Hroswita z Gandersheim jest z pewnością najbardziej znaną dramatopisarką średniowiecza. Jej teksty są świadectwem połączenia żarliwej pobożności oraz znakomitego wykształcenia. W jej dziełach nowatorstwo przeplata się z wtórnością. Dla dzisiejszych czytelników stanowi przykład wyjątkowej jednostki: kobiety przekraczającej granice swoich – i nie tylko – czasów.
Autorka bardzo interesująco przybliża tę niezwykłą postać. Opisuje ją z zachowaniem pełnego warsztatu naukowego, ale w sposób zachęcający do lektury nie tylko badaczy, ale wszystkich sympatyków literatury.
Aleksandra Araszkiewicz – doktor nauk humanistycznych, absolwentka filologii klasycznej i polskiej UAM w Poznaniu, nauczycielka, tłumaczka. Uczestniczyła w wielu ogólnopolskich i międzynarodowych konferencjach. Jest autorką przekładu i obszernego opracowania pt. „Chrześcijański Terencjusz na scenie” (2013). Publikowała artykuły zarówno dotyczące teatru średniowiecznego, jak i wynikające z jej doświadczeń jako nauczycielki języka polskiego. Od pierwszego spotkania z Hroswitą z Gandersheim w czasie stypendium na Universita del Salento w Lecce we Włoszech zgłębia tajniki nie tylko życia, ale i twórczości tej fascynującej kobiety.
Życie tworzące powieść, a nie powieść opisująca życie.
Lucian Coon jest pisarzem, który postanawia w swojej najnowszej książce przedstawić zbeletryzowany kawałek swojego życia. Podejmuje to wyzwanie, starając się być obiektywnym, na ile obiektywny może być zarówno autor, jak i główny bohater powieści. Nieoczekiwane spotkania, rozmowy, problemy do rozwiązania przywodzą na myśl świetnie opracowaną fikcję literacką, która okazuje się prawdziwym życiem Luciana. Jak sam określa swoją powieść: Jest to raczej otwarta powieść autobiograficzna pisana na bieżąco, bez określonego celu i wizji całości.
Historia nieco skomplikowana i przewrotna - niezwykle połączenie aktu literackiego tworzenia z życiem, które także samo przez się układać może się w powieść. Skomplikowane relacje uczuciowe ukazane w opowieści doskonale obrazują złożoność ludzkiej natury. Lektura powieści zachęca do zastanowienia nad tym, w jakim stopniu dzieła literackie są fikcją, a w jakim opisywaną rzeczywistością. A życie? Czy przypadkiem nie nabiera kształtu powieści? Nie brakuje w nim przecież fikcyjnych uczuć, czy starannie zaplanowanej fabuły .
Marek Machura – mieszka w Wielkiej Brytanii, w swoim dorobku ma powieści psychologiczno-obyczajowe pt. ,,Konstelacja" (2017) oraz „Oakmore House" (2019). Publikował także w Twórczości.
Ostatnimi czasy Janek najchętniej wypisałby się ze swojego życia. Wszystko za sprawą otaczających go toksycznych ludzi. Nie dość, że podczas dwunastogodzinnych zmian w sklepie sieci Płaz musi znosić lubującego się w mobbingu szefa i donoszących na wszystko kolegów, to jeszcze los obdarzył go iście polską rodziną. Niedosłysząca, cierpiąca na chroniczne zawroty głowy babcia Genowefa na co dzień nie przebiera w słowach i próbuje zeswatać go z każdą napotkaną dziewczyną. Janek zniósłby zapewne nestorkę rodu, jak i płaczliwą babcię Czesię, nudnych rodziców czy przyklaskującą uprzedzeniom ciotkę Grażynę, ale czarę goryczy przelewa wuj Kajetan, katolik z krwi i kości, arbitralny i samozwańczy ekspert od wszystkiego, który między flakami a keksem wyjaśni niepytany zasady rządzące wszechświatem. Sprawy nie ułatwiają tendencyjni i nieuczciwi rekruterzy oraz pracownicy infolinii banku, z którymi musi toczyć absurdalne rozmowy, by ostatecznie spłacić kredyt za zepsuty samochód. W głowie Janka mnożą się więc zasadnicze pytania o sens istnienia, choć na pierwszy plan wysuwa się jedno: a może by tak to wszystko rzucić i polecieć na Jamajkę?
Dla pana prokuratora to miał być zwykły dzień pracy. Jednak rutynowa sekcja zwłok ofiary wypadku uległa niespodziewanej komplikacji. Nieboszczyk ocknął się jako zombie. I nie tylko on. Co spowodowało przebudzenie zmarłych? Nieznana substancja chemiczna? Nadchodząca apokalipsa? A może prace niemieckich „archeologów” szukających czegoś usilnie na Śląsku? Odpowiedzi na te pytania będzie trzeba poszukać, ale w tej chwili liczy się tylko ratowanie rodziny i przyjaciół. Trzeba zebrać broń, przedrzeć się przez ogarnięte chaosem miasto, poszukać bezpiecznego schronienia.
„Na mrocznych terenach Dolnego Śląska rodzi się nowa rzeczywistość, pełna przemocy, strachu i zagrożeń. Autor „Wszyscy zginiecie” nie żartuje, naprawdę zginiemy wszyscy i czujemy to przez każdy skrawek naszego ciała. Zmarli powstali, a Franciszek Moore pokazuje to tak realistycznie, że trudno się nie bać. A bać się lubimy, szczególnie w bezpiecznych warunkach. Ale tym razem to się nie uda, akcja tej dystopijnej powieści z kluczem dzieje się tuż obok, to wszystko może wydarzyć się dosłownie za chwilę, więc bądźcie gotowi nie tylko na pełną przygód lekturę…”
Joanna Lamparska
„Ciekawy debiut powieściowy - w sam raz na długie zimowe wieczory.”
Andrzej Pilipiuk
Trzydziestodziewięcioletni policjant Robert Nowacki zostaje wezwany do
gnieźnieńskiego lasu Jelonek, gdzie leśniczy słyszał przeraźliwy krzyk młodej dziewczyny To, co tam zobaczył (kobiece ciało poszarpane ręczną piłą), wywołało u niego depresję. Bierze coraz więcej leków, które nie pomagają. Z czasem zamordowana dziewczyna zaczyna go nawiedzać, a lekarz stwierdza u Roberta schizofrenię paranoidalną. W wyniku zażywania leków policjant staje się agresywny, atakuje kolegów z pracy, a po pobiciu komendanta ląduje w szpitalu psychiatrycznym. Hospitalizacja nie przynosi oczekiwanego skutku, a zamordowana dziewczyna – Katarzyna Szypółka – prosi Roberta o pomoc. Mężczyzna jest bezsilny, świadomy choroby, uczy się żyć ze schizofrenią. Po wyjściu ze szpitala, będąc prawie na emeryturze, pragnie odnaleźć mordercę Kasi. Z czasem postanawia powoli odstawiać leki i poprowadzić śledztwo na własną rękę, bo nie ma wśród kolegów sprzymierzeńców, wręcz przeciwnie – wszyscy się go boją. Trafia na bardzo ekscentryczną rodzinę Smithów. Czy te dwie pozornie różne sprawy mogą się jakoś łączyć?
Człowiek jest zagadką dla samego siebie, co powiedzieć zatem o poznaniu jego jestestwa przez innego człowieka, tym bardziej o zrozumieniu, co mu tam w duszy gra. Psychika każdego z nas zawiera w sobie takie otchłanie, że pochylenie się nad którąkolwiek z nich może budzić jedynie przerażenie. Im wrażliwsza natura człowieka, tym bardziej skomplikowana jest jego psychika, tym głębiej bowiem przeżywa on rzeczywistość. Jak zatem znaleźć porozumienie z drugim człowiekiem? Koniecznością staje się opracowanie jakiegoś zdroworozsądkowego kodu. Ale to droga pełna wykrotów, potknięć, zatem niewolna od cierpienia i poczucia samotności. Tych właśnie ludzkich problemów dotyka ten utwór. Nie jest to dziełko optymistyczne, ale czy pozbawione gorzkiej prawdy o nas samych, zamykających się oportunistycznie w swoim egoizmie, niezdolnych do postaw altruistycznych?
Wypadek samochodowy całkowicie odmienia nudne i poukładane życie Beaty. Wierząc, że los dał jej drugą szansę, wraz z chłopakiem kupuje bilety w jedną stronę do Irlandii. Bez znajomości języka, mając zaledwie pięćset euro w kieszeni, wyruszają w podróż po marzenia. Dzięki trudom emigracji Beata odkrywa siebie na nowo. Poznaje, co to głód, tęsknota, samotność i ciężka praca fizyczna, od zmieniania pieluch seniorom w domu opieki po witanie pasażerów na pokładzie samolotu. Mimo wielu obaw i chwil zwątpienia zrywa z dotychczasowymi ograniczeniami i spotyka ludzi, którzy dodają jej skrzydeł. Nowa rzeczywistość pozwala jej dostrzec, że to, co dla innych wciąż jest niedoskonałe, dla niej okazuje się idealne.
Jadwiga Skibińska–Podbielska pochodzi z rodziny wywodzącej się z Kresów Wschodnich. Rodzice jej, jako Wołyniacy, obdarzyli ją wiarą w siłę i piękno kultury I i II Rzeczypospolitej. W tej atmosferze autorka rozpoczęła i odbyła studia języków starożytnych na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w Lublinie. W tym okresie poznała urok i uniwersalną wartość kultury antycznej.
Dziedzictwo przodków jest wszechstronne, rzetelne i odradzające, uczy języka i wzbogaca umiejętności pisarza. Ze względu na niesprzyjające okoliczności życiowe Jadwiga Skibińska–Podbielska rozpoczęła swoją działalność literacką dopiero po 30. roku życia. Były to Opowiadania i Aforyzmy drukowane w lubelskim tygodniku „Kamena”. Pierwszą dużą powieść Epopeja prowincjonalna napisała w latach 1987–89 na kanwie wielkich wydarzeń historycznych, jakimi były wybór polskiego papieża i powstanie „Solidarności”. Książka ta wypełnia lukę w literaturze polskiej o tych wydarzeniach. Kolejna duża powieść to Epopeja wołyńska. 1913–1945, w której opisuje udział mieszkańców Wołynia w walce o niepodległość Polski, dwudziestolecie międzywojenne i tragedię II wojny światowej, w tym również sojusz Ukraińców z Niemcami, diaboliczny w swojej treści i skutkach. Powieść ta została powtórnie opublikowana przez Wydawnictwo „Zysk i S-ka” pod zmienionym tytułem W krainie dębów i krwi. Ponadto wydała w lubelskim „Norbertinum” Dziennik z prowincji polskiej. 1981–2014 oraz obszerny zbiór aforyzmów Aforyzmy i myśli osobliwe cieszący się dużym uznaniem czytelników. W tym samym wydawnictwie opublikowała dwa obszerne tomy opowiadań: Posadzisz mi narcyzy oraz Napój miłości Księżnej Teresy. Żywi głębokie przekonanie, że literatura modernistyczna i „ponowoczesna” już się wyczerpała, „zwietrzała”. Ludzie jej nie rozumieją, jest dla nich coraz bardziej odległa. Teraz człowiek poszukuje prawdopodobieństwa wydarzeń, szczerości uczuć i ważnej prawdy o sobie, która by go poruszyła, a nawet wstrząsnęła i czegoś mądrego nauczyła.
Gdzieś w dalekim świecie są magiczne lasy, góry i pagórki pełne przyjaznych zwierząt, kolorowych stworzeń, szepczących drzew oraz cudownych roślin. Właśnie w jednym z tych magicznych miejsc żył bardzo odważny chłopiec.
Ta książka zabierze was w niezwykłą podróż. Poznacie Oktawiana, młodzieńca o wielkim sercu i niespotykanej odwadze, dla którego rodzina jest najważniejsza. Na swojej drodze spotka wyjątkowych przyjaciół, ale o tym przekonajcie się sami.
Mieć otwarte oczy, by patrzeć, uszy, by słuchać, i serce, by współczuć. Tyle wystarczy, by wnikliwy obserwator rozpoznał w danej sytuacji literacki potencjał. Lucjusz Leski w mistrzowski sposób potrafi dojrzeć te aspekty codzienności, które potrafią poruszyć, skłonić do refleksji. Krótkie formy, po które sięga – opowiadanie i jednoaktowy dramat – wypełnia treścią bardzo wyrazistą, by pokazać czytelnikowi niezwykle barwny świat różnorodnych historii i emocji.
W poszukiwaniu tych, do których los uśmiecha się jakby rzadziej, zaglądamy przez okna mieszkań, pracowni malarskich i hotelowych restauracji, wędrujemy przez szpitalne korytarze i cmentarne alejki, dociekając przyczyn ich nieszczęść – w niezgodzie na niezawinioną krzywdę.
Lucjusz Leski, ur. 1942. Dotychczas wydał: „Wybrani przez los”, „Pamiętnik studenta”, „Mazurki w tempie rubato”. Mieszka w ziemi łódzkiej.
Zuza, jako dziecko odtrącona przez rodzinę, znajduje schronienie, miłość i zrozumienie u starszej pani z sąsiedztwa – Janiny. Dzięki uporowi i ciężkiej pracy zdobywa wykształcenie i pracę. Mimo trudności wciąż wierzy, że urodziła się pod szczęśliwą gwiazdą. Tylko czy Zuza może pomóc szczęściu? Czy trudne dzieciństwo determinuje to, jacy jesteśmy w życiu dorosłym? Jak nie pogubić się w wielkim świecie i budować dobre relacje z ludźmi, gdy już ta najbliższa część, rodzina, jest obca?
„Szczęściara to właśnie ja” to ciepła i klimatyczna opowieść o dążeniu do spełnienia marzeń, odwadze i szczęściu, któremu czasem trzeba, choć to trudne, pomóc. O przyjaźni międzypokoleniowej, szacunku, miłości, zrozumieniu drugiego człowieka bez oceniania go. O tym, że tak naprawdę to, czy będziemy szczęśliwi, zależy od naszego nastawienia do ludzi i świata.
„Jak nie wysłuchasz drugiej strony, to tak naprawdę nie wiesz, co ona czuje. Bardzo często źle osądzamy, nie znamy i nawet nie dociekamy prawdy.
(…) brak oczekiwań to balsam dla duszy i serca.
(…) trzy proste zasady zawsze się sprawdzają: nie osądzaj, nie krytykuj i nie narzekaj. Staraj się najpierw sama kogoś zrozumieć, a dopiero potem oczekuj od niego zrozumienia."
Ona – specjalistka realizująca się w poradni życia rodzinnego, doświadczona okropną tragedią, żyjąca wspomnieniami, pozbawiona nadziei, dla której jedynym sensem istnienia jest pomaganie innym. On – zdolny i ambitny architekt odnoszący sukcesy, ale rozczarowany życiem prywatnym, poprzednimi związkami, nieco zagubiony, maskujący to arogancją, wciąż szukający własnej drogi w życiu.
Czy przypadkowe spotkanie takich nieszczęśliwych, ale niezwykle dumnych jednostek może odmienić ich rzeczywistość? Czy dwa tak różne, na pierwszy rzut oka, żywioły mogą nie tylko ze sobą nie walczyć, ale i współistnieć, a nawet się uzupełniać, tworząc harmonijną i spójną całość? To bardzo skomplikowane, zważywszy na duży bagaż ich doświadczeń.
Co jednak począć, gdy niewidzialna siła zdaje się przyciągać do siebie tak odmienne osobowości,
krusząc ich skorupy i powoli udowadniając, że los może się w każdej chwili odmienić? Czy warto zaryzykować, wystawiając się na niebezpieczeństwo przeżycia kolejnego zawodu, czy jednak lepiej tkwić we względnie bezpiecznej, choć niedającej pełni szczęścia i przewidywalnej rzeczywistości?
To zależy, ile ma się do stracenia…
Marta Werner jest świetnie zapowiadającą się dziennikarką. Po jednym z wywiadów ma spotkać się w sprawie służbowej z pewnym biznesmenem. W barze, w którym się umówili dochodzi jednak do niespodziewanego i trudnego do wyjaśnienia incydentu. Przebywający w lokalu miody mężczyzna wprowadza wszystkich w stan niewyobrażalnego wręcz przerażenia.
Kim jest Monster Big i dlaczego znajduje się pod eskortą wojska? Jakie tajemnice skrywa domek w lesie, odizolowany od świata? Marta, wiedziona dziennikarską dociekliwością, musi znaleźć odpowiedzi na wszystkie pytania dotyczące osoby Adama Nowaka.
„Ciemna dolina” to powieść o wyraźnym wątku psychologicznym, w którym tajemnica goni tajemnicę. Jakub Jęczewski prowadzi czytelnika przez niezwykle skomplikowany świat, w którym trudno zdecydować co jest jawą, a co snem; co jest normalne, a co przerażające.
Poznaj historię odważnej Astrid i wraz z nią odważ się zamarzyć o pozornie nieosiągalnym! "Opowiem o tobie gwiazdom" to poruszająca opowieść o brawurowej podróży i próbie odnalezienia swojego miejsca we wszechświecie...Gdy siostra Astrid umiera, dziewczyna nie chce dłużej mieszkać w miasteczku, które wydaje jej się teraz boleśnie puste. Odlicza dni do skończenia liceum i nie chce już angażować się w naukę gry na pianinie, która była jej wielką pasją. Postanawia zabrać ze sobą kilku przyjaciół i wyjechać z miasta, by spróbować czegoś nowego. Choć niemalże nie zna pewnego tajemniczego chłopaka, zgadza się z nim wyruszyć poza miasto i dzięki niemu sięgnąć po swoje marzenia. Pluton, tak jak Astrid, ma swój własny plan - chce przez podróż w nieznane nadać swojemu życiu sens i pozwolić sobie na szczęście, zanim będzie za późno... Astrid i Jajo postanawiają mu w tym pomóc.Niezwykłe miejsca, zaskakujące wydarzenia i liczne niespodzianki od losu sprawiają, że troje znajomych dowiaduje się o sobie wielu nowych rzeczy i poznaje na własnej skórze, czym jest dorosłość. Choć nie zawsze wszystko idzie po ich myśli, mogą na siebie liczyć i razem próbują zrozumieć, czego pragną. Czy Astrid będzie żałować swoich decyzji? A może zmiana otoczenia była najlepszym, co mogło spotkać dziewczynę?Edyta Prusinowska jest polską blogerką, która zadebiutowała optymistyczną historią o Astrid.
To druga część przygód grupy przyjaciół próbujących walczyć z niszczącymi siłami osaczającymi rodzinne miasto głównej bohaterki – Magdaleny. Manus, uosobienie zła, wykorzystując frustrację mieszkańców po ostatniej katastrofie, rośnie w siłę i doprowadza do powstania chaosu, upadku wartości i zobojętnienia. Z tym wszystkim przyjdzie się zmagać Magdalenie, Markowi i Łukaszowi oraz ich przyjaciołom, których działania, myśli i poglądy osadzone zostały w tradycji chrześcijańskiej. Aby odnieść sukces, niektórzy będą musieli przezwyciężyć własne słabości i udowodnić, że dzięki miłości człowiek jest w stanie zmierzyć się z przeciwnościami losu, a nawet z nimi wygrać. W świecie, w którym realia przeplatają się z fantastyką, uważny czytelnik dostrzeże na pewno wiele nawiązań do problemów współczesności.
Bliźniaczki Helena i Bella prowadzą beztroskie życie w rodzinnej willi we Francji. Ich ojciec, który jest pilotem, z każdej podróży przywozi im wyjątkowy prezent. Po jednym z pobytów w Afryce daje córkom małego geparda. Siostry interesują się daleką Afryką i gdy tylko ich tata dostaje propozycję kontraktu w kolonii francuskiej na kontynencie afrykańskim, cała rodzina przeprowadza się do nowego miejsca.
Dziewczęta w nowym otoczeniu poznają faunę i florę, tamtejsze zwyczaje mieszkańców ich nowego domu, a także przeżywają wiele ciekawych przygód. Odnajdują nie tylko szkatułkę z magicznymi kamyczkami, ale również prawdziwą miłość i przyjaźń.
„Caravelle. Przygody w Afryce” to legenda z fantazja przeznaczona dla czytelnika w każdym wieku.
„Wystarczy chcieć” to kolejna książka autorstwa Dariusza Lisa, z zamiłowania poety i prozaika, który na co dzień jako nauczyciel zaraża młodzież swoją miłością do polskiej literatury i języka. Publikacja ta wyrasta z głębokiego zaangażowania autora w sprawy ważne nie tylko dla nas, ludzi współczesnych, ale także dla kolejnych pokoleń i przyszłości naszej matki Ziemi. Podjęta problematyka dotyka tematów obecnie niezwykle ważkich, a mających wpływ na życie całej ludzkości.
Dariusz Lis ukazuje historię pozornie zwykłego człowieka, Marka, ułożonego, spokojnego pracownika korporacji, który w pewnym momencie dostrzega, że świat zmierza do całkowitej degradacji. I nie chodzi tu o upadek moralny czy też pewną społeczną znieczulicę, co niewątpliwie również wpisuje się w zakres tematów poruszanych w książce, ale o zaburzenie pewnego naturalnego porządku, wiążące się z groźbą katastrofy o globalnym wymiarze. Z tego powodu postanawia zmienić własne nawyki i przyzwyczajenia, a faktycznie wywrócić całe swoje dotychczasowe życie. Zaczynając od siebie, stopniowo promieniuje dobrym przykładem na najbliższe otoczenie, krok po kroku zjednując sobie zapaleńców podobnych do siebie i swoim pozytywnym wpływem obejmując coraz szersze kręgi. Droga, którą wybiera, nie jest jednak łatwa. Jaką cenę przyjdzie zapłacić głównemu bohaterowi za swoje zaangażowanie i wrażliwość społeczną? Czy mu się uda? Czy jego przesłanie dotrze do innych?
Mam szczerą nadzieję, że książka Dariusza Lisa trafi w ręce niejednego odbiorcy, a piękne dzieło Marka będzie pobudzało do działania także każdego z nas.
Patroni: Radio Eska, Olsztyn.com.pl, portEL.pl
Kampusy wyższych uczelni stanowią niezwykle istotny element miast. Autor w interesujący sposób, pozbawiony hermetycznego języka, opisuje inwestycje powstałe w latach 2004–2018 w najważniejszych polskich ośrodkach akademickich. Jaka jest (i dlaczego) architektura szkół wyższych? Jaka powinna być? Pod jakimi warunkami kampusy mogą stać się „idealnymi miasteczkami”? To tylko kilka pytań spośród wielu, na które można znaleźć odpowiedź w tej książce.
„Bardzo wysoko należy ocenić zarówno aktualność tematu, jak i ustalenia badawcze autora. (...) To oryginalna i niezwykle cenna praca naukowa cechująca się wysokim poziomem merytorycznym. Piotr Żabicki należy do wąskiego grona badaczy posiadających znaczne doświadczenie praktyczne. W książce podjął skuteczną próbę oceny jakości wprowadzonych rozwiązań, przeprowadził precyzyjną, rzeczową analizę, precyzyjnie zarysował wnioski i postulaty”.
z recenzji
dr. hab. inż. arch. Piotra Marciniaka,
prof. nadzw. Politechniki Poznańskiej
Książka „Rodzina Woźniaków” to niezwykły zapis wspomnień, obrazów z dawnych lat, czasów i ludzi, którzy już odeszli. Czytając poszczególne słowa, widzi się osoby ze zdjęć – wraca przeszłość. Ma się uczucie, że można jej niemal dotknąć. Bywa, że są to dość trudne wspomnienia… ale najpiękniejsze w przyglądaniu się przeszłości jest to, że można wzbogacić swoje wnętrze, duchowość i nabrać nowych sił do życia. Bo skoro nasi bliscy żyli, cieszyli się, byli niezłomni w swoich działaniach, marzeniach, planach na przyszłość, to warto brać z nich przykład. Można śmiało powiedzieć, że ci, którzy odeszli, są prawdziwymi bohaterami życia… Samo zaś życie jest jak książka. Może tylko różne dla każdego są zawarte w niej treści… Raz bardziej poetyckie, kiedy indziej dramatyczne… lub zwyczajnie prozaiczne w swoim życiowym pięknie. Warto więc utrwalać wszelkiego rodzaju wspomnienia, bo one kształtują kolejne pokolenia.
Zła kobieta i zmanipulowany mężczyzna. Świat wielkich korporacji i skrajnej patologii, które łączy ona – Alicja. Z pozoru miła żona i dobra matka prowadzi tak naprawdę podwójne życie. Kierowana żądzą pieniądza i chęcią ucieczki z nizin społecznych zaczyna zajmować się wyłudzaniem pieniędzy. Knując podstępne intrygi i szantażując emocjonalnie, doprowadza do załamania nerwowego kolegę z pracy, jednocześnie pokazując, że ofiarą socjopaty może stać się każdy z nas. Czy jesteśmy świadomi zagrożenia? Czy umiemy się przed nim bronić? I czy w pełnym zepsucia świecie dobro ma jeszcze szansę wygrać ze złem?
Mariusz Wypych – z wykształcenia historyk, na co dzień zajmuje się ochroną danych osobowych i archiwistyką. Debiutant w pisarstwie, które lubi przede wszystkim za to, że można bezkarnie zmyślać.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
