Anna Achmatowa (1889–1966) w jednym z wczesnych wierszy nazwała siebie muzą płaczu, niektórzy widzieli w niej carycę rosyjskiej poezji, natomiast komunistyczny aparatczyk Andriej Żdanow powiedział o niej: „ni to mniszka, ni to nierządnica”.
To najwybitniejsza, obok niemal jej rówieśnej Mariny Cwietajewej, poetka rosyjska, a zarazem jeden z najważniejszych głosów w poezji XX wieku. Wespół z pierwszym mężem Mikołajem Gumilowem i Osipem Mandelsztamem należała do filarów ugrupowania Cech Poetów, skupiającego autorów opozycyjnych wobec obumierającego symbolizmu. Akmeizm postulował powrót do realności i zwrot do języka potocznego, a poeta miał być rzemieślnikiem mistrzowsko władającym słowem. Początkowo była poetką miłości. Wczesne wiersze są na ogół lirycznymi nowelkami, dziejącymi się w realnej scenerii, tytułami bywają nawet konkretne daty. Ważne miejsce w jej
twórczości zajmuje historia, która wdarła się w życie młodej poetki wraz z wybuchem I wojny światowej i nie odpuszczała jej niemal do końca: przez kilka dekad Achmatowa była wykluczona z oficjalnego życia literackiego i niepublikowana. Wiele jej utworów, w tym słynny poemat Requiem, jest przejmującym świadectwem stalinowskiego terroru, jak również życia w oblężonym przez Niemców Leningradzie.
Wybór i przekład Zbigniew Dmitroca, wydanie dwujęzyczne.
W książce Rafała Mazura zostały przedstawione najistotniejsze teorie dotyczące proporcji w architekturze oraz zostały zdefiniowane podstawowe pojęcia, których znaczenie jest często odmiennie interpretowane, co stanowi jedną z ważniejszych przeszkód w dyskusjach na temat estetyki. Autorską koncepcją pracy jest przywołanie zasady jedności przeciwieństw i według nich analiza sensu proporcji dokonywana na bazie siedmiu par antynomicznych pojęć: porządek – złożoność, subiektywizm – obiektywizm, abstrakcja – empatia, niewymierność – miara, kultura – natura, nowatorstwo – kanon, inżynieria – sztuka. Praca nie jest zamknięciem lub podsumowaniem tematu, lecz ciekawą propozycją nowego rodzaju dyskusji o proporcjach.
„Zdarza się, że w życiu robi się coś bez żadnych zahamowań. Coś, co wypływa z samego wnętrza. Poemat w obrazkach jest dla mnie właśnie czymś takim, podobnie jak Pustynia Tatarów czy O pewnej miłości”. W ten sposób Dino Buzzati przedstawiał czytelnikom książkę przez długie lata niedocenianą i spychaną na margines jego twórczości. Poemat w obrazkach – dzieło wybitne, do dziś wymykające się literaturoznawczym klasyfikacjom – ukazał się w 1969 roku, zyskując wielki rozgłos, po czym stał się nieosiągalny w księgarniach. Odczytując na nowo mit Orfeusza i Eurydyki, Buzzati w tym „pierwszym komiksie autorskim” opowiedział o sobie samym: na 208 barwnych planszach skupił swoje ulubione motywy, począwszy od wiecznego dialogu życia i śmierci. Dzięki wyrafinowanej grze cytatów i autocytatów, licznym hołdom dla artystów z rozmaitych epok, łączeniu gatunków, na stronach tej książki objawia się cały wszechświat twórczy Buzzatiego: odniesienia kulturowe, źródła inspiracji, wspomnienia z dzieciństwa, fascynacje okresu dojrzałego, otwarta na nowe techniki awangardowa metoda pracy. Poemat w obrazkach zawiera w sobie bowiem wiele książek, co można powiedzieć jedynie o arcydziełach.
Monografia przynosi całościowe spojrzenie na film Faraon Jerzego Kawalerowicza, jedno z arcydzieł sztuki filmowej.
Rozdziały analityczno-interpretacyjne zostały poświęcone warstwie plastycznej obejmującej
scenografię i rekwizyty (z uwzględnieniem okresu przygotowań), reżyserii i grze aktorskiej,
środkom wyrazu należącym do sztuki operatorskiej, aspektom montażu filmowego,
ukształtowaniu warstwy sonorystycznej, analizie obecnej w filmie muzyki.
Przyjęta formuła monograficzna rozszerza perspektywę czasową spojrzenia na dzieło.
Szczegółowa analiza elementów poetyki filmu, jego struktury i kompozycji, obejmująca także
zagadnienia realizacyjne i warsztatowe, została uzupełniona rozprawą poświęconą
problematyce ekranizacji powieści Bolesława Prusa, analizującą nowele filmowe, kolejne
wersje scenariusza i scenopis wraz z ich porównaniem z pierwowzorem literackim. Osobne
rozdziały omawiają recepcję filmu w Polsce i za granicą, różnice pomiędzy dwiema
reżyserskimi wersjami filmu oraz zagadnienia rekonstrukcji cyfrowej Faraona. Rozdziały
dopełniają się wzajemnie dzięki zastosowaniu wspólnej metodologii – analizy antropologiczno-morfologicznej.
W monografii zostały wykorzystane bardzo liczne materiały archiwalne oraz wręcz bezcenna
wiedza źródłowa zgromadzona przez autorów rozpraw w czasie rozmów przeprowadzonych z
reprezentującymi różne zawody filmowe twórcami Faraona.
„Tom nie ogranicza się do wymiaru dokumentacyjno - analitycznego; przeciwnie, ustalenia na
tym poziomie stają się podstawą dla szerszych, wnikliwych interpretacji znaczeń przekazu
filmowego – zgodnie z przyjmowaną przez wielu autorów metodą antropologiczno-
morfologiczną. To właśnie podejście decyduje o komplementarności wypełniających tom
tekstów: choć każdy z nich koncentruje się na wybranym składniku dzieła i nosi cechy
opracowania autorskiego, to łącznie składają się na wszechstronną, stereoskopową i spójną
monografię Faraona”. (Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Grzegorza Godlewskiego)
„Dzięki filmoznawczej inicjatywie dr. hab. Seweryna Kuśmierczyka, wspartego gronem
bardzo kompetentnych i niezwykle rzetelnych badaczy, Faraon Jerzego Kawalerowicza w
pełni odzyskuje należne temu filmowi miejsce w historii polskiej kultury. Powstała książka to
nie tylko bardzo cenna i wręcz wzorcowa monografia filmowego arcydzieła, ale także bardzo
ważny komentarz do twórczości Jerzego Kawalerowicza. Profesjonalny opis filmowego
warsztatu powiązany z jego sferą semantyczną i estetyczną składa się na bardzo instruktywne
kompendium dydaktyczne”. (Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Tadeusza Szczepańskiego)
Marek Koterski (ur. w 1942 roku w Krakowie) – reżyser filmowy i teatralny, scenarzysta i dramatopisarz. Absolwent wrocławskiej polonistyki oraz reżyserii w PWSFTViT w Łodzi. Autor kilkunastu filmów średnio- i krótkometrażowych oraz dziewięciu fabularnych. Film „Dzień świra” otrzymał Złote Lwy na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni (2002), odtwórca głównej roli Marek Kondrat został uhonorowany nagrodą dla najlepszego aktora. Za film „Wszyscy jesteśmy Chrystusami” Marek Koterski otrzymał m.in. nagrodę dla najlepszego reżysera na FPFF w Gdyni (2006).
Książka zawiera teksty: „Dzień świra”, „Dom wariatów”, „Życie wewnętrzne”, „Nienawidzę”, „Baby są jakieś inne”.
Pierwsze pełne polskie wydanie jednej z najważniejszych książek należących do klasyki literatury dziecięcej w nowym przekładzie z języka angielskiego Hanny Pustuły-Lewickiej. Wydana w 1902 roku książka z opowiastkami dla dzieci Just So Stories Rudyarda Kiplinga (1865–1936) – w dawnych przekładach polskich znana jako Takie sobie bajeczki – to swoisty fantastyczny bestiariusz, za pomocą którego autor objaśnia małemu czytelnikowi zawiłości świata. Dzięki nowatorstwu formalnemu, neologizmom, eksperymentom językowym i finezyjnemu humorowi zbiór stał się atrakcją literacką także dla dorosłych angielskojęzycznych czytelników. Bajki Kiplinga określane są żartobliwie jako teksty przygotowujące do późniejszej lektury słownych ekstrawagancji Joyce’a. Nowy, wierny oryginałowi przekład opatrzony opracowaniem krytycznym oraz misternie powiązane z tekstem ilustracje autora umożliwiają pogłębiony, wielowarstwowy odbiór walorów artystycznych dzieła.
Giacomo Leopardi (1798–1837), najwybitniejszy poeta i myśliciel włoskiego romantyzmu. Rozległe wykształcenie zdobył samodzielnie w bibliotece rodzinnego pałacu w Recanati. Samotne życie naznaczone poważnymi chorobami i kalectwem, ale „rozjaśnione geniuszem i darem rozmowy z własną duszą” wypełniły mu rozpacz, złudzenia i pisanie o „prawdach gorzkich i krystalicznie czystych”. Wydał zbiór poezji /Canti/ (/Pieśni/) i tomy prozy: /Dziełka moralne/ i /Myśli/. W rękopisie pozostawił 4526 stron /Zibaldone/ – zapisków, które ukazują się po raz pierwszy w polskim przekładzie.
Wybrał dla notatnika tytuł /Zibaldone/, bo to archaiczne włoskie słowo znaczy „przemieszanie”. Zapisywał swoje różnorakie myśli spontanicznie, powściągliwie i dość oschle przez piętnaście lat (1817–1832), nazywał te notatki „zapisanym chaosem”. Jednak z tego chaosu miał się wyłonić własny „porządek myślenia”. O czym? O naszym przywiązaniu do „pustkowia życia”, które bądź co bądź mamy za „rzecz nadspodziewanie wspaniałą”, chociaż nawet tej wspaniałości nie umiemy zrozumieć, gdyż "tajemne jest tu wszystko – prócz naszego cierpienia".
Wiersze Michała Zabłockiego z tomu ""Janowska"" są poświęcone w całości matce autora, Alinie Janowskiej.Alina Janowska - żona Wojciecha Zabłockiego, matka Agaty, Michała i Katarzyny; znana aktorka telewizyjna, filmowa i teatralna, łączniczka w powstaniu warszawskim, wielokrotnie odznaczana i nagradzana, mieszka na warszawskim Żoliborzu; od 2013 roku nie pojawia się publicznie, cierpi na chorobę Alzheimera.Michał Zabłocki - syn Aliny Janowskiej, mąż Agaty Dębickiej, ojciec Urszuli, Ignacego i Aliny; poeta i autor tekstów piosenek, mieszka w Krakowie.
W wydanym pośmiertnie tomie opowiadań czeskiego prozaika i dziennikarza Oty Pavla (1930–1973) Jak tata przemierzał Afrykę odnaleźć można wątki znane z jego książek Śmierć pięknych saren i Jak spotkałem się z rybami: to humorystyczno-nostalgiczne obrazki z czasów dzieciństwa autora, sugestywnie odmalowywane perypetie jego ojca, fascynacja sportem, górami i ludźmi, którzy w spotkaniach z naturą odnajdują życiową harmonię.
Alberto Savinio - jeden z najwybitniejszych pisarzy włoskich XX wieku, jeden z tych, którzy - jak Stendhal czy Borges - umieli sami wybrać dla siebie swoich czytelników.
Jeszcze mało kto wie, że nie otrzymuje swego życia, tylko sam musi je sobie stworzyć. I podobnie mało kto wie, że nie może w pełni liczyć na istniejące encyklopedie, na te "pedantycznie zadbane cmentarze" gromadzące wiedzę ścisłą, ale martwą.
Może natomiast ułożyć sobie encyklopedię własną z hasłami dla siebie żywymi i istotnymi. Jak zrobił to Savinio.
Powieść Gepard to literackie arcydzieło, które doczekało się setek wydań i przekładów na wiele języków; na jego podstawie powstał nagrodzony w 1963 roku Złotą Palmą film Luchina Viscontiego.
To opowieść o niezwykłym człowieku - arystokracie, uczonym erudycie - a zarazem wnikliwe studium poświęcone zawirowaniom historii i nieuchronnym przemianom społecznym.
Rybak na dnie morza to dzieło duetu twórców: znanej pisarki Agnieszki Taborskiej i wirtuoza europejskiej ilustracji Józefa Wilkonia. Wydana najpierw w Niemczech i Korei Południowej, przeniesiona na ekran w filmie animowanym, książka trafia wreszcie do rąk polskiego czytelnika. Nowa wersja bajki o rybaku i złotej rybce adresowana jest zarówno do małych, jak i dorosłych czytelników.
Zbiór jedenastu opowiadań Pabitele (oryg. Pábitelé, 1964), drugi z kolei w dorobku Bohumila Hrabala, po raz pierwszy ukazuje się w języku polskim w swoim oryginalnym, nadanym mu przez autora kształcie – zawiera m.in. opowiadania nigdy dotychczas nie tłumaczone na polski oraz utwory w nowych przekładach. Tytułowi pabitele to stworzony przez pisarza neologizm, odnoszący się do nieskrępowanej językowej inwencji natchnionych gawędziarzy i opowiadaczy, barwnych bohaterów obecnych w całej jego twórczości. „Tak więc pabitel to człowiek, przed którym piętrzy się nieustannie ocean natarczywych myśli. Jego monolog płynie bez przerwy, raz jak rzeczka podziemna w jamie myśli, kiedy indziej zaś wycieka ustami. Właśnie pabienie przez sztafetę ludzkiego języka jest podawane z ust do ust niczym płonąca pochodnia. Pabitel jest narzędziem języka, wzbogaca go o wszystkie odcienie i smaczki, którymi interesuje się językoznawstwo. Pabitel przeważnie niczego nie czytał, za to dużo widział i dużo słyszał. I niemal niczego nie zapomniał. Pogrążony w swym monologu wewnętrznym, obnosi się z nim po świecie jak paw z pięknymi piórami. Kiedy nie toczy rozmowy z innymi, pabitel wiedzie ją sam ze sobą, przekazuje informacje o sprawach, których znaczenie wyolbrzymia, zmienia i przekręca, gdyż pabitel filtruje rzeczywistość przez diamentowe oczko inspiracji. Pabitela przepełnia zachwyt dla świata widzialnego, zatem ów ocean cudnych wizji nie daje mu spać. Niepohamowana żądza mówienia sprawia, że wygląda to tak, jakby język wybrał pabitela, by poprzez jego usta ujrzeć siebie i dowieść swych możliwości. Pabitel potrafi uatrakcyjnić swe komunikaty nożyczkami, ucinając w pewnym momencie rozmowę, by przejść do czegoś z całkiem innej beczki. Umie utrzymać w napięciu temperaturę i temperament tekstu, którego czuje się bohaterem”. (Bohumil Hrabal, O pabitelach)
Krótki prozatorskie poematy napisane przez żyjącego na przełomie XIX i XX wieku poety, dramatopisarza i prozaika, który dożył swoich dni w szpitalu psychiatrycznym.
I dobrze, pomyślał tatuś, wszystko wraca do swych początków, teraz widzę, że czas naprawdę się zatrzymał i nowy czas naprawdę się rozpoczął, lecz ja mam klucz jedynie do starych czasów, a do nowych mi go odmówiono i w nowym czasie żyć już nie mogę, gdyż należę do czasu starego, który umarł. Tak rozmyślając, tatuś wszedł na most i gdy ujrzał beżowy browar tam na końcu przedmieścia, nachylił się nad rzeką i wpatrywał się w płynącą wodę. I zdjął czapkę oficera żeglugi wielkiej, sławną czapkę stryja Pepina, i ta czapka oficera żeglugi wielkiej zdawała się symbolizować stare złote czasy, i nie tylko stryja Pepina, ale także tatusia.
Dramaty wybrane Henrika Ibsena w nowych przekładach z języka norweskiego Anny Marciniakówny.
W tomie:
Dom lalki
Upiory
Wróg ludu
Dzika kaczka
Rosmersholm
Oto smakowita niespodzianka dla miłośników prozy Bohumila Hrabala (1914-1997) z okazji jego urodzin.
Opowiadanie o obdarzonej silną osobowością pięknookiej krowie o imieniu Złocieńka i jej niezwykłym sekrecie to jedyna bajka dla dzieci w dorobku czeskiego mistrza.
Począwszy od pierwszego zbioru opowiadań Słowa na opak, aż do ostatniego - Opowiadania ilustrowane, malarstwo Goi, Boscha czy Velazqueza stanowiło zawsze ważną inspirację dla pisarstwa Antonia Tabucchiego (1943-2012). W Opowiadaniach ilustrowanych napotkamy współczesnych malarzy włoskich, portugalskich, latynoamerykańskich, ale także stałe wątki twórczości Tabucchiego: "przestrzeń, czas, pamięć", jak sam pisał. A wśród niezliczonych postaci, rzeczywistych i wyobrażonych, jedna powraca wielokrotnie, towarzysząc włoskiemu pisarzowi również w tym ostatnim zbiorze: Fernando Pessoa.
Ten przewodnik po miejscach, które Bohumil Hrabal (1914–1997) odwiedził, w których na jakiś czas się zatrzymywał, gdzie pracował lub mieszkał, został wzbogacony o krótkie fragmenty utworów pisarza, cytaty, które nawiązują do opisanych tu miejsc. Chciałem, aby ta książka nie pełniła jedynie funkcji turystycznej, albo – lepiej to ujmując – turystyczno-literackiej, ale również mogła być samodzielną lekturą, stanowić pendant do monografii Bohumila Hrabala. [Ze Wstępu autora] Książka ukazuje się w setną rocznicę urodzin pisarza. Tomáš Mazal (ur. w 1956 r. w Pradze) – czeski pisarz, publicysta, wydawca, wieloletni przyjaciel, sekretarz i fotograf Bohumila Hrabala, autor m.in. książek Spisovatel Bohumil Hrabal (2004) i „Praga z Hrabalem” (Cesty s Bohumilem Hrabalem, wyd. oryg. 2011).
Prawdziwy smakołyk dla wielbicieli twórczości francuskiego rysownika Jeana-Jacques'a Sempe: wybór kilkudziesięciu czarno-białych i kolorowych grafik układających się w fascynującą, lekką i zabawną opowieść o Paryżu i jego mieszkańcach.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
