Nowa książka z serii "Key Concepts"
Ta wielka mała książka zawiera wszystko, co chcielibyście wiedzieć na temat „ja”, ale baliście się zapytać, bo jest to jeden z najbardziej drażliwych, spornych, ekscytujących i irytujących problemów naszych czasów i naszego życia w tych czasach. Na wasze pytania Elliott udziela odpowiedzi starannie wyważonych i realistycznych, które czerpie z przepastnego skarbca socjologii, ze swobodą poruszając się wśród pozornie wrogich, a w istocie dopełniających się wzajemnie perspektyw. Książka Elliotta znakomicie się czyta, dobrze się z niej uczy i jeszcze lepiej myśli z jej pomocą. Autor pomaga zrozumieć, co to znaczy mieć „ja” i być kimś – a zrozumienie to samo w sobie jest podstawowym warunkiem jednego i drugiego.
Zygmunt Bauman
Koncepcje „ja” są znakomitym wprowadzeniem we współczesne spory wokół „ja” w naukach społecznych. Napisana przez autora o międzynarodowej pozycji, książka skupia się przede wszystkim na dorobku teoretyków społecznych i analityków kultury, którzy podjęli wysiłek ustawienia „ja” w relacji do procesów psychologicznych, kontekstów społecznych i perspektyw historycznych. Wśród omawianych badaczy znajdują się między innymi: Mead, Freud, Goffman, Foucault, Chodorow, Kristeva i Baudrillard. Elliott stara się połączyć dyskusje na temat „ja” z polityką tożsamościową, socjologią relacji osobistych i polityką seksualności, tworząc grunt pod zintegrowane podejście interdyscyplinarne, w którym spotykają się: interakcjonizm symboliczny, współczesna socjologia, poststrukturalizm, feminizm, teoria queer, psychoanaliza i postmodernizm.
Koncepcje „ja” są przystępnym i nieocenionym wprowadzeniem dla studentów nauk społecznych i politycznych, socjologii, psychologii społecznej, kulturoznawstwa i gender studies.
Anthony Elliott jest profesorem socjologii na University of Kent (Wielka Brytania). Ostatnio opublikował Social Theory Since Freud (2004) i, wraz z Charlesem Lemertem, The New Individualism (2005).
Maria Hirszowicz – profesor emeritus Uniwersytetu Warszawskiego, od 1968 roku docent na Wydziale Filozofii i Socjologii UW, potem reader na Uniwersytecie w Reading w Anglii. Ogłosiła wiele artykułów i książek, w tym m.in. Wstęp do socjologii organizacji (1967); The Bureaucratic Leviathan: a Study in the Sociology of Communism (1980), Industrial Sociology. An Introduction (1985), Coercion and Control In Communist Society: The Visible Hand of Bureaucracy in a Command Economy (1986); Spory o przyszłość (1998), Pułapki zaangażowania. Intekelktualiści w słuźbie komunizmu (2001, nagroda “Polityki”).
Ta książka zawiera wszystko – lub niemal wszystko – czego chcielibyśmy się dowiedzieć o stanie i perspektywach świata, w jakim nam żyć wypadło, gdybyśmy tylko wiedzieli, jak pytać… Autorka zadaje w naszym imieniu wszystkie ważne pytania i udziela odpowiedzi klarownych, nie zawsze pocieszających, ale zawsze pomagających dojrzeć logikę ukrytą w bezładnych z pozoru, zagmatwanych i dalekich od przejrzystości zdarzeniach. A że nie zawsze jest to logika rozumna, to już nie Autorki wina… Jak mało która, ta książka informuje o świecie i uczy, jak o nim myśleć – i żyć. (Zygmunt Bauman)
Nakładem Wydawnictwa Sic! ukaże się w połowie listopada książka profesora Ryszarda Przybylskiego Ogrom zła i odrobina dobra. Cztery lektury biblijne. Tematem zebranych w tej książce esejów są zasadnicze dla kultury europejskiej mity wywodzące się z tradycji judeo-chrześcijańskiej. Przybylski interpretuje zapis spotkania Jezusa z uczniami w Emaus, z ksiąg Koheleta i Hioba wydobywa przeciwstawne przesłania mądrości i dwie wizje Boga, Księga Estery pozwala mu opowiedzieć o doświadczaniu tożsamości, nieoczekiwane światło rzuca też autor na mit Królestwa Bożego i zarezerwowany dla człowieka przywilej czynienia dobra. Co dla Przybylskiego charakterystyczne, jego lekturom Biblii towarzyszą nie tylko apokryfy, homilie, komentarze biblistów, słowa poetów czy filozofów, ale też obrazy wielkich mistrzów, tworzących własne interpretacje mitycznych wydarzeń. Czytając o Emaus, oglądamy więc obraz Caravaggia Wieczerza w Emaus czy nie mniej słynny obraz Rembrandta, a lekturze Księgi Estery towarzyszy malarskie przedstawienie Chagalla.
Ryszard Przybylski (ur. 1928 w Równem na Wołyniu) – eseista, historyk literatury, tłumacz. Ogłosił m.in.: Dostojewski i przeklęte problemy, Klasycyzm, czyli prawdziwy koniec Królestwa Polskiego, Pustelnicy i demony. W Wydawnictwie Sic! opublikował m.in.: Baśń zimowa. Esej o starości, Rozhukany koń. Esej o myśleniu Juliusza Słowackiego, Mityczna przestrzeń naszych uczuć, Krzemieniec. Opowieść o rozsądku zwyciężonych. Laureat wielu nagród, w tym m.in. Nagrody Wielkiej Fundacji Kultury, Nagrody Kościelskich i Nagrody im. Jurzykowskiego.
Pewnego dnia detektyw Muhler odbiera telefon od przyjaciela z młodości, Hannsiego, pracownika tajemniczej firmy. Zaginął transport pieniędzy, Muhler ma to wyjaśnić. Muhler jest dziwnym detektywem - nie ma prawa jazdy, cierpi na alergię, jest wyniszczony nałogiem i długotrwałą kuracją odwykową, najczęściej bez grosza. Rozpoczyna śledztwo, w którym napotyka coraz to nowe niewiadome. Dochodzenie zakończy się w poetyce absurdu - zwieńczy je performance o pieniądzach, maszynach i śmierci, aukcja sztuki, w której Muhler uczestniczy jako niewidoczny statysta. Georg Klein po mistrzowsku czerpie z zasobów gatunku, bawi się rekwizytami kryminału i układa z nich, jak napisał jeden z krytyków, ""wielki psychodeliczny wzór, który nieustannie się porusza, pulsuje, to ściąga, to znów rozciąga"".
Seria prezentuje kluczowe pojęcia nauk społecznych, używane m.in. w socjologii, politologii, stosunkach międzynarodowych, ekonomii, dziennikarstwie, kulturoznawstwie. Składa się na nią dwadzieścia tomów – zwięzłych (około 200 stron), napisanych przystępnie i zachowujących najwyższe standardy publikacji profesjonalnej. Autorami poszczególnych opracowań są wykładowcy brytyjskich uczelni, specjaliści w swoich dziedzinach. Każdy tytuł został też zaopiniowany przez ekspertów. Patronat nad polską edycją objął profesor Zygmunt Bauman.
Książki z serii Key Concepts adresowane są przede wszystkim do studentów, naukowców, publicystów oraz nauczycieli i uczniów wyższych klas szkół średnich, ale nie tylko – także do wszystkich zainteresowanych problemami współczesnego życia społecznego i politycznego. Lektura serii pozwala opanować i/lub uporządkować niezbędne pojęcia, dające podstawową orientację w danym temacie, a jednocześnie konieczne do dalszego zgłębiania zagadnienia. Dostarcza też nowoczesnych narzędzi niezbędnych każdemu, kto chce kompetentnie zabierać głos w debacie publicznej lub tylko krytycznie się jej przysłuchiwać.
W Konsumpcji Alan Aldridge analizuje związek pomiędzy rozwojem konsumeryzmu a przemianami świata pracy. Pokazuje także ograniczenia organizacji konsumenckich i ochrony konsumenta w kulturze promocji – zdominowanej przez globalne marki, przesyconej reklamami, korporacyjnym sponsoringiem oraz product placement.
Powieść W stronę niewinności, w której Philippe Djian z wdziękiem godnym mistrza bawi się konwencją literatury pornograficznej, to hołd złożony Henry’emu Millerowi. Narrator, Francis, jest pisarzem, który wprawdzie poznał smak sukcesu, ale obecnie jego książki osiągnęły nakłady tak niskie, że zarabia na życie, sprzedając kolegom po piórze preparaty z alg i koszulki Bundeswehry. Jego żona i dzieci zginęli w katastrofie lotniczej, jednak Francis żyje tak, jakby Edith mieszkała wraz z nim, a dzieci wyjechały na inny kontynent. Jego przyjacielem jest Patrick Vandhoeren, gwiazda literatury, wzorowana na Michelu Houellebecqu. Francis i Patrick są jak dwie twarze tej samej osoby, a łączą ich zawiłe, „millerowskie” relacje, niewolne od nuty homoerotyzmu i odrobiny zawiści. Pewnego dnia wyimaginowana Edith podrzuca Francisowi pomysł, by nakręcił film pornograficzny z udziałem żony Patricka, Nicole. Francis i Nicole przeżywają gwałtowny romans w konwencji sado-masochistycznej japońskiej ars amandi Nawa Shibari, co staje się pretekstem do napisania scen godnych Millera, podejmujących dyskusję ze współczesną idealizacją seksu i charakterystycznym dla Houellebecqa kultem lat 60. W stronę niewinności ma w karierze Djiana znaczenie przełomowe. Jak napisał jeden z krytyków, pisarz udowodnił, że należy do literackiej pierwszej ligi.
Philippe Djian (ur. 1949) – jeden z najważniejszych – obok Michela Houellebecqa – współczesnych pisarzy francuskich. Urodził się i wychował w Paryżu, studiował literaturę i dziennikarstwo, podróżował po Ameryce (Nowy Jork, Kolumbia), a po powrocie do Francji pracował m.in. jako kasjer na autostradzie i współpracował z brukowym pismem „Détective”. Debiutował powieścią 50 contre 1 (1981). Wielkim międzynarodowym sukcesem okazał się film oparty na jego powieści 37,2° rano (37,2° le matin, 1985, wyd. pol. 1991), wyświetlany w Polsce jako Betty blue. Djian opublikował m.in. także: Zone érogene (1984), Échine (1988), Assassins (1994), Criminels (1997), Frictions (2003 ; wyd. pol. w przygotowaniu) oraz Nieczystości (Impuretés, 2005, wyd. pol. 2006).
Wydawnictwo Sic! zakupiło od prestiżowej oficyny brytyjskiej Polity Press serię Key Concepts i przygotowuje ją do publikacji w Polsce. Seria prezentuje kluczowe pojęcia nauk społecznych, używane m.in. w socjologii, politologii, stosunkach międzynarodowych, ekonomii, dziennikarstwie, kulturoznawstwie. Składa się na nią dwadzieścia tomów – zwięzłych (około 200 stron), napisanych przystępnie i zachowujących najwyższe standardy publikacji profesjonalnej. Autorami poszczególnych opracowań są wykładowcy brytyjskich uczelni, specjaliści w swoich dziedzinach. Każdy tytuł został też zaopiniowany przez ekspertów. Patronat nad polską edycją objął profesor Zygmunt Bauman.
Książki z serii Key Concepts adresowane są przede wszystkim do studentów, naukowców, publicystów oraz nauczycieli i uczniów wyższych klas szkół średnich, ale nie tylko – także do wszystkich zainteresowanych problemami współczesnego życia społecznego i politycznego. Lektura serii pozwala opanować i/lub uporządkować niezbędne pojęcia, dające podstawową orientację w danym temacie, a jednocześnie konieczne do dalszego zgłębiania zagadnienia. Dostarcza też nowoczesnych narzędzi niezbędnych każdemu, kto chce kompetentnie zabierać głos w debacie publicznej lub tylko krytycznie się jej przysłuchiwać.
Steve Bruce w swoim Fundamentalizmie podejmuje się zbadania splotu napięć społecznych i idei religijnych, które rodzą rosnące obecnie w siłę ruchy fundamentalistyczne. Autor przedstawia możliwe odpowiedzi na pytanie, dlaczego niektóre religie łatwiej od innych prowadzą do fundamentalizmu oraz dlaczego tego rodzaju ruchy różnią się między sobą w zakresie gotowości do stosowania przemocy.
Nowa powieść Davida Foenkinosa, popularnego francuskiego pisarza młodego pokolenia. Bohaterem Potencjału… jest Hektor, kolekcjoner wszystkiego: mieszadełek do drinków, patyczków do przekąsek, chorwackich przysłów, kinder niespodzianek, wróżb z chińskich ciasteczek, termometrów, króliczych łapek... W pewnym momencie swego życia Hektor poznaje Brigitte – zakochuje się w niej i sądzi, że miłość uleczy go z manii. Nic z tego. Będzie kolekcjonował chwile, w których jego żona myje okna... Poezja i erotyzm. Galeria niebanalnych postaci i nieprawdopodobne poczucie humoru. „Trzecia książka Davida Foenkinosa jest kolekcją dobrze napisanych stron, gdzie szaleństwo i dowcip przeplatają się w każdym wersie” („Libération”). Potencjał erotyczny mojej żony został już wydany w dziewięciu krajach (Niemcy, Hiszpania, Rosja, Brazylia, Korea, Bułgaria, Rumunia, Grecja, Węgry), gdzie spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem czytelników.
Bańka Tiepolo jest minipowieścią. Parę jej bohaterów – Ornellię, młodą włoską nauczycielkę, która odniosła sukces literacki (w czym znajduje odbicie sukces autora Pierwszego łyku piwa), i Antoine’a, francuskiego historyka – połączyła sztuka. Początkowo był to obraz wyklętego przez rodzinę dziadka Ornelli, znaleziony na paryskim targu starzyzną. Później, gdy akcja powieści przeniesie się do Wenecji, będzie to słynny fresk Tiepolo Il Mondo nuovo. W centralnym miejscu fresku bohaterowie odkrywają… bańkę mydlaną, zawieszoną na końcu tyczki trzymanej przez jedną z postaci. Nietrwałe to zjawisko szybko nabiera symbolicznego znaczenia, przywodząc na myśl świat, w którym każdy zamyka się w sobie, uciekając od teraźniejszości – jak Antoine, który pragnie uniknąć bolesnej pamięci o stracie najbliższych, i Ornellia, która wyprawia się w krainę zakazanych wspomnień o dziadku. Ale bańka Tiepolo to również sposób na zatrzymanie upływającego czasu, ulotna drobna przyjemność, jak kawa pita po deszczu na tarasie weneckiej kawiarni…
Akcja powieści toczy się w niedalekiej przyszłości, w scenerii afrykańskiej. David Kanchelli, uznany dyplomata w służbie "Unii", powraca z misji na terytorium "Ligi" jako człowiek zbuntowany przeciwko politycznemu kierownictwu swego kraju. Czeka go proces o zdradę stanu. Jego brat Efraim jako prezydent Unii bez trudu mógłby go ułaskawić. Na podjęcie decyzji ma jedną noc. Ważąc racje, studiuje akta procesowe i dzienniki podróży Davida. Roes konstruuje państwo, w którym zapanowała chrześcijańska demokracja, którego stolica nosi nazwę Corpus Christi i które jednocześnie ledwie skrywa swą despotyczną naturę, wprowadzając prohibicję, dyskryminację, przymus pracy i jedność wiary. W Lidze z kolei panują chaos i nędza - scheda po dawnych kolonizatorach, utrwalana przez multinarodowe unijne korporacje. Szczególne uznanie krytyki wzbudził język powieści Roesa, a także nowoczesne ujęcie problematyki tożsamości - kulturowej, narodowej, seksualnej i płciowej.
"Małże na kolację" to gorzka satyra na patriarchalną rodzinę, w której pierwsze skrzypce gra ojciec tyran. Żona i dzieci muszą podporządkować się jego konserwatywnym wyobrażeniom o życiu i "prawdziwej", "przyzwoitej" rodzinie. Przez lata żadne z nich się nie buntuje. Jednak pewnego dnia ojciec nie wraca na czas z podróży służbowej, tytułowe małże, które miały uświetnić kolację przygotowaną na jego powrót, stygną na stole, a matka i dwoje dorastających dzieci popijają wino i po raz pierwszy uświadamiają sobie, że gdyby ojciec nie wrócił, każde z nich mogłoby żyć zgodnie z własnymi marzeniami. Kameralna powieść jest monologiem osiemnastoletniej córki, która stopniowo odsłania przed czytelnikiem obrazy horroru, jaki każdego dnia odbywa się w jej domu. Zderzenie żywego, zabawnego sposobu opowiadania z wcielaną przez ojca totalną wizją życia daje wstrząsający efekt.
Birgit Vanderbeke (ur. 1956 w Niemczech Wschodnich) zadebiutowała w 1990 r. "Małżami na kolację", za które otrzymała prestiżową nagrodę im. Ingeborg Bachmann. Od tej pory nieomal co roku publikuje opowiadania i powieści, cieszące się zainteresowaniem czytelników i krytyki literackiej, m.in. "Gut genug" (1993), "Schmeckt's- Kochen ohne Tabu" (2004), "Sweet Sixteen" (2005). Otrzymała kilka nagród i wyróżnień, m.in. Kranichsteiner Literaturpreis (1997) i Solothurner Literaturpreis za całokształt twórczości (1999) oraz nagrodę im. Hansa Fallady (2002). Mieszka we Francji.
Książka katalońskiej germanistki Rosy Sali Rose była dużym wydarzeniem na hiszpańskim rynku wydawniczym. Autorka dokonuje w swojej pracy nowatorskiej ""sekcji zwłok"" nazizmu, sięgając do jego korzeni - do ludzkiego umysłu, którego niekiedy monstrualną działalność utrwalają mity i symbole nazizmu. Chce odczarować tę ideologię, pokazać jej intelektualną miałkość i naukową nieprawomocność, aby pozbawić ją trującego uroku, jakim emanują rzeczy zakazane. Rose sprzeciwia się zarówno tym, którzy czynią z nazizmu tabu, jak i tym, którzy dopatrują się w tym ruchu demonicznych wpływów.Jej Słownik składa się z siedemdziesięciu ułożonych alfabetycznie haseł-esejów z różnych dziedzin, wyznaczających symboliczne terytorium nazistowskiej wyobraźni (Wilk, Wagner, Swastyka, Pochodnia, Żyd, Rewolucja i in.). Lektura książki prowadzi do zaskakujących odkryć: okazuje się bowiem, że wiele zjawisk cechujących popularny obecnie nowoczesny styl życia, takich jak ekologia, wegetarianizm czy turystyka masowa, narodziło się bądź też ugruntowało pod wpływem ideologii nazistowskiej. Równie zaskakująca może się okazać informacja o planach Hitlera, by zaatakować Stany Zjednoczone za pomocą messerschmittów, które... zwaliłyby nowojorskie drapacze chmur. Książka Rose kryje w sobie wiele podobnych rewelacji.Dzięki ogromnej erudycji autorki i swej niezwykle przystępnej formule, Krytyczny słownik... jest lekturą odkrywczą i fascynującą, od której wprost nie można się oderwać. Książkę wzbogacają ilustracje oraz biogramy nazistów i osób, które inspirowały ich (świadomie lub nie), a także ich popierały.
Paul Virilio należy do najbardziej znaczących francuskich teoretyków kultury i społeczeństwa. Jego Bomba informacyjna jest kroniką ostatnich dni ubiegłego tysiąclecia. Stanowi bezinteresowne ostrzeżenie przed mogącą rozpętać się w niedalekiej przyszłości wojną: wojną informacyjną.
Virilio przedstawia nie tyle zagrożenia wiążące się z rozwojem technologii, co zapowiada pojawienie się interaktywnego systemu, którego ekspansja może pociągnąć za sobą wybuch cyberbomby, czyli innymi słowy: uruchomienie katastrofalnej w skutkach reakcji łańcuchowej, gdy ograniczona dotychczas w swym zasięgu wymiana zyska ostatecznie charakter globalny.
Nieustające krachy gospodarcze, powtarzające się próby z bronią jądrową, rozkład zarówno sfery politycznej, jak i życia społecznego, to zaledwie kilka z oznak zwiastujących nadejście świata, w którym może powtórzyć się tragedia wieży Babel. Wczoraj bomba atomowa, jutro bomba genetyczna, nie zrozumiemy jednak działania żadnej z nich, nie odwołując się do trzeciej, której na imię bomba informacyjna - mówi Paul Virilio.
Autor Bomby informacyjnej urodził się w Paryżu w 1932 r. Swą karierę zaczynał jako architekt, urbanista i artysta. Po zakończeniu służby wojskowej w czasie wojny o niepodległość Algierii, podjął studia na Sorbonie z zakresu fenomenologii (pod kierunkiem M. Merleau-Ponty'ego), w ramach których interesował się przede wszystkim przestrzenią wojskową i organizacją terytorium. Brał udział w majowej rewolcie studenckiej w roku 1968, po czym został powołany przez studentów na stanowisko profesora architektury w l École Spéciale d Architecture, gdzie przez kilka lat pełnił funkcję dziekana ds. nauczania. Został również redaktorem prowadzącym słynnej kolekcji L espace critique w wydawnictwie Galilée. W roku 1998 wycofał się z życia akademickiego. Jego ostatnie projekty obejmują m.in. współpracę z paryskimi organizacjami zajmującymi się problemem mieszkań dla bezdomnych oraz budowę pierwszego na świecie Muzeum Wypadku.
Diagnoza Baumana brzmi następująco: Społeczeństwo znajduje się w stanie oblężenia. Z jednej strony rozciąga się globalna ziemia niczyja, gdzie stare struktury i zasady już nie działają, a nowe dopiero się kształtują; z drugiej - płynne, nieokreślone jeszcze pole nowych życiowych strategii. Przestrzeń pomiędzy tymi dwoma frontami, do niedawna zarządzaną przez suwerenne państwo narodowe i w naukach społecznych określaną mianem "społeczeństwa", coraz trudniej pojmować jako samowystarczalną całość. Ta głęboka transformacja stawia nauki społeczne przed nowym wyzwaniem. Jakie będą jej skutki dla zwykłych ludzi? Jaki świat wykreuje ona w XXI wieku? Bauman przekonuje, że najważniejszym zadaniem jest dzisiaj szukanie sposobów wzmacniania i ochrony ludzkiej różnorodności.
Nowa książka autora powieści "Trzech panów w łóżku, nie licząc kota. Romans pasywny" (Sic! 2005). Zebrane tu utwory: "Najsłabsze ogniwo", "Sekstet" i "Przepołowienie", oparte na wnikliwych obserwacjach dobrze znanego Żurawieckiemu świata polskich gejów, dają tego świata błyskotliwy, realistyczno-ironiczny obraz. Żurawiecki po raz kolejny objawia się w nich jako mistrz ciętego języka i zaskakujących, dynamicznych dialogów, w których aż roi się od odniesień do rozmaitych sfer kultury i rzeczywistości; zarówno tych „wysokich”, jak i „niskich” (w tym do popkultury czasów PRL-u).
Bartosz Żurawiecki (ur. 1971) jest z zawodu krytykiem filmowym, z zamiłowania, jak mówi: domatorem nihilistą. Publikował m.in. w: "Filmie", "Przekroju", "Tygodniku Powszechnym", "Dialogu", "Aktiviście" i "Ha!arcie". Jest współautorem książek "Homofobia po polsku" i "Autorzy polskiego kina". W 2005 zadebiutował w wydawnictwie Sic! jako prozaik powieścią "Trzech panów w łóżku, nie licząc kota". Mieszka w Warszawie
Opowieść o kocie, mistrzu zen to książka dla buddystów i kociarzy, dla buddystów-kociarzy oraz dla wszystkich zmęczonych życiem w dobie późnego kapitalizmu. Jej bohaterem jest Koyabashi, który wraz ze swym uczniem Tanedą wędruje do świątyni w Edo (dawna nazwa Tokio), po drodze objaśniając mu w przystępny i zabawny sposób najważniejsze prawdy buddyzmu zen.
Henri Brunel przez ponad trzydzieści lat uczył hatha-jogi. Jest autorem wielu książek o tematyce zen,a wśród nich: "Restez zen. Guide de relaxation pour ceux qui n'ont pas de temps" (Le Seuil,1996 i 2002), "Je confie mes traces aux nuages" (Calmann-Lévy, 2002), "Budda i kwiat. Baśnie i opowieści zen z Japonii i innych krajów Dalekiego Wschodu" (Sic!, 2003), "Uśmiech Buddy. Humor zen" (Sic!, 2004), "Rozmyślania zen na każdy dzień roku" (Sic!, 2004).
Najbardziej znana książka głośnego francuskiego filozofa, wydana po raz pierwszy w 1981 roku i przetłumaczona na kilkanaście języków. Autor rozpoczyna w niej wywód od przywołania opowieści Borgesa, w której kartografowie Cesarstwa przygotowują mapę tak dokładną, że pokrywa szczelnie całe terytorium, a potem rozpada się wraz z Cesarstwem. Baudrillard uważa jednak, że sprawy zaszły znacznie dalej niż w tej opowieści - ""rzeczywistość nie istnieje"", nie ma już mapy i terytorium, znikła też sama różnica między tym, co rzeczywiste i tym, co wyobrażone: istnieją jedynie hiperrzeczywiste znaki podające się za rzeczywistość.
Słynne przemówienie francuskiej minister zdrowia Simone Veil z 26 listopada 1974, przedstawiające projekt ustawy o dobrowolnym przerywaniu ciąży (IVG). Uzupełnia je wywiad z Veil przeprowadzony 30 lat później przez Annick Cojean, dziennikarkę pisma "Le Monde".
"Trzeba zobaczyć tę niewielką kobietę, pozbawioną całkowicie agresji, modulującą głos w bardzo spokojny, choć stanowczy sposób, gdy stawia czoła kilkuset mężczyznom, patrzącym na nią początkowo z pogardą lub wyraźnym lekceważeniem; potem - wściekłym, agresywnym, grubiańskim. "Awantura", którą rozpętała Veil (bo trudno to było nazwać parlamentarną debatą), trwała wiele godzin i skończyła się sukcesem. Sukcesem, który zmienił kondycję egzystencjalną kobiet." (Magdalena Środa)
Baudrillard - wychodząc od refleksji nad seksualnością we współczesnej kulturze i krytyki założeń feminizmu - krok po kroku odsłania uwodzenie jako prastarą, magiczną, ceremonialną formę relacji (metafizycznych, społecznych, erotycznych), będącą zaprzeczeniem seksu, sensu, produkcji i władzy - czyli fallokratycznych idoli, wokół których obraca się dzisiaj nasze wyprane z wdzięku, tajemniczości i prawdziwego ryzyka życie społeczne. Uwodzenie nieuchronnie przywodzi na myśl kobiecość i dzieje się tak nie bez powodu, jednak - jak wyjaśnia autor - "nie chodzi [tu] o uwodzenie, z którym historycznie kojarzono kobiety zamknięte w getcie kultury gineceum, szminki i koronek (...) lecz o uwodzenie jako ironiczną, alternatywną formę, która rozbija referencyjność płci; nie o przestrzeń pożądania, lecz gry i wyzwania". Forma ta, która dziś występuje w zdegradowanej postaci (nie licząc fenomenu drag queens czy filmów takich, jak Imperium zmysłów), była znana starożytnym Grekom i ich bogom, a szczególnie rozkwitła w libertyńskim XVIII wieku - w Niebezpiecznych związkach Laclosa, Księżnej de Cleves La Fayette, u Sade'a i w Dzienniku uwodziciela Kierkegaarda. Czy kiedyś uda się przywrócić jej dawną moc?
Jean Baudrillard (ur. 1929) – francuski socjolog i filozof kultury, jeden z najoryginalniejszych krytyków globalizacji, obdarzony apokaliptyczną wyobraźnią i rozpoznawalnym stylem. Zainteresowany społeczeństwem postindustrialnym i kulturowymi skutkami rozwoju technik rzeczywistości wirtualnej, autor popularnej teorii symulakrów, wykorzystanej m.in. w filmie Matrix. Teoretyk fotografii i fotograf. Po polsku ukazała się jego Ameryka (Sic! 1998), rozmowy Przed końcem (Sic! 2001) oraz Pakt jasności. O inteligencji Zła (Sic! 2005) i Duch terroryzmu. Requiem dla Twin Towers (Sic! 2005).
W Niedokończonym rozrachunku Goldhagen podejmuje dociekliwe śledztwo w sprawie udziału Kościoła katolickiego w Holokauście. Dyskusję skupioną dotąd na osobie Piusa XII przekształca w od dawna oczekiwane bezkompromisowe dochodzenie na temat działalności Kościoła w całej Europie, w tym w Polsce (sprawa Jedwabnego). Dowodzi, że współodpowiedzialność Kościoła i jego papieża za prześladowania Żydów sięga o wiele głębiej, niż wcześniej sądziliśmy. Hierarchowie byli w pełni świadomi prześladowań. Nie mówili o tym głośno i nie wzywali do oporu. Zamiast tego często prześladowania te popierali. Niektórzy duchowni nawet osobiście uczestniczyli w masowych mordach.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
