Lektura wierszy Evelyn Schlag przypomina podróż - pełną przygód i zdumiewających odkryć natury estetycznej i tematycznej, czasem ryzykowną.
Warto podjąć to ryzyko...
Tadeusz Chabrowski, poeta i prozaik. Urodzony w 1934 roku w Złotym Potoku koło Częstochowy. Od 1961 roku na stałe mieszkający w USA. Debiutował w 1960 roku wierszami na łamach „Tygodnika Powszechnego”. Publikował m.in. w „Nowym Wyrazie”, „Więzi”, „Odrze”, „Twórczości”, nowojorskim „Przeglądzie Polskim”, paryskiej „Kulturze”, londyńskich „Wiadomościach”. Jego wiersze były tłumaczone na języki niemiecki, litewski, węgierski i hiszpański. Dwukrotnie otrzymał Nagrodę Fundacji Kościelskich: w 1965 roku za tom „Lato w Pensylwanii” i 1971 roku jako jeden z autorów antologii „Słowa na pustyni”. Jest także laureatem amerykańskiej nagrody World of Poetry Press (1990). W 1993 roku otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Częstochowy. Za działalność społeczną w Brooklynie uhonorowany wyróżnieniem prestiżowego Seneca Club (1996). W 2010 roku został uhonorowany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, nagrodą jubileuszową Ministra Kultury za całokształt dorobku oraz Nagrodą Literacką ZPPnO za najlepszą książkę rok 2010 dla pisarza na stałe mieszkającego poza Polską. W 2010 roku Tadeusz Chabrowski zadebiutował jako prozaik powieścią „Skrawki białego habitu”.
Książka (...) jest wynikiem niezwykle żmudnych i czasochłonnych poszukiwań źródłowych. Autorce udało się w sposób jasny i czytelny pokazać drogę prowadzącą od ochronki przez ogródek freblowski do przedszkola. Rozproszone w czasopiśmiennictwie informacje przekształcone zostały w bogatą wiedzą skupioną w jednej publikacji, która co najważniejsze, służyć może nie tylko historykom wychowania, a z pewnością okaże się przydatna pedagogom społecznym oraz specjalistom zajmującym się problemami wychowania przedszkolnego i edukacji wczesnoszkolnej.
Fragment recenzji prof. nadzw. dr hab. Iwonny Michalskiej
Książka w języku polskim, dodatkowo wstęp i zakończenie w języku angielskim.
Falkiewicz ujmuje nie-Marksowski materializm historyczny Nowaka w czasie jego największej intensywności, metafizykę unitarną zaś wyprzedza i kształtuje podług własnych przeczuć. Jego książka jest po części próbą popularyzacji, komentarzem na gorąco, trochę humanistyczną parafrazą (myśl Nowaka ma wszak tendencje do dość skomplikowanych, matematycznych wzorów), trochę zaś uzupełnieniem o to, czego pracom filozofa brakowało: prywatność, indywidualne zmaganie się z podmiotem i czasem, dynamikę dialogu oraz mistyczne doświadczenie negacji, najbardziej poetyckie i dramatyczne zarazem.
Fragment Wstępu Jakuba Skurtysa
Wzbogacone o nowe fotografie drugie wydanie albumu poświęconego Ogrodowi Japońskiemu we Wrocławiu. Został założony w 1913 roku jak część Wystawy Sztuki Ogrodowej w ramach Wystawy Stulecia. Autorem projektu był hrabia Fritz von Hochberg z Iłowej koło Żagania. Jego koncepcję realizował miejski inspektor ogrodowy Dannenberg, korzystając z pomocy japońskiego ogrodnika z Tokio Mankichi Arai, współpracownika firmy Alfred Unger z Heidelbergu, oraz ogrodnika Hochberga – inspektora ogrodowego Anlaufa z Iłowej. Po wystawie zlikwidowano założenie i do czasów powojennych zachował się tylko jego ogólny zarys: ścieżki, staw z odbudowanym w 1933 roku pawilonem ogrodowym oraz pagórkowaty krajobraz w południowej części ogrodu z ciekami wodnymi i roślinnością. Pierwszą próbę rewaloryzacji ogrodu przeprowadzono w latach 1968–1970. W 1994 roku rozpoczęto przygotowania do rekonstrukcji ogrodu. We Wrześniu przybyli z Tokio trzej japońscy eksperci w sztuce zakładania ogrodów. Wybrano jedną z trzech koncepcji polsko-japońskiego zespołu architektów, najbardziej nawiązującą do historycznego założenia. Uroczyste otwarcie Ogrodu Japońskiego po rekonstrukcji odbyło się 15 maja 1997 roku. Ogród otrzymał nazwę HAKU KOEN, po polsku BIAŁO-CZERWONY, jak kolory w narodowych flagach Polski i Japonii.
Wyjątkowy zbiór opowiadań i poetyckich tekstów, w których Anna Sokalska pisze o demonach – nie tylko tych z innych wymiarów, ale przede wszystkim tych żyjących wewnątrz nas.
Nocne miasto zamieszkane przez ludzi i demony; miasto pełne pragnień, lęków i tajemnic. W opowiadaniach przeplatanych krótkimi, poetyckimi tekstami rzeczywistość styka się z zaświatami – tym razem w mrocznej, pełnej niepokoju odsłonie.
Opowieść o zdradzie, zemście i drodze do samozniszczenia, bajka o kłamstwach, historia ciekawości, która prowadzi do bram piekieł, oraz o pozornie prostych wyborach między łatwym życiem a ryzykowną zmianą – wszystko oplecione poetyckimi tekstami o niepokoju, chęci walki i odnajdywania własnej wartości.
Autor w książce wyjaśnił psycholingwistyczny mechanizm czytania, przedstawił wnioski teoretyczne i sformułował najważniejsze założenia opracowanego przez siebie nowatorskiego systemu nauki czytania. Wprowadzenie tego systemu do praktyki szkolnej miało bardzo duży wpływ na zwiększenie efektywności czytania i zapewniło rosyjskim uczniom sukcesy na skalę światową.
Badania wykazały, że nowy system nauczania spowodował wzrost rozumienia i rozwój zdolności intelektualnych, przyczynił się także do wytworzenia postawy badawczej do treści kształcenia i zainteresowania nauką.
Znakomita, choć wcale nie taka łatwa w odbiorze minipowieść. Wymaga bowiem znajomości mitów, symboli i motywów, występujących zarówno na wschodzie, jak i na zachodzie Europy, a także w Azji, krajach arabskich i w Indiach. To powieść napisana przez erudytę dla podobnego sobie odbiorcy. Oko proroka jest jednocześnie powieścią tajemniczą i – w dużym stopniu – mistyczną, w której przeplatają się ze sobą światy duchów i ludzi, zaś życie i śmierć zdają się bardzo umowne. Nade wszystko jednak to opowieść o dualizmie ludzkiej natury.
Z recenzji Marcina Bradkego
Anar (ur. 1938) to wybitny azerbejdżański prozaik, dramatopisarz, tłumacz, scenarzysta. Jest narodowym pisarzem Azerbejdżanu, liderem pokolenia azerbejdżańskiej literatury lat 60. XX wieku. Jego utwory zostały przetłumaczone na ponad 30 języków świata. Jest laureatem prestiżowych międzynarodowych i krajowych nagród. Na podstawie jego scenariuszy powstały dziesiątki filmów fabularnych i dokumentalnych.
Nie tylko w pierwszym dziesięcioleciu twórczości Bernhard uważał się przede wszystkim za poetę. Tylko pozornie odwrócił się od liryki na kolejne dwadzieścia lat, gdyż nadal pracował nad dawnymi wierszami, których trzy tomy wznowił w latach osiemdziesiątych. Niestety, przeszły one bez echa, utrwalając wizerunek autora, który zaistniał dzięki powieściom i krótkiej prozie. O Bernhardzie poecie już zapomniano. Niesłusznie. Jak pisali krytycy, „zmierzwione mroki prozy Thomasa Bernharda można przeniknąć tylko, znając jej pochodzenie, wielki przełom liryczny”. Oraz, zgodnie z powszechną formułką: „W poezji Bernharda są już obecne wszystkie późniejsze tematy”.
W tym dwujęzycznym tomie znalazły się wiersze ze zbiorów: „Na ziemi i w piekle”, „Za drzewami jest inny świat”, „Wypalone miasta”, „Noc, która przeszywa mi serce”, „Śmierć i tymianek”, „Powrót do miłości|”, „In hora mortis”, „Pod żelazem księżyca”, „Pomyleńcy. Więźniowie”, „Ave Vergil”.
Diagnoza logopedyczna dyzartrii w mózgowym porażeniu dziecięcym
Choroby układu oddechowego jako przyczyna dyslalii - na przykładzie dzieci z aglomeracji śląskiej
Wada słuchu u dziecka a funkcjonowanie psychospołeczne rodziny - wybrane aspekty
Sposoby tworzenia konstrukcji słowotwórczych przez dzieci niesłyszące
Książka poświęcona problemowi wypalenia zawodowego nauczycieli i nauczycieli-wychowawców pracujących w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych dla dzieci i młodzieży z umiarkowaną, znaczną i głęboką niepełnosprawnością intelektualną. Jednym z najważniejszych powodów zajmowania się procesami związanymi z odczuwanym w pracy obciążeniem (przeradzającym się z czasem w stan wypalenia) jest – wiążąca się z negatywnymi skutkami – bardzo duża zależność ucznia-wychowanka z niepełnosprawnością intelektualną osoby od nauczyciela-wychowawcy.
Książka Włodzimierza Hermana należy do grona pism opiewających głębię myśli duńskiego pisarza, filozofa i teologa. Autor przełożył dzieła Kierkegaarda na sztukę teatralną, eksponując w niej witalność estety i jego nieokiełznany temperament. W synkretycznej formule połączył filozoficzne idee Kierkegaarda ze stylem dawnego wrocławskiego Teatru Kalambur – pełnym żartu i powagi, dowcipnej gry słów. Ukazał moment między dwoma sposobami istnienia, filozofa i aktora. Esejom Włodzimierza Hermana towarzyszy sztuka jego autorstwa zatytułowana „Kierkegaard, czyli z papierów jeszcze żyjącego. Kabaret literacko-filozoficzny”. Książkę wzbogaca obszerny wstęp Jacka Aleksandra Prokopskiego „Kierkegaard, czyli wybór maski. Nie tylko estetyczno-satyryczny esej” oraz posłowie Janusza Deglera – „List do przyjaciela”.
Dwujęzyczny zbiór opowiadań Haralda Gröhlera urodzonego w Jeleniej Górze, jednego z najbardziej aktywnych i niezależnych współczesnych pisarzy niemieckich. U podstaw wszystkich opowieści leży zdarzenie kryminalne lub nieprzyzwoite. Napięcie rośnie, akcja się rozwija, natomiast oczekiwane rozwiązanie fabuły niekoniecznie musi nastąpić. Opowiadania zawarte w tomie tworzą, zdaniem autora, pewną kompozycję. W kilku narracja jest prowadzona z perspektywy dziecka, bowiem Gröhlera interesują „okresy przejściowe i dystans między dzieciństwem a teraźniejszością”, a także „nieobliczalność między bytem dziecięcym a dorosłym”. W tomie reprezentowane są obydwa środowiska: miejskie i peryferyjne, wiejskie, poza tym obecny jest motyw seksualności – od naiwnej, niespełnionej poprzez wyidealizowaną do siejącej zgorszenie).
Trzy opowieści o wędrówkach – tych na jawie i tych we śnie – po miejscach rzeczywistych i wyobrażonych, po labiryntach czasu i przestrzeni. Pisane z wielką swobodą, przesycone gorzkim humorem, ale i subtelnym liryzmem, historie Binara ukazują doświadczenia bohatera w różnych okresach życia i w różnych zakątkach świata – od malowniczej śląskiej wsi przez ciemną, posępną Pragę, oniryczny Paryż, rozgwieżdżoną Prowansję aż po słoneczne, skrzące się od barw Tahiti. Błyskotliwa, obfitująca w śmiałe rozwiązania i zachwycające zmysłowe obrazy proza Vladimíra Binara wprowadza czytelnika w świat pełen kruchego, melancholijnego piękna, świat, w którym rojenia i sny niepostrzeżenie wdzierają się w codzienność, tworząc zupełnie odrębną, rządzącą się swoimi prawami rzeczywistość – zagadkową i hipnotyczną jak księżyc, milcząco obecny w całym Binarowskim tryptyku, nie bez powodu nazywanym przez samego autora „małą Sonatą Księżycową”.
Książka będąca połączeniem albumu z grafikami z wywiadem rzeką, który przeprowadził prof. Stanisław Bereś, literaturoznawca, z ich autorem Przemysławem Tyszkiewiczem – wrocławskim artystą i profesorem na ASP. Rozmowy, jak pisze prof. Bereś, były podyktowane zwykłą ludzką ciekawością, która oznacza różne rzeczy – potrzebę dialogu na temat prac Tyszkiewicza, dążenie do stworzenia ich opisu, odtworzenie genezy (zarówno warsztatowej, jak i światopoglądowej), ustalenie plastycznych kontekstów i rozsupłanie nici łączących je z wielowiekową tradycją miedziorytnictwa. Zderzenie ze sobą dwóch różnych umysłów, a zatem światopoglądów, obszarów wiedzy, doświadczeń życiowych i temperamentów stworzyło szansą na inne – nie tylko warsztatowo-formalne – spojrzenie na sztukę, otwierając mniej oczywiste konteksty filozoficzne, psychologiczne, socjologiczne, a przede wszystkim artystyczne. A być może przy okazji dotknęło również sfery, której domeną są niepewność siebie, lęk i ból, bo one też przynależą do istoty sztuki. Jest to bowiem twórczość, która na takie dywagacje pozwala, gdyż jest głęboka, nasycona pytaniami o sens bytu, o miejsce człowieka w przyrodzie, o cel wysiłków artysty i jego odpowiedzialność etyczną za odbiorcę.
W śpiewniku zebrano teksty kilkuset piosenek na każdą okazję. Są tu znane i mniej znane piosenki biesiadne, cygańskie, harcerskie, kabaretowe, kowbojskie, ludowe, patriotyczne, sentymentalne, turystyczne, wojskowe, żeglarskie, przyśpiewki weselne, piosenki rosyjskie i ukraińskie. Do wielu dołączono chwyty gitarowe.
Temat przedstawienia Indian w westernach filmowych jest ze wszech miar kluczowy, pozwala bowiem naświetlić to, co leży u źródeł ideologii westernu, który wrósł w tkankę kultury amerykańskiej tak silnie, jak bodaj żaden inny gatunek, może wyjąwszy film gangsterski. W pracy Sławomira Bobowskiego cenne jest to, że znajdziemy w niej genealogię przedstawień rdzennych Amerykanów, pokazującą związki westernu z historycznie wcześniejszymi utworami literackimi, które stworzyły swoiste wzorce portretowania Indian.
Z recenzji prof. Marka Paryża
Tematem przewodnim numeru jest ROZMOWA.
W numerze m.in. o upokarzaniu w mediach – rozmowa Michała Rydlewskiego z dr hab. Małgorzatą Lisowską-Magdziarz; Aleksandry Wagner Analiza dyskursu medialnego o gazie łupkowym; Jacek Grębowiec w rozważaniach o Sennettowskiej koncepcji współpracy.
Najważniejsze dzieło szwajcarskiego pisarza Klausa Merza, niepowtarzalne i mistrzowskie w swojej formie, bogate w treści – jak każda wielka powieść, a zarazem lakoniczne i oszczędne w środkach wyrazu niczym wiersz. „Właściwie powieść”, tak o tej zminiaturyzowanej prozie mówi sam autor.
Karty tej niewielkiej książeczki pełne są zdarzeń, zwykłych i niezwykłych postaci i charakterów, a choć pojawiają się w niej realia konkretnego czasu (lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte ubiegłego wieku) niesie ona ze sobą przekaz wartości uniwersalnych. Jest przy tym próbą uporania się z ważnym wydarzeniem rodzinnym, które odcisnęło się na życiu autora.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
