Pogrzeb religii, a przynajmniej chrześcijaństwa, ogłasza się od czasów Oświecenia, albo i jeszcze dawniejszych. Mimo to religia w naszym kręgu cywilizacyjnym odgrywa ogromną rolę, nawet jeśli weźmiemy pod uwagę, że kultura współczesna sprzyja sekularyzacji, a co najmniej odchodzeniu od religijnych praktyk. „Medialne reprezentacje rzeczywistości” dominują niekiedy w naszych głowach nad realem, lecz nie są w stanie całkowicie wyprzeć odczucia transcendencji i potrzeby religijności. Co więcej, media stają się często narzędziami propagandy wiary (propaganda fidei) oraz źródłem informacji o jej zasadach i praktykach. Mogą też-jak słusznie zauważają autorzy recenzowanej książki-„funkcjonować w roli osobnego podmiotu kształtującego poglądy i postawy w odniesieniu do religii” albo nawet „przejmować funkcje, które wcześniej były domena religii” lansując lub deprecjonując wartości, style życia, normy czy wzory zachowań. [...] Recenzowana książka ujmuje relacje między mediami a religią w kategoriach systemowych, przy założeniu, że oba podmioty (obie praktyki) stanowią „względnie autonomiczne subsystemy społecznego życia”. Autorzy jedenastu artykułów pokazują, jak owe subsystemy wzajemnie się przenikają i interferują, wzmacniając lub osłabiając swoje role i oddziaływania. Sfery sacrum i profanum niekiedy na siebie zachodzą, popadając w konflikt, lub wzajemnie się dopełniają w rezultacie złożonych procesów negocjowania.
Fragment recenzji prof. Jerzego Jastrzębskiego
Książka Seniorzy i film stanowi studium na temat aktywności osób starszych w obszarze kultury filmowej. Autorka rozwija tezę o aktywizacji i integracji społecznej seniorów przez uczestnictwo w kulturze filmowej, a także wskazuje na określone działania oraz wybrane filmy, które mogą tę aktywizację wspomóc. Opracowanie to może stanowić interesującą lekturę dla badaczy zainteresowanych starzeniem się i starością człowieka-pedagogów, psychologów oraz animatorów kultury i organizatorów życia kulturalnego, jak również dla seniorów, ich rodzin i opiekunów, a także dla osób realizujących projekty oparte na międzypokoleniowym działaniu.
Znajdujemy w pracy szeroką panoramę poglądów na starość prezentowaną przez przedstawicieli takich dyscyplin wiedzy jak: psychologia, a w obrębie pedagogiki-pedagogika społeczna i andragogika oraz gerontologia społeczna i wychowawcza.[...] podjęty przez autorkę temat jest ważny przede wszystkim z racji świeżości i oryginalności ujęcia problemu relacji zachodzących pomiędzy osobami starszymi a kultura filmową. Rzeczywiście bowiem różne formy uczestnictwa osób, które przekroczyły 60 rok życia, stanowią płaszczyznę ich aktywizacji oraz integrowania się we wspólnocie bycia i przeżywania dzieł filmowych.
prof. nadzw. dr hab. Jerzy Semków
To książka o zdobywaniu władzy. O umizgach polityków do wyborców. O technikach czarowania elektoratu. O wyborach. O demokracji.
To porównanie dwóch prezydenckich kampanii wyborczych: jednej zwyczajnej, wpisanej w kalendarz wyborczy, niemal rutynowej; i drugiej-nagłej, niespodziewanej, rozgrywającej się po tragedii smoleńskiej.
To książka o malutkiej części historii Polski. O historii, która toczyła się na naszych oczach.
Praca ta jest dobrym przyczynkiem do studiów kulturoznawczych, gry bowiem to istotny obszar subdyscypliny i kierunku studiów, które określa się jako cyberkulturoznawstwo. Jest wartościowym przewodnikiem intelektualnym po problematyce gier, które już weszły do głównego nurtu kultury popularnej. Nie waham się zatem stwierdzić, że praca stanowić będzie coś w rodzaju referencebook dla przyszłych badaczy społecznego tworzenia rzeczywistości w grach komputerowych. Książka R. Bomby [...] jest pierwszą w polskim piśmiennictwie systematyzacją problematyki gier komputerowych jako fenomenu kulturowego, wykraczającego jednak daleko poza kulturę będącą sferą ekonomii, polityki, nauki, edukacji i in.
Prof. dr hab. Kazimierz Krzysztofek
Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej w Warszawie
Kultura popularna od początku swojego istnienia spotyka się z wieloma zarzutami dotyczącymi przede wszystkim jej niskiej wartości i rzekomego „zaśmiecania” sztuki wysokiej, co jednakże nie wpływa na fakt, że to właśnie po nią chętniej sięgają odbiorcy. Tę tendencję obserwują rządy państw na całym świecie, starając się wykorzystać potencjał własnej miękkiej siły, której jednym z filarów jest kultura, a więc także łatwiej przyswajalna kultura popularna. Korea Południowa już od kilku lat jest jednym z liderów w eksporcie produktów kulturalnych regionu Azji, a niniejsza książka stara się przybliżyć okoliczności, w jakich udało się osiągnąć ten status, a także jak obecnie wyglądają relacje pomiędzy władzą i przemysłem rozrywkowym.
Zapraszam Cię, drogi Czytelniku, do świata moich słuchowisk, do świata nostalgii i refleksji, do świata ludzkich krajobrazów, dążeń i tęsknot, do świata, który nawet gdy jest zły, to może być lepszy, do świata mojej wyobraźni.
Marcin Troński
Książka pod redakcją Aleksandry Minczanowskiej, Anny Szafrańskiej-Gajdzicy i Mirosława J. Szymańskiego w sposób innowacyjny podchodzi do tradycyjnego problemu szkoły jako centrum zainteresowania badaczy edukacji. Autorzy analizują ją jako żywy organizm, system więzi i relacji oraz zespół aktorów odgrywających swoje społeczne role. Z tej perspektywy spojrzeli na występujące w środowisku szkolnym konflikty i różnorodności, stawiając tytułowe pytanie, czy jest ona wspólnotą dążeń, która pozwala osiągnąć założone cele wszystkim uczestnikom procesu edukacyjnego. Publikacja podzielona jest na trzy części: konteksty teoretyczne, dylematy i doświadczenia oraz propozycje rozwiązań, które tworzą kompleksowy krajobraz współczesnej szkoły.
Aktualna wiedza o edukacji obejmuje nie tylko intelektualne wytwory pedagogiki jako dyscypliny naukowej, ale także różne formy szeroko rozumianej praktyki edukacyjnej, które wciąż są dokonywane w pedagogiach. Stąd, używając pojęcia edukacja, obejmuje się nim zwykle ogół oddziaływań służących formowaniu się całokształtu zdolności życiowych człowieka, przez co do jego zakresu włącza się nie tylko procesy intencjonalnie zorganizowanego wychowania i kształcenia w instytucjach systemu oświatowego, ale także te procesy i działania, które odnosząc się do całej osobowości jednostki, występują w środowisku rodzinnym, rówieśniczym, zawodowym, przekazu informacji i kultury czy – czyniąc wypowiedź kompletną – w szeroko rozumianym społeczeństwie zorganizowanym i zinstytucjonalizowanym. Z tego powodu niniejsza monografia jest swoistym zaproszeniem do refleksji właśnie o szeroko rozumianych społecznych kontekstach edukacji. W dyskusji udział wzięli Autorzy, którzy ukazując rozumienie właściwe reprezentowanej przez siebie profesji i dyscypliny naukowej, współtworzą – co właśnie wydaje się cenne – interdyscyplinarną płaszczyznę myślenia o teorii i praktyce edukacji. I mimo że tom zawiera 15 różnorodnych w swej formie tekstów, to wszystkie je łączy podtytuł książki: Tropy – Przybliżenia – Aplikacje, który przez swoiste dopełnienie spina całość wspólną klamrą integralności.
Maria Broniewska-Pijanowska próbuje z zapamiętanych historii opowiedzieć Matkę – swoje Jej zapamiętanie. To wspomnienie dziewczynki, później dorastającej panienki, ale zawsze dziecka. Miejsca, adresy, cały kalejdoskop postaci z aktorskiego kręgu (niektóre znane do dzisiaj), ale także Hemar, Boy-Żeleński, Axerowie i wielu innych splatają się w tej historii z życiem Zarębińskiej i jej córki. Jest i Władysław Broniewski. I choć pojawia się tu w tle, to jest to tło wyjątkowo interesujące, bo pomimo wielu doskonałych opracowań poświęconych poecie dotąd nieznane.
Fragment Wstępu
Oceniając w sposób całościowy książkę, należy mocno podkreślić jej pionierski u nas charakter [...] jest bardzo cennym wkładem w polskie badania nad Harmoniemusik, budzi uznanie rozległością przeprowadzonych za granicą kwerend i wnikliwością analiz, wzbogacając zaraz perspektywę studiów światowych nad tą zaniedbaną ciągle sferą aktywności muzycznej o nowe źródła i wątki interpretacyjne.
Fragment recenzji prof. dr. hab. Ryszarda Wieczorka
Ze względu na swoją specyfikę podjęcie tej właśnie problematyki – z punktu widzenia badacza niezwykle oryginalnej - zasługuje na uznanie, a trafność jej wyboru dodatkowo potwierdza fakt, że w polskiej literaturze muzykologicznej była ona dotąd prawie w ogóle niepodejmowana.
Fragment recenzji prof. dr. hab. Remigiusza Pośpiech
Książka ukazuje różne postaci i zakresy niepewności, która towarzyszy dziś jednostkom i grupom społecznym. Przekonuje, że współczesna kultura - niezapewniająca już trwałych i nienaruszonych fundamentów aksjologicznych, moralnych czy semiotycznych - sama pozostaje we wciąż niedokończonej i niedookreślonej formie.
Książka wpisuje się w trwającą od lat wśród socjologów, dyskusję na temat religijnego kształtu świata, współczesnej roli religii, znaczenia Kościoła katolickiego, czy szerzej tradycyjnych Kościołów chrześcijańskich w warunkach europejskiej kultury modernistycznej i postmodernistycznej oraz strukturalnej globalizacji świata.
Książkę kończy seria prowokujących pytań o przyszłość religii. Pozostawiono je bez odpowiedzi. Czas pokaże, jak będzie, przyszłość zweryfikuje futurologiczne prognozy i probabilistyczne scenariusze.
Książka warta jest namysłu i uważnej lektury.
Fragment Przedmowy
prof. zw. dr hab. Maria Libiszowska-Żółtkowska
Dzień dobry, Drogi Czytelniku. Ostatnio zajmowaliśmy się filozofią Kanta, w książeczce Kant dla początkujących. Teraz chciałbym wprowadzić Cię w labirynt filozofii Georga Wilhelma Hegla. Błagam, nie staraj się skwitować naszego wysiłku dowcipem: „No to Kanta heblem!”. Taka fraza jest niepoprawna językowo, a poza tym, kto kogo przezywa, ten się sam tak nazywa!
fragment wstępu
Dzień dobry, Kochany Czytelniku. Nazywam się Mirosław Żelazny i jestem profesorem na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Przyznasz, że mam nazwisko bardzo dobre dla profesora. Wystarczy je raz usłyszeć i już się go na ogół nie zapomina. Jak się zapewne domyślasz, przed laty, jako przedszkolak nie byłem z niego równie zadowolony, ale to już zupełnie inna historia.
fragment wstępu
Lublin. Rozwój przestrzenny i funkcjonalny od średniowiecza do współczesności to interdyscyplinarne opracowanie łączące dotychczasową wiedzę z zakresu historii, archeologii, urbanistyki, geografii, kartografii i GIS z wynikami wieloletnich badań autorki dotyczących uwarunkowań rozwoju Lublina na przestrzeni wieków. Opracowanie stanowi unikalny przykład syntezy wiedzy na temat miasta, co znalazło odzwierciedlenie w recenzjach. Prof. Zygmunt Górka podkreśla, że „praca stanowi cenne studium z zakresu geografii miast, a głównym osiągnięciem autorki jest rekonstrukcja funkcjonalno-przestrzennej struktury Lublina – sięgająca piętnastu wieków wstecz od obecnych czasów oraz wykonana przy użyciu metodyki GIS i wykorzystaniu różnorodnych źródeł, w tym historycznych i archeologicznych. Na szczególną uwagę zasługuje model sąsiedztwa funkcji i kategorii oraz identyfikacja zmiennego wpływu różnorodnych czynników na stan omawianej struktury w kolejnych okresach historii Lublina”. W opinii prof. Stanisława Liszewskiego publikacja „otwiera nowe możliwości w badaniach historyczno-osadniczych, zwłaszcza miast. Po raz pierwszy w polskiej literaturze autorka nie tylko prześledziła rozwój funkcjonalno-przestrzenny miasta, ale starała się wyjaśnić zachodzące przekształcenia przez analizę celowo wybranych trzech czynników: przyrodniczych, gospodarczych i politycznych. Tak głębokie studia nad czynnikami kształtującymi strukturę przestrzenną miasta są czymś wyjątkowym w polskiej geografii osadnictwa. Jest to pierwszy znany mi przypadek tak głęboko (ujęcie dynamiczne) i szeroko przestrzennie (przestrzeń miasta) prowadzonych badań. Ich rezultaty w postaci typów sąsiedztwa wejdą zapewne do literatury przedmiotu”.
Największą przygodą mojego życia jest to, że przez trzydzieści dziewięć lat mogłem być i pracować u boku kardynała Karola Wojtyły, a potem Papieża Jana Pawła II. Wszystko zaczęło się w 1966 roku, kiedy poprosił mnie, bym został jego sekretarzem. Miałem wtedy dwadzieścia siedem lat. Nie przypuszczałem, że przez te wszystkie lata, dzień po dniu, będę świadkiem życia, pracy, modlitwy i świętości człowieka, który wyrósł na jednego z wielkich duchowych liderów współczesnego świata. […] Z perspektywy dziesięciu lat, które minęły od śmierci Ojca Świętego Jana Pawła II, a także czasu, który upłynął od Jego beatyfikacji i kanonizacji, nieustannie powracam do wartości, jakie głosił światu, Kościołowi i każdemu z nas. One są i zawsze będą aktualne. Dlatego z wielką radością przyjąłem publikację toruńskiego historyka Zbigniewa Grochowskiego Śladami Świętego Jana Pawła II Wielkiego – Mojego – Twojego – Naszego Patrona. 1111 zadań i rozwiązań. Książka została napisana z pasją oraz widocznym szacunkiem i utożsamianiem się z poglądami Świętego Jana Pawła II.
Fragment słowa wstępnego Ks. Kardynała Stanisława Dziwisza, Arcybiskupa Metropolity Krakowskiego
O Świętym Janie Pawle II napisano wiele publikacji, dlatego wydawało się, że żadna nowa książka tematycznie związana z Wielkim Papieżem Polakiem nie jest w stanie zaskoczyć i wzbogacić wiedzy Czytelnika. Okazało się jednak, że książka Zbigniewa Grochowskiego, historyka i pisarza, znanego i cenionego w Polsce popularyzatora wiedzy o ludziach Kościoła i wiedzy regionalnej, charakteryzująca się nowatorskim sposobem opisu, rzetelnością i wieloma – często zaskakującymi fotografiami, właśnie to czyni. Książkę polecam uczniom wszystkich typów szkół, katechetom, historykom, polonistom i w ogóle każdemu, któremu bliskie są wartości głoszone przez najwybitniejszego Polaka, Jana Pawła II Wielkiego, naszego Patrona.
Fragment recenzji prof. dr. hab. Kazimierza Maliszewskiego, kierownika Zakładu Metodologii Historii i Wiedzy o Kulturze Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
Chociaż w naukowych opracowaniach z zakresu mediów w Polsce poświęcono sporo miejsca na analizę katolickich środków przekazu, problematyka ich struktury oraz jej roli w systemie medialnym nie była podejmowana. Tymczasem okres dwudziestu pięciu lat od rozpoczęcia transformacji ustrojowej wyraźnie wskazuje, że specyfika mediów katolickich sprowadza się nie tylko do ich zawartości i własnej doktryny, lecz również specyficznej struktury.
Fragment Wstępu
Książka Szkoła. Konflikt podmiotów? Zwraca uwagę na złożoność możliwych do wystąpienia procesów, w które bezpośrednio uwikłane są podmioty edukacji. Rzecz jednak w tym, że obok zjawisk oczekiwanych, pojawiają się inne, te niechciane. Najczęściej stanowią one asumpt do tworzących się konfliktów i kumulują w sobie ludzka niemoc, niechęć, gniew, zagubienie, bezradność, rozgoryczenie. W większości przypadków stany te są wynikiem nieprzygotowania nauczycieli i braku wiedzy na temat istoty konfliktów. Bez zrozumienia możliwość wpływu i kreowania procesów w zamierzonych przez siebie kierunku, nauczyciele skazują efekty własnej pracy na żywiołowość zjawisk. Zamiast przygotowania, współpracy i determinacji, pozostaje im jedynie wiara w cud. A wiara w tym przypadku to za mało, konieczna jest wiedza, która pozwoli efektywnie i z korzyścią dla wszystkich zainteresowanych wyjść z sytuacji trudnych. Istotna jest tu wiedza na temat źródeł konfliktów, ich przebiegu i sposobu przeciwdziałania lub wykorzystywania w budowaniu konstruktywnych relacji ukierunkowanych na rozwój procesów edukacyjnych. Przyjęcie takiego założenia zaważyło na układzie książki i wyodrębnieniu dwóch części: Źródła konfliktów w edukacji oraz Sposoby przezwyciężania konfliktów w sytuacjach szkolnych.Fragment Wprowadzenia
Uczeni chyba zbyt często wbijają nas, współcześniaków, w przeświadczenie, że nauka w tym świecie jest jedna. Sami też zastanawiają się, jak wyjść z matni humanizmu, którego charakterystyczną cechą są przeciążenia poznawcze. Humanizm ma wręcz „przeżerać” umiejętności w tym zakresie. Z drugiej jednak strony ludzkość „przećwiczyła się” już chyba dostatecznie w szukaniu porozumień, źródeł nadziei dla sytuowania w przyszłości stale wyłaniających się rezerw intelektualnych. Byle by tylko nie przecinać, nie przeskakiwać etapów dochodzenia do porozumień i nie dewastować obszarów, na których jak w szczególności we wnętrzu jednostki, w jej duchu, porozumienia odzyskują wciąż nowe, charakterystyczne w danej kulturze zalążki. Dla pedagoga, którym jest autor książki sięgnięcie wzrokiem poza tradycyjne dostępne mu pola dociekań stało się w jakimś sensie wyprawą w nieznane. Ale właśnie ten świat już wymaga, by poruszać się w nim z „rozmachem”, w szczególności z odważnym spojrzeniem na to wszystko, co przynosi ze sobą Wielki Wschód.
SKANSEN- odkrywanie straconego czasu to publikacja opowiadająca o: narodzinach radia, jezuitach, o Chodlu, Połocku, Harbinie w „rosyjskiej” Mandżurii oraz Lublinie, o szlaku herbacianym, kolei transsyberyjskiej, kryptologii i matematyce. Można by powiedzieć, że jest to książka o „dziwnym skansenie”. Kompozycja książki jest wzorowana na arcydziele Prousta.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
