Dotychczasowe badania sportu jako szeroko rozumianego zjawiska społecznego mają przeważnie charakter zatomizowany, skoncentrowany na konkretnej dyscyplinie naukowej, a ich stosunkowo niewielka liczba wciąż nie odpowiada randze fenomenu sportu we współczesnym świecie. W szczególności odnosi się to do tak zwanego języka sportu. Pomysłodawcy serii i redaktorzy tomu wprawdzie wywodzą się ze środowiska językoznawców, jednak dają czytelnikowi zdecydowanie głębszy wgląd w wybrane zagadnienia dotyczące współczesnego sportu, gdyż w recenzowanej publikacji znalazły się przyczynki z wielu innych dyscyplin nauki, poczynając od ekonomii, przez prawo i politologię, a na socjologii i psychologii kończąc. Właśnie to szerokie, często interdyscyplinarne spojrzenie na różne aspekty sportu niezaprzeczalnie stanowi o dużej wartości publikacji.
Monografia jest poświęcona rekonstrukcji muzycznego imaginarium humanistycznych elit dawnego Śląska w XVI-XVII wieku. Tradycje muzyczne tego regionu w tym czasie wyróżniają się różnorodnością wzorów kultury
i bogactwem jej form; do tej pory przedmiotem badań były jednak przede wszystkim wybrane z niej zjawiska opisywane za pomocą dość hermetycznego dyskursu konwencjonalnej muzykologii. Tymczasem tradycje te utrwalone są również w piśmiennictwie liderów „śląskiej republiki uczonych”, a ich perspektywa daje szansę na zupełnie nowe ujęcie tego zagadnienia. Celem książki jest odtworzenie, jak postrzegali, rozumieli i opisywali je reprezentanci różnych profesji: poeta, wydawca, pedagog, lekarz, historyk
i krajoznawca, w rozmaity sposób zanurzeni we współtworzonej przez siebie kulturze. Ujęcie takie umożliwia pełniejsze zilustrowanie funkcjonowania kultury muzycznej
i przedstawienie faktycznej funkcji, jaką pełniła ona dla liderów badanego środowiska. Pozwala też na poznanie istoty interesujących nas wyobrażeń, w szczególności ich sensu
i wartości dla przedstawiających je autorów.
Johann Georg Hamann, niemiecki filozof i teolog drugiej połowy osiemnastego wieku, ekscentryczny mistrz stylu, pisał utwory, które stanowiły wyzwanie dla ówczesnych czytelników i pozostają nim do dziś. Hamann stosował idiosynkratyczne strategie pisarskie, posługiwał się aluzjami i ironią, zderzał ze sobą cytaty i kryptocytaty, a swoją argumentację formułował za pomocą metafor, analogii i obrazów. Monografia Atopie Johanna Georga Hamanna proponuje oryginalny klucz do zrozumienia tego osobliwego pisarza i jego utworów, a jest nim tytułowa kategoria atopii która, starannie zrekonstruowana, zostaje odniesiona do różnych aspektów życia i pisarstwa Hamanna. Autor utożsamia się z Sokratesem, postacią najważniejszą dla filozoficznego rozumienia atopii, a swoje pisarstwo określa platońską metaforą otwieranej figurki sylena, szpetnej na zewnątrz, lecz skrywającej w swoim wnętrzu złocony posążek bóstwa – skarb luterańskiej ortodoksji. Anna Żymełka-Pietrzak rekonstruuje atopiczny sokratyzm Hamanna na tle innych sokratyzmów epoki, analizuje przyjmowane przez Hamanna maski Sylena, satyra, Pana i koźlego proroka, by w następnym kroku zinterpretować Hamannowski stylistyczny eksces jako wyraz teologii języka, której modelem jest jednocześnie chrześcijańska nauka o uniżającym się Bogu i żydowska kabała. Na koniec autorka prezentuje atopiczną hermeneutykę Hamanna, kładącą nacisk na negatywne strategie badania granic rozumienia, uzupełnioną o topikę atopii, czyli katalog figur niedopasowania i braku zakorzenienia wyrażających niestabilną pozycję autora i filozofa. Książka napisana przejrzystym językiem, dobrze osadzona w literaturze przedmiotu, ukazuje osobliwość myśli Hamanna w kontekście osiemnastowiecznych debat, a jednocześnie – przy zachowaniu naukowego dystansu – z zaangażowaniem przedstawia go jako myśliciela nadal aktualnego.
Kapitalizm platform Nicka przedstawia ekonomiczną historię kapitalizmu oraz zagadnienie wpływu, jaki wywarły nań technologie cyfrowe, uwzględniając zarazem różnorodność form ekonomicznych, a także napięcia konkurencyjne wpisane we współczesną gospodarkę. Książka ta wychodzi od prostego założenia, że możemy się wiele dowiedzieć o największych spółkach technologicznych, jeśli będziemy je traktować jako aktorów ekonomicznych w ramach kapitalistycznego systemu produkcji.
Przekład i opracowanie – Adam Grzeliński i Katarzyna Kremplewska
Rozum w społeczeństwie George’a Santayany (1863–1952), należącego do najważniejszych amerykańskich filozofów XX wieku, to druga część cyklu The Life of Reason (1905–1906), jednego z dwóch – obok późniejszych Realms of Being (1927–1940) – monumentalnych dzieł myśliciela.
W kolejnych tomach The Life of Reason Santayana śledzi stopniowe wyłanianie się refleksyjności, a przez to wzrastanie rozumności i obiektywizację przedmiotów ludzkich dążeń – ideałów – w ustanawianiu świata codziennego doświadczenia, w racjonalnie funkcjonującej i opartej na zasadach prawa społeczności, sztuce w symboliczny sposób ukazującej istotne kwestie ludzkiego życia, religii, a także w postępie nauk.
Rozwój rozumności dotyczy nie tylko kolejnych faz Życia Rozumu, do których należy m.in. społeczne funkcjonowanie człowieka, ale też poszczególnych płaszczyzn współistnienia ludzi ze sobą. Takimi płaszczyznami są: miłość, rodzina, pierwsze instytucje społeczne decydujące o produkcji, rządzeniu oraz konfliktach, a wreszcie kolejne fazy rozwoju społeczeństw takie jak arystokracja czy demokracja, w których w coraz większym stopniu może dojść do realizacji ludzkiej wolności, czemu służy wykształcenie bezinteresownej więzi łączącej ludzi. Wyobrażonym zwieńczeniem tych dwóch faz rozwoju życia społecznego – społeczeństwa naturalnego i społeczeństwa wolnego – jest powstanie społeczeństwa idealnego, w którym przygodne związki ludzkie tracą na znaczeniu na rzecz życia jak najbliższego ideałom. Najbardziej doniosłymi obszarami wspólnej aktywności ludzi na tym etapie stają się wspomniane już religia, sztuka i nauka.
„Przedstawiona do recenzji publikacja (…) nawiązuje do ważnego zagadnienia oceny kondycji finansowej specyficznej grupy jednostek gospodarczych, jakimi są stowarzyszenia i fundacje jako organizacje pozarządowe w Polsce. Podmioty te, choć w dużej mierze nie prowadzą działalności gospodarczej, są podmiotem oceny różnych grup interesariuszy zewnętrznych i wewnętrznych. Ocena taka może przyczynić się do zwiększenia środków finansowych pozyskiwanych na ich działalność potencjalnych darczyńców indywidualnych czy instytucji. Jak ważna jest działalność tych podmiotów, świadczą dynamiczny wzrost ich liczby oraz rozszerzanie zakresu działalności. Z tego punktu widzenia, monografię postrzegam jako ważną i stanowiącą istotny głos w dyskusji na temat doskonalenia regulacji działalności podmiotów tzw. trzeciego sektora.”
„Monografia porusza istotny temat dotyczący sprawozdawczości organizacji pozarządowych oraz ich ewaluacji. Wskazówki autorki, jak należy oceniać organizacje pozarządowe, mogą pozwolić na obiektywną ocenę działalności tych jednostek. Książka wznawia dyskusję na temat roli organizacji pozarządowych we współczesnym społeczeństwie oraz potrzeby ewaluacji ich działań na rzecz poprawy przejrzystości i odpowiedzialności finansowej. (…) Książka jest bardzo interesującą pozycją i może stanowić cenne źródło wiedzy dla zarządzających NGO, darczyńców oraz instytucji publicznych zajmujących się przydzielaniem dotacji dla tych organizacji”.
Monografia naukowa Świat z perspektywy sztuki, sztuka z perspektywy świata #Kultura wizualna to siódmy tom serii wydawniczej Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu stanowiący zbiór tekstów z zakresu szeroko rozumianej kultury, sztuki i edukacji artystycznej. Ich autorami są zarówno teoretycy sztuki, jak i artyści, nauczyciele oraz edukatorzy. Zaprezentowali oni różnego rodzaju podejścia — od przedstawienia wyników badań dotyczących mechanizmów sztuki i edukacji artystycznej, poprzez analizę współczesnych praktyk artystycznych i twórczości wybranych artystów, po bardziej ogólne rozważania odnoszące się do społeczno-kulturowego kontekstu sztuki.
Tematem przewodnim tomu jest kultura wizualna. Problematyka rozdziałów dotyczy refleksji nad obecnością i znaczeniem obrazów w dzisiejszej kulturze i sztuce, ich dynamicznego wymiaru funkcjonowania, recepcji oraz tworzenia niezwykle interesującego pola interakcji. Poruszane zagadnienia odnoszą się do trzech podstawowych obszarów związanych z kulturą wizualną: społeczno-kulturowego, artystycznego i edukacyjnego.
Współczesne ujęcia moralności, oparte często na woluntarystycznych założeniach, pozostawiają niewiele miejsca dla pogłębionej refleksji nad naturą ludzkiego działania. Tymczasem klasyczna myśl św. Tomasza z Akwinu, choć wymagająca, oferuje spójną i inspirującą wizję człowieka, cnót i szczęścia – wizję, której kluczem jest termin habitus. Niniejsza praca przedstawia habitus jako centralny element Tomaszowej syntezy moralności – nie jako jeden z wielu tematów, ale jako zwornik łączący antropologię, metafizykę i etykę cnót w harmonijną całość. Autor rekonstruuje wewnętrzną logikę Summy teologii i opisuje, w jaki sposób św. Tomasz przechodzi od ogólnej teorii ludzkich władz do szczegółowej analizy cnót i wad, aby pokazać drogę do spełnionego i szczęśliwego życia. Książka łączy uważną analizę tekstów źródłowych z próbą odczytania ich w świetle współczesnych pytań o wolność, prawo, formację i dojrzałość. Wskazuje, że habitus to nie relikt dawnych systemów, ale narzędzie, które może pomóc lepiej zrozumieć siebie, a tym samym mądrzej żyć. To zaproszenie do spotkania ze św. Tomaszem w nowym świetle. Autor Summy teologii zaskakuje trafnością swojego ujęcia i praktycznym podejściem, aby z przenikliwą znajomością ludzkiej natury przekazać nam klucz do tego, co najważniejsze – jak się zmienić na lepsze.
Rok 2024 był dla Studium Kultury i Języka Polskiego dla Obcokrajowców Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu uroczystą, jubileuszową okazją do glottodydaktycznych spotkań i dyskusji nad perspektywami nauczania języka polskiego jako obcego, integracji i internacjonalizacji. Ostatnie lata działalności jednostki to czas jej intensywnego rozwoju, wzmożonej aktywności i wyzwań stawianych przez współczesność. Niniejszy – szósty – tom Nowych perspektyw w nauczaniu języka polskiego jako obcego ukazuje się w 30. rocznicę powstania jednostki i jest pokłosiem konferencji, która odbyła się w dniach 1–2 marca 2024 r.
Ze Wstępu
Publikacja gromadzi przegląd wyników najnowszych badań z zakresu glottodydaktyki polonistycznej, które […] stanowią cenny wkład do osiągnięć naukowych w tej subdyscyplinie. Teksty mają rozmaity charakter: poglądowy, empiryczny, prezentacyjny (prezentacja nowej techniki, perspektywy czy strategii nauczania, efektów projektu dydaktycznego itp.), jak również sprawozdawczy. To też zaleta publikacji. Specyfiką glottopolonistyki jest bowiem to, że jej rozwój ma charakter wielopłaszczyznowy i potrzebna jest w niej publiczna dyskusja w rozmaitych obszarach […].
Z recenzji dr hab. Magdaleny Smoleń-Wawrzusiszyn, prof. KUL
Jacek Malczewski – dziś jeden z najpopularniejszych polskich malarzy przełomu XIX i XX wieku – pozostawił ogromną i bogatą tematycznie spuściznę, która do dziś jest przedmiotem licznych badań historyków sztuki. Wiąże się to również z ciągłym odkrywaniem jego dzieł, zarówno tych zapomnianych, uważanych za zaginione, jak i tych dotąd nigdzie nieodnotowanych i zupełnie nieznanych.
Twórczość tego na wskroś polskiego malarza była tematem wielu monografii i wystaw, a obrazy uzyskują na aukcjach astronomiczne ceny. Mimo to nie ma opracowań dotyczących jego warsztatu malarskiego. Jak zatem jawi się warsztat Jacka Malczewskiego? Na ile zakorzeniony jest on w XIX-wiecznej tradycji malarstwa, a na ile jest już twórcą nowoczesnym? Czy jest możliwe określenie cech charakterystycznych jego techniki i czy można mówić o specyfice warsztatu malarskiego, wynikającej z właściwej dla Malczewskiego techniki budowania obrazu? Używał przecież produkowanych masowo materiałów i przyborów malarskich.
Niniejsza książka jest próbą odpowiedzi na te pytania, a jednocześnie weryfikuje dzieła oryginalne, dzieła wątpliwe, falsyfikaty i naśladownictwa.
Zaproponowany w książce model CSR pokazany jest z perspektywy makroekonomicznej, głównie z punktu widzenia instytucji formalnych i nieformalnych, edukacji, kultury społeczno-gospodarczej, stanu społeczeństwa obywatelskiego i świadomości ekologicznej. Model ten w sposób istotny różni się od dotychczas prezentowanych w literaturze przedmiotu zalecających przede wszystkim określone działania operacyjne. Ze względu na to, że prezentowane w literaturze przedmiotu modele społecznej odpowiedzialności biznesu nie ujmowały otoczenia zewnętrznego, które wszak istotnie warunkuje jej realizowanie się, autorka zaproponowała makroekonomiczny model infrastruktury społecznej odpowiedzialności biznesu. Priorytetem przedłożonego modelu CSR jest uzupełnienie powstałej luki ze wskazaniem, że afirmacja idei CSR nastąpi wówczas, kiedy wystąpi synchronizacja działania w tym kierunku nauki, instytucji formalnych i nieformalnych, edukacji, społeczeństwa, podmiotów gospodarczych i trzeciego sektora.
Święty Augustyn (354–430) odegrał kluczową rolę w historii zachodniej cywilizacji chrześcijańskiej, a jego listy odzwierciedlają niemal wszystkie ważne obszary jego działalności intelektualnej i instytucjonalnej, a także codziennej praktyki. Z jednej strony korespondencja ta należy do bogatej tradycji starożytnej epistolografii w ogóle, a z drugiej jest najlepiej zachowanym zbiorem łacińskich listów wczesnochrześcijańskich. Augustyn przed swym spektakularnym nawróceniem był profesorem retoryki, a więc autorem głęboko zanurzonym w łacińskiej tradycji literackiej, ale był też chrześcijańskim biskupem Hippony, ważnego miasta w rzymskiej Afryce Północnej, świadomym własnego autorytetu i bardzo aktywnie zaangażowanym w debaty teologiczne oraz instytucjonalną działalność Kościoła swoich czasów. Korpus jego listów stanowi zatem bezcenne źródło dla badaczy zajmujących się takimi dyscyplinami jak teologia, filozofia, historia idei, antropologia kulturowa, literaturoznawstwo, historia życia codziennego, dzieje kultury materialnej oraz myśli społecznej i politycznej. Poza wszystkim jest fascynującym świadectwem geniuszu jednego z najwybitniejszych w dziejach przedstawicieli zachodniej kultury.
W latach 2004-2018 Toruńskie Spotkania Dydaktyczne stały się forum wymiany poglądów między dydaktykami, doradcami metodycznymi i nauczycielami historii. Konferencje organizowane co dwa lata przez Polskie Towarzystwo Historyczne, Stowarzyszenie Oświatowców Polskich oraz Instytut Historii i Archiwistyki UMK gościły dydaktyków historii z wielu polskich uczelni, a także specjalistów z Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych, Francji, Szwecji, Ukrainy, Litwy i Łotwy. Rezultaty tych dyskusji znalazły się w 12 tomach, które odzwierciedlają zainteresowania badawcze i problemy kształcenia historycznego.
Prezentowany tom "I Forum Edukacji Historycznej: nowe wyzwania" to owoc dyskusji dydaktyków historii, jaka odbyła się w Toruniu w 2023 roku. Nowa inicjatywa, nawiązująca do tradycji Toruńskich Spotkań Dydaktycznych i ich integrującego charakteru, jest jednocześnie próbą rozszerzenia dawnej formuły i wzbogacenia jej o głosy na temat współczesnych wyzwań edukacyjnych. Ten nowy początek jest wynikiem dobrej współpracy Polskiego Towarzystwa Historycznego, Katedry Metodologii, Dydaktyki i Historii Kultury UMK oraz Komisji Dydaktyki Historii Komitetu Nauk Historycznych PAN, a zarazem zapowiedzią kolejnych spotkań dydaktyków, nauczycieli, spotkań teorii z praktyką edukacyjną.
Książka prezentuje 17 artykułów ukazujących współczesną sytuację edukacji historycznej na tle przemian, jakie przyniosły kolejne reformy R po 1989 roku. Odnajdziemy tu zarówno próby postawienia diagnozy stanu edukacji, analizę podstawy programowej i podręczników do nauczania historii, jak i pytania o miejsce historii w przestrzeni publicznej, w polityce, w muzeach, archiwach, w świecie cyfrowym. Czytelnik odnajdzie tu refleksje wpisujące się w szeroką dyskusję nad stanem polskiej szkoły, a w szczególności nad wyzwaniami stojącymi przed edukacją historyczną.
Zapewne każdy, kto miał styczność z polską edukacją lub choćby interesuje się polską historią, zetknął się kiedyś ze słowem „sarmatyzm”. Jednakże gdy zestawić ze sobą jego rozmaite formalne i nieformalne definicje, okazuje się, że dotyczą one niezwykle szerokiej gamy zjawisk, a nierzadko nawet stoją względem siebie w kompletnej sprzeczności. Celem książki jest próba stworzenia narracji o tym, skąd „sarmatyzm” (rozumiany jako słowo i jako pojęcie) się wziął, a przy tym ustalenie, jaką pełnił funkcję w dyskursach historycznych. Jak go rozumiano i jakie kryły się za tym idee? Kto i w jakim celu go używał? I wreszcie: na ile „sarmatyzm” jest pojęciem fundacyjnym dla współczesnej idei polskości? Jest to istotne tym bardziej, że i publicyści, i akademicy zdają się postrzegać je jako istotny element historii polskiej tożsamości – i to niezależnie od tego, czy przypisuje się mu konotacje pozytywne, czy negatywne. Każde użycie „sarmatyzmu” wytwarza (lub chociaż reprodukuje) jakiś obraz polskości: chorobliwej i wynaturzonej, albo przeciwnie – pierwotnej, zdrowej, prawdziwej. „Sarmatyzm”. Historia pojęcia pokazuje, jak te obrazy uzależnione są od polityk, dyskursywnych celów i bieżących okoliczności.
Ta książka ma dwa tematy. Pierwszym jest zjawisko autografii: różne sposoby ustanawiania relacji między tekstem artystycznym a osobą autora czy autorki – tekstowego, podmiotowego utrwalania śladów ludzkiej egzystencji. Temat drugi to literatura żydowska uprawiana w językach nieżydowskich, a w szczególności literatura polsko-żydowska drugie połowy XX wieku.
Pisarstwo takich autorów jak Kazimierz Brandys, Ida Fink, Hanna Krall, Stanisław Lem, Artur Sandauer, Julian Stryjkowski powraca do tematów zatartego rodowodu, dwoistości, odejścia, niewypowiedzianej traumy, utraty. Twórcy ci na różne sposoby inscenizują problematykę braku porozumienia, nietożsamości, wykorzenienia, obcości czy odrzucenia, a zarazem usilnie poszukują rozumiejącego kontaktu i bliskości.
Z tych rozbieżnych impulsów wypływa swoistość autografii polsko-żydowskich. Balansują one na granicy prywatnego i publicznego, indywidualnego i zbiorowego, odsłonięcia i zakrycia, szyfru i ujawnienia. Tekst pisany dla siebie staje się tu tekstem dla innych. Tekst jednostkowy stapia się z wielotekstem twórczości własnej, a czasem także cudzej. Mówienie o sobie jest zarazem mówieniem o innych i w imieniu innych. Przeciw milczeniu. Przeciw samotności. Przeciw śmierci. Przeciw zapomnieniu.
Wydane w 1725 roku Badania dotyczące pochodzenia naszych idei piękna i cnoty Francisa Hutchesona (1694–1746) zawierają dwie najwcześniejsze rozprawy filozofa poświęcone estetyce i moralności. Dzieła Hutchesona, pozostające dotychczas w cieniu dokonań najbardziej znanych myślicieli brytyjskich osiemnastego stulecia, stanowią istotne ogniwo rozwoju ówczesnej filozofii. Chociaż bezpośrednią inspirację dla ich autora stanowi myśl Anthony’ego Ashleya Coopera, trzeciego earla Shaftesbury, Badania wpisują się już w nowy sposób analizowania ludzkiego doświadczenia zaproponowany przez Johna Locke’a. Hutcheson rozwija bowiem Shaftesburiańską wizję ludzkiej afektywności, zmysłu moralnego i spajającej ludzi emocjonalnej więzi, ale jest przy tym myślicielem na wskroś analitycznym, wnikliwie rozplatającym włókna materii ludzkich namiętności, uczuć i afektów. Wiele późniejszych tez, formułowanych przez Davida a, łącznie ze słynnym twierdzeniem głoszącym, że rozum jest i winien być tylko niewolnikiem uczuć, ma swoje źródła właśnie u Hutchesona. Znajomość jego prac pozwala nie tylko zrozumieć przemiany ówczesnej myśli filozoficznej, lecz także bardziej zniuansować ocenę dokonań Oświecenia, epoki niedającej się sprowadzić jedynie do kultu ludzkiej rozumności.
W książce opisuję mechanizmy i dyskursy wykluczenia, które tworzone są w oparciu o inność i obcość. Są to mechanizmy odzierające nas z godności i dehumanizujące. Myślę, że to ważne, aby je poznać i się z nimi zmierzyć. Mając bowiem świadomość tego, w jaki sposób funkcjonują i są konstruowane, razem będziemy mogli przeciwstawiać się im i dążyć do zmiany społecznej, co w konsekwencji pomoże nam osiągnąć wspólny cel, jakim jest inkluzywność: wspólnotę, kolektyw i bycie-razem.
Jeśli więc moja perspektywa jest Wam bliska, to zachęcam do wyruszenia ze mną w podróż ku inkluzywności. Podróż potrzebną, choć niełatwą, podczas której z pewnością wyłonią się nowe horyzonty poznawcze. Dzięki filozofii i poprzez filozofię. Przyjemnego odkrywania!
Od autora
W skład tomu wchodzą cztery autonomiczne studia. Wszystkie dotyczą dziejów jazdy polskiej, choć w pewnym stopniu poruszają też kwestie związane z kawalerią armii obcych, także tych, które w XVII i XVIII w. były przeciwnikami wojsk Rzeczypospolitej Obojga Narodów lub ze względu na swoją popularność w siłach zbrojnych licznych państw europejskich stanowiły wzór dla ówczesnych koronnych oraz litewskich formacji kawaleryjskich – również dla prywatnych wojsk ostatniego króla polskiego i ówczesnych magnatów.
Jedenasty tom serii Do szarży marsz, marsz... Studia z dziejów kawalerii stanowi ważną i pod pewnymi względami nowatorską kontynuację badań prowadzonych w tym zakresie w Polsce już od końca XIX w. i podejmowanych również w wieku XX. Otwiera także nowe pola badawcze i wytycza dalsze kierunki badań. Zawarte w nim studia i opracowania porządkują naszą dotychczasową wiedzę na temat szeroko pojętej problematyki kawaleryjskiej.
Praca z ludźmi znajdującymi się w sytuacjach trudnych i kryzysowych pokazuje, jak ważne są umiejętności interpersonalne i jakość relacji nawiązywanej z osobą potrzebującą wsparcia. W relacji z osobą pomagającą profesjonalnie wyraźnie oczekiwana jest umiejętność rozmowy, uważnego słuchania oraz zdolność wykorzystywania komunikatów niewerbalnych. […] Zajęcia prowadzone dla studentów pedagogiki, studentów kierunków lekarskich oraz przyszłych nauczycieli uświadomiły autorce potrzebę zwracania uwagi na istotę pracy z człowiekiem cierpiącym, a także na niezbędne umiejętności w tym zakresie, które należy kształcić już w trakcie przygotowywania się do przyszłego zawodu. […] Kwerenda literatury wskazuje, że temat współczucia stanowi przedmiot analiz i badań od kilku dekad. W literaturze światowej jest on szczegółowo przebadany i opisany. Przegląd polskiej literatury dotyczącej tej tematyki dowiódł, że na gruncie nauki polskiej to zagadnienie jest poznane w mniejszym zakresie. Zdiagnozowane braki stały się motywacją do napisania niniejszej książki i realizacji projektu badawczego, w którym podjęto się zbadania zagadnienia współczucia dla innych wśród polskich studentów kierunków medycznych i niemedycznych.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
