W świecie zawładniętym przez nihilizm Nietzsche wypracowuje na różne sposoby definicję życia, która jest jednocześnie jego wzmocnieniem i gloryfikacją: wola mocy – życie jest tym, co dąży do rozwijania swojej mocy. Ale jak zdefiniować moc? Każda istota rozszerza swoją moc nad światem, nadając mu formę i sens, czy to poprzez proste postrzeganie, myśli, czy też działania. Aby dogłębnie zawłaszczyć świat i rozwijać swoje siły na wzór artysty tworzącego dzieło, człowiek nie może po prostu narzucać światu sensu, pozostając jakby na zewnątrz. Mocny człowiek pragnie stanowić ciało z głębokimi rzeczywistościami, jego zmaganie się ze światem i z innymi ludźmi jest wsłuchiwaniem się w to, co świat mówi o jego własnym przeznaczeniu.
Wierny własnemu rozdarciu to nie typowa biografia naukowa uczonego, pisarza, krytyka, tłumacza, człowieka pogranicza, jakim był Artur Sandauer. To przebiegająca w zgodzie z chronologią życia krytyka próba opisania przeobrażeń, jakim ulegała jego samoświadomość. Przeobrażeń udokumentowanych w jego różnogatunkowej twórczości potraktowanej jako zbiór tekstów autobiograficznych. Jednocześnie jest to pierwsza próba możliwie pełnego opowiedzenia o działalności twórczej Sandauera, którą należy widzieć nie wyłącznie na tle literatury, kultury i historii polskiej, ale także w kontekście nieodłącznie z nią splecionej kultury polskich Żydów. Ten dziwaczny, pełen ambiwalencji splot, te dwie historie i kultury, które płynęły jednocześnie, choć przeważnie różnymi nurtami, zrodziły postaci takie jak Sandauer: rozdwojone w sobie i rozdarte. Postaci, które w Polsce po Zagładzie pozostawały boleśnie samotne i niejednoznaczne, a przez swoje wyobcowanie – jeszcze bardziej twórcze.
Przedmiotem opisu stanowiącym trzon rozważań w niniejszej monografii jest zespół zagadnień związanych z językoznawstwem sądowym. Tak określona subdyscyplina językoznawstwa praktycznego jest obecnie na etapie tworzenia swoich podwalin. […]
Przedstawiona publikacja jest kształtowana na dwóch zasadniczych podstawach – propozycji założeń teoretycznych dotyczących językoznawstwa sądowego oraz rozwiązań praktycznych. Autorzy stoją bowiem na stanowisku, że elementem najistotniejszym w procedurach prawnych z punktu widzenia biegłego językoznawcy jest informacja na temat praktycznego dochodzenia do konkluzji na podstawie analizy materiału dowodowego. Działanie takie jest jednak skuteczne i powtarzalne jedynie wówczas, gdy jest osadzone w jasno sformułowanych metodach i procedurach działania oraz wykorzystuje konkretne narzędzia analityczne.
Fragment książki
Pochodząca z 1713 roku Rozprawa o wolnomyślicielstwie Anthony’ego Collinsa (1676–1729), angielskiego deisty i ucznia Johna Locke’a, to jedno z dzieł fundujących Oświecenie. Wyrażony w niej postulat swobody krytycznego namysłu i racjonalnych dociekań dotyczących wszelkich kwestii, jakie może napotkać ludzki rozum, wpisywało się w nowy, osiemnastowieczny model poznania, stanowiąc zarazem wyraz postępującej racjonalizacji religii. Polemiczne zacięcie i ostre pióro Collinsa sprawiło, że w haśle wolnomyślicielstwa optymistyczna wizja czyniącej dziejowe postępy ludzkiej rozumności splata się ze stanowczym sprzeciwem wobec najrozmaitszych zabobonów, zaprawionym sporą dozą antyklerykalizmu. Podobnie jak Chrześcijaństwo bez tajemnic Johna Tolanda (1696), Rozprawa przez lata była źródłem zażartych polemik, niejednokrotnie stanowiąc punkt odniesienia dla podobnej krytyki, z jaką występowano w późniejszych czasach.
Dr Tadeusz Sznajderski – adiunkt w Instytucie Filozofii, Socjologii i Dziennikarstwa Uniwersytetu Gdańskiego. Historyk filozofii, dziennikarz radiowy i prasowy, medioznawca. Zainteresowania badawcze koncentruje wokół filozofii człowieka, współczesnej hermeneutyki i medioznawstwa. Dotychczas wydał trzy książki: Człowiek, Bóg, filozofia (Wyd. IFiS PAN, 2022), Stanisława Staszica koncepcja człowieka (Wyd. IFiS PAN, 2020), Polska na drodze do Unii Europejskiej (Fundacja CIP, 2000). Jest autorem kilkudziesięciu artykułów publikowanych w periodykach polskich i zagranicznych, m.in.: Erazm z Rotterdamu – humanizm – reformacja, Pojęcie Absolutu w filozofii klasycznej, Oxford historyczny i współczesny, A. Schweitzera koncepcja człowieka, Wpływ filozofii H. Elzenberga na twórczość Z. Herberta, E. Fromma koncepcja człowieka jako podmiotu miłości, Człowiek w świecie wszechobecnych mediów, M. McLuhan: człowiek – media – historia – język, Program radiowy publicznych, regionalnych rozgłośni Polskiego Radia, J. Baudrillarda koncepcja człowieka i mediów, Audycja radiowa w dobie nowych mediów, Program radiowy: zasady, ocena, realizacja.
Gąski sosnowe to dzikie grzyby rosnące w lasach zaburzonych przez działalność człowieka. Podobnie jak szczury, szopy pracze i karaluchy, są w stanie do pewnego stopnia znieść środowiskowy bałagan pozostawiony przez ludzi. Gąski sosnowe jednak nie są szkodnikami, ale uznanymi smakołykami. Tak jest przynajmniej w Japonii, gdzie osiągają niekiedy tak wysokie ceny, że stają się najdroższymi grzybami na ziemi. Gąski sosnowe potrafią dbać o drzewa i w ten sposób pomagają regenerować się lasom rosnącym w niesprzyjających miejscach. Podążanie za tymi grzybami prowadzi nas ku możliwościom współistnienia w zaburzonym środowisku. To nie wymówka, by dalej pustoszyć świat. Nie da się jednak ukryć, że właśnie gąski sosnowe pokazują nam, jak wspólnie przetrwać. […]
W tej książce badam handel gąską sosnową i jej ekologię, by podjąć temat niestabilnych dochodów i rozchwianego środowiska. Okazuje się, że w każdym analizowanym przypadku otacza mnie fragmentaryczność, mozaika ruchomych asamblaży splątanych ze sobą sposobów życia, każdy z nich pozostaje otwarty na różne czasowe rytmy i przestrzenne zakrzywienia. Uważam, że tylko zdanie sobie sprawy z tego, że obecna niepewność jest stanem powszechnym jak ziemia długa i szeroka, pozwoli zobaczyć kondycję naszego świata. […] Musimy ponownie uruchomić wyobraźnię, by móc zdać sobie sprawę z nieregularnej nieprzewidywalności, która stała się sednem naszej obecnej sytuacji. Celem tej książki jest wesprzeć ten proces z pomocą grzybów.
Fragment Prologu
Księgi Królewskie w swej narracyjno-retorycznej kompozycji zostały pomyślane bardziej jako dzieło literackie niż jako historia w dzisiejszym rozumieniu tego terminu. Jako opowieść o dziejach Izraela, najpierw w postaci zjednoczonej monarchii, a następnie podzielonego na dwa królestwa, przeznaczone są do czytania w taki sposób, aby ujawniały swoją siłę oddziaływania na czytelników, a nie odsyłały ich do jakiejś hipotetycznie zrekonstruowanej przeszłości. W hermeneutyce końca historii, którego narracyjne opisy znajdują się w kluczowych momentach struktury literackiej, wybrzmiewa pytanie, cofające się poprzez układ fabularny aż do początku: jakie wydarzenia uruchomiły łańcuch przyczynowo-skutkowy, którego zwieńczeniem okazał się ów koniec? Specyficzny rodzaj narracji historycznej Ksiąg Królewskich pokazuje nieudaną próbę stworzenia wspólnoty religijnej o prerogatywach politycznych, czyli utożsamienia religii z instytucjami politycznymi, co obowiązywało w kulturze narodów starożytnego Bliskiego Wschodu. Żydom po klęsce babilońskiej nigdy nie udało się (choć próbowali) stworzyć politycznych ram dla swojej wiary. Pozostali wspólnotą religijną oddzieloną od struktur politycznych, a więc wspólnotą, która na wygnaniu czuła się zależna wyłącznie od swego Boga, nie godząc się, aby jej istnienie gwarantowała jakakolwiek władza polityczna. Idea Izraela jako ludu Boga, żyjącego w diasporze, zrodziła się w trakcie głębokich przemyśleń nad katastrofą babilońską w 597–87 r. przed Chr. i jej traumatycznych konsekwencji w wydarzeniu rozproszenia. Wtedy powstały zręby doświadczenia, którego zapis tworzą poszczególne zbiory ksiąg Biblii Hebrajskiej. Celem tej książki jest więc ukazanie niezwykłej aktualności przesłania biblijnego dotyczącego problemu uprawiania historii, polityki i roli religii, także we współczesnym świecie.
Antologia pism J. G. Herdera obejmuje jego najważniejsze nieprzetłumaczone dotąd prace z zakresu estetyki filozoficznej. Zamieszczone w zbiorze teksty pochodzą z wczesnej, najciekawszej fazy twórczości filozofa, kiedy zasłynął jako nieprzejednany krytyk literacki. W tym czasie pracował nad własnym projektem estetycznym, który pod wieloma względami wykraczał poza intelektualny horyzont prowadzonych w oświeceniu debat. Świadectwem przenikliwości i nowatorstwa młodego filozofa jest słynna krytyczna rozprawa Pierwszy gaj podejmująca brawurową polemikę z Gottholdem Lessingiem na temat granicy między poezją i malarstwem. Praca poświęcona rzeźbie (Plastyka) rozbija paradygmat XVIII-wiecznej refleksji nad sztuką, umieszczając w centrum estetyki doświadczenie haptyczności. Przedstawiony w niej model kinestetycznej recepcji otwiera nową perspektywę rozumienia sztuki rzeźbiarskiej, w której przeżycie estetyczne staje się rodzajem antropologicznego laboratorium. Pozostałe eseje podejmują zagadnienia dotyczące podstawowych założeń estetyki i zarysowują metodę badań dziejów poezji lirycznej. Przekłady poprzedzone są wprowadzeniem autorstwa Ralfa Simona, wybitnego znawcy dzieła Herdera.
Fenomen życia, będąc fascynującym zjawiskiem kosmicznym, budzi wielorakie zainteresowanie. Mimo że wiele o różnych aspektach życia wiemy, to jednak wciąż istnieją duże obszary niewiedzy, niepewności i wątpliwości. Sformułowano cały szereg ważnych „pytań o życie”, zarówno odnośnie do jego powstania, funkcjonowania, jak i roli oraz występowania we Wszechświecie.
W książce zaproponowano pewien zarys odpowiedzi na niektóre z tych pytań. Aktualny stan wiedzy o życiu nie pozwala jednak na to, aby były one jednoznaczne i wyczerpujące. Mimo to może pomogą one czytającym w wyrobieniu sobie własnego poglądu na te podstawowe egzystencjalne dylematy.
Koncert jako przestrzeń prezentacji dzieł muzycznych i sztuki wykonawczej na wzór wystaw muzealnych pozostaje jednym z najważniejszych kanałów rozpowszechniania, odbioru i kanonizacji nowej muzyki. Liczne w ostatnich latach eksperymenty z formą koncertu pokazują jednak, że ten wywodzący się z XIX wieku model muzycznej kreacji i recepcji nie satysfakcjonuje wielu artystów i odbiorców. Analizując wybrane projekty kuratorskie, autorka pracy bada, jak współcześni twórcy – muzycy, kompozytorzy, kuratorzy – zmieniają nie tylko formę koncertu, ale przede wszystkim jego funkcję: z miejsca prezentacji (arcy)dzieł i (re)produkcji kanonu w miejsce tworzenia krytycznej wiedzy i nowego doświadczenia.
„Z wewnętrznego rozdarcia pomiędzy tym co powszechne i indywidualne, konieczne i zmienne rodzi się komunikacja, której celem jest pojednanie pozwalające wydobyć to, co przedpojęciowe. […] Tyle że proces komunikacji wymaga środków pośredniczących, wymaga mediacji […] Gdzie zatem miejsce na bezpośredniość i obietnicę prawdy o bycie? Nadzieje te pokładamy w presemiotyce, której ślady tropimy od początków kształtowania się ludzkiej kultury. […] Bo o cóż innego chodzi uczestnikom komunikacji, jak o osiągnięcie poczucia skomunikowania a ono zostaje powołane do istnienia w przestrzeni między mną, tobą i światem tworząc jedno. Presemiotyka stanowi zatem cenne dopełnienie w rozumieniu tego, czym jest komunikacja oraz tego, jak jest ona możliwa, niezależnie od ostatecznie niejasnego statusu ontologicznego bezpośredniości. Bo zaczynamy rozumieć, że kiedy chcemy w pełni odsłonić istotę komunikacji musimy ujmować ją całościowo, jak mowę dopełnia cisza, znaczenie obrazu towarzyszące mu passpartout, tak konieczne dla komunikacji zmediowanie musi być uzupełniane o co najmniej wyobrażone poczucie jedności w bezpośredniości”. (Fragment recenzji)
Dotychczasowe badania sportu jako szeroko rozumianego zjawiska społecznego mają przeważnie charakter zatomizowany, skoncentrowany na konkretnej dyscyplinie naukowej, a ich stosunkowo niewielka liczba wciąż nie odpowiada randze fenomenu sportu we współczesnym świecie. W szczególności odnosi się to do tak zwanego języka sportu. Pomysłodawcy serii i redaktorzy tomu wprawdzie wywodzą się ze środowiska językoznawców, jednak dają czytelnikowi zdecydowanie głębszy wgląd w wybrane zagadnienia dotyczące współczesnego sportu, gdyż w recenzowanej publikacji znalazły się przyczynki z wielu innych dyscyplin nauki, poczynając od ekonomii, przez prawo i politologię, a na socjologii i psychologii kończąc. Właśnie to szerokie, często interdyscyplinarne spojrzenie na różne aspekty sportu niezaprzeczalnie stanowi o dużej wartości publikacji.
Monografia jest poświęcona rekonstrukcji muzycznego imaginarium humanistycznych elit dawnego Śląska w XVI-XVII wieku. Tradycje muzyczne tego regionu w tym czasie wyróżniają się różnorodnością wzorów kultury
i bogactwem jej form; do tej pory przedmiotem badań były jednak przede wszystkim wybrane z niej zjawiska opisywane za pomocą dość hermetycznego dyskursu konwencjonalnej muzykologii. Tymczasem tradycje te utrwalone są również w piśmiennictwie liderów „śląskiej republiki uczonych”, a ich perspektywa daje szansę na zupełnie nowe ujęcie tego zagadnienia. Celem książki jest odtworzenie, jak postrzegali, rozumieli i opisywali je reprezentanci różnych profesji: poeta, wydawca, pedagog, lekarz, historyk
i krajoznawca, w rozmaity sposób zanurzeni we współtworzonej przez siebie kulturze. Ujęcie takie umożliwia pełniejsze zilustrowanie funkcjonowania kultury muzycznej
i przedstawienie faktycznej funkcji, jaką pełniła ona dla liderów badanego środowiska. Pozwala też na poznanie istoty interesujących nas wyobrażeń, w szczególności ich sensu
i wartości dla przedstawiających je autorów.
Johann Georg Hamann, niemiecki filozof i teolog drugiej połowy osiemnastego wieku, ekscentryczny mistrz stylu, pisał utwory, które stanowiły wyzwanie dla ówczesnych czytelników i pozostają nim do dziś. Hamann stosował idiosynkratyczne strategie pisarskie, posługiwał się aluzjami i ironią, zderzał ze sobą cytaty i kryptocytaty, a swoją argumentację formułował za pomocą metafor, analogii i obrazów. Monografia Atopie Johanna Georga Hamanna proponuje oryginalny klucz do zrozumienia tego osobliwego pisarza i jego utworów, a jest nim tytułowa kategoria atopii która, starannie zrekonstruowana, zostaje odniesiona do różnych aspektów życia i pisarstwa Hamanna. Autor utożsamia się z Sokratesem, postacią najważniejszą dla filozoficznego rozumienia atopii, a swoje pisarstwo określa platońską metaforą otwieranej figurki sylena, szpetnej na zewnątrz, lecz skrywającej w swoim wnętrzu złocony posążek bóstwa – skarb luterańskiej ortodoksji. Anna Żymełka-Pietrzak rekonstruuje atopiczny sokratyzm Hamanna na tle innych sokratyzmów epoki, analizuje przyjmowane przez Hamanna maski Sylena, satyra, Pana i koźlego proroka, by w następnym kroku zinterpretować Hamannowski stylistyczny eksces jako wyraz teologii języka, której modelem jest jednocześnie chrześcijańska nauka o uniżającym się Bogu i żydowska kabała. Na koniec autorka prezentuje atopiczną hermeneutykę Hamanna, kładącą nacisk na negatywne strategie badania granic rozumienia, uzupełnioną o topikę atopii, czyli katalog figur niedopasowania i braku zakorzenienia wyrażających niestabilną pozycję autora i filozofa. Książka napisana przejrzystym językiem, dobrze osadzona w literaturze przedmiotu, ukazuje osobliwość myśli Hamanna w kontekście osiemnastowiecznych debat, a jednocześnie – przy zachowaniu naukowego dystansu – z zaangażowaniem przedstawia go jako myśliciela nadal aktualnego.
Książka ukazuje miejsce Mikołaja Kopernika w kulturze pamięci najpierw społeczności lokalnych Torunia i Fromborka, następnie środowiska erudytów Rzeczypospolitej, a wreszcie kręgu europejskich encyklopedystów. Autorzy stawiają ważne pytania: kim był Kopernik dla ludzi XVIII stulecia?, co decydowało o pamięci i zapomnieniu? Najprościej można by odpowiedzieć, że wybitny astronom był taki, jakim chcieli go widzieć i jakiego potrzebowali twórcy jego biogramów, fundatorzy tablic pamiątkowych i portretów oraz autorzy wierszy pochwalnych. I tu zaczynają się problemy z ustaleniem jednego przekazu, co potwierdza tezę Epikteta, że nie czyny poruszają ludzi, ale słowa o tych czynach, a słowa o Koperniku w XVIII w. stają się już nie tyle przedmiotem debaty naukowej, ile argumentem w rozmowach na tematy wyznaniowe i filozoficzne, w dyskusjach o wielości światów oraz postępie i oświeceniu ludzkości. Po pierwszym rozbiorze Rzeczypospolitej postać Kopernika nabiera nowych cech. Nie jest on już wyłącznie matematykiem, astronomem, kanonikiem, staje się bohaterem z panteonu narodowego, przywoływanym nie tylko dla pokrzepienia serc, lecz także dla pokrzepienia umysłu.
W latach 2004-2018 Toruńskie Spotkania Dydaktyczne stały się forum wymiany poglądów między dydaktykami, doradcami metodycznymi i nauczycielami historii. Konferencje organizowane co dwa lata przez Polskie Towarzystwo Historyczne, Stowarzyszenie Oświatowców Polskich oraz Instytut Historii i Archiwistyki UMK gościły dydaktyków historii z wielu polskich uczelni, a także specjalistów z Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych, Francji, Szwecji, Ukrainy, Litwy i Łotwy. Rezultaty tych dyskusji znalazły się w 12 tomach, które odzwierciedlają zainteresowania badawcze i problemy kształcenia historycznego.
Prezentowany tom "I Forum Edukacji Historycznej: nowe wyzwania" to owoc dyskusji dydaktyków historii, jaka odbyła się w Toruniu w 2023 roku. Nowa inicjatywa, nawiązująca do tradycji Toruńskich Spotkań Dydaktycznych i ich integrującego charakteru, jest jednocześnie próbą rozszerzenia dawnej formuły i wzbogacenia jej o głosy na temat współczesnych wyzwań edukacyjnych. Ten nowy początek jest wynikiem dobrej współpracy Polskiego Towarzystwa Historycznego, Katedry Metodologii, Dydaktyki i Historii Kultury UMK oraz Komisji Dydaktyki Historii Komitetu Nauk Historycznych PAN, a zarazem zapowiedzią kolejnych spotkań dydaktyków, nauczycieli, spotkań teorii z praktyką edukacyjną.
Książka prezentuje 17 artykułów ukazujących współczesną sytuację edukacji historycznej na tle przemian, jakie przyniosły kolejne reformy R po 1989 roku. Odnajdziemy tu zarówno próby postawienia diagnozy stanu edukacji, analizę podstawy programowej i podręczników do nauczania historii, jak i pytania o miejsce historii w przestrzeni publicznej, w polityce, w muzeach, archiwach, w świecie cyfrowym. Czytelnik odnajdzie tu refleksje wpisujące się w szeroką dyskusję nad stanem polskiej szkoły, a w szczególności nad wyzwaniami stojącymi przed edukacją historyczną.
W książce opisuję mechanizmy i dyskursy wykluczenia, które tworzone są w oparciu o inność i obcość. Są to mechanizmy odzierające nas z godności i dehumanizujące. Myślę, że to ważne, aby je poznać i się z nimi zmierzyć. Mając bowiem świadomość tego, w jaki sposób funkcjonują i są konstruowane, razem będziemy mogli przeciwstawiać się im i dążyć do zmiany społecznej, co w konsekwencji pomoże nam osiągnąć wspólny cel, jakim jest inkluzywność: wspólnotę, kolektyw i bycie-razem.
Jeśli więc moja perspektywa jest Wam bliska, to zachęcam do wyruszenia ze mną w podróż ku inkluzywności. Podróż potrzebną, choć niełatwą, podczas której z pewnością wyłonią się nowe horyzonty poznawcze. Dzięki filozofii i poprzez filozofię. Przyjemnego odkrywania!
Od autora
Praca z ludźmi znajdującymi się w sytuacjach trudnych i kryzysowych pokazuje, jak ważne są umiejętności interpersonalne i jakość relacji nawiązywanej z osobą potrzebującą wsparcia. W relacji z osobą pomagającą profesjonalnie wyraźnie oczekiwana jest umiejętność rozmowy, uważnego słuchania oraz zdolność wykorzystywania komunikatów niewerbalnych. […] Zajęcia prowadzone dla studentów pedagogiki, studentów kierunków lekarskich oraz przyszłych nauczycieli uświadomiły autorce potrzebę zwracania uwagi na istotę pracy z człowiekiem cierpiącym, a także na niezbędne umiejętności w tym zakresie, które należy kształcić już w trakcie przygotowywania się do przyszłego zawodu. […] Kwerenda literatury wskazuje, że temat współczucia stanowi przedmiot analiz i badań od kilku dekad. W literaturze światowej jest on szczegółowo przebadany i opisany. Przegląd polskiej literatury dotyczącej tej tematyki dowiódł, że na gruncie nauki polskiej to zagadnienie jest poznane w mniejszym zakresie. Zdiagnozowane braki stały się motywacją do napisania niniejszej książki i realizacji projektu badawczego, w którym podjęto się zbadania zagadnienia współczucia dla innych wśród polskich studentów kierunków medycznych i niemedycznych.
Z recenzji wydawniczej:
„Monografia Violetty Wróblewskiej (…) jest wyczerpującym opracowaniem zagadnienia tabu w polskiej kulturze ludowej. Autorka przestudiowała niezwykle bogatą literaturę przedmiotu zarówno polską, jak i obcojęzyczną. Dotarła też do bardzo wielu źródeł z dziedziny etnografii, folklorystyki i etnolingwistyki. Omówiła w swej rozprawie różne rodzaje tabu, rozpoznane i opisane przez badaczy na całym świecie. Zajęła się więc tabu językowym, żywieniowym, seksualnym i tabu śmierci. Jako materiał do swych analiz wybrała jeden gatunek folkloru – bajkę. Imponująca jest liczba źródeł, do których dotarła w poszukiwaniu przykładów na występowanie zjawiska tabu w polskich bajkach ludowych”.
„Praca Violetty Wróblewskiej (…) stanowi niewątpliwie nowe ujęcie od dawna obecnej w refleksji badaczy folkloru problematyki gatunkowego zróżnicowania szeroko rozumianej bajki ludowej. Oryginalność tego ujęcia widziałabym w udanej próbie syntetycznej prezentacji różnych gatunków i odmian gatunkowych, bez preferowania w konstrukcji tego obrazu ludowej bajki magicznej, najczęściej dotąd przez badaczy analizowanej a nawet wręcz identyfikowanej z istotą bajki (bajka właściwa). Do realizacji podjętego zdania badawczego niezbędne okazało się doświadczenie autorki w zakresie badania tekstów bajek nowelistycznych a także przekazów wierzeniowych, co w efekcie zadecydowało o tym, że zaprezentowany obraz określić można jako przekonywający a ponadto swoiście „wyważony”. Znaczny udział w konstrukcji naukowego wywodu własnych przemyśleń i interpretacji wykraczających poza utrwalone świadomości badaczy opinie, czynią tę publikację niewątpliwie potrzebną, a także atrakcyjną pod względem czytelniczym”.
Książka stanowi głos we współczesnej debacie na temat czynników wpływających na samoświadomość w perspektywie rozwojowej. Autorka analizuje dwa konkurujące ze sobą poglądy związane z podstawową formą samoświadomości, podkreślające znaczenie doświadczenia własnego ciała oraz doświadczenia relacji społecznych. O ile samoświadomość związana z ciałem zwykle jest definiowana jako wrodzona, o tyle samoświadomość wymagającą kontekstu społecznego traktuje się jako nabywaną wraz ze zdolnością do posługiwania się pojęciami, w tym pojęciem „ja”. Autorka argumentuje, że najwcześniejszą rozwojowo postacią samoświadomości jest samoświadomość cielesna. Jednocześnie pokazuje, że nie ma ona charakteru wrodzonego, ale kształtuje się w ścisłej relacji ze świadomością drugiej osoby, doświadczanej przez jej cielesność. Takie ujęcie problemu znosi pozorną opozycję pomiędzy cielesnymi a intersubiektywnymi czynnikami w kształtowaniu samoświadomości oraz pozwala na bogatsze zdefiniowanie samoświadomości cielesnej i intersubiektywności. Samoświadomość cielesna wykracza poza sensomotoryczne doświadczenie własnego ciała, a doświadczenie innych nie jest rozumiane wyłącznie w kategorii „spotkania umysłów”, czyli zdolności do czytania innych umysłów. Obejmuje bowiem także „spotkanie ciał” – nawiązywanie bliskich relacji opartych na zaangażowaniu emocjonalnym i podzielaniu doświadczenia ciała. Książka ma profil filozoficzny, ale stanowi również źródło wiedzy na temat najnowszych badań dotyczących samoświadomości cielesnej prowadzonych w obszarze psychologii rozwojowej i neuronauk. Autorka zwraca przy tym uwagę na wyzwania związane z próbą interdyscyplinarnego przedstawienia procesu kształtowania się samoświadomości cielesnej.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
