Książka profesorów Andrzeja Murzyna i Bogusława Śliwerskiego dotyczy słabo eksponowanego w polskiej literaturze komparatystycznej kraju, jakim jest Irlandia. Niewątpliwie monograficzne ujęcie tematu przez autorów oraz połączenie zagadnień ideologii edukacyjnych i tradycji historycznych z nowymi wyzwaniami stojącymi przed oświatą w Irlandii stanowią cenne walory publikacji. Może być ona przyczynkiem do głębszego namysłu nad relacją trwałości i zmienności rozwiązań systemowych, a także nad kształtem polskich rozwiązań stosowanych w polityce oświatowej. [] Monografia będzie pomocna w zrozumieniu specyfiki Zielonej Wyspy, a także kulturowych, społecznych i politycznych procesów, które wpływają na obecnie podejmowane w tym kraju reformy edukacyjne. Może być także wykorzystywana przez nauczycieli akademickich i studentów w procesie dydaktycznym prowadzonym na uczelniach w zakresie pedagogiki porównawczej.Prof. dr hab. Renata Nowakowska-SiutaZależało nam na uzupełnieniu w pedagogice porównawczej i wczesnoszkolnej kartografii idei oraz praktyk edukacyjnych, które służą pogłębieniu wiedzy o wciąż mało znanym kraju. W wydanych w XXI wieku w Polsce monografiach z pedagogiki porównawczej analitycy edukacji na Wyspach Brytyjskich koncentrują się przede wszystkim na Anglii i ewentualnie Walii, natomiast zupełnie pomijają w swoich studiach Irlandię. Za niezbędne uważaliśmy przybliżenie swoistości polityki opiekuńczo-wychowawczej, społecznej i edukacyjnej w tym państwie jako szczególnie bliskiej kulturowo naszemu społeczeństwu. Komparatyści najczęściej koncentrują się n a samych systemach oświatowych oraz ich uwarunkowaniach ustrojowych, politycznych i pedagogicznych, nie dostrzegając konieczności powiązania ich z lokalnym kontekstem. []Ukazując koncepcje i doświadczenia irlandzkie w radzeniu sobie przez polityków i pedagogów z różnorodnością i nierównością w sektorze edukacji początkowej w tym kraju, z podejściem do wzmacniania i korygowania procesów wtórnej socjalizacji, żywimy nadzieję, że zaprezentowane treści będą nie tylko źródłem wiedzy dla polskich pedagogów i nauczycieli o problemach wynikających ze zróżnicowania i wielokulturowości mieszkańców opisywanego kraju, ale także uruchomią projekty oddolnych działań społecznych, kulturalnych i oświatowych z uwzględnieniem przedstawionych zagadnień.
Zapraszamy do nowości wydawniczej Impulsu autorstwa Aleksandry Kobylańskiej pt. Edukacja zdrowotna i dietetyczna w walce z nowotworami a w niej znajdziecie porady, przepisy filozofia diety śródziemnomorskiej, przegląd wybranych chorób nowotworowych (objawy, diagnostyka) i wiele więcej...a co o publikacji pisze w swojej recenzji dr hab. inż. Marek Królikowski, prof. PWCiekawe porady i wskazówki, zbilansowane przepisy przedstawione przez Autorkę to najlepszy i naturalny suplement diety dla naszego ciała i pozytywnego stanu psychicznego. Książka Aleksandry Kobylańskiej porusza wiele aspektów psychologiczno-pedagogiczno-dietetycznych, które z jednej strony przybliżają tematykę związaną z chorobami nowotworowymi, przedstawiając przyczyny ich powstawania, a z drugiej wskazują kierunek, jak zdrowo żyć, jak dobrze czuć się fizycznie i psychicznie, jak wzmacniać swój organizm, odporność przez odpowiednią dietę w świecie pełnym chemii, zanieczyszczeń i przetworzonego jedzenia.
Publikacja Kluczowe zagadnienia tyflopedagogiki i nauk pokrewnych pod redakcją naukową badaczek z Katedry Pedagogiki Specjalnej Wydziału Nauk Pedagogicznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie: prof. Jadwigi Kuczyńskiej Kwapisz, dr hab. Marzeny Dycht, prof. UKSW oraz dr Emilii Śmiechowskiej-Petrovskij zawiera przegląd najnowszych badań i praktyk tyflopedagogicznych, a także rozważania teoretyczne pedagogów i okulistów. Książka może służyć zarówno badaczom zajmującym się pedagogiką specjalną, jak i nauczycielom, wychowawcom, terapeutom, specjalistom z zakresu orientacji przestrzennej i rehabilitacji wzroku oraz studentom, szczególnie pedagogiki i pedagogiki specjalnej.
Marzymy, planujemy, z niepokojem oczekujemy pozytywnego wyniku testu ciążowego, ze wzruszeniem przeżywamy cud narodzin, chuchamy, dmuchamy, kochamy ponad wszystko. Nasze dzieci cudowne, najwspanialsze, wyjątkowe, choć często nie jedyne, lecz kolejne w rodzinie. To bez znaczenia. Każde z nich jest najważniejsze.Pierwsze spojrzenie, pierwsze karmienie, pierwszy uśmiech, pierwszy ząbek, pierwsze kroki, pierwszy upadek, pierwsza infekcja, pierwsza przespana noc. Ile tych pierwszych razy przeżywamy? Bez liku. Z każdym kolejnym dzieckiem od nowa pierwszy raz.I w końcu przychodzi czas, gdy w piaskownicy słyszymy, że Jaś i Helenka idą od września do przedszkola, a ich mama wraca do pracy. A może już od dawna myślimy o tym, by posłać nasze dziecko do przedszkola?Jeśli nasz maluch nie chodził do żłobka, znów czeka nas pierwszy raz, pierwsze poważne rozstanie. Jak to? Mamy oddać nasz największy skarb nieznanym osobom, w obce miejsce, instytucji? Bez wątpienia jest to bardzo trudne doświadczenie, zarówno dla dziecka, jak i dla rodzica.Książka ta skierowana jest do wszystkich rodziców, którzy planują posłać swoje dziecko do przedszkola i chcą to zrobić w sposób świadomy i odpowiedzialny. Nieważne, czy jest to pierwsze, czy kolejne dziecko w rodzinie, czy ma dwa i pół roku, trzy lata lub pięć lat. Każde jest inne i każde z nich przeżyje ten moment inaczej. Jednak bez wątpienia to od nas, dorosłych, zależy, czy i jak dziecko odnajdzie się w nowej sytuacji. A od tego, w jaki sposób będzie przebiegał proces adaptacji, w dużej mierze zależy jego powodzenie w przedszkolu.
The book's concept falls within the stream of search for the educational role of language and construction of the individual capital on an individual based on language. The texts included in this book are both of an empirical and theoretical character. They inspire rumination on the problem of the educational role of language at the theoretical level (premises and constructs) and also at the empirical level (experimental settings and practical strategies transferred to the classroom ethnography and situated in various cultures). Thus, the book has a clear innovative potential not only for researchers but also for reflective educators; it prompts a search for the possibilities of constructing developmental language situations by teachers working with students at different educational stages. [...]The book's merit is that it invites to discourse authors coming from multiple cultures experiencing cultural pluralism. Referring to the ideas of J. S. Bruner, we can affirm that (language) education is a process immersed in culture. Culture shapes the mind and provides us with a peculiar toolbox thanks to which we construct the image of the world and of ourselves. The formation of a specific Joint Involvement Episode (Schaffer's concept), achieved by inviting to cooperation authors immersed in various cultures, has enabled creation of critical space for the discussion on language issues and a recognition of new conceptual categories. [...]
Polecamy kolejny wyjątkowy podręcznik akademicki w ramach serii autorskich podręczników akademickich Pedagogika Nauce i Praktyce pt. Całość i struktura jako kategorie systemowego oglądu edukacjiNiewiele jest w kraju rozpraw z pedagogiki ogólnej, w których autorzy przedstawiają własne podejście systemowe do myśli i edukacji. Profesor Roman Schulz, należący do klasyków polskiej pedagogiki ogólnej, zaskakuje czytelników kolejnymi studiami metateoretycznymi, dzięki którym można spojrzeć na edukację w sposób holistyczny. Jego najnowsza książka stanowi eksplikacyjne poszerzenie oraz pogłębienie o optykę antropologiczną i animalną wcześniejszej pracy poświęconej procesom międzypokoleniowego wychowania młodych ludzi w edusferze pt. Edusfera jako holistyczna kategoria pedagogiki ogólnej. [...]Z recenzji prof. dr. hab. Bogusława ŚliwerskiegoPolecane studium to rozwinięcie, z pretensjami do syntezy, niektórych wcześniejszych idei autora dotyczących przedmiotu pedagogiki ogólnej. Rozważa się w nim potrzebę oraz możliwość zastosowania perspektywy holistycznej (w połączeniu ze strukturalną) w określaniu statusu oraz opisie własności zjawisk edukacyjnych. Realizacja tak zarysowanego planu przyjmuje w książce postać dwuwymiarowej charakterystyki dziedziny edukacji: jako części swych nadsystemów oraz jako odrębnej całości socjokulturowej. Za termin desygnujący całość zjawisk edukacyjnych w społeczeństwie przyjmuje się pojęcie edusfery, na zasadzie analogii z innymi, rodzajowo podobnymi kategoriami współczesnej myśli antropologicznej: biosferą, antroposferą, technosferą, socjosferą, infosferą, paidosferą itp.
Celem książki-wywiadu jest przybliżenie Czytelnikom myśli i poglądów Księdza Profesora Janusza Tarnowskiego, jak również jego propozycji rozwiązywania najważniejszych problemów rozwoju i życia duchowego, głównie dzieci i młodzieży, oraz umożliwienie czerpania z jego doświadczeń i olbrzymiego dorobku. Dla rodziców, nauczycieli i wychowawców może to stanowić zachętę i inspirację do dialogu z młodymi oraz pogłębiania swej wiary. Tytuł książki Być z dziećmi i młodzieżą zaproponowany przez Księdza, ma oddawać jego zbliżenie do młodych przyjaciół, które uwzględnia nie tylko procesy wychowawcze, ale także nawiązywanie kontaktów i więzi międzyosobowych (również wpływ wychowanków na wychowujących), opartych na wzajemnym szacunku, zrozumieniu i dialogu.
Uczniowie mają swoje prawa i obowiązki. Te gwarantuje im zresztą Prawo oświatowe. Co jednak ważne nie ma jednego ustawowego czy określonego w rozporządzeniu ministra ds. edukacji katalogu tychże praw. Dlatego też autor postanowił napisać niniejszą monografię. Ma ona bowiem na celu zebranie w jednej publikacji praw ucznia, które są (lub mają być) powszechnie respektowane w polskich szkołach.Książka opisuje, najpierw, prawne uregulowania praw ucznia, a następnie opisuje i wyjaśnia każde z nich, tłumacząc, jak uczniowie mogą z nich korzystać. Następnie przedstawiony zostaje stan dotychczasowych badań oraz badań własnych w zakresie wiedzy o prawach ucznia wśród uczniów oraz ich przestrzegania przez osoby, które są do tego zobligowane. Temat staje się coraz bardziej aktualny. Uczniowie coraz częściej chcą tego, by ich prawa były przestrzegane (przykładami są facebookowe grupy dotyczące praw ucznia, których członkami są tysiące osób). Książka jest, z tego, co wiem, pierwszym w Polsce opracowaniem monograficznym o prawach ucznia i jako pierwsza wymienia katalog 13 praw, które powinny być każdemu uczniowi zagwarantowane. Książka ma na celu uświadomić jeszcze więcej osób w zakresie przysługujących im praw oraz poszerzyć wiedzę osób zainteresowanych tym tematem.
Publikacja stanowi pogłębione studium socjologiczne, którego celem jest przybliżenie czytelnikom doświadczeń i problemów wielkomiejskiej młodzieży licealnej. Piotr Długosz perfekcyjnie łączy wiedzę teoretyczną z dążeniem do empirycznej weryfikacji formułowanych hipotez oraz dostrzega szersze implikacje uchwyconych zjawisk. Bardzo dobra znajomość zagadnienia, umiejętne wykorzystanie teorii oraz danych zastanych sprawiają, że książka ukazuje ważne aspekty życia młodzieży, którym warto się przyjrzeć, aby zidentyfikować występujące napięcia i trudności. Ze względu na omawianą tematykę książka jest ważnym przyczynkiem do badań nad edukacją i wnosi istotny wkład w badania nad młodzieżą.
Niniejsza praca ma charakter diagnostyczno-poznawczy oraz częściowo weryfikacyjny. Składa się ze wstępu oraz dwóch części.W pierwszej części zatytułowanej Zachowania wolnoczasowe młodzieży konceptualizacja badań własnych autorka analizuje podstawowe zagadnienia związane z problematyką czasu wolnego, eksplikuję pojęcie czasu wolnego w różnych ujęciach. Przedstawia funkcje, jakie pełni czas wolny, oraz na podstawie przeglądu wybranych badań dokonuje analizy sposobów i form spędzania czasu wolnego przez młodzież, ze szczególnym uwzględnieniem formy biernej, do której zaliczyć należy oglądanie telewizji oraz surfowanie w sieci Internet. W prowadzonej analizie odnoszę się także do skutków nadmiernego oglądania telewizji i korzystania z komputera/Internetu w czasie wolnym.Istotnym zagadnieniem poruszanym w tej części jest badanie udziału rodziny w organizacji czasu wolnego młodzieży. Wskazuje tu między innymi na funkcje, jakie pełni względem młodzieży rodzina, pośród których istotne jest przygotowanie do pożytecznego zagospodarowania czasu wolnego. Analizie poddaje także czynniki związane z rodziną, mające istotny wpływ na organizację czasu wolnego młodzieży. Część ta zawiera także założenia metodologiczno-badawcze (cel, przedmiot, problemy i hipotezy badawcze), zastosowane strategie badawcze (metoda, techniki oraz narzędzia badawcze), a także dobór próby oraz schemat organizacji i przebiegu badań.
Nie jest to publikacja naukowa ani też bajka. Trzymacie w dłoniach książkę, która powstała z potrzeby pokazania codzienności osób z autyzmem i niepełnosprawnością intelektualną. Niewielu z nas wie, jak wygląda życie rodziny, gdy w domu pojawia się dziecko z problemami.Mam nadzieję, że ta lektura pomoże dowiedzieć się więcej i zrozumieć zamiast oceniać.- Dla wszystkich o otwartych oczach, sercach i umysłach.- Dla chcących wiedzieć więcej i więcej rozumieć.- Dla tych, którzy być może mają sąsiada z supermocami, a nie zawsze je rozumieją.
Książka Bogusława Śliwerskiego stanowi kolejne potwierdzenie niezwykle wysokiego statusu tego naukowca we współczesnych naukach o edukacji. Stoi pod każdym względem na bardzo wysokim poziomie merytorycznym, posiadając przy tym wszystkie te cechy, które charakteryzują dzieła wybitne: oryginalność idei, swobodę i wartkość narracji, integralność wywodów, odwoływanie się do bogatej i reprezentatywnej literatury przedmiotu, erudycyjność, wreszcie mądrą metanarracyjność. [] Jest przy tym dzieło to wspaniałą i udaną próbą potwierdzenia statusu naukowego pedagogiki jako dyscypliny z istoty swojej interdyscyplinarnej, która pozostając na styku idei i rzeczywistości, krystalizuje wiele problemów teoretycznych i społecznych. Jednocześnie podręcznik ten zawiera bardzo trafną autorefleksję pedagoga nad tożsamością pedagogiki jako nauki i jako praktyki społecznej, przy jednoznacznym opowiedzeniu się za ideą kulturowego krytycyzmu i orientacją na tworzenie lepszego świata. To także tożsamość, której integralną częścią jest rezygnacja z jakiegokolwiek autorytaryzmu i orientacja na rozwój podmiotowości młodych ludzi.
Książka W poszukiwaniu dróg. Refleksje na kanwie relacji mistrz uczeń dedykowana jest profesorowi Mirosławowi Szymańskiemu. Jej powstanie nie wiąże się w zasadzie z wydarzeniem, jubileuszem, rocznicą. Wynika raczej z potrzeby serca chęci okazania wdzięczności Mistrzowi przez wypromowanych przez niego doktorów z Wprowadzenia.
Samoocena stanowi przedmiot zainteresowania badaczy od ponad stu lat. Przez ten czas zyskała pozycję jednej z ważniejszych dyspozycji, która jest istotnym regulatorem zachowania jednostki. Liczne metaanalizy i przeglądy badań pokazują bowiem, że samoocena wyznacza zachowania oraz stanowi predyktor przystosowania i satysfakcji w wielu różnych dziedzinach funkcjonowania od życia zawodowego po relacje z innymi ludźmiAutorka w zaproponowanej publikacji przeprowadziła trzy badania. Pierwsze z nich miało dostarczyć dodatkowych wskazówek dotyczących sposobu reagowania na dostarczoną pomoc przez osoby o różnym poziomie samooceny w warunkach, gdy dostarcza jej niepodobny bądź podobny do biorcy dawca (gdy pomoc może stanowić zagrożenie dla samooceny). Okazuje się bowiem, że wsparcie może nieść ze sobą dwie informacje pozytywną, wskazującą na troskę i opiekuńczość, oraz negatywną, uwypuklającą niższość i zależność jednostki wobec dawcy pomocy. Uwypuklenie słabości i niedostatków biorcy pomocy jest bardziej prawdopodobne wtedy, kiedy wsparcie pochodzi od kogoś podobnego.Drugie i trzecie badanie stanowiło próbę ustalenia, jakie są warunki i mechanizmy, za pośrednictwem których bezpośrednio dostarczana pomoc wpływa na samoocenę. W eksperymentach jako przykład pomocy wykorzystano wsparcie instrumentalne, czyli konkretną wskazówkę, wspomagającą rozwiązanie zadania. Wybór ten podyktowany był dążeniem do uzyskania takiego rodzaju oddziaływania społecznego, które zostanie jednoznacznie zinterpretowane przez wszystkie osoby. Choć zawęziło to w pewnym stopniu możliwość uogólnienia wyników, pozwoliło jednocześnie zobaczyć reakcje osób na taki rodzaj pomocy w szerszej perspektywie.Przeprowadzone badania pozwoliły zatem na określenie wzajemnych relacji między społecznymi a intrapsychicznymi uwarunkowaniami samooceny na przykładzie otrzymanego wsparcia społecznego jako czynnika społecznego oraz poczucia zdolności do działania i radzenia sobie jako czynnika intrapsychicznego. Nie miały one na celu wskazania, które ze źródeł są ważniejsze, ale raczej wyjaśnienie, w jaki sposób mogą one łącznie oddziaływać na poziom samooceny jednostki.
Monografie zwane autorskimi nie zawsze posiadają cechy, które pozwalają traktować je jako spełniające kryteria owej autorskiej sygnatury, jaka zaznacza się w koncepcji rozważań, założeniach teoretyczno-metodologicznych i prowadzonej narracji. Piszący starają się być przezroczyści, oddając przede wszystkim głos innym przywoływanym autorytetom, rzadko wypowiadają wprost własne sądy i unikają deklaracji aksjologicznych. Książka, którą Czytelnik trzyma w rękach, jest zaprzeczeniem takiej postawy, a Piotr Zańko proponuje zestaw autorskich koncepcji, dla których zwornikiem są tytułowe pedagogie oporu w liczbie mnogiej. Książka jest odważnym manifestem, napisanym przez humanistę, dla którego wymiar edukacyjny uwspólnionego obszaru naszych doświadczeń, zwanych życiem z wartościami, ma wprawdzie znaczenie podstawowe, ale dalece niewyczerpujące tego, co Piotr Zańko nazywa formami żywej edukacji, dla których raison d'tre jest społeczny aktywizm i krytyczny namysł nad formą życia, w jakiej przyszło nam bytować. Pedagogie oporu są dlań postawą słabych i uciśnionych, choć nie zawsze wchodzi w rachubę przemoc i przymus, bo niekiedy chodzi po prostu o świadomość, że wypisanie się z aktywnej postawy wobec świata jedynie wzmacnia obecne w niej, w tym wypadku związane z monokulturą neoliberalizmu, trendy.
W pierwszej części niniejszej publikacji zaufanie zaprezentowano jako ostoję życia społecznego, z uwzględnieniem kontekstu teoretycznego, stanowiącego tło i gwarantującego możliwość formułowania poszczególnych definicji terminu. Dokonano eksplikacji zaufania z perspektywy różnych dziedzin nauki, a także odniesiono się do pojęcia etos i podjęto próbę analizy tego zjawiska. Poruszono również problematykę zaufania w wybranych historycznych koncepcjach filozoficznych oraz socjologicznych (między innymi u Emila Durkheima i Anthony'ego Giddensa). Z uwagi na istnienie także psychologicznych fundamentów zaufania nie zabrakło odwołania do klasycznej już teorii rozwoju psychospołecznego jednostki Erika Eriksona oraz do implikacji wczesnej socjalizacji w postaci stylów przywiązania. Szczególne miejsce w pierwszej części zajęła socjologiczna teoria zaufania według Piotra Sztompki. Ponadto przedstawiono w niej deskrypcję kapitału społecznego ze wskazaniem na jego związki z edukacją. Omówiono też zjawisko anomii społecznej jako efektu rozpadu więzi, szczególnie w rodzimym kontekście wypunktowano tu kulturowe źródła niskiego poziomu zaufania Polaków zakorzenione w konflikcie etosów, rozbieżność mentalności i swoistość systemu kulturowego.
Monografie zwane autorskimi nie zawsze posiadają cechy, które pozwalają traktować je jako spełniające kryteria owej autorskiej sygnatury, jaka zaznacza się w koncepcji rozważań, założeniach teoretyczno-metodologicznych i prowadzonej narracji. Piszący starają się być przezroczyści, oddając przede wszystkim głos innym przywoływanym autorytetom, rzadko wypowiadają wprost własne sądy i unikają deklaracji aksjologicznych. Książka, którą Czytelnik trzyma w rękach, jest zaprzeczeniem takiej postawy, a Piotr Zańko proponuje zestaw autorskich koncepcji, dla których zwornikiem są tytułowe pedagogie oporu w liczbie mnogiej. Książka jest odważnym manifestem, napisanym przez humanistę, dla którego wymiar edukacyjny uwspólnionego obszaru naszych doświadczeń, zwanych życiem z wartościami, ma wprawdzie znaczenie podstawowe, ale dalece niewyczerpujące tego, co Piotr Zańko nazywa formami żywej edukacji, dla których raison d'tre jest społeczny aktywizm i krytyczny namysł nad formą życia, w jakiej przyszło nam bytować. Pedagogie oporu są dlań postawą słabych i uciśnionych, choć nie zawsze wchodzi w rachubę przemoc i przymus, bo niekiedy chodzi po prostu o świadomość, że wypisanie się z aktywnej postawy wobec świata jedynie wzmacnia obecne w niej, w tym wypadku związane z monokulturą neoliberalizmu, trendy.
We wspomnieniach każdej i każdego z nas obecna jest szkoła. Utożsamiana z miejscem, ludźmi, doświadczeniami. W obrazach ze szkolnej przeszłości pojawiają się nauczyciele i nauczycielki, koledzy i koleżanki i różne historie z nimi związane. Takie, których wspomnienia wywołują śmiech i radość, ale również te, których chcielibyśmy się pozbyć za wszelką cenęKsiążkę, zatytułowaną Przecież jesteśmy! Homofobiczna przemoc w polskich szkołach narracje gejów i lesbijek, Autorzy poświęcają szczególnemu rodzajowi wspomnień, a sam tytuł zdradza wiele na ich temat. Również jego pierwsza część: Przecież jesteśmy! w zależności od tego, jak wypowiedziana może wyrażać całą paletę uczuć i postaw, może być zatem spokojnym oświadczeniem stanu rzeczy, pełnym determinacji krzykiem, może być zrezygnowanym szeptem. Jakkolwiek by ten zwrot nie wybrzmiał, ma przypominać, że osoby homoseksualne są w naszych szkołach, mają w nich prawo do wyrażania siebie i do opartego na szacunku funkcjonowania. Na publikację złożyły się dwadzieścia dwa wywiady z uczniami i uczennicami, gejami i lesbijkami, których dystynkcją stała się ich nieheteroseksualna orientacja. I gdybyśmy jako społeczeństwo mieli za sobą poważne (chociaż niełatwe) debaty na temat seksualności, praw reprodukcyjnych i obywatelskich, a w szkołach merytoryczny program edukacji seksualnej oraz właściwie przygotowanych do jego prowadzenia nauczycieli i nauczycielki, nasza publikacja miałaby inny charakter... [...]Niniejsza publikacja składa się z sześciu rozdziałów. W pierwszym opisujemy wybrane społeczne i kulturowe uwarunkowania, w których funkcjonuje homoseksualna młodzież, zwracając uwagę na współzależność zjawisk określanych terminami homofobia, heteroseksizm i heteronormatywność oraz szkicując specyficznie polski kontekst. Składa się nań zarówno podejście do kwestii homoseksualności w Polsce i w polskiej szkole, jak i cechy tejże szkoły rzutujące na sytuację osób nieheteroseksualnych. W rozdziale metodologicznym odnosimy się do teoretycznych inspiracji naszych poszukiwań badawczych, brikolażu jako przyjętej strategii interpretacji danych oraz kwestii związanych z realizacją badania. Trzy kolejne rozdziały prezentują zebrany materiał badawczy, który dotyczy kolejno: praktyk wytwarzania heteronormatywnej kultury szkoły, przemocy i prześladowania oraz strategii podejmowanych przez geje i lesbijki w sytuacjach mierzenia się z tymi zjawiskami. W naszej publikacji odnosimy się także do kluczowego dla osób LGBT procesu, jakim jest coming out, doświadczanych przez nich emocji oraz nauczycielskich reakcji na opisywane zjawiska. Końcowy rozdział poświęcony jest dyskusji, w której próbujemy odpowiedzieć na pytanie o przyczyny dziejącego się w szkole zła oraz pokazać drogi jego obejścia.
W monografii zostały ukazane środowiska (rodzina, grupa rówieśnicza i szkoła), w których dziecko zdobywa wiedzę o różnych wartościach, dzięki czemu ubogaca własną osobowość. Przedstawiono najważniejsze zadania opiekunów: udzielanie wsparcia podopiecznemu, stwarzanie warunków rozwoju psychicznego, poznawczego, fizycznego, emocjonalnego i duchowego, kształtowanie zainteresowań, pasji, uczenie kreatywnego myślenia, wzmacnianie poczucia godności własnej wychowanka, ukazywanie możliwości wyborów, tego co jest ważne i cenne. Zaprezentowano niektóre możliwości współdziałania podmiotów w edukacji aksjologicznej, dobrych działań, interesujących doświadczeń.Cel i uzasadnienie podjętego tematuCelem publikacji jest ukazanie niektórych aspektów edukacji aksjologicznej dziecka w środowiskach wychowawczych. Podjęty temat jest ważny z perspektywy społecznej. W okresie intensywnych przemian obyczajowych, technologicznych, kulturalnych oraz politycznych, stanowiących kontekst funkcjonowania oświaty, potrzebna jest dyskusja na temat norm i reguł postępowania, które można przekazywać kolejnym pokoleniom. Młody człowiek powinien nauczyć się spostrzegania tego, co się wokół niego dzieje, umieć dostosować się do zmiennych warunków egzystencji. Warto również kultywować dobre obyczaje i kształtować postawy szacunku wobec innych.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
