Jak edukować w czasach, gdy przestrzeń przestaje być tłem, a staje się aktywnym uczestnikiem życia? W obliczu kryzysu klimatycznego, kiedy świat wymaga nowego spojrzenia, Maria Mendel i Justyna Pilarska proponują pedagogikę, która zaczyna się od miejsca. Akcentując wspólność świata ludzi i nie-ludzi, pokazują, jak miasta, ogrody, rzeki i domy mogą współtworzyć proces uczenia się, stając się źródłem refleksji, działania i wspólnotowości.Inspirując się filozofią Franois Julliena, estetyką japońską, myślą Wschodu i Zachodu oraz posthumanistyczną refleksją, autorki proponują koncepcję pedagogicznej kultury przestrzennej. To myślenie czułe, regeneratywne, otwarte na "szczeliny" między tym, co znane i nieznane. W czasach antropocenu, gdy nie wystarczy już naprawiać, lecz trzeba głęboko przekształcać, książka staje się przewodnikiem po edukacji, która nie boi się efemeryczności i niepewności - bo właśnie w nich kryje się potencjał. Przestrzeń, rozumiana jako wspólna dla ludzi, zwierząt, roślin i rzeczy, staje się punktem wyjścia do tworzenia sensownych praktyk edukacyjnych i eko-wspólnotowych relacji.To książka dla tych, którzy chcą dostrzec potencjał miejsca jako źródła wiedzy, relacji i zmiany. Dla nauczycieli, edukatorów, urbanistów, dla których przedstawione sposoby myślenia o przestrzeni mogą stać się punktem wyjścia do wprowadzenia zmian i głębszego namysłu nad tym, jak się uczymy i żyjemy w swojej codzienności.RECENZJEAutorki poruszają temat wielkiej wagi: jak inaczej zamieszkać świat, jak go i w nim - dosłownie i metaforycznie - budować oraz żyć, by stał się on przestrzenią włączającą i nieantropocentryczną. Szczególnie interesująca jest tu perspektywa interkulturowa, która eliminując wszelki orientalizm i egzotyzację, pozwala między tym, co japońskie, a tym, co zachodnie, wypracować ideę przestrzeni aktywnej, ewoluującej i edukacyjnej.To ekscytująca możliwość.Dr Joanna BatorWspółczesność stawia przed nami bezprecedensowe wyzwania: katastrofa ekologiczna, napięcia społeczne i kulturowe splatają się w globalny polikryzys. Ta książka to odpowiedź na potrzebę przekraczania antropocentrycznych ram w pedagogice. Autorki, czerpiąc z filozofii Wschodu i Zachodu, proponują koncepcję pedagogicznej kultury przestrzennej jako fundamentu bardziej symbiotycznego i współzależnego świata.Odwołując się do myśli Franois Julliena oraz materialnej kultury japońskiej, pokazują, jak możliwe jest przekraczanie ograniczeń zachodniej ontologii i otwieranie nowych przestrzeni dla teorii i praktyk edukacyjnych, których dziś tak bardzo potrzebujemy - nie tylko z myślą o człowieku, lecz także o więcej-niż-ludzkim świecie. Ta książka to zaproszenie do troski o własną wyobraźnię pedagogiczną, pozwalającą na nowe sposoby problematyzowania edukacji. To zaproszenie, którego nie sposób zlekceważyć.Dr hab. Maksymilian Chutorański,prof. Uniwersytetu Szczecińskiego
Książka dr Justyny Pilarskiej to istotny polski głos w międzynarodowych badaniach dotyczących fenomenu Sarajewa jako przykładu koegzystencji zróżnicowanych etnicznie kultur. Rozważania autorki zostały podbudowane jej niezwykłym zaangażowaniem osobistym, wyrażającym się w bezpośrednim, wieloletnim kontakcie z mieszkańcami Sarajewa. […] Publikacja podkreśla edukacyjną moc architektury (pedagogika miasta), w związku z czym warto rozważyć możliwość współpracy kierunków pedagogicznych z wydziałami architektury w Polsce. Efektem takiego współdziałania powinno być zwrócenie uwagi na szczególne znaczenie architektury i urbanistyki, również architektury krajobrazu, w tworzeniu tożsamości kulturowej. Z recenzji dr. hab. inż. arch. Waldemara Wawrzyniaka, prof. UAP
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
