Książka sędziego Waldemara Niemca to wspomnienia z okresu pełnienia przez autora służby sędziowskiej, wykraczające jednak znacznie poza sprawy środowiskowe, opowiedziane zostały bowiem na tle historii miasta, a nawet szerzej – regionu; Galicji, cząstki terytorium pozostającego ongiś we władaniu monarchii austro-węgierskiej, a później po odzyskaniu niepodległości i po drugiej wojnie światowej, dzielącego wszystkie losy Polski; tam na obrzeżach, szczególnie trudne.
To ważny element opowieści, kładący nacisk na działanie lokalnego wymiaru sprawiedliwości, a zwłaszcza sanockiego, który – jak wiele innych galicyjskich sądów – wniósł, wciąż obecny w kulturze wkład w lokalną tradycję oraz sądowy obyczaj.
Opowieść jest napisana żywym, przyciągającym językiem. Została osnuta na dobrze skonstruowanej osnowie, w której zgrabnie przeplatają się wątki osobiste – ściśle związane z sądem i pełnioną przez autora służbą – z wątkami historycznymi, kreślącymi tło wspomnień oraz opisywanych wydarzeń i zjawisk. W tekście oprócz faktów i komentarzy, znalazło się miejsce dla nienachalnej anegdoty i „smaków regionu”, przejawiających się zarówno w opisywanym obyczaju, jak i w języku.
Dużym walorem książki jest prezentowany materiał ikonograficzny. Autor ubarwia opowieść licznymi fotografiami z epoki (z opisem), towarzyszącymi poszczególnym segmentom tekstu.
z recenzji Jacka Gudowskiego
sędziego Sądu Najwyższego w stanie spoczynku
Waldemar Niemiec, sanoczanin rocznik 1956, absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Z sadownictwem związany od początku aplikacji (listopad 1982 r.). Prace orzecznicza rozpoczął w październiku 1984 r., w wydziale cywilnym sadu krośnieńskiego. Następnie, po uzyskaniu sędziowskiej nominacji (jesień 1986 r.) przez wiele lat pracował w wydziale karnym Sadu Rejonowego w Sanoku. Począwszy od 1 marca 1996 r., przez trzy kolejne kadencje (do 29 lutego 2008 r.) był prezesem sadu. Po nominacji na sędziego okręgowego, od marca 2003 r. orzekał w Sadzie Okręgowym w Krośnie. 1 lutego 2020 r. przeszedł w stan spoczynku. Prywatnie miłośnik Bieszczad, pieszych wędrówek i dobrej muzyki.
Dziedzictwo Renesansu to fascynująca podróż przez wieki, podczas której odkrywamy wpływ włoskiego Renesansu na literaturę i kulturę europejską. Od refleksji na temat Petrarki, przez analizę twórczości Ortensia Landa, Machiavellego i włoskich wątków w polskim Odrodzeniu oraz Baroku, aż po echa renesansowego dziedzictwa w dziełach współczesnych pisarzy: Michele Mariego i Gianniego Celatiego. To zbiór artykułów oddający hołd Profesor Annie Klimkiewicz i jej wkładowi w badanie oraz promowanie arcydzieł literatury i sztuki Renesansu. Książka stanowi nieocenione źródło wiedzy dla badaczy, studentów i wszystkich miłośników literatury pragnących zgłębić tajniki europejskiego dziedzictwa kulturowego.
Zaproponowany temat teatralna rodzina w obu członach tego zestawienia rozumieć należy w sensie umownym. Rodzina to nie tylko grono osób połączonych więzami krwi, ale i krąg ludzi zespolonych racjami oraz motywami zawodowymi (ideowymi, artystycznymi), co w przypadku Modrzejewskiej ma szczególne znaczenie. () Na tym tle pojawia się nader ważne pytanie o to, czy realia, z jakimi się spotykała w tak różnych miejscach, spełniały jej oczekiwania? Czy dawały choćby namiastkę atmosfery rodzinnej? Czy były dla niej satysfakcjonujące, a przynajmniej dające się tolerować, zwłaszcza w kontekście jej własnej hierarchii wartości? () Dochodzi do tego jeszcze jedna trudność, a mianowicie troska samej Modrzejewskiej, a także jej męża, jaki wizerunek własny na użytek jakże różnej publiczności i jakimi sposobami kreować, a dalej jaki wizerunek po sobie pozostawić.
Święty Stanisław, Paweł z Zatora, bp Marcin Szyszkowski, kard. Karol Wojtyła, Władysław Łokietek i Kazimierz Jagiellończyk, Władysław Tetmajer Kaplica Zygmuntowska, kapitularz, kaplica Świętej Trójcy Kielich, kodeksy rękopiśmienne, miniatura ze św. Anną Samotrzeć... Wszystkie te postacie, miejsca, przedmioty mają wspólny mianownik katedrę na Wawelu. To właśnie ona stanowi oś dla wszystkich artykułów. Autorzy prezentują nowe, nieznane dotąd szerszej publiczności ustalenia na temat wybranych aspektów z dziejów katedry i kapituły krakowskiej oraz archiwum kapitulnego.
Współczesna twórczość literacka i życie teatralne wydają się daleko odbiegać od estetyki, programów, ideałów i wartości Młodej Polski. Nierzadko spotykamy się z autorytatywnymi opiniami literaturoznawców czy krytyków, iż sztuka tych czasów jest już dzisiaj martwa. Muzykolog musi oczywiście temu stwierdzeniu gorąco zaprzeczyć. Epoka owa zrodziła bowiem talenty Karłowicza i Szymanowskiego, których muzyka ciągle przemawia żywo do kolejnych pokoleń słuchaczy. Praca Marii Porębskiej przynosi barwny jej opis ukazuje promieniowanie modernistycznej aury w latach międzywojennych, wreszcie zmierzch. Zofia Jachimecka w całym stylu swej postaci i swojej działalności była jej żywym obrazem. W czasach młodości kobieta nowoczesna, wyzwolona, jak mawiano wówczas sawantka, stopniowo coraz bardziej ceniona tłumaczka, pod koniec życia stała się swoistą ikoną czasu fin-de-sicleu w dziejach Krakowa. Rozprawa ożywia i przybliża tę postać. Dzieje się to dzięki warsztatowi historycznemu i pisarskiemu jej autorki. Ów warsztat odznacza się umiejętnością przedstawienia szerokiej panoramy historycznej, kulturowej i socjologicznej, jak i sztuką charakterystyki psychologicznej i środowiskowej głównych postaci, a przy tym wszystkim żywym stylem i prawdziwym talentem literackim.Z recenzji prof. dr. hab. Leszka Polonego
Nowa Huta w latach siedemdziesiątych XX wieku. Życie socjalistycznego miasta to spełniająca wszelkie wymogi pracy doktorskiej książka historyczna, napisana jednakże przyjaznym językiem. To rozległy pejzaż industrialnej dzielnicy okresu gierkowskiego, widziany oczyma jej mieszkańców, pracowników i urzędników, uporządkowany przez autora wedle odpowiednio dobranego klucza metodologicznego. Bogactwo i różnorodność wykorzystanego materiału źródłowego dają czytelnikowi wyobrażenie ogromu wykonanej pracy badawczej.Obszar i populacja, struktura i funkcjonowanie władzy, warunki materialno-bytowe, lokalne obyczaje i formy spędzania czasu wolnego czy wreszcie rola Kościoła katolickiego to zasadnicze, a równocześnie autonomiczne rozdziały rozprawy. Nieszablonowy sposób prowadzenia narracji buduje stopniowo w świadomości odbiorcy wielowymiarowy obraz najmłodszej enklawy Krakowa oraz problemów, z jakimi na co dzień borykali się jej mieszkańcy.Lektura jest szczególnie warta polecenia osobom, które chciałyby poczuć specyficzny zapach pieluch suszonych w hotelu robotniczym, odkryć jakiegoś gwoździa w zakupionym bochenku chleba czy wzruszyć się do łez na widok wykończenia właśnie odebranego nowego mieszkania spółdzielczego. Słowem witajcie w PRL-u!
Publikacja ukazuje Karola Wojtyłę ? najpierw kapłana realizującego odnowę liturgii zaproponowaną przez działający wówczas ruch liturgiczny, a później biskupa, który po zakończeniu Vaticanum II doprowadził do wdrożenia reformy liturgicznej w Kościele krakowskim. Zasadniczym celem publikacji jest odpowiedź na pytanie o stosunek abp. Wojtyły do posoborowej reformy liturgicznej. Czy metropolita krakowski był w pełni oddanym entuzjastą soborowych zmian, czy raczej ostrożnym ich obserwatorem i posłusznym realizatorem?
Kliszczaki, czyli Górale od Łętowni, osiedli pomniejszą kotlinę rzeki Raby poniżej osad Zagórzan. Siedziby ich są na znacznej przestrzeni oddzielone od siedzib Zagórzan wyłomem Raby, a na północ za jej biegiem przeciągnęły się aż do wsi Stróży. Czternaście tylko wsi należy do tego małego rodu, który dla różnicy w stroju przez szyderstwo Kliszczakami bywa nazywany (nosi bowiem w kliszcz ściągłe spodnie), sam siebie nazywa on jednakowoż Góralem, od zachodu graniczy ten ród z Babigórcami, od południa i wschodu z Zagórzanami, na północ z Lachami, bo wszystkie osady poniżej północnej granicy góralszczyzny położone nazywają się Lackiemi osadami, a granice zewnętrzne Górali zdają się odpowiadać historycznym granicom Starej Chrobacyi. Wsie przez Kliszczaków zamieszkałe legły w małej kępie obok siebie otoczone wyniosłemi działami około, a złączone tylko za biegiem rzeki Raby. Wsie te są następujące: Trzebinia, Stróża, Pścim, Więciórka, Więcierza, Zawada, Bogdanówka, Tokarnia, Krzeczonów, Skomielna Czarna, Lubień, Łętownia, Krzeczów, Tęczyn.
Zebrane w niniejszym tomie teksty mają charakter autorski. Różnie więc rozłożone zostały w nich akcenty. Jedyne wypowiedzi uwypuklają kwestie historyczne, inne filozoficzno-doktrynalne, a jeszcze inne zwracają uwagę na zagadnienia związane z formami buddyjskiej praktyki. Razem składają się one na bogaty obraz wielowarstwowej i wielowymiarowej buddyjskiej tradycji. Ze Wstępu Czytelnicy dysponujący zróżnicowanym zakresem wiedzy na temat buddyjskich tradycji i idei znajdą w tej książce zarówno coś, czego wcześniej nie znali, jak też inny obraz tego czegoś, co wcześniej poznali. Ten inny obraz sprawi, że ich dotychczasowe mniemanie zostanie poddane weryfikacji, a ich wiedza stanie się bardziej adekwatna. Teksty są napisane dobrym językiem literackim, dlatego przyswojenie ich treści nie powinno stanowić znaczącej trudności. Z recenzji wydawniczej prof. Krzysztofa Kosiora
Książka prezentuje życie Karola Wojtyły w tak zwanym okresie krakowskim, czyli w latach 1938-1978. Wybór źródeł jest różnorodny, od materiałów zarejestrowanych na przestrzeni lat w formie wywiadów poprzez archiwalia i spuściznę aż po stanowiące główny przedmiot analizy teksty drukowane (w przypadku sylwetki przyszłego papieża ogromna liczba źródeł została ogłoszona drukiem).
Dzwon kościelny wytwór rzemiosła ludwisarskiego, konsekrowany i ochrzczony przez biskupa w uroczystym obrzędzie, obdarzony głosem i imieniem własnym jest istotą jakby żywą. Jako artefakt jest obiektem badań na styku historii ludwisarstwa i rzemiosła artystycznego, liturgiki, ale też epigrafiki, heraldyki, a nawet numizmatyki i sfragistyki. Dzwon w swoich funkcjach należy do ,,zjawisk długiego trwania. Wieża zaś, jako subdominanta pejzażu kulturowego, oraz dobywające się z niej dźwięki dzwonów to dwa ważne acz różne elementy tożsamości danej przestrzeni. Z punktu widzenia liturgii wieża kościelna spełnia funkcję dzwonnicy, choć z upływem czasu zaczęła pełnić również funkcję wieży zegarowej. Na trzech wieżach wawelskiej Katedry jest jedenaście dzwonów, w tym dwa cymbały zegarowe. Ten znakomity zespół tworzą: dzwon o cechach romańskich, cztery dzwony gotyckie, dwa renesansowe, dwa z XVII w. oraz jeden trzykrotnie przelewany, w obecnej postaci z połowy wieku XVIII. Tego historycznego zespołu w 2014 r. dopełnił dzwon dedykowany św. Janowi Pawłowi II. Mamy tu więc jeden z najstarszych dzwonów w Polsce (Nowak) i ten najpotężniejszy, najsłynniejszy dzwon Zygmunt. Ufundowany przez króla Zygmunta Starego, odlany przez Hansa Behema z Norymbergi w Krakowie, jest arcydziełem renesansowego ludwisarstwa. Dzwonił na wszystkie święta roku liturgicznego, ale też uświetniał swym głosem uroczystości państwowe, takie jak koronacje, hołdy, triumfy wojenne i monarsze pogrzeby. Odzywał się w chwilach radości i smutku, stając się żywym świadkiem polskich dziejów. Postrzegany jako mistyczne ogniwo, łączące wielką przeszłość z czasem aktualnym, w XIX w. urósł do rangi jednego z symboli narodowych. Żaden z wawelskich dzwonów nie został dotąd należycie zbadany, a rozproszona literatura o nich powtarza wiele błędnych stwierdzeń. Mieczysław Rokosz historyk i dzwonnik wawelski dzięki źródłowym kwerendom oraz zbadaniu samych dzwonów rzuca światło na ich prawdziwe dzieje. Nie zapomina też o tych niezachowanych, Wawel bowiem już od tysiąca z górą lat rozbrzmiewa dźwiękiem dzwonów. Autor nie pomija również zagadnień prozaicznych, takich jak obsługa dzwonów czy ich awarie i naprawy. Książka jest monografią historyczną dzwonów i wież wawelskiej Katedry, napisaną rzetelnie a lekkim piórem i bogato zilustrowaną.
Wykład anatomii ciała ludzkiego Ludwika Bierkowskiego to nieznane do tej pory źródło. Pozostawał w rękopisie, sta-nowiąc część zbiorów Katedry Historii Medycyny UJ CM. Prezentuje stan wiedzy anatomicznej z I połowy XIX wie-ku. Stanowi część podręcznika anatomii, którego frag-ment wyszedł drukiem w 1850 roku, jako Wstęp do anato-mii ciała ludzkiego dla uczniów poświęcających się sztuce lekarskiej. Publikacja przybliża stan wiedzy dziewiętna-stowiecznych anatomów, jest napisana żywym, barwnym językiem i przedstawia zawiłości anatomiczne w bardzo przystępny sposób.Ludwik BierkowskiWYKŁAD Anatomii ciała ludzkiegoWYKŁADAnatomii ciała ludzkiegoLudwik Bierkowski
CZĘŚĆ PIERWSZA OBEJMUJE ANATOMIĘ SZCZEGÓLNĄ
Czy filozof psuje młodzież, a zatem – tym bardziej – dzieci? Na taki zarzut, sformułowany w Atenach przeciwko Sokratesowi niemal dwa i pół tysiąca lat temu, odpowiada niniejsza książka, pokazując, że szeroko rozumianą filozofią klasyczną można zainteresować, a przede wszystkim rozwinąć najmłodszych.
Jak psuć dzieci Platonem i Boecjuszem to głos w trwającej na Zachodzie od lat 70. XX w. i budzącej w Polsce rosnące zainteresowanie debacie nad filozoficzną edukacją dzieci. Autorka dyskutuje metodologię wiodącego nurtu „filozofii dla dzieci”, a zarazem czerpie z bogactwa filozofii i kultury klasycznej oraz klasyków literatury dziecięcej, by pokazać, jak w czasach coraz szybszego tempa wymiany informacji w pełni rozwinąć potencjał myślenia dziecka.
Czytelnik odnajdzie w tej książce części teoretyczną oraz praktyczną – ta ostatnia zawiera 99 scenariuszy lekcyjnych, z których skorzystać może nauczyciel filozofii, etyki, historii, kultury klasycznej, a także polonista, wychowawca oraz rodzic. Wartość zaproponowanego tu podejścia została potwierdzona nie tylko wysokimi wynikami osiąganymi przez uczniów na egzaminach państwowych, ale także widocznym wzrostem ich kompetencji argumentacyjno-logicznych.
Niniejsza książka podejmuje problematykę żeńskich klasztorów z terenu województwa krakowskiego w XII-XVI w., tzn. klasztorów norbertanek ze Zwierzyńca i Imbramowic, benedyktynek ze Staniątek, kanoniczek Ducha św. de Saxia z Krakowa, klarysek z Krakowa i Starego Sącza, a także bernardynek od św. Agnieszki na Stradomiu. Za cel postawiono próbę ukazania składu osobowego poszczególnych wspólnot jego poznanie umożliwia spojrzenie na wiele istotnych kwestii związanych z życiem zakonnym, takich jak rotacja i kadencja na urzędach klasztornych, wiek i liczebność sióstr, kontakty rodzinne, krewniaczki żyjące w obrębie jednej wspólnoty czy pochodzenie społeczne i terytorialne zakonnic.
Przeszłość i kultura Krakowa zawsze wzbudzały zainteresowanie tak wśród krakowskich uczonych, jak i wśród miłośników Krakowa, czyli odbiorców ich osiągnięć. Nie żałowali oni ani czasu, ani możliwości, by dostarczyć nam, krakowianom, interesującej lektury. Dzięki nim nie jesteśmy nieślubnymi dziećmi"" naszych czasów, lecz dziedzicami licznych osiągnięć poprzednich pokoleń. Chwała im za ich wysiłek ( ... ). A medycyna jest również częścią naszej kultury. Piszę to w celu uzasadnienia, dlaczego chwyciłem za pióro, by dopełnić w popularnym przekazie wiedzę o medycynie w Krakowie. (z przedmowy)
Współczesna kultura motoryzacyjna warunkuje bezpieczeństwo uczestników ruchu drogowego. Problematyka ta stanowi zagadnienie interdyscyplinarne dużej grupy społecznej: zarówno kierowców, jak i pieszych. Uczestnictwo współczesnego człowieka w ruchu drogowym stanowi rodzaj jego codziennej działalności, jest dla niego ułatwieniem, ale stanowi też zagrożenie jego życia i zdrowia. Autor przedstawia współczesne problemy bezpieczeństwa ruchu drogowego w Polsce w odniesieniu do infrastruktury drogowej oraz nadzoru i kontroli, ukazuje współczesną kulturę motoryzacyjną uczestników ruchu drogowego oraz jej wpływ na ich bezpieczeństwo. Podkreśla, jak istotne są edukacja i świadomość komunikacyjna społeczeństwa, oraz przybliża zasadę dobrych praktyk godnych naśladowania zapisanych w Konstytucji Kulturalnego Kierowcy oraz Dekalogu Kierowcy. W książce znajdziemy też wyniki badań ankietowych w zakresie współczesnej kultury motoryzacyjnej jako czynnika bezpieczeństwa ruchu drogowego i ich interpretację.
Książka Krakowskie hafty do połowy wieku XV i ich twórcy dotyczy jednego z najwspanialszych okresów w historii haftu, kiedy technika ta była najbliższa malarskiej i nazywano ją acupicturą.W książce podjęto próbę określenia, kim byli krakowscy twórcy haftów (kobiety z wyższych warstw społecznych, zakonnice i zakonnicy, hafciarze dworscy i hafciarze miejscy). Najwięcej uwagi poświęcono rzemieślnikom pracującym w mieście w interesującym nas okresie w Krakowie pracowało kilkunastu hafciarzy. Starano się ustalić ich miejsce w strukturze społecznej i ewentualną przynależność cechową. Ważnymi zagadnieniami poruszanymi w publikacji są metody pracy w warsztacie hafciarskim, specjalizacje hafciarzy oraz ich współpraca z malarzami na etapie przygotowywania projektu haftu.Średniowieczne dzieła powstałe do połowy wieku XV w krakowskich warsztatach hafciarskich przetrwały jedynie w skarbcach katedr i zakrystiach kościołów, niektóre z nich przechowywane są obecnie w muzeach. Są to: stuła, dziewięć pretekst oraz trzy hafty zachowane fragmentarycznie. Różnorodność dzieł nie pozwoliła na ich wspólne ujęcie, każde z nich wymagało opracowania monograficznego. Prezentowane tu hafty są istotnym źródłem informacji na temat techniki wykonania, inspiracji artystycznych i stylu ich twórców oraz przedstawień ikonograficznych najczęściej stosowanych w Krakowie. Ich analiza pozwoliła dostrzec specyfikę krakowskiego hafciarstwa do połowy wieku XV i wskazać zewnętrzne wpływy artystyczne oraz związki ze sztuką lokalną.
This monograph, which complements the existing body of work on the Armenian diaspora in a Central European context, is the first demographic synthesis devoted to the Armenian community in Old Poland and Austrian Galicia (17721860). It is the story of the biological and cultural trajectory of a human life: birth, marriage, childbearing, family life, sickness, old age and death. The author enumerates the Armenian diaspora in Austrian Galicia and poses questions regarding Armenian identity, religious practices and community life. The book includes a discussion of archival sources and contains a selection of the parish family registers (status animarum) in the annex. These documents, which not only enhance the narration but also detail the Armenian families, can stimulate further research and support genealogical investigations.Publication co-published with Brill Ferdinand Schningh.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
