Darin Barney przekonująco przedstawia społeczne, polityczne i ekonomiczne implikacje technologii sieciowych oraz ich zastosowań w rozmaitych dziedzinach i instytucjach. Czy znajdujemy się w samym środku cyfrowej rewolucji? Czy nowe technologie informacyjne i komunikacyjne powołały do życia nowy rodzaj społeczeństwa, czy też wzmacniają i przedłużają istniejące wzorce i więzi? Autor z wielkim zaangażowaniem omawia w książce te i inne kwestie. Odwołując się do wyrafinowanego modelu relacji technologia społeczeństwo, Barney docieka, co w erze internetu uległo zmianie, a co pozostało takie samo. Wśród dyskutowanych kwestii znajdują się debaty dotyczące ekonomii wiedzy, cyfrowe przemiany w dziedzinie zatrudnienia i pracy, globalizacja i status państwa narodowego, perspektywy cyfrowej demokracji, nowe ruchy społeczne, a także kultura, wspólnota i tożsamość w epoce nowych mediów. Książka ta jest nieocenionym zasobem informacji dla wszystkich, którzy pragną mądrze się odnaleźć w społeczeństwie sieci.
Co zostaje z Auschwitz to trzecia część trylogii Giorgio Agambena, w której centralną rolę odgrywa figura Homo Sacer ? człowieka całkowicie odartego z godności, który jest już tylko nagim życiem. Ekstremalną formą Homo Sacer był więzień obozu koncentracyjnego tuż przed swoją ostatnią drogą do komory gazowej (?muzułman?). Jak żywy trup, budził już tylko niechęć. Jednak zdaniem Agambena, uważnego czytelnika i interpretatora ?obozowych? książek Primo Leviego i innych ocalałych, taki właśnie człowiek byłby najbardziej wiarygodnym świadkiem zbrodni w Auschwitz. Ci, którzy przetrwali, nie mogą być świadkami, gdyż nie przeżyli tego dramatu do końca. Martwi nie mają zaś głosu. Agamben twierdzi też, że Auschwitz nigdy się nie skończyło ? po Auschwitz istnieje już tylko permanentne życie ?w? i ?z? Auschwitz.
?Poruszający tekst Agambena o nazistowskich obozach śmierci skupiony jest wokół pytania, co dzieje się z mową, kiedy mówi wykorzeniony podmiot. Pomimo że zdaniem niektórych Auschwitz uniemożliwia danie świadectwa, Agamben pokazuje, w jaki sposób ten, kto o Auschwitz mówi, dźwiga tę niemożliwość w obrębie swojej mowy, dotykając granicy tego, co nieludzkie?.
Judith Butler
Giorgio Agamben (ur. 1942) ? filozof włoski, związany z Uniwersytetem UIAV w Wenecji, wykłada też na innych uczelniach europejskich; w 2002 roku, protestując przeciwko paszportom biometrycznym, zrezygnował z wykładów w USA. Jego filozoficzne punkty odniesienia wyznaczają nazwiska Martina Heideggera, Guy Deborda, Michela Foucault, Hannah Arendt. Zasłynął trylogią Homo sacer, w której skład wchodzą tomy: Homo sacer (1995), Stan wyjątkowy (2003) oraz Co zostaje z Auschwitz (1998).
Prędkość i polityka jest najważniejszym dziełem Paula Virilio. Wychodząc od prac Moranda, Marinettiego i McLuhana, autor przedstawia wizję znacznie bardziej polityczną niż którykolwiek z jego francuskich kolegów – w tej radykalnej wizji prędkość jest motorem destrukcji. Virilio zdaje sprawę z całej historii rodzaju ludzkiego jako procesu doskonalenia technologii, który stał się możliwy dzięki militaryzacji społeczeństwa. Podobnie do Heideggera i jego postrzegania techniki, Virilio uważa prędkość – a nie system klasowy czy bogactwo – za podstawowy czynnik kształtujący cywilizację. W obrębie tego „technicznego witalizmu” różnorodne obiekty – nieruchome fortece i bunkry, „metaboliczne ciała” żołnierzy, naczynia i flota, a ostatnio informacja i technologie komputerowe – zagrażają światu i naturze ludzkiej.
Paul Virilio – urbanista i filozof francuski. Urodził się w roku 1932 w Paryżu, w rodzinie włoskiego komunisty i bretońskiej katoliczki. Jako dziecko przeżył bombardowanie Nantes, co prawdopodobnie ukształtowało jego zainteresowanie problematyką wojny i kruchością miast. W czasie studiów na Sorbonie słuchał wykładów Vladimira Jankélévitcha i Raymonda Arona. Współpracował z Henrim Matisse’em i Georges’em Braque’iem. Do grona jego przyjaciół należeli m.in. Georges Perec i Jean Baudrillard. Po polsku ukazały się dotąd dwie jego książki: Bomba informacyjna (2006) i Wypadek pierworodny (2007).
Słowa klucze to książka wyjątkowa w dorobku autora Wymiany symbolicznej i śmierci, rodzaj autokomentarza, w którym Baudrillard przystępnie objaśnia najważniejsze pojęcia powracające w jego pisarstwie, takie jak: przedmiot, wartość, wymiana symboliczna, uwodzenie, obsceniczność, przejrzystość zła, wirtualność, aleatoryczność, chaos, kres, zbrodnia doskonała, los, wymiana niemożliwa, dwoistość, myślenie.
Jean Baudrillard (1929 – 2007) – francuski socjolog i filozof kultury, jeden z najbardziej oryginalnych krytyków globalizacji, obdarzony apokaliptyczną wyobraźnią i rozpoznawalnym stylem. Zainteresowany społeczeństwem postindustrialnym i kulturowymi skutkami rozwoju technik rzeczywistości wirtualnej, autor teorii symulakrów. Teoretyk fotografii i fotograf. Po polsku ukazała się jego Ameryka, rozmowy Przed końcem, Pakt jasności. O inteligencji Zła, Duch terroryzmu. Requiem dla Twin Towers, O uwodzeniu, Symulakry i symulacja, Wojny w Zatoce nie było, W cieniu milczącej większości albo kres sfery społecznej, Spisek sztuki, Społeczeństwo konsumpcyjne, jego mity i struktury oraz Wymiana symboliczna i śmierć.
Książka Tadeusza Bartosia o Janie Pawle II, opatrzona podtytułem ?analiza krytyczna?, znacząco różni się od dotychczas wydawanych w Polsce pozycji poświęconych zmarłemu w 2005 roku papieżowi. Autor ? znany teolog, publicysta i były dominikanin ? nie rysuje bowiem kolejnej laurki, lecz przygląda się postaci i poglądom Jana Pawła II z krytycznym namysłem. Docenia wielkość Wojtyły, ale też potrafi wskazać błędy jego pontyfikatu, pośród których na czołowe miejsce wysuwa zaniedbanie spraw wewnętrznych Kościoła, centralizację władzy, nieumiejętność słuchania przeciwnych argumentów oraz niezdolność do dialogu, zwłaszcza w takich kwestiach jak ewolucja teologii, reforma Kościoła, teologia wyzwolenia, antykoncepcja, celibat, wychowywanie duchownych (tuszowanie skandali seksualnych), rozumienie pojęć prawdy i wolności.
Opinie przytaczane przez Bartosia traktowane są za granicą jako oczywistość. Do Polski jednak nie docierają. Krytycy Jana Pawła II zaliczani są u nas automatycznie do grona radykalnych antyklerykałów, a oceny jego pontyfikatu dokonywane są zazwyczaj na klęczkach. Zdaniem Bartosia, uczciwość intelektualna wymaga konfrontacji różnych punktów widzenia. To droga do lepszego zrozumienia.
Bartoś analizuje mit Karola Wojtyły jako ostatniego Wielkiego Romantyka, nawiązując m.in. do Juliusza Słowackiego przepowiedni o słowiańskim papieżu oraz interpretując obraną przez Wojtyłę rolę duchowego przewodnika przez pryzmat polskiego mesjanizmu. Prezentuje Jana Pawła II koncepcję religii i religijności, a także teologii, w których nazbyt dominującą rolę odgrywają etyka i moralność. Krytykuje zamknięcie ?polskiego papieża? na dialog z osobami o odmiennych poglądach ? zwłaszcza z przeciwnikami w łonie samego Kościoła; zamknięcie zadziwiające zwłaszcza w zderzeniu z otwartością Karola Wojtyły na ludzi. Przygląda się też Opus Dei, kontrowersyjnej organizacji cieszącej się szczególną sympatią Jana Pawła II. Podsumowuje wreszcie ponad 26-letni pontyfikat, wskazując na rolę, jaką odegrał on w obaleniu komunizmu oraz podtrzymaniu ?kondycji duchowej? Polaków. I stawia pytania o przyszłość nie tylko polskiego katolicyzmu.
Tadeusz Bartoś (ur. 1961) ? filozof, teolog, komentator bieżących wydarzeń z życia Kościoła na łamach ?Gazety Wyborczej?, ?Tygodnika Powszechnego?, ?Dziennika?; były dominikanin. Opublikował m.in.: Ścieżki wolności i Wolność, równość, katolicyzm.
Pierwsze krajowe wydanie książki opublikowanej w Paryżu w 1990 roku nakładem Éditions du dialogue.
?Na urok tej książki złożyły się, najczęściej zgadzające się jak ogień z wodą, erudycja i poezja. Jest to dzieło uczone i literackie. Jest to egzegeza biblijna, patrologia, historia literatury i malarstwa. Autor po przywołaniu perykopy ewangelicznej czasem rozpoczyna swój wywód na temat jednej z tajemnic dzieciństwa Jezusowego od tekstu, innym razem od obrazu, poruszając się swobodnie w obu dziedzinach. [...] Traktując o wydarzeniach biblijnych, które dokonały się ?w on czas?, kiedyś, raz na zawsze, a więc dziejących się wiecznie, książka jest także dziełem współczesnym. Co chwila przez uczony dyskurs prześwieca groza czy nadzieja naszego czasu, dochodzi do głosu nasze egzystencjalne doświadczenie? (ks. Janusz St. Pasierb).
Bohater powieści zakłada sobie profil w gejowskim portalu randkowym, za pośrednictwem którego nawiązuje liczne znajomości i romanse. Nie brakuje tu odważnych scen, często jednak przeradzają się one w groteskę, narracja w baśń, a narrator ? w czterdziestoletnią kobietę... Najnowsza powieść Żurawieckiego zaskakuje i skrzy się humorem. Potrafi jednak także wzruszyć. I sprowokować do myślenia, naruszając seksualne tabu.
Bartosz Żurawiecki (ur. 1971) jest z zawodu krytykiem filmowym, z zamiłowania domatorem nihilistą. Publikował m.in. w: "Filmie", "Przekroju", "Tygodniku Powszechnym", "Dialogu", "Aktiviście" i "Ha!arcie". Jest współautorem książek Homofobia po polsku i Autorzy polskiego kina. W 2005 zadebiutował w wydawnictwie Sic! jako prozaik powieścią Trzech panów w łóżku, nie licząc kota. Opublikował także Erotica alla polacca. Nowele dramatyczne (Sic! 2005). Mieszka w Warszawie.
Patroni medialni: Onet.pl, Sympatia.pl, Homiki.pl
W 1934 roku przy granicy Związku Radzieckiego z Chinami powstał Żydowski Obwód Autonomiczny ze stolicą w Birobidżanie. Był odpowiedzią Stalina na syjonizm. Zwożono tam Żydów z całego imperium. Jednak trudne warunki klimatyczne oraz represje roku 1936 szybko podkopały ideę obwodu. Po śmierci Stalina mieszkańcy rozpoczęli eksodus i kontynuowali go po rozpadzie ZSRR. Żydowski Obwód Autonomiczny do dziś jest częścią Federacji Rosyjskiej.
Birobidżańską utopię portretuje w swojej powieści Aleksander Mielichow. Bohaterem Czerwonego Syjonu jest Żyd z Biłgoraja Bencjon Szamir – postać, której losy oparte są na biografii znanego pisarza izraelskiego. Po napaści Stalina na Polskę 17 września 1939 roku, mały Benci wraz z rodziną ucieka przez rzekę z zajętego przez Niemców Biłgoraja na stronę sowiecką. Jego droga do ziemi obiecanej Birobidżanu wiedzie przez wywózkę, gułag, śmierć bliskich i sierocińce – traumę, która zaważy na całym życiu chłopca. Ważną postacią w czasie tej gehenny jest dla niego garbaty szewc Berl, wyznawca komunizmu, który niezłomnie wierzy w wyśniony Birobidżan, i nawet gułag, gdzie w końcu umiera, uważa za zwykłą próbę charakteru. Benci długo pozostaje pod wrażeniem jego mitotwórczych opowieści. Dopiero wiele lat po wojnie, gdy jako dorosły już człowiek odwiedza Czerwony Syjon, konfrontuje zasłyszane w dzieciństwie mity z totalitarną rzeczywistością i tym, co po niej zostało: skansenem, „egzotyką wymarłych”.
Aleksander Mielichow (właśc. Aleksander Mejlachs; ur. 1947) – pisarz i publicysta rosyjski, zaliczany do tzw. szkoły petersburskiej. Młodość spędził w Kazachstanie, następnie studiował na wydziale matematyczno-fizycznym uniwersytetu w Leningradzie. Po studiach nie dopuszczono go do pracy w tajnym ośrodku badań jądrowych. Jest autorem kilkudziesięciu prac z zakresu matematyki. Jego pierwsze powieści powstały w latach 70., nie były jednak publikowane wskutek interwencji partii komunistycznej. Mielichow aktywnie działa w organizacji pomocy niedoszłym samobójcom. Czerwony Syjon to jego najnowsza powieść.
Liberalizm w innowacyjny sposób przedstawia dominujący dyskurs współczesnej teorii politycznej oraz najważniejsze idee go wspierające. Pomimo wszechobecności liberalizmu, wciąż istnieją znaczne rozbieżności co do tego, w co tak naprawdę wierzą współcześni polityczni liberałowie. Książka Paula Kelly?ego odróżnia współczesny liberalizm polityczny od wcześniejszych manifestacji tego pojęcia, pokazując zarazem, w jaki sposób współczesny liberalizm czerpie z tradycji historycznej, obejmującej Johna Locke?a, Immanuela Kanta oraz J.S. Milla. Współczesny liberalizm łączy idee zaczerpnięte z tej historycznej tradycji, aby stworzyć teorię polityczną, w której sercu znajduje się równe traktowanie wszystkich osób. Paul Kelly dokonuje przeglądu podstawowych składowych współczesnego liberalizmu ? kontraktarianizmu, bezstronności, sprawiedliwości i wolności ? i zapoznaje czytelników z najważniejszymi jego teoretykami: Johnem Rawlsem, Brianem Barry?m i Ronaldem Dworkinem. Następnie rozważa trzy największe wyzwania, przed jakimi stoi dziś liberalizm, i przedstawia argumenty przemawiające za ważną rolą politycznego liberalizmu we współczesnym świecie.
Paul Kelly ? profesor politologii w London School of Economics (Wielka Brytania)
Przez dwa ostatnie stulecia nacjonalizm był zasadniczym elementem życia społecznego i polityki. Niewiele ideologii umie tak sprawnie łączyć władzę i społeczny oddźwięk i żaden inny język symboliczny nie osiąga na świecie takiej popularności. Jednakże nacjonalizm jest czymś więcej niż tylko ruchem ideologicznym ? jest także formą kultury życia publicznego, która wykorzystuje znacznie starsze niż ona kulturowe i symboliczne formy.
Książka Anthony?ego Smitha jest zwięzłym, przystępnym wprowadzeniem do pojęcia nacjonalizmu. Autor przedstawia rywalizujące ze sobą paradygmaty i teorie narodu i nacjonalizmu, analizując temat w kategoriach ideologii, teorii i historii. Jego podejście ma charakter porównawczy i interdyscyplinarny, zawiera konkretne przykłady i obejmuje okres od starożytności do współczesnej nam epoki globalizacji. Książkę zamyka próba oceny perspektyw nacjonalizmu oraz szans narodu i państw narodowych na przetrwanie.
Książka adresowana jest do wszystkich zainteresowanych tematem, w tym studentów i wykładowców antropologii, socjologii, historii, politologii i stosunków międzynarodowych.
Anthony Smith wykłada zagadnienia etniczności i nacjonalizmu w The European Institute.
Tajemnice Wiecznego Miasta są pilnie strzeżone przed zwykłymi, dwunożnymi śmiertelnikami. Kiedy jednak postanawia odkryć je… kot Francis, każda, nawet najbardziej mroczna zagadka znajdzie rozwiązanie.
Bohater cyklu książek Akifa Pirinçci ma bowiem status kociego Sherlocka Holmesa. Owiany sławą najlepszego detektywa w świecie czworonogów, przybywa ze swym opiekunem do Rzymu, z nadzieją na udane wakacje. Parę godzin po przybyciu znajduje się już jednak na Largo Argentina, mając u swych łap brutalnie zmasakrowane kocie zwłoki. Podejmuje zatem śledztwo w sprawie tajemniczej serii mordów na przedstawicielach swojego gatunku. Prowadzi go ono prastarymi podziemiami miasta, śladem tajemniczej sekty teozofów, wprost do Watykanu…
Książka Akifa Pirinçci trzyma w napięciu i bawi jednocześnie – a to za sprawą wyjątkowego poczucia humoru, jakim dysponuje jej koci narrator. Dostarczy niezapomnianych wrażeń wielbicielom gatunku, miłośnikom kotów zaś pozwoli na ciekawy eksperyment: spojrzenie na świat oczami swoich ulubieńców. Salve Roma! może też posłużyć jako subiektywny przewodnik po Rzymie. Dla tych, którzy wolą chadzać własnymi drogami.
„Kot Francis ściga w rzymskich katakumbach seryjnego mordercę, usuwającego swym ofiarom ucho. […] Trzymający w napięciu kryminał ze wspaniałą sceną finałową w Watykanie” (Woman)
„Fascynująca i elegancka przygoda” (Bild Am Sonntag)
„Kultowy kot Francis podbija swymi przygodami serca czytelników” (Gala)
O autorze
Akif Pirinçci urodził się w 1959 r. w Istambule, dorastał jednak w Niemczech, gdzie mieszka obecnie (Bonn). Studiował na wiedeńskiej Akademii Filmowej i Telewizyjnej. Pracował jako scenarzysta, realizował filmy. Jako pisarz zadebiutował w r. 1980. Sławę przyniosły mu publikowane od 1989 powieści z cyklu felidae – kocie kryminały, które osiągają rekordowe nakłady i zostały przetłumaczone na dwadzieścia języków. Salve Roma! (wyd. niem. 2004) to piąta książka z liczącego jak dotąd sześć tytułów cyklu.
„Wymiana symboliczna i śmierć” to obok „Symulakrów i symulacji” najbardziej znane i bez wątpienia najważniejsze dzieło zmarłego w tym roku filozofa.
Inaczej niż w społecznościach pierwotnych czy tradycyjnych, w nowoczesnych społeczeństwach wymiana symboliczna już nie istnieje, tym bardziej jako forma społecznej organizacji. Być może właśnie dlatego symboliczność nawiedza nas niczym zmarły; jak żądanie wciąż uchylane przez prawo wartości. Idea Rewolucji od czasów Marksa próbowała to prawo obalić, jednak prędko przekształciła się w Rewolucję według Prawa. Psychoanaliza także żywi się tą obsesją, ale jednocześnie odwraca ją i wpisuje w indywidualną nieświadomość, redukując do Prawa Ojca, kastracji i znaczącego. Zawsze i wszędzie to samo – Prawo.
Tymczasem, gdy przekroczymy wszystkie rodzaje ekonomii, te polityczne i te libidalne, dostrzeżemy kształtujący się nowy schemat stosunków społecznych, opartych na eksterminacji wartości. Schemat ten sięga wprawdzie do struktur pierwotnych, lecz jawi się jako radykalna utopia i zwolna przenika wszystkie poziomy dzisiejszego społeczeństwa. Właśnie ów schemat stał się przedmiotem analizy w niniejszej książce, w swych rejestrach tak rozmaitych, jak praca, moda, ciało, śmierć, czy język poezji.
Kultura, jak napisał kiedyś Raymond Williams, jest jednym z najtrudniejszych słów naszego języka. Od tamtej pory pojęcie to stało się częścią codziennego słownictwa i używane jest w wielu różnych kontekstach: do opisu zachowań korporacji lub przestępców; jako część prywatnej lub narodowej tożsamości, a nawet jako nazwa ministerstwa.
W swej inspirującej książce Fred Inglis szkicuje historię pojęcia od czasu jego narodzin w epoce niemieckiego Oświecenia aż po współczesne próby radzenia sobie z przemożnym wpływem globalizacji. Przedstawiając poglądy najważniejszych filozofów i teoretyków, autor wybiera podejście chronologiczne, aby ukazać, jak definicje kultury i postawy kontrkulturowe zmieniają się w czasie. W zakończeniu podkreśla potencjalne wady postmodernizmu i przekonuje, że prawda, dobro i piękno pozostają niezbywalnym elementem każdej dyskusji o kulturze.
Książka przeznaczona zwłaszcza dla studentów i wykładowców socjologii, nauk politycznych, antropologii, kulturoznawstwa i medioznawstwa.
Fred Inglis jest emerytowanym profesorem kulturoznawstwa na University of Sheffield (Wielka Brytania).
Przenikliwa i gorzka wiwisekcja warunków ludzkiej egzystencji w epoce zglobalizowanego kapitalizmu. Autor podejmuje zagadnienia ""ludzkich odpadów"" - szczególnie bezrobotnych i uchodźców, ""zarządzania strachem"" jako nowej formy sprawowania władzy politycznej, oraz niezbywalności utopii w jej dawnym kształcie wizjonerskiego projektu. Na szczególną uwagę zasługują błyskotliwe analizy problemu uchodźców we współczesnym świecie i dwuznacznej roli organizacji humanitarnych, a także szerzącej się w Polsce i na świecie mody na strzeżone osiedla i jej negatywnych skutków społecznych.
Fascynujący debiut literacki młodej artystki o polsko-włoskich korzeniach. Zbiór opowiadań powstałych po wpływem arcydzieł malarstwa włoskiego, obrazów Mantegni, Caravaggia, Tycjana czy Leonarda da Vinci. Kanoniczne dzieła sztuki stają się tu źródłami barwnych, wielogłosowych literackich impresji. Autorka odkurza je z narosłych przez stulecia akademickich analiz. Narzędziem, którym się posługuje, jest język: odważny, żywiołowy, niekiedy wręcz szokujący. „W obrazach tych tropię utkwione we mnie włoskie elementy. Rozbijam narrację. Walczę z infantylnym i banalizującym podejściem do osób, miejsc i emocji przedstawionych we włoskiej klasyce”, mówi Rolando. W tekstach sięga do osobistych doświadczeń – zarówno tych związanych z intensywnie przeżywaną kobiecością, jak i z rodzinną historią. Czas i przestrzeń tracą tutaj zwyczajowy dystans, a czytelnik – odbiorca malarstwa klasycznego – odkrywa, że przestaje ono być dla niego bezpieczną przystanią…
„Literacki debiut Bianki Rolando, która do tej pory sukcesy odnosiła w sztukach plastycznych, jest debiutem pomysłowym i zagadkowym. Tytuł w jakiejś mierze wskazuje trafnie na językowość tej prozy, bo język jej głównym walorem i bohaterem. Rozmówki z kolei w znaczeniu niezobowiązujących pogawędek trafnie oddają lekkość i niewymuszoność tych utworów, wprowadzających bardzo głęboko w klimat Włoch.” (Bohdan Zadura)
Bianka Rolando urodziła się w roku 1979 w rodzinie polsko-włoskiej. Studiowała architekturę na Politechnice Warszawskiej oraz grafikę na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Obecnie pracuje jako asystentka profesora Marka Dzienkiewicza w pracowni rysunku na Wydziale Grafiki ASP w Warszawie. Posługuje się różnorodnymi środkami wypowiedzi artystycznej: instalacją, rysunkiem, grafiką, video, fotografią, a także poezją i prozą. Prace Bianki Rolando były prezentowane na licznych wystawach w kraju i za granicą. Współpracowała m.in. z „Wysokimi Obcasami” i „Dużym Formatem”. Pracuje nad własną teorią estetyczną.
„Zostałem obrzezany w dniu, w którym powiesili Eichmanna” – od tej mocnej deklaracji, w której krystalizuje się tożsamość bohatera, Yossi Avni zaczyna swoją powieść o współczesnym „wiecznym tułaczu”, który powoli odkrywa, że nad jego losem zawisło stare żydowskie przekleństwo: „Obyś wszystko miał i w jednej chwili wszystko stracił”. Bohater Avniego utracił miłość swego kochanka Arika i Izrael, pustynny kraj dzieciństwa, zanim zrozumiał, że te dwie rzeczy, które zresztą chwilami stają się jednym, były dla niego wszystkim. Dzięki umiejętnemu łączeniu sentymentalizmu i humoru, krytycyzmu i zaangażowania, autor potrafi bez nuty fałszu opowiedzieć o męskiej miłości, namiętności, zdradzie, tęsknocie graniczącej z szaleństwem i pragnieniu posiadania dziecka. Burzy w ten sposób stereotypy na temat męskich związków i odświeża ramy gatunkowe powieści o miłości. Nie mniej udane są epickie opisy rodzinnego domu i środowiska Żydów sefardyjskich – barwnej i hałaśliwej zbiorowości, z całą galerią wyrazistych postaci, wywodzących się z Bliskiego Wschodu, Azji i Afryki, otoczonych wonią orientalnych przypraw, wrzaskiem wyrafinowanych przekleństw i szmerem uroków rzucanych ukradkiem na dzieci sąsiadów przez jemeńskie wiedźmy... Na szczególną uwagę zasługuje portret matki, której towarzyszy poruszająca aura przełamanej smutkiem czułości. Yossi Avni urodził się w Izraelu w 1962 r. Ukończył wydział historii i prawa na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie. Swoją karierę zawodową rozpoczął od praktyki prawniczej w Tel Awiwie, później wstąpił do Sił Obronnych Izraela i służył jako oficer. Mieszkał w Berlinie, Bonn, Belgradzie i Warszawie. Jego pierwsza książka Ogród martwych drzew (1995) odniosła w Izraelu wielki sukces i ukazała się także po niemiecku. Kolejne książki Avniego to zbiór opowiadań Czterej synowie (1998) i powieść Ciotka Farhuma nie była dziwką (2003).
W swej zwięzłej i przystępnej książce Steve Fenton przeprowadza czytelnika przez 100 lat literatury przedmiotu na temat etniczności. Przywołując najważniejszych teoretyków i przykłady z całego świata, bada niepewny grunt, na jakim opiera się to kontrowersyjne pojęcie. Fenton pokazuje, że chociaż „rasa”, „etniczność” i „naród” powinny być postrzegane jako do pewnego stopnia rozłączne, to jednak wiąże się z nimi bardzo podobny zespół wyobrażeń i rzeczywistości. Tu rodzi się pytanie o znaczenie różnicy etnicznej: Czy różnica etniczna jest ważna? Jeśli tak, to kiedy? Czy aż tak bardzo, jak dotąd zakładano? Możemy to ocenić – odpowiada Fenton – jedynie w szerszym kontekście kulturalnych i społecznych skutków późnej nowoczesności i triumfującego kapitalizmu. W ten sposób autor odbudowuje zerwane w przeszłości związki dyskursu etniczności z innymi dyskursami.
Etniczność to nieoceniona pomoc dla studentów socjologii, politologii i stosunków międzynarodowych, a także źródło inspiracji dla badaczy i wszystkich zainteresowanych problematyką rasową i etniczną.
Steve Fenton jest profesorem socjologii na University of Bristol (Wielka Brytania).
Kolejna w Wydawnictwie Sic! powieść popularnego francuskiego pisarza, autora dobrze przyjętej przez krytykę i czytelników W stronę niewinności (Sic! 2006). I tym razem głównym bohaterem jest mężczyzna: Frykcje są historią jego życia od czasu dojrzewania do pięćdziesiątki. Powieść można czytać jako ?męską? wersję Pianistki Elfriede Jelinek. Bohater, pochodzący z rozbitej rodziny, wychowany przez matkę-alkoholiczkę, od której destrukcyjnego wpływu nie jest w stanie się wyzwolić, opowiada o sobie i innych, szczególnie kobietach, a chropowaty styl tej opowieści przywodzi na myśl jeżdżenie papierem ściernym po szkle. Stąd tytuł książki: według słownika ?frykcja? (łac. frictio) to ?1. zabieg polegający na energicznym pocieraniu, powodujący przeniknięcie wcieranej substancji w skórę. 2. opór powstający w wyniku zetknięcia dwóch ruchomych powierzchni. 3. przen. tarcia, konflikt między osobami?.
?Ta książka to sok z Djiana, koncentrat przemocy, nieufności właściwej zranionym i udaremnionej czułości. Frykcje są jednocześnie brutalne i zmysłowe, klimatem zbliżone do 37°2 le matin, książki, która przyniosła autorowi sławę. Djian miał szczęście odnaleźć własny styl, zarazem potoczysty i zrytmizowany. Od czasu do czasu proste przywołanie oceanu, opustoszałej drogi albo czarnego aksamitu nocy nadaje mu nieco miękkości. Ale to się zaraz kończy ostrym cięciem. I oto w narożniku strony znajdujemy zakrwawioną koszulę? (Pierre Vavasseur, ?Le Parisien?)
Najnowsza książka autora Bomby informacyjnej (Sic! 2006), teoretyka kultury i autora śmiałych propozycji naukowego opisania ery ponowoczesności.
Grzech pierworodny czy pierwotny Wypadek, początek i koniec stanowią pewną granicę, są wrodzoną ułomnością, przed którą nauka i technika nie są w stanie umknąć tak samo jak filozofia. W Wypadku pierworodnym Paul Virilio podejmuje problem katastrofy świadomości i pilnej konieczności powołania do istnienia, jeśli nie muzeum, to przynajmniej „magazynu katastrof”. Katastrof przemysłowych i naturalnych, których liczba rośnie nie tylko geometrycznie, ale geograficznie czy wręcz kosmicznie. Errare humanum, perseverare diabolicum – zgodnie z tą maksymą, współczesny postęp w dziedzinie katastrof powołuje do istnienia nowy rodzaj inteligencji, w którym zasada odpowiedzialności ostatecznie wypiera zasadę skuteczności obowiązującą w aroganckich do obłędu naukach technicznych. Naukach, które zapędziły przyszłość w ślepy zaułek, spowodowały ten tragiczny impas nadmiaru, przeciw któremu świat grecko-rzymski i judeochrześcijański występowały od zarania zachodniej cywilizacji.
Nowa książka z serii "Key Concepts"
Prawa człowieka to nowatorskie i inspirujące zaproszenie do refleksji na temat jednego z najważniejszych i najbardziej wpływowych pojęć politycznych naszych czasów. Dzięki wyjątkowemu interdyscyplinarnemu ujęciu, Michael Freeman pokazuje, jak doświadczenia osób, których prawa człowieka pogwałcono, pozostają w związku z prawnym, filozoficznym i socjologicznym podejściem do kwestii praw człowieka.
Kreśląc historię pojęcia, Freeman odsłania podstawowe napięcie między filozofią praw człowieka a sposobem, w jaki są one rozumiane na gruncie nauk społecznych. Jego analiza rzuca światło na niektóre spośród najbardziej kontrowersyjnych aspektów zagadnienia: czy idea powszechności praw człowieka nie stoi w sprzeczności z poszanowaniem różnic kulturowych? Czy istnieją zbiorowe prawa człowieka? Czy feministki powinny ograniczać, rewidować bądź odrzucać prawa człowieka? Czy idea praw człowieka nie odwraca uwagi od strukturalnych przyczyn ucisku i wyzysku? Jakie są ukryte przyczyny łamania praw człowieka i dlaczego w niektórych krajach notuje się więcej takich przypadków niż w innych?
Książka adresowana jest do studentów nauk społecznych oraz do studiujących prawa człowieka, a także do wszystkich zainteresowanych etyką i jej społecznymi aspektami.
Michael Freeman pracuje na University of Essex.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
