Opracowany kwestionariusz diagnozy jest efektem wieloletniej pracy reedukacyjno-terapeutycznej w szkole integracyjnej. Został on skonstruowany w taki sposób, by możliwie jak najdokładniej poznać dziecko oraz wszystkie jego zaburzenia wpływające na niepowodzenia szkolne. W trakcie badania uwzględnia się rodzaj zaburzenia oraz wiek rozwojowy dziecka. Kwestionariusz został skonstruowany w taki sposób, aby można było wykorzystywać jeden egzemplarz zarówno do badań diagnostycznych wstępnych, jak i porównawczych. Tak zestawione informacje są czytelne i przejrzyste. Wgląd w nie daje szybkie rozeznanie w potrzebach i możliwościach dziecka. Aby ułatwić pracę z kwestionariuszem, dołączono do niego narzędzia badawcze, które można wykorzystywać w całości, bądź tylko wybiórczo.
Kwestionariusz diagnozy jest podzielony na 9 części, związanych z konkretnymi zaburzeniami. Każda składa się z podpunktów, które umożliwiają dokładne rozpoznanie problemu. Części kwestionariusza dotyczą najistotniejszych zagadnień koniecznych do właściwego zdiagnozowania zaburzenia przed rozpoczęciem pracy terapeutyczno-reedukacyjnej. Do każdej części zamieszczono szczegółowy instruktaż i odpowiednie narzędzia badawcze.
Poszczególne części kwestionariusza dotyczą: charakterystyki ucznia (zachowanie, koncentracja uwagi, uczciwość, stosunek do pracy i grupy), charakterystyka czynności komunikowania się (aktywność, sposób porozumiewania się, poprawność stylistyczo-gramatyczna, wady wymowy, rozumienie), słuch fonematyczny (analiza i synteza słuchowa + testy fonetyczne), czytanie (znajomość liter, analiza i synteza wzrokowa, technika i tempo czytania, rozumienie czytanego tekstu, błędy), pisanie (znajomość liter, technika, grafia, błędy i sposób pisania), sfera ruchowa (sprawność manualna, lateralizacja), percepcja wzrokowa (analiza rysunków, różnicowanie figur geometrycznych i kolorów, układanie obrazka z części, spostrzeganie podobieństw i różnic na podstawie dwóch obrazków), orientacja (schemat ciała, nazywanie kierunków i stosunków przestrzennych, ciągi zautomatyzowane), procesy myślowe (kojarzenie i pamięć).
Niniejsza książka wpisuje się w nurt aktywnych działań skupionych wokół zagadnień psychologii traumy. Stanowi wyjątek wśród prac poświęconych tej problematyce w tym sensie, że autorzy artykułów podejmują temat traumy nie tylko z perspektywy klinicznej, psychoterapii i neuronauk, ale również z punktu widzenia psychologii rozwoju człowieka i osobowości, a nawet psychologii wychowawczej i społecznej, co pozwala zarysować różnorodną charakterystykę tego zagadnienia oraz wzbogacić istniejący wachlarz strategii profilaktycznych i technik terapeutycznych.Tom Oswojenie traumy. Przegląd zagadnień ma trzyczęściową strukturę. Część pierwsza książki, zatytułowana Doświadczanie traumy wyzwanie dla badaczy i terapeutów, zawiera trzy artykuły. Główny artykuł, wprowadzający, autorstwa Alicji Senejko, pt. Doświadczanie traumy. Wybrane czynniki chroniące i czynniki ryzyka, przedstawia zagadnienia traumy w ujęciu rozwojowym, społecznym i opartym na wiedzy z zakresu neuronauk. Dziedziny te pomagają zrozumieć mechanizmy leżące u podłoża zaburzeń potraumatycznych i rozwoju potraumatycznego opisywane w najnowszych wynikach badań. Autorka próbuje w swojej pracy odpowiedzieć na pytania: Co sprzyja radzeniu sobie z traumą? Jakie czynniki i warunki utrudniają osiągnięcie dobrostanu psychicznego po doświadczeniu PTW oraz ograniczają możliwość potraumatycznego wzrostu i rozwoju? Analizy zawarte w artykule Senejko prowadzi z perspektywy własnego, funkcjonalno-czynnościowego modelu obrony psychologicznej (MFCOP) w zastosowaniu do problematyki traumy, definiując ją w kategoriach zablokowania realizacji najważniejszych czynników motywacyjnych (standardów regulacji) człowieka. Ujęcie to i przytaczane w artykule badania autorka wykorzystuje do zarysowania ważnych, w jej przekonaniu, czynników chroniących i czynników ryzyka w doświadczaniu traumy i radzeniu sobie z nią.
Książka przedstawia doświadczenia terapeutów i ich różne spojrzenia na terapię w mutyzmie wybiórczym. Opisuje formy, techniki i metody pracy z dziećmi z tym zaburzeniem. Autorki wykorzystują zróżnicowane formy terapeutyczne i „szyją terapie na miarę dziecka”, a także podkreślają, że z wielu metod terapeutycznych należy stworzyć tę jedną, „własną” – indywidualną dla konkretnego dziecka z mutyzmem wybiórczym. […] Przedstawiają przypadki dzieci na różnych etapach rozwojowych: dwuletniej dziewczynki uczęszczającej do żłobka, pacjentów w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym oraz chłopca w wieku gimnazjalnym. Ukazanie skali zaburzenia wśród dzieci jest ogromnie ważne dla logopedów, psychologów, pedagogów i rodziców. Mutyzm może bowiem pojawić się niezależnie od wieku dziecka, przeżyć, środowiska i miejsca.
Publikacja prezentuje wiele unikatowych i bardzo ciekawych propozycji oddziaływań, które opierają się na szerokiej literaturze przedmiotu oraz pogłębionych przez analizę rozwiązaniach praktycznych. […] Należy czerpać jak najwięcej z wiedzy i doświadczenia specjalistów prowadzących diagnozę i terapię mutyzmu wybiórczego, którzy reprezentują różne ośrodki terapeutyczne w Polsce, co podkreśla wagę podjętej tutaj problematyki.
Z recenzji dr Moniki Kozery-Wierzchoś
W niniejszej publikacji pragniemy przedstawić specjalistom, nauczycielom, rodzicom oraz wszystkim osobom zainteresowanym problematyką mutyzmu wybiórczego nasze doświadczenia i różne podejścia do tego zaburzenia. Uważamy, że każde dziecko dotknięte mutyzmem – choć zachowuje się podobnie jak inne dzieci niemówiące – wymaga odpowiednio dobranych metod i technik terapeutycznych, działań, które nazywamy „terapią szytą na miarę dziecka”. Należy pamiętać, że brak mowy w różnych sytuacjach społecznych jest tylko jednym z objawów mutyzmu, a jego kluczową przyczyną są zaburzenia lękowe. Ważne, aby w trakcie terapii uwzględnić inne aspekty funkcjonowania dziecka, przepracować z nim umiejętność radzenia sobie z lękiem w różnych sytuacjach, także tych, które nie zawsze są bezpośrednio związane z mówieniem. W książce przedstawiamy doświadczenia terapeutów dotyczące zarówno pracy indywidualnej, jak i grupowej. Dzielimy się również naszymi wątpliwościami i rozważaniami, które często towarzyszą naszej pracy w gabinecie, szkole czy przedszkolu.
Jako pierwszy został opisany przypadek dziecka uczęszczającego do żłobka, chociaż mutyzm wybiórczy diagnozuje się z reguły u starszych dzieci. Autorka pokazuje, że przez działania prewencyjne można nie dopuścić do sytuacji, aby niepokojące zachowania rozwinęły się w późniejszym okresie w mutyzm wybiórczy. Następnie przedstawiono przypadek chłopca w wieku przedszkolnym. Aneta Kiepiela-Koperek śledzi w swoim studium zmiany w zachowaniu dziecka oraz pokazuje korzyści płynące ze współpracy z rodziną i środowiskiem. Nieco odmienny przykład prezentuje Alicja Pilch, opisując swoje doświadczenia terapeutyczne z okresu pracy za granicą. Autorka podkreśla nie tylko rolę współdziałań, lecz także wdrożenie programu terapeutycznego. Odmienną, główną formę pomocy, którą jest terapia grupowa, prezentują Joanna Bala i Jadwiga Miękina-Pindur. Według autorek dobór różnorodnych metod pracy, a także współpraca na linii rodzic – terapeuta – nauczyciel przynoszą znakomite efekty. Katarzyna Szyszka przedstawia moment, w którym mutyzm wybiórczy ujawnia się w okresie dojrzewania. Iwona Młynarska będąca nauczycielką nauczania wczesnoszkolnego pomaga dziecku wspólnie z zaangażowaniem klasy. Natomiast opowieść Sylwii Szczęśniak ukazuje postępy syna przy wsparciu wychowawcy i terapeuty na odległość.
Jako ostatnia swoje doświadczenia opisuje Klaudia Giese-Szczap, która zwraca uwagę na fakt, jak istotna jest cierpliwość w pracy terapeutycznej – to równocześnie autorka bajki pomagajki. Optymistyczna historia Marysi i jej niecodziennego spotkania może być doskonałym punktem wyjścia do rozmowy o mutyzmie wybiórczym.
Bajka terapeutyczna, która została napisana przez jedną z współautorek (psychologa klinicznego) i przedstawiona na końcu publikacji, może pomóc dziecku z mutyzmem w zrozumieniu swoich trudności i ograniczeń oraz podjęciu kroków w kierunku zmian na lepsze.
Autorki
Książka jest przeznaczona dla szerokiego kręgu odbiorców. Przyda się parom przygotowującym się do zawarcia związku małżeńskiego, a co za tym idzie do wesela. Ułatwi pracę nauczycielom tańca i tancerzom, a także naukę (i życie!) kursantom. Z publikacji skorzystają również ci, którzy po prostu chcą tylko nauczyć się tańczyć, albo ci, którzy tylko teoretycznie są zainteresowani tańcem użytkowym i jego filozofią. Przede wszystkim jednak książkę adresuję do tych, którzy poszukują płaszczyzny porozumienia z przedstawicielami płci odmiennej, nie tylko w tańcu.
Niniejszy leksykon nie należy do rozpraw z dziedziny teologii ani tym bardziej prawa kanonicznego. Wpisuje się w językoznawstwo, ponieważ powodem jego powstania była chęć przedstawienia specyfiki terminologii kościelnej zarówno w języku polskim, jak i włoskim. Znajdujące się w książce krótkie definicje pojęć służą wyjaśnieniu znaczenia danego terminu. Autor zdaje sobie sprawę, że nie uwzględnił wszystkich terminów i pojęć, ale jego pracy przyświecała idea przygotowania skróconego leksykonu terminologii kościelnej.
Piszący te słowa ma nadzieję, że leksykon ten będzie stanowił istotną pomoc dla tłumaczy języka włoskiego i polskiego, którzy na co dzień nie mają styczności ze specyfiką języka kościelnego.
Artur J. Katolo
Z recenzji ks. prof. dr. hab. Andrzeja K. Rogalskiego – PWSTE w Jarosławiu
Podkreślić należy wartość użytkową leksykonu, który może służyć nie tylko studentom teologii, ale także każdemu wykształconemu człowiekowi pragnącemu poszerzyć swą wiedzę o specyficzne pojęcia z terminologii kościelnej. Bogata treść leksykonu powoduje, że jego lektura zachęca do głębszego poznania historii biblijnej, liturgii kościelnej, prawa kanonicznego, a nawet kultury włoskiej.
Chciałbym zaproponować Czytelnikom krótkie studium filozoficzno-prawne poruszające rudymentarne kwestie dotyczące osoby ludzkiej w realnym świecie życia społecznego. Chociaż temat wydaje się stricte filozoficzny, to jednak nie pozostaje obojętny dla prawa. Łączy on ujęcie człowieka wypracowane w naukach humanistycznych (filozoficzno-teologicznych) z ukazaniem jednostki ludzkiej w perspektywie nauk społecznych (prawoznawstwa). Komparatystyczne spojrzenie na rzeczywistość bytu osobowego usytuowanego w realnym świecie powinno zachęcać do prowadzenia starannych badań naukowych, dzięki którym pojawi się szansa tworzenia rzeczywistości społecznej na miarę osoby ludzkiej. Trudno nie zauważyć, że nauki szczegółowe nie pozostają samodzielnymi dyscyplinami. Filozofia musi zatem stanowić ich dopełnienie, pozwalając człowiekowi pozyskiwać pełnię prawdy o nim samym, jak również o jego życiu społecznym.
Mariusz Paradowski
Niniejsze opracowanie składa się z wprowadzenia, sześciu rozdziałów, appendiksu oraz zakończenia. Rozdział pierwszy egzemplifikuje potrzebę realistycznej antropologii i metafizyki w dziedzinie refleksji nad prawem stanowionym. Przedstawia on tematykę błędu antropologicznego w kontekście prawa, źródła ideologizacji myślenia o prawie oraz potrzebę analogicznego ujęcia prawa stanowionego. Rozdział drugi porusza problematykę dotyczącą podmiotowości osoby ludzkiej według koncepcji ks. Mieczysława A. Krąpca. U podstaw tej analizy znajdują się kwestie związane z przedmiotowym obowiązywaniem prawa oraz z obowiązywaniem prawa w podmiocie. Istotne miejsce w przestrzeni dyskusji zajmują rozważania dotyczące duszy i ciała, poznania intelektualnego i zmysłowego oraz metafizycznej logiki. Rozdział trzeci omawia z kolei tematykę metafizycznego oraz teologicznego spojrzenia na rzeczywistość w koncepcji M.A. Krąpca. Uwaga koncentruje się tu na teologicznych podstawach rzeczywistości opartej na biblijnym paradygmacie interpretacyjnym. Rozdział ten dostarcza także podłoża dla teologicznego obrazu świata i człowieka. Ważną jego częścią są rozważania na temat zależności pomiędzy teologią a metafizyką. Rozdział czwarty ukazuje natomiast teologiczny wy- miar arche oraz jego współczesne inklinacje. Niniejsza część opracowania wskazuje na rozumienie znaczenia arche oraz genezę terminu. Tekst omawia wpływ filozofii jońskiej na filozoficzną interpretację rzeczywistości. Rozdział piąty podejmuje z kolei problematykę ius gentium w średniowiecznej kulturze prawnej. U podstaw rozważań znajdują się zagadnienia cenne dla prawoznawstwa, filozofii oraz kulturoznawstwa. Poczynione ustalenia wyjaśniają rozumienie pojęcia kultury oraz termin „kultura prawna”, umożliwiają dokonanie klasyfikacji prawa w światowej kulturze. Uwypuklone zostało tu znaczenie ius gentium w kulturze prawnej na tle konfliktu polsko-krzyżackiego w średniowiecznej Europie. Część ta przedstawia oddziaływanie średniowiecznego prawa narodów na współczesne rozumienie ius gentium obecne w nauce prawa. Rozdział szósty dotyczy natomiast kultury i tradycji pielgrzymowania jako środka umacniania i obrony tożsamości oraz podmiotowości człowieka. Porusza on aspekty związane z genezą, istotą i znaczeniem pielgrzymek oraz pielgrzymowania na Jasną Górę. Appendix jest dodatkiem odnoszącym się do milczącej mowy ciała w koncepcji Agnieszki K. Haas. Zwraca on również uwagę na upodmiotowienie człowieka przez sztukę.
Książka przeznaczona jest dla każdego, kto chciałby lepiej poznać relacje zachodzące między człowiekiem, filozofią, prawoznawstwem oraz kulturą.
Monografia Agnieszki Nomejko i Grażyny Dolińskiej-Zygmunt jest pierwszą publikacją na rynku krajowym poświęconą uwarunkowaniom satysfakcji seksualnej doświadczanej przez kobiety i mężczyzn. [...]Monografia zawiera pięć rozdziałów: trzy o charakterze teoretycznym i dwa przedstawiające rezultaty badań własnych. Rozdział pierwszy poświęcony został zdrowiu seksualnemu. Omówiono tu modele teoretyczne zdrowia seksualnego i satysfakcji seksualnej. W rozdziale drugim ukazano problem uwarunkowań satysfakcji seksualnej w kontekście różnych perspektyw teoretycznych i badań empirycznych. W kolejnym rozdziale podjęto zagadnienie rozwoju psychoseksualnego człowieka i uwarunkowań zadowolenia z życia seksualnego w różnych okresach dorosłości. Rozdział czwarty zawiera opis projektu badań własnych i prezentację uzyskanych wyników, a ostatni podsumowuje dokonania badawcze. Pracę zamyka zakończenie, w którym wskazano na aplikacyjny charakter autorskich badań oraz zarysowano kierunki dalszych poszukiwań badawczych.W załączniku 1 zamieszczono autorskie narzędzia pomiaru satysfakcji seksualnej i jej wyznaczników, które mogą być wykorzystane zarówno w pracy badawczej, jak i praktyce klinicznej.Książka przeznaczona jest dla szerokiego grona osób zainteresowanych problematyką psychologicznych uwarunkowań zadowolenia z życia seksualnego, w tym profesjonalistów (seksuologów, psychologów, lekarzy, terapeutów), a także studentów psychologii, pedagogiki i medycyny.
Fenomen bycia parą (relacji) kobiety i mężczyzny z niepełnosprawnością intelektualną głębszego stopnia interesuje mnie od dawna, sam zaś pomysł jego przemyślanej i celowo zaprojektowanej eksploracji zrodził się podczas realizacji zupełnie innego przedsięwzięcia badawczego. Dotyczyło ono poznawania codziennego życia wymienionej grupy osób przez obserwację zachowań językowych badanego środowiska (D. Krzemińska, 2009, 2012c). Już wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że placówka, w której przeprowadzałam badania — a był nią środowiskowy dom samopomocy — jest przestrzenią, w jakiej dorosłe osoby z głębszym stopniem niepełnosprawności intelektualnej nie tylko angażują się w proponowane im rodzaje i formy terapii zajęciowej czy inne aktywności, ale także nawiązują relacje międzyosobowe. Wśród tych relacji jako niezwykle istotne jawi się bycie parą.
Autorka
Monografia autorstwa Doroty Krzemińskiej stanowi udaną próbę lepszego poznania fenomenu, jakim są pary osób z głębszą niepełnosprawnością intelektualną. Na szczególne uznanie zasługuje warstwa językowa pracy – całość została napisana komunikatywnym, pięknym językiem. […] Książka jest propozycją interesującą i aktualną zarówno ze względu na podjętą tematykę (bycie parą w sytuacji głębszej niepełnosprawności intelektualnej), podmiot badań (dorośli – kobiety i mężczyźni – z głębszą niepełnosprawnością intelektualną), jak i przyjętą perspektywę badawczą (badania jakościowe). […] Stanie się ona ważną lekturą dla studentów pedagogiki specjalnej, nauczycieli i wychowawców pracujących z młodzieżą i dorosłymi z niepełnosprawnością, a także innych osób profesjonalnie zajmujących się wspieraniem ludzi z niepełnosprawnością intelektualną (pracownicy socjalni, terapeuci, instruktorzy). Dobrze byłoby, gdyby zainteresowała również twórców rozwiązań legislacyjnych oraz tych, którzy wypracowują system wsparcia społecznego, tak aby relacje damsko-męskie stały się – jak pisze Autorka – zadaniem „dla wymiaru regulacji socjalnych, finansowych, a także prawnych czy legislacyjnych, by zaprojektować realną ofertę pomocy i wsparcia w zorganizowaniu wspólnego życia zwłaszcza tym parom, które wydają się zdolne podołać trwaniu w związku, z uwzględnieniem niezbędnej profesjonalnej asysty w tej drodze”.
dr hab. Agnieszka Żyta, prof. UWM
Przeprowadzone badania umożliwiły na podstawie danych dotyczących świata rzeczywistego i świata cyfrowego skonstruowanie nie tylko wniosków, ale również pewnych pytań i hipotez roboczych. Czy są one ważne? Zdaniem Ryszarda Łukasiewicza tak, ponieważ [...] wokół pytań gromadzą się pokłady ciekawości i motywacji. Taka ciekawość jest jednym ze źródeł życia, jest wodą na młyn wyobraźni; wydeptuje ścieżki samodzielności, przygody, podróży, animuje pasje, zdolności, zainteresowanie, zadawanie kolejnych pytań, budzi emocje, odwagę poznania, próbowania, konfrontowania, budzi upór i wolę odkrywania, tworzenia, zdobywania, przekraczania, a nade wszystko kreuje perspektywę przymierza z rzeczywistością potencjalną – z marzeniami, gdy sięgamy i gwiazd.
W ten sposób starałem się również pokazać opisane w pracy światy, ich subtelności, mikrofakty, kontekst edukacyjny użytkowania mediów online i offline, oraz zarysowałem pewien obraz osiąganych przez uczniów korzyści w związku z ich funkcjonowaniem w tych światach. [...]
Czym jest niepełnosprawność? Jak jest rozumiana i postrzegana? Jakie znaczenia ją definiują i jakie wartości są z nimi związane? Co oznacza bycie niepełnosprawnym? Kto może zabierać głos na temat niepełnosprawności, kiedy i w jakim kontekście? Kto/co decyduje o tym, jakie treści/znaczenia/definicje stanowią odpowiedzi na te pytania? Kto/co decyduje o tym, jaka wiedza na temat niepełnosprawności jest prawomocna i jakie praktyczne działania oraz społecznie dostępne wzory funkcjonowania są realizowane? Co możemy powiedzieć o niepełnosprawności, próbując szukać odpowiedzi na tak postawione pytania, które pobudzają do przemyślenia i prze-pisania na nowo porządku społecznego, a także uczestnictwa w życiu społecznym i kulturze osób postrzeganych jako niepełnosprawne?
Książka składa się z trzech części. W pierwszej, zatytułowanej Wytyczanie terytorium i obejmującej dwa rozdziały, dokonuję niezbędnego wprowadzenia w zasadniczą problematykę przedmiotu badań przedstawionych w pracy. W rozdziale pierwszym szkicuję niezbędny dla zrozumienia całości szerszy kontekst epistemologiczno-ontologiczny i metodologiczny, ugruntowany w studiach kulturowych. W rozdziale drugim natomiast przedstawiam zarys analizy teoretycznej dokonywanej w perspektywie epistemologicznej „myśli nieosiadłej” G. Deleuze’a i F. Guattariego oraz krytycznie ukierunkowanych studiów kulturowych. W przestrzeni wyznaczanej przez przecięcie się tych dwóch obszarów osadzam ujmowane interdyscyplinarnie badania nad niepełnosprawnością/ o niepełnosprawności.
Druga część książki, Deterytorializacje, obejmuje jeden rozdział, który zawiera kluczową analizę współczesnych teorii niepełnosprawności prezentowanych w różnych ujęciach. Dokonywano jej za pomocą teoretycznych narzędzi w postaci pojęć wywiedzionych z teorii dyskursu E. Laclaua i Ch. Mouffe. W jej rezultacie wyłonione zostały społeczne ontologie niepełnosprawności, które nazwałam ontologią braku, ontologią opresji (występującą w łączności z ontologią zwyczajnego życia) oraz ontologią oporu.
W części trzeciej, Zamieszkiwanie, obejmującej dwa ostatnie rozdziały książki, powracam do pojęcia społecznego imaginarium i możliwości jego transformacji w kontekście rozważań nad kategorią emancypacji, której przygodność zakreśla płynne granice społecznego bytowania osób z (nie)pełnosprawnością. W ostatnim rozdziale przedstawiam wywiedzione z filozofii G. Deleuze’a i F. Guattariego oraz posthumanistycznych nurtów tzw. nowego materializmu (D. Haraway i K. Barad) założenia kształtujące perspektywę myślenia i mówienia o niepełnosprawności oraz działania w relacji z nią, które nazwać można performatywną ontoepistemologią (nie)pełnosprawności, pojmowanej jako materialno-dyskursywny asamblaż. Ujęcie to dopełnia, choć nie w sensie poznawczego zamknięcia, prezentowany w Zakończeniu projekt polityczno-etyczny nomadycznego procesu stawania-się podmiotem w ciągłych relacjach z innymi (etyka afirmacji R. Braidotti).
[Jest] to interesujące poznawczo studium społeczno-kulturowe poświęcone losom syryjskich uchodźców. Materiał empiryczny do publikacji Autorka zbierała w 2017 roku w Libanie [...]. Uczyła języka angielskiego w mieście Zahle w szkołach dla uchodźców z Syrii. Na podstawie materiałów zbieranych metodycznie w trakcie pobytu, głównie wywiadów jakościowych, powstało studium terenowe o dużym potencjale informacyjnym, poglądowym i wizualnym (oprócz tekstu kanałem przekazu informacyjnego są fotografie). Rozdziały wprowadzające [...] świadczą o znakomitym przygotowaniu teoretycznym Autorki, dużej erudycji, w szczególności o jej wiedzy z zakresu problematyki uchodźczej. Wszak to nie jest jej pierwsza praca poświęcona tym zagadnieniom [...].
Z recenzji dr hab. Danuty Lalak
Leksykon gerontologii obejmuje łącznie ponad 1 200 haseł rzeczowych, w zdecydowanej większości dotyczących kwestii medycznych, społecznych, ekonomicznych, pedagogicznych, psychologicznych i prawnych.
Od pierwszego wydania tego leksykonu minęło już dwanaście lat – w tym czasie Adam A. Zych otrzymał tytuł profesora nauk społecznych (2014), wyróżnienie Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej za nowatorskie rozwiązania w zakresie upowszechniania wiedzy gerontologicznej na temat starzenia się społeczeństwa polskiego i aktywizacji społecznej seniorów (2015) oraz honorowy tytuł „Przyjaciel Seniora” (2016).
Zmiany treściowe w obecnym wydaniu Leksykonu gerontologii objęły wymianę niektórych z haseł, a nade wszystko aktualizację danych statystycznych lub demograficznych oraz usunięcie drobnych niedokładności, usterek bądź pomyłek rzeczowych, formalnych i literowych, jednak główny korpus tej publikacji zasadniczo pozostał nienaruszony. Na końcu zaś dodane zostały oceny i opinie na temat tego leksykonu przygotowane przez znawców problematyki.
Takie walory niniejszego dzieła, jak: rozległy zakres tematyczny, aktualność i szczegółowość, własny styl, przejrzystość narracji, umiejętność wykładu spraw trudnych, niemniej jednak z odrobiną uśmiechu, czy też logiczny układ haseł, sprawiają, że najnowsza edycja Leksykonu gerontologii Adama A. Zycha będzie użyteczna dla wielu Czytelników zainteresowanych złożoną, wielowątkową problematyką starzenia się i wielopostaciowej starości w czasach, w jakich przyszło nam żyć, dojrzewać oraz zmierzać ku kresowi własnego istnienia.
Adresatami publikacji są osoby zainteresowane gerontologią, w szczególności geriatrzy, pracownicy socjalni, gerontopsycholodzy, gerontosocjolodzy, pielęgniarki geriatryczne, opiekunowie społeczni, studenci kierunków medycznych, społecznych i humanistycznych.
Książka przedstawia problem alkoholizmu i narkomanii, ich konsekwencje nie tylko dla samego uzależnionego, lecz także dla dzieci alkoholików, a szczególnie rodzeństwa osoby uzależnionej od alkoholu i narkotyków. Funkcjonowanie tych drugich nie jest opisane w literaturze przedmiotu.
Celem niniejszej pracy jest naświetlenie grupy, jaką jest rodzeństwo osób uzależnionych. Jak na nie wpływa atmosfera rodzinna związana z uzależnieniem brata lub siostry? Czy ma to swoje konsekwencje w ich funkcjonowaniu w czasie teraźniejszym i w wizji przyszłości? Jeśli skutki są negatywne, to nie tylko dzieci alkoholików, ale także rodzeństwo potrzebuje uwagi i ewentualnej pomocy profesjonalnych terapeutów. Jeśli ktoś, czytając obraz stworzony w rozdziale badawczym, zobaczy siebie lub osobę sobie bliską, zrozumie zachowanie, którego może nie jest w stanie zaakceptować, a które jest przyczyną kolejnych negatywnych skutków w życiu zawodowym i osobistym.
W pierwszym rozdziale podjęto próby zdefiniowania takich pojęć, jak „uzależnienie”, „współuzależnienie”, „alkoholizm”. Zamieszczono w nim także informacje dotyczące przyczyn i faz tych zjawisk. Nie zabrakło także zestawień ilości spożywania alkoholu przypadających na jednego mieszkańca wielu krajów świata oraz charakterystyki wybranych narkotyków.
W rozdziale drugim poruszono zagadnienie pełnego rozwoju młodego człowieka, do którego potrzebne są sprzyjające warunki, jakie powinna tworzyć rodzina. W wyniku braku realizacji tego zadania pojawiają się komplikacje mogące zaważyć na życiu dorosłym osoby wychowującej się w niezdrowej atmosferze. W tej części scharakteryzowano grupę, którą tworzą Dorosłe Dzieci Alkoholików. Wbrew pozorom jest to bardzo liczebna grupa. Można nie zdawać sobie sprawy z ich istnienia, gdyż osoby te nie chcą mówić o traumach dzieciństwa związanych z alkoholizmem jednego lub obojga rodziców.
Rozdział trzeci przedstawia metodologiczne podstawy przeprowadzonych badań na temat cech, przeżyć i funkcjonowania dorosłego już rodzeństwa osób uzależnionych od alkoholu i narkotyków, a mianowicie przedmiot badań, ich cel, problemy, wybraną metodę, techniki i narzędzia badawcze. Na końcu zaprezentowano próbę oraz procedurę badawczą.
Ostatni rozdział to próba analizy badań. Opis wyników podzielono na sfery życia badanych, które były wzięte pod uwagę, w celu uzyskania odpowiedzi na postawione pytania badawcze. W dwóch przypadkach udało się porozmawiać zarówno z uzależnionym bratem, jak i jego siostrą. Rodzeństwo, każde osobno, otrzymało propozycję napisania listu do siebie nawzajem. Dwa listy zamieszczono na końcu tego rozdziału.
The volume MIGRATION AND EDUCATION is the first publication of the recently created Migrant Education and Integration Research Centre (CBEIM – in Polish: Centrum Badań nad Edukacją i Integracją Migrantów) at the Pedagogical University of Kraków. It appears at a time when the integration of migrants in Europe has become a crucial issue. The International Office for Migration defines migration as “the movement of a person or a group of persons, either across an international border, or within a State. It is a population movement, encompassing any kind of movement of people, whatever its length, composition and causes; it includes migration of refugees, displaced persons, economic migrants, and persons moving for other purposes, including family.” In this book we focus on migrant education because education is one of the most important determinants of an individual’s human capital and there is a strong relationship between migration and education. “Education enables people to supply skills that can be used in a variety of tasks. Migrants raise the supply of certain skills and hence the range of potential tasks associated with them, but natives can limit the effect of the increased competition brought by migrants by moving onto different tasks that are less easily supplied by immigrants” (Tani 2017). Migrants leave their country to find a more peaceful or just a better place to live. Migrants also move to gain an education and this also has a direct effect on education in the host country itself.
Any person’s integration in Europe is defined by his/her positively playing a set of social roles. The basic role is that of a working person, working successfully and according to the European labour legislation. This assures the dignity of work. To be integrated in Europe also means to successfully play the role of a citizen of a democratic country, one who is conscious of his/her rights and duties. [...]
Wiesław Myśliwski, zapytany w jednym z wywiadów, jak w praktyce wygląda jego praca, odpowiedział po namyśle: „Piszę ołówkiem, mażę gumką. Właściwie więcej mażę, niż piszę”. Jest w tym lapidarnym stwierdzeniu głęboka prawda na temat aktu tworzenia i finalnego dzieła. Powieść, którą wreszcie dostajemy do ręki, to tylko ostatni ślad długiego procesu myślenia i przemyśliwania po wielokroć, ciągłego konstruowania i rekonstruowania, dodawania nowego lub rezygnacji. Gotowa książka to także ostateczny wyraz większej całości, która jako taka bezpośrednio do utworu nie trafia, co nie znaczy, że nie istnieje. Na tę całość składa się wszystko to, co przez autora przeżyte, oraz wszystko to, co z przeżytego w nim zostaje i określa jego tożsamość w danym momencie.
Niniejsza książka też jest końcowym wyrazem pewnej większej całości. Jeśli w ogóle wypada odwołać się do Myśliwskiego, to można by powiedzieć, że więcej niż napisane, zostało w tej książce wymazane lub nienapisane wcale. Czasem z braku słów, czasem z ich nadmiaru, ale zawsze, przynajmniej w założeniu, w trosce o czytelność. Do tego, czego w książce napisać się nie dało lub co trzeba było wymazać, będzie jeszcze okazja powrócić na końcu (Podziękowania). Teraz natomiast kilka uwag o tym, co w tej książce na pewno jest.
Jak wynika z podtytułu, za główny cel publikacji uznać należy prezentację całościowej koncepcji czytania dzieł malarskich w praktyce kształcenia kulturowo-literackiego, pomyślanego jako proces, a nie działania incydentalne. Oznacza to, że nie skupiam się na formułowaniu kolejnych diagnoz stanu rzeczy lub postulatów koniecznych do zrealizowania, ale w odwołaniu do konkretnych przykładów pokazuję przede wszystkim, na czym polega praktyczna realizacja założeń i ustaleń teoretycznych, opisuję także warunki organizacyjne tak rozumianej edukacji oraz przedstawiam możliwe do uzyskania efekty działań według wypracowanych reguł. W książce znajduje się ponadto zestaw studiów kulturowo-literackich, które stanowią problemowy, merytoryczny i kontekstualny fundament proponowanych rozwiązań lekturowych.
Podtytuł niniejszej książki należy rozumieć również i tak, że wszystkie zaprezentowane w niej przypadki lektury oraz wszystkie rozważania metalekturowe i teoretyczne obliczone są na praktykę oraz z działań praktycznych wyrastają. Korzystam przy tym z ponaddwudziestoletniego doświadczenia pracy w charakterze nauczyciela-wykładowcy na różnych kierunkach studiów humanistycznych, jak również licealnego nauczyciela polonisty i współautora podręczników (To lubię! dla szkół średnich). Podsumowuję jednocześnie kolejny etap poszukiwań naukowych. Oznacza to, iż opisywana w książce praktyka podbudowana jest studiami z zakresu literaturoznawstwa i różnych dyscyplin pokrewnych, na przykład filozofii, wiedzy o sztukach plastycznych, antropologii, semiotyki czy historii.
Praca socjalna, jako nauka interdyscyplinarna, czy pedagogika obligują osobę chcącą legitymować się wykształceniem wyższym do zdobywania wiedzy wkraczającej często na grunt psychologii, medycyny – socjologii i innych nauk. Badanie zjawiska Płodowego Zespołu Alkoholowego daje do tego świetną okazję.
Problematyka pracy dotycząca prenatalnej ekspozycji na alkohol wyznacza temat i cel niniejszej publikacji. I tak przedmiotem rozważań uczyniono wiedzę respondentów dotyczącą skutków prenatalnej ekspozycji płodu na alkohol. Cele związane są z poznaniem specyfiki wiedzy studentów i uczniów szkół ponadgimnazjalnych na temat zagrożeń, jakie niesie spożywanie alkoholu, oraz FAS.
Treści niniejszej pracy oscylują wokół dwóch podstawowych aspektów. Po pierwsze poruszają problematykę alkoholizowania się części społeczeństwa, w tym przypadku młodzieży oraz kobiet w wieku prokreacyjnym, po drugie analizują dostępną wiedzę na temat Płodowego Zespołu Alkoholowego. Stąd pojawiają się dwa problemy badawcze, które mają weryfikować posiadaną przez respondentów wiedzę. Pierwszy to badanie świadomości zagrożeń, jakie stwarza spożywanie alkoholu dla matki i dla rozwijającego się w niej płodu. Drugi nurt badań skoncentrowany jest na analizowaniu wiedzy związanej z Płodowym Zespołem Alkoholowym. Oba nurty znajdują odzwierciedlanie w przeprowadzonych badaniach, których wyniki przedstawiam w niniejszym opracowaniu. Badania oparte są na metodzie sondażu diagnostycznego i mają ilościowy charakter. Wyniki uzyskane w badaniach ukazują ewolucję wiedzy dotyczącą opisywanych aspektów w kontekście kilkunastu lat w obu badanych grupach respondentów, tj. studentów i uczniów szkół ponadgimnazjalnych.
Problematyka zawarta w tej publikacji wyznacza jej strukturę. W pierwszym rozdziale opisano terminologię związaną z FAS, przybliżono historię badań nad tym zjawiskiem, jego charakterystykę i teratogenny wpływ alkoholu na płód oraz zagrożenia, jakie niesie ze sobą picie alkoholu przez kobietę w ciąży. W dalszej kolejności omówiono założenia metodologiczne badań, określono przedmiot, cel i problemy badawcze. Opisano przyjętą metodę, techniki i narzędzia badawcze. Przedstawiono przebieg badań oraz dobór grupy badawczej, a także techniki statystyczne wykorzystane w opracowaniu. W następnym rozdziale zaprezentowano wyniki badań sondażowych przeprowadzonych w latach 2005—2018 w grupach studentów różnych uczelni, głównie krakowskich, oraz w grupach uczniów szkół ponadgimnazjalnych z terenu województwa małopolskiego. W rozdziale empirycznym zawarto także analizy porównawcze uzyskanych wyników badań z wykorzystaniem technik statystycznych. Całość zamyka zakończenie z wnioskami i postulatami dla praktyki działań pedagogicznych i profilaktycznych. Opracowanie ma charakter badań porównawczych, zestawiono w nim wyniki badań dotyczące problematyki Płodowego Zespołu Alkoholowego z kilkunastu ostatnich lat.
Książka stanowi wkład w rozwój obszaru nauk społecznych. Podjęta w niej problematyka wykracza jednak poza sztywne ramy jego dyscyplin i subdyscyplin. Opracowanie łączy wiedzę z zakresu psychologii, audiofonologii, socjologii i jest próbą wprowadzenia jej do surdopedagogiki.
Rozprawa dostarcza wiedzy na temat specyfiki bio-psycho-społecznego funkcjonowania osób z trudnościami słuchowymi w okresie późnej adolescencji (w wieku młodzieńczym) i wczesnej dorosłości. Podejmuje problematykę wpływu niedosłuchu na codzienne życie, wskazuje, jak ukierunkowywane są działania osób nim dotkniętych, co je warunkuje i czy podejmowane aktywności pozwalają na skuteczną walkę z przeciwnościami losu. Osadzona w transakcyjnej teorii stresu Lazarusa i Folkman oraz teorii zasobów Hobfolla, pokazuje, jaki jest poziom stresu, które zmienne demograficzne najlepiej ten poziom opisują i jakie style oraz strategie walki ze stresem są najczęściej stosowane.
Konfrontuje powyższe, zgodnie z teorią Leary’ego i Baumeistera, z percepcją siebie jako obrazem społecznego funkcjonowania jednostki.
Niniejsza książka pozwala dostrzec i zrozumieć niektóre jego aspekty, a dzięki temu udzielać lepszego wsparcia psychopedagogicznego osobom niesłyszącym i słabosłyszącym, co może się przełożyć na lepszą jakość ich funkcjonowania i życia. Jest to pozycja dedykowana wszystkim tym, którzy profesjonalnie zajmują się rehabilitacją, nauczaniem i wychowaniem osób z uszkodzonym słuchem. Problematyka badawcza koncentruje się wokół trudnych sytuacji, sposobów ich przezwyciężania i podmiotowych uwarunkowań radzenia sobie z codziennym stresem.
Streszczenie
Wczesna interwencja neurologopedyczna zakłada wprowadzanie oddziaływań mających na celu skuteczną pomoc noworodkom i niemowlętom w kształtowaniu normatywnego poboru pokarmu. Ssanie jako jeden z podstawowych elementów umiejętności pokarmowych uwarunkowane jest dojrzałością OUN (ośrodkowego układu nerwowego), sprawnością motoryczną układu oralnego, sekwencyjną realizacją noworodkowych odruchów. Wzrastająca liczba noworodków z zaburzeniami jedzenia każe myśleć o opracowaniu systemu diagnozy tychże zaburzeń oraz sposobie modyfikacji zaburzonych prymitywnych noworodkowych reakcji (PNR-ów) oralnych.
Celem niniejszej pracy było: w przypadku zaburzeń przyjmowania pokarmu – wykazanie istnienia stałych mechanizmów kompensacyjno-obronnych, opartych na zależnościach odruchowych reakcji oralnych, jak również analiza efektów oddziaływań mioterapeutycznych. Wymagało to wcześniejszego ustalenia i opisania najczęściej występujących w grupie badanej zaburzeń PNR-ów, opracowania precyzyjnego sposobu sekwencyjnego ich badania oraz ustalenia korelacji i zależności między zaburzeniami odruchów oralnych a zaburzeniami karmienia. [...]
Cele stymulacji mioterapeutycznej w kontekście badań autorki :
- pomoc dziecku w uzyskaniu i utrwaleniu właściwego, skoordynowanego procesu fizjologicznego pobierania pokarmu;
- dążenie do budowania prawidłowej fizjologicznej pozycji spoczynkowej układu oralnego za pomocą odpowiednio dobranej stymulacji.
Ocena efektów stymulacji neurologopedycznej wykazała zdecydowaną poprawę w realizacji funkcji pokarmowych dzięki unormowaniu sekwencyjnie stymulowanych PNR-ów i torowaniu warunków motorycznych (np. przy ankyloglossii bądź przy zaburzonym napięciu mięśniowym). Dało to wyrazisty progres w pobieraniu pokarmu szczególnie u dzieci bez obciążeń rozwojowych i u dzieci z zespołem Downa. Rezultaty polegały między innymi na rezygnacji z karmienia pokarmem z sondy, butelki i przywróceniu karmienia piersią, na zmniejszeniu ilości aspiracji pokarmu czy połykania powietrza w trakcie karmienia, większym przybieraniu na wadze, zmniejszeniu bolesności podczas karmienia piersią.
Podjęta w monografii problematyka jest niezwykle ważna z perspektywy adekwatności oddziaływań edukacyjnych kierowanych do grupy dzieci i młodzieży zdolnej. Procesami wychowania, kształcenia i samokształcenia, „sprzyjających rozwojowi zdolności człowieka w cyklu całego jego życia” zajmuje się pedagogika zdolności (giftedchild pedagogy). Transformacja potencjału zdolnościowego dziecka w dojrzały talent jest procesem rozciągniętym w czasie i warunkowanym szeregiem czynników, zarówno wewnętrznych jak i zewnętrznych, które mogą go wspierać albo ograniczać. Rodzice jako pierwsi mogą dostrzec najwcześniejsze nawet przejawy dziecięcych zdolności i to oni na ogół wprowadzają swoje córki i synów w określoną dziedzinę aktywności, wzmacniając ich zainteresowania nią. W kolejnych zaś etapach transformacji potencjału zdolnościowego mogą budować motywację swego dziecka i jego wytrwałość w dążeniu do postawionych celów, jak i rozwijać jego kompetencje społeczne, ale i zapewniać wsparcie finansowe, organizacyjne oraz emocjonalne. Rodziny uczestniczące w prezentowanym projekcie badawczym odegrały rolę stymulującą rozwój zdolności swoich córek i synów.
Zawarte w monografii analizy mogą stać się inspiracją dla praktyków – pedagogów, nauczycieli i innych osób związanych z tworzeniem oferty edukacyjnej, adresowanej do dzieci i młodzieży zdolnej – zainteresowanych budowaniem form współpracy ze środowiskiem rodzinnym. Opisane tu doświadczenia rodzin, towarzyszących dzień po dniu swoim zdolnym córkom i synom w ich procesach rozwojowych, stać się mogą cenną wskazówką dla innych rodziców.
Książka składa się z sześciu rozdziałów. W pierwszym z nich przedstawiono tendencje dominujące we współczesnym rozumieniu istoty zdolności, ich genezy i rozwoju. Autorka przyjmęła założenie o rozwojowym charakterze zdolności, definiując je za F. J. Mönksem jako pewien potencjał do uzyskania wysokich lub bardzo wysokich osiągnięć w jednej lub kilku dziedzinach aktywności. Chcąc zaakcentować kontekst czasowy zjawiska zdolności w tytule monografii używa terminów „odkrywanie” i „rozwijanie” w odniesieniu do procesów diagnozowania i kształcenia zdolności, analizowanych na gruncie pedagogiki zdolności, jako kluczowych etapów wszelkich działań edukacyjnych podejmowanych z myślą o dzieciach i młodzieży zdolnej. W rozdziale drugim monografii odnosi się do dotychczasowych eksploracji badawczych podejmujących próby scharakteryzowania różnych wymiarów środowiska rodzinnego osób zdolnych oraz jego roli w rozwoju dziecięcych potencjalności. Jak wykazała powyżej, w swoim rozumieniu rodziny bazuje na podejściu systemowym, traktując ją jako dynamiczny system wzajemnych sprzężeń. Kolejny rozdział odsłania założenia ontologiczne, epistemologiczne i metodologiczne, które legły u podłoża opisywanego w monografii projektu badawczego.
Przedstawia tu uzasadnienie dokonanych wyborów oraz szczegółowy opis zastosowanego instrumentarium (indywidualnego wywiadu pogłębionego), jak również zasady konstruowania próby badawczej. I wreszcie trzy kolejne rozdziały przedstawiają konstruowany w rodzinie obraz zdolności córek i synów oraz ukazują doświadczenia rodzin związane z odkryciem potencjałów zdolnościowych dzieci wraz z podjętymi działaniami wspierającymi ich rozwój.
Tom 13 serii Edukacja małego dziecka, zatytułowany Konteksty oświatowe, prezentuje kolejne rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.
W 13 już tomie zostały zaprezentowane trzy wątki tematyczne. Pierwszy związany jest z wyzwaniami i dylematami edukacji małego dziecka, kolejny odnosi się do działań obejmujących etap nauczania początkowego, a ostatni nawiązuje bezpośrednio do pracy samego nauczyciela.
Część pierwsza nosi tytuł Edukacja małego dziecka – nowe wyzwania, stare dylematy. Prezentowane w niej teksty ukazują istotne problemy i potrzeby, przed którymi stoją instytucje oświatowe wspierające i stymulujące rozwój dziecka od 6. miesiąca do 6. roku życia. Okres ten w życiu człowieka determinuje całe jego późniejsze życie. Tym bardziej zatem należy położyć szczególny nacisk na przestrzeganie wszelkich wymogów higienicznych, przestrzennych i personalnych, aby świadczone w tych instytucjach usługi były na najwyższym poziomie. Kluczowe są również zagadnienia związane z metodyką pracy z małymi dziećmi, gdzie w sposób szczególny powinno się akcentować potrzebę realizacji konstruktywistycznego modelu, w którym nauczanie podające zostaje zastąpione poszukiwaniem wiedzy, otoczenie podmiotu uczącego się wyposażone jest w narzędzia do aktywnego tworzenia nowej wiedzy i umiejętności, a nie ją podaje, oraz w którym praca indywidualna zostaje zastąpiona pracą w grupie i dla grupy, aby osiągnąć zadowalające wszystkich efekty. Praca grupowa jest bowiem znaczącym elementem funkcjonowania nowoczesnego społeczeństwa. Należy zadbać o podtrzymanie w dzieciach wewnętrznej motywacji do zdobywania i poznawania otaczającego świata, a więc trzeba zredefiniować rolę nauczyciela i wyzwolić w nim potrzebę samokształcenia.
Kolejna część została zatytułowana Ku edukacji wspierającej rozwój dziecka w niższych klasach szkoły podstawowej. Zebrane w niej artykuły prezentują propozycje ukierunkowane na zagadnienia (podobnie jak w edukacji dzieci w wieku do 6 lat) związane z koniecznością odejścia od przekazywania wiedzy na rzecz rozumienia procesu nauczania – uczenia się jako postrzegania dziecka z naturalną ciekawością świata, aby mogło stawać się silną, znającą siebie jednostką, ale potrafiącą również współpracować z innymi i dla innych. Ważny jest wielostronny rozwój dziecka w sferze poznawczej, emocjonalnej i społecznej poprzez odpowiednie wspieranie jego samodzielności, aktywności i kreatywności, a także właściwe zaaranżowanie przestrzeni edukacyjnej.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
