[...] mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi [...] – zachęcał Janusz Korczak. Proces uczenia się małego dziecka, w tym również dziecka o specjalnych potrzebach edukacyjnych, polega na dążeniu do wiedzy, rozwijaniu umiejętności i gromadzeniu doświadczeń. Każde dziecko musi mieć określone miejsce w społeczeństwie, swoje prawa i obowiązki, w tym prawo do rozwoju, który dorośli powinni wspomagać.
Chcąc zaspokoić potrzeby i spełnić oczekiwania zarówno dziecka, jak i środowiska, autorki zgromadziły materiały, które mogą być pomocne dla nauczycieli, terapeutów i rodziców podczas prowadzenia zajęć terapeutycznych o charakterze ogólnorozwojowym, stymulacyjnym, korekcyjnym lub kompensacyjnym. Opracowanie obejmuje szeroko pojętą pracę terapeutyczną z dziećmi w wieku przedszkolnym.
W okresie dzieciństwa 5% dzieci doświadcza trudności z płynnym i swobodnym wypowiadaniem się. U większości to mija (przyjmuje się, że w trzech przypadkach na cztery) , jednak jedno dziecko z tej czwórki, o ile nie podejmiemy odpowiednich działań, może wejść z tym problemem w dorosłe życie.
Pod wpływem licznych spotkań z rodzicami swoich pacjentów oraz efektu wieloletniej pracy terapeutycznej Anna Szerszeńska postanowiła napisać w założeniu bardzo krótki poradnik. Stara się w nim odpowiedzieć na pytania, które zadają sobie zaniepokojeni i często przerażeni rodzice. Autorka przedstawia w nim swój punkt widzenia, który opiera się nie tylko na wieloletniej pracy terapeutycznej, lecz również na najnowszych doniesieniach dotyczących metod wczesnego postępowania terapeutycznego z małymi dziećmi.
W prezentowanej publikacji Autorka podpowiada, jakie kroki należy podjąć, aby nie dopuścić do rozwoju zaburzenia mowy. Wieloletnia praca zarówno z jąkającymi się dziećmi i ich rodzinami, jak i z osobami dorosłymi oraz zdobyte w ten sposób doświadczenie i wiedza każą jej myśleć, że wczesna interwencja terapeutyczna to najlepsza droga, aby nie tylko zastąpić jąkanie dziecka płynną mową, ale również nie dopuścić do rozwinięcia się jego dorosłej postaci, z towarzyszącymi mu częstokroć lękiem przed mówieniem, unikaniem mówienia i zaburzonym poczuciem własnej wartości.
Książka Jąkanie to nie wyrok może pomóc rodzicom w odpowiedzi na nurtujące ich pytania dotyczące tego, co należy robić, a także czego absolutnie nie wolno, aby nie dopuścić do rozwoju zaburzenia mowy.
W codziennym zabieganiu, gdy na wszystko mamy niewiele czasu, polecany poradnik podpowiada w prosty sposób, jak poradzić sobie z problemem, który dotknął nasze dziecko.
Start edukacyjny to początek poznawania siebie i świata, warunkujący jakość życia indywidualnego i wspólnotowego. Tom 8 serii Edukacja małego dziecka, zatytułowany Przedszkole – przemiany instytucji i jej funkcji, w całości został poświęcony zagadnieniom związanym z wychowaniem przedszkolnym. Okres wychowania przedszkolnego ma bez wątpienia strategiczne znaczenie dla prawidłowego rozwoju dziecka. Jest to związane przede wszystkim z tym, że wszelkie wysiłki zmierzające do wyrównywania szans mają sens wówczas, gdy podejmowane są w najwcześniejszych latach rozwoju, a więc w wieku 2–6 lat. Tylko w tym momencie istnieje możliwość, aby został przerwany błędny łańcuch reprodukcji kulturowej z udziałem szkoły.
Prezentowany tom obejmuje dwa główne zakresy tematyczne, ujęte w czterech częściach i odnoszące się po pierwsze – do przedszkola jako instytucji, w tym m.in. jej organizacji, warunków i kadry, a po drugie – do kompetencji związanych z jakościowym wymiarem przedszkolnej edukacji, w tym kompetencji nauczycieli-wychowawców oraz kompetencji dzieci.
Część pierwsza nosi tytuł Przedszkole i nauczyciel-wychowawca w sytuacji zmiany. Rola nauczyciela – w opozycji do ról formalnych, związanych z reprezentowaniem określonej instytucji czy byciem funkcjonariuszem, ekspertem, specjalistą – oznacza koncentrację na wypełnianej przez niego misji. Przede wszystkim zwraca się uwagę na wybierane przez niego określone wartości, ma on być inspiratorem wspomagającym rozwój dziecka. Zmiany społeczne i kulturowe przyczyniają się do coraz to nowych oczekiwań stawianych przed pedagogami. Nauczycielom wychowania przedszkolnego dane zostało niedawno nowe zadanie w postaci przeprowadzenia diagnozy gotowości do podjęcia nauki w szkole w okresie poprzedzającym rok szkolny, w którym możliwe będzie rozpoczęcie przez dziecko nauki w niższych klasach szkoły podstawowej.
Kolejna część została zatytułowana Metody i formy pracy w przedszkolu – nowe możliwości edukacyjne tradycyjnych rozwiązań. Jak wiemy, w XXI wieku, w czasie, kiedy w wąskich dziedzinach naukowych badacze wiedzą coraz więcej o otaczającym nas świecie, konieczne jest odejście od rozumienia edukacji jako procesu przekazywania wiedzy na rzecz postrzegania dziecka z jego naturalną potrzebą indywidualnego rozwoju, ciekawością świata, aby mogło się ono stawać wyjątkową, silną jednostką, znającą siebie i potrafiącą działać w zespole. Nauczyciel pracujący w przedszkolu – oprócz licznych kompetencji – powinien mieć odpowiedni zasób wiedzy metodycznej.
Sztuka i twórczość w życiu małego dziecka to tytuł kolejnej części tomu. Sztuka w edukacji ujmowana jest nie tylko jako „[…] zwierciadło życia, lecz również jako instrument kształcenia człowieka, jako podręcznik ży- cia”, sztuka
[…] wzbogaca wizje i sposoby życia, wiedzę człowieka o sobie samym (samowiedzę), a dzięki doświadczeniu łączącemu doznania (przeżycia) i działania estetyczne (artystyczne) kształtuje nasze własne człowieczeństwo.
Kontakt ze sztuką jest ważnym elementem ludzkiej egzystencji.
Przez sztukę i w sztuce ludzie tworzą swój własny świat kształtów i barw, dźwięków i słów, zdarzeń i problemów, przeżyć i wzruszeń, doznań osobistych i wspólnych. W sztuce realizuje się samodzielność ludzkiego istnienia. Człowiek
[…] zdolny jest kształtować swoje własne życie, budować siebie samego, a w tym procesie autokreacji pomocą może okazać się sztuka, wyraz i obraz człowieczeństwa.
Seria ośmiu tomów. Edukacja małego dziecka!
Przy zakupie całej serii wydawniczej promocyjna cena: 220,00 zł !
KUPUJĄC CAŁĄ SERIĘ WYDAWNICZĄ OSZCZĘDZASZ PONAD 27%:
Od czasu pierwszego wydania tej książki znacznie zmieniły się rola i zasięg oddziaływania muzykoterapii. Obecnie autor pracuje z licznymi oddanymi swej pracy, twórczymi i serdecznymi kolegami z wielu krajów. Świat się zmienia, tak jak i nasza świadomość, idące naprzód życie przynosi nieustannie rozmaite oczekiwania i nowe nadzieje, ale jedno nie zmienia się nigdy: w twórczości muzycznej i w samej muzyce drzemie wielki potencjał uzdrawiający i dający siłę. I to właśnie jest najważniejsze przesłanie tej książki.
Clive Robbins, Uniwersytet w Nowym Jorku
Terapia muzyką w pracy z dziećmi niepełnosprawnymi jest książką niezwykłą zarówno w formie, jak i w treści. Pod względem formalnym układ rozdziałów przeplata się z podziałem na chronologiczne okresy pracy autorów i rozwoju ich idei. Publikacja jest zbiorem refleksji autobiograficznych oraz sprawozdań z działań autorów prowadzonych we wczesnym okresie ewolucji ich wspólnego dzieła [...]. Książka w skondensowanej, klarownej formie prezentuje wszystkie te doświadczenia autorów, poparte studium przypadków bądź opisami sesji zbiorowych [...]. Tekst przesiąknięty jest zrozumieniem dla niepełnosprawności, miłości i szacunkiem dla pacjentów, z którymi terapia w głęboką interakcyjną relację, oraz ukochaniem muzyki. Autorzy wieloaspektowo ujmują znaczenie tego medium dla przybliżenia zewnętrznego świata dzieciom, z którymi pracowali, zwiększenia edukacyjnych możliwości pacjentów, nawiązywania z nimi kontaktu, usprawniania komunikacji, umożliwiania ekspresji emocji oraz po prostu dostarczania im przyjemności [...]. Praca zawiera materiał niezbędny dla każdego muzykoterapeuty, zarówno w sensie poznawczym, jak i praktycznym. Dostarcza gotowych wzorów pracy lub inspiracji do polskich adaptacji opisywanych propozycji. Wnosi ważny wkład w muzykoterapeutyczną edukację i w istotny sposób wypełnia poważne braki na polskim rynku wydawniczym.
dr Ewa Klimas-Kuchtowa, Studia podyplomowe Muzykoterapia, Akademia Muzyczna w Krakowie
Rozprawa Agnieszki Cybal-Michalskiej idealnie trafia w oczekiwania zarówno współczesnych władz resortu nauki i szkolnictwa wyższego, studentów, nauczycieli akademickich, jak i środowiska pracodawców, gdyż wdrażane od kilku lat zmiany w kształceniu młodzieży zostały wyraźnie ukierunkowane na procesy rynkowe. […] Pojęcie kariery przekształca się z wertykalnego na horyzontalne, obejmując swoim społecznym potencjałem i zobowiązaniem zarazem całą populację osób dorosłych wchodzących na rynek pracy. Jak pisze Autorka: „»Ruchoma perspektywa« młodzieży akademickiej w karierze oznacza rozwój jej kariery na drodze osobistego zaangażowania”. Odsłona różnych znaczeń tego fenomenu wprowadza czytelnika w świat wiedzy o istocie kariery w poszczególnych dyscyplinach naukowych.
Niniejsza publikacja jest interdyscyplinarnym i erudycyjnie przygotowanym projektem badawczym, którego wyniki w warstwie teoretycznej i diagnostycznej stają się niezwykle ważne i cenne dla nauk o wychowaniu, w tym szczególnie dla andragogiki i pedagogiki szkoły wyższej. Bogactwo wykorzystanych źródeł wiedzy z nauk społecznych sprawia, że opracowanie ma w części teoretycznej charakter znaczących badań metateoretycznych, syntetyzujących dotychczasową wiedzę. W żadnej z dotychczasowych rozpraw na ten temat nie znajdziemy tak bogatych zasobów analityczno-syntetycznych wiedzy o interesującej badaczkę kategorii pojęciowej, jaką stała się dla niej kariera. Agnieszka Cybal-Michalska dokonała bardzo rzetelnej i interdyscyplinarnie zorientowanej kwerendy literatury, co istotnie wzbogaca naszą wiedzę o powyższym fenomenie.
Książka Dziecko autystyczne. Prawdziwa opowieść o Maciusiu porusza trudny temat autyzmu dziecięcego. Chociaż na rynku wydawniczym jest wiele poradników poświęconych tej problematyce, jednak ich autorzy to najczęściej lekarze, psycholodzy i pedagodzy. Książka Beaty Zawiślak to pozycja szczególna. Jego autorka jest pedagogiem, ale przede wszystkim mamą sześcioletniego chłopca, która towarzyszy dziecku autystycznemu w każdej chwili jego życia, na każdym etapie jego rozwoju, w każdym momencie jego zmagań z chorobą. Autorka jest nie tylko osobą, która aktywnie uczestniczy w terapii dziecka autystycznego, ale także kreuje tę terapię, od kilku lat poszukując różnych możliwości pomocy. W pracy znajdziemy dokładne omówienie przejawów autyzmu oraz opis sytuacji dziecka niepełnosprawnego i jego rodziny (rodziców, rodzeństwa). Autorka wskazuje także sposoby radzenia sobie w tej sytuacji, z uwzględnieniem wielu form terapii. Poruszane w pierwszej części książki kwestie zostały poszerzone o opis doświadczeń i działań podejmowanych przez Autorkę i jej rodzinę, co jest dużym atutem pracy. Książka ta to niezwykle przydatny poradnik, który może służyć rodzinom dzieci autystycznych oraz specjalistom i studentom zainteresowanym autyzmem. Książka składa się z czterech rozdziałów. W pierwszym przedstawia zasady orzekania o niepełnosprawności, a także instytucje zajmujące się problemami osób niepełnosprawnych. W rozdziale drugim omawia zagadnienie autyzmu w aspektach: kontaktów społecznych, języka emocji, rozwoju komunikacji społecznej, integracji zmysłów, napięcia mięśniowego, energii i zachowania dziecka. W kolejnym rozdziale przedstawia problematykę dotyczącą wspomagania dziecka z niepełnosprawnością. Opisuje pracę terapeutyczno-edukacyjną skierowaną do dzieci autystycznych oraz metody stymulacji ich rozwoju psychoruchowego i społecznego. Jednocześnie porusza kwestię pomocy rodzinie w akceptacji niepełnosprawności dziecka. W rozdziale czwartym analizuje wybrany przypadek dziecka autystycznego: zaburzenia w sferze rozwoju psychoruchowego i społecznego, metody wczesnego wspomagania rozwoju, a także dylematy przeżywane przez członków rodziny w procesie pełnej, bezwarunkowej akceptacji niepełnosprawności dziecka. Książkę zamyka podsumowanie rozważań merytorycznych na temat funkcjonowania dziecka autystycznego.
Ojczyzną skautingu jest Anglia. Początkowo był on wojskową organizacyą wywiadowczą młodzieży, powstałą w czasie wojny boerskiej; później rozwinął się za inicyatywą i kierownictwem jenerała Baden-Powella w organizacyę o charakterze wyłącznie wychowawczym. Zachowano zewnętrzną formę wojskową w celu łatwiejszego zrzeszenia młodzieży i w celu wyrobienia karności. Z Anglii przeszedł ten ruch do wszystkich prawie krajów Europy i do Ameryki. W Polsce rozwinął się najpierw w jej południowej części zwanej ""Galicyą"" na gruncie ""Sokoła"". Przy końcu ostatniego dziesiątka lat powstały przy Sokole Macierzy we Lwowie t. zw.""Związki młodzieży sokolej"", z których w roku 1910 zorganizowano pierwsze drużyny skautowe. Popiera je gorliwie Sokół-Macierz, Tow. Naucz. Szk. Wyższ. i Rada Szk. Kraj. Zgodzono się tu na oddanie patronatu nad całą organizacyą skautową gniazdom sokolim pod naczelnem kierownictwem ""Związku"" tych gniazd. W r. 1911 wychodzi pierwszy podręcznik skautowy (""Skauting"" A. Małkowskiego) a od 15/X. tego samego roku zaczyna wychodzić organ urzędowy ""Naczelnictwa skautowego"" p. t. ""Skaut"", ukazujący się z przerwą roczną (1915) po dziś dzień. Młodzież przeważnie szkolna przystąpiła do skautingu z wielkim zapałem i to tak młodzież męska jak i żeńska, ta ostatnia tworząc własne oddzielne drużyny. Również i w zaborze pruskim powstaje ten ruch tłumiony przez zaborców, a w ubiegłym roku przez władze pruskie rozwiązany. W Królestwie Polskiem przed wojną były związki skautowe tajne, obecnie podczas wojny rozwinął się liczebnie, lecz pod względem rzeczywistej wartości przedstawia wiele do życzenia z powodu usunięcia tu i ówdzie na drugi plan momentu wychowawczego a wysuwanie innych mniej pożądanych. Wśród Polonii amerykańskiej zakładają skauting księża i nauczyciele polskich szkół parafialnych pod patronatem ""Pol. Zw. Katol."" i ""Pol. Biura Rady narod.""... więcej znajdziecie w książce... zapraszamy do lektury
Studium pt. ,,Pedagogie katolickich zgromadzeń zakonnych. Historia i współczesność', przygotowane pod redakcją naukową prof. dr hab. Janiny Kostkiewicz jest kontynuacją bardzo ważnej i potrzebnej w Polsce serii dotyczącej wychowania katolickiego realizowanego przez różne podmioty, ze szczególnym uwzględnieniem katolickich zgromadzeń zakonnych.
Zawartość tomu trzeciego stanowi szesnaście odrębnych rozdziałów traktujących o pedagogii żeńskich zgromadzeń zakonnych w Polsce. Wspólną podstawą jest katolicki system wychowania oparty na ideałach chrześcijańskich, a więc na normie miłości Boga i bliźniego oraz odniesieniu eschatologicznym. Tom ten wpisuje się w historię myśli pedagogicznej oraz ukazuje współczesną praktykę wychowania. Tytuł książki wyraźnie określa, że sytuuje się w ramach pedagogiki religii, pedagogiki katolickiej. Studium może – i powinno -zainteresować także osoby nie związane z nurtem chrześcijańskim, bowiem poszczególne rozdziały ukazują interesujące rozwiązania pedagogiczne, które oparte są na konkretnych doświadczeniach z których mogą korzystać wszyscy zainteresowani wychowaniem.
Cechą charakterystyczną trzeciego tomu Pedagogii katolickich zgromadzeń zakonnych jest to, że tworzą go opracowania dotyczące pedagogii zgromadzeń żeńskich, które działają głównie w Małopolsce. Należy z wielkim uznaniem przyjąć podjęty przez p. prof. dr hab. Janiny Kostkiewicz projekt badawczy dotyczący wychowania katolickiego, które jest realizowane przez różne żeńskie zgromadzenia zakonne. Należy podkreślić - jako duży walor naukowy przemyślaną strukturę prezentowanych opracowań. Charakterystyka
pedagogii omawianych zgromadzeń zakonnych rozpoczyna się informacją o założycielu lub założycielce wspólnoty oraz podaniem ogólnej historii zgromadzenia i zrealizowanych dziełach. Omawiając charyzmat zgromadzeń koncentrowano się na ich aktywności pedagogicznej, tak w aspekcie założeń ideowych, jak też w praktyce. Przy czym zazwyczaj ukazywana jest dynamika działalności pedagogicznej - najczęściej wychodząc od ujęcia historycznego - ukazywano socjologiczne elementy działalności edukacyjnej w czasach współczesnych.
Słowa wielkiego uznania należy skierować do prof. dr hab. Janinie Kostkiewicz za bardzo cenny projekt badawczy dotyczący pedagogii katolickich zgromadzeń zakonnych. O powszechnym uznaniu dla tego projektu oraz opracowań zawartych w poszczególnych tomach książki: Pedagogie katolickich zgromadzań, zakonnych. Historia i współczesność świadczy fakt przyznania - za I tom (Wydawnictwo ,,Impuls') głównej nagrody w ogólnopolskim konkursie na najlepszą książkę katolicką roku 2012 oraz bardzo pozytywne opinie znanych pedagogów i czytelników. Tematyką zamieszczoną w poszczególnych tomach zainteresowali się pedagodzy oraz wszyscy którym bliskie są zagadnienia polskiej edukacji.
Przygotowane pod redakcją naukową prof. dr hab. Janiny Kostkiewicz opracowania są niewątpliwie obrazem oryginalnych teorii i koncepcji tkwiących u podstaw pracy pedagogicznej poszczególnych zgromadzeń zakonnych Kościoła katolickiego. Są też wyrazem twórczego wkładu w teorię i praktykę wychowania. Współcześnie - w dobie ogromnego chaosu aksjologicznego w naszym społeczeństwie istnieje autentyczne zapotrzebowanie na wiedzę dotyczącą realizowanych w Polsce często bardzo oryginalnych I cennych systemów pedagogicznych, które zostały wypracowane przez rożne zakony.
Poszczególne opracowania ukazują bardzo interesujące procedury wychowawcze realizowane przez zgromadzenia i są interesującą ofertą pedagogiczną.
Z recenzji dr hab. Romana Jusiaka prof. KUL
Zapraszamy do publikacji prof. dr hab. Janiny Kostkiewicz. To już trzeci tom serii.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint wydania z 1917 r.: CZUWAJ! Sześć gawęd obozowych o typie skautowym
Zasady regulaminu skautowego w życiu domowem:
1. Skaut pragnie, aby jego życie domowe było nacechowane dzielnością, sprężystością i rozumnym ładem. Wiedząc, że najgorszą niewolą jest niewola kaprysu, ujmuje życie swoje domowe w określony regulamin, aby sprężystem i punktualnem wykonaniem pracy obowiązkowej zyskać czas i prawo do pracy nadobowiązkowej i do zabawy.
2. Skaut jest na służbie zawsze — gardzi wolnością swawoli i samowoli, dlatego ogranicza okazywane mu zaufanie chętnem uznaniem władzy rodziców i opiekunów i skrupulatnem poddaniem się ich kontroli i kierownictwu, w których upatruje dla siebie oparcie przeciw własnej słabości i wyraz swojej karności wewnętrznej.
3. Skaut nie chodzi samopas — gdzie tylko może, szuka towarzystwa innych skautów, a w każdem gronie skautowem — szuka zwierzchnika, którego komenda jest mu cennym łącznikiem z całą rodziną skautową i utrzymuje go w nieustannem poczuciu służby.
4. Każdy skaut i każde grono, wspólnie mieszkających skautów (kwatera skautowa), ustala sobie regulaminowo określoną godzinę wstawania, codziennie przez dłuższy okres roku jednakową; określoną godzinę udania się na spoczynek; określoną, zależnie od warunków domowych, godzinę obiadu; do szkoły i ze szkoły udaje się prosto i bez marudzenia, ani straty czasu na uboczne, przypadkowe zajęcia; czas, pozostający do obiadu, w dnie o mniejszej liczbie lekcyi, zużytkowuje na przygotowanie lekcyi; po obiedzie wypoczywa — najlepiej na spacerze — godzinę lub półtorej; zabiera się o określonej godzinie do obowiązkowej pracy i nie zajmuje się niczem innem, dopóki jej nie ukończy.
5. Skaut dba o zdrowie w życiu domowem — dlatego codziennie rano się gimnastykuje, przezwyciężając gnuśność i senność; myje się porządnie; chodzi na spacer; korzysta z okazyi systematycznej gimnastyki; woli raniej wstać, byle nie opóźniać godziny zaśnięcia; odrabia pracę obowiązkową w porę — by mieć niedzielę zupełnie wolną od niej; najchętniej znaczną część dnia niedzielnego spędza za miastem.
6. Skaut, czując się na służbie i kształcąc swą wolę, odmawia sobie przedwczesnej swobody; w niczem nie odstępuje od regulaminu swojego bez pozwolenia rodziców czy opiekunów, względnie komendanta swojej kwatery; opowiada się za każdem wyjściem z domu i zawsze ściśle określa z góry godzinę powrotu, której nigdy nie chybia. Skaut jest punktualny wszędzie i zawsze.
7. Skaut ostrożnie dobiera sobie towarzystwo i jest bardzo wybredny w doborze rozrywek i zabaw.
8. Skaut stara się codziennie być komuś pożytecznym, wstyd mu dnia, w którym tylko sobie służył.
9. Skaut, co wieczór sprawdza pamięcią, czy był w zgodzie ze swoim regulaminem i prowadzi starannie swoją książeczkę szeregowca, w której notuje, co i jak robił i w czem uchybił swoim postanowieniom.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint wydania z 1928 r.: Podstawy etyczne skautingu
Harcerstwo nasze pod względem metod i organizacji bezsprzecznie znacznie poszło naprzód w porównaniu z tem, co było w jego lwowskich początkach. A jednak jakżesz często słyszy się głosy o niskim poziomie harcerskim — harcerzy, jakżesz często wspomina tego ducha, ten nastrój ideowy pracy, jaki był w Harcerstwie w okresie przedwojennym. Różne podaje się powody i przyczyny — i bezsprzecznie, zjawisko to nie jest proste. Do różnych przyczyn niezadawalniającego nas poziomu moralnego, ideowego, jak się zwykło mówić, mniemam, śmiało można dodać jedną — i to nie najmniej ważną: właśnie to, że w dziedzinie pogłębienia ideologji, znacznie mniej zrobiliśmy, niż w dziedzinie metodyki i organizacji. Można nawet zaryzykować twierdzenie, że w dziedzinie ideologji nie potrafiliśmy niczego dodać do prac Małkowskich, Grodyńskich, Kozielewskich, Strumiłłów i innych z początkowego okresu Harcerstwa. A nawet gorzej: bywały okresy, kiedy ta ideologja starych harcerzy była jakby w defensywie przed atakami większego „przystosowania do życia“.
Zaatakować to moje twierdzenie o zastoju w dziedzinie ideologji można od jednej strony — i to bardzo poważnie (proszę o to żyjących dziś „starych“).
Mianowicie: walczono w początkach harcerstwa o to, czy ono ma mieć Prawo i Przyrzeczenie „z Bogiem“ czy „bez Boga“, zdawałoby się, że nawet już po wprowadzeniu do przyrzeczenia obowiązku „służby Bogu“ (do Prawa jednak go nie włączono) kwestja religijności harcerzy i praktyk religijnych pozostawała jakoś skromnie w ukryciu — podczas gdy dziś mamy za sobą szereg uchwał i deklaracyj o chrześcijańskim charakterze Z. H. P., mamy oficjalną opiekę duchowną, cieszymy się poparciem sfer kościelnych, które powołują kapelanów harcerskich, a nawet tworzą osobną komisję dla spraw opieki duchownej nad Z. H. P. Więc może w tej dziedzinie, bardziej szczerego i wyraźnego stosunku do religji poszliśmy naprzód w porównaniu ze „starem Harcerstwem“? Może — dałby Bóg, wydaje mi się jednak, że i pod tym względem prawdziwi harcerze starzy byli głębsi od nas.
Z nami jest gorzej: bardzo często ideologji harcerskiej nie znamy, jakżesz możemy ją rozumieć, pokochać i przejąć się nią na całe życie? Opowiadają, że to, co na ten temat referowałem na kursach związkowych, dla ogółu kandydatów na podharcmistrzów było rewelacją, odkrywało przed nimi niespodziewanie głębokie myśli, zmieniało ich pogląd na Harcerstwo, którego dotychczas, podobno nawet na najlepszych kursach uczono ich uczyć, a nie uczono poznawać, przemyśleć, gruntować, przejmować za najgłębszą treść swego życia, za jego normę i busolę. Znów powiecie: przesadzasz. Znów odpowiem: Daj Boże, że się mylę.
Pracę tę traktuję jako wstępną; przedstawia ona poglądy twórcy skautingu, generała Roberta Baden-Powella, naogół bez uwag krytycznych. Ma to być wstęp i podstawa do rozważania ideologji naszego, polskiego, Harcerstwa i do prac nad jej rozwinięciem i pogłębieniem. Zasady Harcerstwa naszego ujmują: Przyrzeczenie i Prawo Harcerskie (patrz „Rocznik Harcerski“ na r. 1928, str. 14 i n.) oraz uchwały i rezolucje zjazdów harcerskich i konferencyj, zebrane w zeszycie Nr. 2 — 3 „Organizacji Harcerstwa“ (St. i I. Sedlaczkowie, Warszawa 1927). Źródłami do badań nad nią jest literatura harcerska (patrz „Bibljografja Harcerska“, St. Sedlaczek, Warszawa 1927), zwłaszcza zaś roczniki czasopism, szczególnie „Skauta“ lwowskiego i „Harcmistrza“.
Co to jest skauting?
Pełną odpowiedź na to pytanie wyrobi sobie czytelnik dopiero po zapoznaniu się z tekstami zestawionymi w całej tej pracy. Wydaje się jednak celowe już we wstępie podanie kilku najbardziej podstawowych o istocie skautingu wiadomości...
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint wydania z 1922 r.: MYŚLI o kursach w drużynie harcerskiej
Pragnieniem naszem było poruszyć najważniejsze tematy, tyczące się organizowania kursów w drużynie. Mamy nadzieję, że ta praca, aczkolwiek posiada bardzo liczne braki, odda usługę tym, którzy będą z niej korzystali.
Do wydania „kursów“ zniewoliła nas chęć przyjścia z pomocą kierownikom drużyn. Wiemy bowiem, jak trudnem zadaniem jest poprowadzenie kursu, by odpowiedział zamierzonym celom. Dzielimy się zatem zdobytemi w ciągu kilku lat wiadomościami. Pomijamy tu szereg zagadnień, związanych z kursami, których fachowe opracowanie znajdziemy w obfitej literaturze wychowania fizycznego i wojskowego.
Podjętą pracę poświęcamy pamięci dha Heńka Stępkowskiego, w którego śmierci Harcerstwo straciło niestrudzonego instruktora, a my dwaj przyjaciela.
Przy sposobności składamy serdeczne podziękowanie druhom: Stanisławowi Sedlaczkowi i Czesławowi Hoppé, Chmielewskiemu, Stanisławowi Langemu i Kazimierzowi Kindlerowi za łaskawe udzielenie nam cennych rad i wskazówek, które uchroniły nas od niektórych błędów i usterek.
Warszawa?1922?r.
Co to jest skauting?
Pełną odpowiedź na to pytanie wyrobi sobie czytelnik dopiero po zapoznaniu się z tekstami zestawionymi w całej tej pracy. Wydaje się jednak celowe już we wstępie podanie kilku najbardziej podstawowych o istocie skautingu wiadomości...
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint wydania z 1946 r.: SKAUTING I HARCERSTWO
Książka Skauting i harcerstwo. Wybór pism charakteryzujących ruch młodzieży i system wychowawczy ma swoją prawie siedemdziesięcioletnią historię. Powstała w momencie, kiedy Związek Harcerstwa Polskiego liczył prawie 200 tysięcy członków, ale na jednego instruktora przypadało 450 harcerzy, co ograniczało skuteczność harcerskiego wychowania. Straty w przedwojennym korpusie instruktorskim były olbrzymie. W czasie wojny naczelnicy Szarych Szeregów mianowali 68 harcmistrzów, a aż 25 z nich zginęło. Do tego dodać należy fakt, że wielu wybitnych instruktorów pozostało na emigracji. Sprawą kluczową było wyszkolenie nowych kadr instruktorskich. Kamiński postanowił pokazać podstawy metody harcerskiej poprzez teksty Roberta Baden-Powella, wybitnych skautmistrzów francuskich i angielskich oraz Andrzeja Małkowskiego, Eugeniusza Piaseckiego, Adama Ciołkosza i Stanisława Sedlaczka. Jak pisał we „Wstępie”: „Zbiorek niniejszy pragnie być zachętą i pomocą w refleksji na temat skautingu i harcerstwa”. Praca skierowana była do pedagogów i teoretyków wychowania, ale była też doskonałą lekturą dla starszyzny harcerskiej.
Publikacja miała się ukazać w ramach „Biblioteki Tekstów Pedagogicznych” wydawanej przez Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, jednak do tego nie doszło. Możemy się tylko domyślać, że skauting, osoby Baden-Powella i Ciołkosza — wówczas bardzo aktywnego polityka emigracyjnego — były dla ówcześnie rządzących nie do przyjęcia. 15 listopada 1973 roku Kamiński przekazał jedyny chyba zachowany egzemplarz z dedykacją: „Druhowi W. Błażejewskiemu — do jego archiwów”. Kiedy współpracowałem z druhem Wacławem nad wydaniem jego Z dziejów harcerstwa polskiego, w 1983 roku otrzymałem od niego ten maszynopis z nieśmiało wyrażoną nadzieją, że kiedyś uda się go udostępnić czytelnikom.
Po raz drugi książkę przygotowano do druku w 1986 roku. Chciałem ją umieścić w redagowanej przeze mnie serii „Prace Zespołu Historycznego”. Niestety władze harcerskie pod silną presją aparatczyków z Komitetu Centralnego PZPR chciały wyciszyć zainteresowanie historią harcerstwa i uniemożliwiono mi kontynuowanie prac wydawniczych. Maszynopis oddałem do konserwacji i oprawy. Minęło prawie 30 lat.
Wydaje się, że warto dzisiaj wydać tę książkę, dlatego że przybliża ona podstawy skautingu, ale też pokazuje poglądy Kamińskiego na wartości pedagogiczne i wychowawcze skautingu i harcerstwa.
Co to jest skauting?
Pełną odpowiedź na to pytanie wyrobi sobie czytelnik dopiero po zapoznaniu się z tekstami zestawionymi w całej tej pracy. Wydaje się jednak celowe już we wstępie podanie kilku najbardziej podstawowych o istocie skautingu wiadomości... więcej przeczytacie w zakładce Fragment
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint wydania z 1916 r.: SKAUTING i wytyczne kierunki pracy narodowo-wychowawczej
Anglia ojczyzną tego młodego ruchu wychowawczego.
Nazwa »skaut« oznacza w pierwszej linii wywiadowcę wojskowego, a potem równie dobrze oddaje pojęcie: pioniera i zdobywcy nowych widnokręgów na polu: wiedzy, wynalazków, przemysłu i odkryć.
Atrakcya skautingu polega na silnej organizacyi, która ujęła młodzież w posłuszne, karne zastępy i gromadzi ją pod sztandarem szczytnej myśli Chrystusowej, która wypowiedziała wojnę chuciom, zmysłowości, ciemnocie i sobkostwu.
Celem skautingu: wykształcenie młodzieży na dzielnych synów ojczyzny, na obywateli przekładających dobro publiczne nad prywatę, obowiązek nad wygodny sybarytyzm, poświęcenie mienia i życia nad egoizm, zasklepiony w ciasnocie swego rodu lub własnego: ja.
Celem skautingu: otrząśnięcie ludzkości z prochu i pyłu, którym potoki wieków zamuliły i wypaczyły nauki i szkołę humanistyczną, zrzucenie z piersi młodzieży dusznej atmosfery nocnych cieni i zgubnych wyziewów zepsucia, rozlegających się bezkarnie w ciasnych ulicach miast i gniotących jak zmora, piersi młode, spragnione ideału, prawdy i słuszności.
Celem skautingu: utrzymywanie i ciągłe odświeżanie poczucia sprawiedliwości, staranie się o mądre ustawy i słuszne wykonywanie lub tłumaczenie paragrafów.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint wydania z 1917 r.: JAK ZAWIĄZAĆ PRACĘ HARCERSKĄ
Harcerstwo jest to ruch wychowawczy, skierowany ku zwalczaniu egoizmu i niedołęstwa, zaprawianiu młodzieży do służby obywatelskiej, zapomocą rozwoju tężyzny fizycznej, kształcenia charakteru i pogłębiania uczuć narodowych.
Żadna praca społeczna nie będzie miała w sobie trwałości, jeżeli nie oprze się na fundamentach organizacji. Szczególnie w związkach młodzieży kierownicy muszą wiedzieć jak się wziąć do rzeczy i starannie przygotować się przed zawiązaniem pracy, bo inaczej zacznie się psuć i wkrótce ogarnie ją uwiąd starczy.
Brak ludzi, którzyby mogli przyczynić się do rozpowszechnienia ruchu baden-powellowskiego na całej ziemi polskiej, skłania mnie do napisania powyższych wskazówek. Chodzi mi w nich o jasne i zwięzłe zebranie tego, co może ułatwić zawiązanie pracy harcerskiej. I choć mniemam, że każde ujęcie sposobów i form idei harcerstwa może być dobre, jeżeli będzie wytworem i wcieleniem jej zasad, uważam ujednostajnienie działania za wskazane.
Co do treści muszę przedewszystkim zaznaczyć, iż ograniczyłem się do ujęcia jedynie metody pracy „zastępu” harcerskiego, bo dopiero wtedy będzie można mówić o formowaniu drużyn lub jeszcze większych jednostek organizacyjnych, kiedy najdrobniejsze grupki harcerzy potrafią wykazać czynem swą twórczą i pożyteczną działalność.
Zastęp jest podstawową jednostką ćwiczebną w harcach. Stanowi on społeczną grupę 6—12 rówieśników, możliwie zżytych ze sobą i objętych wspólnymi ideałami. W normalnych warunkach zastęp należy do drużyny harcerskiej (kilka zastępów), ale może też istnieć samodzielnie, jeżeli w danym mieście lub wsi znajdzie się dorosły człowiek, któryby zajął się chłopcami, chcącymi zostać harcerzami, a pracy własnej dał metodę i dojrzały kierunek.
Zastępowy bowiem, który jest dowódcą zastępu, jako rówieśnik jego członków nie może sprostać zadaniu wychowawcy i dlatego musi mieć starszego przyjaciela, któryby pomagał mu swoim doświadczeniem.
Ażeby jednak być dobrym harcmistrzem, trzeba być samemu harcerzem. Oficer, nie umiejący gruntownie musztry, nie miałby poważania wśród żołnierzy; a nawet technicy uczą się pracy prostego robotnika, ażeby umieć później poprawiać błędy. Jeżeli więc harcmistrz chce, ażeby chłopcy odnosili się do niego z zaufaniem i poddali się jego rozkazom, musi być im przykładem pod każdym względem.
Widać stąd, że rola harcmistrza jest niezwykle doniosła, a praca, którą podejmuje niełatwa.
Szczególny nacisk należy położyć na „pierwsze kroki”, ponieważ od sposobu zapoczątkowania pracy zależy zwykle jej późniejszy stan. Zaniedbanie i błędy, popełnione na początku, utrwalają się i coraz trudniej je wykorzenić.
Chcąc zapobiec tym błędom oddaję niniejszą książeczkę w ręce tych, którzy „wysłuchają próśb łaknących ich pomocy, błagających poprostu o to, by dać oparcie ich dobrym instynktom, by dać im wskazówki, jak się wyrabiać na dzielne i ofiarne jednostki”.
Niniejsza publikacja to siódmy tom serii wydawniczej Edukacja małego dziecka zainicjowanej przez środowisko pedagogów cieszyńskich. Tom jest poświęcony zagadnieniom rodziny w bardzo szerokim ujęciu teoretycznym i badawczym. Szczególny nacisk poszczególni autorzy położyli na rodzinę współczesną.
Trzeci tom Pedagogii katolickich zgromadzeń zakonnych. Historia i współczesność jest kontynuacją tomów pierwszego i drugiego, ale jest też wyjątkowy z paru względów. Po pierwsze tworzą go głównie pedagogie zgromadzeń żeńskich, po drugie wszystkie opisane zgromadzenia mają swoje domy między innymi w Małopolsce. Po trzecie tom niniejszy powstawał już przy wyraźnej i głębokiej aprobacie dla tego projektu, udzielonej przez wiele środowisk zarówno świeckich, jak i zakonnych, co znacznie ułatwiło pracę.
Niniejszy tom niesie pewne nadzieje na dokonanie w miarę całościowej, chociaż wstępnej rekonstrukcji pedagogicznej spuścizny i roli wychowawczej katolickich zgromadzeń, przynajmniej z terenu Polski. Zamyka on serię i projekt naukowo-wydawniczy. Czy wyczerpany został temat tego dziedzictwa? Z pewnością nie, lecz powstałe tomy pokazują ogromne, niemożliwe do zmierzenia w swych oddziaływaniach społecznych i kulturowych dzieło sprawstwa wychowawczego zgromadzeń zakonnych. Należy dodać, że każde ze zgromadzeń uzyskało jedną szansę zaistnienia w naszej serii, w takim sensie, iż danemu zgromadzeniu poświęcono tylko jeden rozdział.
Problemy alkoholowe w wieku dorastania oraz ich przyczyny. Założenia teoretyczne integralnego programu profilaktyki uzależnienia alkoholowego. Znaczenie komunikacji w profilaktyce uzależnień. Współpraca szkoły i rodziny w realizacji integralnego programu profilaktycznego
,,[...] książka Marioli Jąder porusza ważną problematykę współczesnej edukacji dziecka. Aktualnie zachodzącym przemianom społecznym i edukacyjnym towarzyszy troska o efekty edukacyjne i ich zgodność z warunkami rzeczywistości społecznej i wymaganiami edukacyjnymi. [...] Książka składa się z czterech części. [...] W każdej części, zawierającej przykłady pracy z dziećmi, Autorka przedstawia założenia teoretyczne oraz przykłady praktycznych rozwiązań w pracy z dziećmi z zastosowaniem wybranych metod, technik i form organizacyjnych. Godne podkreślenia jest to, że Mariola Jąder dzieli się z Czytelnikiem wskazówkami i informacjami praktycznymi wynikającymi z własnych doświadczeń, obserwacji i refleksji. [...] Wiedza na temat podjęty przez Autorkę w recenzowanej książce jest potrzebna przede wszystkim nauczycielom, którzy muszą umieć organizować warunki do wspierania rozwoju dziecka. Niniejsza publikacja stanowi dobry przykład dostarczający nauczycielom sposobów stymulowania, inspirowania, pobudzania aktywności dzieci oraz stwarzania możliwości samodzielnego uczenia się. Zamieszczone w książce przykłady zabaw z dziećmi oraz wskazówki metodyczne i organizacyjne ich zastosowania przyczynią się zapewne do kreatywności samych nauczycieli"". Z recenzji dr hab., prof. UP Bożeny Muchackiej
Profesor Wiktor Żłobicki wystąpił z niezwykłą inicjatywą: jako redaktor naukowy przewodzi rzeszy młodych naukowców; razem współtworzą dwutomową publikację (t. 2 w przygotowaniu) zatytułowaną Transgresje w edukacji. Tytułowe transgresje należy rozumieć bardzo szeroko: jako przekraczanie granic, realnych i umownych symbolicznych, psychologicznych, społecznych, materialnych. Tym, co pozwala pokonać bariery, jest edukacja, pojmowana multidyscyplinarnie, jako dziedzina wymagająca kontekstu pedagogicznego, psychologicznego, socjologicznego, a także filozoficznego. Zamiar Autorów niezwykle ambitny, a zakres bezkresny, toteż, jak zaznacza we Wstępie Wiktor Żłobicki, prezentowane czytelnikom obszerne dwa tomy to zaledwie czubek góry lodowej, jedynie zaznaczenie problematyki, ze wszystkimi jej odcieniami i półtonami.
Książka zawiera scenariusze zajęć przeznaczone do pracy z grupą. Scenariusze mogą znaleźć zastosowanie zarówno na zajęciach dydaktycznych, jak i socjoterapeutycznych, czy spotkaniach z grupą wsparcia. Książka stanowi nie tylko źródło pomysłów do pracy z grupą, lecz także poradnik, w jaki sposób pisać własne scenariusze biblioterapeutyczne. Materiał jest przeznaczony do realizacji przez nauczycieli szkół szczebli podstawowych, gimnazjalnych, zawodowych oraz licealnych. Może być wykorzystywany w ramach zajęć dydaktycznych i pozalekcyjnych (np. w świetlicach terapeutycznych).
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
