Przeobrażenia, jakie dokonują się w każdym obszarze życia człowieka, wymagają zmodyfikowanego podejścia: kształcenia i wychowania, młodych ludzi, które pozwoli funkcjonować w świecie zgodnie z wymaganiami czasów w duchu uniwersalnych wartości. Uwzględniając powyższe uznano za niezwykle ważnie skoncentrowanie uwagi na szkole i nauczycielach, których udział w kreowaniu nowej jakości edukacji jest nieoceniony. Oni są bowiem odpowiedzialni za stworzenie nowej kultury uczenia się. Bezsprzecznie tempo doświadczanych zmian i „kurczący się” świat wymuszają inne niż dotychczas podejście do miejsca i roli szkoły (organizacji, metod pracy, sposobu funkcjonowania i in.) oraz nauczycieli, wyostrzając znaczenia wiedzy połączonej z refleksyjnością i krytycznym myśleniem.

Dzięki takim książkom możemy tak, jak Autorka, niejako metaforycznie wchodzić w relacje z sobą, by dzięki nim niekoniecznie coś powielać, dosłownie naśladować, ale może spróbować dzielić się z innymi także własnymi rozwiązaniami. Zachęcam zatem nie tylko do lektury tak wyjątkowej w treści i formie książki, ale także wprowadzenia do współczesnej polskiej pedagogiki szkolnej własnego doświadczenia, rozwiązań czy efektów twórczych dokonań. Freinet oczekiwał tego od nas, od nauczycieli z pasją realizujących swoją profesję. Każdy z nas może dodać kropelkę kruszącą beton nonsensownej i mniej wartościowej edukacji. Trzeba tylko mieć odwagę, zaryzykować, podjąć wysiłek i rzucić „ziarno” na podatny grunt oczekujących na naszą pedagogię dziecięcych serc, umysłów i rąk. Prof. dr hab. Bogusław Śliwerski

Książka jest bardzo mocna w swoim przekazie, wstrząsa czytelnikiem. Autor ukazuje świat seksualny rozmówców takim, jakim jest raz piękny, raz wulgarny, a czasami tajemniczy. Wielką zasługą Badacza jest otwartość, tym zaskarbia sobie zaufanie interlokutorów, nie ocenia, tylko słucha, rozmawia. Z pewnością niektóre z tych spotkań i rozmów można określić zwrotem performatywnym. (Z recenzji dr hab. Beaty Cytowskiej, prof. UWr) Najnowsza książka profesora Remigiusza Kijaka jest pozycją unikatową na polskim rynku wydawniczym. [] Publikacja otwiera zupełnie nowe pole badawcze ma przybliżyć czytelnikowi nową, do tej pory nieporuszaną perspektywę, łączącą crip i queer: krytyczną teorię studiów nad niepełnosprawnością w ujęciu badań nad nienormatywnością. [] (Z recenzji dra hab. Remigiusza Ryzińskiego)

Zarządzanie to szczególnie istotny czynnik efektywnego funkcjonowania całego systemu oświaty zarówno w państwie, jak i w poszczególnych placówkach edukacyjnych, tworzących ten system. We współczesnej polskiej literaturze pedagogicznej problem ten jest opisywany na ogół przyczynkarsko, w odniesieniu do pojedynczych zagadnień. Brakuje natomiast opracowań całościowych i to zarówno w ujęciu teoretycznym, jak i praktycznym. Chodzi o publikację o charakterze podręcznikowym, ujmującą syntetycznie podstawowe zagadnienia dotyczące zarządzania w oświacie. Jednocześnie jednak taką, która zainteresuje liczną rzeszę osób pełniących funkcje kierownicze w oświacie i nie będzie „teorią dla teorii”. Polecamy publikację autorstwa Lechosława Gawreckiego pt. Zarządzanie w oświacie. Podręcznikowy zarys problematyki. Systematyka – praktyka – rekomendacje w ramach serii wydawniczej „Drogowskazy (w) Edukacji”.

Autorki w ciekawej formie ukazały ważną problematykę rodziny, rodzicielstwa i dzieciństwa. To swoista próba dokonania analizy porównawczej dwóch światów – przeszłego i teraźniejszego, której celem jest zmotywowanie czytelnika, tj. pedagoga, psychologa, ale też rodzica, do namysłu i poszukiwań interpretacyjnych dotyczących współczesnego rodzicielstwa i dzieciństwa. Pomimo różnych przecież odsłon rodzicielstwa i dzieciństwa w toku dziejów pewne wartości nie ulegają zmianom, jak miłość, wrażliwość, odpowiedzialność, otwartość, czułość w relacjach rodzinnych. One były, są i będą – niezależnie od czasu i przestrzeni. Zestawienie dwóch perspektyw, tj. przeszłej i obecnej, postrzegania rodzicielstwa i dzieciństwa może skłonić odbiorców książki do pogłębionej refleksji, a także oceny, który świat był/jest lepszy i dlaczego. Z recenzji dr hab. Justyny Gulczyńskiej, prof. UAM

Monografia pt. Orientacje życiowe twórczych i odtwórczych 1316-latków autorstwa Marzenny Adamowicz i Alicji Ostrowskiej jest interesującą i ważną pracą w pedagogice szkolnej. Podjęto w niej trud uporządkowania i ujęcia całościowego różnych podejść teoretycznych i badawczych w odniesieniu do twórczości. Autorki problematykę twórczości odniosły do kształtowania się zintegrowanej osobowości młodzieży w wieku od 13 do 16 lat i ich autonomicznego rozwoju. Istnieje wąska grupa badań w tym temacie, dlatego prezentacja ich w niniejszej publikacji zasługuje na szczególne uznanie i wypełnia lukę w tym obszarze badań.Fragment z recenzji prof. dr hab. Urszuli SzuścikW związku z przedmiotem badań za kluczowe w monografii dla podjętych eksploracji są następujące pojęcia: twórczość, orientacje życiowe, twórcze orientacje życiowe, które są zinterpretowane w pierwszych dwóch rozdziałach.Aby scharakteryzować orientacje życiowe twórczych 1316-latków, Autorki wzięły pod uwagę ich cechy osobowe (myślenie twórcze, marzenia i postawy twórcze), dzieło i jego właściwości (wypowiedzi na temat swojej przyszłości). W pracy pedagoga możliwe jest określenie cech w stanie potencjalnym oraz w stanie realizacyjnym. Stan potencjalny dotyczy myślenia i postaw twórczych, realizacyjny zaś wypowiedzi pisemnych na temat przyszłości oraz wytworów, które mogą zostać nam udostępnione. Należy podkreślić fakt, iż jeśli cechy w stanie potencjalnym nie zostaną wykryte przez środowisko szkolne, rodzinne, to mogą, ale nie muszą, przerodzić się w negatywne zachowania ucznia. Teza niniejsza nie jest potwierdzona badaniami. O niej traktują psycholodzy w swoich wywodach teoretycznych.

Tom 16 serii Edukacja małego dziecka, zatytułowany Pedagogika zmiany w edukacji dziecka. Teoria badania praktyka w działaniach międzyedukacyjnych , prezentuje kolejne rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.W tomie 16 kontekst zmian i propozycji obejmuje obszary kształcenia i wychowania dziecka z uwzględnieniem różnych doświadczeń pedagogicznych, teorii i treści, które integrują się z głównymi założeniami edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej oraz wyznaczają pola działań praktycznych i badawczych. Zamieszczone w nim opracowania zostały podzielone na dwie części.

W niniejszej publikacji przyjmujemy, że wiedza o socjalizacji ma oczywisty walor, specyficzny dla myślenia i działania pedagogicznego. Wspólnym obszarem zainteresowań teorii i praktyki w obrębie wiedzy o procesach edukacyjnych (wychowawczych) oraz teorii socjalizacji jest optymalny rozwój osobowości jednostki ludzkiej, we wzajemnej zależności ze środowiskiem społeczno-kulturowym. Pedagogiczna perspektywa interpretacyjna towarzysząca analizie problematyki socjalizacji zakłada analizę różnych wymiarów socjalizacji pod kątem ich wagi i przydatności dla pedagogiki. Taki punkt widzenia umożliwia: (1) wyłonienie i zaakcentowanie wątków, które w obszarze studiów nad socjalizacją mają znaczenie dla badań nad wychowaniem oraz stanowią źródło problemów badawczych, pojęć, kategorii i kontekstów interpretacyjnych ważnych dla analizy procesów wychowania, oraz (2) interpretację treści, mechanizmów, obszarów i uwarunkowań procesów socjalizacji pod kątem ich potencjalnej waloryzacji, zakładającej możliwość zróżnicowanej koncepcyjnie ingerencji pedagogicznej. W publikacji proponujemy analizę czterech wymiarów socjalizacji, które odnoszą się w różnym stopniu do dwóch podstawowych, pozostających ze sobą w ambiwalentnej relacji kontekstów tego procesu: społecznego i indywidualnego. Rozdział 1 Socjalizacja w perspektywie studiów antropologicznych jest poświę­cony opracowaniu problematyki socjalizacji z uwzględnieniem perspektywy antropologicznej. Socjalizacja jest w tym kontekście rozpatrywana jako obszar, na którym krzyżują się, z jednej strony, zainteresowania badawcze antropologii filozoficznej oraz licznych antropologii szczegółowych, z drugiej zaś pedagogiki jako nauki poszukującej odpowiedzi na pytania stawiane w związku z indywidualnym i społecznym funkcjonowaniem człowieka. Rozważania otwiera omówienie znaczenia kluczowych dla podjętej problematyki terminów: socjalizacja i antropologia. Strukturę właściwej analizy tworzą pary kategorii mających znaczenie z punktu widzenia studiów antropologicznych, które zarazem można uznać za relewantne pedagogicznie i wzbogacające refleksję nad zagadnieniem socjalizacji. Opracowaniu podlegają cztery pary kategorii: tożsamość indywidualna i tożsamość społeczna; autonomia i podporządkowanie; jedność i zróżnicowanie; obecność i nieobecność. Antropologiczny punkt widzenia na problematykę socjalizacji stawia w nowym świetle nie tylko kwestie traktowane jako klasycznie pedagogiczne, ale również otwiera pole do analizy zagadnień dotąd nieobecnych lub słabo obecnych w literaturze przedmiotu. Rozważania dopełnia określenie relacji, w jakiej pozostają wobec siebie kategorie z pary oraz przedmiotowych i dyscyplinarnych powiązań między antropologią i pedagogiką. Rozdział 2 Biograficzny wymiar socjalizacji, łączący w swych interpretacjach jednostkowy i społeczny charakter socjalizacji, dotyczy jej wymiaru biograficznego. Celem rozważań jest odniesienie go do podstawowych obszarów działania i myślenia pedagogicznego zorientowanych na kategorię interweniowania w procesy socjalizacyjne. Rozdział zawiera treści dotyczące interpretacji pojęcia biografii osadzone w perspektywie interdyscyplinarnej, z wykorzystaniem kategorii niezbędnych do wielokontekstowej analizy socjalizacji w wymiarze biograficznym, oraz odwołania do zaplecza teoretycznego wyznaczającego podstawowe rozstrzygnięcia w zakresie podjętej analizy. Treści rozdziału obejmują także opis typologii faz procesu socjalizacji odniesionych do poszczególnych etapów cyklu życia oraz podstawową dla całego tekstu problematykę interwencji w procesy socjalizacji, interpretowaną z punktu widzenia pedagogiki, jej zróżnicowania koncepcyjnego i subdyscyplinarnego oraz jej podstawowych przesłanek teoretycznych i metodycznych. Rozważania w rozdziale 3 Społeczny i instytucjonalny wymiar socjalizacji zainicjowano egzemplifikacjami zakłóconego przebiegu społecznego rozwoju istot ludzkich, co pozwoliło na ukazanie wagi oddziaływań, które ujęte zostały dalej jako socjalizacyjne. Prześledzono także relację między czynnikami biologicznymi i społecznymi w toku stawania się przez człowieka istotą społeczną. Zwrócono tu szczególną uwagę na procesy przyjmowania przez człowieka wartości oraz norm, które umożliwiają tworzenie konkretnych wzorów zachowań, w tym odnoszących się do sposobu realizacji ról społecznych. Procesy te stanowią najczęstsze składowe decydujące o zakwalifikowaniu zjawiska jako powiązanego z socjalizacją. Jej społeczne i instytucjonalne interpretacje, charakterystyka płaszczyzn, a w dalszej kolejności także strukturalnego modelu warunków socjalizacji, jej faz oraz ambiwalentnego charakteru znalazły wyraz w dalszych częściach rozdziału. Zawiera on także analizę teorii socjologicznych, w ramach których omówiono znaczenie procesu socjalizacji dla rozwoju indywidualnego oraz społecznego. Nie mniej istotne dla przyjętego w tym rozdziale kierunku analiz okazało się omówienie przestrzeni, w których umiejscawia się procesy socjalizacyjne. Na potrzeby tekstu szczegółowo zanalizowane zostały praktyki socjalizacyjne podejmowane w rodzinie, grupie rówieśniczej i szkole, przez media, w grupie wyznaniowej i środowisku pracy. W rozdziale 4, ostatnim, zatytułowanym Socjalizacja w wymiarze kulturowym, przyjęto jako wstępne założenie antropologii kulturowej o nierozerwalnym związku socjalizacji z kulturą. W celu sprecyzowania znaczenia pojęciowego socjalizacji i kultury dokonano eksplikacji tych terminów. Podjęto próbę analitycznego określenia uwarunkowań socjalizacji i związanego z nią procesu kształtowania tożsamości, przedstawiono analizę współczesnych interpretacji pojęć socjalizacji i tożsamości oraz wskazano na adekwatność ich odniesień do struktur osobowych. Wyróżniono dwie fazy socjalizacji: pierwotną i wtórną, oraz zbieżne z nimi aspekty tożsamości. Analizując proces transmisji kulturowej, wskazano rolę narracji kulturowych, które są znaczące z punktu widzenia pedagogiki, a – zapisane w języku – kształtują m.in. środowisko rodzinne i regulują stosunki międzyludzkie. Rozdział zawiera także analizę nowego, wielokulturowego i międzykulturowego spojrzenia na socjalizację oraz charakterystykę człowieka pogranicza, znajdującego się w przestrzeni socjalizacji i wychowania.

Memory Box to psychologiczna opowieść o kreatywnej kobiecie - w dziewięciu odsłonach. Po raz pierwszy spotykamy ją, gdy ma pięć lat. Następnie bierzemy udział w jej losowych i rodzinnych perypetiach oraz metamorfozach. Wspólnie z nią śmiejemy się i płaczemy, przeżywamy pierwszą, a potem dojrzałą miłość, stratę, śmierć. Poszukujemy tego, co jest naprawdę ważne w życiu. Książka dla każdego, kto pragnie zadumać się, wyciszyć, zrozumieć siebie i innych.Memory Box - pudełko wspomnień i pamięci What is my dream? My dream is to live again.Spis przedmiotów:1. Spinka do włosów z biedronką2. Sweterek z owczej wełny3. Płyta K-L-Star4. Miniaturowy tomik poezji koreańskiej z dedykacją5. Bilet lotniczy do Seulu6. Perfumy o zapachu kadzidła7. Szafirowe pudełeczko z obrączkami8. Katalog wystawy Pożegnanie9. Dwa albumy fotograficzne

Wojciech E. Zieliński zaprasza Czytelnika do niebanalnego świata Aforysek. Z jednej strony zupełnie odmiennego od naszego, a z drugiej - nie tak całkiem odległego. Autor dobiera słowa z ogromną starannością, a równocześnie z lekkością szaradzisty. Wielokrotnie opowiada o codziennych sytuacjach w sposób hiperboliczny, momentami wręcz złośliwy - nie przekraczając przy tym granic przyzwoitości i dobrego smaku.Tematyka ""Aforysek"" skupia się wokół wielu dziedzin dobrze nam znanych z codziennego życia. W tomiku można znaleźć przemyślenia dotyczące zarówno relacji międzyludzkich, jak i obowiązków, przyjemności i czynności, którym człowiek oddaje się w czasie wolnym.Impuls poleca Autor nie pozostawia suchej nitki na licznych, a przy tym dyskusyjnych, obyczajach środowiska akademickiego. Z tomiku wyłania się raczej negatywna wizja uniwersytetu, którą można podsumować słowami Franois de La Rochefoucaulda:Możemy wydawać się wielkimi, piastując urząd poniżej naszej wartości, lecz wydajemy się często małymi, zajmując urząd większy od nas.

Tempo rozwoju człowieka i zmiany pojawiające się w biegu życia zależą od wielu czynników biopsychospołecznych. Zarówno sam człowiek, jak i jego otoczenie może podejmować kroki hamujące, utrudniające czy wręcz zakłócające rozwój, a także takie, które mają charakter pozytywny, stymulują i wspierają ten proces. Poziom zapotrzebowania na wsparcie jest cechą warunkowaną właściwościami indywidualnymi i okolicznościami zewnętrznymi, ulega zmianom na poszczególnych etapach życia. Każdy człowiek, niezależnie od poziomu sprawności, napotyka sytuacje, w których potrzebuje wsparcia. Osoby z niepełnosprawnością nie stanowią wyjątku pod tym względem. Potrzebują one czasami specyficznych rozwiązań pozwalających wykluczyć lub ominąć napotykane trudności. Jednak intensywność wsparcia nie musi być w ich przypadku większa, niż ma to miejsce w stosunku do ludzi pełnosprawnych. Chodzi o to, by oferowana pomoc była adekwatna do potrzeb, umożliwiała rozwiązanie problemów, wzmacniała posiadane zasoby, słowem służyła ich rozwojowi. Taki właśnie namysł towarzyszył autorom zebranych w książce opracowań. Elementem łączącym teksty jest refleksja nad potrzebami i możliwościami osób niewidomych i słabowidzących, jak również nad działaniami, które mogłyby sprzyjać optymalizacji ich rozwoju, poprawie jakości ich funkcjonowania i osiąganiu poczucia dobrostanu. We wszystkich artykułach autorzy przedstawiają rozwiązania, które wedle ich wiedzy, dociekań naukowo-badawczych, praktyki zawodowej i doświadczeń osobistych można rekomendować jako działania wspomagające rozwój osób niewidomych i słabowidzących. Otwierają przestrzeń do dialogu, wymiany myśli i doświadczeń, a także zachęcają do refleksji.

Książka jest wynikiem […] pracy jej redaktora naukowego, Lecha Witkowskiego, w Archiwum Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, ale przede wszystkim jego narastającego przekonania, że „historia naszego życia społecznego i rozwoju akademickiego humanistyki – a pedagogiki w szczególności – wpisana w wiek XX […] wymaga ponownego namysłu, penetracji archiwów […] i wypracowania nowych perspektyw interpretacyjnych […]”. […] Czytelnicy tej doprawdy niezwykłej inicjatywy wydawniczej, w starannym i erudycyjnym opracowaniu redaktorskim, będą mieli do czynienia z dziełem na miarę rocznicy 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości. Bardzo godnie zatem zarówno redaktor naukowy tomu, jak i Oficyna Wydawnicza „Impuls” opublikowaniem tego dzieła wpisują się w obchody jubileuszowe. Samo dzieło, jak sądzę, doskonale będzie służyło kształtowaniu tożsamości polskiej pedagogiki. […] Oby ziściło się marzenie Lecha Witkowskiego wyrażone w zdaniu tłumaczącym tytuł publikacji: „Pora na nowo, dla nowej epoki w polskiej pedagogice, zaczerpnąć świeżego powietrza dla życia duchowego, by oddech myśli stał się głębszy […]”.

Monografia autorstwa Joanny Kruk-Lasockiej pt. Psychomotoryka w rozpoznawaniu stanów ze spektrum autyzmu wpisuje się w aktualne wyzwania, potrzeby i oczekiwania polskiej pedagogiki specjalnej, osób oraz rodzin mających dzieci ze spektrum autyzmu, specjalistów zajmujących się w praktyce tymi zaburzeniami, a także kandydatów na specjalistów przygotowujących się do podjęcia wyzwania wspierania dzieci i ich rodzin. Książka stanowi swoiste przesłanie autorki skierowane do wszystkich przywołanych wyżej grup społecznych, dotyczące realizacji wczesnej interwencji, wczesnego wspomagania rozwoju dzieci z autyzmem oraz możliwego wspomagania dzieci w ich rozwoju na kolejnych etapach życia. Celem jest bowiem szeroko pojęte dobro dzieci oraz osób będących ich opiekunami. Publikacja cechuje się wnikliwą refleksją, znajomością analizowanej problematyki w perspektywie zarówno naukowej, jak i praktycznej, a także znakomicie przeprowadzoną kwerendą literatury naukowej – polskiej i światowej, współczesnej i historycznej, opisującej zagadnienie autystycznego spektrum oraz zespołów i zaburzeń zbliżonych w objawach do spektrum autyzmu. Jestem przekonana, że książka trafi do szerokiego grona czytelników, że znajdzie wśród nich należne uznanie i będzie drogowskazem, jak postępować z dzieckiem autystycznym, działając na rzecz jego szeroko pojętego dobra i przy uwzględnieniu humanistycznego, profesjonalnego oraz prorozwojowego kontekstu podejmowanych starań.

Publikacja ta jest cenna przede wszystkim ze względu na wielowątkowe pole zainteresowań Autorki, a także z powodu obszernej reprezentacji jej wiedzy. Ważne jest również to, by wątki przewijające się w prezentowanej pracy ciągle przebijały się do elementarnej, nawet podstawowej świadomości teoretycznej i praktycznej oraz były obecne w myśleniu akademickim i nie tylko. Znaczenie ma perspektywa poznania współczesnego świata z punktu widzenia tych, którzy czują materię, posiedli bowiem umiejętność oswajania nieustannych i coraz szybciej następujących zmian w globalizującym się społeczeństwie. W tę perspektywę wpisuje się ważny problem uczenia się na błędach jako naturalnej strategii wykorzystywanej w codziennych sytuacjach, przy czym Autorka pracy ujmuje błąd uczniowski jako punkt wyjścia organizowanego działania pedagogicznego, które wychodząc właśnie od niego, umożliwia dzieciom zbudowanie nowego sposobu rozumienia zjawisk, problemów oraz konstruowania strategii myślowych i działaniowych.

Książka Agnieszki Woynarowskiej podejmuje problem stosunkowo mało eksploatowany w polskiej pedagogice specjalnej. Praca osób z niepełnosprawnością stanowiła wprawdzie już przedmiot badań w latach dwutysięcznych, jednak problematyka ta ze względu na dynamikę zmian na rynku pracy wymaga ciągłej aktualizacji. [...] Monografię Woynarowskiej na tle podobnych opracowań wyróżnia obszerna i pogłębiona analiza teoretyczna zagadnienia. Wychodząc od rozważań aksjologicznych na temat sensu i wartości pracy, omawia ewolucję znaczeń z nią związanych, od wczesnego kapitalizmu po współczesny konsumpcjonizm. Autorka dobrze wyjaśnia powstanie stereotypu nieproduktywności i jego następstw dla osób z niepełnosprawnością. Jednocześnie wskazując na konsumpcjonizm współczesnego neoliberalizmu pokazuje ryzyka wykluczenia ze środowiska osób pracujących i tożsamościowe znaczenia tego procesu. [...] To jedno z najbardziej kompletnych opracowań na temat zatrudniania osób z niepełnosprawnością intelektualną. Największą wartością monografii jest wyjście poza prosty ogląd rynku pracy oraz nadanie zjawisku zatrudniania osób z niepełnosprawnością intelektualną kontekstów podmiotowych i emancypacyjnych.

Pomysł na tę książkę dawno chodził mi po głowie. Z przedmowy czytelnik o powstaniu jej się dowie. Przychylne przyjęcie książki Zwierzyniec słowotwórczo-frazeologiczny zachęciło mnie do dalszych zabaw językowych, tym razem związanych z częściami ciała. Poczynając od bestsellera Co to znaczy Grzegorza Kasdepkego, własnej i przyjaciół pamięci, poprzez podręczniki po Internet - przeprowadziłam poszukiwania zwrotów frazeologicznych związanych z ciałem. Każda nowa część ciała, każdy nowy zwrot cieszyły mnie jak dziecko. Zapisywałam wszystkie w myśl zasady: ,,od przybytku głowa nie boli"", odrzuciłam jedynie wulgaryzmy.Kiedy zebrało się bardzo dużo materiału, zaczęła się zabawa w rymowanie, tak by zwroty same się tłumaczyły lub zostały użyte w takim kontekście, by można było łatwo odkryć ich znaczenie. Dbałam o melodię fraszek, równą liczbę sylab, rozłożenie akcentów tak, by rymy wpadały w ucho. Powstał też zabawny wierszyk wykorzystujący słowotwórstwo oraz podobieństwo słów: Członki ciała.Ciało słowotwórczo-frazeologiczne to doskonała lektura dla dzieci, uczniów i dorosłych lubiących językowe zabawy.Szósty zmysł mi mówi, intuicja podpowiada,że nam się ciekawy tomik rymów zapowiada.Autorka

Jesteśmy świadkami przemian cywilizacyjnych na dużą skalę. Trudno przewidzieć, jak będzie wyglądał świat za kilka lat. Szkoła i nauczyciele również muszą nadążać za zmianami, aby przygotować uczniów do życia w nieznanej przyszłości oraz rozwiązywania problemów, których też jeszcze nie znamy. Potrzebne są innowacje, działania twórcze, wzmacniające motywację młodych ludzi do nauki w intencjonalnym środowisku wychowawczym, które dziś często przestaje być dla podopiecznych atrakcyjne. [...]Każda zmiana w szkole musi być dobrze zaplanowana, zaakceptowana, systematycznie i konsekwentnie wprowadzana, a jej rezultaty ocenione. Potrzebni są kreatywni, utalentowani edukatorzy o wysokich kompetencjach i dużej motywacji do pracy. To oni mogą wprowadzać w życie nowatorskie projekty, wykorzystując własny potencjał oraz pomysły swoich uczniów, którzy będą dzięki temu osiągać sukcesy i czerpać radość z nauki.Oddajemy w ręce szanownych Czytelników monografię zbiorową, która jest poświęcona poszukiwaniom nowych rozwiązań dydaktycznych. Autorzy poszczególnych artykułów zachęcają do dyskusji o efektywnej pracy nauczycieli. Znajdziemy tu rozważania na temat pełnionych przez szkolnych edukatorów ról (przewodnika, tutora, innowatora), ich kwalifikacji i kompetencji oraz pomysłów na usprawnienie procesu kształcenia przez stosowanie na co dzień nowoczesnych technologii i mniej znanych metod pracy.Każdy wychowanek szuka oparcia w grupie rówieśniczej oraz u dorosłych osób znaczących. W klasach powinna panować dobra atmosfera, sprzyjająca integracji. Nauczyciele coraz lepiej radzą sobie ze współpracą z uczniami niepełnosprawnymi. Znajomość potrzeb oraz planów na przyszłość (także zawodową) podopiecznych pomaga skutecznie ich wspierać w procesie kształcenia. Również tym zagadnieniom poświęcamy uwagę w tej książce, która stanowi pokłosie podjęcia wspólnych działań przez osoby zaangażowane w projekt Szkoła Ćwiczeń w SP 18 w Zielonej Górze w województwie lubuskim.Ewa Pasterniak-KobyłeckaZ recenzji dra hab. Mirosława Kowalskiego, prof. UZWartością publikacji, a zarazem osiągnięciem redaktorów naukowych oraz autorów jest próba interdyscyplinarnego, transdyscyplinarnego, perspektywicznego ujęcia kultury szkoły i „stanu” nauczycielskiego z ich wielowarstwowymi uwarunkowaniami. Warte podkreślania jest również to, że poszukiwania poznawcze z pogranicza pedagogiki szkolnej, pedeutologii oraz innych obszarów wiedzy / dyscyplin naukowych mogą stanowić podłoże impulsów rozwojowych dla nauk pedagogicznych, mogą być także inspirujące dla innych subdyscyplin pedagogiki. Impulsy rozwojowe mogą występować zarówno w dziedzinie poznania naukowego, jak i metodologii nauki oraz metodologii badań naukowych, ujmowanych w wymiarze założeń i praktyki badawczej.

Empatia pojmowana jako zdolność do współodczuwania oraz rozumienia stanów innych osób jest jedną z najważniejszych umiejętności społecznych. Potrzeba napisania tej książki wynikła zarówno z doświadczeń praktycznych Autora pracy wychowawcy i mediatora, jak i naukowych dociekań związanych z aktywnością zawodową na Wydziale Nauk Pedagogicznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.

W niniejszej publikacji przyjmujemy, że wiedza o socjalizacji ma oczywisty walor, specyficzny dla myślenia i działania pedagogicznego. Wspólnym obszarem zainteresowań teorii i praktyki w obrębie wiedzy o procesach edukacyjnych (wychowawczych) oraz teorii socjalizacji jest optymalny rozwój osobowości jednostki ludzkiej, we wzajemnej zależności ze środowiskiem społeczno-kulturowym.Pedagogiczna perspektywa interpretacyjna towarzysząca analizie problematyki socjalizacji zakłada analizę różnych wymiarów socjalizacji pod kątem ich wagi i przydatności dla pedagogiki. Taki punkt widzenia umożliwia: (1) wyłonienie i zaakcentowanie wątków, które w obszarze studiów nad socjalizacją mają znaczenie dla badań nad wychowaniem oraz stanowią źródło problemów badawczych, pojęć, kategorii i kontekstów interpretacyjnych ważnych dla analizy procesów wychowania, oraz (2) interpretację treści, mechanizmów, obszarów i uwarunkowań procesów socjalizacji pod kątem ich potencjalnej waloryzacji, zakładającej możliwość zróżnicowanej koncepcyjnie ingerencji pedagogicznej.

Zagadnienia zawarte w monografii koncentrują się wokół kwestii stygmatu i procesu stygmatyzacji, który kształtuje autopercepcję i percepcję społeczną człowieka znajdującego się w specyficznej sytuacji życiowej. Proces stygmatyzacji przedstawiono w ujęciu interdyscyplinarnym, jednak z wyraźnym nachyleniem w kierunku podejścia pedagogicznego. Zdaniem autorki bowiem z perspektywy tej właśnie nauki warto analizować społeczny obraz jednostek doświadczających skutków posiadanego piętna, a także percepcję własnego położenia życiowego osób zagrożonych stygmatyzacją.