Tom Koniec półświni, na który składają się wybrane teksty Helmuta Kajzara z lat 1966?1982, jest pierwszą od niemal trzydziestu lat edycją książkową jego utworów. Podstawowym celem publikacji jest wprowadzenie do czytelniczego i kulturowego obiegu zapomnianej i trudno dostępnej twórczości Kajzara. Siedem pomieszczonych w tomie utworów literackich Kajzara obejmuje mniej więcej połowę jego publikowanego dorobku. Łączy je figura odmieńca i temat inności jako nadrzędnej perspektywy, z której Kajzar spogląda na kulturowe mechanizmy i dokonuje ich dekonstrukcji. Tę perspektywę uznaję za podstawowy i najważniejszy rys twórczości Kajzara, obecny ? jak pokazuje prezentowany wybór ? w całym jej przekroju: od debiutanckiego Paternoster po ostatni ukończony utwór, Wyspy Galapagos. Utworów literackich i esejów Kajzara nie oddziela sztywna granica: ani gatunkowa, ani merytoryczna; należą do jednego, wspólnego obszaru myślenia. Dlatego decyzja, by obok ?tekstów dla teatru? w tomie zamieścić również ?teksty o teatrze?, była oczywista. Prezentowany wybór esejów i wypowiedzi Kajzara ma zatem charakter refleksji złożonej, dotyczącej szerokiego spektrum zjawisk artystycznych i kulturowych. Zestaw pomieszczonych w tomie tekstów służyć ma jako swoisty ?reader?: zbiór drogowskazów pomocnych w rozpoznaniu terytorium osobnego teatru Kajzara i poruszaniu się po nim.
"Dodatki filmowe Andrzeja Barańskiego" to nie tylko inna historia twórczości reżysera, to również fragment innej historii kina polskiego; historii, w której wiodącą rolę odgrywa współpraca artysty z Wytwórnią Filmów Oświatowych w Łodzi. Przeprowadzone rekonstrukcje krótkich metraży Barańskiego uwalniają zapomniany potencjał tego rodzaju filmów, który równie często jak adaptacje literatury pięknej stanowił o sile naszej kinematografii; tyle że sile mniej widocznej, subtelniejszej. Dodatek filmowy dzisiaj już bardzo niewielu coś mówi; można uznać, że to nazwa historyczna. A było tak, że przed laty, nawet chyba jeszcze w latach 70., seans w kinie składał się z trzech dań: Polska Kronika Filmowa, Dodatek filmowy i danie zasadnicze czyli film fabularny. Ten dodatek, to był film krótkometrażowy. Ale często było tak, że kupowało się bilet ze względu właśnie na niego; myślę tutaj o kinomanach. Zarządzający kinematografią starali się wybierać na dodatek film jakoś pasujący do tematu fabuły różnie się to udawało. Wybór filmu krótkiego na dodatek do fabuły był dla twórcy wielką frajdą: jego mały film miał wielką widownię można powiedzieć, że cała Polska go zobaczyła. Niestety, była to bardzo rzadka przyjemność, zaledwie tylko kilka razy tego doświadczyłem. Moje filmy były zupełnie spoza głównego nurtu można powiedzieć, że byłem całkowicie nieobecny. Ale, że występowałem w tym gatunku jako gość, nie miałem o to żadnych pretensji, wprost przeciwnie, byłem szczęśliwy z możliwości tworzenia w moim cichym kąciku, jakim była dla mnie niezwykle przychylna dla krótkich filmów autorskich Wytwórnia Filmów Oświatowych w Łodzi. Kiedy, w tytule książki, zdecydowałem się podciągnąć wszystkie moje krótkie filmy do rodziny dawnych Dodatków filmowych, zrobiło mi się niezwykle miło, bo mimo wszystko to był piękny czas dla filmów krótkich. Andrzej Barański
„Współczesna natura” to dziennik Dereka Jarmana, obejmujący okres od stycznia 1989 roku do września 1990 roku. Chorujący na AIDS artysta uprawiał w tamtym czasie postmodernistyczny ogród w Prospect Cottage, który do dziś pozostaje jednym najważniejszych i najbardziej osobliwych dzieł jego życia. „Współczesna natura” to zarazem dziennik ogrodniczy, jak i medytacja Jarmana nad własnym życiem, sztuką oraz sytuacją społeczno-polityczną w Wielkiej Brytanii i Europie. W dzienniku znalazło się również miejsce na sprawozdanie z wizyty w Warszawie, którą Jarman odbył przy okazji retrospektywy jego filmów w 1990 roku. *** Poruszający pamiętnik pisany w samotni na końca świata. Kontemplacja ogrodu i obserwacje roślin, ale przede wszystkim posępny namysł nad światem, społecznością queer, jak słone mgły od morza, które zniszczyły wyrosłe w kamieniach kosaćce. Urszula Zajączkowska *** Derek Jarman uważał “Współczesną naturę” za formę „prywatnej mitologii”, którą budował z komentarzy do własnych filmów, wspomnień o doświadczeniach seksualnych i środowisku queerowym oraz z obserwacji na temat roślin uprawianych w Prospect Cottage. Stara rybacka chata była dla chorego na AIDS artysty miejscem schronienia, kontemplowania przyrody i refleksji nad ludzką i nie-ludzką naturą, zapisywanej w dzienniku. Dopełnieniem intymnych notatek był równie osobisty film “Ogród” – symboliczny obraz utraconego raju i gasnącego życia. Małgorzata Radkiewicz Derek Jarman (1942–1994) – brytyjski twórca awangardowy: reżyser filmowy, scenograf malarz, pisarz i ogrodnik; działacz ruchu na rzecz równouprawnienia osób LGBT. Był jednym z pionierów New Queer Cinema i filmowego postmodernizmu. Do jego najpopularniejszych dokonań należą filmy „Caravaggio”, „Sebastian” czy „Edward II". Dziełem jego życia jest również istniejący do dzisiaj postmodernistyczny ogród przy Prospect Cottage w Dungeness. Jarman zmarł w wyniku AIDS w 1994. Ostatnie dzieła, m.in. film „Blue” oraz książkę „Chroma: Księga kolorów”, poświęcił swojemu doświadczeniu życia z wirusem HIV.
Rafał Woś kolejny raz stawia niepopularną i na pierwszy rzut oka niedorzeczną tezę: że dług jest dobry.Że jest użytecznym i pożytecznym narzędziem.Że zadłużać się to nie grzech.Że dług w ekonomicznej i politycznej historii świata był motorem rozwoju i postępu.A wszystko to następnie osadza w praktyce realnego kapitalizmu. W świecie, gdzie prawdziwi ludzie mają prawdziwe problemy.Kredytobiorcy, chwilówkowicze, franczyzobiorcy, ale również mniejsi i więksi przedsiębiorcy to panorama realnych bohaterów naszych późnokapitalistycznych czasów. Ale nie znajdziecie tu moralizatorskich lamentów nad zastaną rzeczywistością. Raczej propozycję systemowej alternatywy, w której dług stanowić będzie węzłowy mechanizm zmiany tej właśnie rzeczywistości. Woś staje poza prostą opozycją neoliberalnej ortodoksji i socjaldemokratycznej ortodoksji, ale dzięki temu może formułować niezależne wnioski. Nawet jeśli wielu się one nie spodobają
Piękny dzień na demokrację Kacpra Wodiczko jest wyjątkową powieścią/opowieścią; całość (bez retrospekcji i wizji) dzieje się w ciągu jednej upojnej nocy (Sylwester) w pewnym drewnianym domu w Beskidach między kilkoma barwnymi, łebskimi postaciami; dzieje się zarówno w narracji, monologu, dialogu, pentalogu i heksalogu. Wśród bohaterów prym wiedzie warszawski kompozytor, gospodarz wspomnianego domu i wodzirej imprezy. Atmosfera wielokroć emanuje natężeniem, napięciem, wyobrażone wymyka się widzialnemu. Towarzystwo, skądinąd porządnie wykształcone, w takiej atmosferze właśnie, próbuje dowieść istnienia tudzież nieistnienia Boga. W ogóle autor plecie wątki w misterny, a i zawadiacki, sposób. Jeśli ktoś chce się fajnie stracić w lekturze, ona już tu jest! Robert Rybicki
„Nigdy nie chciałem rozsądnej śmierci” ‒ wyznaje Maros, węgierski korespondent wojenny, który na kartach książki Diabeł to czarny pies przemierza Afrykę i Bliski Wschód. Pojawia się wszędzie tam, gdzie konflikt zbrojny nierozłącznie splata się z codziennym życiem, a dotknięci tragedią ludzie tracą rozum, wiarę, wolę życia. Reporterski obiektyw Marosa zawsze jest bowiem wycelowany w jednostkę ‒ doprowadzonego do obłędu żołnierza Legii Cudzoziemskiej, nastoletniego męczennika, zrutyniałych pracowników organizacji humanitarnych, walczącego z przesądem imama, pogodzoną ze śmiercią reporterkę, świątobliwego muzułmanina, który nagle wyrzeka się Boga... I w niego samego, w korespondenta wojennego, który stopniowo osuwa się w amoralność i apatię.Powstałe z połączenia faktów i fikcji opowieści zachwycają pełnokrwistym językiem, świetnie skrojoną fabułą i wyczuloną na szczegół narracją. Kto z nich przemawia? Czy fikcyjny fotoreporter Maros? Czy pisarz Sándor Jászberényi? A może po prostu człowiek, który pewnego dnia ujrzał oblicze zła. Jedna z najsłynniejszych książek węgierskich, tłumaczona na wiele języków m.in. angielski
[O KSIĄŻCE] Z wpisów na osiedlowym forum na FB wychodzi krwawy horror, do którego wkracza Franz Kafka. Powieść eksperymentująca ze wszystkim, co stanie jej na drodze po to, by przerazić i rozśmieszyć równocześnie. [FRAGMENT] Czy ktoś z was szarpał za moją klamkę przez pomyłkę? To było takie jedno, zdecydowane szarpnięcie. U kogoś jeszcze była taka sytuacja? Ja parę dni temu, po przebudzeniu, zauważyłam, że drzwi wejściowe do naszego mieszkania są uchylone. Teraz co wieczór sprawdzamy, czy drzwi są zamknięte na klucz. Jestem na 99 procent pewny, że za takimi wybrykami jak szarpanie za klamkę stoją dzieciaki biegające po naszym podwórku. Jest taka grupka chłopców, których dosłownie roznosi. Ostatnio masakrowali kwiaty na naszym patio, walili w nie skórzanym paskiem, pewnie wziętym ze śmietnika. I to są, na sto procent, nasze, osiedlowe dzieci. Bicie pasem… Aż boję się pomyśleć, skąd się to mogło wziąć. Stężone dawki lęków, uprzedzeń i symbolicznej przemocy, która z czasem przeradza się w przemoc fizyczną. Analiza destrukcyjnych mechanizmów, które determinują sposób funkcjonowania wspólnoty. Grzegorz Jankowicz Adam Kaczanowski w swojej najnowszej powieści przygląda się wspólnocie mieszkaniowej, by wywołać pytania dotkliwe: o relacje władzy, podległości, o odpowiedzialność, o zbyt powszechną przemoc, o niezdolność myślenia w kategoriach wspólnoty właśnie i dominujący tryb myślenia w trybie własności. Anna Marchewka Zamysł, by z wnętrza jednego koszmaru – czy, ściślej, doprowadzonej do groteski wizji współczesności – przedostać się do innego snu, który na wieki ma miejsce w historii literatury, już sam w sobie jest wystarczająco intrygujący, by chcieć zapoznać się z nową propozycją Kaczanowskiego. Rafał Wawrzyńczyk [O AUTORZE] Adam Kaczanowski (1976), pisarz i performer. Człowiek-małpa, Calineczka, klaun, laureat Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius, nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia oraz Nagrody im. Wisławy Szymborskiej. Poznaniak wychowany na osiedlu Rusa, w największym bloku w Wielkopolsce. Mieszka na warszawskim Żoliborzu.
Osiem opowiadań o inności i odkrywaniu własnej tożsamości. - Nawet to, co oryginalne iwyjątkowe może występować powszechnie - tak z queerowością opowiadań BarboryHrnovej próbowali sobie radzić twórcy i twórczynie opisów wydawniczych. - Autorka"Jednorożców" nie spełnia oczekiwań dyktowanych wprost lub subtelnie sugerowanychprzez przestrzeń kulturową, w której żyje. A jednak, potrafi precyzyjnie i trafnie odwzorowaćtę przestrzeń, niezależnie od tego, czy znajduje się ona w kawiarni, wiejskim domu,wynajętym mieszkaniu, czy oddziale psychiatrycznym, i niezależnie od tego, czy jesteśmy wBratysławie, Tbilisi, czy na wsi we wschodniej Słowacji - pisano. - Ta książka jestintrowertyczna, w najlepszym znaczeniu tego słowa - twierdzi słowacka poetkaMaria Ferencuhova.
Seks w wielkim lesie jest książką na temat uprawiania seksu w naturze. To zarównopraktyczny poradnik, jak i esej odwołujący się do sztuki i etnografii, a takżewłasnych (być może prawdziwych) doświadczeń autora. Język naukowca biologamiesza się z literaturą, humorem i ironią. Łukasz Łuczaj mówi o legalności seksu nałonie przyrody i o jego pięknie. Wnikliwie opowiada o relacji człowieka z aktoraminie-ludzkimi. Opisuje największe w Polsce dziuple, mogące pomieścić ludzi, czynasiona przenoszone przez włosy łonowe. Czytelnik i czytelniczka dowiedzą się, dojakiego lasu najlepiej zabrać ukochaną/ego, jak położyć ją/jego na omszałej kłodziedrewna oraz jakie owady czyhają na uprawiających miłość w Puszczy Białowieskiej.To literacka pochwała seksu radosnego, pozytywnego i naturalnego.
Ezoteryczna powieść o międzygatunkowym opętaniu. Wrocław, początek naszegowieku. 26-letni Konstanty zostaje zawładnięty przez ducha świni. Jest to starożytnaświńska zmora, która objawia się ludziom, aby odmienić los nierogacizny. Następujemetodyczne pranie mózgu, niczym pralka nastawiona na wełnę i delikatne tkaniny.Konstanty poznaje fizyczną dziewczynę Klarę, z którą rozpoczyna romans, arównocześnie nadchodzi nieuniknione i głos opętującej rozbrzmiewa w głowieopętanego. Objawienie się rozszerza i kolejne osoby znajdują się pod wpływemzmory. Nie każdy przeżyje, ale to niekoniecznie oznacza coś złego. Cytując słowaświńskiego ducha: śmierć to śmiech czaszki z żuchwą i głupawy wyraz czaszek bezżuchw. Trzeba zachować właściwy wymiar trwogi.
Pro captu lectoris habent sua fata libelli zapisał w połowie II wieku p.n.e. Terencjusz Maurus.Zdanie to można przetłumaczyć na język polski Los książek zależy od pojętnościczytelników". Każda książka zatem zostanie inaczej odebrana w zależności od tego, jakzrozumie ją osoba czytająca. Ta sentencja odnosi się do wszystkich książek, w tym także"Zakazu zwałki" Mariana Pilota.
Ona ma lat dwanaście, on – pięćdziesiąt. Ona jest uczennicą, on – jej nauczycielem rysunku. Między nimi rozwija się relacja, z której trudno się później wyplątać. Książka do połknięcia w jeden wieczór, znacznie dłużej potrwa jej przetrawienie. [O AUTORCE] Nicol Hochholczerová (ur. 1999) pochodzi z Rymawskiej Soboty w środkowej Słowacji. Studiuje w Katedrze Grafiki na Wydziale Sztuk Pięknych Akademii Sztuk w Bańskiej Bystrzycy. Jest dwukrotną laureatką nagrody głównej w konkursie Poviedka za opowiadanie Živá voda (2016) oraz Soul Kitchen (2019). “Tego pokoju nie da się zjeść” jest jej debiutem literackim, książka znalazła się w finałowej piątce najważniejszej słowackiej nagrody literackiej Anasoft Litera 2022. Wkrótce ukaże się w przekładzie na język węgierski, czeski i bułgarski.
Autorka Atlasu wysp odległych, prowadzona przez strzępy wyblakłych map, dawno przebrzmiałe pieśni i zamazane drogowskazy, wyrusza w fascynującą podróż, w ramach której przemierzy najodleglejsze epoki, kontynenty i gatunki literackie w przekonaniu, że choć pisanie nie przywraca niczego do życia, to jednak pozwala wszystkiego doświadczyć. Tygrys kaspijski, zaginiona wyspa na Pacyfiku, ekscentryczna encyklopedia w kasztanowym gaju czy NRD-owski Pałac Republiki to tylko niektóre pozycje tytułowego spisu, stanowiącego najlepszy dowód na to, że fenomen utraty jest nie mniej różnorodny niż ogrom rzeczy utraconych, a dzięki połączeniu wyobraźni z rzetelną kwerendą można wypełnić puste miejsca nowymi światami.
Przyjdzie Mordor i nas zje Ziemowita Szczerka to opowieść o polskich plecakowcachwyjeżdżających na Wschód w poszukiwaniu hardkoru i przygody. Głównym celem ichwędrówek jest Ukraina, którą przemierzają pociągami, rozklekotanymi autobusami imarszrutkami, magazynując historie, które sprzedają następnie po odpowiednimpodrasowaniu żądnym podobnych treści rodakom.Przyjdzie Mordor i nas zje jest narracją o odrzuceniu i fascynacji, o potrzebie ekstensyfikacjiw osobie Innego tego, czego próbujemy nie zauważać u nas samych. Przedstawiajednocześnie Ukrainę jako przestrzeń wypartego w świadomie prozachodniejmentalności Polaków.Przy tym wszystkim jednak, utwór da się rozpatrywać także jako apologia polskiejruchliwości i ciekawości świata, którą we współczesnej Europie Środkowowschodniej uznaćmożna za coś wyjątkowego.
Nowa, rewolucyjna książka MLB, jednego z najbardziej rozpoznawalnych poetów pokolenia brulionu. Autor wyrównuje rekord Noblistki (nie Tej, Tamtej) w długości przerwy między kolejnymi publikacjami, tym samym ściśle wykonując zalecenie Horacego: "nonumque prematur in annum / membranis intus positis" ("A ukryway do roku dziewiątego w ciszy"). Miłosz Biedrzycki (MLB) - autor książek poetyckich, tłumacz literatury ze słoweńskiego i angielskiego, członek SPP, STL, SUL, SEG i PEN Clubu, laureat nagrody, nosiciel medalu, uczestnik Krakowskiej Szkoły Poezji im. A. Fredry.
Po ciepło przyjętych Cierpieniach młodej Hany z 2018 r., słoweńska poetka Katja Gorecanpowraca do polskich czytelników i czytelniczek książką Pewnej nocy pewne dziewczynygdzieś umierają. Jest to, według słów samej autorki, choreopoemat utwór z pograniczagatunków, łączący w sobie elementy poezji, prozy, eseju, dramatu i teatru tańca.Bohaterkami i narratorkami są kobiety tytułowe dziewczyny oraz ich starsze koleżanki ikrewne zarówno te sprzed stuleci, torturowane i zabijane w procesach czarownic, jak iwspółczesne, doświadczające poronienia, przemocy w rodzinie czy dyskryminacji, częstosystemowej, ale zawsze przeżywanej głęboko osobiście. Głosy kobiet, wychodzące zosobistego doświadczenia, łączą się w książce Gorecan w dialog i współbrzmienie, dającenadzieję na solidarność, wsparcie i siłę w zmaganiach o lepsze, bardziej sprawiedliwerelacje.
Ślina to woda, woda to życie, życie to umysł, umysł to myśl. I od początku, na nowy krąg. „Nie wiem, dlaczego przeszedłem ze starożytnych stóp metrycznych na geopaleontologię, paleobiogeografię”, zauważa Robert Rybicki w swoim najnowszym tomie. A Wy wiecie? A jeśli nie wiecie – to czy się dowiecie? Miłosz Biedrzycki *** Rybie wiersze przypominają mi jakieś wysypisko, w którym czart nogę złamie, ale te nierówności, dziury i wyboje, na które trafiam w trakcie czytania, okazują się w końcu falami, których nie rozpoznałem od razu i które ostatecznie skutkują rytmem niewiarygodnie żywiołowym, mocnym i naturalnym językowo. Przecież my tak gadamy, nie inaczej. I nie zawsze zdajemy sobie sprawę, że wygadujemy poezyje. Jurij Zawadski
Karol Pytanko przybywa do ukraińskiego Berdyczowa z misją zbadania tajemniczej choroby dziesiątkującej trzodę chlewną w tamtejszym post-kołchozie. Na miejscu okazuje się, że miasto zmaga się z plagą dziwnych zniknięć ludzi, zwierząt, przedmiotów, a nawet elementów krajobrazu, zaś Karol mimowolnie zostaje wciągnięty w śledztwo mające je wyjaśnić. Wraz z miejscowymi kompanami - Serhijem, Wołodią i Fomką - mierzą się ze zjawiskami, wobec których rozum zdaje się bezsilny, a naukowe narzędzia poznania całkiem bezużyteczne. Dość powiedzieć, że w trakcie przesłuchań zeznawał będzie włącznik światła, dywan i przewód ścienny, a sublokatorami Karola zostanie trzech granitowych gierojów z socrealistycznego pomnika.
Ziemia Świętokrzyska i Podkarpacie posiadają mnóstwo godnych zobaczenia atrakcji. Możemy tu znaleźć ślady bardzo starego prehistorycznego osadnictwa, liczne kopce, kurhany i miejsca kultu położone na wzgórzach, źródełka o niezwykłych właściwościach uzdrawiających, tajemnicze kamienie i głazy, wspaniałe kościoły, sanktuaria, klasztory, synagogi, cerkwie oraz kapliczki. Zwiedzając te obiekty nie powinniśmy koncentrować się wyłącznie na architekturze i krajobrazach, ale również otwierać się na subtelne oddziaływania zabytków. Odwiedzając je można odczuć głęboką jedność z siłami Kosmosu, doenergetyzować organizm, jak też uzyskać impulsy do rozwoju duchowego. W książce zawarte są informacje o najważniejszych zabytkach na terenie dwóch wspomnianych województw. Opisane są nie tylko ich dzieje, architektura i dzieła sztuki, ale również niezwykłe energie, które w nich występują. Dowiemy się z niej, jak samodzielnie rozpoznawać miejsca mocy i korzystać z ich radiacji. To unikalny przewodnik, stworzony dla wszystkich zainteresowanych poznawaniem nie tylko pięknych zakątków Polski, ale też spraw tajemniczych i niezwykłych z nimi związanych. Leszek Matela jest znanym publicystą, radiestetą i badaczem zjawisk nieznanych, autorem 61 książek i kilkuset artykułów.
Oto Bob albo mężczyzna na łodzi. Bob łowi ryby. O Bobie opowiada Bob syn Boba. Syn Boba także ma syna, na którego wołają Bob. Bob ten najstarszy - mieszka na rzece. Rzeka jest błotnista. Ale Bob widzi w rzece tak jak ryby. Bo Bob zjada rybie oczy. Żeby zobaczyć. Żeby złowić tę jedną rybę. Bob albo mężczyzna na łodzi jest prawdziwie awangardowym tekstem, w którym - co jest odświeżające brak najmniejszego śladu pretensjonalności lub ironii. Oto zaklęcie w najczystszej postaci, oto mit. To zaprawdę: modlitwa. Paste Magazine Jednym z największych darów, jaki może nam przekazać tekst literacki jest to, że może on odświeżyć nasz język. W powieści Bob albo mężczyzna na łodzi Petera Markusa język nie tylko zostaje odświeżony, ale całkowicie przebudowany. The Brooklyn Rail
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
