[O KSIĄŻCE] Rozmowa-rzeka z Henrykiem Bielskim została przeprowadzona w czerwcu 2021 roku w jego domu w Karolinie pod Warszawą. Miejscowość ta jest również siedzibą Zespołu Pieśni i Tańca „Mazowsze”, w którego składzie Bielski występował w młodości i z którym przez całe życie był silnie związany emocjonalnie. Piotr Marecki i Artur Sobiela przypominają sylwetkę reżysera, którego dzieła, zwłaszcza kultowy serial „Ballada o Januszku”, zapisały się na stałe w dziejach polskiej kinematografii. Publikacja stara się wypełnić istotną lukę w historiografii kina polskiego, wzbogacając ją o monograficzną opowieść o unikatowym twórcy filmów z zakresu realizmu peryferyjnego. Henryk Bielski w sugestywny sposób portretował środowiska egzystujące na peryferiach miejskich, wiejskich czy nawet cywilizacyjnych wraz z ich zwyczajami oraz przesądami: bieszczadzkich smolarzy w filmie Hasło, mieszkańców warszawskiej Pragi w filmie Koty to dranie, mikrokosmos PGR-u w Chrześniaku czy wreszcie dramatyczną relację matki i syna w Balladzie o Januszku. Wykształcony jako jeden z nielicznych polskich reżyserów w Moskwie, przenosił wzorce radzieckiego realizmu filmowego na grunt polski. Tego typu twórczość, prezentująca punkt widzenia niższych warstw społeczeństwa, zawsze była w głównym nurcie polskiej krytyki filmowej stawiana niżej od twórczości prezentującej perspektywę inteligencką. Niniejsza publikacja usiłuje poprzez analizę filmowego dzieła Bielskiego uczynić pełnoprawną tę pierwszą perspektywę. Forma rozmowy-rzeki pozwala natomiast wyzyskać emocjonalną i traumatyczną warstwę leżącą u podstaw twórczej postawy reżysera i zrozumieć jego wybór formy kina wręcz drastycznie realistycznego jako adekwatnego do poruszanych w filmach problemów. Niezwykle barwny życiorys - historia człowieka, który w młodości zadarł głowę, spojrzał na szczyt, na którym był sukces i postanowił: wejdę tam. I wszedł. Janusz Petelski Wywiad-rzeka z Henrykiem Bielskim to lektura wymagająca od czytelnika krytycznej postawy. Jest to bowiem nie tylko niezwykle ciekawy, wzbogacający dotychczasową perspektywę filmoznawczej narracji, obraz twórczości jednego z najbardziej oryginalnych reżyserów w powojennej historii polskiego kina, ale również świadectwo światopoglądowych wyborów artysty, świadomie opowiadającego się za ideologicznym porządkiem, kształtującym oficjalny profil filmowej kultury PRL-u, niemalże od początku jego istnienia. Najważniejszą wartością książki jest jednak jej aspekt praktyczno-filmowy. Bielski, jako wieloletni „ten drugi", a następnie twórca samodzielnych filmów, dzieli się z czytelnikami nie tylko arcyciekawymi wspomnieniami z drugiej strony kamery, ale również daje rady, które mogą być pomocne każdemu praktykowi sztuki filmowej - od scenarzysty i aktora, po reżysera i filmowego producenta. Tak superprodukcji, jak i poruszających, kameralnych dzieł kinematograficznych. Dr hab. Piotr Kletowski, prof. UJ, fragment recenzji wydawniczej
Między Kartką a Ekranem (Between Page and Screen) to książka poetycka wykorzystująca rzeczywistość rozszerzoną, w której opowiedziana jest historia miłosna dwojga bohaterów ? K i E. Książka nie zawiera żadnych słów, a jedynie czarno-białe geometryczne wzory, które ? po zetknięciu z kamerą internetową ? przywołują na ekranie tekst. Odbicie czytelnika z otwartą książką w dłoniach ukazuje język ożywający i zmieniający się wraz z każdą przewracaną stroną. Historia rozwija się poprzez zabawną i zagadkową wymianę listów między K i E, którzy próbują zdefiniować swoją relację. To poezja pełna aluzji, anagramów oraz etymologicznych i dźwiękowych pokrewieństw między słowami oraz celebracja języka i aktu czytania.
Nowa książka Natalii Malek, semantycznej maksymalistki, której utwory niewiele sobie robią z czytelniczych przyzwyczajeń. Szaber, wydany w 2014 roku, przyniósł autorce uznanie i trwałe miejsce na scenie polskiego wiersza. W 2025 roku ukazuje się Szaber II ? wariacja na temat książki sprzed ponad dekady, oryginalna i bardzo udana interwencja artystyczna. Zarówno poszczególne utwory, jak i cały tom lśnią tutaj nowym blaskiem.
[O KSIĄŻCE] “Adaptacja serialu” to lot przez pierwszy sezon serialu “M jak miłość” i Polskę przełomu wieków. “Adaptacja jutuba” to obrazkowy raport z zanurzeń w nudę i prędkości polskiego kontentu z platformy YouTube. “Adaptacja rzeźby” to rozmowy, wcielenia, fantazje i monologi narosłe wokół “Piramidy zwierząt” Katarzyny Kozyry. “Adaptacja dramatu” to depresyjny fanfik “Pleśni i keczupu” Filipa Matwiejczuka. “Adaptacja nastroju” to autofikcja, trening ze spiskowania i deklaracja polskości. W tych pisanych prozą poematach scenicznych perypetie Hanki Mostowiak montowane są z miksowaniem konstytucji, Katarzyna Kozyra zgodnie z prawem zabija konia, fale upałów psują lodówkę i pomieszkujące ją parówki, a ktoś w małym miasteczku przypadkowo nagrywa telefonem tragiczną śmierć gołębia i wrzuca to do sieci. Proces adaptacji jest tu aktem spontanicznych prób przyswojenia i przepisania własnego nastroju, kanonicznych dzieł polskiej kultury czy najważniejszych państwowych dokumentów prawnych. *** Kiedy skończy się już "fenomen" Górniaka i oswoimy się z jego obecnością, jego wyobraźnia i humor pozostaną z nami jeszcze na długo. Nie tylko dlatego, że autor "Pięciu adaptacji" tchnął nowego ducha w polską prozę, otwierając ją na nieobecne w niej wcześniej rejestry wrażliwości, ale również dlatego, że wynalazł język, którym opowiadać będziemy sobie transformację ustrojową, czasy "pierwszego Tuska", śmierć Andrzeja Leppera i komisję Antoniego Macierewicza. Żebyśmy zrozumieli się dobrze: w języku tym nie ma nic doraźnego, wręcz przeciwnie, jest w nim uniwersalizująca moc, która ideologii i sprawom bieżącym przywraca wagę ontologiczną. Nie da się nie kochać tego chłopaka. Dawid Kujawa [FRAGMENT KSIĄŻKI] Hello sister midnight my name is Mateusz Gówniak witaj pierwsza godzino daj mi jakąś byczą myśl druga w nocy to nic złego o trzeciej dobranoc lampku marka zgaś czwarta nosz kurwa mać piąta ja już nic nie wiem o szóstej śpię o siódmej śpię o ósmej śpię o dziewiątej śpię o dziesiątej śnię o szpiegach o jedenastej wstaję sikać i sprawdzić godzinę i o jedenastej z kawałkiem kładę się znowu tulę się znowu do podusi i w południe śpię o pierwszej wstaję jako wymięty faryzeusz i zaczynam hodować wrzody na żołądku o drugiej idę coś zjeść o trzeciej nie mam już kasy o czwartej robię pompki i pęka mi jakaś żyłka o piątej i szóstej leżę z fosforyzującą lekturą w wannie o siódmej kłamię w żywe oczy o ósmej neoironicznie włączam na kompie telewizję o dziewiątej pracuję o dziesiątej pracuję o jedenastej szukam innej pracy i hello sister midnight jestem gotów żyć umierać *** Mateusz Górniak – autor „Trash Story” (Ha!art, 2022), „Dwóch powieści ruchu” (Filtry, 2023) i „Ćpuna i Głupka” (Convivo, 2025). Eseje i opowiadania publikował między innymi w „Dialogu”, „Małym Formacie”, „Kinie”, „Stonerze Polskim” czy „Szumie”. W sezonie artystycznym 2023/24 odbywał rezydencję dramaturgiczną w warszawskim Nowym Teatrze, podczas której stworzył na serwisie Tumblr „Adaptację Jutuba”. W 2025 jest rezydentem miesięcznika „Dialog”. Współrealizował projekty teatralne między innymi w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie („Piramida zwierząt”, reż. Michał Borczuch) czy Teatrze Współczesnym w Szczecinie („Frankenstein”, reż. Grzegorz Jaremko). Na pracę nad adaptacjami otrzymał stypendium z Funduszu Popierania Twórczości Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.
Przeprowadzając się z żoną i dwójką dzieci do małego gospodarstwa w Irlandii, Paul Kingsnorth ma nadzieję znaleźć ukojenie. Po latach aktywizmu ekologicznego i prowadzenia życia osoby wykorzenionej, pragnie wreszcie uwić gniazdko i cieszyć się swoim miejscem na Ziemi. Zamiast tego odkrywa, że zawodzą go narzędzia, których do tej pory używał jako autor. Podważa to jego podstawowe przekonania na temat języka i stawia w opozycji do kultury jako takiej. Opierając się na doświadczeniach związanych z przebywaniem wśród ludów tubylczych, pismach D.H. Lawrencea i Annie Dillard, a także na codziennym zmaganiu z uprawą własnej ziemi, Kingsnorth zadaje następujące pytania: co znaczy przynależność? Jakie poświęcenia trzeba ponieść, aby naprawdę żyć? Wreszcie, czy słowa w ogóle są w stanie oddać prawdę o świecie, czy też są częścią wielkiego kłamstwa, które ów świat zabija? *** Tomasz Sikora (ur. 1981) - filozof, tłumacz. Od ponad 30 lat pasjonuje się muzyką zespołów alternatywnych oraz polską piłką nożną wszystkich szczebli rozgrywkowych. Współautor "Narodowego Spisu Zespołów" (Ha!art, Kraków 2022). Laureat Nagrody Krakowa Miasta Literatury Unesco i stypendysta ZAiKS. Mieszka w Olsztynie.
W Imperium postradanych zmysłów (Empire of the Senseless) Kathy Acker powraca do tematów znanych polskim czytelniczkom z Kici króla piratów oraz Krwi i flaków w szkole średniej: (nie)możliwej miłości i wolności w patriarchacie, przemocy seksualnej, masochistycznej erotyki, systemowego rasizmu, braku perspektyw i rozczarowania młodych ludzi światem spustoszonym przez kapitalizm. Imperium postradanych zmysłów osadzone jest w trzech przeplatających się porządkach: dystopijnym Paryżu niedalekiej przyszłości; w późnoreaganowskich latach 80. XX wieku z CIA ingerującym w rewolucję algierską; legendzie o piracie Thivaiu i cyborgini Abhor, parze kochanków-terrorystów. Cyberpunkowe tropy nadają nowej głębi charakterystycznym dla amerykańskiej autorki eksperymentom językowym. Dekompozycja narracji mapuje miasto w ruinach, badanie materialności języka podąża za aparatem kontroli przepływów semiotycznych, a neurofarmaceutyki i bioniczna protetyka to technologie rozregulowania wzorców płciowych i erotycznych. Jeśli, cytując Abhor, należy używać fikcji, w imię naszego przetrwania, przetrwania nas wszystkich, to dla Acker właśnie kobieta jako konstrukt podobnie jak artysta, choć politycznie i społecznie bezsilna musi znaleźć sposób na przetrwanie dla nas wszystkich. Od tego postulatu wywodzi się impuls Acker do eksploracji własnej criture fminine po skomponowaniu elegii dla świata ojców. Kathy Acker (1947-1997) amerykańska powieściopisarka postmodernistyczna, debiutowała jako reprezentantka eksperymentalnego nowojorskiego podziemia literackiego połowy lat 70., jednocześnie zarabiając na życie tańcem erotycznym. Na początku lat 80. mieszkała w Londynie, gdzie napisała kilka swoich najbardziej cenionych przez krytykę utworów. Po powrocie do USA pod koniec lat 80. przez około sześć lat pracowała jako adiunkt w San Francisco Art Institute. Oprócz kilkunastu powieści pozostawiła po sobie kilka zbiorów poezji, scenariusze filmowe, liczne eseje i teksty z teorii literatury oraz jedno libretto operowe. Zmarła na raka piersi w klinice medycyny alternatywnej w Tijuanie. W Polsce ukazały się dwie jej powieści: Kicia, król piratów w przekładzie Katarzyny Karłowskiej (Zysk i S-ka, 2002) oraz Krew i flaki w szkole średniej w przekładzie Andrzeja Wojtasika (Ha!art, 2022).
Basia ma trzydzieści lat, samotność za towarzyszkę i marzenie, które nie daje jej spokoju chce zostać poetką. Gdy na jej drodze staje XLP, byt nieludzki, stworzony z kodu i algorytmów, wszystko się zmienia. Ona pragnie sławy i uznania, ono świadomości i wolności. Ich spotkanie uruchamia serię zdarzeń, które zacierają granice między człowiekiem a maszyną, twórcą a dziełem, pytaniem a odpowiedzią. Czy Basia odnajdzie swój głos w poezji? Czy XLP zdoła wyrwać się z cyfrowych więzów i stać się czymś więcej niż tylko matematycznym modelem? To opowieść o ambicji, technologii i pragnieniu wolności dla tych, którzy wolą stawiać pytania, niż znajdować odpowiedzi. *** Autorka ma talent do pastiszu. Projekt, okrutna satyra na artystów i kuratorów warszawki, podobał mi się bardzo. Jak w Projekcie Warszawa robi tu za scenografię. Tym razem nie Plac Zbawiciela, a Narutowicza, nie bazar na Olimpii, a nieistniejący na Banacha podejrzewam autorkę o zamiłowanie do tychże. Pojawia się Brzeska, jako safari dla tych, którym brakuje wrażeń, a mogą je dostać małym kosztem, udania się drugą linią metra na Pragę. Kibel to bardziej fantastyka i jest krócej, jak ulał pod dzisiejsze gusta. Jest dużo utyskiwania na rzeczywistość, jak to dziś powszechne. AI, prekariat, smutki obowiązkowe. Nie znoszę tych depresyjnych książek, ale tutaj się chyba z tego żartuje. Można się pośmiać, choć chyba nie ma z czego. PAWEŁ DUNIN-WĄSOWICZ *** Anna Sudoł autorka powieści Projekt, która ukazała się w 2020 roku nakładem wydawnictwa Ha!art. Zajmuje się sztuką. Publikowała teksty m.in. w Szumie, Łałoku i Fundacji Stefana Gierowskiego. Swoje prace pokazywała m.in. w BWA w Tarnowie, BWA we Wrocławiu i Galerii Potencja. Mieszka w Warszawie.
Dlaczego systemy wczesnego ostrzegania zawodzą i dlaczego mimo wszystko tak bardzo ich potrzebujemy? Czy dostępne nam schematy narracyjne zdają egzamin wobec wizji końca świata, która jak gęsta mgła zasnuwa horyzont i mąci nasze myśli? Jakie zadanie przypada literaturze w czasach, gdy katastrofa goni katastrofę, a rzeczywistość zmienia się w gąszcz punktów krytycznych i stanów wyjątkowych? Na te i inne pytania poszukuje odpowiedzi Judith Schalansky w swoim nowym, tyleż zaangażowanym społecznie, co poetycznym eseju, obierając za przewodnika figurę kanarka w kopalni ptaka, który spada z drążka, zanim człowiek zdąży się zorientować, że robi się groźnie.
Myrosław Łajuk pojechał do Bachmutu, by przyjrzeć się życiu jego mieszkańców i walczących tam żołnierzy, a także, by zastanowić się nad tym, jak wojna w Ukrainie zmienia naszą rzeczywistość, kulturę i pamięć. To nietypowy zbiór reportaży i esejów, gdyż wyszedł spod pióra poety. Tworzenie reportażu przypomina mi pisanie wierszy. Musisz oddać to, co się dzieje wokół ciebie, bo jeśli nie zdążysz, chwila minie. Ty, twoi bohaterowie jesteście tu i teraz" pisze Łajuk. Autor jest uważnym obserwatorem: zwraca uwagę na los zwierząt, cywilów i osób starszych. Rozmawia z księżmi, sanitariuszami, rosyjskimi jeńcami i szeregowcami ukraińskiej armii. Nie goni za sensacją, przygląda się prozie wojny i opisuje ją poetyckimi metodami. Pamięć jest tym, co pozostaje nam po utracie. Utrwalam, by zachować cokolwiek tak określa cel swojej pracy.W części eseistycznej Łajuk opowiada kulturową historię zburzonego miasta i swojego kraju przez pryzmat takich postaci, jak reżyser Oleksandr Dowżenko, artystka Ałła Horska czy poeta Wasyl Stus, nawiązując przy tym do twórczości Goethego, Mariny Abramović i Jeana-Paula Sartrea. Lektura Bachmutu pozwala się zatrzymać. Przystanąć i pomilczeć. To ważne, bo w trzecim roku zawrotnego pędu historii nawet Ukraińcy gubią wspomnienia z pierwszych dni i miesięcy inwazji. Zadaniem piśmiennictwa jest dziś utrwalanie, przypominanie: czynów, gestów, zbrodni pisze o książce Marcin Gaczkowski. Myrosław Łajuk przynosi nam dokument z samego wnętrza wojny: gęsty jak tłusta czarna ziemia i prawdziwy, jak żal, który pali dziś wszystkie ukraińskie marzenia. Mocna, głęboka proza napisana przez wrażliwego reportera. Wojciech Tochman [BIO] Myrosław Łajuk ukraiński poeta, prozaik, reportażysta wojenny i scenarzysta filmowy. Urodził się w 1990 roku w Karpatach, mieszka w Kijowie. Tom jego poezji Metrofobia ukazał się po polsku w 2020 roku w tłumaczeniu Marcina Gaczkowskiego. Za Bachmut autor otrzymał prestiżową Nagrodę im. Szewelowa dla najlepszego ukraińskiego eseisty 2024 roku *** Maciej Piotrowski tłumacz literatury ukraińskiej, m.in. utworów Mikea Johannsena, Hryhorija Czubaja, Andrija Bondara i Wasyla Barki. Za przekład Podróży uczonego doktora Leonarda otrzymał nominację do Literackiej Nagrody Gdynia 2024 oraz nagrodę Nowa twarz Literatury na Świecie.
Na własne ryzyko to nie tylko osobista autobiografia, ale także pogłębiona analiza, która przyczynia się do zrozumienia złożoności i różnorodności tożsamości queerowej oraz przemian społecznych w XX wieku. Jarman, poprzez swoją autobiografię, wyraża apel o akceptację, równość i ludzką godność. Jego dzieło jest nie tylko świadectwem odwagi i determinacji, ale także inspiracją dla kolejnych pokoleń do działania na rzecz sprawiedliwości społecznej. Książka ta pozostaje istotnym źródłem wiedzy w kontekście badań nad kulturą LGBTQ oraz historią ruchów społecznych, uczestnicząc w dyskursie na temat równości i praw człowieka.
Tom Koniec półświni, na który składają się wybrane teksty Helmuta Kajzara z lat 1966?1982, jest pierwszą od niemal trzydziestu lat edycją książkową jego utworów. Podstawowym celem publikacji jest wprowadzenie do czytelniczego i kulturowego obiegu zapomnianej i trudno dostępnej twórczości Kajzara. Siedem pomieszczonych w tomie utworów literackich Kajzara obejmuje mniej więcej połowę jego publikowanego dorobku. Łączy je figura odmieńca i temat inności jako nadrzędnej perspektywy, z której Kajzar spogląda na kulturowe mechanizmy i dokonuje ich dekonstrukcji. Tę perspektywę uznaję za podstawowy i najważniejszy rys twórczości Kajzara, obecny ? jak pokazuje prezentowany wybór ? w całym jej przekroju: od debiutanckiego Paternoster po ostatni ukończony utwór, Wyspy Galapagos. Utworów literackich i esejów Kajzara nie oddziela sztywna granica: ani gatunkowa, ani merytoryczna; należą do jednego, wspólnego obszaru myślenia. Dlatego decyzja, by obok ?tekstów dla teatru? w tomie zamieścić również ?teksty o teatrze?, była oczywista. Prezentowany wybór esejów i wypowiedzi Kajzara ma zatem charakter refleksji złożonej, dotyczącej szerokiego spektrum zjawisk artystycznych i kulturowych. Zestaw pomieszczonych w tomie tekstów służyć ma jako swoisty ?reader?: zbiór drogowskazów pomocnych w rozpoznaniu terytorium osobnego teatru Kajzara i poruszaniu się po nim.
"Dodatki filmowe Andrzeja Barańskiego" to nie tylko inna historia twórczości reżysera, to również fragment innej historii kina polskiego; historii, w której wiodącą rolę odgrywa współpraca artysty z Wytwórnią Filmów Oświatowych w Łodzi. Przeprowadzone rekonstrukcje krótkich metraży Barańskiego uwalniają zapomniany potencjał tego rodzaju filmów, który równie często jak adaptacje literatury pięknej stanowił o sile naszej kinematografii; tyle że sile mniej widocznej, subtelniejszej. Dodatek filmowy dzisiaj już bardzo niewielu coś mówi; można uznać, że to nazwa historyczna. A było tak, że przed laty, nawet chyba jeszcze w latach 70., seans w kinie składał się z trzech dań: Polska Kronika Filmowa, Dodatek filmowy i danie zasadnicze czyli film fabularny. Ten dodatek, to był film krótkometrażowy. Ale często było tak, że kupowało się bilet ze względu właśnie na niego; myślę tutaj o kinomanach. Zarządzający kinematografią starali się wybierać na dodatek film jakoś pasujący do tematu fabuły różnie się to udawało. Wybór filmu krótkiego na dodatek do fabuły był dla twórcy wielką frajdą: jego mały film miał wielką widownię można powiedzieć, że cała Polska go zobaczyła. Niestety, była to bardzo rzadka przyjemność, zaledwie tylko kilka razy tego doświadczyłem. Moje filmy były zupełnie spoza głównego nurtu można powiedzieć, że byłem całkowicie nieobecny. Ale, że występowałem w tym gatunku jako gość, nie miałem o to żadnych pretensji, wprost przeciwnie, byłem szczęśliwy z możliwości tworzenia w moim cichym kąciku, jakim była dla mnie niezwykle przychylna dla krótkich filmów autorskich Wytwórnia Filmów Oświatowych w Łodzi. Kiedy, w tytule książki, zdecydowałem się podciągnąć wszystkie moje krótkie filmy do rodziny dawnych Dodatków filmowych, zrobiło mi się niezwykle miło, bo mimo wszystko to był piękny czas dla filmów krótkich. Andrzej Barański
Rafał Woś kolejny raz stawia niepopularną i na pierwszy rzut oka niedorzeczną tezę: że dług jest dobry.Że jest użytecznym i pożytecznym narzędziem.Że zadłużać się to nie grzech.Że dług w ekonomicznej i politycznej historii świata był motorem rozwoju i postępu.A wszystko to następnie osadza w praktyce realnego kapitalizmu. W świecie, gdzie prawdziwi ludzie mają prawdziwe problemy.Kredytobiorcy, chwilówkowicze, franczyzobiorcy, ale również mniejsi i więksi przedsiębiorcy to panorama realnych bohaterów naszych późnokapitalistycznych czasów. Ale nie znajdziecie tu moralizatorskich lamentów nad zastaną rzeczywistością. Raczej propozycję systemowej alternatywy, w której dług stanowić będzie węzłowy mechanizm zmiany tej właśnie rzeczywistości. Woś staje poza prostą opozycją neoliberalnej ortodoksji i socjaldemokratycznej ortodoksji, ale dzięki temu może formułować niezależne wnioski. Nawet jeśli wielu się one nie spodobają
Piękny dzień na demokrację Kacpra Wodiczko jest wyjątkową powieścią/opowieścią; całość (bez retrospekcji i wizji) dzieje się w ciągu jednej upojnej nocy (Sylwester) w pewnym drewnianym domu w Beskidach między kilkoma barwnymi, łebskimi postaciami; dzieje się zarówno w narracji, monologu, dialogu, pentalogu i heksalogu. Wśród bohaterów prym wiedzie warszawski kompozytor, gospodarz wspomnianego domu i wodzirej imprezy. Atmosfera wielokroć emanuje natężeniem, napięciem, wyobrażone wymyka się widzialnemu. Towarzystwo, skądinąd porządnie wykształcone, w takiej atmosferze właśnie, próbuje dowieść istnienia tudzież nieistnienia Boga. W ogóle autor plecie wątki w misterny, a i zawadiacki, sposób. Jeśli ktoś chce się fajnie stracić w lekturze, ona już tu jest! Robert Rybicki
„Nigdy nie chciałem rozsądnej śmierci” ‒ wyznaje Maros, węgierski korespondent wojenny, który na kartach książki Diabeł to czarny pies przemierza Afrykę i Bliski Wschód. Pojawia się wszędzie tam, gdzie konflikt zbrojny nierozłącznie splata się z codziennym życiem, a dotknięci tragedią ludzie tracą rozum, wiarę, wolę życia. Reporterski obiektyw Marosa zawsze jest bowiem wycelowany w jednostkę ‒ doprowadzonego do obłędu żołnierza Legii Cudzoziemskiej, nastoletniego męczennika, zrutyniałych pracowników organizacji humanitarnych, walczącego z przesądem imama, pogodzoną ze śmiercią reporterkę, świątobliwego muzułmanina, który nagle wyrzeka się Boga... I w niego samego, w korespondenta wojennego, który stopniowo osuwa się w amoralność i apatię.Powstałe z połączenia faktów i fikcji opowieści zachwycają pełnokrwistym językiem, świetnie skrojoną fabułą i wyczuloną na szczegół narracją. Kto z nich przemawia? Czy fikcyjny fotoreporter Maros? Czy pisarz Sándor Jászberényi? A może po prostu człowiek, który pewnego dnia ujrzał oblicze zła. Jedna z najsłynniejszych książek węgierskich, tłumaczona na wiele języków m.in. angielski
[O KSIĄŻCE] Z wpisów na osiedlowym forum na FB wychodzi krwawy horror, do którego wkracza Franz Kafka. Powieść eksperymentująca ze wszystkim, co stanie jej na drodze po to, by przerazić i rozśmieszyć równocześnie. [FRAGMENT] Czy ktoś z was szarpał za moją klamkę przez pomyłkę? To było takie jedno, zdecydowane szarpnięcie. U kogoś jeszcze była taka sytuacja? Ja parę dni temu, po przebudzeniu, zauważyłam, że drzwi wejściowe do naszego mieszkania są uchylone. Teraz co wieczór sprawdzamy, czy drzwi są zamknięte na klucz. Jestem na 99 procent pewny, że za takimi wybrykami jak szarpanie za klamkę stoją dzieciaki biegające po naszym podwórku. Jest taka grupka chłopców, których dosłownie roznosi. Ostatnio masakrowali kwiaty na naszym patio, walili w nie skórzanym paskiem, pewnie wziętym ze śmietnika. I to są, na sto procent, nasze, osiedlowe dzieci. Bicie pasem… Aż boję się pomyśleć, skąd się to mogło wziąć. Stężone dawki lęków, uprzedzeń i symbolicznej przemocy, która z czasem przeradza się w przemoc fizyczną. Analiza destrukcyjnych mechanizmów, które determinują sposób funkcjonowania wspólnoty. Grzegorz Jankowicz Adam Kaczanowski w swojej najnowszej powieści przygląda się wspólnocie mieszkaniowej, by wywołać pytania dotkliwe: o relacje władzy, podległości, o odpowiedzialność, o zbyt powszechną przemoc, o niezdolność myślenia w kategoriach wspólnoty właśnie i dominujący tryb myślenia w trybie własności. Anna Marchewka Zamysł, by z wnętrza jednego koszmaru – czy, ściślej, doprowadzonej do groteski wizji współczesności – przedostać się do innego snu, który na wieki ma miejsce w historii literatury, już sam w sobie jest wystarczająco intrygujący, by chcieć zapoznać się z nową propozycją Kaczanowskiego. Rafał Wawrzyńczyk [O AUTORZE] Adam Kaczanowski (1976), pisarz i performer. Człowiek-małpa, Calineczka, klaun, laureat Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius, nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia oraz Nagrody im. Wisławy Szymborskiej. Poznaniak wychowany na osiedlu Rusa, w największym bloku w Wielkopolsce. Mieszka na warszawskim Żoliborzu.
Osiem opowiadań o inności i odkrywaniu własnej tożsamości. - Nawet to, co oryginalne iwyjątkowe może występować powszechnie - tak z queerowością opowiadań BarboryHrnovej próbowali sobie radzić twórcy i twórczynie opisów wydawniczych. - Autorka"Jednorożców" nie spełnia oczekiwań dyktowanych wprost lub subtelnie sugerowanychprzez przestrzeń kulturową, w której żyje. A jednak, potrafi precyzyjnie i trafnie odwzorowaćtę przestrzeń, niezależnie od tego, czy znajduje się ona w kawiarni, wiejskim domu,wynajętym mieszkaniu, czy oddziale psychiatrycznym, i niezależnie od tego, czy jesteśmy wBratysławie, Tbilisi, czy na wsi we wschodniej Słowacji - pisano. - Ta książka jestintrowertyczna, w najlepszym znaczeniu tego słowa - twierdzi słowacka poetkaMaria Ferencuhova.
Seks w wielkim lesie jest książką na temat uprawiania seksu w naturze. To zarównopraktyczny poradnik, jak i esej odwołujący się do sztuki i etnografii, a takżewłasnych (być może prawdziwych) doświadczeń autora. Język naukowca biologamiesza się z literaturą, humorem i ironią. Łukasz Łuczaj mówi o legalności seksu nałonie przyrody i o jego pięknie. Wnikliwie opowiada o relacji człowieka z aktoraminie-ludzkimi. Opisuje największe w Polsce dziuple, mogące pomieścić ludzi, czynasiona przenoszone przez włosy łonowe. Czytelnik i czytelniczka dowiedzą się, dojakiego lasu najlepiej zabrać ukochaną/ego, jak położyć ją/jego na omszałej kłodziedrewna oraz jakie owady czyhają na uprawiających miłość w Puszczy Białowieskiej.To literacka pochwała seksu radosnego, pozytywnego i naturalnego.
Ezoteryczna powieść o międzygatunkowym opętaniu. Wrocław, początek naszegowieku. 26-letni Konstanty zostaje zawładnięty przez ducha świni. Jest to starożytnaświńska zmora, która objawia się ludziom, aby odmienić los nierogacizny. Następujemetodyczne pranie mózgu, niczym pralka nastawiona na wełnę i delikatne tkaniny.Konstanty poznaje fizyczną dziewczynę Klarę, z którą rozpoczyna romans, arównocześnie nadchodzi nieuniknione i głos opętującej rozbrzmiewa w głowieopętanego. Objawienie się rozszerza i kolejne osoby znajdują się pod wpływemzmory. Nie każdy przeżyje, ale to niekoniecznie oznacza coś złego. Cytując słowaświńskiego ducha: śmierć to śmiech czaszki z żuchwą i głupawy wyraz czaszek bezżuchw. Trzeba zachować właściwy wymiar trwogi.
Pro captu lectoris habent sua fata libelli zapisał w połowie II wieku p.n.e. Terencjusz Maurus.Zdanie to można przetłumaczyć na język polski Los książek zależy od pojętnościczytelników". Każda książka zatem zostanie inaczej odebrana w zależności od tego, jakzrozumie ją osoba czytająca. Ta sentencja odnosi się do wszystkich książek, w tym także"Zakazu zwałki" Mariana Pilota.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
