Maks ma prawie dziesięć lat i chodzi do czwartej klasy. Jego rodzice rozwiedli się trzy lata temu. Tata zamieszkał w innym mieście, oddalonym o sześćdziesiąt kilometrów. Chłopiec bardzo za nim tęskni i zawsze czeka z niecierpliwością na wizyty u niego. Podoba mu się miasto, w którym tata teraz mieszka, i trzypokojowe mieszkanie w dość starej, ale zadbanej kamienicy znajdującej się blisko centrum. W pobliżu jest duży park, do którego obaj chodzą na spacery z ich wspólnym psem Robim – ślicznym i mądrym labradorem. Za ukochanym psiakiem Maks też bardzo tęskni, kiedy jest u siebie

Niniejsza monografia wpisuje się w nurt naukowych rozważań nad swoistością dziecięcego procesu rozumienia, uzewnętrzniającego się w werbalnych i niewerbalnych wypowiedziach dzieci na temat wybranych obszarów rzeczywistości. W myśl stwierdzenia głoszącego, że wypowiedzi stanowią „znakomite zwierciadło, w którym przegląda się otaczająca dzieci rzeczywistość”, autorzy tekstów ukazują różne sposoby interpretowania świata przez dzieci w wieku szkolnym, które to sposoby zdeterminowane są przez przestrzeń, z którą dzieci wchodzą w bezpośrednie lub pośrednie relacje. Przedmiotem analizy są świat znaczeń konstruowanych przez dziecko, jak również badania z dziećmi, gdzie w uzewnętrznianiu świata mali ludzie uczestniczą sami – jako aktywne podmioty prezentujące własne doświadczenia, przeżycia, sposoby myślenia.

Wiesława Rutkowska-Dydyna podkreśla znaczenie świadomości wychowawczej, ukazuje i wyjaśnia przyczyny rodzące opór dziecka. Przedstawia całą gamę pomysłów i rozwiązań, które mogą się okazać pomocne w zrozumieniu dziecka i naprawie relacji z nim. Ostrzega przed powielaniem starych, utartych schematów. Pomaga analizować powody niskiej skuteczności podejmowanych działań wychowawczych. W dialogu upatruje możliwość budowania kultury pedagogicznej. Przekonuje Czytelnika, że nauka skutecznego porozumiewania się z dziećmi i młodzieżą jest niezwykle istotnym elementem, warunkującym efektywność wychowawczą.

Autor podjął ambitne wyzwanie, z którego wywiązał się znakomicie. Wydawać by się mogło, że w tym obszarze naukowego dyskursu już wszystko zostało wyjaśnione. Jednak spojrzenie Józefa Węglarza na aksjologię ciała w edukacji fizycznej nieco inaczej ukazuje czytelnikowi jej wielowymiarowość oraz pozwala lepiej zrozumieć, że – jak pisze autor – „[...] ciało jest dla człowieka szczególną wartością i dbałość o nie stanowi jedną z wielu jego potrzeb”. Jak powszechnie wiadomo, na każdym etapie ontogenetycznego rozwoju potrzeby te nabierają nowego znaczenia. Dotyczy to zwłaszcza troski o ciało z perspektywy zdrowia. Książkę polecam nauczycielom, studentom i rodzicom oraz tym osobom, dla których ciało jest najwyższą wartością. Z recenzji dra hab. Eligiusza Madejskiego, prof. nadzw. AWF w Krakowie

Cyberpsychologia Media - użytkownicy - zastos

Przeobrażenia, jakie dokonują się w każdym obszarze życia człowieka, wymagają zmodyfikowanego podejścia: kształcenia i wychowania, młodych ludzi, które pozwoli funkcjonować w świecie zgodnie z wymaganiami czasów w duchu uniwersalnych wartości. Uwzględniając powyższe uznano za niezwykle ważnie skoncentrowanie uwagi na szkole i nauczycielach, których udział w kreowaniu nowej jakości edukacji jest nieoceniony. Oni są bowiem odpowiedzialni za stworzenie nowej kultury uczenia się. Bezsprzecznie tempo doświadczanych zmian i „kurczący się” świat wymuszają inne niż dotychczas podejście do miejsca i roli szkoły (organizacji, metod pracy, sposobu funkcjonowania i in.) oraz nauczycieli, wyostrzając znaczenia wiedzy połączonej z refleksyjnością i krytycznym myśleniem.

Dzięki takim książkom możemy tak, jak Autorka, niejako metaforycznie wchodzić w relacje z sobą, by dzięki nim niekoniecznie coś powielać, dosłownie naśladować, ale może spróbować dzielić się z innymi także własnymi rozwiązaniami. Zachęcam zatem nie tylko do lektury tak wyjątkowej w treści i formie książki, ale także wprowadzenia do współczesnej polskiej pedagogiki szkolnej własnego doświadczenia, rozwiązań czy efektów twórczych dokonań. Freinet oczekiwał tego od nas, od nauczycieli z pasją realizujących swoją profesję. Każdy z nas może dodać kropelkę kruszącą beton nonsensownej i mniej wartościowej edukacji. Trzeba tylko mieć odwagę, zaryzykować, podjąć wysiłek i rzucić „ziarno” na podatny grunt oczekujących na naszą pedagogię dziecięcych serc, umysłów i rąk. Prof. dr hab. Bogusław Śliwerski

Książka jest bardzo mocna w swoim przekazie, wstrząsa czytelnikiem. Autor ukazuje świat seksualny rozmówców takim, jakim jest raz piękny, raz wulgarny, a czasami tajemniczy. Wielką zasługą Badacza jest otwartość, tym zaskarbia sobie zaufanie interlokutorów, nie ocenia, tylko słucha, rozmawia. Z pewnością niektóre z tych spotkań i rozmów można określić zwrotem performatywnym. (Z recenzji dr hab. Beaty Cytowskiej, prof. UWr) Najnowsza książka profesora Remigiusza Kijaka jest pozycją unikatową na polskim rynku wydawniczym. [] Publikacja otwiera zupełnie nowe pole badawcze ma przybliżyć czytelnikowi nową, do tej pory nieporuszaną perspektywę, łączącą crip i queer: krytyczną teorię studiów nad niepełnosprawnością w ujęciu badań nad nienormatywnością. [] (Z recenzji dra hab. Remigiusza Ryzińskiego)

Zarządzanie to szczególnie istotny czynnik efektywnego funkcjonowania całego systemu oświaty zarówno w państwie, jak i w poszczególnych placówkach edukacyjnych, tworzących ten system. We współczesnej polskiej literaturze pedagogicznej problem ten jest opisywany na ogół przyczynkarsko, w odniesieniu do pojedynczych zagadnień. Brakuje natomiast opracowań całościowych i to zarówno w ujęciu teoretycznym, jak i praktycznym. Chodzi o publikację o charakterze podręcznikowym, ujmującą syntetycznie podstawowe zagadnienia dotyczące zarządzania w oświacie. Jednocześnie jednak taką, która zainteresuje liczną rzeszę osób pełniących funkcje kierownicze w oświacie i nie będzie „teorią dla teorii”. Polecamy publikację autorstwa Lechosława Gawreckiego pt. Zarządzanie w oświacie. Podręcznikowy zarys problematyki. Systematyka – praktyka – rekomendacje w ramach serii wydawniczej „Drogowskazy (w) Edukacji”.

Autorki w ciekawej formie ukazały ważną problematykę rodziny, rodzicielstwa i dzieciństwa. To swoista próba dokonania analizy porównawczej dwóch światów – przeszłego i teraźniejszego, której celem jest zmotywowanie czytelnika, tj. pedagoga, psychologa, ale też rodzica, do namysłu i poszukiwań interpretacyjnych dotyczących współczesnego rodzicielstwa i dzieciństwa. Pomimo różnych przecież odsłon rodzicielstwa i dzieciństwa w toku dziejów pewne wartości nie ulegają zmianom, jak miłość, wrażliwość, odpowiedzialność, otwartość, czułość w relacjach rodzinnych. One były, są i będą – niezależnie od czasu i przestrzeni. Zestawienie dwóch perspektyw, tj. przeszłej i obecnej, postrzegania rodzicielstwa i dzieciństwa może skłonić odbiorców książki do pogłębionej refleksji, a także oceny, który świat był/jest lepszy i dlaczego. Z recenzji dr hab. Justyny Gulczyńskiej, prof. UAM

Monografia pt. Orientacje życiowe twórczych i odtwórczych 1316-latków autorstwa Marzenny Adamowicz i Alicji Ostrowskiej jest interesującą i ważną pracą w pedagogice szkolnej. Podjęto w niej trud uporządkowania i ujęcia całościowego różnych podejść teoretycznych i badawczych w odniesieniu do twórczości. Autorki problematykę twórczości odniosły do kształtowania się zintegrowanej osobowości młodzieży w wieku od 13 do 16 lat i ich autonomicznego rozwoju. Istnieje wąska grupa badań w tym temacie, dlatego prezentacja ich w niniejszej publikacji zasługuje na szczególne uznanie i wypełnia lukę w tym obszarze badań.Fragment z recenzji prof. dr hab. Urszuli SzuścikW związku z przedmiotem badań za kluczowe w monografii dla podjętych eksploracji są następujące pojęcia: twórczość, orientacje życiowe, twórcze orientacje życiowe, które są zinterpretowane w pierwszych dwóch rozdziałach.Aby scharakteryzować orientacje życiowe twórczych 1316-latków, Autorki wzięły pod uwagę ich cechy osobowe (myślenie twórcze, marzenia i postawy twórcze), dzieło i jego właściwości (wypowiedzi na temat swojej przyszłości). W pracy pedagoga możliwe jest określenie cech w stanie potencjalnym oraz w stanie realizacyjnym. Stan potencjalny dotyczy myślenia i postaw twórczych, realizacyjny zaś wypowiedzi pisemnych na temat przyszłości oraz wytworów, które mogą zostać nam udostępnione. Należy podkreślić fakt, iż jeśli cechy w stanie potencjalnym nie zostaną wykryte przez środowisko szkolne, rodzinne, to mogą, ale nie muszą, przerodzić się w negatywne zachowania ucznia. Teza niniejsza nie jest potwierdzona badaniami. O niej traktują psycholodzy w swoich wywodach teoretycznych.

Tom 16 serii Edukacja małego dziecka, zatytułowany Pedagogika zmiany w edukacji dziecka. Teoria badania praktyka w działaniach międzyedukacyjnych , prezentuje kolejne rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.W tomie 16 kontekst zmian i propozycji obejmuje obszary kształcenia i wychowania dziecka z uwzględnieniem różnych doświadczeń pedagogicznych, teorii i treści, które integrują się z głównymi założeniami edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej oraz wyznaczają pola działań praktycznych i badawczych. Zamieszczone w nim opracowania zostały podzielone na dwie części.

W niniejszej publikacji przyjmujemy, że wiedza o socjalizacji ma oczywisty walor, specyficzny dla myślenia i działania pedagogicznego. Wspólnym obszarem zainteresowań teorii i praktyki w obrębie wiedzy o procesach edukacyjnych (wychowawczych) oraz teorii socjalizacji jest optymalny rozwój osobowości jednostki ludzkiej, we wzajemnej zależności ze środowiskiem społeczno-kulturowym. Pedagogiczna perspektywa interpretacyjna towarzysząca analizie problematyki socjalizacji zakłada analizę różnych wymiarów socjalizacji pod kątem ich wagi i przydatności dla pedagogiki. Taki punkt widzenia umożliwia: (1) wyłonienie i zaakcentowanie wątków, które w obszarze studiów nad socjalizacją mają znaczenie dla badań nad wychowaniem oraz stanowią źródło problemów badawczych, pojęć, kategorii i kontekstów interpretacyjnych ważnych dla analizy procesów wychowania, oraz (2) interpretację treści, mechanizmów, obszarów i uwarunkowań procesów socjalizacji pod kątem ich potencjalnej waloryzacji, zakładającej możliwość zróżnicowanej koncepcyjnie ingerencji pedagogicznej. W publikacji proponujemy analizę czterech wymiarów socjalizacji, które odnoszą się w różnym stopniu do dwóch podstawowych, pozostających ze sobą w ambiwalentnej relacji kontekstów tego procesu: społecznego i indywidualnego. Rozdział 1 Socjalizacja w perspektywie studiów antropologicznych jest poświę­cony opracowaniu problematyki socjalizacji z uwzględnieniem perspektywy antropologicznej. Socjalizacja jest w tym kontekście rozpatrywana jako obszar, na którym krzyżują się, z jednej strony, zainteresowania badawcze antropologii filozoficznej oraz licznych antropologii szczegółowych, z drugiej zaś pedagogiki jako nauki poszukującej odpowiedzi na pytania stawiane w związku z indywidualnym i społecznym funkcjonowaniem człowieka. Rozważania otwiera omówienie znaczenia kluczowych dla podjętej problematyki terminów: socjalizacja i antropologia. Strukturę właściwej analizy tworzą pary kategorii mających znaczenie z punktu widzenia studiów antropologicznych, które zarazem można uznać za relewantne pedagogicznie i wzbogacające refleksję nad zagadnieniem socjalizacji. Opracowaniu podlegają cztery pary kategorii: tożsamość indywidualna i tożsamość społeczna; autonomia i podporządkowanie; jedność i zróżnicowanie; obecność i nieobecność. Antropologiczny punkt widzenia na problematykę socjalizacji stawia w nowym świetle nie tylko kwestie traktowane jako klasycznie pedagogiczne, ale również otwiera pole do analizy zagadnień dotąd nieobecnych lub słabo obecnych w literaturze przedmiotu. Rozważania dopełnia określenie relacji, w jakiej pozostają wobec siebie kategorie z pary oraz przedmiotowych i dyscyplinarnych powiązań między antropologią i pedagogiką. Rozdział 2 Biograficzny wymiar socjalizacji, łączący w swych interpretacjach jednostkowy i społeczny charakter socjalizacji, dotyczy jej wymiaru biograficznego. Celem rozważań jest odniesienie go do podstawowych obszarów działania i myślenia pedagogicznego zorientowanych na kategorię interweniowania w procesy socjalizacyjne. Rozdział zawiera treści dotyczące interpretacji pojęcia biografii osadzone w perspektywie interdyscyplinarnej, z wykorzystaniem kategorii niezbędnych do wielokontekstowej analizy socjalizacji w wymiarze biograficznym, oraz odwołania do zaplecza teoretycznego wyznaczającego podstawowe rozstrzygnięcia w zakresie podjętej analizy. Treści rozdziału obejmują także opis typologii faz procesu socjalizacji odniesionych do poszczególnych etapów cyklu życia oraz podstawową dla całego tekstu problematykę interwencji w procesy socjalizacji, interpretowaną z punktu widzenia pedagogiki, jej zróżnicowania koncepcyjnego i subdyscyplinarnego oraz jej podstawowych przesłanek teoretycznych i metodycznych. Rozważania w rozdziale 3 Społeczny i instytucjonalny wymiar socjalizacji zainicjowano egzemplifikacjami zakłóconego przebiegu społecznego rozwoju istot ludzkich, co pozwoliło na ukazanie wagi oddziaływań, które ujęte zostały dalej jako socjalizacyjne. Prześledzono także relację między czynnikami biologicznymi i społecznymi w toku stawania się przez człowieka istotą społeczną. Zwrócono tu szczególną uwagę na procesy przyjmowania przez człowieka wartości oraz norm, które umożliwiają tworzenie konkretnych wzorów zachowań, w tym odnoszących się do sposobu realizacji ról społecznych. Procesy te stanowią najczęstsze składowe decydujące o zakwalifikowaniu zjawiska jako powiązanego z socjalizacją. Jej społeczne i instytucjonalne interpretacje, charakterystyka płaszczyzn, a w dalszej kolejności także strukturalnego modelu warunków socjalizacji, jej faz oraz ambiwalentnego charakteru znalazły wyraz w dalszych częściach rozdziału. Zawiera on także analizę teorii socjologicznych, w ramach których omówiono znaczenie procesu socjalizacji dla rozwoju indywidualnego oraz społecznego. Nie mniej istotne dla przyjętego w tym rozdziale kierunku analiz okazało się omówienie przestrzeni, w których umiejscawia się procesy socjalizacyjne. Na potrzeby tekstu szczegółowo zanalizowane zostały praktyki socjalizacyjne podejmowane w rodzinie, grupie rówieśniczej i szkole, przez media, w grupie wyznaniowej i środowisku pracy. W rozdziale 4, ostatnim, zatytułowanym Socjalizacja w wymiarze kulturowym, przyjęto jako wstępne założenie antropologii kulturowej o nierozerwalnym związku socjalizacji z kulturą. W celu sprecyzowania znaczenia pojęciowego socjalizacji i kultury dokonano eksplikacji tych terminów. Podjęto próbę analitycznego określenia uwarunkowań socjalizacji i związanego z nią procesu kształtowania tożsamości, przedstawiono analizę współczesnych interpretacji pojęć socjalizacji i tożsamości oraz wskazano na adekwatność ich odniesień do struktur osobowych. Wyróżniono dwie fazy socjalizacji: pierwotną i wtórną, oraz zbieżne z nimi aspekty tożsamości. Analizując proces transmisji kulturowej, wskazano rolę narracji kulturowych, które są znaczące z punktu widzenia pedagogiki, a – zapisane w języku – kształtują m.in. środowisko rodzinne i regulują stosunki międzyludzkie. Rozdział zawiera także analizę nowego, wielokulturowego i międzykulturowego spojrzenia na socjalizację oraz charakterystykę człowieka pogranicza, znajdującego się w przestrzeni socjalizacji i wychowania.

Memory Box to psychologiczna opowieść o kreatywnej kobiecie - w dziewięciu odsłonach. Po raz pierwszy spotykamy ją, gdy ma pięć lat. Następnie bierzemy udział w jej losowych i rodzinnych perypetiach oraz metamorfozach. Wspólnie z nią śmiejemy się i płaczemy, przeżywamy pierwszą, a potem dojrzałą miłość, stratę, śmierć. Poszukujemy tego, co jest naprawdę ważne w życiu. Książka dla każdego, kto pragnie zadumać się, wyciszyć, zrozumieć siebie i innych.Memory Box - pudełko wspomnień i pamięci What is my dream? My dream is to live again.Spis przedmiotów:1. Spinka do włosów z biedronką2. Sweterek z owczej wełny3. Płyta K-L-Star4. Miniaturowy tomik poezji koreańskiej z dedykacją5. Bilet lotniczy do Seulu6. Perfumy o zapachu kadzidła7. Szafirowe pudełeczko z obrączkami8. Katalog wystawy Pożegnanie9. Dwa albumy fotograficzne

Wojciech E. Zieliński zaprasza Czytelnika do niebanalnego świata Aforysek. Z jednej strony zupełnie odmiennego od naszego, a z drugiej - nie tak całkiem odległego. Autor dobiera słowa z ogromną starannością, a równocześnie z lekkością szaradzisty. Wielokrotnie opowiada o codziennych sytuacjach w sposób hiperboliczny, momentami wręcz złośliwy - nie przekraczając przy tym granic przyzwoitości i dobrego smaku.Tematyka ""Aforysek"" skupia się wokół wielu dziedzin dobrze nam znanych z codziennego życia. W tomiku można znaleźć przemyślenia dotyczące zarówno relacji międzyludzkich, jak i obowiązków, przyjemności i czynności, którym człowiek oddaje się w czasie wolnym.Impuls poleca Autor nie pozostawia suchej nitki na licznych, a przy tym dyskusyjnych, obyczajach środowiska akademickiego. Z tomiku wyłania się raczej negatywna wizja uniwersytetu, którą można podsumować słowami Franois de La Rochefoucaulda:Możemy wydawać się wielkimi, piastując urząd poniżej naszej wartości, lecz wydajemy się często małymi, zajmując urząd większy od nas.

Tempo rozwoju człowieka i zmiany pojawiające się w biegu życia zależą od wielu czynników biopsychospołecznych. Zarówno sam człowiek, jak i jego otoczenie może podejmować kroki hamujące, utrudniające czy wręcz zakłócające rozwój, a także takie, które mają charakter pozytywny, stymulują i wspierają ten proces. Poziom zapotrzebowania na wsparcie jest cechą warunkowaną właściwościami indywidualnymi i okolicznościami zewnętrznymi, ulega zmianom na poszczególnych etapach życia. Każdy człowiek, niezależnie od poziomu sprawności, napotyka sytuacje, w których potrzebuje wsparcia. Osoby z niepełnosprawnością nie stanowią wyjątku pod tym względem. Potrzebują one czasami specyficznych rozwiązań pozwalających wykluczyć lub ominąć napotykane trudności. Jednak intensywność wsparcia nie musi być w ich przypadku większa, niż ma to miejsce w stosunku do ludzi pełnosprawnych. Chodzi o to, by oferowana pomoc była adekwatna do potrzeb, umożliwiała rozwiązanie problemów, wzmacniała posiadane zasoby, słowem służyła ich rozwojowi. Taki właśnie namysł towarzyszył autorom zebranych w książce opracowań. Elementem łączącym teksty jest refleksja nad potrzebami i możliwościami osób niewidomych i słabowidzących, jak również nad działaniami, które mogłyby sprzyjać optymalizacji ich rozwoju, poprawie jakości ich funkcjonowania i osiąganiu poczucia dobrostanu. We wszystkich artykułach autorzy przedstawiają rozwiązania, które wedle ich wiedzy, dociekań naukowo-badawczych, praktyki zawodowej i doświadczeń osobistych można rekomendować jako działania wspomagające rozwój osób niewidomych i słabowidzących. Otwierają przestrzeń do dialogu, wymiany myśli i doświadczeń, a także zachęcają do refleksji.

Książka jest wynikiem […] pracy jej redaktora naukowego, Lecha Witkowskiego, w Archiwum Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, ale przede wszystkim jego narastającego przekonania, że „historia naszego życia społecznego i rozwoju akademickiego humanistyki – a pedagogiki w szczególności – wpisana w wiek XX […] wymaga ponownego namysłu, penetracji archiwów […] i wypracowania nowych perspektyw interpretacyjnych […]”. […] Czytelnicy tej doprawdy niezwykłej inicjatywy wydawniczej, w starannym i erudycyjnym opracowaniu redaktorskim, będą mieli do czynienia z dziełem na miarę rocznicy 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości. Bardzo godnie zatem zarówno redaktor naukowy tomu, jak i Oficyna Wydawnicza „Impuls” opublikowaniem tego dzieła wpisują się w obchody jubileuszowe. Samo dzieło, jak sądzę, doskonale będzie służyło kształtowaniu tożsamości polskiej pedagogiki. […] Oby ziściło się marzenie Lecha Witkowskiego wyrażone w zdaniu tłumaczącym tytuł publikacji: „Pora na nowo, dla nowej epoki w polskiej pedagogice, zaczerpnąć świeżego powietrza dla życia duchowego, by oddech myśli stał się głębszy […]”.

Monografia autorstwa Joanny Kruk-Lasockiej pt. Psychomotoryka w rozpoznawaniu stanów ze spektrum autyzmu wpisuje się w aktualne wyzwania, potrzeby i oczekiwania polskiej pedagogiki specjalnej, osób oraz rodzin mających dzieci ze spektrum autyzmu, specjalistów zajmujących się w praktyce tymi zaburzeniami, a także kandydatów na specjalistów przygotowujących się do podjęcia wyzwania wspierania dzieci i ich rodzin. Książka stanowi swoiste przesłanie autorki skierowane do wszystkich przywołanych wyżej grup społecznych, dotyczące realizacji wczesnej interwencji, wczesnego wspomagania rozwoju dzieci z autyzmem oraz możliwego wspomagania dzieci w ich rozwoju na kolejnych etapach życia. Celem jest bowiem szeroko pojęte dobro dzieci oraz osób będących ich opiekunami. Publikacja cechuje się wnikliwą refleksją, znajomością analizowanej problematyki w perspektywie zarówno naukowej, jak i praktycznej, a także znakomicie przeprowadzoną kwerendą literatury naukowej – polskiej i światowej, współczesnej i historycznej, opisującej zagadnienie autystycznego spektrum oraz zespołów i zaburzeń zbliżonych w objawach do spektrum autyzmu. Jestem przekonana, że książka trafi do szerokiego grona czytelników, że znajdzie wśród nich należne uznanie i będzie drogowskazem, jak postępować z dzieckiem autystycznym, działając na rzecz jego szeroko pojętego dobra i przy uwzględnieniu humanistycznego, profesjonalnego oraz prorozwojowego kontekstu podejmowanych starań.

Publikacja ta jest cenna przede wszystkim ze względu na wielowątkowe pole zainteresowań Autorki, a także z powodu obszernej reprezentacji jej wiedzy. Ważne jest również to, by wątki przewijające się w prezentowanej pracy ciągle przebijały się do elementarnej, nawet podstawowej świadomości teoretycznej i praktycznej oraz były obecne w myśleniu akademickim i nie tylko. Znaczenie ma perspektywa poznania współczesnego świata z punktu widzenia tych, którzy czują materię, posiedli bowiem umiejętność oswajania nieustannych i coraz szybciej następujących zmian w globalizującym się społeczeństwie. W tę perspektywę wpisuje się ważny problem uczenia się na błędach jako naturalnej strategii wykorzystywanej w codziennych sytuacjach, przy czym Autorka pracy ujmuje błąd uczniowski jako punkt wyjścia organizowanego działania pedagogicznego, które wychodząc właśnie od niego, umożliwia dzieciom zbudowanie nowego sposobu rozumienia zjawisk, problemów oraz konstruowania strategii myślowych i działaniowych.

Książka Agnieszki Woynarowskiej podejmuje problem stosunkowo mało eksploatowany w polskiej pedagogice specjalnej. Praca osób z niepełnosprawnością stanowiła wprawdzie już przedmiot badań w latach dwutysięcznych, jednak problematyka ta ze względu na dynamikę zmian na rynku pracy wymaga ciągłej aktualizacji. [...] Monografię Woynarowskiej na tle podobnych opracowań wyróżnia obszerna i pogłębiona analiza teoretyczna zagadnienia. Wychodząc od rozważań aksjologicznych na temat sensu i wartości pracy, omawia ewolucję znaczeń z nią związanych, od wczesnego kapitalizmu po współczesny konsumpcjonizm. Autorka dobrze wyjaśnia powstanie stereotypu nieproduktywności i jego następstw dla osób z niepełnosprawnością. Jednocześnie wskazując na konsumpcjonizm współczesnego neoliberalizmu pokazuje ryzyka wykluczenia ze środowiska osób pracujących i tożsamościowe znaczenia tego procesu. [...] To jedno z najbardziej kompletnych opracowań na temat zatrudniania osób z niepełnosprawnością intelektualną. Największą wartością monografii jest wyjście poza prosty ogląd rynku pracy oraz nadanie zjawisku zatrudniania osób z niepełnosprawnością intelektualną kontekstów podmiotowych i emancypacyjnych.