Tom wierszy zebranych wydany na 60-lecie pracy twórczej Stanisława Pasternaka. Większość tekstów była już publikowana w innych zbiorach albo prasie literackiej. Czytelnik znajdzie tu wiersze z tomiku Modlitwy o Annę, opisujące dzieje miłości i związku; utwory ze zbiorku Elegie – poezję spokojną, refleksyjną; wiersze z ironicznego cyklu Opinie – tutaj zostały przemianowane na Raporty TW – rozczłonkowaniem tekstu nawiązujące do Odwróconego światła Tymoteusza Karpowicza (te poezje – raporty milicyjne – powstałe po wprowadzeniu stanu wojennego ukazują życie społeczne tamtego czasu, są reakcją autora na to, co działo się we Wrocławiu), w końcu wiersze zrodzone z obcowania z przyrodą, ukazujące życie wsi z detalami.
Poezje Stanisława Pasternaka świadczą o dyscyplinie i własnej problematyce filozoficzno-światopoglądowej autora. Są przemyślane formalnie, nawiązują do poezji lingwistycznej Tymoteusza Karpowicza, do twórczości awangardowej XX wieku, a niektóre także do sztuki wizualnej – słynnych Figur osiowych Jana Lebensteina i cyklu Postać chwytająca gwiazdę Jerzego Tchorzewskiego. Ton wierszy bywa elegijny, bywa intymny (jak w modlitwach), bywa też ironiczny, czasem poeta sięga po pastisz, operuje długą i krotką frazą, rozczłonkowuje tekst.
Therese Chromik, niemiecka pisarka, eseistka i malarka.
Redaguje antologie tekstów poetyckich i czasopismo EUTERPE.
W języku polskim ukazały się dwa tomy jej wierszy: Piękna zasada 2007, Niebo nade mną 2008.
Księga poświęcona Profesorowi Władysławowi Dynakowi, związanemu z Uniwersytetem Wrocławskim, historykowi literatury, dydaktykowi, bibliologowi, historykowi oświaty i folklorystyki, autorowi interdyscyplinarnych prac o problematyce łowieckiej, wśród nich najważniejsze to Z Mickiewiczem na łowach i Łowiectwo w kulturze polskiej. Obszary i kształty obecności.
Media zawsze miały ogromny wpływ na społeczeństwo. Autorka pracy przedstawiła dokładnie i obszernie system medialny Włoch, wykorzystując dokumenty AGCOM (włoskiego odpowiednika naszej Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji) oraz ważne źródła włoskojęzyczne. Odważnie zestawiła wykorzystanie prasy i radia przez Benita Mussoliniego przed II wojną światową i w czasie jej trwania z niedawnymi działaniami Silvia Berlusconiego.
Z myślą o młodym Czytelniku Stefan Skąpski napisał ponad 60 wierszy, w których króluje świat zwierząt pełen przygód i niespodzianek. Te bajkowe opowieści dla dzieci w różnym wieku powstały w ostatnim czasie, a więc już po opublikowaniu poprzedniego tomiku zatytułowanego Niezwykłe przygody ze świata przyrody.
Tym razem nie wszyscy bohaterowie żyją w przyjaźni i zgodzie. obok sympatycznych piesków, kotków i sarenek, a nawet lwów i niedźwiedzi pojawia się niedobry wilk, który chce podstępnie rządzić wszystkimi w przebraniu baranka. Jest też borsuk, który zmyśla zarzuty, aby szkodzić leśnym kolegom. Nie stroni od gałgaństw również pewna kuna kłamczucha, którą w końcu oskarżono w leśnym trybunale.
Wierszom towarzyszą wspaniałe ilustracje autorstwa wnuczki autora, Hanny Skąpskiej.
Postać i twórczość Leona Urbańskiego (1926–1998) skryły się w cieniu hałaśliwych mediów i pośpiesznego, tandetnego projektowania, które opanowało naszą komunikację społeczną w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Praca Ewy Repucho przywraca nie tylko pamięć o świetnych drukach wybitnego polskiego grafika, ale, co jeszcze ważniejsze, o jego poglądach na istotę typografii i jej służebnych powinnościach w kulturze społeczeństwa. Typografia Urbańskiego, niezwykle funkcjonalna i komunikatywna, powinna dziś zyskać miano wzorca, a niniejsza książka stać się przewodnikiem dla nowych pokoleń polskich typografów. Dopełnieniem treści jest szata graficzna edycji zaprojektowana przez Andrzeja Tomaszewskiego, ucznia Leona Urbańskiego.
Na podstawie recenzji Krzysztofa Lenka
Niedopałek to coś, co nie spaliło się do końca, ale jest już nieprzydatne. Gmatwanina życiowych ścieżek, tych do cna wydeptanych i tych ledwie widocznych, usłana jest niedopałkami. Na upartego można by znaleźć takie, które jarzyłyby się jeszcze przez chwilę, tliły nieśmiało, złośliwie kopciły. Można by je pokruszyć i zrobić skręta. Coś, co nigdy nie będzie takie jak to, czego niedopałkiem jest niedopałek. Zamiast robić skręta, Józef musi wykonać skręt. W potencjalnie właściwym kierunku.
Bohater kolejnej powieści Żuczkowskiego, Józef, wprowadza się do starego domu nad jeziorem, który odziedziczył po zmarłym ojcu. Jeździ na pchli targ, gdzie wystawia znalezione na strychu, w piwnicy i szafkach rupiecie. Żyje niespiesznie. Lubi złomowiznę, zawieszenie między było a będzie, oddech czasu, zapomniane miejsca i rzeczy. Pisze też powieść o skojarzeniach z papierosami. Z nowoczesnym światem łączy się, rozmawiając na Skypie z żoną Leną, nowoczesną kobietą, która realizuje projekt na uniwersytecie w Northampton. Odwiedzają go też czasem córka etnolożka i syn prawnik, który uważa, że Józef powinien zrewitalizować stary dom i wyczarować zeń letniskową przystań.
Współczesna nauka, pozostając na gruncie realizmu, nie dąży do wyeliminowania kary pozbawienia wolności z katalogu środków reakcji prawno-karnej, promowania bezkarności zachowań przestępczych, lecz proponuje poprawę efektywności instytucjonalnej resocjalizacji. Jest ona możliwa w podejściu interdycyplinarnym, a nie tylko na płaszczyźnie jednej wybranej dziedziny wiedzy, oraz przy współpracy ze środowiskiem praktyków. Autorzy zaproponowali wiele oryginalnych i twórczych propozycji wspierających resocjalizację penitencjarną. W książce między innymi teksty: Andrzeja Bałandynowicza Probacyjna sprawiedliwość karząca w miejsce zdehumanizowanej resocjalizacji osadzonej na przymusie i wtórnej stygmatyzacji, Krystyny Ostrowskiej Perspektywy resocjalizacji w świetle psychologii pozytywnej, Emilii Sokołowskiej Praca charytatywna mężczyzn odbywających karę pozbawienia wolności, Arkadiusza Urbanka W kierunku wczesnej interwencji socjalnej – tendencje w relacjach rodzinnych dzisiejszych recydywistów penitencjarnych.
Konrad Ostańkowicz zabiera nas w sudeckich opowiadaniach w ciepłą, liryczną podróż śladami ojca – pisarza, poety, oficera Armii Krajowej, więźnia Auschwitz. Historie z dzikich, tajemniczych sudeckich szlaków i karkonoskich uroczysk przeplatają się z podróżami w niemal schulzowski bezczas wrocławskiego domu rodzinnego. Pamiątki po ojcu wiążą się z przemierzonymi przez syna trasami, a rzeczywistość przenikająca się z fikcją pozwala mu na ponowne, dojrzałe odkrywanie postaci ojca oraz przywracanie pamięci tego, co zostało zapomniane, ponieważ pisać powinno się „o tym, co się kocha, co naprawdę jest ważne”.
Książka opisuje kształtowanie się kultury kinowej po 1945 roku w podzielonych granicą polsko-niemiecką miastach: Frankfurcie nad Odrą – Słubicach, Guben – Gubinie, Görlitz – Zgorzelcu w latach 1945-1989. Przedstawia różnorodność architektonicznych i organizacyjnych form kinowych oraz wielość miejsc recepcji filmowej w okresie największej popularności kina w latach pięćdziesiątych XX wieku oraz w kontekście walki o widza z telewizją w kolejnych dziesięcioleciach, ukazując przykłady wykorzystania kina do celów propagandowych. Wiele miejsca poświęca autorka refleksji na temat budynków kinowych jako elementu dziedzictwa niemieckiego, europejskiego i socjalistycznego oraz stosunku do tego dziedzictwa w miastach przygranicznych.
Problematyka uczenia się dziecka poruszana w niniejszym tomie jest kontynuacją rozważań zawartych w książce Dziecko w sytuacjach uczenia się. Konteksty i przestrzenie edukacyjne”. Przyjęte w niej trzy założenia: dziecko jest zawsze w sytuacji uczenia się, które stanowi proces o wielowymiarowej strukturze, zaś kontekst tej sytuacji jest zależny od subiektywnego sposobu widzenia i interpretacji rzeczywistości – stanowią i w tym opracowaniu płaszczyznę odniesienia. Książce m.in. artykuły: Marzenny Magdy-Adamowicz „Efektywność dydaktyczna twórczego pedagogicznie nauczyciela”, Haliny Dmochowskiej „Przygotowanie dziecka do edukacji przedszkolnej”, Marty Kondrackiej-Szali „Przedszkolak w świecie muzyki – refleksje teoretyczno-praktyczne, Agnieszki Jędrzejowskiej „Sposoby uczenia się dzieci z zespołem Downa”, Arkadiusza Urbanka „Uczenie się zachowań szkodliwych dzieci z rodzin patogennych”.
Lektura wierszy Evelyn Schlag przypomina podróż - pełną przygód i zdumiewających odkryć natury estetycznej i tematycznej, czasem ryzykowną.
Warto podjąć to ryzyko...
Tadeusz Chabrowski, poeta i prozaik. Urodzony w 1934 roku w Złotym Potoku koło Częstochowy. Od 1961 roku na stałe mieszkający w USA. Debiutował w 1960 roku wierszami na łamach „Tygodnika Powszechnego”. Publikował m.in. w „Nowym Wyrazie”, „Więzi”, „Odrze”, „Twórczości”, nowojorskim „Przeglądzie Polskim”, paryskiej „Kulturze”, londyńskich „Wiadomościach”. Jego wiersze były tłumaczone na języki niemiecki, litewski, węgierski i hiszpański. Dwukrotnie otrzymał Nagrodę Fundacji Kościelskich: w 1965 roku za tom „Lato w Pensylwanii” i 1971 roku jako jeden z autorów antologii „Słowa na pustyni”. Jest także laureatem amerykańskiej nagrody World of Poetry Press (1990). W 1993 roku otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Częstochowy. Za działalność społeczną w Brooklynie uhonorowany wyróżnieniem prestiżowego Seneca Club (1996). W 2010 roku został uhonorowany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, nagrodą jubileuszową Ministra Kultury za całokształt dorobku oraz Nagrodą Literacką ZPPnO za najlepszą książkę rok 2010 dla pisarza na stałe mieszkającego poza Polską. W 2010 roku Tadeusz Chabrowski zadebiutował jako prozaik powieścią „Skrawki białego habitu”.
Książka (...) jest wynikiem niezwykle żmudnych i czasochłonnych poszukiwań źródłowych. Autorce udało się w sposób jasny i czytelny pokazać drogę prowadzącą od ochronki przez ogródek freblowski do przedszkola. Rozproszone w czasopiśmiennictwie informacje przekształcone zostały w bogatą wiedzą skupioną w jednej publikacji, która co najważniejsze, służyć może nie tylko historykom wychowania, a z pewnością okaże się przydatna pedagogom społecznym oraz specjalistom zajmującym się problemami wychowania przedszkolnego i edukacji wczesnoszkolnej.
Fragment recenzji prof. nadzw. dr hab. Iwonny Michalskiej
Książka w języku polskim, dodatkowo wstęp i zakończenie w języku angielskim.
Zodiacus vitae, obszerny łaciński poemat, którego autorem był dość tajemniczy Marcellus Palingenius Stellatus, ukazał się po raz pierwszy drukiem w Wenecji, najprawdopodobniej w roku 1536. Zdobył sobie błyskawicznie wielki rozgłos w środowiskach humanistów w całej Europie, wkrótce potem jednak trafił na kościelny indeks ze względu na głoszone przez autora nieortodoksyjne poglądy religijne, ale może jeszcze bardziej z powodu pojawiających się w tekście ostrych satyrycznych ataków na ówczesne duchowieństwo. Sprawiło to, że utwór cieszył się długo niezwykłą popularnością wśród protestantów. W Anglii i krajach niemieckich poemat stał się nawet tekstem szkolnym. Wznawiano go nieustannie i tłumaczono na różne języki. Jego swobodną parafrazą jest Wizerunk własny żywota człowieka poczciwego Mikołaja Reja.
Falkiewicz ujmuje nie-Marksowski materializm historyczny Nowaka w czasie jego największej intensywności, metafizykę unitarną zaś wyprzedza i kształtuje podług własnych przeczuć. Jego książka jest po części próbą popularyzacji, komentarzem na gorąco, trochę humanistyczną parafrazą (myśl Nowaka ma wszak tendencje do dość skomplikowanych, matematycznych wzorów), trochę zaś uzupełnieniem o to, czego pracom filozofa brakowało: prywatność, indywidualne zmaganie się z podmiotem i czasem, dynamikę dialogu oraz mistyczne doświadczenie negacji, najbardziej poetyckie i dramatyczne zarazem.
Fragment Wstępu Jakuba Skurtysa
Traktat O snach Synezjusza z Cyreny (ok. 370–413 r.) został podobno napisany w ciągu zaledwie jednej nocy z nakazu bóstwa usłyszanego we śnie. Autor był najpierw filozofem neoplatońskim ze szkoły Hypatii z Aleksandrii, pod koniec zaś życia został chrześcijaninem i biskupem Ptolemais. W napisanym po grecku około roku 404 n.e. dziełku, odwołując się do koncepcji kosmicznej sympatii oraz neoplatońskiej nauki o duszy, Synezjusz starał się dowieść, że wszelkie sny mają znaczenie i że każdy człowiek może z ich pomocą przewidywać przyszłość. Tekst był później dobrze znany i komentowany w Bizancjum, zaś w 1497 r. Marsilio Ficino przełożył go na łacinę. Pierwsze wydanie greckiego oryginału ukazało się drukiem w Wenecji w roku 1518.
W roku 1535 ukazały się po raz pierwszy w Krakowie Żywoty filozofów Marcina Bielskiego. Był to przekład wyboru z niezwykle wówczas popularnego dziełka De vita et moribus philosophorum, którego autorstwo jeszcze do niedawna przypisywano niesłusznie wybitnemu średniowiecznemu filozofowi angielskiemu Walterowi Burleyowi. Bielski nie tłumaczył jednak książeczki z łacińskiego oryginał, lecz oparł się na wydanej dwadzieścia lat wcześniej czeskiej przeróbce Mikulaša Konáča. W momencie wydania Żywoty... nie spełniały już z pewnością oczekiwań renesansowych erudytów, ale ze względu na zgromadzony w nich anegdotyczny (niekiedy wręcz sensacyjny) materiał mogły wciąż liczyć na zainteresowanie słabiej wykształconych czytelników.
Wzbogacone o nowe fotografie drugie wydanie albumu poświęconego Ogrodowi Japońskiemu we Wrocławiu. Został założony w 1913 roku jak część Wystawy Sztuki Ogrodowej w ramach Wystawy Stulecia. Autorem projektu był hrabia Fritz von Hochberg z Iłowej koło Żagania. Jego koncepcję realizował miejski inspektor ogrodowy Dannenberg, korzystając z pomocy japońskiego ogrodnika z Tokio Mankichi Arai, współpracownika firmy Alfred Unger z Heidelbergu, oraz ogrodnika Hochberga – inspektora ogrodowego Anlaufa z Iłowej. Po wystawie zlikwidowano założenie i do czasów powojennych zachował się tylko jego ogólny zarys: ścieżki, staw z odbudowanym w 1933 roku pawilonem ogrodowym oraz pagórkowaty krajobraz w południowej części ogrodu z ciekami wodnymi i roślinnością. Pierwszą próbę rewaloryzacji ogrodu przeprowadzono w latach 1968–1970. W 1994 roku rozpoczęto przygotowania do rekonstrukcji ogrodu. We Wrześniu przybyli z Tokio trzej japońscy eksperci w sztuce zakładania ogrodów. Wybrano jedną z trzech koncepcji polsko-japońskiego zespołu architektów, najbardziej nawiązującą do historycznego założenia. Uroczyste otwarcie Ogrodu Japońskiego po rekonstrukcji odbyło się 15 maja 1997 roku. Ogród otrzymał nazwę HAKU KOEN, po polsku BIAŁO-CZERWONY, jak kolory w narodowych flagach Polski i Japonii.
Wyjątkowy zbiór opowiadań i poetyckich tekstów, w których Anna Sokalska pisze o demonach – nie tylko tych z innych wymiarów, ale przede wszystkim tych żyjących wewnątrz nas.
Nocne miasto zamieszkane przez ludzi i demony; miasto pełne pragnień, lęków i tajemnic. W opowiadaniach przeplatanych krótkimi, poetyckimi tekstami rzeczywistość styka się z zaświatami – tym razem w mrocznej, pełnej niepokoju odsłonie.
Opowieść o zdradzie, zemście i drodze do samozniszczenia, bajka o kłamstwach, historia ciekawości, która prowadzi do bram piekieł, oraz o pozornie prostych wyborach między łatwym życiem a ryzykowną zmianą – wszystko oplecione poetyckimi tekstami o niepokoju, chęci walki i odnajdywania własnej wartości.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
