Magdalena Dziadek w niniejszej monografii nakreśliła sylwetkę jednego z najciekawszych współczesnych kompozytorów, Krzysztofa Meyera. Trudno oddać specyfikę jego twórczości jednym słowem, wszak dossier artysty jest niebywale różnorodne i obejmuje zarówno oszczędne utwory solowe, jak i monumentalne kompozycje na orkiestry symfoniczne oraz opery; nawet tytułowe określenia "nowoczesny i romantyczny" nie oddadzą w pełni zakresu jego muzycznych zainteresowań. Meyer bowiem od początku swej kompozytorskiej działalności wykracza poza utarte schematy, a jednocześnie, mądrze i z szacunkiem czerpiąc z najlepszych tradycji muzyki, wytycza własne ścieżki, bada nowe formy wyrazu i eksploruje niewykorzystane dotąd możliwości sztuki kompozytorskiej. Dziadek pieczołowicie uporządkowała dotychczasowe osiągnięcia Meyera, przeplatając je frapującymi historiami z życia artysty i okraszając fotografiami prywatnymi. Z właściwym sobie zacięciem zadbała o to, by szczegółowa warstwa faktograficzna była równocześnie zajmująca i przystępna. Przedstawiła Meyera jako twórcę nietuzinkowego, który choć uznawany za wirtuoza kompozycji, jest ciągle poszukującym, złaknionym świata artystą niespoczywającym na laurach.
Zbiór piosenek Alicji Majewskiej to drugi tom z serii "Klasycy polskiej piosenki" wydawanej przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne. Znalazło się tu 21 utworów opracowanych na fortepian, głos i gitarę (tzw. układ PVG) przez Włodzimierza Korcza - kompozytora, pianistę, aranżera i jednocześnie autora większości piosenek artystki, tworzącego z nią od wielu lat artystyczny duet.Wśród piosenek opublikowanych w tomie znajdziemy ponadczasowe przeboje, m.in. "Bywają takie dni", "Jeszcze się tam żagiel bieli", "Odkryjemy miłość nieznaną" czy "Być kobietą", jak również nieco mniej znane piosenki - "Szalona krewetka", "Panie Wasowski, panie Przybora". O bogactwie treści utworów Majewskiej stanowi m.in. różnorodność tekstów pochodzących od tak znakomitych autorów, jak Jacek Cygan, Wojciech Młynarski, Jeremi Przybora, Artur Andrus czy Konstanty Ildefons Gałczyński.Pozycja obowiązkowa dla wszystkich miłośników piosenek Alicji Majewskiej, którzy chcieliby sami zagrać ulubione przeboje w domowym zaciszu.
Kolejny pod względem stopnia trudności zbiór utworów, w których kompozytor umiejętnie połączył zagadnienia techniki i rytmu z atrakcyjną stroną melodyczno-wyrazową, dzięki czemu trudności stały się łatwe do pokonania, a utwory przyjemne do grania i do słuchania. Książka dedykowana dzieciom w pierwszych klasach szkoły podstawowej, to głównie propozycja dostosowana do samodzielnego czytania. To opowieść, która otwiera początkującego czytelnika na pełen przygód świat, która bawi, uczy i rozbudza miłość do literatury. Podaruj dziecku książkę zgodną z jego zainteresowaniami. W ten sposób nie tylko wesprzesz rozwój jego umiejętności czytelniczych (taką książkę chętniej przeczyta), ale tej zainspirujesz je do pogłębiania wiedzy. Czytanie książeczek ma same zalety i wspiera rozwój dzieci na wielu płaszczyznach: Książka została podzielona na krótkie rozdziały. To ułatwi odbiór tekstu i zachęci dziecko do podjęcia próby samodzielnego czytania. Obrazy uzupełniające treść pomagają im poznać historię i ją zrozumieć. Mogą być również fantastycznym narzędziem wspomagania rozwoju kreatywności dzieci. Publikacja została skonstruowana tak, żeby inspirować dziecko do samodzielnego czytania. Posiada krótkie rozdziały, czytelne ilustracje i jest napisana przystępnym językiem. Bohaterowie książek dla dzieci w wieku 6-8 lat mają cechy i doświadczenia, z którymi mali czytelnicy bez trudu się utożsamią. To rozwija empatię i pomaga wczuć się w opowiedzianą historię. Ze względu na to, że w książce poruszane są tematy, które mały czytelnik być może zna z własnego doświadczenia, łatwiej będzie mu zrozumieć opowieść i wyciągnąć z niej pewne nauki. Ważnym elementem tej książki są wartości edukacyjne. Książka z jednej strony kształtuje umiejętność samodzielnego czytania i rozwija wyobraźnię. Z drugiej dostarcza wiedzy o świecie, rozwija empatię i umiejętności związane z rozpoznawaniem uczuć i emocji. Dzięki czytaniu dziecko uczy się tego, jak skupiać uwagę. To bardzo ważne w świecie, w którym jest coraz więcej rozpraszaczy. Czytelnik mimochodem poznaje nowe słowa i ich znaczenia, tym samym powiększa zasób słownictwa. Autorem historyjki "Album dla dzieci na fortepian" jest Gąsieniec Mirosław. Jest to dość krótka lektura - ma 36 str. Każde dziecko jest inne i ich tempo czytania może się różnić. Niektóre dzieci mogą mieć problem z dłuższym skupieniem uwagi, podczas gdy inne mogą pochłaniać lekutrę przez długi czas. "Album dla dzieci na fortepian" wydało Polskie Wydawnictwo Muzyczne. Jeśli ta książeczka przypadnie do gustu dziecku, to wybierz też pozostałe publikacje tego wydawcy.
Poodręcznik opracowany w sposób łatwy i przystępny dla samouków, jest też odpowiedni dla uczniów szkół i ognisk muzycznych. Zawiera szereg etiud i utworów oryginalnych na akordeon, a także transkrypcje najbardziej wartościowych pozycji z literatury muzycznej, głównie fortepianowej.
Najpopularniejszy podręcznik do nauki gry na gitarze. Na początku uczeń poznaje instrument: jego części składowe, sposoby trzymania gitary, oznaczenia palców i strun. We wstępie Powroźniak przedstawia również ogólne uwagi na temat wydobywania dźwięków i sposobów ćwiczenia. W dalszej części podręcznika uczeń poznaje tonacje, artykulację, sposoby gry wielodźwięków oraz w pozycjach i in. Ważnym elementem szkoły są również rozdziały zatytułowane ''Powtarzamy wiadomości o muzyce'' przy lekturze których uczeń systematyzuje zdobytą wiedzę.
Małżeństwo z rozsądku bo tak można określić relację prawa i muzyki nigdy nie było ani dobrze dobrane, ani szczęśliwe. Tym bardziej dziś, gdy muzyka ma za sobą przewrót iście kopernikański technologia nagraniowa była wszak tym, czym rozwój druku dla literatury, a internet przeobraził kanały dystrybucji utworów. Nie sposób mówić i pisać o muzyce tak, jak czyniono to w XIX wieku. Tymczasem wydaje się, że prawo autorskie wciąż tak właśnie ją postrzega. Z tego względu książka zaczyna się od analizy samego fenomenu muzyki i sposobu jej rozumienia przez prawo autorskie. Następnie omawiane są problemy ochrony mikrocałości muzycznych, plagiatu i analizowane są przypadki szeroko rozumianych zapożyczeń muzycznych (aranżacje, stylizacje, wariacje, cytat, parodia, pastisz, sampling i wiele innych strategii).Książka stanowi pierwszą od lat tak obszerną i kompleksową analizę relacji prawa autorskiego i muzyki. Przeznaczona jest jednak nie tylko dla prawników, ale dzięki praktycznym podsumowaniom dla kompozytorów, wykonawców, wszystkich osób zajmujących się muzyką i jej rozpowszechnianiem.Z praktycznych podsumowań dowiesz się m.in., że:Muzyka nie powstaje w bańce, żadna twórczość nie jest wolna od wpływów, inspiracji, bagażu nie tylko społecznego i kulturowego, ale i realnie muzycznego.Nie ma w prawie kryteriów ilościowych, które pozwalałyby rozstrzygać, ile nut może być zbieżnych, ile nut można zapożyczyć i ile minimalnie taktów czy sekund podlega ochronie.Nieprawdziwe jest przekonanie, że cudzy utwór można rozpowszechniać, o ile dokonuje się tego we własnej aranżacji.Plagiat to sprawa ucha, nie oka. Muzyka istnieje w pełni dopiero w wykonaniu i odbiorze, więc analiza samego tekstu nie wystarczy do tego, by przesądzić plagiat.
Pawełek biegnie przez las. Może już nie Pawełek, lecz Paweł. Pada deszcz. Rozpętuje się burza. Droga, która miała być krótka i łatwa, okazuje się długa i trudna... Czy z rozbitych kolan może powstać muzyka? Krótka opowieść o współczesnym kompozytorze, którego muzyka jest już znana na całym świecie.
„Gama i pasażerowie” to muzyczna seria książek dla dzieci, której bohaterowie ukrywają się w dźwiękach klawiszy fortepianu: białych i czarnych. Przygody, opowieści, historyjki, bajki, zabawne perypetie i przypadki dwunastu wybitnych polskich muzyków XX i XXI wieku opowiadają wspaniali autorzy – twórcy słów i obrazów.
Książka zawiera interpretacje tekstów Zbigniewa Herberta i Tadeusza Różewicza o wybitnych malarzach, a w dwóch tekstach zamieszczonych w aneksie o teologu - poecie i kompozytorze (Beethovenie). Omówione zostały utwory dotąd nieanalizowane, omawiane fragmentarycznie, w innych kontekstach lub stanowiące dla interpretatorów nieczytelną zagadkę. Autorka ukazuje, jak każdy z poetów kształtuje własną świadomość artystyczną w konfrontacji z dziełami i losami wielkich malarzy.
Konwersacja jest zasadniczo uprzejma, a nawet pełna podziwu, a przecież dominuje spór - oczywisty, skoro rozmówców dzielą nie tylko epoki, życiowe wybory i poetyka, ale także postawa wobec świata. Różni ich wszystko, a zbliża stosunek do poezji jako najważniejszej ze sztuk. Bo ich lirykę zaliczamy do literatury poważnej, a więc takiej, która nie ogranicza się do słownej gry czy czytelniczej strategii, ale stara się obwieścić coś istotnego na temat ludzkiej kondycji. Są to wyznania bardzo szczere i dramatyczne jednocześnie. Prawdziwa rozmowa nie może unikać obcości, nawet jeśli jest z gruntu przyjazna i szuka porozumienia. Tak bywa nawet w rozmowach z Bogiem.
Poezję tę przenikają różnorodne idee, wiążące się w spójny system przekonań i zasad. Niewątpliwie u podstaw światopoglądu poetyckiego leży filozofia Miejsca, danego poecie - jak każdemu człowiekowi - razem z rodziną, przyjaciółmi i światem przyrody. Wszystko tutaj - w mikrokosmosie Janusza Szubera - ma swoje znaczenie możliwe do rozpoznania przez dorastającego stopniowo poetę. O głębokim zakorzenieniu autora świadczą dziesiątki wierszy dotyczących miejscowej tradycji okolic Sanoka. Inne miasta w świecie poetyckim Szubera nie grają ważnej roli, stanowią tylko odległe tło kulturowe. Ta osobliwość łączy świat Szubera ze światem Brunona Schulza. Warunkiem przetrwania kultury lokalnej wydaje się tutaj przekaz rodzinny, ciągłość biologiczna w minionych stuleciach.
Złożone są czynniki budujące świat poetycki Janusza Szubera. Wiersze jego są tak ważne dla szeroko rozumianej kultury bieszczadzkiej, jak twórczość Kazimierza Przerwy - Tetmajera dla górali podhalańskich, a pisarstwo Władysława Orkana dla Gorców pomiędzy Rabą i Dunajcem.
Utwory fortepianowe zajmują szczególne miejsce w twórczości Szymanowskiego, są wykładnią jego stylu, stanowią niewątpliwy wkład w rozwój muzyki fortepianowej XX w. Fortepian był mu bliski, przy nim komponował, był interpretatorem i akompaniatorem (pieśni i utwory skrzypcowe z fortepianem) swoich własnych utworów. W niniejszym zbiorze zawarte zostały preludia, ''Preludium i fuga'', etiudy, mazurki, 4 tańce polskie, ''Walc romantyczny'', ''Metopy'' i ''Maski''. Utwory lub fragmenty poszczególnych cyklów prezentują przekrój twórczości fortepianowej Karola Szymanowskiego (w wyborze pominięte zostały większe formy takie jak sonata, fantazja czy wariacje). Wczesne kompozycje (preludia) pełne młodzieńczego emocjonalizmu pozostają jeszcze pod wpływem twórczości Chopina, Brahmsa czy Skriabina, nie są jednak pozbawione oryginalności i odrębności właściwej dla stylu Szymanowskiego. W etiudach z op. 4 obserwujemy większe tonalne rozluźnienie, bardziej złożone struktury, bogactwo wskazówek interpretacyjnych. Utwory napisane po 1914 r. niosą nowe wartości techniczne i estetyczne. Etiudy op. 33 to bardzo krótkie utwory, wykonywane attacca kontrastowo zestawione pod względem nastroju, ekspresji, faktury czy kolorystyki. Z tego samego ''impresjonistycznego'' okresu pochodzą ''Metopy'' i ''Maski'', które jako jedyne w twórczości fortepianowej Szymanowskiego reprezentują typ muzyki programowej, geneza powstania tkwi w literackich zainteresowaniach kompozytora. Nowe stylistyczne założenia, nowoczesny język dźwiękowy obserwujemy w Mazurkach - stylizacja folkloru góralskiego, wyzyskanie jego cech melicznych, rytmicznych i tonalnych w połączeniu z formą mazurka. 4 tańce polskie cechuje prostota faktury, przejrzystość i zwięzłość formy. ''Walc romantyczny'' jest nietypowym w twórczości Szymanowskiego utworem okolicznościowym.
Ćwiczenia do podręcznika "Rytmetyka chóralna w ćwiczeniach i podpowiedziach" autorstwa Marcina Wawruka. Ćwiczenia powstały z myślą o chórach młodzieżowych, ale mogą być wykorzystywane na każdym szczeblu edukacji muzycznej w celu rozwoju umiejętności rytmicznych.
Ciekawy jest wybór miniatur chóralnych, jak pisze autor "(...) stanowią mały poligon doświadczalny, służący do testowania nabywanych umiejętności. Część z nich można traktować jako ćwiczenia rozśpiewujące zespół w codziennej praktyce chóralnej, a niektóre również jako drobne utwory koncertowe. Przekazuję je do użytku z nadzieją, że ich lekka forma i absurdalne libretta złagodzą trudy mierzenia się z zawartymi w nich problemami (podobnie jak złagodziły Autorowi trud ich pisania)".
„100 lat z dziejów polskiej muzyki” Danuty Gwizdalanki to fascynująca podróż w głąb ostatniego stulecia polskiej kultury muzycznej. W książce, napisanej żywym i pełnym ekspresji językiem, autorka zaznacza najważniejsze historyczne wydarzenia, które miały wpływ na artystyczną działalność polskich twórców od 1918 do 2018 roku. Prowadzi czytelników przez meandry estetycznych nurtów, wskazuje na stylistyczne konteksty, tłumaczy muzyczne wypowiedzi kompozytorów, przywołując przy tym często zapomniane fakty i anegdoty. Spogląda wstecz i patrzy w dźwiękową przyszłość.
A swoją opowieść rozpoczyna od fortepianu, instrumentu nierozerwalnie kojarzonego z Polską...
Książka w oprawie typu szwajcarskiego.
Jest szkołą przeznaczoną dla sześcio-siedmiolatków, która w szybkim tempie zapoznaje ucznia z klawiaturą, nazwami dźwięków i notacją muzyczną obu rąk w kluczu wiolinowym i basowym. Krótkie wierszyki przy utworkach rozwijają wyobraźnię dziecka, a przewijające się palcówki i ćwiczenia rytmiczne są pomocne w osiągnięciu prawidłowej i bezbłędnej techniki. Pokonywanie wszelkich trudów nauki rekompensuje szereg utworów na cztery ręce, które dostarczają wiele przyjemności młodym grającym i równocześnie uczą słuchania oraz skupiania uwagi na grze.
Obszerna monografia opisująca życie i twórczość włoskiego kompozytora jest owocem wielkiej fascynacji autorki muzyką „boskiego Claudia”. Jest rodzajem swoistego hołdu złożonego genialnemu twórcy i jego niezwykłej sztuce. Dzieła Monteverdiego przedstawione są w szerokim kontekście kultury epoki, jej myśli filozoficznej i literatury, ale też specyficznej atmosfery włoskich dworów. Obowiązkowa lektura dla fascynatów muzyki dawnej.
Zbiór najważniejszych porad w zakresie poruszania się na rynku pracy młodych artystów - muzyków i tancerzy. Podręcznik może być bardzo przydatny zarówno dla artystów dojrzałych lub kończących studia artystyczne lub też młodych ludzi, którzy chcą rozpocząć swoją przygodę z muzyką lub tańcem.
Kazimierz Kord, światowej sławy dyrygent, napisał swoją Autobiografię nie tylko po to, by zostawić po sobie ślad ale także po to, by lepiej zrozumieć swój zawód, któremu poświęcił całe życie. W książce opisuje swoją drogę do sławy: edukację muzyczną, początki kariery, pracę w WOSPRiT, Metropolitan Opera House, Filharmonii Narodowej. Pisze o dyrygenckiej codzienności polegającej na ciągłym analizowaniu i obserwowaniu wszystkiego co z muzyką związane, aby jak najpełniej wypowiadać się w jej języku, o podróżach i spotkaniach z wyjątkowymi ludźmi: muzykami, śpiewakami, reżyserami, kompozytorami. Dużą część książki poświęca dyrygenckiemu warsztatowi: panowaniu nad dźwiękiem, nauce partytury, współpracy z zespołem i wielu innym zagadnieniom, które są kluczem do jak najlepszego wykonania utworu.
„Sztuka nie wybacza, wszystko podsumowuje. Nie wystarczy raz osiągnąć doskonałość, bo nawet u największych powtarzające się niedostatki będą się nawarstwiać i wpływać na ocenę ich dokonań. Tak właśnie, podstępnie, wkrada się bylejakość i warto mieć świadomość tego zagrożenia już na początku kariery. Pojawia się wówczas przymus pracy na najwyższych obrotach, co musi stać się standardem obowiązującym trwale, naturalnym. Jeśli ponadto utrzymamy surowe kryteria oceny produkcji muzycznej, równe lub wyższe od wymagań stawianych przez kolegów, znajdziemy się w gronie profesjonalistów” – fragment książki
„Jedynym i niepowtarzalnym” nazwał Fryderyka Chopina jego rówieśnik, sam też nader utalentowany kompozytor, Ignacy Feliks Dobrzyński. „On ma osobny styl, osobną formę, czarujący wdzięk, jakieś nowe, ze sfer wyższych, a może i najwyższych – czerpane modulacje – pisał w roku 1865. – Słowem, posiada to wszystko, czego przed nim nikt w swych dziełach ani okazał, ani zamarzył. On jest solus et unicus. A zatem postawienie jakiegokolwiek bądź imienia obok Chopina jest usiłowaniem bezsilnym”.
W głosach twórców kolejnych pokoleń, począwszy od dostrzegającego Chopinowski „geniusz muzyczny” Józefa Elsnera, poprzez Stanisława Moniuszkę, Karola Szymanowskiego, Ignacego Jana Paderewskiego, aż po Witolda Lutosławskiego – by wymienić jedynie kilku – odnajdujemy ten sam zachwyt, przekonanie o niedościgłości Chopina. Tego fenomenu, tajemnicy jego muzyki, zapewne nie uchwycimy nigdy. Jednak zdaje się, że szczególnie dzięki spisanym przemyśleniom tych, którzy najgłębiej, z własnego doświadczenia, pojmują sekret procesu twórczego – innych kompozytorów – jesteśmy tego uchwycenia i zrozumienia jak najbliżej.
Ze znawstwem i wyczuciem wybrane przez Mieczysława Tomaszewskiego wypowiedzi polskich twórców składają się w narrację o obecności Fryderyka Chopina w kulturze, jego dla niej nieodzowności. „Jedyny i niepowtarzalny” – pozostaje zarazem Chopin najtrwalszym, najważniejszym fundamentem polskiej muzyki.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
