Bohaterem tej satyry jest – jak twierdzi autor – Marek, autentyczny diabeł dziewiątej kategorii. Swego bohatera umieszcza Piasecki w Polsce w latach 1945–1946. Dla podkreślenia „autentyczności” przygód Marka, „dokumentuje” je wycinkami z ówczesnej prasy krajowej. Pierwsze wydanie powieści zostało opublikowane w 1948 roku w Londynie i spotkało się z dużym zainteresowaniem czytelników. Jak pisał na łamach londyńskich „Wiadomości” Ferdynand Goetel: „jako lektura książka bawi, zajmuje i śmieszy”.
Diabeł Marek zasypia podczas swojego dyżuru, co skutkuje wygaśnięciem ognia pod kotłami i śmiercią gotujących się tam grzeszników. W ramach kary Lucyfer wysyła go na rok na ziemię. Diabeł, wyposażony w tytułowych siedem pigułek o magicznej mocy (m.in. niewidzialności, talentu literackiego, jasnowidzenia), trafia do Polski, gdzie najpierw przystaje do bimbrowników, a potem rusza na ziemie odzyskane.
Aby ocalić od zapomnienia, przekazuję moją skromną wiedzę na temat losów pałacu dukielskiego i jego niegdyś znakomitych zbiorów. Zbiorów sztuki, archiwaliów i pamiątek historycznych, które na skutek II wojny światowej i komunistycznej nacjonalizacji przestały istnieć. Zbiory te, podobnie jak w przypadku setek, a nawet tysięcy ziemiańskich i arystokratycznych domów – odeszły w niebyt. Te centra cywilizacji, kultury i polskości – w przeważającej części już po zakończeniu działań wojennych – zostały po prostu starte z powierzchni ziemi. Było to konsekwencją przystąpienia przez komunistycznego najeźdźcę do budowy nowego „wspaniałego świata”. Do naszych dni zachowały się po nich jedynie nikłe wspomnienia.
„Przez kraj ludzi, zwierząt i bogów” jest zapisem przygód autora na Wschodzie w okresie, kiedy wraz z polsko-rosyjską grupą „białych” powziął zamiar przedarcia się przez Mongolię do Chin. Wszedł wówczas do dowództwa „białego” oddziału samoobrony, a następnie stał się na krótko doradcą politycznym barona Ungerna. Książka ta po raz pierwszy ukazała się w Nowym Jorku pod tytułem „Beasts, Men and God”. Jej polskie tłumaczenie zostało wydane w 1923 r. Książka miała rekordową – jak na polską literaturę lat międzywojennych – liczbę tłumaczeń na inne języki. Okazała się wielkim sukcesem wydawniczym, została przychylnie przyjęta zarówno za granicą, jak i w Polsce. Wzbudziła też burzliwe dyskusje na temat rzetelności i prawdziwości opisywanych przez Ossendowskiego faktów. Czytelnik ma przez sobą książkę bardzo kontrowersyjną, która swego czasu zatrzęsła światem literackim i naukowym Europy. Abstrahując od wszystkich sporów jej dotyczących, nie ulega wątpliwości, że jest to żywo i barwnie napisana opowieść, nasycona elementami przygodowymi, często wręcz awanturniczymi, którą czyta się z zapartym tchem.
„Żywot człowieka rozbrojonego” to książka powstała z zapisków autora zebranych jeszcze w więzieniu. Piasecki przechował notatki przez lata okupacji i po zniszczeniu znacznej części dowiózł resztę do Anglii. Zrekonstruował powieść dopiero w 1957 roku, a opublikował w 1962. Bohaterem tej bogatej w wątki autobiograficzne książki jest młody weteran walk o niepodległość po pierwszej wojnie światowej. Po zwolnieniu z wojska zostaje pozostawiony samemu sobie – nie ma pracy, domu ani środków do życia. Zmuszony jest walczyć o przetrwanie na ulicach obcego miasta. Żywot tego „rozbrojonego” człowieka prowadzi go przez ohydne piwnice, spelunki, karczmy, meliny, domy publiczne, studio zdjęć pornograficznych, fałszerstwo czeków i sprzedaż tychże aż do więzienia.
„Żywot człowieka rozbrojonego” to książka powstała z zapisków autora zebranych jeszcze w więzieniu. Piasecki przechował notatki przez lata okupacji i po zniszczeniu znacznej części dowiózł resztę do Anglii. Zrekonstruował powieść dopiero w 1957 roku, a opublikował w 1962. Bohaterem tej bogatej w wątki autobiograficzne książki jest młody weteran walk o niepodległość po pierwszej wojnie światowej. Po zwolnieniu z wojska zostaje pozostawiony samemu sobie – nie ma pracy, domu ani środków do życia. Zmuszony jest walczyć o przetrwanie na ulicach obcego miasta. Żywot tego „rozbrojonego” człowieka prowadzi go przez ohydne piwnice, spelunki, karczmy, meliny, domy publiczne, studio zdjęć pornograficznych, fałszerstwo czeków i sprzedaż tychże aż do więzienia.
Ody są utworami wielkiej lirycznej poezji, to jest w nich najważniejsze. () Jak je przekładać? Jakim rytmem, jaką ilością zgłosek w wierszu? I jak w przekładzie odróżniać rozmaite formy i rodzaje ody? Bo chyba nie jest do pomyślenia, aby wszystkie przekładać tak samo? Monotonia rytmu zabiłaby wszystkie księgi. Horacjusz, poeta tak świadomy swego rzemiosła, tak niezmiernie muzykalny, tak czuły na efekty rytmiczne każdego skrótu, każdego spięcia, nie bez powodu zapewne zmieniał formę ody zależnie od jej tematu. Jak te powody odszukać, jak szukać zgubionych melodii w ocalałych tekstach? ()Zrobiłem zapewne niejedną pomyłkę w tych trudnych przekładach ( ) nikt chyba dotąd, parając się z Horacjuszem, nie ustrzegł się od pomyłek lub choćby punktów spornych. Chciałem go jednak odszukać jako wielkiego poetę smutku i żartu, chciałem odszukać w nim melancholię i zmysłowość, złośliwość i pasję, prawość i uśmiech szczęścia prawdziwego epikurejczyka, a przede wszystkim piękność i aktualność jego poezji. () Wiersze Horacjusza, jak wszystkie utwory wielkiej poezji, tłumaczą się same, są ponadczasowe i ponad-personalne.(z Przedmowy)
Piotr Müldner udowadnia, że klerkowie nie wyginęli całkowicie razem z dinozaurami. Pewne mutacje przetrwały aż do dzisiaj i należy je wziąć pod ochronę. Tym bardziej że pisarz, który nie chroni się pod szyldem żadnej koterii, jest w dzisiejszych czasach jak… szary człowiek, jak śmieć. Wciąż obowiązuje zasada: kto nie jest z nami, ten jest przeciwko nam, z trudnością kiełkuje ziarenko demokracji.
Magda Lengren („Twórczość” nr 6, 1991)
Nie pokusiłbym się o przypisywanie tej książce jednoznacznej interpretacji politycznej; nie sądzę zresztą, by taki był cel autora. Trudno jednak nie zauważyć, że ogólna wymowa tej powieści jest dość pesymistyczna (w znaczeniu wąskim – dla kraju, który boryka się z totalitarnym dziedzictwem), a zarazem optymistyczna (w znaczeniu szerokim – dla całego świata).
Marek Pąkciński („Potop” nr 13, 1991)
To powieść, w której czarna, fantasmagoryczna rzeczywistość Polski została poddana hiperbolizacji. Mimo oszczędnego użycia, a czasem nawet rezygnacji z części swych środków wyrazu, müldneryzm tej książki jest oczywisty i niekwestionowalny. Jej tematyczny zakrój natomiast wydaje się wręcz zuchwały, ale także w pełni artystycznie dojrzały. Niewątpliwie „Diabeł…” jest w mojej ocenie najważniejszą powieścią Piotra Müldnera.
Waldemar Żyszkiewicz („Podgląd” nr 1, 2021)
„Ostatnia kampania konna" to wspomnienia dotyczące działań podczas wojny polsko-bolszewickiej na froncie południowo-wschodnim. Zwieńczeniem walk przeciwko 1 Armii Konnej Budionnego był bój pod Komarowem 31 sierpnia 1920 r., który „nie miał sobie równego od czasu wojen napoleońskich”. Nim jednak zwarły się z sobą nieprzyjacielskie szwadrony w tej największej bitwie konnicy tamtych czasów, wiele innych miejsc stawało się placem zaciekłego boju i wielu doń ruszało mężnych kawalerzystów… „Wspomnienia niniejsze są […] jednocześnie pożegnaniem kawalerii, tej tradycyjnej broni polskiej, oraz wiernego nam przez tysiąclecia, pięknego i dzielnego towarzysza broni – konia”, gdyż nigdy już później jej szwadrony tak wielkiej roli w dziejach Europy nie odegrały.
Powieść przenosi nas do Lwowa lat dwudziestych w środowisko ludzi, którzy po Wielkiej Wojnie nie mieli do czego wracać. Zwolniony z niewoli wojenny weteran, Wincenty Jaszyński, dowiaduje się, że nie ma już jego domu ani rodziny, nikt na niego nie czeka i nie ma za co żyć. Z konieczności schodzi na drogę przestępstwa, ale będąc człowiekiem inteligentnym, nie zostaje pospolitym bandytą zajmuje się włamaniami do wybranych kas pancernych, a im bardziej skomplikowany, nowoczesny zamek, tym większe wyzwanie dla jego umysłu.W tym samym czasie nieznany sprawca dokonuje serii mordów na zaangażowanych w działalność nacjonalistyczną ukraińskich mieszkańcach. Policja jest bezsilna, zabójca nie zostawia śladów, a jego motywy, wprawdzie nieznane, mogą być polityczne. Wśród ukraińskiej społeczności Lwowa nastroje osiągają punkt wrzenia. Niebawem wychodzi na jaw, że ktoś widział zabójcę świadkiem jednego z morderstw mógł być człowiek, który chwilę wcześniej dokonał włamania do Galicyjskiej Kasy Oszczędnościowej
Głównym bohaterem „Świadka” jest Wiktor Katon, dziennikarz znany czytelnikom z powieści „Niewidzialni”. Tym razem Katon próbuje rozwikłać zagadkę tajemniczego zaginięcia swego przyjaciela i dziennikarza Julka Jędryki, który w latach 90. badał m.in. w sprawę strzałów w kopalni „Wujek”.
W czasie dziennikarskiego śledztwa okazuje się, że ze sprawą zaginięcia Jędryki jest powiązane zabójstwo Stefana Bardeckiego, który został zamordowany w szwedzkim hotelu. Śledztwo Katona wywołuje reakcję ze strony byłego funkcjonariusza Służby Bezpieczeństwa…
Książka niniejsza przedstawia pisarza z innej, dotychczas mało znanej strony. Jest ona zbiorem krótkich form literackich – utworów dotychczas niepublikowanych, odnalezionych w archiwum Piaseckiego bądź rozproszonych w prasie emigracyjnej. Opowiadania te ukazują okupacyjną rzeczywistość na Kresach Wschodnich (np. „Strzęp legendy”, „Wyrok śmierci”), doświadczenia emigracyjne (np. „Kombinator”, „Trzy portrety”) lub niosą przesłanie uniwersalne (np. „Serce”, „Ptaszek”). Osobny nurt tworzą teksty o wyraźnej intencji satyrycznej i charakterze politycznym (np. „Wowa Pierwszy”, „Kameleony”; do nich należy też jedyny utwór teatralny Piaseckiego – „Największy balon świata”). Tom zawiera również międzywojenną „Cegłę” – tekst, którego pomysł fabularny autor rozwinął później do rozmiarów powieści w „Siedmiu pigułkach Lucyfera”, oraz „Upadek wieży Babel” – fragment trzeciej części nieukończonego cyklu powieściowego, rozpoczętego w „Człowieku przemienionym w wilka”, a kontynuowanego w „Dla honoru organizacji”.
Jerzy Łojek należy do najwybitniejszych polskich historyków XX wieku. Żył krótko, bo zaledwie 54 lata. Nie doczekał wolnej Polski, zmarł w 1986 r., ale odegrał bardzo istotną rolę w budowaniu świadomości niepodległościowej. Jego znaczące książki jak „Szanse powstania listopadowego” (1966 r.), „Upadek Konstytucji 3 Maja” (1976 r.), „Agresja 17 września” (1978 r.) i „Dzieje sprawy Katynia” (1980 r. – te dwie ostatnie wydane w drugim obiegu) zapisały się trwale w naszej historiografii. Był wybitnym badaczem historii, ale też jej popularyzatorem mającym niepowtarzalny talent pisarski, czego najlepszym dowodem jest sukces czytelniczy jego głośnej książki „Dzieje pięknej Bitynki” (1970 r.).
„Historyk na tropie zdrady” jest szczególną monografią Jerzego Łojka. Skupia się na jego życiu i twórczości w oparciu o prywatne archiwum badacza. Jerzy Łojek żył historią polskiej niepodległości. Analizował przyczyny jej utraty i szanse odzyskania. Uważał, że od jakości elit zależał byt państwa polskiego. I o tym aspekcie twórczości Jerzego Łojka jest książka Jerzego Kłosińskiego.
Życie doktora Pawła Majewskiego nie układa się ostatnio najlepiej. Jego przełożony zwraca mu uwagę, że przystojny lekarz za bardzo zwraca na siebie uwagę żeńskiego personelu kliniki, a sytuacji nie poprawia fakt, że pożycie małżeńskie Pawła dalekie jest od ideału. Jego żona Anna jest oficerem śledczym, praca w milicji bardzo ją absorbuje, wraca późno do domu i nie ma zbyt wiele czasu dla Pawła. Do tego podejrzewa, że jedna z salowych, Dorota Barańska, była sympatia Pawła, zatrudniła się w szpitalu po to, by być blisko niego. Tymczasem milicja prowadzi śledztwo w sprawie śmierci niejakiej Elżbiety Burns, która została otruta cyjankiem potasu ukrytym w paście do zębów. Motywem zbrodni jest spadek po zamożnej ciotce, a główną podejrzaną jej kuzynka Dorota Barańska. Paweł, przekonany o jej niewinności, prosi Annę o pomoc
Adam Rodowski opiekuje się schorowanym stryjem Tomaszem, który u schyłku życia wrócił do Polski z USA. Niestety stan starca mocno się pogarsza. Zarówno Adamowi, jak i jego żonie Hannie żal stracić dodatkowy przychód w postaci wysokiej dolarowej emerytury stryja. Plan jest prosty: stryj nadal pozostanie u nich, nikt wszak nie będzie interesował się milczącym człowiekiem na wózku inwalidzkim, do tego dotkniętym zaawansowaną sklerozą; pies stryja powędruje daleko w Polskę, do siostry Hanki; a potężny krzak jałowca rozrośnie się bujnie na świeżo skopanej ziemi w ogrodzie. Wkrótce jednak do Rodowskich przychodzi telegram: pasierb Tomasza, Robert, zapowiada swój przyjazd ze Stanów Zjednoczonych do Polski. Chętnie spotka się z dawno niewidzianymi krewnymi
Nikt nie da nam zbawienia… to trzeci tom trylogii, której akcja rozgrywa się w Mińsku Litewskim od wiosny 1918 do lata 1919 roku. Z nastaniem bolszewików nadchodzą czasy terroru, strachu, głodu. Szaleje Czerezwyczajka, pojawiają się komisarze i tajni agenci. Złodzieje próbują więc nowych metod działania – napadów z bronią w ręku. W siłę rosną partyzanckie bandy ukrywające się po lasach. Oszuści przenikają do sfer rządzących. W tym bezwzględnym świecie bohaterowie przekonują się, ile warte jest życie i jak silne są więzy ludzkich uczuć – pod warunkiem że są one szczere i prawdziwe. Pytanie tylko, czy w tych okolicznościach Olkowi i jego kompanom uda się ujść z życiem, czy ocalą jedynie swój złodziejski honor.
Wojtek Kalina wychodzi z więzienia po kilkuletniej odsiadce. Młody chłopak nie wie, co robić ze swoim życiem. Nie może wrócić do rodzinnej wsi, bo ojciec wyrzekł się go, a w fabryce, do której dostał przydział, wszyscy dają do zrozumienia, że nie chcą pracować z przestępcą. Wojtek postanawia odszukać dawnych kompanów, którzy po wpadce zostawili go na pastwę losu. Udaje się do Zenona Mierzyckiego, chcąc się zemścić, jednak Mierzyckiemu udaje się powściągnąć emocje Kaliny, a nawet proponuje mu pracę. Umieszcza go w pałacu, gdzie tajemniczy obywatel amerykański, King Meysnel, prowadzi dom gry oraz sekretne interesy z możnymi gośćmi. Wojtek oficjalnie zajmuje posadę ogrodnika, ale także uczy się sztuk walki i intensywnie trenuje. Czuje, że coś jest nie w porządku, ale wysokie zarobki i wygodne życie skutecznie odpędzają myśli o nielegalnym charakterze przedsięwzięcia. Wszystko wali się w gruzy, kiedy Mierzycki zostaje zamordowany, a głównym podejrzanym staje się Kalina.
Nikt nie da nam zbawienia… to trzeci tom trylogii, której akcja rozgrywa się w Mińsku Litewskim od wiosny 1918 do lata 1919 roku. Z nastaniem bolszewików nadchodzą czasy terroru, strachu, głodu. Szaleje Czerezwyczajka, pojawiają się komisarze i tajni agenci. Złodzieje próbują więc nowych metod działania – napadów z bronią w ręku. W siłę rosną partyzanckie bandy ukrywające się po lasach. Oszuści przenikają do sfer rządzących. W tym bezwzględnym świecie bohaterowie przekonują się, ile warte jest życie i jak silne są więzy ludzkich uczuć – pod warunkiem że są one szczere i prawdziwe. Pytanie tylko, czy w tych okolicznościach Olkowi i jego kompanom uda się ujść z życiem, czy ocalą jedynie swój złodziejski honor.
Nikt nie da nam zbawienia to trzeci tom trylogii, której akcja rozgrywa się w Mińsku Litewskim od wiosny 1918 do lata 1919 roku. Z nastaniem bolszewików nadchodzą czasy terroru, strachu, głodu. Szaleje Czerezwyczajka, pojawiają się komisarze i tajni agenci. Złodzieje próbują więc nowych metod działania napadów z bronią w ręku. W siłę rosną partyzanckie bandy ukrywające się po lasach. Oszuści przenikają do sfer rządzących. W tym bezwzględnym świecie bohaterowie przekonują się, ile warte jest życie i jak silne są więzy ludzkich uczuć pod warunkiem że są one szczere i prawdziwe. Pytanie tylko, czy w tych okolicznościach Olkowi i jego kompanom uda się ujść z życiem, czy ocalą jedynie swój złodziejski honor.
"Jabłuszko" to pierwszy tom trylogii, której akcja rozgrywa się w Mińsku Litewskim od wiosny 1918 do lata 1919 roku. Tragiczne wydarzenia z dzieciństwa sprawiły, że główny bohater książki trafił do środowiska przestępców. Na kartach powieści Aleksander Baran (postać autentyczna) dokonuje kolejnych włamań, odsłaniając przy tym kulisy działania złodziei, a także wprowadza w złodziejski fach chłopca z sąsiedztwa, ukazując prawa i mechanizmy rządzące światem melin, oszustów i paserów. Ale złodziej doskonały, jakim jest z pewnością Baran, wciąż pozostaje człowiekiem – istotą zdolną współczuć i kochać.
„Spojrzę ja w okno…” to drugi tom trylogii, której akcja rozgrywa się w Mińsku Litewskim od wiosny 1918 do lata 1919 roku. Jaś, młody adept sztuki złodziejskiej, wzorem swego mistrza Olka Barana i pod jego okiem, porywa się na coraz śmielsze i wymyślniejsze wyprawy. Nigdy jednak nie działa sam. Przed oczami Czytelnika przesuwa się więc barwny korowód postaci włamywaczy, oszustów, koniokradów – kobiet i mężczyzn, „grubych ryb” i „płotek” – a także rozwija się cały wachlarz sposobów ich działania. Ale nad złodziejskim klanem Mińska zaczynają gromadzić się czarne chmury – gra toczy się o wolność i życie.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
