Podobnie jak podczas II wojny światowej, również w poprzednim konflikcie globalnym U-Booty stanowiły jedno z największych zagrożeń dla Wielkiej Brytanii. Niniejsza książka śledzi losy tej niebezpiecznej broni od Brandtauchera, zaprojektowanego przez ojca niemieckiej broni podwodnej, Wilhelma Bauera, w 1850 r., po przyjęcie do służby pierwszego niemieckiego U-Boota, U-1, w roku 1906. Opisuje również najważniejsze typy niemieckich okrętów podwodnych I wojny światowej, szczegółowo przedstawia historię ich służby w morskich głębinach, skupiając się zwłaszcza na operacjach na Atlantyku oraz Morzu Śródziemnym, a także stopniowy rozwój alianckich środków zwalczania U-Bootów.
Walki wokół miasta Demiańsk były jedną z najdłuższych bitew w okrążeniu na froncie wschodnim w trakcie drugiej wojny światowej, ciągnąc się od lutego 1942 roku do lutego 1943 roku. Niemiecka 16. Armia, zajmująca Demiańsk jesienią 1941 roku, powstrzymała zimową ofensywę przeciwnika, jednak kosztem okrążenia II Korpusu Armijnego, skutkiem czego za liniami wroga w Demiańsku utknęło 100 000 żołnierzy i kolejnych 5000 w mieście Chołm. W efekcie doszło do epickich walk obronnych, w których Niemcy odpierali kolejne potężne sowieckie szturmy aż do nadejścia odsieczy w maju 1942 roku. Kluczową rolę w walkach odegrała Luftwaffe, która zaopatrywała obrońców z powietrza. W efekcie Hitler i Gring nabrali nieuzasadnionego przekonania, że lotnictwo jest w stanie podtrzymać opór obrońców Stalingradu, co miało okazać się wstępem do katastrofy niemieckich sił w tym mieście.
W szczytowym okresie istnienia cesarstwa rzymskiego jego żołnierze stacjonujący w zachodnich prowincjach posiadali wyposażenie wykazujące duże zróżnicowanie regionalne. Polemizując z tradycyjną wizją legionistów i żołnierzy sił pomocniczych dysponujących ściśle przypisanym im ekwipunkiem, dr Raffaele D’Amato przedstawił znaczące różnice odnoszące się do stosowanego przez nich uzbrojenia i wyposażenia innego typu, prezentując przy tym mniej zasadnicze rozróżnienie na legiony i auxilia. Książka ta stanowi przegląd dotychczas zgromadzonego materiału dotyczącego uzbrojenia i strojów stosowanych przez oddziały stacjonujące w zachodniej części cesarstwa podczas „złotej ery” rzymskiego panowania, zawierając fotografie, rysunki i kolorowe rekonstrukcje znalezisk archeologicznych.
Podczas wojny na Pacyfiku lotniskowce były najważniejszą bronią US Navy w walce przeciwko Japonii. Prace na typem Essex rozpoczęły się 1939 r., stał się on najliczniejszym typem okrętów tej klasy w dziejach. Na wczesnym etapie wojny Essexy zyskały sławę dzięki nokautującym ciosom, zadawanym przez 36 myśliwców, 36 bombowców nurkujących oraz 18 samolotów torpedowych startujących z ich pokładów. Wraz z lżejszymi lotniskowcami typu Independence tworzyły potężną Fast Carrier Force. Niniejsza książka, zawierająca barwne i szczegółowe ilustracje wewnętrznych i zewnętrznych cech okrętów, zgłębia ich projektowanie, rozwój oraz służbę na Pacyfiku, między innymi w decydujących bitwach na Morzu Filipińskim, zatoce Leyte oraz o Okinawę.
W niniejszej pracy znany specjalista, Steven Zaloga, dokonuje technicznej oceny broni pancernej kawalerii francuskiej w latach II wojny światowej. W latach dwudziestych bardziej dalekowzroczni spośród dowódców francuskiej kawalerii szukali możliwości rozwijania własnych pojazdów wojskowych, które pozwoliłyby na wykonywanie typowych dla kawalerii zadań w epoce dominacji czołgu. Pomimo trudności finansowych, kawaleria francuska u progu II wojny światowej dysponowała szeroką gamą wozów półgąsienicowych, samochodów pancernych oraz czołgów, w tym Somua S35 i Hotchkiss H35 oraz H39. W książce tej zostały szczegółowo opisane wysiłki związane z opracowaniem nowej doktryny francuskiej kawalerii pancernej, a także odpowiednich pojazdów. Opublikowano także gruntowną analizę ich skuteczności podczas krytycznych dni kampanii roku 1940 – zwłaszcza problemów związanych z konstrukcjami wież – a także rozprawiono się z kilkoma mitami, które narosły wokół tej kampanii.
Oddawana do rąk polskiego czytelnika książka nawiązuje bezpośrednio do pierwszego wydania pracy E. J. Kinga. Ze względu na logikę prezentowanej w niej narracji oraz interesujący sposób przedstawienia niektórych założeń, powstrzymałem się od poważniejszych ingerencji w samą treść pracy, poprawiając nieliczne występujące błędy oraz zaznaczając w przypisach odwołania do nowszej literatury. W ten sposób ciągłość prezentowanej wizji dziejów szpitalników nie została zaburzona, a czytelnik bez problemu będzie w stanie zapoznać się z odmiennymi poglądami prezentowanymi przez następne pokolenia badaczy. Wyjaśnienia wymaga również przyjęta w pracy terminologia. Zdecydowałem się na stosowanie w przekładzie terminu „szpitalnicy”, zamiast powszechnie stosowanego w polskiej literaturze fachowej terminu „joannici”. Taki wybór terminologii podyktowany jest specyfiką materiału źródłowego, w którym powszechnie występuje określenie „szpital” (hospitali), zamiast odwołania się do imienia patrona zakonu, co w moim pojęciu bardziej uzasadnia stosowanie takiego nazewnictwa. Dlatego też w całej pracy, zamiennie stosowane będą następujące terminy odwołujące się do zakonu: „szpitalnicy” i „Zakon Św. Jana”. Należy jeszcze zwrócić uwagę na nazewnictwo określonych urzędów oraz tytułów charakterystycznych dla tego zgromadzenia. W pierwszym przypadku, wspomniane ciała doradcze (Kapituła, Kapituła Generalna, Konwent) oraz nazwy geograficzne (Bazylika Grobu Bożego, le Crac) zapisane zostały z wielkiej litery, podczas gdy nazewnictwo określonych elementów architektury (klasztor) lub tytułów zakonnych przysługujących określonym członkom (mistrz, wielki komandor, skarbnik, etc.) zapisane zostało z małej litery. Kolejnym ważnym zabiegiem przeprowadzonym w pracy, było uwspółcześnienie i polonizacja imion postaci, które przewijają się przez całą książkę. Wyjątek stanowiły jedynie imiona arabskich emirów, dowódców oraz sułtanów, które nie posiadały swoich odpowiedników w języku polskim, gdzie w takim wypadku pozostawiono współcześnie używaną wersję z fachowej literatury anglosaskiej.
W drugiej części opracowania floty Tudorów marynistyczny ekspert Angus Konstam opisuje niesamowitą transformację floty pod panowaniem królowej Elżbiety I. W okresie tym narodził się zupełnie nowy typ okrętu wojennego, zaprojektowany specjalnie po to, by zdominować oceany i rozszerzyć imperium. Szczegółowo opisując działania wojenne w czasach wilków morskich Francisa Drake?a i Waltera Raleigh oraz walkę z Niezwyciężoną Armadą autor wyjaśnia innowacje technologiczne, które umożliwiły tej niewielkiej, lecz efektywnej marynarce na pokonanie większej floty hiszpańskiej. Wypełniona wynikami najnowszych badań, dogłębnymi analizami, fotografiami, kolorowymi rekonstrukcjami i szczegółowymi przekrojami, ta książka to obowiązkowa pozycja dla każdego miłośnika marynistyki i dla każdego, kto pragnie zrozumieć jak Brytania zdobyła panowanie nad morzami i utrzymała swą hegemonię na oceanach w epoce żagla.
Na skutek doświadczeń zdobytych rok wcześniej, podczas błyskawicznych uderzeń Operacji Barbarossa, dowódcy Wehrmachtu zrozumieli, że brak odpowiedniej ilości ropy stanowi dla nazistowskich Niemiec wielki problem strategiczny. Opanowanie pól naftowych Kaukazu, gdzie wydobywano 82 procent sowieckiej ropy, zmniejszyłoby niemieckie niedobory, jednocześnie pozbawiając Armię Czerwoną kluczowych zasobów. Podczas gdy Grupa Armii B uderzała w kierunku Wołgi i Stalingradu, Grupa Armii A, z elitarną 1. Armią Pancerną Ewalda von Kleista na czele, miała nacierać w głąb Kaukazu, celem zdobycia pól naftowych Majkopu, Groznego i Baku. Niniejsza książka, w której znaleźć można kolorowe ilustracje, archiwalne zdjęcia i szczegółową analizę, przedstawia przebieg brutalnych i zaciekłych walk, cechujących jedną z najważniejszych kampanii II wojny światowej.
W 1906 r. Niemcy zaczęli budowę własnej floty drednotów wyposażonych w większe działa, a wieść o tym szybko dotarła do brytyjskiej Admiralicji. Nad Royal Navy pojawiło się więc niepokojące widmo, że wróg zdominuje jej flotę drednotów siłą ognia. Skłoniło ono Admiralicję do zamówienia własnych ""superdrednotów"". Stępkę pod pierwsze z nich położono w roku 1909, a trzy lata później nowe pancerniki weszły do służby. Brytyjska opinia publiczna popierała program ich budowy, a popularność zyskało hasło ""chcemy ośmiu, i to natychmiast"", nawiązanie do budowy ośmiu superdrednotów. Cztery następne superdrednoty weszły do służby w 1914 roku. Do tego czasu admiralicja rozwinęła program ""szybkich pancerników"" uzbrojonych w działa kalibru 381 mm. Te potężne okręty weszły do służby akurat na czas, żeby odegrać swoją rolę w bitwie jutlandzkiej w 1916 roku. I wojna światowa wybuchła, zanim Royal Navy dokładnie oceniła nowe okręty, tak więc wnioski należało wyciągać w oparciu o nabyte doświadczenia - nie był to łatwy sposób wprowadzania innowacji. Choć żaden z superdrednotów nie został utracony w tym starciu, to ich postawa w bitwie jutlandzkiej doprowadziła do ponownego przemyślenia sposobu ich działania. Niemniej przez cztery lata broniły dominacji morskiej przed zakusami nieprzyjaciela, w związku z czym odegrały ogromną rolę w ostatecznym upadku Cesarstwa Niemieckiego.
Książkę otrzymasz w pierwszej kolejności - zamówienie wysyłamy po otrzymaniu tytułu od wydawnictwa.Kiedy wybuchła II wojna światowa, jedynie skandynawskie armie posiadały tradycję prowadzenia działań nawet w czasie najbardziej srogich zim, często na dużych wysokościach. Na początku 1940 roku świat został zaskoczony niesłychanym oporem Finów wobec sowieckich najeźdźców, spośród których wielu było dobrymi narciarzami. Owe walki stanowiły przeciwieństwo łatwego zwycięstwa Niemców nad brytyjskimi i francuskimi siłami ekspedycyjnymi, odniesionego kilka zaledwie miesięcy później w Norwegii. Związek Radziecki wyciągnął wnioski z porażek, natomiast sukcesy Hitlera wprawiły go w samozadowolenie. Zimą przełomu lat 1941/42 doprowadziło to do katastrofalnych klęsk Wehrmachtu na froncie wschodnim. Niniejsza fascynująca publikacja pokazuje, jak wojska Aliantów i Osi zostały zmuszone do poważnego podejścia do walki w zimie i w górach. Opisuje także szkolenie i rozwój wyposażenia przystosowanego do użycia w ekstremalnych warunkach pogodowych i w terenie wysokogórskim. Książka, oparta na podręcznikach z czasów wojny i analizie rzeczywistych zdarzeń, została zilustrowana fotografiami, oryginalnymi rysunkami i kolorowymi planszami, przedstawiającymi scenariusze taktyczne.
Każdy z niemieckich rodzajów sił zbrojnych okresu II wojny światowej, posiadał co najmniej jedną jednostkę, która zasłużyła na unikalną bojową reputację. Oddziały te miały jeszcze jedną wspólną cechę – rozwinęły się o wiele bardziej, niż zakładały to oryginalne plany ich twórców. Herman Göring, głównodowodzący sił powietrznych, był zdeterminowany w pragnieniu, aby jego Luftwaffe także wzięła udział w podziale chwały w nadchodzących niemieckich podbojach lądowych i nadał swoje imię pułkowej grupie piechoty i artylerii przeciwlotniczej. Ta elitarna jednostka, rozrosła się stopniowo do rozmiarów najpierw brygady, potem dywizji pancernej, wreszcie złożonego z dwóch dywizji korpusu, wyróżniając się w walkach w Tunezji, na Sycylii, we Włoszech kontynentalnych i na froncie wschodnim. Nasza zwięzła historia oddziału HG, ilustrowana jest rzadkimi prywatnymi fotografiami oraz najwyższej jakości kolorowymi planszami, przedstawiającymi każdy element różnorodnego umundurowania i insygniów, charakterystycznych dla tej formacji.
Pierwsza z dwóch książek dotyczących francuskiej broni pancernej w latach drugiej wojny światowej. W niniejszym tytule Autor dokonuje przeglądu czołgów piechoty i czołgów uderzeniowych, które stawiły czoła niemieckiemu Blitzkriegowi roku 1940. Wiele spośród francuskich czołgów miało zastąpić pamiętające lata Wielkiej Wojny wozy Renault FT, a rozmaite prace projektowe prowadzone w okresie międzywojennym doprowadziły do powstania nowych konstrukcji czołgów piechoty takich jak Renault R35 i R40, FCM 36 czy też Hotchkiss H35 oraz H39. Równocześnie trwały prace nad inną rodziną czołgów, której początek dał wóz D1, następnie D2, a których ukoronowaniem był najlepiej znany czołg kampanii francuskiej – Char B1 bis. Niniejszy tytuł opisuje genezę i rozwój poszczególnych typów, a także zawiera oceny ich działań podczas bitwy o Francję.
Józef Jakubowski urodził się w dawnym województwie krakowskim dnia 30 listopada 1743 roku . Szczegóły z pierwszych lat życia są nam zupełnie nieznane. Wiemy tylko tyle, że szkołę średnią ukończył w Kolegium OO. Pijarów w Rzeszowie. Istniało ono od r. 1658, założone przez księcia Jerzego Sebastiana Lubomirskiego . Do kolegium tego uczęszczali prawie wyłącznie synowie magnatów i szlachty. Toteż nic dziwnego, że Kazimierz Jakubowski obu swych synów, Józefa i Wincentego, kształcił w znanym i najbliżej położonym kolegium pijarskim w Rzeszowie. Nie znamy dokładnych dat pobytu Józefa w Rzeszowie, bowiem w gimnazjum rzeszowskim nie zachowały się żadne dokumenty z tego okresu. Można przypuszczać, że studiował w kolegium za czasów rektora ks. Stefana Staniewskiego, albo mógł skończyć je za prefekta ks. Marcina Moszczeńskiego, który urząd ten sprawował około r. 1760.
Zniszczenie większości resztek japońskiej Połączonej Floty i jej lotnictwa w drugiej połowie 1944 pozostawiło japońskie Wyspy Macierzyste narażone na ataki okrętów i sił powietrznych USA. W desperacji Japońska Flota Imperialna zaproponowała użycie formacji „specjalnego przeznaczenia”, lub inaczej – do przeprowadzania ataków samobójczych. Początkowo obejmowały one prymitywnie przystosowane konwencjonalne samoloty zaopatrzone w ciężkie bomby, mogące rozbić się o pokłady amerykańskich okrętów. Nazywane „Boski Wiatr” (Kamikaze), formacje „ataków specjalnych” pierwszy raz weszły do akcji w r. 1944 i stały się przekleństwem US Navy w trakcie bitew o Iwo Jimę i Okinawę w 1945. W obliczu sukcesów tych operacji także Cesarska Armia Japońska rozpoczęła planowanie i wprowadzanie do akcji całego wachlarza „broni specjalnego przeznaczenia”. Niniejsza książka poświęcona jest tym specjalnym konstrukcjom, z pilotowaną bombą latającą o napędzie rakietowym Oka, przez „żywe torpedy” Kaiten aż do produkowanych niewielkim kosztem, ale zadających poważne straty łodzi szturmowych Shinyo, a także wielu innym.
Praca „Oblicza Ameryki…” jest bardzo ciekawym i wyważonym studium nad Ameryką okresu tzw. rekonstrukcji. Jest to obszerne kompendium wiedzy na temat szczególnie trudnego okresu w historii Stanów Zjednoczonych Ameryki. Ciekawym zabiegiem są porównania wydarzeń amerykańskich z sytuacją na ziemiach polskich.
Na podkreślenie zasługuje też fakt, że praca pisana jest bardzo dobrym stylem, piękną, poprawną polszczyzną. Zamieszczane cytaty dodają pracy kolorytu. Autora umiejętnie wplata materiał źródłowy do własnej narracji. Atutem pracy jest też różnorodność relacji prasowych oraz wykorzystanie relacji bezpośrednich świadków. Autorka umiejętnie ustosunkowuje się do pewnych mitów i stereotypowych opinii dotyczących Stanów Zjednoczonych.
Z fragmentu recenzji dr hab. Jolanty Daszyńskiej, prof. UŁ
Niewiele oddziałów niemieckich sił zbrojnych uczestniczyło w walkach na tak wielu frontach jak strzelcy górscy, inaczej Gebirgstruppen. Od kampanii Blitzkriegu w 1940 roku przez ataki na Bałkany i Rosję oraz kampanię w Afryce Północnej, po obronę Rzeszy od 1944 do 1945 roku, strzelec górski zdobył reputację niezawodności i odwagi. Każdy taki żołnierz był niezwykle sprawnym człowiekiem: tego wymagała konieczność pokonywania trudnego terenu z pełnym ekwipunkiem, bez wsparcia zmotoryzowanego taboru zaopatrzeniowego. Ta nowa pozycja pokazuje proces naboru, szkolenia oraz doświadczenia wojenne typowego strzelca górskiego.
Korzystając z dokumentów i podręczników wojskowych, niniejsza książka stara się przedstawić taktykę oraz przykłady działalności operacyjnej niemieckich okrętów podwodnych w trakcie II wojny światowej. Mimo, że niemiecka Marynarka Wojenna uważała swoją początkowo małą flotę podwodną za drugorzędną w stosunku do reszty Kriegsmarine, z nadejściem 1942 roku U-Booty adm. Karla Dnitza zagrażały funkcjonowaniu najważniejszych morskich linii komunikacyjnych na Atlantyku, zatapiając setki transportowców, przyćmiewając tym samym osiągnięcia niemieckiej floty nawodnej. Ta bezlitosna i kosztowna walka trwała na tych warunkach do wiosny 1943, kiedy to dramatyczne zwycięstwa Aliantów odwróciły bieg wojny na morzu. Jednakże U-Booty aż do ostatnich dni wojny prowadziły skazaną z góry na porażkę kampanię dla odzyskania przewagi. Tekst ilustrowany jest zdjęciami z czasu wojny i kolorowymi planszami, próbującymi ukazać i wyjaśnić ulegający wahaniom przewagi obydwu stron pojedynek technologii i taktyki.
Ekspert od historii morskiej Angus Konstam bada rozwój raczkującej floty Tudorów od jej początków w charakterze tymczasowo mobilizowanej floty statków handlowych w XV wieku do stałej marynarki pod panowaniem Henryka VIII. Zarysowane zostało innowacyjne użycie przez Henryka okrętów jako platform artyleryjskich w latach przed bitwą pod Portsmouth w 1545 roku, w której jego flota pokonała znacznie większą francuską armadę. Nieszczęsna ?Mary Rose? była zaledwie jednym z wielu potężnych okrętów, które wytyczyły drogę do późniejszej angielskiej morskiej dominacji. Ta książka ożywia te ogromne drewniane okręty wraz z ewolucją ich konstrukcji za pomocą kolorowych rysunków i historycznych źródeł ikonograficznych.
Do roku 1920 Armia Czerwona wystawiła olbrzymią różnorodność samochodów pancernych, pociągów pancernych oraz oddziałów czołgów. Na początku lat dwudziestych odegrały one zasadniczą rolę w scalaniu nowopowstającego sowieckiego imperium. Zważywszy na fakt, że szlaki kolejowe były strategicznymi arteriami pozwalającymi panować nad przestrzeniami Rosji, to właśnie pociągi pancerne w sposób zasadniczy wpłynęły na bieg historii i nigdy wcześniej nie odegrały takiej roli, jak podczas wojny domowej. Niniejsza książka omawia struktury organizacyjne, produkcję, personel, szkolenie i walki bolszewickiej broni pancernej na wszystkich frontach, włącznie ze słynnym pociągiem specjalnym Trockiego.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
