Akcja powieści dzieje się w czasach późnego średniowiecza. Według słów autora, jest to obraz piętnastowiecznego Paryża i całego piętnastego wieku przez pryzmat tego miasta. Fabułą powieście jest wątek miłosny archidiakona Klaudiusza Frollo i pięknej Cyganki Esmeraldy. Bohaterem powieści jest Quasimodo - król karnawału roku 1482 i zabójca w afekcie swojego opiekuna Klaudiusza Frollo, uosobienie brzydoty i dobroci serca. Katedra Najświętszej Marii Panny w Paryżu (fr. Notre-Dame de Paris) – powieść Wiktora Hugo znana w Polsce również pod tytułem Dzwonnik z Notre-Dame, osadzona w czasach późnego średniowiecza. Według słów samego autora, jest to „obraz piętnastowiecznego Paryża i całego piętnastego wieku przez pryzmat tego miasta”[1]. Osią powieści jest wątek miłosny archidiakona Klaudiusza Frollo do pięknej Cyganki Esmeraldy. Powieść wydana w 1831 roku porusza nietypowe jak na tamte czasy problemy zgubnego pożądania i tolerancji. W powieści nie ma nic białego ani czarnego, są tylko odcienie szarości. Nie ma też tu jednoznacznie złej postaci, a nawet okrutne czyny Frolla można zrozumieć i budzi on współczucie, a nawet sympatię czytelnika. Utwór umieszczony został w index librorum prohibitorum dekretem z 1834 roku.[2]. Powieść została napisana pod wpływem odnalezienia przez autora greckiego napisu „??????” („Przeznaczenie”) na ścianie Katedry Notre-Dame. W 1844 roku powstał balet pt. Esmeralda oparty na motywach powieści. W 1996 roku na podstawie powieści wytwórnia Walta Disneya zrealizowała film animowany pt. Dzwonnik z Notre Dame. Dwa lata później odbyła się paryska premiera musicalu Notre-Dame de Paris z Garou w roli Quasimodo. Pierwszy polski przekład autorstwa Józefa Tokarzewicza pt. Katedra Najświętszéj Panny Paryzkiéj (Notre-Dame-de-Paris) został wydany w roku 1876.
Żródło informacji: Wikipedia: https://pl.wikipedia.org/wiki/Katedra_Marii_Panny_w_Paryżu
Do rąk Państwa oddajemy dwie powieści Znachor i Profesor Wilczur w jednej książce jako całość losów Rafała Wilczura autorstwa Tadeusza Dołęgi-Mostowicza.
Znachor to„ten, kto zna”choroby. To osoba bez wykształcenia medycznego, zajmująca się leczeniem ludzi, Znachorstwo jest często związane z zabobonami.Stosuje się w nim metody irracjonalne, w tym praktyki rytualne, i magiczne, które są rozpowszechnione wśród ludzi niewykształconych,ale niekoniecznie.Sporadycznie w społeczeństwach cywilizowanych. Wiedzę znachor otrzymywał od wykształconych poprzedników i znawców medycyny ludowej.Medyczna wiedza ludowa oparta była i jest na korzystaniu z naturalnych właściwości leczniczych przyrody. Jej główny dział stanowi ziołolecznictwo.Dopiero lata 50. i 60. XX w. zmieniły sytuację, ponieważ na terenach wiejskich pojawili się lekarze. Powieść „Znachor” Tadeusz Dołęga-Mostowicz napisał w roku 1937. Dzieło to powstało początkowo jako scenariusz filmowy. Kiedy jednak scenariusz odrzucono, autor przerobił go na powieść.
Powieść Profesor Wilczur została wydana w roku 1939 i przedstawia dalsze losy tego,który „zna choroby”.
Rafał Wilczur,to osoba bez wykształcenia medycznego zajmująca się leczeniem ludzi.
Po odzyskaniu pamięci Rafał Wilczur powraca do swej dawnej pracy w klinice. Jednak intrygi jego dotychczasowego zastępcy Dobranieckiego doprowadzają Wilczura do zniechęcenia. W końcu postanawia opuścić stolicę i zamieszkać z powrotem na wsi, gdzie czuje się bardziej potrzebny. W 1936 roku pisarz przebywający w majątku Piwnickich w Sikorzu,odwiedził z gospodarzami w ramach wycieczki oddaloną o 10 km wieś Radostki, w której znajdował się młyn wodny. Przyjmował w nim pacjentów jeden z pracowników młyna, miejscowy zielarz i znachor nazwiskiem Różycki. Liczni pacjenci woleli leczyć się u znachora niż u drogich i mało skutecznych lekarzy.
Wątek pobicia doktora Wilczura mógł nawiązywać do przeżyć pisarza, który za krytykę władz został pobity w 1927 roku. Autor: Tadeusz Dołęga-Mostowicz urodził się 23 września 1900 roku w Głębokiem. Należy do najbardziej poczytnych polskich pisarzy okresu międzywojennego.Popularność przyniosły mu takie powieści jak Kariera Nikodema Dyzmy, Znachor, Doktor Murek czy Pamiętnik pani Hanki, na podstawie których powstały też chętnie oglądane filmy i seriale. Pisarz zmarł w roku 1939 w Kutach.
Źródło:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Znachor;
https://pl.wikipedia.org/wiki/Profesor_Wilczur
Książka Kuchnia grecka autorstwa Barbary Jakimowicz-Klein nawiązuje do podstawowych tradycji, z których wywodzi się każda kuchnia śródziemnomorska. Ogólnie kuchnia grecka postrzegana jest jako zdrowa i prosta. Charakteryzuje się częstym stosowaniem czosnku, oliwy z oliwek, liści winorośli, a także dużej ilości warzyw: pomidorów, papryki, świeżych ziół. Z mięs, które jadało się rzadko, kuchnia grecka korzysta z baraniny, mniej z wołowiny i wieprzowiny, natomiast bogata jest w duże ilości ryb.
Do posiłków pije się wina greckie, cenione już od starożytności. Kuchnia grecka bazuje także na kuchni bizantyjskiej, do której włączono nowe składniki takie jak: kawior, gałka muszkatołowa. Ryby nadal stanowią istotną część diety.
Autorka w sposób płynny przedstawia mutacje kuchni greckiej, na składnikach której opiera się dzisiejsza nowoczesna kuchnia europejska i światowa, zwłaszcza śródziemnomorska. Każdy z nas może docenić niepowtarzalny smak mezathes ( różnorodne przystawki ), zupy z soczewicy, keftethes (pikantne klopsy z mielonej baraniny), pites ( ciasteczka nadziewane na słodko lub słono) czy wspaniałych potraw rodem z Bizancjum – sera feta, wędzonej ikry czy tradycyjnego chleba wypiekanego z kukurydzy, jęczmienia i żyta. Zapraszam zatem do lektury, a potem do kuchni, aby zaskoczyć gości potrawami kuchni greckiej. Smacznego.
- objętość 298 stron plus 32 strony kolorowych ilustracji z potrawami kuchni greckiej.
- oprawa miękka
Do rąk Państwa oddajemy dwie powieści Znachor i Profesor Wilczur w jednej książce jako całość losów Rafała Wilczura autorstwa Tadeusza Dołęgi-Mostowicza.
Znachor to„ten, kto zna”choroby. To osoba bez wykształcenia medycznego, zajmująca się leczeniem ludzi, Znachorstwo jest często związane z zabobonami.Stosuje się w nim metody irracjonalne, w tym praktyki rytualne, i magiczne, które są rozpowszechnione wśród ludzi niewykształconych,ale niekoniecznie.Sporadycznie w społeczeństwach cywilizowanych. Wiedzę znachor otrzymywał od wykształconych poprzedników i znawców medycyny ludowej.Medyczna wiedza ludowa oparta była i jest na korzystaniu z naturalnych właściwości leczniczych przyrody. Jej główny dział stanowi ziołolecznictwo.Dopiero lata 50. i 60. XX w. zmieniły sytuację, ponieważ na terenach wiejskich pojawili się lekarze. Powieść „Znachor” Tadeusz Dołęga-Mostowicz napisał w roku 1937. Dzieło to powstało początkowo jako scenariusz filmowy. Kiedy jednak scenariusz odrzucono, autor przerobił go na powieść.
Powieść Profesor Wilczur została wydana w roku 1939 i przedstawia dalsze losy tego,który „zna choroby”.
Rafał Wilczur,to osoba bez wykształcenia medycznego zajmująca się leczeniem ludzi.
Po odzyskaniu pamięci Rafał Wilczur powraca do swej dawnej pracy w klinice. Jednak intrygi jego dotychczasowego zastępcy Dobranieckiego doprowadzają Wilczura do zniechęcenia. W końcu postanawia opuścić stolicę i zamieszkać z powrotem na wsi, gdzie czuje się bardziej potrzebny. W 1936 roku pisarz przebywający w majątku Piwnickich w Sikorzu,odwiedził z gospodarzami w ramach wycieczki oddaloną o 10 km wieś Radostki, w której znajdował się młyn wodny. Przyjmował w nim pacjentów jeden z pracowników młyna, miejscowy zielarz i znachor nazwiskiem Różycki. Liczni pacjenci woleli leczyć się u znachora niż u drogich i mało skutecznych lekarzy.
Wątek pobicia doktora Wilczura mógł nawiązywać do przeżyć pisarza, który za krytykę władz został pobity w 1927 roku. Autor: Tadeusz Dołęga-Mostowicz urodził się 23 września 1900 roku w Głębokiem. Należy do najbardziej poczytnych polskich pisarzy okresu międzywojennego.Popularność przyniosły mu takie powieści jak Kariera Nikodema Dyzmy, Znachor, Doktor Murek czy Pamiętnik pani Hanki, na podstawie których powstały też chętnie oglądane filmy i seriale. Pisarz zmarł w roku 1939 w Kutach.
Źródło:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Znachor;
https://pl.wikipedia.org/wiki/Profesor_Wilczur
Kiedym został kucharzem w mojej młodości, nieroiłem sobie, że przyjdzie mi kiedyś napisać książkękucharską. Wiek i doświadczenie ośmielają. OpuściłemWarszawę, zwiedziłem nadreńskie prowincye,Paryż, pracowałem tam dwa lata w moim zawodzie,a zebrawszy zasiłek na drogę, puściłem się do Londynu, gdzie poznałem znakomity porządek w kuchniachi siłę potraw angielskich,odpowiednią klimatowii powołaniu m arynarskiem u narodu. Czterywięc poznałem kuchnie: polską, niemiecką, francuskąi angielską. Korzystałem z tej znajomości i siłęjednych ze smakiem drugich starałem się pogodzić i zastosować do naszego klimatu.
Znachor to „ten, kto zna”choroby. To osoba bez wykształcenia medycznego, zajmująca się leczeniem ludzi, Znachorstwo jest często związane z zabobonami.Stosuje się w nim metody irracjonalne, w tym praktyki rytualne, i magiczne, które są rozpowszechnione wśród ludzi niewykształconych,ale niekoniecznie.Sporadycznie w społeczeństwach cywilizowanych. Wiedzę znachor otrzymywał od wykształconych poprzedników i znawców medycyny ludowej.Medyczna wiedza ludowa oparta była i jest na korzystaniu z naturalnych właściwości leczniczych przyrody. Jej główny dział stanowi ziołolecznictwo.Dopiero lata 50. i 60. XX w. zmieniły sytuację, ponieważ na terenach wiejskich pojawili się lekarze. Powieść „ Znachor” Tadeusz Dołęga-Mostowicz napisał w roku 1937. Dzieło to powstało początkowo jako scenariusz filmowy. Kiedy jednak scenariusz odrzucono, autor przerobił go na powieść.
Treścią jest historia renomowanego chirurga, profesora Rafała Wilczura, który pewnego dnia dowiaduje się, że jego ukochana żona Beata odeszła z kochankiem, zabierając ich córeczkę Marysię. Zrozpaczony włóczy się po mieście i pada ofiarą bandytów. Ciężko pobity doznaje amnezji. Nie wiedząc, kim jest, tuła się po wioskach, chwytając się dorywczych prac. W końcu przyjmuje go pod swój dach wiejski gospodarz i Wilczur, już jako Antoni Kosiba, rozpoczyna swoją znachorską działalność. Po udanej operacji kalekiego syna gospodarza zyskuje sławę wielkiego uzdrowiciela. Miejscowy lekarz, zazdrosny o sukces, grozi mu sądem za nielegalne wykonywanie praktyki lekarskiej...
Sukces powieści zachęcił autora do napisania kontynuacji losów profesora Wilczura. W 1939 roku wydana została powieść „Profesor Wilczur” przedstawiająca jego dalsze losy. W 1936 roku pisarz przebywający w majątku Piwnickich w Sikorzu,odwiedził z gospodarzami w ramach wycieczki oddaloną o 10 km wieś Radostki, w której znajdował się młyn wodny. Przyjmował w nim pacjentów jeden z pracowników młyna, miejscowy zielarz i znachor nazwiskiem Różycki. Liczni pacjenci woleli leczyć się u znachora niż u drogich i mało skutecznych lekarzy.
Krótko wcześniej, w 1935 w dzienniku „ ABC”, z którym Dołęga-Mostowicz współpracował, ukazała się notatka o lekarzu, doktorze Ferdynandzie Dolanim, absolwencie uczelni medycznej w Brukseli, który w małopolskiej wsi Borek został aresztowany za znachorstwo. Dolani zataił posiadanie dyplomu doktora medycyny, ponieważ znachorom powodzi się lepiej niż lekarzom. Historie te zainspirowały pisarza, a Radotki stały się pierwowzorem Radoliszek, które autor przeniósł jednak do północno-wschodniej Polski, na Wileńszczyznę i tereny białoruskie, skąd sam pochodził.
Wątek pobicia doktora Wilczura mógł nawiązywać do przeżyć pisarza, który za krytykę władz został pobity w 1927 roku.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Znachor
Autor: Tadeusz Dołęga-Mostowicz urodził się 23 września 1900 roku w Głębokiem. Należy do najbardziej poczytnych polskich pisarzy okresu międzywojennego.Popularność przyniosły mu takie powieści jak Kariera Nikodema Dyzmy, Znachor, Doktor Murek czy Pamiętnik pani Hanki, na podstawie których powstały też chętnie oglądane filmy i seriale. Pisarz zmarł w roku 1939 w Kutach.
Ziemia Obiecana to jedna z najwybitniejszych powieści Władysława Reymonta, po Chłopach najczęściej tłumaczona na języki obce i filmowana. Materiały do niej autor zaczął zbierać w 1896, przebywając przez blisko rok w mieście Łodzi. Dzieło było publikowane w latach 1897–1898 na łamach Kuriera Warszawskiego (osobno książkę wydano w roku 1899). Bohaterem tego studium jest miasto kapitalistyczne, jakim wtedy stawała się Łódź. Władysław Reymont porównał ją do monstrum, niszczącego zwykłych ludzi, a z drugiej strony wykrzywiającego psychicznie właścicieli wielkich fortun. Tematem powieści jest mechanizm „robienia pieniędzy” przez jej trzech bohaterów, z których jeden jest Polakiem (Karol Borowiecki), drugi Niemcem (Max Baum), trzeci Żydem (Moryc Welt). Różnice pochodzenia i obyczajów nie dzielą ich, wręcz przeciwnie – przyjaciele wykorzystują je dla skutecznego działania i wygrywania z konkurencją. Razem zakładają fabrykę, łączy ich wspólny interes, wspólne poczucie, że należą do grupy Lodzermenschów.
Mimo zawartej krytyki społecznej Ziemia Obiecana jest nie tylko manifestem politycznym. Plastyczny i naturalistyczny obraz Łodzi i jej mieszkańców jest przykładem antyurbanizmu Reymonta, jego umiłowania przyrody oraz przeciwstawiania „naturalnego” środowiska chłopskiego i wiejskiego (jego obyczajów, systemu wartości) „patologicznemu” środowisku miejskiemu. Ironiczny tytuł tej powieści stał się w Polsce publicystycznym określeniem Łodzi, z czasem pozbawionym pejoratywnego odcienia.
O autorze:
Władysław Reymont urodził się 7 V 1867 w Kobielach Wielkich koło Radomska. Był synem wiejskiego organisty. Prawdopodobnie ok.1888 przekształcił sobie nazwisko na Reymont, tak bowiem od 1889 podpisywał listy. Pod koniec 1893 przeniósł się do Warszawy, żyjąc wyłącznie z prac literackich. Rozgłos zyskał studium środowiskowym Pielgrzymka do Jasnej Góry (1895; uczestniczył w chłopskiej pielgrzymce podczas obchodów 100. rocznicy powstania kościuszkowskiego 1794), w którym dał się poznać jako artysta o niezwykłej wrażliwości zmysłowej, ukazujący w plastycznych opisach bogactwo otaczającego świata. Twórczość Reymonta jest zróżnicowana pod względem tematyki, formy literackiej oraz nierówna pod względem swej wartości. W powieściach obyczajowych zawarł elementy krytyki społecznej. Władysław Reymont jest laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1924. Otrzymał ją za powieść Chłopi. Zmarł 5 grudnia 1925 w swoim mieszkaniu w Warszawie.
Profesor Wilczur, to druga część powieści pod tytułem Znachor Tadeusza Dołęgi Mostowicza.Czytelnik oczekuje,że po kłopotach z odzyskaniem pamięci Profesor Wilczur będzie wiódł sielki żywot.
Po odnalezieniu córki i ponownym objęciu stanowiska ordynatora szpitala z zapałem będzie kontynuował praktykę medyczną. Nic bardziej mylnego.
Są ludzie, których nie cieszy jego powrót i są gotowu zrobić wiele,aby się go pozbyć. W takiej sytuacji profesor Wilczur decyduje się na powrót na wieś. Czytelnika czeka emocjonująca kontynuacja losów bohaterów Znachora, przed nimi intrygi, nagłe zwroty akcji. W powieści Profesor Wilczur nie brakuje też wątków romantycznych. Powieści Tadeusza Dołęgi-Mostowicza, autora Kariery Nikodema Dyzmy, Znachor, które to dzieła bogato ilustrowane, wydane w wersji albumowej udostępniło czytelnikom Wydawnictwo Astrum, cieszyły się i nadal cieszą się ogromną popularnością-wiele z nich zostało zekranizowanych. W latach trzydziestych powstała filmowa trylogia o losach Rafała Wilczura, której dwie pierwsze części, Znachor i Profesor Wilczur, oparte były na książkach, a trzecia, Testament profesora Wilczura, na scenariuszu, napisanym specjalnie przez samego Dołęgę-Mostowicza. Niestety, nie zachowała się żadna kopia tego filmu. Ważną częścią fabuły jest idea zmarłego profesora Wilczura - zorganizowania racjonalnego lecznictwa na wsi - wprowadza w czyn Jemioł, człowiek o ciemnej przeszłości, którego Wilczur uratował przed ostatecznym upadkiem . . . Powstaje Fundacja im.Profesora Wilczura.
Książka kucharska dla każdego domu zawierająca znaczną ilość przepisów kuchennych zarówno dla zwykłej, domowej, jak i wykwintnej kuchni, tudzież jasne, dokładne, na długim do świadczeniu i najlepszych źródłach oparte wskazówki co do dobrego przyrządzania najrozma itszych potraw, pieczywa, napojów i t.d.
Ze wstępu do reprintu:Kiedym został kucharzem w mojej młodości, nie roiłem sobie, że przyjdzie mi kiedyś napisać książkę kucharską. Wiek i doświadczenie ośmielają. Opuściłem Warszawę, zwiedziłem nadreńskie prowincye, Paryż, pracowałem tam dwa lata w moim zawodzie, a zebrawszy zasiłek na drogę, puściłem się do Londynu, gdzie poznałem znakomity porządek w kuchniach i siłę potraw angielskich,odpowiednią klimatowi i powołaniu m arynarskiem u narodu. Cztery więc poznałem kuchnie: polską, niemiecką, francuską i angielską. Korzystałem z tej znajomości i siłę jednych ze smakiem drugich starałem się pogodzić i zastosować do naszego klimatu. Objętość 300 stron;Wkładka 80 kolorowych ilustracji. oprawa miękka;format A4.
Fabuła powieści Kariera Nikodema Dyzmy Tadeusza Dołęgi-Mostowicza tak jak nigdy nadal jest aktualna w naszym kraju. Wystarczy przyjrzeć się karierom dzisiejszych polityków. A tak naprawdę akcja powieści rozgrywa się w Polsce na przełomie lat 20. i 30. XX wieku O co chodzi z tym Nikodemem Dyzmą i dzisiejszymi czasami? Otóż niejaki Nikodem Dyzma bezprzykładny,niewykształcony prostak i wszechstronny ignorant robi zawrotną karierę polityczną. Obiecuje on za pomocą prostych środków uzdrowić polską gospodarkę, polskie rolnictwo. Do tego choć jest średnio przystojny, chamski przyciąga do siebie znudzone bogactwem kobiety i uwodzi je. Przy tym z niezbadanych przyczyn mimo swego chamstwa działa magnetycznie na najwytworniejsze kobiety. Jak to możliwe? Surowy krytyk funkcjonowania struktur państwowych za czasów Najjaśniejszej II Rzeczpospolitej, Tadeusz Dołęga-Mostowicz, barwnie przedstawił możliwy scenariusz takiego zdarzenia-ku przestrodze. Kariera Nikodema Dyzmy - powieść Tadeusza Dołęgi-Mostowicza. Ukazywała się w odcinkach w dzienniku ""ABC"" od 1 stycznia do 26 maja 1931 roku, a w wersji książkowej została wydana w 1932 roku w Warszawie przez Towarzystwo Wydawnicze ""Rój"". Dzisiaj uważa się,że współcześni politycy,którzy dorwali się do władzy, to także niewykształceni, bez doświadczenia, fachowej wiedzy,specjalizacji przywiązani do stołków karierowicze.Mówi się o nich,że to gadające głowy. Mówią,ale w ich mowie nie ma solidnej treści.To ""showmeni"" ,którzy scenę zamienili na mównicę w Sejmie czy w Senacie. Czytając dokładnie nowe wydanie tej niezwykle aktualnej powieści masz Drogi Czyteolniku okazję rozszyfrować o kim pisał Tadeusz Dołęga-Mostowicz,a kto dzisiaj może spokojnie poddpisać się pod przedstawionymi przez pisarza życiorysami, zachowanami i karierą. Autor: Tadeusz Dołęga-Mostowicz urodził się 23 września 1900 roku w Głębokiem. Należy do najbardziej poczytnych polskich pisarzy okresu międzywojennego.Popularność przyniosły mu takie powieści jak Kariera Nikodema Dyzmy, Znachor, Doktor Murek czy Pamiętnik pani Hanki, na podstawie których powstały też chętnie oglądane filmy i seriale. Pisarz zmarł w roku 1939 w Kutach.
Książka kucharska dla każdego domu zawierająca znaczną ilość przepisów kuchennych zarówno dla zwykłej, domowej, jak i wykwintnej kuchni, tudzież jasne, dokładne, na długim do świadczeniu i najlepszych źródłach oparte wskazówki co do dobrego przyrządzania najrozma itszych potraw, pieczywa, napojów i t.d.
Książka kucharska dla każdego domu zawierająca znaczną ilość przepisów kuchennych zarówno dla zwykłej, domowej, jak i wykwintnej kuchni, tudzież jasne, dokładne, na długim do świadczeniu i najlepszych źródłach oparte wskazówki co do dobrego przyrządzania najrozma itszych potraw, pieczywa, napojów i t.d.
Friedrich Wilhelm Nietzsche; ur. 15 października 1844 w Röcken, zm. 25 sierpnia 1900 w Weimarze) – niemiecki filozof, filolog klasyczny, prozaik i poeta[1]. Kategorią centralną filozofii Nietzschego jest filozofia życia, ujmowanie rzeczywistości, a więc także człowieka, jako życia. Prowadzi to do zanegowania istnienia ukrytego sensu i układu świata – esencji, rzeczywistość staje się wobec tego chaosem. Konsekwencję tego stanowi radykalna krytyka chrześcijaństwa oraz współczesnej autorowi zachodniej kultury, jako opartych na tym złudzeniu. Podejście Nietzschego do religii i moralności cechował ateizm, psychologizm i historyzm; uważał je (religię i moralność) za wytwory ludzkie obarczone błędem zamiany przyczyny i skutku. Istotny u niego był także szacunek wobec wartości obecnych w antycznej kulturze greckiej, wraz z postulatem powrotu do niej.
Był synem luterańskiego pastora Carla Ludwiga Nietzschego (1813–1849) i Franziski Nietzsche, z domu Oehler (1826–1897). Wychowywał się w rodzinie o tradycjach protestanckiej religijności szwabskiej, którą cechowało zamknięcie w ramach indywidualistycznej interpretacji Biblii. Zdaniem niektórych interpretatorów (np. Jaspersa) właśnie protestancka religijność wpłynęła na ukształtowanie pojęcia moralności niewolniczej, analizowanej później przez Nietzschego. Nietzsche przyznawał się wielokrotnie do polskiego pochodzenia. Badania drzewa genealogicznego niemieckiego filozofa (prowadzone przez Maxa Oehlera – kuratora Archiwum Nietzschego w Weimarze), które sięgają XVI wieku wskazują, że miał jedynie niemieckich przodków. Nietzsche chętnie przyznawał się do „polskości”, ponieważ był to rodzaj manifestacji przeciwko Niemcom i ich kulturze, którą uważał za upadłą. Polskie pochodzenie filozofa poruszył w artykule „Ueber Nietzches Polentum” Bernard Scharlitt, wywodząc ten ród od Nickich herbu Radwan z województwa płockiego.
Od śmierci ojca w 1849 roku domem Nietzschego zarządzały kobiety: babka, ciotki, młoda jeszcze matka i siostra Elżbieta; w 1850 roku cała rodzina przeniosła się do Naumburga (Saale), gdzie Nietzsche rozpoczął naukę w szkole miejskiej, którą kontynuował w gimnazjum przykatedralnym. W tym czasie samodzielnie zapoznał się z klasyczną muzyką niemiecką - dziełami Bacha, Händla, Mozarta, Haydna, Beethovena i Schuberta. Po ukończeniu gimnazjum zaproponowano mu bezpłatne kontynuowanie edukacji w Pforcie, gdzie odkrył poezję zupełnie nieznanego w tym czasie w Niemczech Hölderlina i uznał jego wielkość.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Friedrich_Nietzsche
Kołduny, rosolnik, szpekuchy, bliny, miód żmudzki... Iluż z nas z serdeczną łezką w oku wspomina ich smak i cudowny aromat? Dla iluż z nas z kolei to w zasadzie nic nieznaczące słowa? I dla jednych, a tym bardziej i dla drugich Wydawnictwo ASTRUM przygotowało kolejną pozycję z cieszącej się dużą popularnością serii Kuchnie świata. KUCHNIA UKRAIŃSKA I INNE KUCHNIE KRESOWE to wspaniały przewodnik po kulinarnym świecie dawnych polskich Kresów, Litwy, Ukrainy, Białorusi itp. Dzięki zawartym w nim recepturom zarówno na wykwintne, jak i proste, na tanie i drogie, na jarskie i mięsne potrawy mieszkańców Wilna, Lwowa, Kijowa można powrócić w kraj lat dziecinnych, można też odkryć nieznane dotąd przyjemności podniebienia. A wszystko to pod czujnym okiem (zaproponowanych na marginesach) zdrowotnych ziół przyprawowych Diety Funkcjonalnej Lecha Tkaczyka, dzięki którym każde danie nie tylko nabiera niesamowitego smaku i oryginalnego aromatu, ale także przyczynia się do utrzymania na długie lata zgrabnej sylwetki, dobrego humoru, sił witalnych, pięknych włosów itp. Czyż nie warto wybrać się w tę kulinarną podróż?
Słowo „apokryfy” oznacza „rzeczy odłożone” lub „rzeczy ukryte”. Ogólny termin jest zwykle stosowany do ksiąg, które kościół uważał za przydatne, ale nie natchnione przez Boga.Pisma te zostały napisane przez anonimowego autora, który często dołączał do swojego dzieła imię apostoła,: prawie wszystkie księgi, zarówno w Starym, jak i Nowym Testamencie, zwane „apokryfami” w tradycji protestanckiej, są pseudodepigrafami.
W tradycji katolickiej i prawosławnej to, co protestanci nazywają apokryfami, obejmuje księgi deuterokanoniczne: w tradycji katolickiej termin „apokryf” jest synonimem tego, co protestanci nazwaliby pseudopigrafem, którego ostatni termin jest prawie wyłącznie używany przez uczonych.
Autor dzieła Ignacy Radliński zajmował się m.in. historią religii ludów semickich oraz badaniami nad początkami chrześcijaństwa i nad historycznością Jezusa. Był jednym z wybitniejszych twórców polskiego religioznawstwa.
Czy lubicie potrawy o wyjątkowej prostocie i niezapomnianym smaku? Jeśli tak, to dobrze trafiliście. Trzymacie w ręce książkę autorstwa Barbary Jakimowicz-Klien, która w niezwykle prosty i przystępny sposób przybliża nam jedną z ciekawszych kuchni w Polsce, kuchnię wielkopolską. W książce znalazły się przepisy zarówno na potrawy codzienne, jak i te przygotowane z okazji świąt i ważnych uroczystości. Są to przede wszystkim przepisy na potrawy charakterystyczne dla tradycyjnej kuchni wielkopolskiej. Niektóre, szczególnie interesujące receptury, pochodzą bezpośrednio ze starych ksiąg kucharskich, z zachowaniem oryginalnej pisowni i gwarowych określeń, zachęcając tym Państwa do kontynuowania tradycji kuchni wielkopolskiej. Autorka przedstawia rys historyczny tradycji kulinarnych obszaru Wielkopolski, w tym wielkie zamiłowanie Wielkopolan do sosów, które nazywano gąszczami: żółty zaprawiony szafranem, szary z cebuli, czarny z powideł czy z soku wiśniowego lub z żurawin, i wreszcie ulubiony sos chrzanowy. Poznaniacy nie stronili też od bigosu, kapusty kiszonej ze słoniną, kaszy jaglanej, klusek. Specjalnością kuchni ziemiańskiej były pasztety. Potrawą zjawiającą się często na stole, specjalnie wysoko cenioną przez Wielkopolan, były ryby. Znano też ostrygi, kawior, jadano potrawy z raków i ślimaków. Spożywano także dużo grzybów, a wśród warzyw ceniono wysoko szparagi i sałaty. Na deser podawano różnego rodzaju wypieki, jak na przykład baby muślinowe czy szafranowe, a toasty wznoszono winem, piwem lub miodem. Aż ślinka cieknie! Zatem zapraszamy do lektury, a potem do kuchni.
Czy lubicie potrawy o wyjątkowej prostocie i niezapomnianym smaku? Jeśli tak, to dobrze trafiliście. Trzymacie w ręce książkę autorstwa Barbary Jakimowicz-Klien, która w niezwykle prosty i przystępny sposób przybliża nam jedną z ciekawszych kuchni w Polsce, kuchnię wielkopolską. W książce znalazły się przepisy zarówno na potrawy codzienne, jak i te przygotowane z okazji świąt i ważnych uroczystości. Są to przede wszystkim przepisy na potrawy charakterystyczne dla tradycyjnej kuchni wielkopolskiej. Niektóre, szczególnie interesujące receptury, pochodzą bezpośrednio ze starych ksiąg kucharskich, z zachowaniem oryginalnej pisowni i gwarowych określeń, zachęcając tym Państwa do kontynuowania tradycji kuchni wielkopolskiej. Autorka przedstawia rys historyczny tradycji kulinarnych obszaru Wielkopolski, w tym wielkie zamiłowanie Wielkopolan do sosów, które nazywano gąszczami: żółty zaprawiony szafranem, szary z cebuli, czarny z powideł czy z soku wiśniowego lub z żurawin, i wreszcie ulubiony sos chrzanowy. Poznaniacy nie stronili też od bigosu, kapusty kiszonej ze słoniną, kaszy jaglanej, klusek. Specjalnością kuchni ziemiańskiej były pasztety. Potrawą zjawiającą się często na stole, specjalnie wysoko cenioną przez Wielkopolan, były ryby. Znano też ostrygi, kawior, jadano potrawy z raków i ślimaków. Spożywano także dużo grzybów, a wśród warzyw ceniono wysoko szparagi i sałaty. Na deser podawano różnego rodzaju wypieki, jak na przykład baby muślinowe czy szafranowe, a toasty wznoszono winem, piwem lub miodem. Aż ślinka cieknie! Zatem zapraszamy do lektury, a potem do kuchni.
Książka Klasyczna kuchnia włoska, to reprezentatywny zestaw specjałów z różnych prowincji Włoch. Zrozumienie włoskiego stylu jedzenia odsłoni Państwu tajemnice sporządzania włoskiego menu i pozwoli korzystać z tej książki w sposób jak najbardziej efektywny. Spaghetti alla bolognese, pizza, minestrone, lasagne... Któż z nas nie chciałby delektować się ich smakiem i aromatem, siedząc w cieniu starych drzew oliwnych i popijając wyśmienite wino? Choć o gaj oliwny w naszym kraju raczej trudno, to z przygotowaniem jakiegoś włoskiego dania nie powinno być problemu. Dzięki zawartym w książce Klasyczna kuchnia włoska przepisom nie tylko przypomnimy sobie o cudownym słońcu Sorrento, wspaniałych zabytkach Rzymu czy niepowtarzalnym klimacie Wenecji. Czyż nie warto z tego skorzystać?
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
