Książka, będąca pokłosiem interdyscyplinarnej konferencji naukowej, jest zbiorem 14 artykuł ów koncentrujących uwagę na wyjątkowym fenomenie kulturowym, jakim są fantastyczne stwory i bestie. Impulsem do jej powstania jest zauważalny od pewnego czasu proces swoistej zagłady centaurów, feniksów, gryfów, jednorożców, pegazów, smoków, syren i wielu innych przedstawicieli świata ludzkiej wyobraźni, skutecznie wypieranych przez istoty nowej generacji, związane z superszybkim rozwojem techniki i nauki, kreowane przeważnie przez twórców filmów i komiksów oraz producentów gier komputerowych. Autorzy książki przywracają pamięć o menażerii fantastycznych stworów i bestii, ukazują ich rolę w dziejach, tradycji i kulturze różnych regionów i cywilizacji, a także odkrywają przekazywane za ich pomocą ikonograficzne i werbalne treści alegoryczne, eschatologiczne i symboliczne. Tom z pewnością zainteresuje przedstawicieli i miłośników wielu dyscyplin humanistycznych, m.in. historii, historii sztuki, kulturoznawstwa czy literaturoznawstwa.
Oddajemy do rąk Czytelnika kolekcję tekstów naukowych, która łączy kilka wspólnych wątków. Pierwszym jest osadzenie w przemianach społecznych, politycznych i kulturowych XIX i XX wieku zarówno doświadczenia misji i charyzmatu Zgromadzenia Zmartwychwstańców, jak i twórczości artystycznej skłaniającej się ku mistyce. Drugim wątkiem jest poszukiwanie spotkania z Nadprzyrodzonym przez sztukę, trzecim – wyrażanie przez formę plastyczną istotnych wartości, jakimi żyły i żyją wspólnota Zmartwychwstańców oraz społeczeństwo XIX i XX wieku.
Na pierwszą część książki składają się teksty, które łączy jedna istotna wspólna nić. Jest nią historia, charyzmat, czyli szczególny, niepowtarzalny zestaw wartości właściwy dla wspólnoty zakonnej, oraz misja społeczna, duchowa, pasterska i kulturowa Zmartwychwstańców – zgromadzenia zakonnego, które powstało z klęsk, beznadziei, ale również z wysiłków i poszukiwania przez Polaków nadziei na przyszłość w XIX wieku. Koleje losu oraz dokonania tej wspólnoty – zarówno na polu kościelnym, jak i społecznym – są przedmiotem badań naukowych, ale aktywność Zmartwychwstańców w dziedzinie promocji sztuk plastycznych oraz inicjowania realizacji architektonicznych, malarskich, rzeźbiarskich i złotniczych pozostaje w cieniu. Zaprezentowane studia mają przełamać te tendencje i zainicjować badania nad artystycznym nurtem w posłudze zgromadzenia. Drugą część książki poświęcono zagadnieniom mistyki chrześcijańskiej jako jednemu z charyzmatów Zmartwychwstańców, a także aktywności ściśle powiązanej z człowieczeństwem.
Pragnienie doskonałości, wpisane w życie i duszę (psyche) ludzi różnych epok i kultur, mobilizowało ich nieustannie do poszukiwania tejże i jej definiowania m.in. jako Dobra, Piękna, Mądrości, Prawdy, a wreszcie – wszechogarniającej i absolutnie konsekwentnej Miłości. Dla tych Ludzi Światła ascetyczny trud jest tylko formą, drogą konieczną, acz bez znaczenia w trakcie docierania do tego, co najdoskonalsze, i do Tego, który jest samą doskonałością.
Na podstawie artykułów można sformułować pytania fundamentalne dla żyjących w erze postnowoczesnej, postmodernistycznej i posthumanistycznej: czy celem jest nieustanne przypominanie o fragmentaryczności współczesnego człowieka i niedojrzałości jego postawy nastawionej na branie zamiast dawania i dzielenia? Czy celem jest nieustanne przypominanie o upadku, grzechu, niemocy? Podkreślanie i wizualizowanie tego aspektu człowieczeństwa w każdym miejscu? Czy też przypominać należy także o wartościach pozytywnych, o Prawdzie, Dobru i mistycznej drodze, która uczy Miłości i rozbudza pragnienie Piękna, zarówno w jego wymiarze etycznym, duchowym, jak i estetycznym? Czyż te pytania w gruncie rzeczy nie sygnalizują orędzi Ciemności lub Światła?
Książka jest opracowaniem źródłowym ukazującym Ormian z Mołdawii, Bukowiny i Siedmiogrodu oraz ichzwiązki z Ormianami polskimi. Dokumenty i inne śladyprzeszłości Ormian żyjących na tamtych terenach autorprzez wiele lat zbierał w Rumunii, Republice Mołdawiioraz Ukrainie, a uzupełnił je wybranymi dokumentamiz Polski. Książka zawiera obszerny materiał źródłowypochodzący z okresu od XV do XIX wieku, z pojedynczymi odniesieniami do XX wieku. Dokumenty wystawiane były w wielu językach: niemieckim, łacińskim,węgierskim, polskim, rumuńskim (w tym także pisanymcyrylicą), tureckim, a także w różnych dialektach ormiańskich. W części pierwszej autor omawia m.in. źródła i wybraną literaturę, rozwój języka ormiańskiegoi historię Ormian w Mołdawii i Siedmiogrodzie. Częśćdruga ma w dużej mierze charakter podzielonego tematycznie inwentarza. Zostały tu umieszczone źródła,w tym dokumenty przedstawione w całości, we fragmentach bądź regestach. Zależne to było od języka oryginałui możliwości tłumaczenia. Oprócz dokumentów z Mołdawii, Bukowiny i Siedmiogrodu są tu także nieliczne dokumenty z Maramureszu, w tym o nieznanej treści. Fotografie dokumentów i innych źródeł wykonane podczaskwerend dostępne są na płycie CD załączonej do książki.
Niniejsza publikacja to dosyć niecodzienny zbiór tekstów, wprowadzający Czytelników w wielowymiarową specyfikę Półwyspu Koreańskiego. Opracowania, podzielone na trzy główne obszary – polityka, społeczeństwo i kultura – ukazują różnorodne aspekty życia Koreańczyków, od wpływu konfucjanizmu na codzienne relacje społeczne, przez koreańską kulturę biznesową, aż po współczesne wyzwania polityki zagranicznej. Autorzy, wszyscy związani z Uniwersytetem Jagiellońskim, przedstawiają oryginalne podejścia badawcze i wielowątkowe interpretacje, co czyni tę publikację wartościową dla każdego, kto pragnie lepiej poznać ten fascynujący region świata. Dzięki różnorodności tekstów w niej zebranych książka wyróżnia się nowatorskim podejściem do badań nad Koreą, prezentując zarówno tematy klasyczne, jak i nowo podejmowane zagadnienia. Znajdą tu Państwo analizę obrazu koreańskich wierzeń we współczesnych serialach, refleksje nad kolektywizmem społecznym oraz nowe spojrzenie na kino Korei Północnej i jego rolę w budowaniu wizerunku Kim Ir Sena. Publikacja podejmuje również aktualne zagadnienia, takie jak walka o prawa kobiet w Korei Południowej, a także historyczne kontrowersje wokół niewolnictwa seksualnego praktykowanego przez japońską armię.
W eseju You Can’t Step into the Same Street Twice (Nie można wstąpić dwa razy na tę samą ulicę) Stuart Dybek w intrygujący sposób opisuje świat swojego dzieciństwa na South Side w Chicago, które jawi się nam niemal jak biała plama na mapie polarnika. „Obszar ten jest teraz nazywany Pilsen – pisze autor – ale wówczas nie był obdarzony żadną nazwą. Ludzie identyfikowali swoje rejony zamieszkania, wskazując graniczne ulice, ale te granice wciąż się przesuwały, w miarę jak różne grupy etniczne przetaczały się tam niczym plemiona koczownicze. Panowało ciągłe poczucie tymczasowości”. Ulokowany w tej miejskiej scenerii fikcyjny świat Dybka, wciśnięty między ekspresówkę Dan Ryan a południową odnogę rzeki Chicago, mieni się różnorodnością, kryje w sobie pozostałości starego świata tworzonego przez fale zadomawiających się na South Side imigrantów z Europy Wschodniej, a jednocześnie nosi wyraźne znamiona przemian społecznych i demograficznych z lat po drugiej wojnie światowej, gdy w okolicy tej zaczęły się osiedlać rodziny afroamerykańskie i meksykańskie.
Niniejsza monografia stanowi kompleksowe opracowanie rządów biskupa Marcina Szyszkowskiego w diecezji krakowskiej, jego działalności duszpasterskiej i administracyjnej, politycznej – jako senatora – oraz fundacyjnej, na którą złożyła się aktywność na polu budownictwa sakralnego i rezydencjonalnego. Zasadnicza część książki, podzielona na części odpowiadające poszczególnym formom działalności hierarchy: kościelnej (Biskup), politycznej (Senator) i fundacyjnej (Fundator), poprzedzona została obszernym rozdziałem wprowadzającym, dotyczącym życia i działalności Szyszkowskiego przed objęciem godności biskupa krakowskiego. W umieszczonym na końcu aneksie znalazło się m.in. itinerarium, które pozwala prześledzić kierunki poruszania się Szyszkowskiego po terytorium diecezji krakowskiej.
Wartość naukowa zaproponowanych artykułów widoczna jest zarówno w wykorzystaniu nieznanych archiwaliów, jak i w niesztampowej, konstruktywnej analizie powszechnie dostępnych materiałów źródłowych. Każdy z artykułów nie tylko potwierdza znakomitą znajomość przedmiotu badań, ale świadczy także o erudycji i szerokiej wiedzy jego autora. Różnorodność zaprezentowanych zagadnień kolejny raz dowodzi, że temat Heleny Modrzejewskiej nie został jeszcze wyczerpany, a wciąż odkrywane nowe materiały weryfikują wiedzę na temat życia i działalności znakomitej artystki.
Z recenzji dr Agnieszki Kowalskiej
Do dzisiaj aktualne pozostają słowa tłumacza Marszu – Juliusza Kydryńskiego, który kilkadziesiąt lat temu podkreślał, że do smutnych paradoksów naszej współczesnej historii należy nieznajomość w Polsce uznanej za granicą twórczości Wiesława Kuniczaka, poświęconej najtragiczniejszym dziejom naszego narodu. Sam Autor zaznaczał, iż „źródłem nieustającej ironii” pozostaje fakt, że napisana przez niego trylogia wojenna, dzieło o tak polskiej tematyce, zostało opublikowane w 17 językach, z wyjątkiem polskiego właśnie. To wyjątkowe przedsięwzięcie literackie, przedstawiające walki Polaków na najważniejszych frontach II wojny światowej, „swoista synteza polskich losów wojennych”, stanowi niewątpliwie opus magnum w twórczości Kuniczaka, które przyniosło Autorowi sławę „Hemingwaya polskiego Września”. Przyrównywano go m.in. do Tołstoja, Pasternaka czy amerykańskiego pisarza wojennego Johna dos Passosa.
Wiesław Kuniczak uważał Marsz (1979) za najważniejszą część swojej trylogii. Jak wspominał, pracował nad powieścią dziesięć lat. Przedstawił w niej obraz sowieckiej okupacji oraz formowanie armii generała Andersa. Krytycy byli zdania, że Kuniczak w opisach łagrów nie ustępuje Sołżenicynowi, a „szczytowy punkt jego artyzmu” widzieli w ukazaniu zbrodni katyńskiej, której nikt wcześniej nie opisał w podobny sposób – dzień po dniu, godzina po godzinie.
Dzięki współpracy z Ohio State University, który przekazał badaczom z Uniwersytetu Jagiellońskiego maszynopis autoryzowanego przez Kuniczaka przekładu Marszu, oraz pomocy Polonii Amerykańskiej mogła powstać niniejsza edycja, będąca pierwszym wydaniem Marszu w języku polskim. Mamy nadzieję, że wprowadzi ona to cenne dzieło do obiegu polskiej humanistyki, wniesie do badań nad prozą XX wieku oryginalną problematykę, przyczyni się do poszerzenia wiedzy na temat literackiej spuścizny Kuniczaka i do umiejscowienia jej w komparatystycznej perspektywie, a przede wszystkim pozwoli Autorowi zająć należne mu miejsce w powojennej historii literatury polskiej.
Jestem tutaj, by wraz z moimi rodakami wyrazić gratulacje odpowiednie dla tej okazji. Otoczeni zdumiewającymi owocami amerykańskiej przedsiębiorczości i pracowitości, w obliczu wspaniałych dowodów umiejętności i inteligencji Amerykanów, nie musimy obawiać się, iż gratulacje te będą przesadzone. Stoimy dziś w obecności najstarszych narodów świata, wskazując na przedstawione tutaj osiągnięcia, nie prosząc o wyrozumiałość dla naszej młodości.
Tymi słowami Grover Cleveland otworzył 1 maja 1893 roku jedną z największych wystaw światowych w historii. Przez sześć miesięcy odwiedziło ją ponad 27 milionów ludzi z każdego zakątka świata, by podziwiać eksponaty zaprezentowane przez 46 państw na 280 hektarach w chicagowskim Jackson Parku.Publikacja Aleksandra Ignasiaka Wystawa Światowa w Chicago w 1893 roku prowadzi czytelnika poprzez długą drogę, jaką przeszło to wydarzenie: od nieformalnej idei do jednej z największych i najwspanialszych wystaw światowych w historii. Wykorzystując przede wszystkim oficjalne dokumenty i plany oraz źródła z epoki, uzupełnione współczesnymi monografiami, autor maluje szczegółowy obraz wydarzenia, które ukształtowało obraz amerykańskich miast, ich architektury i sztuki, na następne czterdzieści lat. Prezentowane w publikacji ilustracje były w większości oficjalnymi fotografiami zaakceptowanymi do publikacji przez zarząd wystawy, dzięki czemu czytelnik może zobaczyć taki obraz ekspozycji, jaki widzieli ludzie 130 lat temu.
Ponieważ praca oparta jest na wielu nieznanych dotąd dokumentach i materiałach prasowych, jej wartość źródłową trudno przecenić. Cennym wkładem autora jest również ocena współczesnej recepcji wystawy i, co interesujące dla polskiego czytelnika, reakcje na nią tak licznej przecież w Chicago polskiej społeczności.Z recenzji prof. Rafała Eysymontta
Książka sędziego Waldemara Niemca to wspomnienia z okresu pełnienia przez autora służby sędziowskiej, wykraczające jednak znacznie poza sprawy środowiskowe, opowiedziane zostały bowiem na tle historii miasta, a nawet szerzej – regionu; Galicji, cząstki terytorium pozostającego ongiś we władaniu monarchii austro-węgierskiej, a później po odzyskaniu niepodległości i po drugiej wojnie światowej, dzielącego wszystkie losy Polski; tam na obrzeżach, szczególnie trudne.
To ważny element opowieści, kładący nacisk na działanie lokalnego wymiaru sprawiedliwości, a zwłaszcza sanockiego, który – jak wiele innych galicyjskich sądów – wniósł, wciąż obecny w kulturze wkład w lokalną tradycję oraz sądowy obyczaj.
Opowieść jest napisana żywym, przyciągającym językiem. Została osnuta na dobrze skonstruowanej osnowie, w której zgrabnie przeplatają się wątki osobiste – ściśle związane z sądem i pełnioną przez autora służbą – z wątkami historycznymi, kreślącymi tło wspomnień oraz opisywanych wydarzeń i zjawisk. W tekście oprócz faktów i komentarzy, znalazło się miejsce dla nienachalnej anegdoty i „smaków regionu”, przejawiających się zarówno w opisywanym obyczaju, jak i w języku.
Dużym walorem książki jest prezentowany materiał ikonograficzny. Autor ubarwia opowieść licznymi fotografiami z epoki (z opisem), towarzyszącymi poszczególnym segmentom tekstu.
z recenzji Jacka Gudowskiego
sędziego Sądu Najwyższego w stanie spoczynku
Waldemar Niemiec, sanoczanin rocznik 1956, absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Z sadownictwem związany od początku aplikacji (listopad 1982 r.). Prace orzecznicza rozpoczął w październiku 1984 r., w wydziale cywilnym sadu krośnieńskiego. Następnie, po uzyskaniu sędziowskiej nominacji (jesień 1986 r.) przez wiele lat pracował w wydziale karnym Sadu Rejonowego w Sanoku. Począwszy od 1 marca 1996 r., przez trzy kolejne kadencje (do 29 lutego 2008 r.) był prezesem sadu. Po nominacji na sędziego okręgowego, od marca 2003 r. orzekał w Sadzie Okręgowym w Krośnie. 1 lutego 2020 r. przeszedł w stan spoczynku. Prywatnie miłośnik Bieszczad, pieszych wędrówek i dobrej muzyki.
Adam Świątek (ur. 1984) – historyk, doktor nauk humanistycznych w zakresie historii, adiunkt w Instytucie Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego, sekretarz Komisji Wschodnioeuropejskiej Polskiej Akademii Umiejętności, redaktor „Krakowskiego Pisma Kresowego”, autor prac: „Lach serdeczny”. Jan Matejko a Rusini (Kraków 2013) i Gente Rutheni, natione Poloni. Z dziejów Rusinów narodowości polskiej w Galicji (Kraków 2014), wydanej również po angielsku: Gente Rutheni, natione Poloni. The Ruthenians of Polish nationality in Habsburg Galicia (Edmonton–Toronto–Cracow 2019). Zajmuje się historią Galicji, stosunkami polskoukraińskimi, biografistyką oraz rozwojem prasy w XIX i początkach XX wieku.
Platon Kostecki zasługiwał na uważną i szczegółową analizę biograficzną. Był bowiem uosobieniem wręcz idealnym pewnej kategorii kulturowej. Dziś jego przemyślenia są kluczowym źródłem dla poznania sposobu myślenia i odczuwania ludzi uważających się za Rusinów w sensie etnicznym, a Polaków w sensie narodowym, czyli dla zrozumienia mentalnej alternatywy tego, co się w Galicji ostatecznie stało. Książka Adama Świątka jest gruntowną biografią Kosteckiego, jakiej potrzebowaliśmy. Oparta na materiale zgromadzonym poprzez rozległe poszukiwania źródłowe w archiwach oraz muzeach polskich, ukraińskich i francuskich, pracowitą kwerendę prasową oraz wyczerpujące poznanie literatury przedmiotu, oferuje panoramiczny obraz przemian świata Kosteckiego. Autor sprawnie opisuje koleje jego życia na tle burzliwych wypadków politycznych, charakteryzuje jego dokonania publicystyczne, trafnie oddaje znaczenie kulturowe jego twórczości literackiej, kryjącej istotne treści tożsamościowe.
Z recenzji dr. hab. Andrzeja A. Zięby
Przygotowana przez Adama Świątka monografia [… ] nie tylko rzuca światło na konkretną postać historyczną – publicystę, poetę, redaktora i działacza społeczno- politycznego Platona Kosteckiego – lecz także wyznacza nowe horyzonty badawcze w obszarze dziejów Galicji i stosunków polsko-ukraińskich. Monografia pogłębia zrozumienie roli, jaką odegrały podwójne tożsamości w procesie modernizacji narodowej. Opiera się na szerokiej gamie źródeł i literatury, zebranych z zaskakującą dokładnością. Nie ulega wątpliwości, że książka ta stanie się punktem odniesienia dla wielu badaczy zajmujących się biografistyką historyczną.
Z recenzji doc. dr. Mariana Mudrego
Dziedzictwo Renesansu to fascynująca podróż przez wieki, podczas której odkrywamy wpływ włoskiego Renesansu na literaturę i kulturę europejską. Od refleksji na temat Petrarki, przez analizę twórczości Ortensia Landa, Machiavellego i włoskich wątków w polskim Odrodzeniu oraz Baroku, aż po echa renesansowego dziedzictwa w dziełach współczesnych pisarzy: Michele Mariego i Gianniego Celatiego. To zbiór artykułów oddający hołd Profesor Annie Klimkiewicz i jej wkładowi w badanie oraz promowanie arcydzieł literatury i sztuki Renesansu. Książka stanowi nieocenione źródło wiedzy dla badaczy, studentów i wszystkich miłośników literatury pragnących zgłębić tajniki europejskiego dziedzictwa kulturowego.
Zaproponowany temat teatralna rodzina w obu członach tego zestawienia rozumieć należy w sensie umownym. Rodzina to nie tylko grono osób połączonych więzami krwi, ale i krąg ludzi zespolonych racjami oraz motywami zawodowymi (ideowymi, artystycznymi), co w przypadku Modrzejewskiej ma szczególne znaczenie. () Na tym tle pojawia się nader ważne pytanie o to, czy realia, z jakimi się spotykała w tak różnych miejscach, spełniały jej oczekiwania? Czy dawały choćby namiastkę atmosfery rodzinnej? Czy były dla niej satysfakcjonujące, a przynajmniej dające się tolerować, zwłaszcza w kontekście jej własnej hierarchii wartości? () Dochodzi do tego jeszcze jedna trudność, a mianowicie troska samej Modrzejewskiej, a także jej męża, jaki wizerunek własny na użytek jakże różnej publiczności i jakimi sposobami kreować, a dalej jaki wizerunek po sobie pozostawić.
Święty Stanisław, Paweł z Zatora, bp Marcin Szyszkowski, kard. Karol Wojtyła, Władysław Łokietek i Kazimierz Jagiellończyk, Władysław Tetmajer Kaplica Zygmuntowska, kapitularz, kaplica Świętej Trójcy Kielich, kodeksy rękopiśmienne, miniatura ze św. Anną Samotrzeć... Wszystkie te postacie, miejsca, przedmioty mają wspólny mianownik katedrę na Wawelu. To właśnie ona stanowi oś dla wszystkich artykułów. Autorzy prezentują nowe, nieznane dotąd szerszej publiczności ustalenia na temat wybranych aspektów z dziejów katedry i kapituły krakowskiej oraz archiwum kapitulnego.
Współczesna twórczość literacka i życie teatralne wydają się daleko odbiegać od estetyki, programów, ideałów i wartości Młodej Polski. Nierzadko spotykamy się z autorytatywnymi opiniami literaturoznawców czy krytyków, iż sztuka tych czasów jest już dzisiaj martwa. Muzykolog musi oczywiście temu stwierdzeniu gorąco zaprzeczyć. Epoka owa zrodziła bowiem talenty Karłowicza i Szymanowskiego, których muzyka ciągle przemawia żywo do kolejnych pokoleń słuchaczy. Praca Marii Porębskiej przynosi barwny jej opis ukazuje promieniowanie modernistycznej aury w latach międzywojennych, wreszcie zmierzch. Zofia Jachimecka w całym stylu swej postaci i swojej działalności była jej żywym obrazem. W czasach młodości kobieta nowoczesna, wyzwolona, jak mawiano wówczas sawantka, stopniowo coraz bardziej ceniona tłumaczka, pod koniec życia stała się swoistą ikoną czasu fin-de-sicleu w dziejach Krakowa. Rozprawa ożywia i przybliża tę postać. Dzieje się to dzięki warsztatowi historycznemu i pisarskiemu jej autorki. Ów warsztat odznacza się umiejętnością przedstawienia szerokiej panoramy historycznej, kulturowej i socjologicznej, jak i sztuką charakterystyki psychologicznej i środowiskowej głównych postaci, a przy tym wszystkim żywym stylem i prawdziwym talentem literackim.Z recenzji prof. dr. hab. Leszka Polonego
Nowa Huta w latach siedemdziesiątych XX wieku. Życie socjalistycznego miasta to spełniająca wszelkie wymogi pracy doktorskiej książka historyczna, napisana jednakże przyjaznym językiem. To rozległy pejzaż industrialnej dzielnicy okresu gierkowskiego, widziany oczyma jej mieszkańców, pracowników i urzędników, uporządkowany przez autora wedle odpowiednio dobranego klucza metodologicznego. Bogactwo i różnorodność wykorzystanego materiału źródłowego dają czytelnikowi wyobrażenie ogromu wykonanej pracy badawczej.Obszar i populacja, struktura i funkcjonowanie władzy, warunki materialno-bytowe, lokalne obyczaje i formy spędzania czasu wolnego czy wreszcie rola Kościoła katolickiego to zasadnicze, a równocześnie autonomiczne rozdziały rozprawy. Nieszablonowy sposób prowadzenia narracji buduje stopniowo w świadomości odbiorcy wielowymiarowy obraz najmłodszej enklawy Krakowa oraz problemów, z jakimi na co dzień borykali się jej mieszkańcy.Lektura jest szczególnie warta polecenia osobom, które chciałyby poczuć specyficzny zapach pieluch suszonych w hotelu robotniczym, odkryć jakiegoś gwoździa w zakupionym bochenku chleba czy wzruszyć się do łez na widok wykończenia właśnie odebranego nowego mieszkania spółdzielczego. Słowem witajcie w PRL-u!
Publikacja ukazuje Karola Wojtyłę ? najpierw kapłana realizującego odnowę liturgii zaproponowaną przez działający wówczas ruch liturgiczny, a później biskupa, który po zakończeniu Vaticanum II doprowadził do wdrożenia reformy liturgicznej w Kościele krakowskim. Zasadniczym celem publikacji jest odpowiedź na pytanie o stosunek abp. Wojtyły do posoborowej reformy liturgicznej. Czy metropolita krakowski był w pełni oddanym entuzjastą soborowych zmian, czy raczej ostrożnym ich obserwatorem i posłusznym realizatorem?
Kliszczaki, czyli Górale od Łętowni, osiedli pomniejszą kotlinę rzeki Raby poniżej osad Zagórzan. Siedziby ich są na znacznej przestrzeni oddzielone od siedzib Zagórzan wyłomem Raby, a na północ za jej biegiem przeciągnęły się aż do wsi Stróży. Czternaście tylko wsi należy do tego małego rodu, który dla różnicy w stroju przez szyderstwo Kliszczakami bywa nazywany (nosi bowiem w kliszcz ściągłe spodnie), sam siebie nazywa on jednakowoż Góralem, od zachodu graniczy ten ród z Babigórcami, od południa i wschodu z Zagórzanami, na północ z Lachami, bo wszystkie osady poniżej północnej granicy góralszczyzny położone nazywają się Lackiemi osadami, a granice zewnętrzne Górali zdają się odpowiadać historycznym granicom Starej Chrobacyi. Wsie przez Kliszczaków zamieszkałe legły w małej kępie obok siebie otoczone wyniosłemi działami około, a złączone tylko za biegiem rzeki Raby. Wsie te są następujące: Trzebinia, Stróża, Pścim, Więciórka, Więcierza, Zawada, Bogdanówka, Tokarnia, Krzeczonów, Skomielna Czarna, Lubień, Łętownia, Krzeczów, Tęczyn.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
