Do majora Downara zgłasza się Seweryn Grudecki, który twierdzi, że ktoś próbuje go zabić. Dwukrotnie został nieomal potrącony przez samochód, strzelano do niego, a raz, wczesnym rankiem, gdy nie było robotników, cegła spadła z rusztowania tuż obok jego głowy. Grudecki nie ma pojęcia kto może stać za tymi zamachami, a Downar nie jest pewien, czy to nie są przypadkowe zdarzenia, wyolbrzymione przez przewrażliwionego mężczyznę. Nie wie nawet, jak właściwie miałby pomóc nie jest przecież w stanie otoczyć go całodobową ochroną. Na szczęście Grudecki oznajmia, że niebawem odwiedzi go przyjaciel z dawnych lat, który jest inspektorem Scotland Yardu, i razem postarają się wyjaśnić sprawę. Niestety obecność mister Wilkinsa nie na wiele się zdaje Grudecki zostaje zamordowany.
Stanisław Kornicki, oficer śledczy milicji, wraca z długiej akcji w terenie. Nie może doczekać się spotkania z żoną. Zastaje jednak puste mieszkanie, a za chwilę zostaje wezwany do komendy. Dowiaduje się, że Anna przebywa w areszcie. Została zatrzymana podczas nalotu na willę w Konstancinie, gdzie uprawiano nielegalnie hazard, wynajmowano pokoje prostytutkom i handlowano narkotykami. Na miejscu znaleziono też jej roznegliżowane zdjęcia. Kornicki zostaje zawieszony, a jego sprawy przejmuje porucznik Wrończak. Nie ma wątpliwości, że to wszystko zostało ukartowane w celu szantażu, jednak Kornicki nie prowadził żadnego ważnego czy kompromitującego kogoś śledztwa, nie jest też na tyle bogaty, by w grę wchodziły pieniądze. Anna odmawia wyjaśnień i nie chce widzieć się z mężem. Jaką skrywa tajemnicę?
Zygmunt, autor powieści kryminalnych, podczas podróży do Włoch poznaje w samolocie Alicję Sarnowską. Nie mając wielkich nadziei na kontynuowanie znajomości, daje pięknej kobiecie numer telefonu. Jego zdziwienie jest ogromne, gdy po kilku dniach Alicja umawia się z nim na spotkanie. Jest niespokojna, najpierw prosi o pomoc, potem się wycofuje i nie chce powiedzieć, co jej zagraża. Zaprasza Zygmunta na obiad do posiadłości swej ciotki, miłośniczki kryminałów. Pisarz nadal nie wie, czego obawia się Alicja. Umawiają się na powrót do Polski tym samym samolotem. Siedzą osobno i po wylądowaniu na Okęciu Zygmunt podchodzi do niej, by się pożegnać. Okazuje się jednak, że Alicja została zamordowana podczas lotu. Śledztwo prowadzi Downar i prosi Zygmunta, by wrócił do Rzymu i pomógł rozwikłać zagadkę.
Tematem książki jest całościowa analiza prasy codziennej, zapisów kolaudacyjnych oraz archiwaliów związanych z polską produkcją filmową przełomu lat 60. i 70. Ważnym uzupełnieniem tych materiałów są wywiady przeprowadzone przez autorkę z twórcami i artystami uczestniczącymi w życiu artystycznym tamtej epoki. Po latach siermiężnej, pruderyjnej gomułkowszyzny, mimo istnienia cenzury politycznej i obyczajowej do Polski docierały echa rewolucji obyczajowej na Zachodzie Europy. W 1971 roku na ekrany kin wszedł film Kardiogram w reż. Romana Załuskiego okrzyknięty filmem z pierwszym gołym biustem na ekranie. Jego produkcja rozpoczęła się jednak jeszcze przed Grudniem 1970 r.
Włoski gangster wynajmuje płatnego mordercę, by zlikwidował jego byłego sekretarza, który wykradł kompromitujące dokumenty i szantażuje nimi swego byłego szefa. Mister Rolson udaje się do Polski tropem Henryka Moderskiego. Ten jednak spodziewa się, że ktoś będzie nastawał na jego życie i angażuje młodego chłopaka, oczywiście nie mówiąc mu o niebezpieczeństwie, by go udawał, co pozwoli mu zyskać przewagę nad zabójcą. Tymczasem włoscy przeciwnicy jego byłego chlebodawcy wysyłają swoją agentkę, aby zdobyła owe krępujące materiały, których oni z kolei chcą użyć do szantażu. Bezwzględny zabójca, piękna kobieta, niewinny młodzieniec i szantażysta. Czy major Downar zdoła połączyć te elementy układanki? Wszak to bardzo dobry fachowiec
To nie jest jeszcze jedna książka o agentach! To opowieść o konsekwencjach ich dawnych uwikłań i roli jaką odegrali w budowie postkomunizmu. To także próba odpowiedzi na fundamentalne pytania: kto nie pozwolił im się przyznać i dlaczego antykomunizm jest w Polsce sierotą?.Sławomir Cenckiewicz
Major Downar przechodzi na emeryturę. Z tej okazji udaje się na wycieczkę do Włoch, które od dawna chciał zwiedzić. Jednak spokojny odpoczynek nie będzie mu dany. Najpierw dosiada się do niego gadatliwy współpasażer, Teodor Więckowski, który zostaje także jego współlokatorem w pokoju hotelowym; następnie kierownik wycieczki prosi o radę: żona jednego z turystów obawia się, że mąż ją zabije we śnie! Potem ktoś postanawia uzupełnić orbisowski program o najbardziej zaskakujący element: jeden z wycieczkowiczów zostaje postrzelony. Downar musi wrócić do milicyjnego munduru.
Mikołaj Konorski ma poważny problem z bratem. Maurycy jest kryminalistą, to typowa czarna owca w rodzinie, nieraz sprowadzał kłopoty na Mikołaja, podając się za niego. Niedawno wyszedł z więzienia i istnieje poważne ryzyko, że znowu wplącze brata w ciemne interesy. Sprawy komplikują się jeszcze bardziej, gdy do Polski przyjeżdża bogaty wuj Konorskich, Joachim Zelbert, który zawsze krytykował postawę Maurycego i teraz na pewno zechce przeprowadzić z nim wychowawczą rozmowę twarzą w twarz. Kilka dni po przylocie do kraju Zelbert pada ofiarą morderstwa, a Maurycy znika bez śladu, co oczywiście czyni go głównym podejrzanym. Ale czy naprawdę sprawcą jest brat Mikołaja?
Wojna polsko-sowiecka ciągle jeszcze stanowi inspirację do nowych opracowań historycznych. Książka poświęcona jest próbie zrozumienia choroby od stulecia toczącej organizm rosyjskich służb specjalnych, co wymaga cofnięcia się do początków władzy bolszewickiej i pierwszej klęski wywiadu wojskowego w wojnie polsko-bolszewickiej 19191920. Pełna mitów historia stulecia GRU bardzo utrudnia rzetelny opis tamtych lat, tym bardziej, że początki były mało chlubne. Badaniem została objęta trwająca niecałe trzy lata historia Registrupru. Szczególnie istotne było spojrzenie na sprawność działania i efektywność ówczesnego sowieckiego wywiadu wojskowego w kontekście dotkliwej klęski poniesionej w wojnie polsko-bolszewickiej. Badanie zostało przeprowadzone w oparciu o sowieckie dokumenty normatywne (dekrety, rozporządzenia, rozkazy), inne dokumenty z epoki (biuletyny, raporty, odezwy) oraz wspomnienia uczestników tamtych zdarzeń spisane co najwyżej kilka lat po 1920 r.
W obskurnym, tanim pensjonacie spotykają się dwa młode talenty: Leon Wolski inżynier-chemik, którego wynalazek zrewolucjonizuje przemysł. Właśnie podpisał kontrakt z ogromną korporacją, co pozwoli mu zarobić miliony i rozwinąć swój pomysł; Krystyna Łęcka piękna, niezwykle zdolna skrzypaczka, zwyciężczyni krajowego konkursu, przed którą otwierają się drzwi kariery.Pomimo młodego wieku oboje noszą ciężkie brzemiona: on weteran wojny, z której wyniósł rany fizyczne oraz duchowe, ale także siłę i determinację do walki o swoje. Ona, sierota, cierpiała skrajną biedę, gdy jednocześnie studiowała i opiekowała się bratem hulaką i bawidamkiem, bezlitośnie ją wykorzystującym.Wolski wyjeżdża za granicę, Łęcka koncertuje w kraju. Jednak pokładają zaufanie w niewłaściwych osobach, co prowadzi do upadku zarówno twardego i zaradnego mężczyznę, jak i wrażliwą i delikatną kobietę. Nie poddają się jednak, a ich losy przecinają się niczym tytułowe zygzaki. Czy uda im się dotrzeć do szczęśliwego finału?
Na cmentarzu dochodzi do niecodziennej zbrodni – na gałęzi drzewa zostaje znalezione ciało powieszonego człowieka. Okazuje się, że to miejscowy grabarz. Wygląda to na samobójstwo, jednak bliższe oględziny wskazują na to, że ofiara została wcześniej odurzona, a potem wciągnięta na drzewo. Prowadzący sprawę kapitan Walendziak dowiaduje się wielu zaskakujących rzeczy o zmarłym: był to człowiek wykształcony, inteligentny – czemu więc podjął się tak nietypowego zajęcia? Ponadto w jego mieszkaniu śledczy znajdują habit micha i… sztuczną brodę. Jaki sekret skrywał tajemniczy grabarz?
Pani Dobrowiecka cierpi na bóle korzonków i reumatyzm. Niemal codziennie korzysta z zabiegów masażu, by uśmierzyć dolegliwości. Niestety jej masażysta odwołuje wizytę – wyjeżdża na pogrzeb. Cierpiąca kobieta dostaje nagle dobrą wiadomość – pan Walendziak nie wyjechał, bo złapał go katar. Może do niej przyjść, założy jednak maskę, by nie zarazić klientki. Pani Dobrowiecka z radością się zgadza. Niestety ten dzień przyniesie też tragiczne wydarzenie – po powrocie z zakupów gosposia nie zastaje już w domu masażysty, znajduje jednak martwe ciało swojej chlebodawczyni. Z mieszkania nic nie zginęło, a pan Walendziak wraca z pogrzebu zupełnie zdrowy. Downar musi odkryć kto chciał go wrobić w morderstwo.
O kim będzie można przeczytać w tej galerii pionierek i nietuzinkowych kobiet, które rozsławiły Zakopane lub po prostu wpisały się w jego historię? O słynnej swego czasu pianistce, która grała przed angielską królową Wiktorią i jako pierwsza Polka zdobyła Gerlach; o hrabinie, która ratując przed gruźlicą swe dzieci, porzuciła warszawskie i krakowskie salony i osiadła w zapomnianej zimą wsi pod Giewontem; o improwizatorce i pisarce, której zamarzyły się dzikie Tatry, a także o Pani Generałowej, której syn kupił Zakopane, a ona sama, kobieta niezłomna, założyła w Kuźnicach szkołę dla dziewcząt; wreszcie o prawdziwej gwieździe światowych scen, która wybudowała w Zakopanem dom i założyła tu szkołę koronkarską. Będzie także znana warszawska kuchmistrzyni, która gotowała w Zakopanem, chyba jako pierwsza, zupę poziomkową, będą muzy i żony artystów, zaangażowane społeczniczki, twórczynie kolekcji etnograficznych. Jednym słowem kobiety nieprzeciętne, które wywarły ogromny wpływ na kształtowanie się legendy Tatr i Zakopanego.Wśród tego grona wybitnych kobiet, które kiedyś przyjechały do Zakopanego, bo żadna z nich nie urodziła się pod Tatrami, przewijają się też panowie: Tytus Chałubiński, Sabała, Stanisław Witkiewicz, Bronisław Dembowski, Maciej Sieczka Bez nich opisane przeze mnie historie byłyby niepełne, a niektóre może nigdy by się nie wydarzyły.
Józiek Wiciuch to warszawski złodziej, który zmuszony został opuścić stolicę na pewien czas, dopóki nie przycichną echa jego ostatniej roboty. Podczas pobytu na jednej z wsi poznaje Stefkę. Młoda, wyjątkowej urody dziewczyna zostaje jego kochanką. Nie ma najmniejszego pojęcia o tym, jakim fachem para się jej narzeczony. Stęskniony za miastem i dreszczykiem blatnego życia Wiciuch wyjeżdża do Warszawy, wkrótce jednak wraca z fałszywymi dokumentami i zabiera Stefkę ze sobą (wraz z zaoszczędzonymi pieniędzmi jej matki). Oszołomiona wydarzeniami, ale we wszystkim w pełni oddana ukochanemu, dziewczyna powoli wchodzi w dziki złodziejski świat namiętności, zdrad i nieustannego ryzyka. Czy nadąży za biegnącym w szalonym pędzie życiem kawalerów księżyca?
Bohaterem tej satyry jest – jak twierdzi autor – Marek, autentyczny diabeł dziewiątej kategorii. Swego bohatera umieszcza Piasecki w Polsce w latach 1945–1946. Dla podkreślenia „autentyczności” przygód Marka, „dokumentuje” je wycinkami z ówczesnej prasy krajowej. Pierwsze wydanie powieści zostało opublikowane w 1948 roku w Londynie i spotkało się z dużym zainteresowaniem czytelników. Jak pisał na łamach londyńskich „Wiadomości” Ferdynand Goetel: „jako lektura książka bawi, zajmuje i śmieszy”.
Diabeł Marek zasypia podczas swojego dyżuru, co skutkuje wygaśnięciem ognia pod kotłami i śmiercią gotujących się tam grzeszników. W ramach kary Lucyfer wysyła go na rok na ziemię. Diabeł, wyposażony w tytułowych siedem pigułek o magicznej mocy (m.in. niewidzialności, talentu literackiego, jasnowidzenia), trafia do Polski, gdzie najpierw przystaje do bimbrowników, a potem rusza na ziemie odzyskane.
Bohaterem tej satyry jest – jak twierdzi autor – Marek, autentyczny diabeł dziewiątej kategorii. Swego bohatera umieszcza Piasecki w Polsce w latach 1945–1946. Dla podkreślenia „autentyczności” przygód Marka, „dokumentuje” je wycinkami z ówczesnej prasy krajowej. Pierwsze wydanie powieści zostało opublikowane w 1948 roku w Londynie i spotkało się z dużym zainteresowaniem czytelników. Jak pisał na łamach londyńskich „Wiadomości” Ferdynand Goetel: „jako lektura książka bawi, zajmuje i śmieszy”.
Diabeł Marek zasypia podczas swojego dyżuru, co skutkuje wygaśnięciem ognia pod kotłami i śmiercią gotujących się tam grzeszników. W ramach kary Lucyfer wysyła go na rok na ziemię. Diabeł, wyposażony w tytułowych siedem pigułek o magicznej mocy (m.in. niewidzialności, talentu literackiego, jasnowidzenia), trafia do Polski, gdzie najpierw przystaje do bimbrowników, a potem rusza na ziemie odzyskane.
Aby ocalić od zapomnienia, przekazuję moją skromną wiedzę na temat losów pałacu dukielskiego i jego niegdyś znakomitych zbiorów. Zbiorów sztuki, archiwaliów i pamiątek historycznych, które na skutek II wojny światowej i komunistycznej nacjonalizacji przestały istnieć. Zbiory te, podobnie jak w przypadku setek, a nawet tysięcy ziemiańskich i arystokratycznych domów – odeszły w niebyt. Te centra cywilizacji, kultury i polskości – w przeważającej części już po zakończeniu działań wojennych – zostały po prostu starte z powierzchni ziemi. Było to konsekwencją przystąpienia przez komunistycznego najeźdźcę do budowy nowego „wspaniałego świata”. Do naszych dni zachowały się po nich jedynie nikłe wspomnienia.
„Żywot człowieka rozbrojonego” to książka powstała z zapisków autora zebranych jeszcze w więzieniu. Piasecki przechował notatki przez lata okupacji i po zniszczeniu znacznej części dowiózł resztę do Anglii. Zrekonstruował powieść dopiero w 1957 roku, a opublikował w 1962. Bohaterem tej bogatej w wątki autobiograficzne książki jest młody weteran walk o niepodległość po pierwszej wojnie światowej. Po zwolnieniu z wojska zostaje pozostawiony samemu sobie – nie ma pracy, domu ani środków do życia. Zmuszony jest walczyć o przetrwanie na ulicach obcego miasta. Żywot tego „rozbrojonego” człowieka prowadzi go przez ohydne piwnice, spelunki, karczmy, meliny, domy publiczne, studio zdjęć pornograficznych, fałszerstwo czeków i sprzedaż tychże aż do więzienia.
„Żywot człowieka rozbrojonego” to książka powstała z zapisków autora zebranych jeszcze w więzieniu. Piasecki przechował notatki przez lata okupacji i po zniszczeniu znacznej części dowiózł resztę do Anglii. Zrekonstruował powieść dopiero w 1957 roku, a opublikował w 1962. Bohaterem tej bogatej w wątki autobiograficzne książki jest młody weteran walk o niepodległość po pierwszej wojnie światowej. Po zwolnieniu z wojska zostaje pozostawiony samemu sobie – nie ma pracy, domu ani środków do życia. Zmuszony jest walczyć o przetrwanie na ulicach obcego miasta. Żywot tego „rozbrojonego” człowieka prowadzi go przez ohydne piwnice, spelunki, karczmy, meliny, domy publiczne, studio zdjęć pornograficznych, fałszerstwo czeków i sprzedaż tychże aż do więzienia.
Ody są utworami wielkiej lirycznej poezji, to jest w nich najważniejsze. () Jak je przekładać? Jakim rytmem, jaką ilością zgłosek w wierszu? I jak w przekładzie odróżniać rozmaite formy i rodzaje ody? Bo chyba nie jest do pomyślenia, aby wszystkie przekładać tak samo? Monotonia rytmu zabiłaby wszystkie księgi. Horacjusz, poeta tak świadomy swego rzemiosła, tak niezmiernie muzykalny, tak czuły na efekty rytmiczne każdego skrótu, każdego spięcia, nie bez powodu zapewne zmieniał formę ody zależnie od jej tematu. Jak te powody odszukać, jak szukać zgubionych melodii w ocalałych tekstach? ()Zrobiłem zapewne niejedną pomyłkę w tych trudnych przekładach ( ) nikt chyba dotąd, parając się z Horacjuszem, nie ustrzegł się od pomyłek lub choćby punktów spornych. Chciałem go jednak odszukać jako wielkiego poetę smutku i żartu, chciałem odszukać w nim melancholię i zmysłowość, złośliwość i pasję, prawość i uśmiech szczęścia prawdziwego epikurejczyka, a przede wszystkim piękność i aktualność jego poezji. () Wiersze Horacjusza, jak wszystkie utwory wielkiej poezji, tłumaczą się same, są ponadczasowe i ponad-personalne.(z Przedmowy)
Piotr Müldner udowadnia, że klerkowie nie wyginęli całkowicie razem z dinozaurami. Pewne mutacje przetrwały aż do dzisiaj i należy je wziąć pod ochronę. Tym bardziej że pisarz, który nie chroni się pod szyldem żadnej koterii, jest w dzisiejszych czasach jak… szary człowiek, jak śmieć. Wciąż obowiązuje zasada: kto nie jest z nami, ten jest przeciwko nam, z trudnością kiełkuje ziarenko demokracji.
Magda Lengren („Twórczość” nr 6, 1991)
Nie pokusiłbym się o przypisywanie tej książce jednoznacznej interpretacji politycznej; nie sądzę zresztą, by taki był cel autora. Trudno jednak nie zauważyć, że ogólna wymowa tej powieści jest dość pesymistyczna (w znaczeniu wąskim – dla kraju, który boryka się z totalitarnym dziedzictwem), a zarazem optymistyczna (w znaczeniu szerokim – dla całego świata).
Marek Pąkciński („Potop” nr 13, 1991)
To powieść, w której czarna, fantasmagoryczna rzeczywistość Polski została poddana hiperbolizacji. Mimo oszczędnego użycia, a czasem nawet rezygnacji z części swych środków wyrazu, müldneryzm tej książki jest oczywisty i niekwestionowalny. Jej tematyczny zakrój natomiast wydaje się wręcz zuchwały, ale także w pełni artystycznie dojrzały. Niewątpliwie „Diabeł…” jest w mojej ocenie najważniejszą powieścią Piotra Müldnera.
Waldemar Żyszkiewicz („Podgląd” nr 1, 2021)
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
