organizacyjne i dydaktyczne – wydobyte zostały z głębokiego zapomnienia, w większości z rękopisów odnalezionych w dwóch ostatnich dziesięcioleciach. Wiele z nich zawiera idee, które w czasach Abichta były przedwczesne, a dziś są obowiązującymi regułami akademickiego życia wspólnoty uczonych i studentów. Nie bez powodu znajome wydają się nam wysiłki tego autora, aby w świecie zdominowanym przez naturalistycznie rozumiane nauki zachować troskę o duchowe życie człowieka i kształcenie filozoficzne.
„Na przestrzeni czterech minionych dziesięcioleci nastąpiło wielkie odrodzenie pielgrzymowania szlakiem wiodącym do grobu św. Jakuba Apostoła – Camino de Santiago. Znaczący wpływ miało na to najpierw przemówienie św. Jana Pawła II wygłoszone 9 listopada 1982 roku w katerze w Santiago de Compostela, nazwane Aktem Europejskim, następnie zaś ogłoszenie Szlaku Jakubowego przez Radę Europy pierwszym Europejskim Szlakiem Kulturowym oraz wpisane go przez UNESCO na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego Ludzkości. Te znaczące wydarzenia i działania zaowocowały powstaniem nowych inicjatyw związanych z kultem św. Jakuba, przyczyniły się też do wzrostu liczby oznakowanych odcinków Camino de Santiago oraz wzmocniły jego wyjątkową rangę jako niezwykle ważnego dla tożsamości Europy. Pielgrzymowanie do sanktuarium św. Jakuba stanowi bowiem jeden z najważniejszych elementów, jaki przyczynił się do zjednoczenia różnych ludów europejskich.
[…] Pielgrzymi trud jest przypomnieniem, że nic, co stanowi jakąś wartość, nie przychodzi bez wysiłku, celu zaś pielgrzymki nie można osiągnąć bez wytrwałości i determinacji. Budowanie pomyślnej przyszłości Europy stanowi swoiste „Camino”, pielgrzymowanie okupione trudem, zawsze jednak z tą świadomością, że dla takiego celu warto było wyruszyć w drogę”.
Biskup Tarnowski Andrzej Jeż
"Wszystkie, bez wyjątku, poznane przeze mnie rodziny przechowują pamięć swoich przodków, bliższych lub dalszych, przekonanie, że zawdzięczają im dobre życiowe wzory oraz chęć dochowania tym wzorom wierności. Starają się o to w bardzo różnych wariantach biograficznych, zwykle obfitujących w szczególne zdarzenia, niełatwe wybory, śmiałe decyzje. Tym pragnę zaciekawić czytelników, może skłonić do akceptacji, rzadziej pewnie do protestu, zachęcić do naśladowania tego, co budujące i użyteczne. [...].
Szacunek dla wiedzy, uznanie wykształcenia za element niezbędny dla życiowej aktywności, pozostaje jednym z podstawowych rysów inteligenckiej formacji, jakkolwiek nie są dzisiaj tak namiętnie deklarowane, jak robiły to pierwsze pokolenia tej warstwy społecznej. Stały się oczywistością i moi rozmówcy wymieniają studia uniwersyteckie jako naturalny etap edukacji, po którym dopiero wybierali dalszą drogę – w ich przypadku naukową".
Performans cyfrowy – historycznomedialne przemiany to wielokierunkowa narracja o relacjach między sztukami performatywnymi a mediami. Opowiada o twórczych fascynacjach, negacjach i modyfikacjach środków scenicznych, które stale przebudowują zastane zasady komunikacji w sztuce oraz poza nią. Książka ukazuje zmaganie się twórców z przeciwstawnymi dążeniami, pragnieniem tworzenia i rozumienia medialnych zależności. Pokazuje też, jak różne grupy entuzjastów nowych środków scenicznych angażują odbiorców oraz skłaniają ich do zmian przyzwyczajeń. Pozycja ta stanowi nowatorską analizę obejmującą wiele aspektów kultury ostatnich dwustu lat. Omawia znaczenie, intencje i konsekwencje zaawansowanych technologicznie spektakli oraz to, jak dziś możemy ponownie mówić o dawnych praktykach twórców – innym językiem, bogatsi o współczesne doświadczenia kultury medialnej.
W książce Badania architektury informacji na przykładzie radia akademickiego. User Experience i User Interface autorka przedstawia badania własne nad AI w Radiu Uniwersytet UKW, obejmujące stronę WWW, software, hardware i społeczność sieciową. Autorka zastosowała własną interpretację metody jakościowo-heurystycznej AI, opierając się na 81 punktowanych kryteriach dotyczących potrzeb i kompetencji użytkowników. Książka została wzbogacona o przegląd obejmujący strony WWW innych akademickich stacji radiowych, takich jak: Radio Sfera, Radio Meteor, Radio Afera, Studenckie Radio Żak Politechniki Łódzkiej, Akademickie Radio LUZ, Akademickie Radio Kampus, UJOT.FM i Radio UWM FM, a także o propozycję projektu nowej wersji strony WWW Radia Uniwersytet. Książka może okazać się pomocna zarówno osobom chcącym rozpocząć działalność w branży UX/UI, dzięki wprowadzeniu do tej problematyki, jak i projektantom stron WWW oraz innym środowiskom informacyjnym.
Różnorodność kulturowa jest czynnikiem silnie dzielącym członków grupy i tym samym oddziałującym znacząco na efekty pracy zespołów. Ujęty w badaniach obszar dotyczący profesjonalnej koszykówki, jak najbardziej plasuje się wśród dziedzin ludzkiej działalności podlegającej silnie procesom internacjonalizacji gospodarki, czego wyrazem jest rosnąca liczba cudzoziemców zatrudnianych w polskich klubach koszykówki. Dlatego badania nad zarządzaniem różnorodnością kulturową w tak zdefiniowanym obszarze są bardzo potrzebne z punktu widzenia społecznego, w świetle pozytywnej roli sportu we współczesnej cywilizacji, ale także stanowiącego ważne źródło korzyści ekonomicznych – tworzenia miejsc pracy itp. Na pewno wyniki podjętych badań mogą przyczynić się, poprzez usprawnienie zarządzania międzykulturowego, do eliminacji lub też złagodzenia czynników frustrujących zatrudnianych w klubach sportowych pracowników, tak aby nie pogorszyć ich satysfakcji z wykonywanej pracy, a tym samym do umacniania pozycji konkurencyjnej badanych organizacji sportowych.
Z recenzji dr. hab. inż. Waldemara Bojara, prof. PBŚ
Po raz pierwszy w historiografii autor w odrębnym opracowaniu przedstawia studenckie czasy Mikołaja Kopernika, przybliżając realia pobytu torunianina w Krakowie, Bolonii, Rzymie, Padwie i Ferrarze. Ze względu na skąpe informacje o samym Koperniku opisano środowisko, w którym przebywał, czyli miasta, uniwersytety, wspomniano o ludziach, z którymi się spotkał lub mógł spotkać, omówiono także książki, które w tym czasie nabył lub czytał. Dużo miejsca poświęcono przedstawieniu problematyki wykładów podejmowanych przez profesorów na poszczególnych uniwersytetach: sztuk wyzwolonych w Krakowie, prawa w Bolonii i Padwie oraz medycyny w Padwie. Omówiono wiele spornych kwestii, jak: pogląd o zdobyciu przez Kopernika w Padwie doktoratu z filozofii i medycyny, miejsce nauki języka greckiego, prowadzenie przez astronoma wykładów w Rzymie czy jego kontakty z malarzem Giorgionem. Całość rozważań została oparta na analizie źródeł i krytycznym wykorzystaniu wielojęzycznych opracowań.
Decyzja o pójściu na studia, szczególnie kiedyś, była wyborem życiowym. Opuszczało się, przeważnie już na zawsze, rodzinne strony i budowało swoje dorosłe życie już w innym, obcym dotychczasowym zwyczajom i tradycji, otoczeniu. Towarzyszem przez lata studiów był zaś indeks […]. Studencki indeks związał się z Andrzejem Wantułą nie tylko na okres studiów w Warszawie, o czym traktuje pierwsza część pracy. Towarzyszył mu również podczas studiów we Francji, najpierw w Montpellier, podczas studenckiego wyjazdu na Bliski Wschód, następnie w Paryżu i na koniec w alzackim Strasburgu. […] Autor prezentowanej książki, […] ma więc nadzieję, że […] wszyscy interesujący się tą problematyką znajdą w niej trochę mniej znanej historii tej postaci. Ocenę zostawiam jednak oczywiście Czytelnikom i życzę miłego wędrowania po międzywojennym świecie, pooranym bruzdami po Wielkiej Wojnie. Świecie, który miał żyć już tylko w pokoju, a, jak pokazała przyszłość, bardzo szybko ponownie pogrążył się w otchłani kataklizmu wojennego i zdobywających kraj po kraju totalitaryzmów oraz wzajemnej nienawiści. Opisywany czas żył jeszcze w pokoju i chciał dalej tak żyć. Nikt się nie spodziewał, że Wielki Kryzys obróci te starania ostatecznie w niwecz. To było dopiero przed Europejczykami. […]
Na kartach tej książki jest przedstawiony studencki czas, a on zawsze jest wesoły, pełen wrażeń i planów na życie. W końcu dorosłość i proza życia dopiero zaczynają się po zakończeniu studiów.
Sztuka polska, która powstawała poza granicami Polski – szczególnie po wybuchu drugiej wojny światowej – jako niezwykle istotne zjawisko w dziejach polskiej kultury artystycznej, pomimo poważnego rozpoznania i wielu badań naukowych, systematycznie i konsekwentnie od 1989 roku prowadzonych w środowiskach uniwersyteckich przez historyka sztuki prof. zw. dr. hab. Jana Wiktora Sienkiewicza, nadal czeka na swój naukowy korpus.
Oddane do rąk czytelników opracowanie jest kolejnym uzupełnieniem „mapy tropów” w polskiej historii sztuki XX i XXI wieku. Ważnym tym bardziej, że szczególnie w ostatnich latach (w pierwszej i w drugiej dekadzie XXI wieku) wraz ze śmiercią wybitnych osobowości polskiego życia artystycznego na emigracji – zarówno w krajach europejskich, jak i pozaeuropejskich – wiele dzieł z zakresu sztuki plastycznej oraz archiwaliów uległo częściowemu lub całkowitemu rozproszeniu. Tylko nieliczne, zabezpieczone przez spadkobierców zbiory archiwalne i artystyczne dotyczące sztuki polskiej powstałej na emigracji po 1939 roku trafiły do Polski.
Autorzy książki, pracownicy Katedry Inwestycji i Nieruchomości Wydziału Nauk Ekonomicznych i Zarządzania Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, od wielu lat prowadzą badania naukowe dotyczące międzynarodowych przepływów kapitału w postaci bezpośrednich inwestycji zagranicznych (BIZ). Pierwsze ich prace badawcze w tym obszarze obejmowały BIZ w Polsce – ich natężenie, strukturę, uwarunkowania i skutki. Są one kontynuowane w zakresie krajowym i regionalnym, chociaż obecna działalność badawcza autorów koncentruje się na problematyce aktywności inwestycyjnej polskich przedsiębiorstw za granicą. Ponadto przedmiotem zainteresowań naukowych autorów książki jest internacjonalizacja przedsiębiorstw drogą kapitałową, zwłaszcza działalność największych bezpośrednich inwestorów świata, a także przedsiębiorstw międzynarodowych z krajów rozwijających się. Wyniki ich badań były ogłaszane w licznych opracowaniach naukowych – książkach i artykułach publikowanych w kraju i za granicą. W powszechnym uznaniu toruński ośrodek badań BIZ, który współtworzą, należy do wiodących w Polsce. Szerzej o zespole badawczym: https://skolar.umk.pl.
Kiedy życie miejskie zaczęło tętnić dłużej i głośniej? Kiedy piesi utracili pierwszeństwo w ruchu drogowym, a dorożki konne zostały wyparte przez samochodowe taksówki? Co spowodowało, że na początku XX wieku urzędnik miejski podróżował ponaddwukrotnie szybciej od robotnika?
Wraz z powstaniem i rozwojem silnika spalinowego oraz elektrycznego pojawiła się komunikacja miejska, powozy konne były zastępowane przez samochody, mieszkańcy korzystali z rowerów i motocykli. Zmieniły się warunki podróżowania w przestrzeni miejskiej. Jednak przemiany te nie były dostępne w równym stopniu wszystkim grupom społecznym. Możliwości szybszego i nowoczesnego przemieszczania stały się nowym przejawem rozwarstwienia społecznego.
Książka ta prezentuje proces zmian, jakie zaszły w sposobach podróżowania w przestrzeni miejskiej Torunia w latach 1891–1939. Autor podejmuje próbę udzielenia odpowiedzi na pytania: jak zmieniały się prędkość i jakość przemieszczania się w mieście, jak kształtowały się ruch uliczny i jego natężenie oraz jak przebiegał proces organizacji i prawnej regulacji ruchu. Znajomość tych zagadnień pozwala spojrzeć na miasto w szerszej perspektywie, pokazując wpływ procesów modernizacyjnych na funkcjonowanie społeczności miejskiej.
Książka Pieczęcie przy dokumentach Związku Pruskiego. Akt erekcyjny i dokumenty akcesyjne zawiera pierwszą próbę edycji zespołu pieczęci uwierzytelniających akty powołujące do życia tytułową konfederację. Obejmuje ona opisy typów 122 zachowanych oraz 18 pieczęci dziś nieistniejących, a przywieszonych niegdyś do dwóch kompletów dokumentów (toruńskiego i elbląskiego). Edycję poprzedza wstęp, w którym starano się wprowadzić Czytelnika w złożony świat dokumentów związkowych, prezentując różne aspekty jego ikono- oraz logosfery. Rozpoczyna się on od prezentacji stanu badań nad sfragistyką i dokumentami Związku, oraz prezentacji dziejów tej organizacji. Następnie przedstawione zostały skomplikowane losy obu zbiorów jej dokumentów oraz charakterystyka obecnego stanu ich zachowania. Istotną część pracy stanowią rozważania dotyczące rzadko podejmowanych w polskiej historiografii, ale też dość trudno uchwytnych źródłowo, zagadnień związanych z prawnymi aspektami funkcjonowania pieczęci oraz procedurami sigillacji dyplomów. Osobno omówione zostały strona wizualna oraz inskrypcje znajdujące się na samych sigillach, tak miejskich jak rycerskich i kapituły warmińskiej. W samej edycji opisy pieczęci uzupełnione zostały o obszerny komentarz wydawcy, zawierający m.in. informacje na temat długości funkcjonowania poszczególnych typów czy innych pieczęci używanych przez dysponenta a także materiał ilustracyjny, w którym po raz pierwszy zestawiono obok siebie zdjęcia odcisków przywieszonych do różnych egzemplarzy dokumentów związkowych wraz z odrysami. Oddając niniejszy tom w ręce Czytelników Autor wyraża nadzieję, że ukaże on interesujący świat utrwalony w kruchym wosku dawnych pieczęci, a być może, dla niektórych, stanie się inspiracją do podjęcia pogłębionych badań, pozwalających na lepsze zrozumienie tego universum.
Recent years have seen an increased interest in the sigillography of the Teutonic state in Prussia. Nonetheless, the most important postulate in terms of research studies is to promote modern editions of the sigillographic sources of the region. Without them we cannot embark on any comprehensive comparative studies or a thorough analysis of the visual aspects of the seal or last but not least begin any work on typology. This study is the first effort to edit the seals preserved with the foundation documents of the Prussian Confederation as a whole in a separate publication. This approach has made it possible to compare the seals preserved with all the surviving records and create an ideal catalogue of the seal impressions which were used to authenticate the different documents.
Pochodząca z 1713 roku Rozprawa o wolnomyślicielstwie Anthony’ego Collinsa (1676–1729), angielskiego deisty i ucznia Johna Locke’a, to jedno z dzieł fundujących Oświecenie. Wyrażony w niej postulat swobody krytycznego namysłu i racjonalnych dociekań dotyczących wszelkich kwestii, jakie może napotkać ludzki rozum, wpisywało się w nowy, osiemnastowieczny model poznania, stanowiąc zarazem wyraz postępującej racjonalizacji religii. Polemiczne zacięcie i ostre pióro Collinsa sprawiło, że w haśle wolnomyślicielstwa optymistyczna wizja czyniącej dziejowe postępy ludzkiej rozumności splata się ze stanowczym sprzeciwem wobec najrozmaitszych zabobonów, zaprawionym sporą dozą antyklerykalizmu. Podobnie jak Chrześcijaństwo bez tajemnic Johna Tolanda (1696), Rozprawa przez lata była źródłem zażartych polemik, niejednokrotnie stanowiąc punkt odniesienia dla podobnej krytyki, z jaką występowano w późniejszych czasach.
Dr Tadeusz Sznajderski – adiunkt w Instytucie Filozofii, Socjologii i Dziennikarstwa Uniwersytetu Gdańskiego. Historyk filozofii, dziennikarz radiowy i prasowy, medioznawca. Zainteresowania badawcze koncentruje wokół filozofii człowieka, współczesnej hermeneutyki i medioznawstwa. Dotychczas wydał trzy książki: Człowiek, Bóg, filozofia (Wyd. IFiS PAN, 2022), Stanisława Staszica koncepcja człowieka (Wyd. IFiS PAN, 2020), Polska na drodze do Unii Europejskiej (Fundacja CIP, 2000). Jest autorem kilkudziesięciu artykułów publikowanych w periodykach polskich i zagranicznych, m.in.: Erazm z Rotterdamu – humanizm – reformacja, Pojęcie Absolutu w filozofii klasycznej, Oxford historyczny i współczesny, A. Schweitzera koncepcja człowieka, Wpływ filozofii H. Elzenberga na twórczość Z. Herberta, E. Fromma koncepcja człowieka jako podmiotu miłości, Człowiek w świecie wszechobecnych mediów, M. McLuhan: człowiek – media – historia – język, Program radiowy publicznych, regionalnych rozgłośni Polskiego Radia, J. Baudrillarda koncepcja człowieka i mediów, Audycja radiowa w dobie nowych mediów, Program radiowy: zasady, ocena, realizacja.
Jest to pierwsze całościowe opracowanie działalności księgarskiej i wydawniczej Georga Markusa Knocha (1695–1759). […] W niniejszej publikacji autorka pogłębiła wiedzę o księgarni Kocha, jako pierwsza ustaliła dorobek wydawniczy tego nakładcy oraz scharakteryzowała jego profil, stronę edytorską dzieł, ich dystrybucję i zasięg oddziaływania. Na podstawie źródeł archiwalnych uzupełniła biografię Georga Markusa Kocha i instytucji książki w Gdańsku. Bogactwo i różnorodność wykorzystanych źródeł oraz opracowań wielojęzycznych, poddanych krytycznej analizie, pozwoliły autorce zrealizować ambitny cel kompleksowego ujęcia działalności wyróżniającego się księgarza i nakładcy gdańskiego doby oświecenia. Publikacja wprowadza do obiegu naukowego dużo nowych informacji i zagadnień ważnych dla kultury Gdańska i Rzeczypospolitej w oświeceniu. Będzie inspirowała do dalszych badań nie tylko osoby zajmujące się rozwojem instytucji książki i jej życiem.
„Z wewnętrznego rozdarcia pomiędzy tym co powszechne i indywidualne, konieczne i zmienne rodzi się komunikacja, której celem jest pojednanie pozwalające wydobyć to, co przedpojęciowe. […] Tyle że proces komunikacji wymaga środków pośredniczących, wymaga mediacji […] Gdzie zatem miejsce na bezpośredniość i obietnicę prawdy o bycie? Nadzieje te pokładamy w presemiotyce, której ślady tropimy od początków kształtowania się ludzkiej kultury. […] Bo o cóż innego chodzi uczestnikom komunikacji, jak o osiągnięcie poczucia skomunikowania a ono zostaje powołane do istnienia w przestrzeni między mną, tobą i światem tworząc jedno. Presemiotyka stanowi zatem cenne dopełnienie w rozumieniu tego, czym jest komunikacja oraz tego, jak jest ona możliwa, niezależnie od ostatecznie niejasnego statusu ontologicznego bezpośredniości. Bo zaczynamy rozumieć, że kiedy chcemy w pełni odsłonić istotę komunikacji musimy ujmować ją całościowo, jak mowę dopełnia cisza, znaczenie obrazu towarzyszące mu passpartout, tak konieczne dla komunikacji zmediowanie musi być uzupełniane o co najmniej wyobrażone poczucie jedności w bezpośredniości”. (Fragment recenzji)
oday, there are no longer any doubts that the German thinker Johann Heinrich Abicht (1762–1816), who intended to dedicate all his efforts to the victory of Immanuel Kant's philosophy, is considered a "Vilnius philosopher."
When he arrived in Vilnius in 1804, the capital of Polish culture under partition, he became not only a citizen of this city but also inscribed himself in the history of Poland and Lithuania. Abicht was the philosophy scholar who lectured for the longest period in the first half of the 19th century in the territories of the former Polish-Lithuanian Commonwealth. From 1804, Abicht devoted his entire philosophical and educational activity to the university youth of Vilnius, just as he dedicated all his efforts to his new homeland. He was the author not only of ambitious projects for the reform of the Vilnius University but also of many ideas concerning various aspects of social life. These projects and ideas illustrate the challenges encountered and the potential of the Polish-Lithuanian community in the first half of the 19th century, and a deeper look at the philosophy of the Vilnius professor reveals previously unrecognised alternative perspectives in the history of Polish philosophy.
All his Vilnius texts – philosophical, organisational, and educational – have been recovered from obscurity, mostly from manuscripts found in the last two decades. In this volume, we publish a representative selection of Abicht’s Vilnius lectures, his philosophical course projects, and several essential letters, all of them in original languages. Many of them contain ideas that were ahead of their time but today form the foundation of academic life for the community of scholars and students. The efforts of Abicht to maintain a focus on the spiritual life of humans and philosophical education in a world where the natural sciences dominate seem familiar to us, not without reason.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
