Autor w książce wyjaśnił psycholingwistyczny mechanizm czytania, przedstawił wnioski teoretyczne i sformułował najważniejsze założenia opracowanego przez siebie nowatorskiego systemu nauki czytania. Wprowadzenie tego systemu do praktyki szkolnej miało bardzo duży wpływ na zwiększenie efektywności czytania i zapewniło rosyjskim uczniom sukcesy na skalę światową.
Badania wykazały, że nowy system nauczania spowodował wzrost rozumienia i rozwój zdolności intelektualnych, przyczynił się także do wytworzenia postawy badawczej do treści kształcenia i zainteresowania nauką.
Znakomita, choć wcale nie taka łatwa w odbiorze minipowieść. Wymaga bowiem znajomości mitów, symboli i motywów, występujących zarówno na wschodzie, jak i na zachodzie Europy, a także w Azji, krajach arabskich i w Indiach. To powieść napisana przez erudytę dla podobnego sobie odbiorcy. Oko proroka jest jednocześnie powieścią tajemniczą i – w dużym stopniu – mistyczną, w której przeplatają się ze sobą światy duchów i ludzi, zaś życie i śmierć zdają się bardzo umowne. Nade wszystko jednak to opowieść o dualizmie ludzkiej natury.
Z recenzji Marcina Bradkego
Anar (ur. 1938) to wybitny azerbejdżański prozaik, dramatopisarz, tłumacz, scenarzysta. Jest narodowym pisarzem Azerbejdżanu, liderem pokolenia azerbejdżańskiej literatury lat 60. XX wieku. Jego utwory zostały przetłumaczone na ponad 30 języków świata. Jest laureatem prestiżowych międzynarodowych i krajowych nagród. Na podstawie jego scenariuszy powstały dziesiątki filmów fabularnych i dokumentalnych.
Nie tylko w pierwszym dziesięcioleciu twórczości Bernhard uważał się przede wszystkim za poetę. Tylko pozornie odwrócił się od liryki na kolejne dwadzieścia lat, gdyż nadal pracował nad dawnymi wierszami, których trzy tomy wznowił w latach osiemdziesiątych. Niestety, przeszły one bez echa, utrwalając wizerunek autora, który zaistniał dzięki powieściom i krótkiej prozie. O Bernhardzie poecie już zapomniano. Niesłusznie. Jak pisali krytycy, „zmierzwione mroki prozy Thomasa Bernharda można przeniknąć tylko, znając jej pochodzenie, wielki przełom liryczny”. Oraz, zgodnie z powszechną formułką: „W poezji Bernharda są już obecne wszystkie późniejsze tematy”.
W tym dwujęzycznym tomie znalazły się wiersze ze zbiorów: „Na ziemi i w piekle”, „Za drzewami jest inny świat”, „Wypalone miasta”, „Noc, która przeszywa mi serce”, „Śmierć i tymianek”, „Powrót do miłości|”, „In hora mortis”, „Pod żelazem księżyca”, „Pomyleńcy. Więźniowie”, „Ave Vergil”.
Diagnoza logopedyczna dyzartrii w mózgowym porażeniu dziecięcym
Choroby układu oddechowego jako przyczyna dyslalii - na przykładzie dzieci z aglomeracji śląskiej
Wada słuchu u dziecka a funkcjonowanie psychospołeczne rodziny - wybrane aspekty
Sposoby tworzenia konstrukcji słowotwórczych przez dzieci niesłyszące
Książka poświęcona problemowi wypalenia zawodowego nauczycieli i nauczycieli-wychowawców pracujących w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych dla dzieci i młodzieży z umiarkowaną, znaczną i głęboką niepełnosprawnością intelektualną. Jednym z najważniejszych powodów zajmowania się procesami związanymi z odczuwanym w pracy obciążeniem (przeradzającym się z czasem w stan wypalenia) jest – wiążąca się z negatywnymi skutkami – bardzo duża zależność ucznia-wychowanka z niepełnosprawnością intelektualną osoby od nauczyciela-wychowawcy.
Książka Włodzimierza Hermana należy do grona pism opiewających głębię myśli duńskiego pisarza, filozofa i teologa. Autor przełożył dzieła Kierkegaarda na sztukę teatralną, eksponując w niej witalność estety i jego nieokiełznany temperament. W synkretycznej formule połączył filozoficzne idee Kierkegaarda ze stylem dawnego wrocławskiego Teatru Kalambur – pełnym żartu i powagi, dowcipnej gry słów. Ukazał moment między dwoma sposobami istnienia, filozofa i aktora. Esejom Włodzimierza Hermana towarzyszy sztuka jego autorstwa zatytułowana „Kierkegaard, czyli z papierów jeszcze żyjącego. Kabaret literacko-filozoficzny”. Książkę wzbogaca obszerny wstęp Jacka Aleksandra Prokopskiego „Kierkegaard, czyli wybór maski. Nie tylko estetyczno-satyryczny esej” oraz posłowie Janusza Deglera – „List do przyjaciela”.
Dwujęzyczny zbiór opowiadań Haralda Gröhlera urodzonego w Jeleniej Górze, jednego z najbardziej aktywnych i niezależnych współczesnych pisarzy niemieckich. U podstaw wszystkich opowieści leży zdarzenie kryminalne lub nieprzyzwoite. Napięcie rośnie, akcja się rozwija, natomiast oczekiwane rozwiązanie fabuły niekoniecznie musi nastąpić. Opowiadania zawarte w tomie tworzą, zdaniem autora, pewną kompozycję. W kilku narracja jest prowadzona z perspektywy dziecka, bowiem Gröhlera interesują „okresy przejściowe i dystans między dzieciństwem a teraźniejszością”, a także „nieobliczalność między bytem dziecięcym a dorosłym”. W tomie reprezentowane są obydwa środowiska: miejskie i peryferyjne, wiejskie, poza tym obecny jest motyw seksualności – od naiwnej, niespełnionej poprzez wyidealizowaną do siejącej zgorszenie).
Trzy opowieści o wędrówkach – tych na jawie i tych we śnie – po miejscach rzeczywistych i wyobrażonych, po labiryntach czasu i przestrzeni. Pisane z wielką swobodą, przesycone gorzkim humorem, ale i subtelnym liryzmem, historie Binara ukazują doświadczenia bohatera w różnych okresach życia i w różnych zakątkach świata – od malowniczej śląskiej wsi przez ciemną, posępną Pragę, oniryczny Paryż, rozgwieżdżoną Prowansję aż po słoneczne, skrzące się od barw Tahiti. Błyskotliwa, obfitująca w śmiałe rozwiązania i zachwycające zmysłowe obrazy proza Vladimíra Binara wprowadza czytelnika w świat pełen kruchego, melancholijnego piękna, świat, w którym rojenia i sny niepostrzeżenie wdzierają się w codzienność, tworząc zupełnie odrębną, rządzącą się swoimi prawami rzeczywistość – zagadkową i hipnotyczną jak księżyc, milcząco obecny w całym Binarowskim tryptyku, nie bez powodu nazywanym przez samego autora „małą Sonatą Księżycową”.
Książka będąca połączeniem albumu z grafikami z wywiadem rzeką, który przeprowadził prof. Stanisław Bereś, literaturoznawca, z ich autorem Przemysławem Tyszkiewiczem – wrocławskim artystą i profesorem na ASP. Rozmowy, jak pisze prof. Bereś, były podyktowane zwykłą ludzką ciekawością, która oznacza różne rzeczy – potrzebę dialogu na temat prac Tyszkiewicza, dążenie do stworzenia ich opisu, odtworzenie genezy (zarówno warsztatowej, jak i światopoglądowej), ustalenie plastycznych kontekstów i rozsupłanie nici łączących je z wielowiekową tradycją miedziorytnictwa. Zderzenie ze sobą dwóch różnych umysłów, a zatem światopoglądów, obszarów wiedzy, doświadczeń życiowych i temperamentów stworzyło szansą na inne – nie tylko warsztatowo-formalne – spojrzenie na sztukę, otwierając mniej oczywiste konteksty filozoficzne, psychologiczne, socjologiczne, a przede wszystkim artystyczne. A być może przy okazji dotknęło również sfery, której domeną są niepewność siebie, lęk i ból, bo one też przynależą do istoty sztuki. Jest to bowiem twórczość, która na takie dywagacje pozwala, gdyż jest głęboka, nasycona pytaniami o sens bytu, o miejsce człowieka w przyrodzie, o cel wysiłków artysty i jego odpowiedzialność etyczną za odbiorcę.
W śpiewniku zebrano teksty kilkuset piosenek na każdą okazję. Są tu znane i mniej znane piosenki biesiadne, cygańskie, harcerskie, kabaretowe, kowbojskie, ludowe, patriotyczne, sentymentalne, turystyczne, wojskowe, żeglarskie, przyśpiewki weselne, piosenki rosyjskie i ukraińskie. Do wielu dołączono chwyty gitarowe.
Temat przedstawienia Indian w westernach filmowych jest ze wszech miar kluczowy, pozwala bowiem naświetlić to, co leży u źródeł ideologii westernu, który wrósł w tkankę kultury amerykańskiej tak silnie, jak bodaj żaden inny gatunek, może wyjąwszy film gangsterski. W pracy Sławomira Bobowskiego cenne jest to, że znajdziemy w niej genealogię przedstawień rdzennych Amerykanów, pokazującą związki westernu z historycznie wcześniejszymi utworami literackimi, które stworzyły swoiste wzorce portretowania Indian.
Z recenzji prof. Marka Paryża
Tematem przewodnim numeru jest ROZMOWA.
W numerze m.in. o upokarzaniu w mediach – rozmowa Michała Rydlewskiego z dr hab. Małgorzatą Lisowską-Magdziarz; Aleksandry Wagner Analiza dyskursu medialnego o gazie łupkowym; Jacek Grębowiec w rozważaniach o Sennettowskiej koncepcji współpracy.
Najważniejsze dzieło szwajcarskiego pisarza Klausa Merza, niepowtarzalne i mistrzowskie w swojej formie, bogate w treści – jak każda wielka powieść, a zarazem lakoniczne i oszczędne w środkach wyrazu niczym wiersz. „Właściwie powieść”, tak o tej zminiaturyzowanej prozie mówi sam autor.
Karty tej niewielkiej książeczki pełne są zdarzeń, zwykłych i niezwykłych postaci i charakterów, a choć pojawiają się w niej realia konkretnego czasu (lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte ubiegłego wieku) niesie ona ze sobą przekaz wartości uniwersalnych. Jest przy tym próbą uporania się z ważnym wydarzeniem rodzinnym, które odcisnęło się na życiu autora.
Książka jest owocem współpracy uczelni partnerskich: Uniwersytetu w Lipsku, Uniwersytetu Wrocławskiego i Uniwersytetu Karola w Pradze. Zebrane w niej artykuły, zaprezentowane wcześniej na IX Międzynarodowej Konferencji interFaces, ukazują funkcjonowanie pojęć kosmopolityzm i regionalizm w obrębie trzech języków, literatur i kultur. Czytelnik znajdzie tu studia literaturoznawcze, analizy językoznawcze, interpretacje dawnych i współczesnych zjawisk w ujęciu regionalnym i globalnym.
Tematem przewodnim numeru jest SPRZECIW.
Można przeczytać m.in. wywiad z Piotrem Zychowiczem, autorem „Obłędu ´44” i „Opcji niemieckiej”, esej Katarzyny Kasztenny o instytucjonalnej deprecjacji humanistyki, wspomnienia Jerzego Olka o Tadeuszu Różewiczu i... fotografii.
Jeżeli wierzyć niektórym dawnym pisarzom, Adam i Ewa zostali wygnani z Raju niemal natychmiast potem, jak Bóg ich do niego wprowadził (zdarzali się i tacy, którzy utrzymywali, że nastąpiło to tego samego dnia). Pobyt w ogrodzie Eden był zatem dla nich tylko krótkim (chociaż bardzo istotnym i brzemiennym w skutki) epizodem. Pozostałe 960 lat swojego niezwykle długiego życia spędzili na wygnaniu, zaludniając ziemię licznym potomstwem i „czyniąc ją sobie poddaną”. Księga Rodzaju mówi o tych ich późniejszych losach bardzo mało, nic tedy dziwnego, że już w starożytności zaczęły się pojawiać różne apokryficzne opowieści o życiu Pierwszych Rodziców. Przekłady dwóch ich wersji (greckiej i łacińskiej) wypełniają niniejszy tomik.
Portret etnolożek, socjolożek i literatek z przełomu XIX i XX wieku, określanych w tytule jako „obserwatorki z wyobraźnią”, czyli kobiet, które oddawały się studiowaniu otaczającej je rzeczywistości społecznej i kulturowej, a później ją w sposób twórczy opisywały. Artykuły składające się na tę książkę spaja chęć przypomnienia postaci kobiet, bardzo często funkcjonujących w historii dyscyplin naukowych jak postaci-cienie, osoby, których praca stanowiła podstawę rozpraw i artykułów, a bywało, że i nośnych w nauce koncepcji, niepodpisanych jednak ich nazwiskiem. Znajdują się tu także teksty, które przypominają postaci uznane i cenione w świecie naukowym. Przynoszą jednak nowe nieznane dotąd wątki z ich biografii czy fakty z życia zawodowego i prywatnego.
Współczesna komedia fantastyczna z elementami kryminału, rozgrywająca się we Wrocławiu i wypełniona magią polskich czarownic, szamanów, duchów, ale także prawników, pracowników korporacji, gwiazd show-biznesu i złych polityków.
Pracującą w korporacji Anię odwiedza jej dawna przyjaciółka Iza, teraz narodowa gwiazda show-biznesu, i wprowadza zamęt do poukładanego życia dziewczyny. Wybryki rozwydrzonej celebrytki nie będą jednak największym problemem, który zesłał los. Wkrótce okaże się, że jedyny prawdziwy przyjaciel Ani – pies Jerry – jest człowiekiem, w dodatku ściganym przez wiedźmę.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
