Proza poety" to zbiór tekstów z 2016 roku, balansujących na granicy poezji, wspomnień, halucynacji i manifestu. Paweł Rafał Kuś pisze językiem surowym i bezkompromisowym - momentami lirycznym, częściej brutalnie szczerym. To głos człowieka doświadczonego przez życie - stojącego z boku, ale patrzącego pod powierzchnię zdarzeń. W tych tekstach brud miesza się z czułością, śmierć z humorem, a banalność życia z jego ostatecznym sensem. Nie ma tu miejsca na pozory ani literackie pozy - jest za to głęboka potrzeba opowiedzenia świata od środka. Na własnych warunkach
W tych wierszach jest miejsce i na błoto, i na świętość. Na smutki codzienności i małe przebłyski czułości. Telka z precyzją i bez egzaltacji rozplata codzienne sploty, w których tkwią zapach kurzu, ślad po filiżance i echo modlitwy. "Struktury" to poezja oswojonej kruchości - nie odpala jaskrawych flar, ale zostaje z nami na długo.
Ten zbiór poetycki unika łatwych rozstrzygnięć, wybierając drogę niepewności, dysonansu i kontemplacji niedoskonałości. Autor prowadzi czytelnika przez miejsca realne i symboliczne - od Toskanii po Himalaje, od hotelowych wnętrz po przestrzenie duchowej pustki - komponując wielowarstwową narrację o kruchości percepcji, pamięci i języka. Poezja tego tomu zatrzymuje się w punktach pęknięcia: w niedopowiedzeniu, napięciu, w pragnieniu sensu, które nie znajduje spełnienia. To zapis świata intensywnie odczuwanego, nieustannie poddawanego analizie i reinterpretacji.
Autor tych liryków daje się poznać jako wnikliwy spektator świata zmysłowego i metafizycznego. Anturaż materialny w tej poetyckiej symfonii gra pierwsze skrzypce. Dominuje. Elementy przyrodnicze podane w metaforycznej panierce zmieniają swoją pierwotną semantykę, a tym samym prowokują do spowolnienia w zabieganej i chaotycznej codzienności. W zmerkantylizowanym paradygmacie bycia mało kto potrafi dostrzec „gałąź kwitnącej tarniny sterowanej powietrzem”. To swoisty notatnik doznań zaokiennych pejzaży. / Tamara Hebes
Pościgi samochodowe, tajne eksperymenty, wygnani Niemcy, syberyjscy szamani i fizyka kwantowa w jednym kociołku. A właściwie – w Niemczy. To tu wraca Karol Maj (a nie May) – bohater, który nieświadomie wplątuje się w coś, co wykracza poza logikę, historię i zdrowy rozsądek. Bo w „Powrocie” ciała astralne zderzają się z legendami słowiańskimi, a księżyc patrzy z góry jak niemy świadek czegoś, co nie powinno się wydarzyć. Granice – między snem a jawą, nauką a wiarą, historią a halucynacją – rozpuszczają się tu jak cukier w gorącej herbacie.
To nie jest powieść do czytania. To wehikuł. Raz wsiądziesz – i lecisz bez trzymanki do ostatniej strony. Zapnij pasy, wyłącz racjonalność – i wskakuj, zanim wszystkie koszmary się zmaterializują, a coś podstępnie złapie Cię za nogę…
Gdy masz piętnaście lat i świat jest poskładany z cudzych opowieści, jeszcze nie wiesz, że nikt nie chce ich słuchać. Gdy masz dwadzieścia i w twoim kraju historia jest bronią, uczysz się milczeć. Ale zawsze jest ktoś, kto pamięta - i zawsze istnieje cena za wspomnienia. To książka o tych, którzy pamiętają. I o tych, którzy chcieliby o nich zapomnieć. "Stary przyjaciel" to przejmująca mieszanka realizmu i dystopii, gdzie historia splata się z teraźniejszością, a pamięć staje się aktem oporu. Jeśli chcesz wkroczyć tam, gdzie inni boją się nawet spojrzeć - otwórz tę książkę, Przyjacielu.
"Dialog wygnania" to zbiór poetyckich refleksji nad utratą, wiarą i poszukiwaniem tożsamości. Wiersze, pełne biblijnych odniesień i egzystencjalnego napięcia, prześwietlają historię człowieka - od pierwszego wygnania po współczesne doświadczenie wykorzenienia. Autor balansuje między mistycyzmem a brutalną cielesnością, między nadzieją a rozpaczą. To poezja, która nie daje gotowych odpowiedzi, lecz stawia pytania o sens istnienia i możliwość pojednania.
"Ten zbiór wierszy to zapis dojrzewania – słów, myśli i emocji. Andżelika Augustyn z czułością, ale i surowością przygląda się temu, co było, co trwa i co umknęło. Jej wiersze to nie tylko rozrachunek z przeszłością, lecz także próba oswojenia teraźniejszości i przyszłości – czasem w ciepłym świetle nadziei, czasem w cieniu pustki i buntu. Autorka buduje poezję z codziennych detali, kruchych wspomnień i gorzkich refleksji, czyniąc z nich intymną opowieść o upływie czasu, nieuchronności zmian i sile, jaką daje pogodzenie się ze sobą. „Ćwierćwiecze” to zbiór dla tych, którzy wiedzą, że dorastanie nigdy się nie kończy – i dla tych, którzy dopiero zaczynają dostrzegać jego ślady."
Wiersze tego tomu raz jawią mi się jak nabite sztancą na dermę i filc, innym razem jak myta szlauchem ulica, na którą niebawem spadnie śnieg i znajdujemy frajdę właśnie w tym, że coś czystego upadnie na czyste; nie że będzie myciem brudnego. Fizyczna jest przyjemność czytania ich w każdym świetle: światło nadmierne przygaszają tekstem, to przyciemnione rozjaśniają refleksem. W świetle wypośrodkowanym są drugą strugą nurtu, widać z nich wszystko tam, dokąd idziemy i tam, skąd wracamy.
Konrad Góra
"Wiersze zebrane w „Gorzkim Chrystusie” to medytacja nad bólem, pamięcią i transcendencją. Autor zabiera czytelnika w eskapadę przez krajobrazy cierpienia, odwołując się do symboliki religijnej, historii i codziennych doświadczeń. Każdy wers to spotkanie z pytaniami o sens życia, przemijanie i rolę duchowości w zderzeniu z brutalną rzeczywistością. To poezja pełna kontrastów – od ciszy uważności po huk rozpadu, od prostej obserwacji ulicy po głęboką metafizyczną refleksję. Przemysław Kantorski z chirurgiczną precyzją operuje słowem, otwierając przestrzenie, w których sacrum przenika profanum, a gorycz staje się świadectwem istnienia."
Zagubienie tożsamości jest pierwszym krokiem do niewidzialności, ale co się stanie, gdy to niewidzialność staje się jedyną drogą ucieczki? "Second Life" to zbiór opowiadań balansujących na granicy fantazji i absurdu, gdzie każdy z bohaterów mierzy się z tym, co najtrudniejsze do zrozumienia - własnym ja. Na tle współczesnych realiów, od warszawskich ulic po kosmiczne otchłanie, autorka tworzy świat, w którym przypadkowe zdarzenia prowadzą do odkrycia najgłębiej skrywanych lęków i marzeń. Jest to opowieść o życiu, które wymyka się z rąk, zyskując nowe, nieprzewidywalne kształty.
Mówiąc mniej, powiedzieć więcej. Taka maksyma zdaje się przyświecać Marcie Ciążeli w debiutanckim zbiorze wierszy. Autorka wychodząc od zwierzęcych metafor, tka misterną sieć migoczących znaczeń. Poprzez niedopowiedzenia czy atomowe puenty rozświetla przed nami abstrakcyjny świat, który można obserwować z różnych perspektyw niczym obracany w dłoni diemencik. “Nad zabetonowanym brzegiem rzeki” może być całkiem przyjemnie – czas zacząć piknik ze smacznymi słowami wylegującymi się w wiklinowym słowniku.
Ptak
Liczy się każda chwila
Wszystko nieważne ma znaczenie
Fotografie rozbłysków wody
W mistycznym środku zdarzeń dzieje się świat
Największa tajemnica kosmosu
Ukryta jest w ptaku niesionym przez wiatr
Którego dostrzeżesz w porę
Słowik
Czerń jest ciszą
Mierzymy się tu z trudną sytuacją nieprzepuszczalności
Dopytujesz, czy czerń jest zimna czy ciepła
A ja nie wiem
Obiecuję jedynie, że się nad tym zastanowię
Tymczasem słowik wrócił z afrykańskich lasów deszczowych
Na drzewo pod naszym oknem
I przebił czerń głośnym trelem
Robaki
Ziemia wchodzi za paznokcie
W zęby
To prawdziwe utrapienie
Nie pozwalam dzieciom się w niej bawić
Piasek to co innego
Większe ziarna zachowują dystans
Nie pchają się nachalnie
Jak ziemia
Albo gruz
To dopiero eleganckie fragmenty
To książka babska, kobieca, dziewczyńska. Bardzo emocjonalna, ale też poddająca emocje intelektualnej oraz artystycznej obróbce. Jej bohaterki mają “problem z nietrzymaniem uśmiechu”, z trzymaniem wspierających relacji oraz puszczaniem tych toksycznych. Z obijaniem, a czasami tylko ocieraniem się o krawędzie drugiego człowieka, jego odrębnej wrażliwości, potrzeb, oczekiwań. Tym człowiekiem bywa facet, mężczyzna, chłopiec – czyli już z założenia przybysz z obcej planety. Bywa nim też jednak druga baba, kobieta, dziewczyna – na pozór siostra, a podskórnie rywalka czy manipulatorka. Jednak uwaga: to także dobra propozycja lektury dla mężczyzn kochających kobiety!
Weronika Górska (pisarka, poetka, publicystka, redaktorka)
Resting Bitch Face
To już koniec. Piszę do Ciebie ostatni raz. Dołożę starań. Będzie długo, ale ostatni raz. I nie dam się sprowokować odpowiedzią w cynicznym tonie. Ponieważ ten list nigdy do Ciebie nie dotrze. Piszę go autoterapeutycznie. Na Tobie stawiam krzyżyk, wielkości tego, który tkwi w Giewoncie. Krzyżyk na drogę. Będziesz miał z górki.
Tymczasem ab ovo. Sześć lat temu, w chwili małżeńskiego kryzysu tudzież pobocznych, przypomniałeś sobie o swojej byłej. Oui, c`est moi, Twoja Mag, dla reszty świata, w rozszerzonej formie – Magdalena, dla sióstr w odruchu czułości – Magduszka. Wielokrotnie odmieniana, porzucana, nadczuła struna światła, trwoniona przez Ciebie w różnych stronach świata.
Przypomniałeś sobie o naszych sprawach sprzed ponad dwóch dekad. Mieliśmy ognisty romans, który palił nas około sześć lat, z przerwami na Twoje eskapizmy każdego rodzaju. Byłeś moim znikającym punktem, króliczkiem, którego „nie o to chodzi, by złapać”. Zabawa nie dla mnie, o czym zyskałam wiedzę po kilku latach zadurzenia. Związek to nie był, choć chemia była. Mieszanka wybuchowa, implozje i eksplozje na przemian z zastojem lawy zwanej pożądaniem oraz moje nabrzmiałe od łez czekanie, kiedy Cię znowu zobaczę, mój Tezeuszu z dionizyjskiej łaski, w labiryncie miłosnych podbojów.
Postanowiłeś mnie odnaleźć po dwudziestu latach. Przypuszczalnie znużenie w małżeństwie już Cię miało aż po dekiel. Znaleźć kogoś to dziś banał. Czerwony Krzyż stracił zlecenia. Guglujesz i masz. Twoja eks jak na talerzu, na monitorze. Ścieżki do niej, jak nici do Ariadny, prowadziły przez socjo-portal. Gładko poszło. Tam na Ciebie czekałam, tam się wystawiłam na Twoje snajperskie sztuczki.
Napisałeś do mnie ostrożny list. Jakbyś go zlecił sekretarzowi z politologicznym wykształceniem i latami praktyki na placówkach dyplomatycznych. Dobrze pamiętałeś, jak się rozstaliśmy ponad dwadzieścia lat temu. Boleśnie nam nie wyszło, bo właściwie się nie znaliśmy. To znaczy znaliśmy się, ale tylko z łóżka. To za mało na więź. Twoje znikanie i moje problemy na kanwie tego znikania były głównym powodem, dla którego wszystko diabli wzięli. Byłeś skonfundowany moją decyzją o rozstaniu. Że przestało mnie już bawić Twoje wpadanie, kiedy najdzie Cię ochota, by następnego ranka wsiąść w to, czym akurat jeździłeś, i ruszyć w trasę. Mój Ty wilku stepowy, Odyseuszu bezzałogowy. […]
Każda podróż zaczyna się od marzeń. Marzenia, to sens życia. W książce „Muzyczne przygody Leo cz. I” mali podróżnicy zwiedzili Grecję, Australię i Brazylię. Jeżeli marzysz, miły Czytelniku, o podróżach, zacznij zwiedzać świat z przyjaciółmi Leo. Na świecie jest wiele ciekawych miejsc, są starożytne budowle, endemiczne zwierzęta i rośliny. Wszyscy musimy dbać, żeby takie zostały, żeby swym pięknem zachwycały następne pokolenia. Dbajmy o Ziemię, przecież nie chcemy żyć w przyszłości, wśród betonu, zanieczyszczonych jezior i rzek, bez świergotu ptaków, tańców motyli nad łąką. Leo z przyjaciółmi nie zakończył swojej podróży. W tajemnicy powiem wam, że Cyber Music I dostał wiadomość od uwięzionej w lochu ciotki Taidy, że ogromne potwory chcą pozbawić świat piękna i muzyki.
Na Słońcu pojawiają się liczne czarne plamy, jednak naukowcy nie przejmują się tym zbytnio. Z czasem identyczne plamy powstają na dłoniach milionów ludzi na całym świecie. Wybucha globalna panika. Czy odpowiedzialna jest za to nowa, nieznana dotąd choroba? Może to wynik promieniowania lub innego kataklizmu? Czerń otacza Słońce pierścieniem, a w dniu, w którym udaje jej się zatoczyć pełne koło, cała ludzkość traci przytomność i zapada w sen na cztery dni. Ludzie budzą się w ruinach świata. Obie Ameryki pokrywa pustynia. Europa utonęła pod śniegiem. Nikt nie wie, co działo się, gdy wszyscy spali. Czy ludzie zginęli i czekają na sąd ostateczny w Czyśćcu? Może tak naprawdę nigdy się nie obudzili? Może to wszystko tylko zły sen? Majaki szaleńca? Zadając te i wiele innych pytań dwie grupy ludzi, jedna zlokalizowana na terenie USA, a druga Francji, decydują się wyruszyć w podróż
Nastanie mroku spowodowało, że każde jezioro na Planecie Matce w niedługim czasie musiało przemalować swoje wiosenne piękno na zimowodepresyjne barwy, dla większości istot bez końca przykryte pod przyćmiewającym je płaszczem ciemności. Nikt na świecie już nie łudził się, że kiedyś jeszcze ujrzy pełnowymiarowe piękno natury, o którym zresztą w przeciągu kilku pokoleń nikt już nie będzie szczegółowo opowiadał. Żadna kartka w zakurzonej książce nie zastąpi emocjonalnych wypowiedzi ludzi o tym, czego niegdyś doświadczali, choćby właśnie w lasach i nad jeziorami. Nie ma sposobu na ponowne doznanie tych wszystkich wspaniałych widoków, zapachów i dźwięków. Ciemność stała się dla mieszkańców Planety Matki chlebem powszednim, którego czerstwą kromkę mogli albo z pełnym zdecydowaniem przeżuć i jakoś przełknąć, albo po wgryzieniu się w nią utracić mniejszą lub większą część swojego uzębienia. Jednak to i tak nie była dla nich najczarniejsza wizja przyszłości, bo przecież zawsze mogła ona być przyczyną czegoś więcej aniżeli tylko zwykłego potknięcia się o wystający z gleby konar. Jeziorni Łucznicy powracają, aby zmierzyć się ze światem przysłoniętym pomroką. Dobrze już znani bohaterowie, a także całe multum nowych przyjaciół i wrogów czekają na Ciebie, drogi czytelniku, abyś mógł wraz z nimi wejść do świata pełnego niespotykanych dotąd w literaturze fantastycznej krain i bytów.
Siedem światów powstawało jak Czarnoksiężnik i siedem dusz podczas kontaktu telefonicznego w czasie pandemii. Siedem światów dopiero później się okazało, że jest to książka wychodzenia z choroby poprzez naprawianie tak zwanych czakr - jedna po drugiej i uzdrawiania duszy i ciała.
W ostatnim zbiorze wierszy Piotr Kominek poszukiwał “Drogi do domu“. Gdy już dotarł do upragnionego celu, dopadł go poetycki szmer w sercu. Bo coś tam jest, coś istnieje “Po drugiej stronie” i warto wybrać się na ten emocjonalny rekonesans, aby przyszpilić to, co najważniejsze. Autor w swoich miłosnych, a często religijnych utworach przedstawia wersy delikatne niczym gałązka wystawiona na ciężką zimę. Czy czułość wytrzyma tę próbę i odrodzi się wiosną?
Poeta, miasto, myśli, pory roku, przechodnie odbijający się od siebie jak kule bilardowe. Znamy te uliczne, postbrulionowskie opowieści. mikojał ryśkiewicz nie chce jednak rozgościć się na wygodnej pufie, tylko bada językowe trakcje, które biegną od Warszawy do Kielc, i od jednej paczki neuronów do następnej. Coś tu się skrzy, coś się zrywa, ale bystre głowy odkodują wreszcie, “dokąd prowadzą urwane chodniki”. Prowadzą do…
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
