Prezentowana monografia poświęcona krzyżom kamiennym, tym pomnikom przeszłości, które zdają się nieść ze sobą nieprzenikonione tajemnice dramatycznych wydarzeń sprzed stuleci, łączy cechy pracy naukowej i popularyzatorskiej. Dlatego może po nią sięgnąć nie tylko historyk, ale każdy czytelnik zainteresowany tym tematem albo historią swojej małej ojczyzny. Autorzy przedstawiają w książce oryginalne ustalenia, których dokonali na podstawie szczegółowo udokumentowanej ogromnej kwerendy archiwalnej i bibliotecznej, uwzględniają także prace swoich poprzedników. Dla wielu czytelników szczególnie ważny może okazać się katalog krzyży, który w monografii zajmuje ponad czterysta stron.
Dużą wartością książki jest zawarte w niej społeczne przesłanie o potrzebie uświadamiania wartości tkwiących w nawet niepozornych reliktach materialnego dziedzictwa kulturowego. Opracowanie może stać się pozycją klasyczną dla ciągle raczkującej polskiej archeologii prawnej.
Publikacja nawiązuje do interesującej, ważnej we współczesnym dyskursie naukowym koncepcji imaginariów społecznych w ujęciu Charlesa Taylora. W zamyśle redaktorów prezentowanego tomu oraz autorów poszczególnych artykułów książka ukazuje wyobrażenia ludzi dotyczące ich społecznego otoczenia, pojawiających się teorii normatywnych, a także wspólnego, prawomocnego rozumienia i praktykowania spraw społecznych.
Zbiór zgromadzonych tekstów odzwierciedla obecny poziom wiedzy teoretycznej i praktycznej z zakresu komunikacji w świecie realnym i wirtualnym - zarówno w strukturach i instytucjach społecznych, jak też w przestrzeni mediów (w szczególności cyfrowych).
Relacja z wielotygodniowej wyprawy po sens życia – jednego życia (narratora i jednocześnie bohatera powieści). Bohater tego dziennika założył a priori, że wraz z osiągnięciem celu, jakim jest szczyt góry Ślęży, dozna iluminacji, w wyniku której pozna swoją prawdziwą tożsamość ukrytą w imieniu, które to imię definiuje istotę i sens istnienia. Na zapiski składają się przemyślenia mężczyzny i opisy zdarzeń, które były jego udziałem w trakcie wędrówki oraz opisy miejsca akcji, to jest góry Ślęży i jej bliskich okolic. Sceną wydarzeń staje się również dom bohatera, gdzie w osamotnieniu z wyboru niejako toczy on walkę nie tylko o swoją tożsamość, ale również (a niekiedy wydaje się, że przede wszystkim) walkę ze swoją fizycznością. Ujarzmiony w pełnym niemocy ciele, uwikłany w relacje z ludźmi (którzy często zdają się przeszkadzać), rozdarty między samczą fascynacją kobietami a potrzebą określenia ich roli w procesie poznawania siebie, egocentryczny wędrowiec objawia fundamentalne prawdy o swym bycie i nie-bycie (tu i teraz) zarazem.
Forma powieści, a także jej szata graficzna jest eksperymentem literackim, który jest tu wartością dodatkową.
Wybór wierszy Cwiki Szternfelda, poety, który urodził się w 1955 roku we Wrocławiu jako Henryk Szternfeld, a po dwóch latach wraz z rodzicami wyjechał z Polski do Izraela. Po hebrajsku wydał 11 tomów poezji własnej, przetłumaczył także z francuskiego wybór wierszy Jeana Follaina.
Na kanwie jego pierwszej książki Dziennik rezerwisty powstał balet pod tym samym tytułem. Laureat wielu nagród, między innymi nagrody premiera rządu Izraela (2014). Jego poezja był przekładana na wiele języków. Polskie tłumaczenia pojedynczych wierszy ukazywały się m.in. w „Gazecie Wyborczej”.
Jehuda Amichaj (1924–2000), poeta izraelski, przez polityków obwołany narodowym, chciał być pamiętany jako poeta miłości. Autor trzynastu tomów wierszy. Tłumaczony na ponad czterdzieści języków. Najczęściej cytowany poeta w Izraelu. Otwarte zamknięte otwarte jest ostatnim tomem poety.
Mimo, iż wielokulturowość jest zjawiskiem silnie akcentowanym w ponowoczesnym dyskursie naukowym, mnogość zjawisk i procesów, które uobecniają się w wielowymiarowych przestrzeniach życia człowieka oraz wspólnot kulturowych (dywersyfikowanych przez różnice kulturowe), wymaga aktualnych, adekwatnych oraz innowacyjnych interpretacji jej dyskursywnych, teoretycznych oraz empirycznych sensów.
Wychodząc temu naprzeciw, tematyka podejmowana na łamach czasopism Mulitcultural Studies osadza proponowany dyskurs, z jednej strony, na fundamencie empirycznym, ujawniając szeroką gamę nowatorskich perspektyw badawczych i metodologicznych w badaniach nad wielokulturowością, z drugiej zaś strony skupia się na specyfice wskaźników kulturowych, będących przedmiotem ciągłej zmiany w kontekście instytucjonalnie i pozainstytucjonalnie manifestowanej wielokulturowości, a więc w ramach transmisji kulturowej, socjalizacji, akulturacji, edukacji (formalnej i nieformalnej), resocjalizacji, komunikacji międzykulturowej, międzykulturowego uczenia się, kontaktów z różnicą kulturową w ramach aktywności zawodowej, itp.
W konsekwencji tak sformułowanych zakresów problemowych ujawnia się interdyscyplinarny ogląd współcześnie pojmowanej różnicy kulturowej, facylitujący jej uprawomocnienie jako potencjału, ale i zadania, które wymagają adekwatnego odczytania w przestrzeni społecznej, instytucjonalnej, administracyjnej, ekonomicznej i edukacyjnej. Ergo, przedmiotem zainteresowania twórcy czasopisma czynią elementy budujące kompromis kulturowy, ale też opór aktorów życia społecznego wobec różnicy kulturowej. W konsekwencji eksponowanie roli nauki w tworzeniu płaszczyzny porozumienia na rzecz dialogu międzykulturowego staje się misją czasopisma.
Książka o próbach ulepszania ludzkości w burzliwym wieku XVIII. Dokumentuje ona realizację oświeceniowych reform, których pomysłodawcy dążyli do trudnego do osiągnięcia ideału. W idealistycznych refleksjach na temat przyszłości Niderlandów w państwie dominowała harmonia pomiędzy poszczególnymi stanami społecznymi, ludziom żyło się dostatnio, władza cieszyła się szacunkiem, a kultura była wyjątkowa w swojej oryginalności. Ten życzeniowy w istocie obraz kontrastował z odmienną rzeczywistością, pokazując trudności w realizacji owego „programu ulepszania człowieka”.
W batalii o człowieka Oświecenia aktywną rolę pełniła oświeceniowa prasa. Autor książki właśnie to medium wybiera do opisu epoki, zaznaczając poszczególne etapy drogi, którą oświeceniowi dziennikarze musieli przejść, aby osiągnąć zamierzony cel – było nim lepsze państwo i lepsze społeczeństwo. Poszukując w tekstach prasowych świadectwa batalii o ulepszanie człowieka Oświecenia, autor oferuje nowe spojrzenie na epokę. Jan Urbaniak przybliża czytelnikowi ciekawy wycinek historii Niderlandów przez pryzmat rzadko obecnej w rozważaniach naukowych tzw. prasy moralno-obyczajowej (prasy spektatorowej), której autorzy coraz bardziej świadomie zdawali sobie sprawę z siły oddziaływania słowa pisanego na losy państwa i społeczeństwa. Bez owej siły batalia o człowieka Oświecenia byłaby walką przegraną.
Wybór z niepublikowanych notatek Marianny Bocian (1942–2003) zawierających krótkie zdania, sentencje, paradoksy, myśli związane z nurtującymi poetkę fundamentalnymi problemami filozoficznymi, kosmologicznymi, moralnymi, estetycznymi. Odnaleźć tu można w esencjonalnym zgęszczeniu cały światopogląd poetki i jej pojmowanie ludzkiego losu, a także źródła jej twórczości. A przy okazji zadumać się nad mądrością i przenikliwością umysłu wybitnej, a niedocenianej ciągle poetki.
Kolonia Awuls to nazwa należącego do wsi Bełcząc przysiółka, w którym poetka się urodziła. Tam była zakorzeniona i więzom z rodzinnym gniazdem ciągle dawała świadectwo, tytuł wskazuje więc miejsce, skąd wywodziło się jej twórcze życie. Ale stanowi też metaforę losu poetki. Słowo „awuls” (łac. avulsus – oderwany, odjęty) oznaczało w staropolszczyźnie mały folwarczek, spłachetek ziemi oderwany od własności ziemskiej. Mieszkając we Wrocławiu, pół tysiąca kilometrów od Bełcząca, poetka doświadczała wielowymiarowego oderwania. Aby wejść w rejony myśli filozoficznej, poezji i życia intelektualnego, musiała oderwać się od podlaskiej ziemi. Nie oznaczało to jednak jej porzucenia; kilka razy w roku jeździła tam, by pomagać rodzinie w ciężkiej pracy na roli, a ziemia ta była nie tylko tłem i podglebiem jej twórczości, ale też niewyczerpanym źródłem inspiracji.
Tematem przewodnim numeru jest ZMYSŁY.
W numerze m.in. Agnieszka Iwanicka o Peggy Guggenheim, Marta Kasprzyk o starości i pożądaniu w kinie współczesnym, Agata Montewska o rytualnej nagości w kinie Larsa von Triera.
Orbis Linguarum to czasopismo filologiczne wydawane przez Instytut Filologii Germańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Redagują je Edward Białek i Eugeniusz Tomiczek. Czasopismo znajduje się na liście tytułów wyróżnionych przez KBN.
Pismo przynosi artykuły i recenzje w różnych językach (polskim, niemieckim, angielskim, francuskim). Publikują w nim swoje prace naukowcy różnych specjalności – literaturoznawcy, językoznawcy, badacze życia literackiego, a także filozofowie, socjologowie, historycy i badacze stosunków polsko-niemieckich.
Kolejna pozycja w serii – proza autora wielu prac historycznych i powieści, redaktora naczelnego czasopisma „Ordu” (1991–1992), a od 1995 r. redaktora naczelnego gazety i agencji informacyjnej „Olaylar”, laureata azerbejdżańskich nagród: nagrody „Taraggi” oraz nagrody Ministerstwa Kultury i Turystyki Republiki „Złote słowo” (za powieść Nadir Szach), uhonorowanego tytułem Zasłużony Działacz Kultury.
Monografia jest zbiorem tekstów, których wspólnym mianownikiem jest niezgoda na narzucone sztywne i ograniczające ramy dyskursu o polityce i polityczności, zarówno w obrębie analizy akademickiej, jak i w codziennej praktyce. Autorki i Autorzy tekstów zarówno śledzą filozoficzną i metodologiczną genezę obecnego stanu rzeczy, jak i starają się pokazać teoretyczne i praktyczne sposoby na poszerzenie pola dyskursu o polityce/polityczności.
Wolność religijna jest zagadnieniem, które ciągle wywołuje spory w dyskursie prawnym i politycznym Zachodu, zwłaszcza dziś, w obliczu takich zjawisk, jak wielkie migracje, polityzacja religii, fundamentalizm religijny czy zagrożenia związane z terroryzmem motywowanym religijnie. Książka ukazuje genezę wolności religijnej, najważniejsze jej przeobrażenia w wiekach XVII–XIX, jak również znaczenie wolności religijnej dla kształtowania się zachodniej koncepcji wolności. Jednak zasadnicza część pracy poświęcona jest współczesnym ujęciom wolności religijnej, rozwijanym przez takich autorów, jak John Rawls, Ronald Dworkin, Charles Taylor, Jocelyn Maclure, Jürgen Habermas, Lorenzo Zucca czy John Finnis. W różny sposób mierzą się oni z podstawowymi dla tej problematyki pytaniami: Czy poglądy religijne mają jakieś cechy specyficzne pozwalające na traktowanie ich odmiennie od światopoglądów niereligijnych? Czy możliwe jest jednoznaczne wydzielenie klasy przekonań religijnych od innych przekonań o charakterze światopoglądowym? Czy określone wierzenia religijne uzasadniają przyznanie osobom je wyznającym wyjątków od powszechnie obowiązujących uregulowań prawnych? Jeśli tak, jaki może być ich zakres? W monografii podjęto także zagadnienie wolności religijnej w obliczu zagrożenia terrorystycznego, autor nie skupił się tylko na refleksji teoretycznej, pisze także o wywołujących spory przyjmowanych obecnie regulacjach prawnych (np. o kontrowersyjnej austriackiej ustawie islamskiej – Islamgesetz – z 2015 r.) i ich możliwych następstwach.
Praca jest adresowana do osób interesujących się prawami człowieka, miejscem religii we współczesnych społeczeństwach czy problematyką bezpieczeństwa – prawników, politologów, socjologów, religioznawców, filozofów i historyków.
Publikacja odnosi się do kapitału społecznego, który jest zasobem warunkującym rozwój przedsiębiorczości, kreatywności i innowacyjności. Autorki uznają, że inwestycja w edukację dziecka jest efektywnym sposobem zwiększania kapitału społecznego, i wykazują wiele przestrzeni, w których możliwe jest jego kreowanie. Z tego punktu widzenia dokonują przeglądu możliwości funkcjonowania przedszkola, szkoły publicznej, szkoły wyznaniowej i edukacji pozaformalnej oraz prezentują podjęte w tym zakresie inicjatywy, które na trwałe wpisały się w dolnośląski rynek edukacyjny.
Powinienem się posłużyć powszechnie używaną formułą, że osoby opisane w książce są zupełnie przypadkowe, a zdarzenia są tworem pisarskiej wyobraźni. Nie zrobię jednak tego.
Wszystko co tu napisałem jest prawdziwe i zdarzyło się naprawdę. Prawdziwe są osoby dramatu, tylko ich wygląd nieco się zmienił (ale to najmniej istotna sprawa), a mimo to nie mogą być łączone z żadną konkretną postacią. Tylko miejsce jest prawdziwe, ono się nie zmienia - Bielice, niewielka nadgraniczna sudecka wioska. Nadgraniczna, bo leży kilkaset metrów od granicy państwowej i nadgraniczna, bo leżąca na pograniczu Gór Złotych i Bialskich. Nie ma już kleci. Na stokach Kowadła wyrósł świerkowy las, po polskiej stronie młode siewki drzew wkraczają powoli na łąki i pola.
Zebrany w książce materiał w przeważającej części odnosi się do profilaktyki społecznej i resocjalizacji nieletnich. Autorzy przedstawiają resocjalizację nieletnich z perspektywy akademickiej, omawiają zagadnienia etiologii niedostosowania społecznego i znacznie wiedzy z tego zakresu dla programowania działań resocjalizujących i profilaktycznych, snują rozważania na temat funkcjonalności instytucji resocjalizacyjnych i kierunków optymalizacji ich działania, a także omawiają profilaktykę niedostosowania realizowaną na poziomie społeczności lokalnej.
Druga po Balkonie na krańcu świata powieść Szymona Koprowskiego nosi tytuł Uszy van Gogha, nie jest jednak historią perypetii mistrza impresjonizmu. Tytułowe uszy wielkiego artysty, jak twierdzi pewien handlarz relikwii, trafiły w dramatycznych okolicznościach ostatniego dnia drugiej wojny światowej w ręce jednego z bohaterów powieści. Późniejsze losy zatopionych w formalinie uszu układają się w ironiczną opowieść o ludzkiej egzystencji.
Tom prozy poetyckiej, który jest ósmą publikacją autora związaną z Wrocławiem. Gabriel Kamiński opisuje w niej dwie powiązane ze sobą biografie – swoją i kolegi ze szkolnej ławki. Ich drogi się rozeszły, lecz to, co przeżyli: dorastanie i dojrzewanie, oraz ich późniejsze życiowe losy związały ich z dzielnicą Wrocławia – Grabiszynkiem, i resztą miasta. Jest to poetycka opowieść będąca rozliczeniem z dzieciństwem, młodością i dorosłością autora oraz jego alter ego – kolegi ze Szkoły Podstawowej nr 82. Autor dojrzewał w rodzinie inteligenckiej, kolega w typowo robotniczej. Te dwa synchroniczne światy to przecinały się, to wykluczały. Zamierzeniem Kamińskiego było pokazanie, na ile związki jego i kolegi z danym miejscem życia, z warunkami dorastania, możliwościami kształtowani własnego spojrzenia na ludzi i świat zdeterminowały ich późniejsze poczynania. Książka będąca rodzajem opus vitae jest zapisem historycznej prawdy i doświadczenia przeżytego na własnej skórze. Po Nie ma między nami różnicy, Ulicy Przodowników Pracy, Wratislavia cum figuris I i II, Panu Swenie albo wrocławskiej Abrakadabrze, Moim roku 1968 i ostatnio Balladzie o domu i innych rzeczach śmiertelnych – jest swoistym podsumowaniem i zamknięciem wielowątkowej opowieści Kamińskiego o Wrocławiu, mieście, w którym jego rodzina ukoiła,
jak pisał we Wratislavia cum figuris I, swoją bezdomność.
Tom wierszy zebranych wydany na 60-lecie pracy twórczej Stanisława Pasternaka. Większość tekstów była już publikowana w innych zbiorach albo prasie literackiej. Czytelnik znajdzie tu wiersze z tomiku Modlitwy o Annę, opisujące dzieje miłości i związku; utwory ze zbiorku Elegie – poezję spokojną, refleksyjną; wiersze z ironicznego cyklu Opinie – tutaj zostały przemianowane na Raporty TW – rozczłonkowaniem tekstu nawiązujące do Odwróconego światła Tymoteusza Karpowicza (te poezje – raporty milicyjne – powstałe po wprowadzeniu stanu wojennego ukazują życie społeczne tamtego czasu, są reakcją autora na to, co działo się we Wrocławiu), w końcu wiersze zrodzone z obcowania z przyrodą, ukazujące życie wsi z detalami.
Poezje Stanisława Pasternaka świadczą o dyscyplinie i własnej problematyce filozoficzno-światopoglądowej autora. Są przemyślane formalnie, nawiązują do poezji lingwistycznej Tymoteusza Karpowicza, do twórczości awangardowej XX wieku, a niektóre także do sztuki wizualnej – słynnych Figur osiowych Jana Lebensteina i cyklu Postać chwytająca gwiazdę Jerzego Tchorzewskiego. Ton wierszy bywa elegijny, bywa intymny (jak w modlitwach), bywa też ironiczny, czasem poeta sięga po pastisz, operuje długą i krotką frazą, rozczłonkowuje tekst.
Therese Chromik, niemiecka pisarka, eseistka i malarka.
Redaguje antologie tekstów poetyckich i czasopismo EUTERPE.
W języku polskim ukazały się dwa tomy jej wierszy: Piękna zasada 2007, Niebo nade mną 2008.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
