W tytule książki pojawia się istotne rozróżnienie na dawniejsze i nowe metafory Internetu. Nie chodzi tu o dychotomiczne przeciwstawienie jednych drugim, lecz o dostrzeżenie różnicy, która dzieli Sieć z czasów jej XX-wiecznych początków i Sieć w postaci tak zróżnicowanej i technologicznie zaawansowanej, z jaką mamy do czynienia współcześnie, w trzeciej dekadzie XXI wieku.
Jedne i drugie odkrywają i potwierdzają, że fenomen Internetu jako nowoczesnego medium – będącego od kilku dekad jednym z kluczowych składników życia społecznego i elementów kultury współczesnej – ma nie tylko swą bieżącą teraźniejszość, lecz również coraz dłuższą, z roku na rok nawarstwiającą się przeszłość.
Autor stawia tezę, iż będące tematem tej książki metaforyczne określenia Internetu są w gruncie rzeczy niczym innym, jak przybierającymi najróżniejsze formy przejawami społecznego dyskursu, który trwa od lat i permanentnie wokół niego się toczy.
Studium kulturoznawcze poświęcone sekretom powszechnie przeżywanego fenomenu, jakim jest doświadczenie snu. Zagadnienie to stanowi obiekt badań z natury rzeczy niełatwy pod względem metodologicznym. Całość rozprawy składa się z serii esejów, w których autor rozważa poszczególne aspekty zjawiska snu, zwracając szczególną uwagę na jego kulturowe determinanty oraz aspekty semiotyczne.
Ogród we wszelkich swoich postaciach i formach jest miejscem zorganizowanego przez człowieka spotkania natury z kulturą. Ogrody mogą powstawać i istnieć gdziekolwiek. Na ugorach, nieużytkach, byłych kamieniołomach i śmietniskach miejskich (usytuowany na Montmartrze publicznie dostępny Parc des Buttes Chaumont w XIX dzielnicy), terenach ekologicznie zdegradowanych, nawet na pustyni. Oczywiście, aby ich istnienie miało sens, potrzebna jest odpowiednia przestrzeń oraz podłoże uprawy. Ogród we wszystkich możliwych postaciach stanowi przestrzeń wydzieloną i chronioną. A także mającą swojego założyciela i gospodarza. Ów antropokulturowy i psychospołeczny moment odgraniczenia i ciągłej troski o wydzieloną przez człowieka przestrzeń przenika poszczególne kultury i epoki tym samym wspólnym refleksem.
Opowieść o dziejach Wielkopolski lat 1870-1920. Barwne ludzkie losy, galeria przeróżnych - znanych i mało znanych - postaci przedstawionych ze znawstwem historycznych realiów.Akcja toczy się w wielu miejscach. Nie tylko krążymy po ówczesnym Poznaniu, ale także przenosimy się do Paryża, Berlina, Gniezna, Śmigla, Wolsztyna, Turwi, Zakopanego, Warszawy, na pola bitewne Prus Wschodnich, Francji i Flandrii, na Kresy, a nawet do Nowego Jorku i Teksasu.Marek Hendrykowski wskrzesza pamięć o dniach minionych, opisując niezmiernie ważny, a mało znany okres z dziejów Wielkopolski obfitujący w dramatyczne wydarzenia i doniosłe przemiany. Uzyskujemy wgląd w czas, który w sposób wyraźny i trwały zaznaczył się w dziejach Poznania i regionu, kształtując dzisiejszy ich obraz i rzutując na genius loci oraz szczególny charakter tej części Polski.
Książka stanowi zbiór rozważań podejmujących kluczowe problemy badawcze współczesnego komunikowania w ujęciu interdyscyplinarnym z perspektywy: semiotyki, komunikologii, lingwistyki, poetyki, sztuki słowa i obrazu, kognitywistyki i psychologii społecznej. Publikacja jest efektem studiów autora nad zagadnieniem z lat 2017–2023.
Dojrzała refleksja naukowa i życiowe doświadczenie prof. dr hab. Kazimierza Przyszczypkowskiego może być doskonałym impulsem do pogłębienia refleksji, tak nad podejmowaną przez niego problematyką ( co znalazło wyraz w jego publikacjach), jak i ostrogą, by tematy, które były dla Jubilata wiodącymi, stały się inspiracją do prowadzenia dalszych badań we wskazanych przezeń obszarach. Książka jubileuszowa stała się okazją do zaprezentowania, tak przez oddanych przyjaciół (tych z wieloletnim stażem i tych z młodego pokolenia), jak i przez uczniów, fragmentów swojego naukowego dorobku.
Książka powraca do idei sięgającej korzeniami kultury antycznej, mocno dzisiaj zapomnianej, którą jest związek łączący treść i formę. Zależność między sprowadzonym do niezbędnego minimum materiałem językowym w funkcji tworzywa a sposobem jego uformowania stanowi kwintesencję poniższego studium, nieprzypadkowo poświęconego właśnie małym formom filmowym i audiowizualnym. W wielu kulturach sztuka małej formy jest od dawna kultywowana i wysoko ceniona. Nie ulega jednak najmniejszej wątpliwości, że kinematografia wniosła w tę specyficzną sferę twórczości swój znaczący wkład. Wszystko zaczęło się przecież od ruchomego mikroobrazka wyświetlanego w postaci krótkich parudziesięciosekundowych filmików, zaś kino światowe wykreowało z biegiem lat niezwykle cenny, unikatowy zbiór znakomitych dzieł, których wspólną cechę stanowi miniaturowych rozmiarów forma. W książce mowa jest o przeszłości małych form, które przywołane i twórczo zaadaptowane, wkrótce mogą stać się przyszłością komunikowania i kultury audiowizualnej. Wróżenie z fusów? Niekoniecznie, rozejrzyjmy się uważnie wokół, obserwując to, co nas dzisiaj otacza. Kto zaręczy, że formuła parugodzinnych spektakli kinowych kiedyś się nie wyczerpie, a ludzie zawsze będą chcieli oglądać wielkie produkcje tylko dlatego, że wydano na nie setki milionów dolarów? Być może, przyszłością komunikowania jest mała forma? Jeśli tak, warto dostrzec jej istnienie, spojrzeć na nią z należną uwagą, pozbywając się uprzedzeń, i przyjrzeć się bliżej jej właściwościom już dzisiaj.
Pierwsza w literaturze przedmiotu monografia poświęcona w całości prezentacji unikatowego fenomenu ideowo-artystycznego, jakim była polska szkoła filmowa. Książka nawiązuje do szeregu wcześniejszych szczegółowych opracowań, które ukazały się w ubiegłych latach nakładem Wydawnictwa Naukowego UAM, takich jak: „Kanał”, „Andrzej Munk”, „Morgenstern”, „Popiół i diament”, „Eroica”, „Zezowate szczęście”, „Do widzenia, do jutra”. W książce „Polska szkoła filmowa” Marek Hendrykowski przedstawia oryginalne, współczesne ujęcie zjawiska, które przed laty uczyniło nasze kino znanym na całym świecie. Książka zawiera rozległą bibliografię przedmiotu, indeksy nazwisk i filmów oraz specjalnie sporządzone kalendarium dziejów tytułowego zjawiska.
Zbiór szkiców i studiów zamieszczonych w tej książce obejmuje blisko półwiecze – począwszy od roku 1971 („Podwójny portret Lizy Pareńskiej”) aż po okres najnowszy. Ich wspólny mianownik stanowi nie tylko semiotyczna perspektywa spojrzenia na dzieło sztuki jako tekst kultury. Łączy je również to, iż wszystkie wzięły się z zafascynowania autora ich urzekającą niezwykłością. Zarówno gdy w grę wchodzą wielkie osiągnięcia sztuki filmowej, w rodzaju: „Towarzyszy broni”, „La strady”, „Eroiki”, „Kabaretu”, „Śmierci w Wenecji”, „Amarcordu” czy „Manhattanu”, jak i te mniejsze, z kategorii minorum gentium – niedoskonałe, nie do końca spełnione, należące do świata „sztuki ubogiej”, jednak na swój sposób frapujące i warte ponownego spojrzenia. I jedne, i drugie na równi przykuwają uwagę.
Aktor – to brzmi dumnie. Oni wiedzą i czują, że akceptuję ich takimi, jacy są. Aktorstwo to trudny zawód, niebezpieczny i zwodniczy, niesamowity i wspaniały, gdy komuś idzie, kiedy sprzyja los i ma się swoich „pięć minut”, a czasami kwadrans, albo i magiczną godzinę. Ale także gorzki jak piołun, gdy nie ma propozycji, nikt nie dzwoni, telefon milczy i latami się nie układa. I wreszcie okrutny, kiedy po latach pracy zostają tylko wspomnienia. Z niektórymi aktorami łączy mnie nić porozumienia i długoletnia przyjaźń. Z niej bierze swój początek ta książka, będąca zbiorem przygodnych refleksji nad aktorstwem i aktorem w filmie.
Monografia ukazująca całokształt problematyki badawczej związanej z semiotyką ludzkiego oblicza. Autor poszukuje interdyscyplinarnej wykładni, uwzględniającej zarówno rozległą perspektywę historyczną, jak i bogactwo współczesnych kontekstów psychospołecznych i socjokulturowych poruszanego tematu. Konsekwentnie dąży do tego, by nie upraszczać problemowej złożoności problematyki twarzy jako medium znaczenia. W książce mamy do czynienia z refleksją o charakterze systemowym, z istoty swej interdyscyplinarną, usytuowaną na pograniczu: semiotyki, nauki o komunikacji, filmoznawstwa, antropologii kultury, psychologii społecznej, kognitywistyki i nauki o mediach. Podstawę metodologiczną prezentowanych w pracy rozważań stanowi semiotyka kultury.
Monografia zawiera panoramę kluczowych zagadnień dotyczących newsów oraz kunsztu powiadamiania za pośrednictwem mediów zarówno tradycyjnych, jak i elektronicznych.
Tematem monografii i przedmiotem zawartych w niej studiów jest semiotyka interpersonalnych relacji proksemicznych w dzisiejszym świecie. Studiując to zagadnienie, autor stawia trzy hipotezy badawcze. Po pierwsze, relacje interpersonalne odnoszące się do przestrzeni społecznej stanowią nie odległy margines, lecz bardzo istotny wyznacznik charakterystyki każdego systemu kultury. Po drugie, tradycyjne sposoby definiowania proksemiki akcentujące istnienie barier międzyludzkich ujmują złożoną problematykę tej dziedziny nauki o znakach i znaczeniu zbyt wąsko i z reguły schematycznie. I po trzecie, głębokie przemiany relacji proksemicznych, jakie dokonują się w makrosystemie kultury współczesnej, wywierają zasadniczy wpływ na funkcjonowanie samej kultury i sposób uczestnictwa w niej jednostek, grup oraz zbiorowości. Ekosystem kultury – rozpatrywany w kategoriach proksemiki relacji interpersonalnych - nie jest abstrakcyjnym modelem, lecz złożonym systemem operacyjnym organizującym codzienne warunki egzystencji jednostek, grup i zbiorowości.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
