Prędkość i polityka jest najważniejszym dziełem Paula Virilio. Wychodząc od prac Moranda, Marinettiego i McLuhana, autor przedstawia wizję znacznie bardziej polityczną niż którykolwiek z jego francuskich kolegów – w tej radykalnej wizji prędkość jest motorem destrukcji. Virilio zdaje sprawę z całej historii rodzaju ludzkiego jako procesu doskonalenia technologii, który stał się możliwy dzięki militaryzacji społeczeństwa. Podobnie do Heideggera i jego postrzegania techniki, Virilio uważa prędkość – a nie system klasowy czy bogactwo – za podstawowy czynnik kształtujący cywilizację. W obrębie tego „technicznego witalizmu” różnorodne obiekty – nieruchome fortece i bunkry, „metaboliczne ciała” żołnierzy, naczynia i flota, a ostatnio informacja i technologie komputerowe – zagrażają światu i naturze ludzkiej.
Paul Virilio – urbanista i filozof francuski. Urodził się w roku 1932 w Paryżu, w rodzinie włoskiego komunisty i bretońskiej katoliczki. Jako dziecko przeżył bombardowanie Nantes, co prawdopodobnie ukształtowało jego zainteresowanie problematyką wojny i kruchością miast. W czasie studiów na Sorbonie słuchał wykładów Vladimira Jankélévitcha i Raymonda Arona. Współpracował z Henrim Matisse’em i Georges’em Braque’iem. Do grona jego przyjaciół należeli m.in. Georges Perec i Jean Baudrillard. Po polsku ukazały się dotąd dwie jego książki: Bomba informacyjna (2006) i Wypadek pierworodny (2007).
Najnowsza książka autora Bomby informacyjnej (Sic! 2006), teoretyka kultury i autora śmiałych propozycji naukowego opisania ery ponowoczesności.
Grzech pierworodny czy pierwotny Wypadek, początek i koniec stanowią pewną granicę, są wrodzoną ułomnością, przed którą nauka i technika nie są w stanie umknąć tak samo jak filozofia. W Wypadku pierworodnym Paul Virilio podejmuje problem katastrofy świadomości i pilnej konieczności powołania do istnienia, jeśli nie muzeum, to przynajmniej „magazynu katastrof”. Katastrof przemysłowych i naturalnych, których liczba rośnie nie tylko geometrycznie, ale geograficznie czy wręcz kosmicznie. Errare humanum, perseverare diabolicum – zgodnie z tą maksymą, współczesny postęp w dziedzinie katastrof powołuje do istnienia nowy rodzaj inteligencji, w którym zasada odpowiedzialności ostatecznie wypiera zasadę skuteczności obowiązującą w aroganckich do obłędu naukach technicznych. Naukach, które zapędziły przyszłość w ślepy zaułek, spowodowały ten tragiczny impas nadmiaru, przeciw któremu świat grecko-rzymski i judeochrześcijański występowały od zarania zachodniej cywilizacji.
Paul Virilio należy do najbardziej znaczących francuskich teoretyków kultury i społeczeństwa. Jego Bomba informacyjna jest kroniką ostatnich dni ubiegłego tysiąclecia. Stanowi bezinteresowne ostrzeżenie przed mogącą rozpętać się w niedalekiej przyszłości wojną: wojną informacyjną.
Virilio przedstawia nie tyle zagrożenia wiążące się z rozwojem technologii, co zapowiada pojawienie się interaktywnego systemu, którego ekspansja może pociągnąć za sobą wybuch cyberbomby, czyli innymi słowy: uruchomienie katastrofalnej w skutkach reakcji łańcuchowej, gdy ograniczona dotychczas w swym zasięgu wymiana zyska ostatecznie charakter globalny.
Nieustające krachy gospodarcze, powtarzające się próby z bronią jądrową, rozkład zarówno sfery politycznej, jak i życia społecznego, to zaledwie kilka z oznak zwiastujących nadejście świata, w którym może powtórzyć się tragedia wieży Babel. Wczoraj bomba atomowa, jutro bomba genetyczna, nie zrozumiemy jednak działania żadnej z nich, nie odwołując się do trzeciej, której na imię bomba informacyjna - mówi Paul Virilio.
Autor Bomby informacyjnej urodził się w Paryżu w 1932 r. Swą karierę zaczynał jako architekt, urbanista i artysta. Po zakończeniu służby wojskowej w czasie wojny o niepodległość Algierii, podjął studia na Sorbonie z zakresu fenomenologii (pod kierunkiem M. Merleau-Ponty'ego), w ramach których interesował się przede wszystkim przestrzenią wojskową i organizacją terytorium. Brał udział w majowej rewolcie studenckiej w roku 1968, po czym został powołany przez studentów na stanowisko profesora architektury w l École Spéciale d Architecture, gdzie przez kilka lat pełnił funkcję dziekana ds. nauczania. Został również redaktorem prowadzącym słynnej kolekcji L espace critique w wydawnictwie Galilée. W roku 1998 wycofał się z życia akademickiego. Jego ostatnie projekty obejmują m.in. współpracę z paryskimi organizacjami zajmującymi się problemem mieszkań dla bezdomnych oraz budowę pierwszego na świecie Muzeum Wypadku.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
